The woman who walked into doors door Roddy Doyle

Zakelijke gegevens
Auteur: Roddy Doyle
Titel: The Woman Who Walked Into Doors, Wolters Noordhoff, Groningen, 2000, 192 blz. (eerste druk 1996, Ierland) Genre: Roman
Eerste reactie
Ik heb dit boek onder andere gekozen, omdat het bij de Blackbirds zit. De serie Blackbirds 2000 heb ik namelijk gekocht. Zodra ik van alledrie de boeken de achterkant had gelezen, sprak ‘The Woman Who Walked Into Doors’ mij het meest aan. Ik had het gevoel dat ik mezelf goed in de hoofdpersoon zou kunnen inbeelden. Het is een behoorlijk choquerend verhaal over een vrouw die wordt mishandeld door haar eigen man. Het realiteitsgehalte is zeer hoog. Je kunt er helemaal in meeleven, vandaar dat het waarschijnlijk ook zo’n choquerend verhaal is. Na het lezen besef je echt dat mishandeling in het echt ook gebeurt. Verdieping
Samenvatting: De negenendertigjarige Paula Spencer is getrouwd met Charlo (Charles) Spencer. Ze heeft 4 kinderen; Nicola (18 jr.), John Paul (16 jr.), Leanne (12 jr.) en

Jack (5 jr.). Haar man is al een jaar het huis uit. Charlo mishandelde haar en pas na 17 jaar durfde ze hem er uit te gooien. Ze zorgt nog maar voor 2 kinderen. Nicola is het huis al uit en Paula weet niet waar John Paul uithangt. Ze denkt dat hij een drugsverslaafde is en ergens op straat ronddoolt. Het begint allemaal wanneer er een agent aan de deur komt om te vertellen dat Charlo dood is. Hij is dood geschoten, nadat hij zelf bij een gijzeling een vrouw had vermoord. Paula is verslaafd geraakt aan alcohol, in de tijd dat ze nog met Charlo woonde. Ze wil eigenlijk niet drinken waar haar kinderen bij zijn. Daarom sluit ze haar drank op in een schuurtje en gooit ze de sleutel in de achtertuin. Zodra haar jongste zoon Jack op bed ligt gaat ze wanhopig op zoek naar de sleutel. Het maakt niet uit hoe slecht het weer ook is, ze zal die sleutel vinden, hoe lang ze ook zal moeten zoeken. Als ze eenmaal gedronken heeft is alles weer goed. Ze werkt vier dagen in de week voor een schoonmaakbedrijf. Ze verdient er niet echt veel mee. Op vrijdag is ze vrij, maar dan heeft ze weinig zin om haar eigen huis ook nog eens schoon te maken. Toen Paula nog bij haar ouders woonde, als klein kind zijnde, hadden ze het niet erg breed. Paula komt uit een groot gezin. Ze had 3 broers en 3 zussen. Ze groeide op in een buurt waarin niemand het echt goed had. Je moest een ‘tight bitch’ zijn of een ‘slut’, anders viel je er helemaal buiten. Paula was de laatste. Ze vertelde aan iedereen met hoeveel jongens ze wat gehad heeft. Ze was hier ook erg trots op. Als Paula met haar oudste zus Carmel over vroeger praat, krijgen ze altijd ruzie. Carmel stelde zichzelf vroeger veel zwarter voor dan het eigenlijk was. Haar jongere zus Denise probeerde zich er altijd zo veel mogelijk buiten te houden. Paula ontmoette Charlo op een feest. Ze zag meteen dat hij een ‘ride’ was. Na een tijdje kwam ze er achter dat hij haar ook leuk vond. Hier was ze dan ook ontzettend trots op. Uiteindelijk krijgen ze een relatie met elkaar. De ouders van Paula waren niet zo blij met Charlo. Charlo en de vader van Paula haatten elkaar meteen. Toch blijft Paula bij Charlo en ze gaan trouwen. Ze was blij dat ze weg kon bij haar ouders. Het huwelijk was voor Paula een geweldige dag. Vooral de familie van Charlo trok de aandacht. Paula was die dag dolgelukkig. Na het huwelijk gingen ze op huwelijksreis naar Courttown. Ze vond het daar heerlijk. Ze brachten samen bijna de gehele week door in bed. Zodra ze terug waren in Dublin, werd Paula al snel zwanger. Er werden meteen plannen gemaakt om een eigen huis te gaan zoeken, voor als de baby er zou zijn. Charlo wilde heel graag een kind. Hij was ook heel erg trots zodra hij hoorde dat zijn vrouw zwanger was. De consequenties van het zwanger worden van zijn vrouw vond hij echter niet zo leuk. Hoe verder de zwangerschap kwam, des te meer Charlo ‘s avonds laat thuis kwam, omdat hij eerst nog in de kroeg had gezeten. Toen op een avond, nadat hij uit de kroeg kwam, sloeg hij Paula voor het eerst. Zodra ze wakker werd, vertelde Charlo haar dat ze was gevallen. Vanaf die tijd sloeg Charlo zijn vrouw regelmatig. Het maakte niet uit wat hem niet zinde, soms waren het maar hele kleine dingetjes, dan sloeg hij er weer op los. Ze liep allerlei verwondingen op, zoals blauwe plekken, een gebroken neus en losse tanden. Iedere keer als ze was mishandeld moest Paula weer naar het ziekenhuis, maar niemand zag dat ze werd mishandeld. Ze hoopte heel erg dat iemand haar zou redden uit deze hel. Maar er was niemand die er naar vroeg, dus ze kon ook niets vertellen aan iemand. Er werd altijd van alles verzonnen als Paula weer eens wat had. Ze was van de trap gevallen, ze liep tegen deuren op….. Charlo mishandelde Paula niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Hij legde stapels geld voor haar neus en liet Paula fantaseren wat ze er allemaal mee kon doen. Daarna stak hij het geld recht voor haar gezicht in brand. Paula had vaak het gevoel dat ze weg wilde bij Charlo, maar ze heeft dit nooit gedaan voor de kinderen. En hij dreigde haar en de kinderen te vermoorden als ze bij hem weg ging. Alles wat ze in haar leven nog had waren haar kinderen. Voor hen stond ze iedere dag nog op uit haar bed. Charlo had eigenlijk twee verschillende kanten. De ene keer dreigde hij haar te vermoorden als ze weg zou gaan, maar hij zij ook dat hij niet zonder Paula zou kunnen leven. Paula geloofde dit en ze wist ook wel dat hij van haar hield. En soms kon ze zelfs nog van hem houden. Zelfs nu hij dood was miste ze hem. Totdat op een ochtend ‘de oorlog’ uitbrak. Charlo kwam ’s ochtends naar beneden. Paula zag hoe hij naar Nicola stond te kijken. Ze kon de haat zo van zijn gezocht aflezen. Nicola merkte dit zelf ook en ze werd bang. John Paul werd woedend op Charlo en sloeg hem met de frietpan op zijn hoofd. Charlo raakte bewusteloos. Paula schopte en sloeg haar eigen man, ze trok hem aan zijn haren en sleurde hem helemaal naar de voordeur. Zodra ze hem buiten op de stoep had gekregen maakte ze hem duidelijk dat hij niet meer terug hoefde te komen. Maar zodra ze de voordeur achter haar dichtsloeg kwam de angst opzetten. Ze wist nu zeker dat Charlo haar zou gaan vermoorden. Maar Charlo kwam niet terug. Paula wist nu eindelijk dat ze eens iets goeds had gedaan in haar leven. Onderzoek van de verhaaltechniek: Doyle schrijft op een simpele manier. Zijn taalgebruik is niet te moeilijk en de zinnen zijn niet lang. Hierdoor kun je zijn verhaal goed begrijpen. Het enige probleem waren de dialogen, die in het boek voorkwamen. Deze zijn namelijk in het Iers geschreven. Dit leverde soms wat moeilijkheden op. Bijvoorbeeld het woord ‘eejit’. Dit woord kwam vrij regelmatig voor, maar ik weet nog steeds niet wat het precies betekent. Het verhaal speelt zich af in de hoofdstad van Ierland, Dublin. In welke wijk precies weet ik niet, maar het was denk ik wel één van de armere wijken. Het verhaal heeft zich niet zo lang geleden afgespeeld, want in het boek had Paula een tv in de huiskamer staan. Ook staat er in het boek dat ze in de jaren tachtig al werd mishandeld. De tijdsvolgorde is nogal ingewikkeld in het boek. De ene keer speelt het zich af in het heden en de andere keer weer vroeger, in de tijd dat ze nog wat met Charlo had. Af en toe werkte dit verwarrend want dan weet je niet of het vroeger gebeurd is, of dat het nu in het heden gebeurt. Het boek begint eigenlijk ook met het einde van het verhaal. Vanaf daar krijg je terugblikken, naar hoe alles is begonnen met Charlo. Er zijn maar weinig verhaalfiguren in het verhaal. Dit is ook een rede waarom het boek niet moeilijk was om te lezen. Doordat er weinig verhaalfiguren voorkwamen, werd het ook niet moeilijk om bij te houden wat er precies allemaal gebeurde. Er kwamen zeer verschillende verhaalsituaties voor in het boek. De ene keer wordt iets heel saais beschreven, bijvoorbeeld van welke mensen ze ziet als ze met de trein naar huis toe gaat. Maar er kwamen ook actievolle situaties in voor, zoals wanneer Charlo Paula sloeg. Het boek is geschreven vanuit de ik-persoon. Dit zorgt ervoor dat je jezelf helemaal in gaat leven in het karakter van Paula en haar omstandigheden. Paula wordt in jouw ogen een persoon die een zeer zwaar leven achter de rug heeft, al op haar negenendertigste. Op zoek naar de thematiek: In dit boek staat ‘mishandeling’ centraal. Je ziet de wereld zoals een mishandelde vrouw de wereld ziet. Je ziet hoe sterk deze vrouw wel niet moet zijn om bij haar man te blijven. En dit alles doet ze voor haar kinderen. Maar bij haar man blijven heeft toch ook nadelen gehad. Ze werd mishandeld en ze raakt ook nog eens verslaafd aan de alcohol. Voor de vrouw in het verhaal was dit echter geen probleem, maar eerder een opluchting. Als ze drank op had, had ze geen zorgen meer. Later als haar man weg is, wordt haar verslaving een probleem. Alcohol heeft dus ook een belangrijk motief in het boek. Vooral de momenten dat Paula in elkaar wordt geslagen door haar man, zijn typerend voor het thema. Maar ook als Carmel verteld dat haar vader haar vroeger wel eens geslagen heeft hoort hierbij. De titel is eigenlijk een synoniem voor de hoofdpersoon in het verhaal, Paula. Iedere keer als ze in elkaar geslagen is, gaat ze naar de dokter. Iedere keer zegt ze dat ze tegen een deur is opgelopen. Zo wordt ze ‘The Woman Who Walked Into Doors’. Paula had ook een soort fobie voor haar eigen voordeur. Altijd als er iemand langs de voordeur kwam, was ze bang voor slecht nieuws. Misschien dat dit ook wat te maken heeft met de titel. Plaats in de literatuurgeschiedenis: Het boek is voor het eerst uitgegeven in 1996. De schrijver is Roddy Doyle. Hij werd in 1958 geboren in de hoofdstad van Ierland, Dublin. Nadat hij Engels en aardrijkskunde gestudeerd had, ging hij les geven in deze vakken op een school. Tijdens het derde jaar dat hij les gaf aan kinderen, begon zijn schrijfwerk serieuzere vormen aan te nemen. Zijn eerste boek ‘The Commitment’ werd uitgegeven in 1987. Dit was het eerste deel van de Barrytown trilogie. Hierop volgden de boeken ‘The Snapper’ en ‘The Van’. Deze boeken zijn alledrie komedies. De twee boeken die hierop volgden waren tragedies. Deze tragedies gingen over familieproblemen. Deze boeken heten ‘Paddy Clark Ha Ha Ha’ en ‘The Woman Who Walked Into Doors’. In alle boek van Doyle komt iets Iers voor. De verhalen spelen zich af in Ierland. Ook de dialogen zijn in het Iers. ‘The Woman Who Walked Into Doors’ is geschreven in de periode dat Noord-Ierland problemen heeft met Ierland en Groot-Brittannië. Deze problemen komen alleen niet voor in het boek. Ik denk zelf ook niet dat de mensen uit Dublin veel te maken hebben met de gebeurtenissen in Noord-Ierland. Beoordeling
Het boek is in de ik-persoon geschreven. Dit zorgde ervoor dat het een ontroerend boek werd. Helaas kwam je pas na een paar hoofdstukken wat beter in het verhaal. Maar zodra je door het verhaal gegrepen bent, kun je haast niet meer stoppen met lezen. Deze vrouw en haar gevoelens zijn zo realistisch beschreven, dat je af en toe bijna kippenvel kreeg. Het is bijna niet te geloven dat een man dit boek heeft geschreven. Een aantal momenten in het boek spraken mij heel erg aan. Niet omdat ik deze situaties zelf ooit heb meegemaakt, maar omdat de schrijver die situatie zo levensecht omschreef. Op deze manier kon ik helemaal meeleven in het verhaal. Vooral de situatie dat Paula in het gras zit om de sleutel van het schuurtje te vinden. Je kunt zelf voelen hoe wanhopig ze is. De Ierse dialogen waren iets minder. Hierdoor kon je af en toe niet begrijpen waar het over ging. De dialogen waren ook onduidelijk geschreven. Je kon niet altijd precies volgen wie er nu eigenlijk aan het woord was. De schrijver had hier rekening mee moeten houden en wat vaker de naam van de persoon die het zei er bij moeten zetten. Ik heb nog nooit een boek gelezen of film gezien, als dit boek. Het onderwerp mishandeling is niet echt bijzonder, maar dat een vrouw door haar man wordt mishandeld wordt wel. Ik heb wel eens een boek gelezen over een kind dat werd mishandeld. Maar meer ook niet. Het onderwerp ‘mishandeling’ is een serieus onderwerp. Als je het boek leest zul je dus ook geen een keer moeten lachen. Ik vind dat Paula wijs heeft gehandeld. Alleen had ze haar man iets eerder het huis uit moeten schoppen, of ze had er mee naar de politie moeten gaan. Als ik Paula zou zijn geweest, zou ik het toch wel tegen iemand hebben verteld. Het boek is makkelijk te lezen. Er worden geen moeilijke woorden gebruikt. Als er eens een woord wordt gebruikt dat je niet kent, dan kun je de betekenis meestal wel uit de context halen. Alleen de dialogen waren moeilijk om te lezen. Dit was omdat ze in het Iers waren geschreven. Dit leverde af en toe wel eens een probleem op. Soms had je echt geen flauw benul van waar ze over aan het praten waren. Ik vind een mooi boek. Dit is omdat het mij heel erg aansprak. De schrijver heeft er zo goed voor gezorgd dat je jezelf in kon leven in het boek, dat je bijna niet kon stoppen met lezen. Ook het onderwerp sprak mij aan. Het is een serieus onderwerp en het is moeilijk om daar over te schrijven. Ik vind dat de schrijver goed geslaagd is in het schrijven van het boek. Hij heeft de hoofdpersoon in het boek bijna tot leven laten komen. Ik raad andere die zelf Engels kunnen lezen dit boek aan. Het is een ontroerend verhaal. Je krijgt echt bewondering voor de hoofdpersoon. Je bewondert haar, omdat ze zich zo sterk heeft gehouden, ondanks de zware periodes waar ze in leeft. Mensen die van een boek houden waar je de realiteit bijna niet kunt onderscheiden van het fictieve, raad ik aan om ‘The Woman Who Walked Into Doors’ te lezen.