The sky is everywhere door Jandy Nelson

Verhaalanalyse Nederlands.
‘De hemel begint bij je voeten.’

Het boek ‘de hemel begint bij je voeten’ geschreven door Jandy Nelson gaat over Lennie die kort geleden haar zus is verloren. De 17-jarige Lennie leert net in deze zware periode het concept ‘liefde’ kennen. Alleen weet ze de gevoelens niet meer goed te onderscheiden. Het verdriet van haar zus, en de nieuwe gevoelens van de liefde lopen volledig door elkaar heen. Ze kan niet meer onderscheiden wat bij het verdriet over haar zus vandaan komt, en wat nou echte pure liefde is.

De stijl die in het boek naar voren komt is apart te noemen. De schrijver trekt vanaf het begin van het boek hele aparte vergelijkingen. Zoals deze zin: ‘En zo blijven wij met z’n drieën de rest van de middag zitten, elk met hetzelfde weerbarstige haar, dat als een wirwar van zwarte, glanzende kraaien op ons hoofd staat. (Pg. 10) of: We wisselen een snelle onderzoekende blik uit omdat we allebei verbaasd zijn over het gemak van ons gesprek – dat duurt maar even, nauwelijks merkbaar, alsof er een lieveheersbeestje op je arm landt.’ (Pg. 15) De enige functie hiervan is dat dit wel hetgeen is waardoor het boek zich onderscheidt van andere boeken. Want vanaf het begin af aan trekt dit echt je aandacht. De aparte stijl van het boek lokt aan om verder te lezen. Omdat dit niet iets is dat je in elk boek tegenkomt.


Ook reflecteert het de persoonlijkheid van de hoofdpersoon. Het is vanuit de ik-persoon geschreven, dus Lennie zelf maakt deze vergelijkingen. Deze vergelijkingen laten zien hoe Lennie is. Ze is een dromerig persoon die veel met taal heeft. Ze denkt over dingen na waar anderen niet snel over na zouden denken. Dat wordt in de rest van het boek nog wel op andere manieren duidelijk gemaakt, maar dit is het eerste punt waaruit dat duidelijk wordt. Ze zit vaak met haar hoofd bij totaal andere dingen, en dat kun je hier wel uit opmaken. Omdat dit niet vergelijkingen zijn die je zelf snel zou trekken. Maar hiervoor heeft de schrijver ook nog een andere hele aparte manier bedacht. Door het gehele boek heen zitten schrijfsels die overal geschreven zijn. Bijvoorbeeld in bomen, snoeppapiertjes, in kaften van boek etc. Aan ieder einde van een hoofdstuk staat zo’n schrijfsel. Meestal zijn het stukjes tekst/gedichtjes waar je wel echt even over na moet denken. Zoals dit korte stukje:

‘Ik
Wou
Dat
Mijn
Schaduw
Opstond
En
Naast
Me
Liep.’
Pg. 45.

Of het zijn stukjes die het gevoel van iemand met het verdriet van de dood heel goed beschrijft. Het zonet gegeven citaat is iets dat in beide gevallen past. Je moet er even over nadenken, en het legt het gevoel van Lennie heel mooi uit. Hierdoor leer je haar een stuk beter kennen, omdat je steeds meer van haar te weten komt. Door dit soort stukjes begin je naarmate je verder in het boek bent je steeds meer in het verdriet van Lennie in te leven en begrijp je de soms vreemde daden die ze doet. Dingen die normaal echt niet door de beugel kunnen worden nu begrijpelijk omdat de schrijver heel erg goed beschrijft waar het vandaan komt.

Het woord gebruik in het boek is niet heel erg moeilijk voor de leeftijdsgroep waar het boek in valt (14+). Het is goed te lezen, en het zijn hedendaagse woorden. Wel komen er soms eigengemaakte woorden in voor. Zoals deze: ‘Toen Bailey hem voor het eerst zag, waren wij samen aan het loop-lezen.’ (Pg. 21). Wel worden deze woorden heel duidelijk uitgelegd of zijn ze zo duidelijk dat je het er zelf zeer gemakkelijk uit kunt halen. Al met al qua woordgebruik grappig en een makkelijk boek om te lezen.


Ook is het verhaal op een zeer beeldende manier geschreven. Eigenlijk op een humoristische, beeldende manier. Dat kun je bijvoorbeeld wel uit deze zin opmaken: ‘Zelfs de meest energieke persoon ligt na een paar tellen tussen de bloesem op z’n rug de wolken te tellen.’ (Pg. 21) Dit zijn beelden die je je heel goed in kunt beelden, en dat je eigenlijk met een glimlach om je mond zit tijdens het lezen er van. Omdat het beeld humoristisch is. Ook de rest van het verhaal is gewoon heel beeldend geschreven. De gebeurtenissen zijn zo geschreven dat je er geen moeite voor hoeft te doen om het voor je te zien.

De verschillende personages in het boek hebben allemaal een aparte manier van doen en laten. Ze praten allemaal op een andere manier. Waar de een heel ingetogen is, is de ander juist heel uitbundig. Waar de een volledig zichzelf is, en het niet uitmaakt wat anderen van hem vinden, maakt het de ander juist weer heel veel uit. Zo hebben de personages in het boek allemaal een verschillend karakter, en wordt dit heel mooi beschreven.

Het verhaal begint eigenlijk in het midden van de situatie. Het begint na de dood van Bailey, de zus van Lennie. Lennie zit midden in de verwerking van de dood, en aan het begin van haar liefdesleven. Alle dingen zijn nog vol in gang. Het verhaal is in chronologische volgorde geschreven. Wel komen er vaak flashbacks in terug. Dan denkt de hoofdpersoon terug aan de tijden die ze had met haar zus. Ook is het niet zo dat er stukken worden overgeslagen door deze flashbacks. De tijd in de ‘gewone’ wereld loopt steeds door. Maar zelfs dit gebeurt over het algemeen genomen niet.

De beschreven ruimtes in het verhaal lopen vaak niet parallel aan de gevoelens van het persoon. Het is regelmatig zo dat als de hoofdpersoon heel verdrietig is dat buiten de zon schijnt. Maar wanneer ze heel opgewekt is, en vol energie zit, regent het vaak. In het verhaal wordt dit op een hele mooie manier gebruikt. Dit geeft eigenlijk wel heel mooi het gevoel van Lennie weer. Aangezien Lennie vaak het gevoel heeft alleen op de wereld te zijn. En op deze manier lijkt het iedere keer alsof als zij heel vrolijk is, dat de rest van de wereld somber is. En dat wanneer ze heel verdrietig is, de rest van de wereld gewoon opgewekt doorleeft.

De gebeurtenissen in het boek komen op mij heel geloofwaardig over. Zelfs de vreemde acties die de hoofdpersoon soms maakt zijn te begrijpen, en komen niet zomaar uit het niets. Doordat je zo in de gedachtegang van haar zit worden de dingen heel erg begrijpelijk, ondanks dat als dit vanuit een ander perspectief geschreven was, zonder haar gedachtegangen, je het zeer ongeloofwaardig zou vinden. Omdat het dingen zijn die je simpelweg niet doet.

De gebeurtenissen waren voor mij niet heel herkenbaar. Dit komt omdat de meeste gebeurtenissen aan de hand van de dood van haar zus gebeurden. En omdat ik geen dood familielid heb, zal ik nooit dezelfde gedachtegang hebben als de hoofdpersoon in het boek heeft. Maar eigenlijk vond ik dit juist het mooie aan het boek. Het was allemaal heel nieuw voor me, en het zet je wel aan het denken wat een familielid eigenlijk allemaal voor je betekent.

Het hele verhaal door vind ik dat de spanning goed hooggehouden is. Eigenlijk zijn er maar een paar hoofd gebeurtenissen. Maar de schrijfster weet zelfs de kleine gebeurtenissen te beschrijven alsof het super spannend is. Zo houdt ze je aan het lezen, terwijl het eigenlijk niet echt iets heel erg groots is.

Het verhaal heeft mij dus echt aan het denken gezet. Het laat je inzien dat je geliefden simpelweg zo dood neer kunnen vallen. Het laat je inzien wat geliefden eigenlijk wel niet voor je betekenen, en hoeveel dingen er veranderen als het echt gebeurd als er een wegvalt.

De hoofdpersonages zijn vrij geloofwaardig opgezet. Alleen soms zijn het wel een beetje typetjes. Het ene ‘vriendje’ van de hoofdpersonage; Toby. Komt bijvoorbeeld heel rustig en bijna verlegen over. Terwijl het andere ‘vriendje’ van de hoofdpersonage juist weer heel vrolijk en uitbundig is. Maar dit had eigenlijk ook de bedoeling van de schrijver kunnen zijn. Dat omdat Toby, het vriendje van Bailey, de overleden zus van Lennie, ook het verlies moest verwerken. En dat de schrijfster wou laten zien dat iemand hier heel rustig en ingetogen van kan worden. En dat juist Joe die het verlies niet mee heeft hoeven maken heel uitbundig is. Maar dit verschil was in mijn ogen een beetje te groot waardoor het een klein beetje ongeloofwaardig werd.

Het verhaal is vrij simpel om te lezen. Dit omdat er geen perspectiefwisselingen in zitten en het gewoon een chronologisch verband is. De overgangen tussen de realiteit en de flashbacks van Lennie worden duidelijk aangegeven, en je raakt er niet van in de war.


De ontknoping vond ik echt heel erg mooi. Het was een beetje voorspelbaar, maar op een hele mooie manier uitgewerkt. Allerlei dingen die in het begin van het boek voor kwamen spelen een rol in de ontknoping. Eigenlijk komen de dingen die in het begin van het boek beschreven worden in het eind allemaal tot hun recht. De dingen waarvan je eerst dacht dat het nutteloze informatie was, blijken toch een nut te hebben.

De stijl was hetgeen dat mij vanaf het begin af aan pakte. Dat kwam door de vergelijkingen en de schrijfsels die in het boek naar voren kwamen. De schrijfsels legden echt heel erg mooi het gevoel uit, en het maakte dat ik nog beter begreep wat er allemaal in haar hoofd omging. En de manier hoe de vergelijkingen naar voren kwamen had ik eigenlijk nog nooit gezien, en ik vond het heel aantrekkelijk. Omdat het ook op een humoristische manier naar voren kwam.