Titel: De jongen in de gestreepte pyjama.
Schrijver: John Boyne.


Schrijversinformatie:
John Boyne (Dublin, 30 april 1971) is een Iers schrijver en journalist. Boyne studeerde aan de Universiteit van Dublin en de Universiteit van Norwich waar hij de Curtis Brown Prijs won. Tijdens zijn tijd in Dublin werd zijn eerste werk gepubliceerd. Om in zijn onderhoud te voorzien werkte hij overdag in de boekhandelketen Waterstone's, terwijl hij tot laat in de avonden aan zijn boeken werkte. John Boyne heeft in totaal zes romans en een aantal korte verhalen geschreven. Zijn boeken zijn in 42 talen uitgegeven. Zijn bekendste boek De jongen in de gestreepte pyjama (The Boy in the Striped Pyjamas) werd een bestseller. Wereldwijd zijn er meer dan 5 miljoen exemplaren van verkocht. Het boek is verfilmd, en kwam in Nederland in januari 2009 in de bioscopen. In november 2008 verscheen de Nederlandse vertaling van Mutiny on the Bounty, getiteld De Scheepsjongen. Het vertelt het verhaal van de reis van het schip The Bounty dat onder leiding van kapitein William Bligh naar Tahiti vaart om loten van de broodboom te halen en deze vervolgens te transporteren naar de Britse koloniën in het Caribisch gebied. Daar zouden deze bomen vruchten moet leveren als voedsel voor de slaven. Er breekt echter een muiterij uit op het schip en de kapitein en een deel van de bemanning worden overboord gezet in een sloep. Het verhaal wordt verteld door de hoofdpersoon, John Jacob Turnstile, de scheepsjongen aan boord van The Bounty. In mei 2009 verscheen zijn zevende roman: The House of Special Purpose


Samenvatting:
Als Bruno op een dag uit school komt staan de verhuisdozen al klaar. Vader heeft in opdracht van de Furie een nieuwe baan. Hij wordt kampcommandant van Oudwis. Bruno vindt het in het begin best spannend, maar als ze bij hun nieuwe huis arriveren begint hij er toch wel anders over te denken. Alles lijkt wel het tegenovergestelde van hun oude huis. Eerst woonde ze in een heel groot huis met allemaal kamers en hoekjes waar telkens weer nieuwe dingen ontdekt konden worden. En daar hield Bruno wel van. Maar dit huis was oud en kaal. Het was een heel stuk kleiner als eerst. Ik zal even kort de reactie van Bruno naar zijn moeder toe vertellen, dan merk je ook hoe bijdehand hij is.


“Ik vind’t maar niks, ik vind dat we dit maar het beste helemaal kunnen vergeten en gewoon weer naar huis moeten gaan. We zijn weer een ervaring rijker, en ik vind dat u gewoon tegen vader moet zeggen dat u zich hebt bedacht en, nou ja, als we hier voor de rest van de dag moeten blijven en vanavond hier moeten eten en slapen omdat we allemaal te moe zijn, dan is het niet zo erg, maar we zullen wel heel vroeg op moeten als we rond theetijd terug in Berlijn willen zijn” Want daar woonde ze eerst.

Maar hoe hij ook protesteert en de anderen probeert te manipuleren, het heeft geen zin. En als uiteindelijk duidelijk is dat hij er maar het beste van moet maken, gaat hij op onderzoek uit of er iets interessants valt te ontdekken. En dat vindt hij. Op zijn kamer is een raam en als hij daaruit kijkt, ziet hij iets wat hem een koud en naar gevoel geeft. Hij haalt er zelfs zijn zus Gretel bij, wat heel bijzonder voor hem is omdat hij stiekem een hekel aan haar heeft. Ze is maar 3 jaar ouder als hem maar doet altijd of ze alles beter weet en kleineert hem. En ze blijft s’ochtends veel te lang in de badkamer, ook als hij heel nodig naar de wc moet. Maar voor deze keer vergeet hij al die dingen. En samen kijken ze uit het raam. Daar zagen ze een aantal gebouwen waar allemaal jongens en mannen liepen. Wel honderden, bijna duizend! Omringd door hoge hekken met prikkeldraad. Ze keken allemaal heel triest en liepen maar wat rondjes. Het zag er donker en kil uit. En voor welstaande kinderen als Bruno en Gretel was het niet voor te stellen dat mensen zo konden leven. In hun naïviteit dachten ze dat het misschien het platteland was, maar ja, waar waren de dieren dan? Misschien in die gebouwen daarginds, deed Bruno wijs. Het kwam niet in hun op dat het een concentratiekamp was. Daar hadden ze waarschijnlijk nog nooit van gehoord. Ze vonden het wel vreemd dat ze allemaal in van die gestreepte pyjama’s liepen en dat de soldaten tegen hun schreeuwden en sloegen. Maar dat hoorde er misschien wel bij, zo dacht Bruno.

Na een tijdje begint Bruno al te wennen aan zijn situatie. Hij is er wel achtergekomen dat vader en moeder toch niet over te halen zijn. Daarom zoekt hij steun bij het dienstmeisje Maria die altijd heel aardig voor hem is geweest. Met haar kan hij wel eens praten over vader en luitenant Kotler waar Gretel zo gek op is en hij zo’n hekel aan heeft. Maar Gretel is gewoon een hopeloos geval die alleen maar aandacht wil. Bruno is een beetje bang voor Kotler omdat die je zo doordringend aan kan kijken en hij doet altijd net of Bruno een kindje is. En dat vindt hij vreselijk. Ook doet de luitenant heel lelijk tegen allemaal aardige mensen. Bijvoorbeeld Pavel, de hulp in huis die altijd voor hen kookt en Bruno een keer heeft geholpen toen hij heel hard van de schommel gevallen was. Toen heeft Pavel de wond schoongemaakt en er een pleister op gedaan. Daar is Bruno hem nog steeds dankbaar voor. Hij had namelijk wel dood kunnen bloeden.

Op een dag herinnert Bruno zich dat hij zo graag op ontdekkingsreis ging, en aangezien er in het huis niet veel te ontdekken viel ging hij naar buiten. Hij liep uren langs het hek, almaar verder. Er leek geen eind aan te komen; en net toen hij besloot om maar weer terug te gaan zag hij in de verte een stip die langzamerhand een jongen werd. En dat was het begin van de bijzondere vriendschap tussen Bruno en Shmuel uit het kamp. Totaal verschillend, Shmuel die honger leed en in het kamp woonde, en Bruno die alles had wat zijn hartje maar begeerde, maar toch verbonden met elkaar. Het frappante was namelijk dat ze allebei op 15 april 1934 geboren zijn.


Titel:
Shmuel, die draagt zo’n gestreepte pak, en Bruno denkt dat het pyjama’s zijn. Hij verwacht dus niet dat dat hun dagelijkse kledij is.

Bruno is erg nieuwsgierig naar hoe het is aan de andere kant van het hek.. Shmuel zegt dat het niet leuk is maar dat gelooft hij niet. Bruno heeft geen een vriendjes, en Shmuel wel. Ik wil jullie nu een stukje voorlezen over het gesprek tussen Shmuel en Bruno kort nadat ze elkaar hebben ontmoet. Voortaan gaan Bruno minimaal een keer per week naar het hek toe om te praten met Shmuel. Vaak neemt hij wat eten mee want Shmuel is erg mager. Maar het is zo ver lopen, en vaak heeft hij het dan zelf al opgegeten. Ze praten over van alles en beiden kijken ze er altijd erg naar uit.

