Zakelijke gegevens
TITEL: so much to tell you
AUTEUR: John marsden
JAAR VAN UITGAVE: 1987
PRIJS: Beste Australische boek van het jaar 1988 SAMENVATTING Het veertien-jaar-oude meisje Marina wist niet waarom zij naar school werd gestuurd terwijl ze nog in het ziekenhuis lag. Eigenlijk, was dat niet helemaal waar, want zij wist dat het iets te maken had met de vooruitgang die zij eigenlijk niet in het ziekenhuis boekt. Toch sprak zij nog altijd niet, dat was ze ook nog zeker niet van plan, nog lang niet. Marina wist ook heel zeker dat haar moeder haar niet thuis wilde verzorgen. Ze werd naar een kostschool gestuurd voor alleen maar meisjes, ze kijkt eigenlijk de hele tijd de kat uit de boom. Dan begint Marina in een dagboek voor de Engelse lessen te schrijven. Beetje bij beetje 'opende' zich het trauma van haar stilte en het begon als een nachtmerrie die werd geopend, en die haar bleef achtervolgen. Maar Marina weigerde om er over te spreken of om haar gevoelens naar anderen te uitten. Nog, voordat zij het realiseerde, begon Marina wat gevoelens naar voren te brengen, haar gevoelens te uitten - om enkele meisjes op school, haar favoriete leraar, haar familie te bereiken - als zij dan uiteindelijk dan haar woorden kon vinden, en dan die ook nog eens uit te spreken. Het trauma wat zij heeft moet overleven is dat haar vader haar mishandeld heeft, omdat ze haar moeder wilde helpen. Haar vader is uiteindelijk in de gevangenis terecht gekomen, en tegen hem is ze de eerste tegen wie ze uiteindelijk weer durft te praten. De meisjes op school durven eerst niet op haar af te komen, maar ontdekken dat ook Marina een heel goed persoon is, alleen dat ze niet praat. Ook pakt Marina uiteindelijk het tennissen weer een beetje op, wat ze voor het ongeluk altijd graag heeft gedaan, en ze tennist weer op redelijk niveau.
AUTEUR: John marsden
JAAR VAN UITGAVE: 1987
PRIJS: Beste Australische boek van het jaar 1988 SAMENVATTING Het veertien-jaar-oude meisje Marina wist niet waarom zij naar school werd gestuurd terwijl ze nog in het ziekenhuis lag. Eigenlijk, was dat niet helemaal waar, want zij wist dat het iets te maken had met de vooruitgang die zij eigenlijk niet in het ziekenhuis boekt. Toch sprak zij nog altijd niet, dat was ze ook nog zeker niet van plan, nog lang niet. Marina wist ook heel zeker dat haar moeder haar niet thuis wilde verzorgen. Ze werd naar een kostschool gestuurd voor alleen maar meisjes, ze kijkt eigenlijk de hele tijd de kat uit de boom. Dan begint Marina in een dagboek voor de Engelse lessen te schrijven. Beetje bij beetje 'opende' zich het trauma van haar stilte en het begon als een nachtmerrie die werd geopend, en die haar bleef achtervolgen. Maar Marina weigerde om er over te spreken of om haar gevoelens naar anderen te uitten. Nog, voordat zij het realiseerde, begon Marina wat gevoelens naar voren te brengen, haar gevoelens te uitten - om enkele meisjes op school, haar favoriete leraar, haar familie te bereiken - als zij dan uiteindelijk dan haar woorden kon vinden, en dan die ook nog eens uit te spreken. Het trauma wat zij heeft moet overleven is dat haar vader haar mishandeld heeft, omdat ze haar moeder wilde helpen. Haar vader is uiteindelijk in de gevangenis terecht gekomen, en tegen hem is ze de eerste tegen wie ze uiteindelijk weer durft te praten. De meisjes op school durven eerst niet op haar af te komen, maar ontdekken dat ook Marina een heel goed persoon is, alleen dat ze niet praat. Ook pakt Marina uiteindelijk het tennissen weer een beetje op, wat ze voor het ongeluk altijd graag heeft gedaan, en ze tennist weer op redelijk niveau.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden