Summerland door Michael Chabon

Informatie over het boek Titel: Zomerland
Schrijver: Michael Chabon, vertaald uit het engels (oorspronkelijke titel is Summerland) door Irving Pardoen
Genres: Avontuur, fictie
Datum: Maart/april 2004 Samenvatting Ethan Feld staat bekend als de slechtste honkballer van Clam, het eiland waar hij en zijn vader wonen. Wanneer hij op een dag weer eens wegrent van het veld omdat hij zich over zijn spel schaamt, ontmoet hij een wonderlijk wezentje, een pratende weervos, 'Scheerbuik'. Ethan wordt uitverkoren om samen met een vriend (Thor Wignutt) en vriendin (Jennifer T.) Zomerland -het land waar het nooit regent- en zo ook de wereld te redden van de ondergang door de duivelse Coyote. Als ook de vader van Ethan ontvoerd is, gaat Ethan op reis naar de werelden die parallel lopen aan die van Clam: de Winterlanden en het Zomerland. Hun tocht voert door magische werelden die bevolkt worden door allerlei volkjes: van kabouters tot reuzen, van pratende schaduwen tot dierlijke wezens. De werelden die ze betreden hebben een verbazingwekkend honkbalverleden en wanneer Ethan en zijn vrienden zich uit een nare situatie moeten redden, stellen ze een honkbalwedstrijd voor. Dankzij de magische honkbalknuppel Splinter, hun boekjes over honkbal en de fastballen van Jennifer T. komen ze steeds dichter bij hun doel: de Appelwei waar de Boom des Levens staat en waar ze moeten proberen Coyote te slim af te zijn. Personages Ethan Feld: de hoofdpersoon

Een 11-jarige, wat mollige jongen die bekent staat als ‘de slechtste honkballer ooit’. Hij vindt het vreselijk als hij het veld op moet en wil eigenlijk stoppen met honkbal, alleen blijft hij honkballen om zijn vader niet teleur te stellen. Maar uiteindelijk leert Ethan met behulp van zijn knuppel ‘Splinter’ een echte honkballer te worden. Bruce Feld: Ethans vader
Een grote, stevig gebouwde man met een kortgeknipte maar warrige baard. Hij is, in tegenstelling tot Ethan, een grote honkballiefhebber. Na het overlijden van Ethans moeder is hij weduwnaar. Nu is hij een uitvinder die werkt aan een luchtballon voor persoonlijk vervoer, genaamd ‘Skidbladnir’. Jennifer T. Rideout: Ethans vriendin
Jennifer T. is het enige lid van het Hanen-negental (het honkbalteam) –misschien wel het enige kind van het hele eiland- dat echt van honkballen houdt en er dan ook echt goed in is. Wel staat ze erop dat je haar altijd ‘Jennifer T.’noemt en niet gewoon ‘Jennifer’ of, wat ze helemaal erg vind, ‘Jenny’. Thor Wignutt: Ethans vriend
Een uitzonderlijk lange jongen die altijd boven alle anderen uittorent. Zelf zegt hij dat hij een door mensenhanden gemaakte robot is, genaamd TW03, wat het hem niet makkelijker maakt vriendschappen met andere kinderen te sluiten. ‘Fascinerend,’ zei Thor.’Mijn klimaatsensoren hebben in de afgelopen negen seconden een temperatuurval van tien graden geconstateerd’ Jennifer T. is eigenlijk de enige die weleens de moeite neemt om te doen alsof hij een normaal mens is. Na haar is Ethan degene die het het beste kan vinden met Thor, maar hij behandelt hem min of meer nooit als een normaal mens. Thor speelt ook mee in het honkbalteam en blijkt later een wisselkind te zijn; een kind met magische krachten. Andere personages in het boek: de magische wezentjes
Taffie de sasquatsj, Spin-Roos, Poessiemauw John de kleine reus en Petietpoot de weerrat. Ze willen Ethan graag helpen en besluiten mee te gaan. Plaats Het verhaal speelt zich voornamelijk af op het eiland Clam, gelegen in de staat Washington. Het regent er uitzonderlijk veel, maar in het meest westelijke punt van het eiland, Zomerland, of ook wel ‘de Tand’, regent het nóóit. Hier bevindt zich het honkbalveld waar Ethans team speelt en de wonderlijke reis van Ethan en zijn vrienden begint. Tijd Het verhaal speelt zich af in de tegenwoordige tijd, want er bestaan al auto’s en andere moderne dingen, zoals horloges, telefoons... De verteltijd is 422 bladzijden, ik deed er ongeveer 3-6 uur over. De vertelde tijd is ongeveer een week. Maar dat is eigenlijk niet precies te zeggen, want tijdens Ethans reis komen hij en zijn vrienden terecht in werelden waar de tijd heel anders is. Voor hen is het een tocht van bijna 2 maanden, maar wanneer ze weer terugkomen op het eiland Clam, blijkt het pas 2 dagen later te zijn. Alles wordt in chronologische volgorde verteld. Maar er zijn ook vaak flashbacks, waarin de schrijver vertelt over iets wat eerder is gebeurd. Begin Het verhaal begint met de zoveelste discussie tussen Ethan en zijn vader terwijl ze naar het honkbalveld rijden. Onderweg rijden ze bijna een diertje aan, wat later het wezentje blijkt te zijn dat Ethan om hulp vraagt (Scheerbuik).
Probleem en afloop Het grootste ‘probleem’ in het boek is ‘Ragnarots’. Zo heet de dag waarop de wereld vergaat. Het is aan Ethan en zijn vrienden om te zorgen dat die wordt uitgesteld, of eigenlijk, nooit aanbreekt. Gelukkig heeft het boek een goede afloop. In een epiloog vertelt de schrijver hoe het met iedereen afloopt, het is dus een gesloten einde. Het verhaal eindigt wanneer Ethan en zijn vrienden weer thuis zijn en eindelijk hun allereerste honkbalwedstrijd winnen. De laatste zinnen van het verhaal; ‘Ethan werd omvergelopen. Toen hij weer overeind kwam, had hij aarde in zijn mond. Hij had een knie in zijn oog gekregen en zijn neus bloedde. Maar de bal had hij nog steeds vast.’ Het verhaal is niet realistisch. Ethan ontmoet allerlei vreemde wezentjes en er gebeuren magische dingen waarvan je weet dat zoiets niet kan. Toch is het verhaal heel realistisch geschreven. De schrijver beschrijft het zo echt dat je bijna gelooft dat het ook écht is. Perspectief Het boek is geschreven vanuit het schrijversperspectief. Soms beschrijft de schrijver bijvoorbeeld de gedachten van Ethan, dan weer die van zijn vader. De schrijver vertelt af en toe ook iets vanuit het ‘ik’ perspectief, zoals hij het ziet. Zo zegt hij bijvoorbeeld: ‘wat nu volgt is het droevige verhaal zoals Taffie dat vertelde, voorzover ik het tenminste heb kunnen achterhalen. Later zal blijken dat het wel enig belang heeft voor óns verhaal, want anders zou ik hier natuurlijk geen onderbreking hebben ingelast om er verslag van te doen. Tenminste niet op dit moment, waarop …..’ Titel Zomerland slaat op -wat ik eigenlijk al heb verteld- het land waar het nooit regent. Hier begint en eindigt Ethans avontuur en draait in feite het hele verhaal om. Mijn mening Ik vond ‘Zomerland’ leuk om te lezen, omdat alles erin kan; allerlei gekke en onmogelijke gebeurtenissen volgen elkaar op. Alles is heel uitgebreid en precies beschreven, wat het leuk en spannend maakt, maar ook wel eens verwarrend of een beetje saai. Het boek is namelijk voor kinderen én volwassenen en soms best wel ingewikkeld. Het is heel verrassend, je weet nooit wat er gaat gebeuren. Ik vind het ook een grappig boek, want de hoofdpersoon is eigenlijk helemaal geen held of een slim of knap iemand, zoals meestal, maar juist een heel dom iemand. De Hanen gingen bij elkaar staan, legden allemaal een voor een hun handen op elkaar zodat er een toren ontstond, waarna ze in koor riepen: ‘Hoppa!’ Dit deden ze altijd voor het begin van een wedstrijd. Ethan had geen idee waarom, maar omdat hij dacht dat de anderen het wel wisten, schaamde hij zich zo dat hij het niet durfde te vragen. Toen ze op de eerste dag bij elkaar waren gekomen om te trainen, was hij vijf minuten te laat geweest, en hij verontstelde dat het toen was uitgelegd. Ook Ethans vriend, Thor, is vaak grappig omdat hij altijd droge opmerkingen maakt en praat alsof hij een robot is. ‘Ken jij die vent?’ vroeg Ethan zachtjes aan Thor. ‘Antwoord is negatief.’ ’Hij kijkt naar me’ ‘Het lijkt er inderdaad op dat hij je staat te observeren, kapitein.’ Wat ook heel leuk is zijn de magische uitvindinkjes (bijvoorbeeld een bril, waarmee Ethan als het ware door de ogen van Coyote kan kijken en dus ziet wat hij ziet) en de wezentjes die met Ethan meekomen tijdens zijn gevaarlijke tocht. En ze hebben allemaal één ding gemeen; dat ze honkbal spelen. Als je veel van honkbal houd denk ik dat je dit boek zeker moet lezen. Er zit veel fantasie en magie in het verhaal. Je zou het qua sfeer een beetje kunnen vergelijken met Harry Potter, ook al is dat toch wel iets beter. Script (Ethan en zijn vrienden zijn gevangen door Elandknokkel John de reus. Hij stelt een honkbalwedstrijd voor. Als Ethan die wint, helpt John hen de oversteek te maken. Maar als ze verliezen eet hij ze op. Gelukkig winnen ze. Maar Jennifer T. wil persé Taffie nog redden, die opgesloten zit in een kooi als het huisdier van John. Ze gebruikt zichzelf als sleutel om de kooi open te maken.) scène 1: De ontsnapping

Personen: Jennifer T. en Taffie de Sasquatsj; een bijna 3 meter groot, behaard wezen, opgesloten in een reusachtige kooi van ijzer. Plaats: het onderkomen van een soort groot kasteel. Op de vloer liggen vachten. Het licht is wat schemerig en behalve Taffie en Jennifer T. hoor je geen geluid. Jennifer T. is op de kooi geklommen, tot aan het slot en heeft haar hoofd en schouders er doorheen gestoken.Taffie kijkt haar verbaasd aan. Taffie: ‘Waar ben jij nou mee bezig?’ Jennifer: ‘Ik probeer mijn schouders te draaien’ Door zich af te zetten met haar knieën en bovenarmen probeert ze zo hard mogelijk op de drie pinnen te drukken. Taffie: ‘Waarom?’ Haar zware, behaarde onderkaak hangt naar beneden, en ze knippert verbaast met haar ogen. Jennifer: ‘Ik ben nu een sléútel, dikpoot! Pak me bij mijn schouder en draai me om!’ Taffie pakt Jennifer bij de schouders, en draait. Jennifer: ‘Au-au-au!’ Taffie laat haar meteen los. ‘Nee, het geeft niet! Doe het maar gewoon. Schiet op!’ De grote, harige handen met lange duimen pakken Jennifer bij de schouders en proberen haar met de wijzers van de klok mee te draaien. Jennifer T. drukt met al haar kracht tegen de pinnen. Heel langzaam begint het slot te kreunen en mee te geven. De klink gaat met een roestig gekraak omhoog en het zware hek zwaait open, samen met Jennifer T. Taffie stapt de kooi uit. Er klinkt een luid gedreun door het onderkomen en de muren rinkelen. Stukken splinters en rotsblokken kletteren op de harde vloer. ‘Hij komt eraan! Haal me hieruit!’ Taffie slaat het hek weer dicht en pakt Jennifer T. bij haar voeten. Nu ze aan de andere kant staat, moet ze haar weer met de wijzers van de klok meedraaien, maar in deze richting geeft het slot makkelijker mee, dus het duurt niet lang voordat Taffie haar los krijgt. Ze zet haar neer en verrast haar door haar zachte, behaarde armen om haar heen te slaan en alle lucht uit Jennifer T.’s longen te persen. ‘Dank je wel! Dank je, o, dank je wel!’ Jennifer: ‘Zet… me… alsjeblieft…’ Scène 2: De oversteek Personen: John, Jennifer T,Thor, Ethan, Tormentil en Taffie
Plaats: in de Skidbladnir
Jennifer T, Thor, Ethan en Tormentil zitten in de auto. Taffie hangt aan het dak van de auto. John houdt de auto in zijn hand en staat klaar ze te lanceren. Jennifer wordt schuddend en rollend wakker achterin de Saab. Om haar heen klinkt het geluid alsof er een spaarvarken vol met munten heen en weer wordt geschud. Alles in de auto wordt door elkaar geschut. Ze stoot haar hoofd tegen iets hards, wat het hoofd van Thor blijkt te zijn. Thor: ‘Vaandrig Rideout is weer bij kennis gekomen, kapitein!’ Ethan draait zich om en kijkt haar aan. ‘Hé Jennifer T! Hou je goed vast, John staat op het punt ons de oversteek te laten maken.’ Jennifer ziet door de raampjes van de auto de grote, bleke vingers van John. Hij houdt Skidbladnir aan de onderkant tussen zijn vingers, als een jongen die op het punt staat een papieren vliegtuigje te lanceren. In paniek gaat ze overeind zitten. ‘Waar is…’ Ethan: ‘Ssst’ hij wijst naar de achterkant van de auto. Jennifer draait zich om en ziet boven aan het achterraampje een stukje zwarte vacht. Het lijkt verdacht veel op een voet. Dan ziet ze dat er aan de bovenkant van haar raampje ook van dat soort haren zijn, en aan Thors kant ook. Ethan wijst naar Tormentil, op wiens voorhoofd weer goudkleurig glinsterende zweetdruppels parelen. Jennifer begrijpt het opeens. Taffie houdt zich vast aan het dak van de auto en Tormentil, bleek en bezweet, is druk bezig te zorgen dat de formule van kracht blijft die ervoor moet zorgen dat John niks merkt. John: ‘KLAAR, LEKKERE HAPJES?’ Zijn stem doet de auto schudden. Iedereen pakt zijn gordel en houdt zich er stevig aan vast. ‘WACHT EENS…. RUIK IETS! RUIK TAFFIE!!’