Als op een dag de Furie( zo noemen ze Hitler in het boek) bij hun komt eten moet alles helemaal tiptop in orde worden gemaakt. Iedereen in huis helpt hard mee, en als Bruno in de keuken komt ziet hij tot zijn grote verbazing Shmuel daar zitten. Hij moet glazen poetsen omdat hij zulke dunne vingers heeft. Bruno heeft erg trek en pakt uit de koelkast een stuk kip. Hij geeft Shmuel ook wat die scheel ziet van de honger. Eerst weigert hij nog, omdat luitenant Kotler het verboden heeft. Maar uiteindelijk pakt hij het toch aan en duwt het in één keer in zijn mond. Luitenant Kotler komt er toch achter. En als Bruno later Shmuel weer opzoekt bij hun vaste stekkie zit hij onder de blauwe plekken. Maar hij wil er niet over praten. En zo gaat het allemaal een beetje door. Ze zoeken elkaar op, praten met elkaar en gaan weer terug.

Bruno’s ouders hebben regelmatig ruzie over de situatie waarin ze nu verkeren. Moeder en Gretel voelen zich eenzaam en missen hun vrienden uit Berlijn. Bruno heeft natuurlijk Shmuel maar dat kan hij niet zeggen. En als vader op een dag meedeelt dat ze terug gaan naar Berlijn is Bruno daar niet echt blij mee. Vader zal in Oudwis blijven. Natuurlijk miste Bruno zijn vrienden wel, maar zijn vriendschap tussen Shmuel en hem was gewoon zo bijzonder...


Hij ziet er dan ook erg tegenop om het te gaan vertellen tegen Shmuel. Bruno verteld het en zegt ook dat hij heel graag een keer aan de andere kant van het hek wil komen kijken, dus waar Shmuel woont. Ook als heeft Shmuel al heel vaak gezegd dat het daar helemaal niet leuk is, Bruno kan dat niet geloven. En daarom spreken ze af dat Shmuel de volgende dag een gestreepte pyjama mee zal nemen voor hem zodat hij niet herkend kan worden. Ze lijken namelijk heel veel op elkaar aangezien Bruno net zo’n kaalgeschoren hoofd heeft als Shmuel. Dit in verband met luizen. En ja hoor, als daar dan eindelijk het moment aanbreekt gaan ze samen op pad. Hun doel is om de vader van Shmuel te gaan zoeken. Die plotseling verdwenen is. Volgens Bruno moet dat niet moeilijk zijn. Misschien heeft hij wel een dag vrij genomen van zijn werk of moest hij in een andere stad overwerken en de post werkt niet zo goed, dus ja. Maar Shmuel gelooft het niet echt. Aangestoken door Bruno’s enthousiasme gaan ze vol goede moed op stap. Ze lopen door het kamp, en terwijl Bruno zich verbaasd over de toch wel armoedige omstandigheden legt Shmuel het een en ander uit. Nee, Bruno had zich toch wel wat anders voorgesteld. Hij zegt daarom ook dat hij beter maar naar huis kan gaan. Nog voordat dat Shmuel daarop kan antwoorden komen er ineens soldaten aan die de mensen bij elkaar drijven en omsingelen. Ze moesten misschien wel op mars, dacht Shmuel angstig. En Bruno begon zich toch wel zorgen te maken omdat hij op tijd thuis moest zijn. Ze aten lekker vlees en het begon te regenen. Maar hij moest wel meelopen anders werden de soldaten boos. Met de stroom mensen mee liepen ze een gebouw binnen, dat wil ik jullie nog even voorlezen. Dat is ook het einde van de bijzondere vriendschap tussen Bruno en Shmuel. Die vrienden waar Bruno het over had, waren dus zijn drie best vrienden uit Berlijn. In het begin mistte hij die heel erg maar zoals hij ook zei, hij begon ze te vergeten en de vriendschap met Shmuel was hem veel meer waard. Ik vind het best een abrupt en schokkend einde, maar wel heel mooi. Het is totaal niet wat je verwacht. Het laatste hoofdstuk is een soort epiloog. Bruno’s vader vindt zijn kleren bij het hek en het gat daarin waar Bruno doorheen is gekomen. Daardoor vermoedt hij hoe Bruno aan zijn einde is gekomen. Met hem loopt het ook slecht af. Hij wordt opgepakt door soldaten en het kan hem niks meer schelen.


Hoofdpersonen:
Bruno is een jongetje van 9 jaar oud, hij is de hoofdpersoon. Hij is een erg bij de hand jongetje en toch ook wel heel schattig. Hij houdt erg van ontdekken en gaat dan ook graag op ontdekkingsreizen uit. Hij mag zijn zus Gretel niet echt, dit komt omdat ze hem heel vaak kleineert. Hij kijkt erg tegen zijn vader op, Bruno vindt dat hij namelijk een heel mooi pak draagt en daar is hij wel een beetje jaloers op. Ook vind Bruno het gemeen dat zijn vader meer macht heeft dan hij. Bruno probeert altijd eerlijk te zijn, hij houdt namelijk niet echt van liegen. Je merkt wel dat het nog echt een jongetje is, want veel dingen begrijpt hij niet. Waarom Shmuel bijvoorbeeld aan de andere kant van het hek zit, waarom er nog veel meer mensen zijn, waar Bruno niet heen mag.

Bruno is een karakter, want je weet van het innerlijk en uiterlijk wat af. Ook maakt hij door het hele verhaal heel wat mee. Een hele nieuwe vriendschap op een onbekende plek in Polen.

Samuel is ook een jongetje van 9 jaar oud. Hij woonde voorheen met zijn ouders in een dorpje. Maar toen kwam hij op een dag thuis en moesten ze een Jodenster dragen, na een poosje moesten ze onderduiken en met heel veel mensen in een hele kleine ruime zitten. Op een dag wordt hij mee genomen en bij zijn moeder weg gehaald. Samen met zijn vader zit hij dan in het kamp. Op een dag dan gaat zijn vader uit het kamp, die moet gaan werken. Maar hij komt nooit meer terug. Shmuel is helemaal alleen. Shmuel draagt een gestreepte pyjama. Shmuel probeert Bruno uit te leggen hoe het is om aan de andere kant van het hek te zijn, maar Bruno begrijpt het niet. Hij is alleen maar bezig met zijn eigen verschrikkelijke leven aan die kant van het hek.

Shmuel is een type, je weet niet wat hij denkt. Je weet alleen de uiterlijke kenmerken.

Gretel is de zus van Bruno en is 3 jaar ouder. 12 jaar is ze dus. Zij denkt dat Bruno nog een klein kind is en niet voor zich zelf kan denken en praten, ook vind ze hem erg kinderachtig. Gretel is veel slimmer en dat merk je ook heel erg. Soms zegt ze tegen Bruno van ‘Dat snap je toch wel’. Maar dat snapt Bruno gewoon nog niet. Bruno vind dat Gretel een hopeloos geval is. Ze is verliefd op luitenant Kotler. Zelfs doet ze ergens in het boek al haar poppen weg, terwijl ze er zo gehecht aan is.

Gretel is een type, je weet alleen maar uiterlijke kenmerken, niet wat ze denkt of voelt.

Vader is een belangrijke man en commandant geworden, daarom moesten ze ook naar Auswitz verhuizen. Hij draagt een mooi uniform wat zijn status duidelijk maakt. Je mag niet in zijn kantoor komen, alleen als vader daar om vraagt. Hij is een strenge, maar rechtvaardige man. Hij mag praten wanneer hij wil, wat Bruno erg vervelend vind. Vader is een erg goeie man. Hij heeft Maria haar moeder altijd werk gegeven en nu Maria zelf ook nog. Vader is een type.

Moeder is ook een strenge vrouw. Ze is erg ongerust of haar kinderen en wil het beste voor hen. In het begin van het verhaal kiest ze de kant van Vader, maar op den duur wil ze toch graag terug weer naar Berlijn, ze mist alles daar. Ook vind ze dat het daar veel beter is voor de kinderen om daar op te groeien. Moeder is net ook weer een type. Je weet alleen wat uiterlijke kenmerken.


Luitenant Kotler is niet erg welkom door Bruno. Bruno mag hem niet erg. Hij is een erg boze, ongeduldige man. Hij kan erg kinderachtig zijn tegen Bruno, hij doet een beetje het zelfde als Gretel, ze pesten hem samen een beetje. Luitenant Kotler is een erg onvriendelijke man, met een kort lontje. Luitenant Kotler is ook weer een type.

Marie is de huishoudster van de familie, ze is ook mee verhuisd naar Polen. Ooit heeft Vader haar geholpen toen ze in nood zat. Nu werkt ze nog steeds bij de familie. Eigenlijks heeft Marie wel een mening over sommige dingen, maar dat houdt ze voor zich. Wel komt ze op voor Bruno zijn ouders, als Bruno haar mening vraagt over sommige dingen. Ze kan erg goed omgaan met Bruno en ze weet wat ze tegen hem moet zeggen. Ze is een vriendelijke vrouw, die niet kwaad zou doen. Marie is een type.

Pavel is de bediende in het nieuwe huis in Polen. Voor hij in het kamp kwam, was hij dokter. Dat verteld hij ook Bruno. Pavel is een Joodse man. Bruno denkt dat Pavel jonger is dan zijn opa, maar wel ouder dan zijn vader. Pavel is erg vriendelijk voor Bruno, maar dat moet ook wel. Pavel is ook een type.


Tijd:
het boek speelt zich af in de tweede wereldoorlog 1943. Er zitten in het boek geen flashbacks of tijdsprongen. Het boek loopt chronologisch.


Plaats:
Aan het begin van het boek speelt het zich af in Berlijn en na 2 hoofdstukken zitten we in Oudwis in Polen. In het huis waar Bruno woont en bij het hek waar Bruno Samuel ontmoet. Hoe ik dat weet omdat ze verhuizen naar Oudwis en hij zegt dat hij bij het zit.



Thema:
Het thema van het boek is vriendschap omdat Bruno op een rare manieren een beste vriend krijgt in Oudwis. Waar Bruno eigenlijk niet wou wonen. Ik heb nog 2 boeken van dit thema gelezen maar ik vond dit boek de leukste van de 3 omdat het thema mijn aanspreekt.



Volwassen of Adolescent:
Dit boek is een Adolescent boek maar het boek is niet bestemd voor kinderen die nog geen informatie hebben gehad van de 2e Wereldoorlog want ze hebben het steeds over de Furie als je niet weet wat dit is kan het een heel moeilijk boek zijn om te lezen.


Citaat:
“Ik vind’t maar niks, ik vind dat we dit maar het beste helemaal kunnen vergeten en gewoon weer naar huis moeten gaan. We zijn weer een ervaring rijker, en ik vind dat u gewoon tegen vader moet zeggen dat u zich hebt bedacht en, nou ja, als we hier voor de rest van de dag moeten blijven en vanavond hier moeten eten en slapen omdat we allemaal te moe zijn, dan is het niet zo erg, maar we zullen wel heel vroeg op moeten als we rond theetijd terug in Berlijn willen zijn” Want daar woonde ze eerst. Dit stukje staat op blz. 19. Ik heb dit stukje gekozen omdat dit heel goed aangeeft wat Bruno ervan vindt om daar te wonen en het liefst terug wil naar zijn oude huis.



Einde:
het boek heeft een open einde omdat je niet weet of Bruno vergast is of dat hij nog is leven is.


Waardering:
ik vond het een heel mooi boek om te lezen omdat de oorlog mijn wel interesseert en het zijn altijd hele mooie verhalen over de oorlog.


Titelverklaring:
het boek heeft de jongen in de gestreepte pyjama omdat Bruno Samuel ontmoet achter het hek en hij heeft een pak aan die lijkt op een pyjama.