The Snapper
Roddy Doyle Het verhaal speelt zich af in een laag sociaal milieu. Doyle laat dit zien aan de hand van de volgende elementen: Agressief gedrag: Als Linda ruzie heeft met Darren, zegt Jimmy Sr.: “I’ll go in a minute an’ I’ll Hit Darren an’ you can watch me hittin’ him” (blz. 4) Agressief taalgebruik, veel scheldwoorden: “Fuck the neighbours”. (blz. 8) “Will yeh listen to tha’ fucking eejit, said his father”. (blz. 3) Veel kinderen in een relatief klein huis: Het gezin bestaat uit ouders en zes kinderen, terwijl het huis relatief erg klein lijkt te zijn. Iedereen loopt elkaar continue in de weg. “Jimmy Jr. was upstairs in the boys’ room doing his D.J. pracice.” (blz. 1) Uit deze zin concludeer ik dat er een jongens- en meisjeskamer is, waar de kinderen over verdeeld zijn. Sharon is, in dronken toestand, zwanger geraakt van de vader van een vriendin van haar, George Burgess, een oudere man dus en ook nog getrouwd. Ze is bang om thuis over haar zwangerschap te vertellen, omdat ze denkt dat haar ouders haar uit huis zullen zetten. - “I was afraid you’d throw me ou’” (blz. 5) Na ongeveer 3 maanden - “You’re three months gone.” (blz. 9) - vertelt ze toch tegen haar ouders en beste vriendinnen dat ze zwanger is. Ze neemt zich daarbij voor, tegen niemand te vertellen wie de vader is. Ik vind Sharon’s eerste reactie erg logisch. Sowieso begrijp ik haar angst voor de reactie thuis. Helemaal als ik kijk naar het agressieve gedrag van haar vader, ook al viel dit mee, toen ze toch met haar ouders praatte. Ik begrijp ook haar besluit om niet te vertellen dat George de vader is. Sowieso omdat hij de vader van een goede vriendin van haar is en getrouwd. Daarnaast zou heel het dorp het vast binnen de kortste keren weten, wat veel nare reacties tot gevolg kan hebben. Het zou haar alleen maar meer moeilijkheden opleveren, lijkt me. Zelf zou ik het ook niet meteen aan mijn moeder vertellen. Ik zou eerst hulp zoeken bij een instantie, denk ik en informeren naar de mogelijkheden die ik heb, misschien met een hele goede vriendin. Pas als ik een keuze heb gemaakt (abortus of niet? Hoe verder?) zou ik het aan anderen vertellen, denk ik. In haar situatie had ik misschien hetzelfde gedaan. Ze heeft een ontzettend bemoeizuchtige omgeving, daar horen haar vriendinnen ook bij, en informatie en kennis over verschillende vormen van hulp lijkt me beperkt. Sharon’s moeder, Veronica, laat de reactie vooral aan Sharon’s vader, Jimmy Sr., over en zegt niet erg veel. Sharon had het haar tenslotte al eerder, voor het diner, verteld. Het nieuws baart haar wel zorgen. “She looked very tired now” (blz. 2) Later begint ze zelfs te huilen. “Veronica started crying” (blz. 4) Sharon’s vader lijkt zichzelf in de eerste instantie moeilijk een houding te kunnen geven. Het nieuws shockeert hem een beetje “Oh, my Jaysis. That’s shockin’, he said” (blz. 1) “Are you sure?” (blz. 1) vraagt hij dan ook nog. Pas na het moment dat Sharon daarop antwoordt dringt alles echt tot hem door. Hij vraagt al vrij snel wie de vader is. Als Sharon dit niet wil vertellen wordt hij toch wel boos. “Why won’t yeh tell us? –I can’t, righ’. –He’d never been able with answers like that. If Sharon had been one of the boys he’d have walloped her.” Mijn moeder zou, denk ik, ook in de eerste instantie ontzettend schrikken, en vast ook boos worden, omdat ze het mijn eigen schuld zou vinden. Daarnaast zou ze het ook erg vinden. Als de schok voorbij is zal ze vast met me meekijken naar de toekomst en me daarbij helpen. In de eerste fase is Sharon’s vader vooral erg boos. Sowieso omdat ze erg jong is en daarnaast omdat ze niet wil vertellen van wie ze zwanger is. In de tweede fase is Jimmy Sr. Zijn vertrouwen in Sharon grotendeels kwijt, door de vele roddels die de ronde gaan over zijn gezin, maar ook over het feit dat Sharon de ‘roddel’ over haar en mister Burgess ontkent en vertelt dat zwanger is van een Spaanse zeeman. Jimmy Sr. Gaat Sharon een tijd uit de weg, negeert haar. “Yeh haven’t, she said. Yeh haven’t said hello to me properly in ages.” (blz. 155) In de derde fase wordt Jimmy Sr. Meer een beschermende vader en probeert hij haar te steunen. Hij voelt zich verantwoordelijk voor Sharon. “A strong active man in the house, a father figure, would be vital for Sharon’s snapper” (blz. 193) Hij probeert zich ook meer te verdiepen in Sharon‘s situatie, o.a. door veel boeken te lezen. “He’d done al lot of thinking since then. And a lot of reading, and looking at pictures.” (blz. 193) Jimmy laat bewust veel vaker zijn gevoelige en zorgzame kanten zien. Aan het begin van het lijkt Sharon toch erg alleen. Ze heeft niemand bij wie ze echt voor hulp terecht kan. Haar familie krijgt gedurende het verhaal een steeds positiever invloed op Sharon. Op een gegeven moment staat het gezin achter haar en in het bijzonder haar vader. Hij is aan het einde erg zorgzaam naar Sharon toe, vaak zorgzamer dan Sharon naar zichzelf. " Annyway, Sharon, what I wanted to say was: how're yeh feelin'?" 'Grand.' "You're not nervous or worried or ann'thin?" 'No,' she lied. 'Not really' (blz. 189) Sharon voelt zich steeds minden alleen. Wat haar vrienden betreft, zijn de invloeden verschillend. Mary Curran en Yvonne Burgess laten Sharon in de steek, nadat bekend is dat mister Burgess de vader van haar kind is. “Hiyeh, Yvonne." Yvonne saw who it was. She turned back quickly and continued to flick through the rack of skirts. Sharon stayed for a second, half dicyding to force Yvonne to talk to her. Yvonne spoke. "Terrible smell in here, isn’t there, Mary?" Sharon then saw that Mary Curran, she hadn’t seen her in months, was on the other side of the rack. She wasn’t exactly hiding but that was what she was doing all the same. Mary didn’t say anything. (blz. 185) Yvonne komt niet meer terug in het verhaal, maar Mary draait nog bij en krijgt toch weer contact met Sharon. Maryen de rest van haar vriendinnen komen uiteindelijk ook op kraamvisite. Ze raakt dus een vriendin kwijt, maar krijgt wel steun van Tracy en Linda. Het sociaal milieu waarin Sharon leeft, maakt het haar alleen maar heel erg moeilijk. Er doen ontzettend snel roddels de ronde. Van iedereen wordt verwacht dat zij zo doen als iedereen doet en het is vaak moeilijk in te schatten wie wel en niet te vertrouwen is. Sharon wordt gedurende het hele verhaal, door veel mensen met de nek aangekeken en er wordt veel over haar geroddeld, wat de situatie voor haar niet bepaald makkelijker maakt. Later in het boek kan het Sharon gelukkig steeds minder schelen, wat iedereen vind.
Het effect van het schrijven in dialoogvorm...
Op het verhaal is dat het verhaal moeilijker leesbaar is, maar ook dat alles erg duidelijk wordt. Je weet hierdoor veel details en kan goed de sferen en situaties tussen personen begrijpen.
Op de personages is dat je relatief heel weinig over hun gedachten en gevoelens te weten komt. Wat je vooral ziet en weet is hoe ze zich voordoen en daarop moet je grotendeels gevoelens en gedachten leren baseren.
Op de lezer is dat de lezer, ik spreek voor mijzelf, in het begin erg moet wennen, maar uiteindelijk veel meer begrijpt van het verhaal en veel ruimte heeft voor dingen als het raden van gedachten, gevoelens en voorstellen van sferen.
Sharon noemt haar dochtertje Georgina, omdat ze het kindje 'gorgeous' vindt. Daarnaast ligt de naam dan dicht bij de naam van George, de vader van haar kind.(blz. 215).
Ik denk dat haar omgeving opnieuw vraagtekens zal plaatsten bij Sharon's verhaal over de Spaanse zeeman. Ik vind het best dom van Sharon, maar denk ook dat ze er goed over nagedacht heeft. Misschien heeft ze de keuze juist bewust gemaakt en maakt het haar niet meer uit als mensen weten dat George Burgess de vader is.
'The Snapper' is een boek waar je in het begin erg aan moet wennen, vooral door de vaak aparte manier van schrijven. Uiteindelijk levert de energie die je daarin steekt je ook erg veel op.
Ik heb het een erg mooi boek gevonden, ook al komen er een aantal echt saaie stukken in voor. Op het einde vallen veel stukjes op hun plaats. 'The Snapper' is een boek met een grotendeels maatschappelijke, zeker ook leerzame, inhoud.
Roddy Doyle Het verhaal speelt zich af in een laag sociaal milieu. Doyle laat dit zien aan de hand van de volgende elementen: Agressief gedrag: Als Linda ruzie heeft met Darren, zegt Jimmy Sr.: “I’ll go in a minute an’ I’ll Hit Darren an’ you can watch me hittin’ him” (blz. 4) Agressief taalgebruik, veel scheldwoorden: “Fuck the neighbours”. (blz. 8) “Will yeh listen to tha’ fucking eejit, said his father”. (blz. 3) Veel kinderen in een relatief klein huis: Het gezin bestaat uit ouders en zes kinderen, terwijl het huis relatief erg klein lijkt te zijn. Iedereen loopt elkaar continue in de weg. “Jimmy Jr. was upstairs in the boys’ room doing his D.J. pracice.” (blz. 1) Uit deze zin concludeer ik dat er een jongens- en meisjeskamer is, waar de kinderen over verdeeld zijn. Sharon is, in dronken toestand, zwanger geraakt van de vader van een vriendin van haar, George Burgess, een oudere man dus en ook nog getrouwd. Ze is bang om thuis over haar zwangerschap te vertellen, omdat ze denkt dat haar ouders haar uit huis zullen zetten. - “I was afraid you’d throw me ou’” (blz. 5) Na ongeveer 3 maanden - “You’re three months gone.” (blz. 9) - vertelt ze toch tegen haar ouders en beste vriendinnen dat ze zwanger is. Ze neemt zich daarbij voor, tegen niemand te vertellen wie de vader is. Ik vind Sharon’s eerste reactie erg logisch. Sowieso begrijp ik haar angst voor de reactie thuis. Helemaal als ik kijk naar het agressieve gedrag van haar vader, ook al viel dit mee, toen ze toch met haar ouders praatte. Ik begrijp ook haar besluit om niet te vertellen dat George de vader is. Sowieso omdat hij de vader van een goede vriendin van haar is en getrouwd. Daarnaast zou heel het dorp het vast binnen de kortste keren weten, wat veel nare reacties tot gevolg kan hebben. Het zou haar alleen maar meer moeilijkheden opleveren, lijkt me. Zelf zou ik het ook niet meteen aan mijn moeder vertellen. Ik zou eerst hulp zoeken bij een instantie, denk ik en informeren naar de mogelijkheden die ik heb, misschien met een hele goede vriendin. Pas als ik een keuze heb gemaakt (abortus of niet? Hoe verder?) zou ik het aan anderen vertellen, denk ik. In haar situatie had ik misschien hetzelfde gedaan. Ze heeft een ontzettend bemoeizuchtige omgeving, daar horen haar vriendinnen ook bij, en informatie en kennis over verschillende vormen van hulp lijkt me beperkt. Sharon’s moeder, Veronica, laat de reactie vooral aan Sharon’s vader, Jimmy Sr., over en zegt niet erg veel. Sharon had het haar tenslotte al eerder, voor het diner, verteld. Het nieuws baart haar wel zorgen. “She looked very tired now” (blz. 2) Later begint ze zelfs te huilen. “Veronica started crying” (blz. 4) Sharon’s vader lijkt zichzelf in de eerste instantie moeilijk een houding te kunnen geven. Het nieuws shockeert hem een beetje “Oh, my Jaysis. That’s shockin’, he said” (blz. 1) “Are you sure?” (blz. 1) vraagt hij dan ook nog. Pas na het moment dat Sharon daarop antwoordt dringt alles echt tot hem door. Hij vraagt al vrij snel wie de vader is. Als Sharon dit niet wil vertellen wordt hij toch wel boos. “Why won’t yeh tell us? –I can’t, righ’. –He’d never been able with answers like that. If Sharon had been one of the boys he’d have walloped her.” Mijn moeder zou, denk ik, ook in de eerste instantie ontzettend schrikken, en vast ook boos worden, omdat ze het mijn eigen schuld zou vinden. Daarnaast zou ze het ook erg vinden. Als de schok voorbij is zal ze vast met me meekijken naar de toekomst en me daarbij helpen. In de eerste fase is Sharon’s vader vooral erg boos. Sowieso omdat ze erg jong is en daarnaast omdat ze niet wil vertellen van wie ze zwanger is. In de tweede fase is Jimmy Sr. Zijn vertrouwen in Sharon grotendeels kwijt, door de vele roddels die de ronde gaan over zijn gezin, maar ook over het feit dat Sharon de ‘roddel’ over haar en mister Burgess ontkent en vertelt dat zwanger is van een Spaanse zeeman. Jimmy Sr. Gaat Sharon een tijd uit de weg, negeert haar. “Yeh haven’t, she said. Yeh haven’t said hello to me properly in ages.” (blz. 155) In de derde fase wordt Jimmy Sr. Meer een beschermende vader en probeert hij haar te steunen. Hij voelt zich verantwoordelijk voor Sharon. “A strong active man in the house, a father figure, would be vital for Sharon’s snapper” (blz. 193) Hij probeert zich ook meer te verdiepen in Sharon‘s situatie, o.a. door veel boeken te lezen. “He’d done al lot of thinking since then. And a lot of reading, and looking at pictures.” (blz. 193) Jimmy laat bewust veel vaker zijn gevoelige en zorgzame kanten zien. Aan het begin van het lijkt Sharon toch erg alleen. Ze heeft niemand bij wie ze echt voor hulp terecht kan. Haar familie krijgt gedurende het verhaal een steeds positiever invloed op Sharon. Op een gegeven moment staat het gezin achter haar en in het bijzonder haar vader. Hij is aan het einde erg zorgzaam naar Sharon toe, vaak zorgzamer dan Sharon naar zichzelf. " Annyway, Sharon, what I wanted to say was: how're yeh feelin'?" 'Grand.' "You're not nervous or worried or ann'thin?" 'No,' she lied. 'Not really' (blz. 189) Sharon voelt zich steeds minden alleen. Wat haar vrienden betreft, zijn de invloeden verschillend. Mary Curran en Yvonne Burgess laten Sharon in de steek, nadat bekend is dat mister Burgess de vader van haar kind is. “Hiyeh, Yvonne." Yvonne saw who it was. She turned back quickly and continued to flick through the rack of skirts. Sharon stayed for a second, half dicyding to force Yvonne to talk to her. Yvonne spoke. "Terrible smell in here, isn’t there, Mary?" Sharon then saw that Mary Curran, she hadn’t seen her in months, was on the other side of the rack. She wasn’t exactly hiding but that was what she was doing all the same. Mary didn’t say anything. (blz. 185) Yvonne komt niet meer terug in het verhaal, maar Mary draait nog bij en krijgt toch weer contact met Sharon. Maryen de rest van haar vriendinnen komen uiteindelijk ook op kraamvisite. Ze raakt dus een vriendin kwijt, maar krijgt wel steun van Tracy en Linda. Het sociaal milieu waarin Sharon leeft, maakt het haar alleen maar heel erg moeilijk. Er doen ontzettend snel roddels de ronde. Van iedereen wordt verwacht dat zij zo doen als iedereen doet en het is vaak moeilijk in te schatten wie wel en niet te vertrouwen is. Sharon wordt gedurende het hele verhaal, door veel mensen met de nek aangekeken en er wordt veel over haar geroddeld, wat de situatie voor haar niet bepaald makkelijker maakt. Later in het boek kan het Sharon gelukkig steeds minder schelen, wat iedereen vind.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden