Titel: De vanger in het graan Oorspronkelijke titel: The catcher in the rye Auteur: J.D. Salinger Uitgeverij: Meulenhoff Plaats van uitgave: Amsterdam Jaar van eerste uitgave: 1967 Aantal bladzijden: 254 bladzijden Gelezen versie: Eerste druk 1989 Korte samenvatting: Het boek gaat over Holden Caulfield, een 16-jarige jongen die net van zijn school is weggestuurd. Omdat hij geen zin meer heeft om er te blijven, besluit hij naar New York te gaan. Hij overnacht in een goedkoop hotelletje, omdat hij nog niet naar zijn ouders durft, bang voor hun reactie op het wegsturen. In het hotel probeert hij zich te vermaken. Hij ontmoet een pooier die hem een vrouw aanbiedt. Hij neemt die aan, maar bedenkt zich en wordt in elkaar geslagen, omdat hij te weinig betaalt heeft. Verder belt hij een oude vriendin, die hem op het afspraakje zat wordt. Uiteindelijk sluipt hij zijn ouders huis in om met zijn zusje Phoebe te praten. Hij blijft nog een nacht bij een oude leraar slapen, maar als hij wakker wordt, dekt deze hem net toe. Geschrokken rent Holden weg. Op het eind zit hij in een soort inrichting. Tussendoor vraagt Holden zich steeds af waar de eenden heengaan als het vriest. Dit is een symbool voor de dood. Holden zit nog steeds met de dood van zijn broertje en verder kan zijn toekomst hem niet echt iets schelen. Titelverklaring: Hij vertelt over een droom die hij heeft. Hij staat aan de rand van een roggeveld, kijkend naar de kinderen die in het veld spelen. Telkens er een kind dreigt in de afgrond te vallen, houdt Holden hem tegen en leidt hem terug het veld in. Hij wil gewoon de vanger in het koren zijn. Hij wil niet dat de kinderen dezelfde fouten maken, die hij ook heeft gemaakt.
Thema: Je leest de gedachten en gevoelens van Holden, die van school is gestuurd en door New York zwerft. Het belangrijkste thema in dit boek volwassen worden. Het graanveld is eigenlijk een metafoor voor onschuld en kind zijn. Zijn taak is om de kinderen tegen te houden die dreigen van de rand te vallen. Hij wil Phoebe (en nog meer kinderen) heel het verhaal beschermen tegen volwassen worden. Op het laatst komt hij erachter dat hij de kinderen niet eeuwig tegen volwassenheid kan beschermen. Hij is opzoek naar zichzelf en moet zijn angst overwinnen. (*En wat ik nou moet doen is dat ik ze moet vangen als ze in de afgrond dreigen te vallen – als ze dus aan het hollen zijn en niet uitkijken waar ze lopen, moet ik ergens vandaan komen en ze vangen. Blz 208) Waar speelt het verhaal af? Is het belangrijk? Het verhaal speelt zich in de omgeving van New York af. Het begint op de kostschool, net buiten New York. Daarna speelt het in de stad zelf af. Hij komt op verschillende plaatsen zoals in allerlei nachtclubs, dierentuin, Central Park en het museum. Tegen het einde van het verhaal komt hij ook nog bij zijn ouders thuis. Het is niet belangrijk voor het verhaal, omdat het in elke stad had kunnen gebeuren. (* Het eerste wat ik deed toen ik op Penn Station uitstapte was een telefooncel ingaan. Blz. 75) Wanneer speelt het verhaal zich af? Is dit belangrijk? Het verhaal speelt zich in de jaren ’50 af. Dit kun je eigenlijk niet echt merken, want er komen ook wel wat scheldwoorden in voor die we nu ook gebruiken. Het is niet belangrijk voor het verhaal. Het kan altijd gebeuren. De vertelde tijd is 4 dagen. Tijdsverloop: Het verloopt chronologisch, maar eigenlijk is het hele verhaal een grote flashback. Hij vertelt namelijk aan een therapeut hoe zijn dagen verlopen. Hij vertelt de gebeurtenissen in chronologische volgorde. (* Maar het was intussen wel december en het was zo koud als de pest, zeker daar boven op die stomme heuvel. Blz. 8) Door wiens ogen zien we het verhaal? Door de ogen van Holden. Het is een ikperspectief. Als lezer beleef je het verhaal zoals Holden het zelf beleeft. Je weet evenveel als de hoofdpersoon. Hierdoor wordt je bij het verhaal betrokken en wordt het veel persoonlijker. (* Ik liep het hele stuk. Het was niet al te ver meer, en ik was niet moe en zelfs niet dronken meer. Blz. 189) Is de hoofdpersoon in de loop van het verhaal veranderd? Ja hij is veranderd. In het begin wil hij zijn zusje beschermen tegen de volwassenheid en is hij opzoek naar zichzelf. Hij is bang voor de toekomst en moet zijn angst overwinnen. Maar later komt hij erachter dat hij de kinderen niet tegen volwassenheid kan beschermen. Hij komt erachter dat hij heel veel ontdekt en geleerd heeft. En realiseert zich dat hij heel veel van iedereen, die hij heeft ontmoet, houdt. (*Mij kan het geen reet schelen, alleen kan ik het soms spuugzat worden als mensen de hele tijd zeggen dat ik me een beetje volwassen moet gedragen. Blz. 15 **Ik voelde me opeens zo verdomd gelukkig, zoals Phoebe alsmaar in de rondte ging. Blz. 254) De relatie tussen de 2 hoofdpersonen: De 2 hoofdpersonen zijn Holden en Phoebe. De relatie tussen hun is heel goed. Ze hebben eigenlijk een broer/zus relatie. Holden beschermt Phoebe heel erg. Hij houdt heel veel van zijn familie, ook al laat hij dat niet duidelijk merken. Holden heeft bij Phoebe het gevoel dat hij zichzelf kan zijn, doordat ze nog zo jong is. Ik vind hun gedrag heel goed, omdat het belangrijk is om een goede band met je familie te hebben. Je moet weten dat je altijd bij hun terecht kunt.
Is er sprake van spanningsopbouw, van een wending in het verhaal? Er is niet echt sprake van een spanningsopbouw. Ik had dit wel verwacht, maar dit valt tegen. In het verhaal wordt heel veel nadruk gelegd op de reacties van de hoofdpersoon. In het midden van het verhaal heb je weinig ontwikkeling. Later begint er een beetje tempo in te komen en dan is het meteen een stuk boeiender. Er is geen wending in het verhaal, het onderwerp/thema blijft hetzelfde. (Dan was ik dus de vanger in het graan. Ik weet dat het gestoord is, maar dat is het enige wat ik echt zou willen worden Blz. 209) Genre: Psychologische roman. Het hele verhaal gaat over zijn gevoelens etc. Het heeft veel met psychologie te maken, het geestelijke van Holden. Recensie: Ik vond het een leuk boek, alleen miste het soms wat spanning. Het onderwerp spreekt me wel aan en het was boeiend om erover te lezen. Het verhaal is best origineel. Ik heb nog niet veel boeken over dit onderwerp gelezen. De hoofdpersoon drijft vaak de spot met zichzelf en dit vind ik wel grappig. In het begin vond ik het verhaal moeilijk om te volgen, maar later kreeg ik het door en dan is het een makkelijk verhaal. Je leest dit boek in een ruk uit. Er komen niet zoveel moeilijke woorden in voor. Het was leuk dat je je zo goed kon inleven in het verhaal. Verder vond ik het een leuk boek met een mooi onderwerp. Secundaire literatuur: Hoofdstuk 22: Daarin praat Holden met zijn zusje Phoebe en stelt hij vast dat hij catcher in the rye wil worden, ‘vanger in het koren’. Vertaling: ‘Dan zie ik steeds die kleine kinderen in het koren spelen en zo. Meer dan duizend kinderen. En verder niemand in de buurt -- ik bedoel, geen groten -- behalve ik. En dan sta ik aan de rand van zo'n afgrond. En wat ik dan moet doen: ik moet ze opvangen als ze in de afgrond beginnen te vallen...’ Holden vangt ze op in een honkbalhandschoen. Dat zegt hij niet, maar we weten het wel: het is de handschoen van zijn broertje Allie. Allie is dood. Holden heeft Allie's honkbalhandschoen: op de vingers en in de palm staan nog steeds de versjes die Allie er heeft ingeschreven. Voor als hij een tijdje niets te doen had in het verre veld. Dan las hij in zijn handschoen; versjes in groene inkt. In deze alinea's maakt Salinger duidelijk waar Holdens droom (‘vanger’ worden) vandaan komt, en dus ook hoe je de titel van het boek moet lezen: als een liedje dat al door de Schot Robert Burns werd opgetekend. Holden zegt tegen zijn zusje, Phoebe: ‘Je kent dat liedje wel: "If a body catch a body comin' through the rye"?' En Phoebe kent het, verbetert hem: ‘Het is: "If a body meet a body..."!' Zonder deze alinea's kun je het boek niet begrijpen, want hier wordt de essentie van het verhaal gegeven: een puber die zijn overleden broertje hartstikke mist. Hier weet de lezer het zeker zonder dat het gezegd wordt: dat vers van Burns, dat stond met groene inkt in de honkbalhandschoen van Allie: om te zingen als er even geen hoge ballen waren in het achterveld.