Algemene feiten Titel: Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht
Auteur: Mark Haddon
Vertaald door: Harry Pallemans
Originele titel: The curious incident of the dog in the night-time
Uitgever: Uitgeverij De Fontein, Baarn en uitgeverij Contact, Amsterdam
Jaar en plaats van uitgave: Amsterdam 2003
Aantal bladzijde: 204
Thema: autisme
ISBN nummer: 90 261 1910 0
Omslagontwerp: Edd, Amsterdam Beoordeling: Flaptekst achterop het boek: Christopher is vijftien en heeft een vorm van autisme. Hij weet veel van wiskunde, maar weinig van mensen. Hij houdt van lijstjes, patronen en de waarheid. Hij houdt niet de kleuren geel en bruin en wil niet aangeraakt worden. Christopher is in zijn eentje nooit verder geweest dan het eind van de straat. Maar wanneer blijkt dat de hond van de buurvrouw vermoord is, gaat hij op onderzoek uit. Hij begint aan een indrukwekkende reis die zijn veilige bestaan volledig overhoop gooit. Mark Haddon schetst op ontroerende en bijzonder grappige wijze de wereld van een autistische jon-gen. Een onvergetelijk boek voor zowel jongeren als volwassenen. Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht is bekroond met de Zilveren Zoen, de prijs voor de beste vertaalde jeugdroman. Daarnaast won Mark Haddon voor dit boek diverse internationale prijzen, waaronder de prestigieuze Whitbread Award in Engeland.
Waarom ik dit boek gekozen heb Eigenlijk vind ik dit een beetje een nutteloze vraag. Het is een vraag die je krijgt als je op de basis-school een boekbespreking moet maken en misschien dat je zo’n vraag in de 1e klas nog krijgt. Maar goed, ik zal hem maar beantwoorden (uiteraard). Ik heb het boek gekozen om de simpele rede dat het voor me in de boekenkast van de bibliotheek stond met een grote C erop en de naam me wel aantrok, aangezien ik van boeken houd met ietwat vreemde namen, geschreven taal en gebeurtenissen. Ik kan niet huilen om een sentimenteel boek waar een vrouw veel verdriet heeft om een verloren zoon of iets in die richting. Ik ben niet zo gevoelig aangelegd en ik nijg in slaap te vallen van een zielig ‘laten we allemaal huilen wat het is zo sneu’ boek. Dit boek, het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht, is daarentegen geen sentimenteel boek over een autistische jongen et een luguber leven, maar een boek, door de autistische jongen zelf geschreven, waarin op een vrolijke en leuke manier ge-schreven wordt over het leven de jongen. Het boek wordt soms zelf zo zonnig verteld dat ik daarom juist een triest gevoel krijg. Maar om niet te veel af te wijken van het kopje. Nogmaals, dit boek is ge-kozen omdat de titel, de omslag (ook al weet ik dat je daar niet op moet letten, het beïnvloedt toch stiekem mijn keuze) en de tekst op de achterkant van het me aanspraken. Samenvatting van het boek Christopher John Francis Boone is een jongen van 15 jaar. Hij kent alle landen van de wereld met hun hoofdstad en alle priemgetallen tot 7507. Hij vindt het moeilijk de bedoelingen van andere mensen te begrijpen en hij weigert dingen aan te raken die geel of bruin van kleur zijn (iets waar hij overigens een zeer logische verklaring voor heeft). Hij raakt overstuur als de meubels in huis van hun plaats verschoven zijn en hij zegt de machten van twee op om weer tot rust te komen. Bovendien wil hij niet door anderen aangeraakt worden. Kortom, hij heeft het Syndroom van Asperger, een vorm van hoog-functionerend autisme. Hij woont in het rustige Engelse plaatsje Swindon waar hij nog nooit buiten zijn eigen straat is geweest en zit in het speciaal onderwijs waar hij les krijgt in zaken als 'Omgaan met Geld' en 'Openbaar Vervoer'. Op een dag vindt in de tuin van de buurvrouw, mevrouw Sheras, een met een vork vermoorde hond, Wellington. De hond betekende veel voor hem en hij besluit om dit mysterie op te lossen, terwijl tege-lijkertijd een boek erover schrijft. Met Sherlock Holmes als zijn grote voorbeeld begint hij een groot onderzoek. Niemand is in staat om hem te vertellen wie Wellington heeft vermoord, niemand heeft iets verdachts gezien en Christopher’s vader vertelt hem te stoppen met zijn onderzoek. Hij pakt Christo-pher zijn boek af en verbergt het. Maar Christopher laat het daar niet bij zitten. Hij zoekt en vindt het boek samen met een stapel brieven, geadresseerd aan hem. Die brieven zijn geschreven door zijn moeder en zo komt Christopher er achter dat zijn moeder niet is gestorven aan een hartaanval (zoals zijn vader hem vertelde), maar dat zijn moeder verliefd werd op de buurman, meneer Shears, en ver-trok. Christopher is geschokt door deze gebeurtenis en wordt ziek. Als zijn vader hem vindt, vertelt hij de waarheid over zijn moeder en Wellington; Christopher’s vader heeft Wellington vermoord. Door deze bekentenis, wordt Christopher ontzettend bang. Hij denkt dat als zijn vader Wellington ver-moordt, hij ook Christopher kan vermoorden. Hij besluit om het huis te verlaten met Toby, zijn rat, en om naar zijn moeder te gaan. Hij neemt de creditcard van zijn vader mee en reist via de trein. Daar ontmoet hij een politieagent die hem in eerste instantie helpt, maar later, als Chistopher in de trein zit, reist de politieman mee met de bedoeling om hem weer terug naar zijn vader te brengen. Door regen en een hectische treinstop krijgt Christopher de kans om zich te verstoppen voor de politieagent in de kofferruimte. Op het moment dat hij uitstapt, is hij in Londen. Hij is van plan de metro naar zijn moeder te nemen, maar wordt vang van de razende treinen en de vele mensen. Plotseling is hij zijn rat kwijt, vindt hem op het spoor, pakt hem, wordt aangereden door een trein, maar voordat dat gebeurd pakt een onbekende man de jongen. Dan komt hij aan bij mijn moeder. Ze is erg blij om hem te zien en kwaad op zijn vader, omdat hij haar brieven achterhield en zei dat ze gestorven was. Christopher mag blijven zo lang als hij wil, maar in de eerste nacht komt de politie langs met zijn vader, die hem mee naar huis wil nemen. Toch blijft hij in London. Totdat hij zich realiseert dat hij zo zijn school niet kan afmaken en dus ook niet zijn wiskunde examen. Hij gaat met tegenzin terug naar Swindon en woont weer bij zijn vader in huis. Na zijn wis-kunde examen, waar hij overigens een 10 voor haalde, komt zijn moeder ook weer in Swindon wonen. Na school zit Christopher steeds een paar uur bij zijn vader voordat hij naar zijn moeder gaat. Hij wil zijn vader niet meer spreken en als zijn vader tegen hem praat, zegt hij niets terug. Na een tijdje wil Christopher wel mijn hem praten, maar dan alleen als zijn moeder erbij is. Zijn vader geeft hem een hond, Sandy en Christopher begint hem langzaamaan weer te vertrouwen. Gevonden recensie 1 Auteur: Els Willems
Titel: Grassprieten tellen in Swindon
Aantal woorden: 745
Bron: www.athenas.nl
Datum: 14 april 2004
Het verhaal wordt verteld door de vijftienjarige Christopher die lijdt aan een autistische aandoening. Dat levert nogal wat lastige situaties op, voor hemzelf, maar ook voor zijn vader, moeder, buren en een stel politieagenten die met hem in aanraking komen. Autisten zijn mensen met een handleiding. Christopher houdt er bijvoorbeeld niet van als mensen hem aanraken, hij houdt niet van dingen die bruin of geel zijn, hij begrijpt grappen en figuurlijke uitspraken niet en hij probeert door wiskundige spelletje structuur aan te brengen in zijn leven. De hoofdstukken geeft hij bijvoorbeeld aan met priemgetallen. Dus hoofdstuk 2 is het eerste hoofdstuk, gevolgd door hoofdstukken 3,5,7 en 11! 'Volgens mij zijn priemgetallen net als het leven. Ze zijn heel logisch maar je komt nooit achter de regels, zelf al zou je nergens anders meer aan denken.' Zoals veel autisten heeft Christopher een uitstekend geheugen. Hij weet nog dat hij in een grasveld stond ergens op de weg van Swindon naar Dover op woensdag 15 juni 1994, hoeveel koeien er ston-den, dat er een platgeslagen blikje cola in de heg zat, met een slak erop, en hoeveel verschillende soorten gras en bloemen er stonden. Het ontbreekt er nog maar aan dat hij de grassprieten telt, maar dat zou niet vreemd zijn. Het Wonderbaarlijke Voorval (niet zo'n effectieve vertaling van Curious Incident) leidt tot een lawine van gebeurtenissen die het beschermde leven van Christopher totaal op zijn kop zetten. Zijn begeleidster, Siobhan, doet hem het idee aan de hand om alles maar op te schrijven. Zo maak je als lezer kennis met de denkwereld van een heel lieve, maar ook heel lastige jongen die moet leven met flink wat beperkingen. Grappig genoeg is Christopher zich heel goed bewust van de gevolgen van zijn handelingen. Je moet wel bewondering krijgen voor de inventieve manier waarop deze vijftienjari-ge oplossingen probeert te bedenken voor situaties waar een volwassene al moeite genoeg mee zou hebben. Vooral zijn vader, maar ook zijn moeder, lossen hun problemen minder goed op dan Christo-pher zelf. Ik heb door het lezen van dit boek respect gekregen voor deze jongen. Misschien ook omdat ik iets heb met pubers. Ik vind ze aanspreekbaarder dan kleuters, peuters of andere kinderen. Ze staan open voor de wereld en beginnen tegelijkertijd hun eigen 'ik' te vormen. En ja, soms zijn het etterbakken, maar daar kun je ze ook op aanspreken. Je kunt ze meenemen naar de kroeg en een cola met ze drinken en met ze kletsen over ditjes en datjes. Dan hebben ze een leuke middag, want je neemt ze serieus, en jij hebt ook een leuke dag want je doet wat je anders ook doet. Zonder luiers te verscho-nen of ze moeizaam bezig te houden met lego en pritstiften. Aan de andere kant begrijp ik ook heel goed de frustraties van Chistophers ouders, hij is natuurlijk wel een bijzonder geval. Je wordt als ou-der gek van zijn obsessies, je moet wel een zwembad van geduld hebben en natuurlijk zie je het ge-regeld absoluut niet meer zitten. Ik heb respect voor alle ouders met zulke kinderen. Christopher is een beetje anders dan de doorsnee puber maar ik zou hem graag eens leren kennen. De verdienste van schrijver Mark Haddon is dat hij een levensecht, aardig, nergens sentimenteel boek heeft geschreven voor volwassenen en wat oudere kinderen. Die laatste groep zal misschien niet alle wiskundige problemen begrijpen, maar ik snapte ook niks van de leukste opgave van Deel 3 van het Wiskunde examen B-1 voor het VWO. En trouwens ook niets van Conways soldaten. Maar dat kun je ook overslaan. Ik heb wel een aantal leuke weetjes opgestoken: Sherlock Holmes droeg volgens zijn schepper Conan Doyle echt geen geruite jachtpet, en hij heeft ook nooit de uitdrukking 'Elementair, mijn beste Watson' gebruikt. Het wonderbaarlijke voorval leverde Mark Haddon onder andere een nominatie op voor de Booker Prize 2004 en hij won de Whitbread Book of the Year Award in 2003 en nog een handvol andere prij-zen. Over het boek zegt hij zelf in de Volkskrant van 9-4-2004: 'Christopher lijkt slecht toegerust te zijn om een verhaal te vertellen. Maar hij blijkt juist daardoor een geweldige verteller te zijn. Wie had dat gedacht? Doordat hij zich totaal niet bewust is van de lezer, trapt hij niet in die valkuil dat hij dingen gaat uitleggen of sympathie probeert te winnen. Er zijn nog wel wat schrijvers die wat van deze autist kunnen leren.' En niet alleen schrijvers zou ik daar aan toe wil-len voegen! Gevonden recensie 2 Auteur: Andrea Oostblik

Titel: Onbekend
Aantal woorden: 168
Bron: www.biblion.nl
Datum: Onbekend
De 15-jarige Christopher is autistisch. Hij heeft moeite met emoties en onoverzichtelijke situaties, maar is een kei in logica en wiskunde. Wanneer blijkt dat de hond van de buurvrouw is vermoord, onderneemt hij een speurtocht die zijn leven op zijn kop zal zetten. Boeiende blik op de wereld door de ogen van een autist. Het vertelperspectief ligt bij Christopher zelf, zodat zijn gedrag, dat voor een buitenstaander onbegrijpelijk zal zijn, een eigen logica krijgt. De verhaallijn wordt regelmatig onderbro-ken door meer bespiegelende hoofdstukjes, waarin Christopher zijn visie op het leven geeft. Wiskun-dige problemen spelen naast het speurwerk een grote rol en worden vaak verduidelijkt door illustraties van de auteur. Illustraties, foto's, schema's, lijstjes en teksten in verschillende lettertypes geven ook visueel vorm aan Christophers wereld. De auteur heeft zich knap ingeleefd in zijn hoofdpersoon en weet zijn innerlijk leven overtuigend en humoristisch weer te geven. Het boek is ook verkrijgbaar in een volwassenenuitgave met een andere kaft en een wat ruigere vertaling (meer vloeken), versche-nen bij uitgeverij Contact. (Ik vind dit een slechte recensie. Ik kwam het tegen op het Internet en denk dat het niet echt een re-censie is, al stond het er wel boven. Toch heb ik hem hierin gezet, als slecht voorbeeld.) Gevonden recensie 3 Auteur: Mary Whipple
Titel: The Curious Incident of the Dog in the Night-Time
Aantal woorden: 1061
Bron: www.mostlyfiction.com
Datum: 3 Augustus 2003 "My memory is like a film….And when people ask me to remember something I can simply press Re-wind and Fast Forward and Pause like on a video recorder….If someone says to me, 'Christopher, tell me what your mother was like,' I can rewind to lots of different scenes and say what she was like in those scenes." Writing his first novel from the point of view of an autistic 15-year-old, Mark Haddon takes the reader into the chaos of autism and creates a character of such empathy that many readers will begin to feel for the first time what it is like to live a life in which there are no filters to eliminate or order the millions of pieces of information that come to us through our senses every instant of the day. For the autistic person, most stimuli register with equal impact, and because these little pieces of information cannot usually be processed effectively, life becomes a very confusing mess of constantly competing signals. Christopher, at fifteen, has been attending a special school for most of his life, living at home with his father, a heating contractor who works long hours. A savant at math, he sometimes calms himself by listing prime numbers and squaring the number two in his head, and he tells us that his "record" is 2 to the 45th power. His teacher Siobhan has been showing him ways to deal with his environment more effectively, and at fifteen he is on the verge of gaining some tenuous control over the mass of stimuli which often sidetrack him. Innocent and honest, he sees things logically and interprets the spoken word literally, unable to recognize the clues which would tell him if someone is being dishonest or de-vious or even facetious. "I find it hard to imagine things which did not happen to me," he says. He can understand similes ("[The rain] was falling so hard that it looked like white sparks.") because he can see the similarities in appearance between the heavy rain and white sparks, but he cannot understand metaphors, which omit "like" and "as" and simply make statements, which, he feels, are not true. As he explains, "When I try…[to imagine] an apple in someone's eye, [it] doesn't have anything to do with liking someone a lot and it makes you forget what the person was talking about." When Wellington, the pet poodle who lives across the street, is stabbed with a pitchfork and killed, Christopher decides to solve the mystery and write a book about it. Using his favourite novel, The Hound of the Baskervilles, by Sir Arthur Conan Doyle, as his model, he investigates the crime, uncov-ering many secrets involving his own family in the process. As he applies the lessons which Siobhan has given him for dealing with his overwhelming outside world, he also embarks on a most unusual, if not unique, coming-of-age story, and ends the book a much more mature 15-year-old than he was when he started. Using the simple subject-verb-object sentence pattern in which Christopher tries to order and commu-nicate with his world, Haddon tells his story with warmth and often humor, making us see and under-stand Christopher's problems at the same time that we experience everyone else's frustrations in deal-ing with him. All Christopher's conversations and the events he experiences are recalled from his own point of view, and the reader can easily see how difficult his world is, both for him and for those around him. As he seeks to order his day by the number of cars he sees of the same colour (four red cars in a row mean a wonderful day, while four yellow cars mean a bad day, in which case he does not eat lunch and will not speak), we see how desperate he is to find some pattern which will enable him to make sense of his world. He hopes that by writing his book about the death of Wellington, he will be able to emulate his idol, Sherlock Holmes, about whom Watson says, "His mind…was busy in en-deavouring to frame some scheme into which all these strange and apparently disconnected episodes could be fitted." Investigating Wellington's death requires Christopher to venture forth from the safe world of familiar people and places, and this venturing forth is fraught with problems. Strange places are particularly traumatic. As he explains, "When I am in a new place, because I see everything, it is like when a com-puter is doing too many things at the same time and the central processor unit is blocked up and there isn't any space left to think about other things….And sometimes when I am in a new place and there are lots of people there it is like a computer crashing and I have to close my eyes and put my hands over my ears and groan, which is like pressing CTRL + ALT + DEL and shutting down programs and turning the computer off and rebooting so that I can remember what I am doing and where I am meant to be going." Christopher's difficulties with his emotions are particularly poignant. "Feelings," he says, "are just hav-ing a picture on the screen in your head of what is going to happen tomorrow or next year, or what might have happened instead of what did happen, and if it is a happy picture they smile and if it is a sad picture they cry." Removed from his feelings, Christopher can only respond with logic, or with the anger which sometimes overwhelms him as result of fear or frustration, and the reader, responding to his difficulties as any loving caregiver would, cannot help aching for Christopher and empathizing with his family. As Christopher investigates Wellington's death, he makes some remarkably brave decisions and when he eventually faces his fears and moves beyond his immediate neighbourhood, the magnitude of his challenge and the joy in his achievement are overwhelming. Haddon creates a fascinating main char-acter and allows the reader to share in his world, experiencing his ups and downs and his trials and successes. In providing a vivid world in which the reader participates vicariously, Haddon fulfils the most important requirements of fiction, entertaining at the same time that he broadens the reader's perspective and allows him to gain knowledge. This fascinating book should attract legions of enthusi-astic readers. Eigen Recensie Auteur: Daniek Reijnders

Titel: Mijn hoofd is een broodmachine. Aantal woorden: Datum: 18 april 2005 "Het was 7 minuten na middernacht. De hond lag op midden op het gras voor het huis van mevrouw Shears. De hond was dood. Er stak een spitvork uit de hond. De tanden van de vork moeten dwars door de hond heen zijn gegaan, want de vork was niet omgevallen. Ik besloot dat de hond waarschijn-lijk met de vork vermoord was omdat ik geen andere wonden zag en ik denk niet dat je een spitvork in een hond zou steken die om een andere reden was doodgegaan, zoals bijvoorbeeld kanker, of een verkeersongeluk. Maar daar kon ik niet zeker van zijn." Dit is het begin van het verhaal van Het wonderbaarlijke Voorval met de Hond in de Nacht. Dat de ik-persoon, de 15-jarige Christopher, deze afschuwelijke situatie op een analyserende toon beschrijft heeft een vrij logische rede. Hij zegt: “Ik vind het moeilijk om me dingen voor te stellen die ik niet heb meegemaakt.” Daarom vertelt hij over zijn eigen leven, wat hij meemaakt en wat hij doet of juist niet doet. Christopher is een jongen met het Asperger Syndroon, een vorm van hoogfunctionerend autis-me. Mensen met het Asperger syndroom hebben net als alle andere mensen met autisme moeite met communicatie. Ze hebben vaak interesse voor één speciaal iets en reageren vaak overweldigender op situaties. Zo ook Christopher, de fascinerende hoofdpersoon van het boek. Hij vindt het moeilijk de bedoelingen van andere mensen te begrijpen, weigert dingen aan te raken die geel of bruin van kleur zijn en hij raakt overstuur als de meubels in huis van hun plaats verschoven zijn en hij zegt de mach-ten van twee op om weer tot rust te komen. Bovendien wil hij niet door anderen aangeraakt worden. Hij heeft er erg veel moeite mee om informatie van buitenaf te filteren en keuzes te maken, en hij is bang voor onbekenden. Christopher wordt angstig en raakt in de war door contact met andere men-sen: hij houdt er niet van zomaar een praatje te maken omdat mensen dan dingen zeggen die geen vragen en antwoorden zijn en geen verband met elkaar hebben. Hij besluit het mysterie van de hond in de nacht op te lossen, kijkend naar zijn grote voorbeeld Sher-lock Holmes. Hij komt achter een aantal shockerende ontdekkingen, die hem anders laten denken over zijn vader en vertrekt naar Londen, waar hij een tijdje bij zijn moeder woont. Daarbij komt hij on-vermijdelijk in aanraking met de onlogische en door emoties bepaalde wereld om hem heen, die zijn leven zullen veranderen. Deze verhaallijn wordt regelmatig afgewisseld met hoofdstukken waarin Christopher zijn eigen kijk op zijn leven en de wereld om hem heen geeft. Zo vertelt hij over zijn autisme en dat het soms net lijkt op de broodsnijmachine in de fabriek van zijn oom. “Soms gaat het snijden niet snel genoeg en omdat het brood blijft komen loopt de machine vast.“ Of, nadat hij heeft uitgelegd dat nog niemand een regel of formule voor het vinden van priemgetallen heeft gevonden, constateert Christopher dat priemgetal-len net als het leven zijn: “Volgens mij zijn priemgetallen net als het leven. Ze zijn heel logisch maar je komt nooit achter de regels, zelf al zou je nergens anders meer aan denken”. Daarnaast bestaat het boek uit feiten en weetjes uit de wereld van de wetenschap, waaronder de beste strategie om de weg terug te vinden als je verdwaald bent (en niet erg geneigd bent om een voorbijganger de weg te vra-gen). Hierbij blijkt ook duidelijk Christopher's belangstelling voor wiskunde, ruimtevaart en sterrenkun-de. Ook moet hij een aantal school barrières breken. Zijn school weigert bijvoorbeeld om Christopher examen op VWO-niveau te laten doen. Nog nooit heeft iemand op de school dat gedaan en ze willen Christopher niet anders dan alle anderen behandelen, ook al bezit hij een grote wiskundeknobbel. In de loop van het verhaal ontdekt Christopher hoe de wereld in elkaar zit buiten zijn vertrouwde straat. Dat gebeurd natuurlijk op zijn eigen manier. Zo lees je stukken over wat Christopher ziet en wat zijn gedachtes daarachter zijn, die jij nooit zou hebben gezien of gedacht. Hij heeft een zeer gedetail-leerd fotografisch geheugen, zoals de meeste autisten hyperintelligent zijn, en beschrijft alles op de manier zoals hij het ziet. Samen met zijn geheugen vormt hij bij alles een logica, dat hem helpt zijn mysterie te ontrafelen. Mark Haddon is geboren in de staat Northhampton in 1962. Nu woont hij in Oxford en heeft al ruim 15 kinderboeken op zijn naam staan. Het wonderbaarlijke Voorval met de Hond in de Nacht is zijn eerste boek dat zo succesvol is, en daarom in het Nederlands is vertaald. Het boek is uitgebracht in twee versies, onder twee verschillende uitgeverijen. Ook in vertaling bestaat er een versie voor kinderen, en een versie voor volwassenen. De auteur zelf zegt er zelf: “Ik heb het boek gechreven voor de volwas-sen veertiger die hij nu is, wat mij een bijzonder vrij gevoel gaf bij het schrijven. Ik was teleurgesteld toen hij hoorde dat het halvelings toch nog een boek voor de jeugd zou worden.” Het boek kreeg prijzen als Guardian Children's Fiction Prize 2003, Whitbread Novel Award, Common-wealth Best First Book Prize, WH Smith Book Awards, Zilveren Zoen, Whitbread Book of the Year Award. Ik vraag me af waarom Mark Haddon’s boek zoveel mensen fascineert. Ik denk dat ik een antwoord op mijn eigen vraag heb gevonden in het boek. “Ik vind mensen verwarrend”, zegt Christopher ergens. Is dat niet iets wat we allemaal vinden. Mensen zijn verwarrend, voor wie dan ook. Ik denk we ons op sommige mensen stiekem identificeren met Christopher. Het Wonderbaarlijke Voorval met de Hond in de Nacht is een helder, boeiend geschreven verhaal dat past in de hedendaagse literatuur. De auteur Mark Haddon schildert Christopher niet af als vreemd of amusant en vraagt niet om medelijden, maar laat door alle dingen die de hoofdpersoon meemaakt de sterke kanten van de hoofdpersoon naar voren komen. De auteur heeft een goede zet gezet met het schrijven van het boek vanuit het perspectief van de hoofdpersoon, want daardoor wordt de manier van denken van Christopher extra benadrukt en niet onbegrijpelijk. Het is een boek vol met humor, opmerkelijke en herkenbare dingen uit het autisme. De belevingswereld van Christopher is amusant voor de lezer en op die manier heeft Mark Haddon een boek geschreven waar hij trots op mag zijn. Eindconclusie Mijn recensie is gelijkend met de andere 3 recensies: lovend. Daarom is het boek zeker aan te raden en is beveel ik het aan, aan mensen vanaf ongeveer dezelfde leeftijd als mij (14 jaar) en ouder. Het boek is zowel in de jongerenversie als in de ouderenversie verkrijgbaar, dus dat zegt al een hoop. Het boek hoort bij literatuur omdat het alle kenmerken met literatuur bevat. Ik vond op bladzijde 157 van hoofdstuk 5 uit het boek Nieuw Nederlands 3 een stukje over wat literatuur is. Daarin stond dat het boeken zijn die iets meer willen dan ontspanning alleen. Er is iets over te vertellen en je denkt nog eens na over het boek als je het gelezen hebt, in tegenstelling tot triviale boeken. Literatuur kan je een andere kijk op de wereld geven, je verrassen je je wat meer vertellen dan een voorspelbaar, cliché verhaal. En dat is precies hoe dit boek in elkaar zit. Verrassend, fris en het laat je nadenken over men-sen met autisme. Bovendien won het een aantal literatuurprijzen, zowel in Engeland als in Nederland, wat mijn gedachte over dit literair boek bevestigd.