Memories of Anne Frank door Alison Leslie Gold

Samenvatting van het boek: “Anne Frank, mijn beste vriendin.” Hanneli Goslar (Hannah) is een 13 jarig Joods meisje. Ze woont in Amsterdam vlak bij haar beste vriendin Anne Frank. Vroeger toen ze nog klein waren woonden ze naast elkaar. Ze waren toen allebei vanuit Duitsland in Nederland komen wonen. Ze werden beste vriendinnen. Hannah’s moeder had een gele ster op Hannah’s jurk gemaakt zodat de Duitsers konden zien dat Hannah Joods was. Ook al haar vriendinnen hadden een gele Joden ster op hun kleren. Op een dag moest Hannah voor haar moeder de weegschaal van mevrouw Frank ophalen. Toen ze daar aankwam was alleen meneer Goldschmidt (meneer Goldschmidt was een man die een kamer huurde in het huis van de familie Frank) thuis die zei dat Anne en haar familie weg waren gegaan naar Zwitserland daar woonden zakenrelaties van meneer Frank. Toen Hannah naar huis liep om de weegschaal naar haar moeder te brengen kwam ze Alfred Bloch haar vriend tegen die vertelde haar dat hij naar Duitsland moest. Hij was opgeroepen door de regering. Hij moest er zo snel mogelijk heen. Omdat het oorlog was en de Duitsers tegen Joden waren werden steeds meer plekken voor Joden verboden ook kregen ze speciale voedingsbonnen waarmee ze hun eten moesten betalen. Omdat dat er heel weinig waren (en het er steeds minder werden) kregen zo ook steeds minder te eten en de koffie was vreselijk flauw, want van die voedingsbonnen kon haar moeder geen gewone koffie kopen. De moeder van Hannah was zwanger op een dag moest ze bevallen het was een zware bevalling, haar moeder en het kind overleefden het allebei niet. Dat was een harde schok voor Hannah nou was zij opeens een moeder geworden. Ze had namelijk nog een klein zusje Gabi van 2,5. En ze hadden een huishoudster in huis, maar die was verstandelijk gehandicapt dus daar moest ze eigenlijk ook voor zorgen. Toen Anne er nog was hadden ze samen met nog meer vriendinnen, Sanne Ledermann, Jacque, en Ilse Wagner een clubje opgericht de Kleine Beer min twee club, dat min twee omdat ze met zijn vijven waren en omdat de Kleine Beer zeven sterren heeft. In Hannah’s klas bleven na Anne’s vertrek naar Zwitserland steeds meer stoelen leeg van kinderen die opgepakt waren door de Duitsers. Het werd ook steeds gevaarlijker voor Hannah en haar vriendinnen om naar school te gaan. Steeds als er weer stoelen vrij kwamen dacht Hannah weer de volgende keer is het mijn beurt, maar elke keer was ze
er nog. Op een dag was het dan zover, het al zolang gevreesde gebonk op de deur. De Duitsers verplichtten iedereen snel hun koffer in te pakken en zo snel mogelijk naar buiten te komen. Toen ze buiten stonden werden ze gelijk allemaal in de tram geduwd. Ze werden met zijn allen naar de Hollandse Schouwburg gebracht. Daar moesten ze hun papieren laten zien toen ze dat deden zei de soldaat dat ze weer naar huis mochten. Ze wilden net naar buiten lopen toen Irma (het huishoud hulpje) terug werd getrokken. De soldaat beval haar te blijven. Na het Joodse paasfeest Pesach 1943 ging Hannah niet meer naar school, ze was nog maar 14 maar ze moest voor haar zusje Gabi zorgen. Op 20 juni 1943 werd er weer op de deur gebonsd deze keer was het weer raak. Een Duitser vroeg of er Joden woonden, ja zei Hannah’s vader. Hij zei dat ze hun spullen moesten pakken en snel naar buiten moesten komen. Toen Hannah, haar vader en Gabi naar buiten gingen zagen ze haar opa en oma al staan, zij waren dus ook opgepakt. Ze werden met de trein naar Westerbork gebracht daar werden ze gesplitst Hannah werd gescheiden van haar vader, haar opa en haar oma. Iedereen moest in het concentratiekamp een klusje doen. Hannah melde zich meteen aan voor het wc’s schoonmaken want ze had al gezien dat de wc’s heel dicht bij het hek van het mannenkamp zat. (waar haar vader dus zat) zo kon ze elke dag met haar vader praten door het hek. Ze moesten alleen wel voorzichtig zijn want de Duitsers mochten hen natuurlijk niet zien. Op maandag en donderdag wachtte het kamp altijd angstig af. Want ‘s avonds ging de kamppolitie altijd alle barakken langs om de lijsten met namen voor te lezen van de mensen die de volgende dag op transsport werden gezet. Naar Auschwitz of Sobibor in Polen of Bergen-Belsen in Duitsland. Meneer Goslar had vroeger, voor ze in Nederland kwamen wonen, ergens heel hoog in Duitsland gewerkt en dus stonden ze op andere lijsten. Om precies te zijn die van Palestina en meneer Goslar had via via paspoorten voor Paraguay weten te bemachtigen. Toen ze twee weken in Westerbork waren werd Gabi ziek, ze had oorontsteking en zat de hele nacht te huilen, Hannah heeft haar toen naar de ziekenbarak gebracht. Daar kwam ze elke keer als ze Gabi op ging zoeken haar vader, haar oma en haar opa tegen. Dat was dan wel weer leuk. Op een dag in november kwam er iemand van de kamppolitie in Hannah’s barak om te vertellen dat alle lijsten voor Palestina ongeldig waren verklaard. Even later voegde hij eraan toe dat alleen de eerste twee lijsten nog geldig waren. En omdat meneer Goslar op de tweede lijst geplaatst was hoefden ze zich dus geen zorgen te maken. Het was ontzettend koud in Westerbork en Hannah was vergeten een trui of zo mee te nemen dus zij bevroor zowat. Er waren veel kleine kinderen in de barak van Hannah en Gabi daarmee gingen Hannah en nog wat oudere meisjes ‘s avonds altijd liedjes zingen om het leed wat te verzachten. Een vrouw vertelde Hannah op een dag dat Sanne Ledermann en haar familie was opgepakt en zich ook in Westerbork bevond. Hannah zag Sanne en haar familie vaak tot dat zij in november 1943 naar Auschwitz werden gestuurd. In diezelfde maand stierf Hannah’s opa plotseling aan een hartaanval. Hannah was ziek van verdriet. Op een avond in januari 1944 toen Hannah bij Gabi was kwam haar vader binnenstormen die zei dat hij goed nieuws had namelijk dat ze op de lijst waren geplaatst voor Bergen-Belsen in Duitsland. Omdat de Duitsers hen belangrijke gevangen vonden omdat ze Paraguayaanse paspoorten bezaten. Hij had gehoord dat het geen werkkamp was maar een uitwisselingskamp. De nazi’s konden hen uitwisselen tegen Duitse soldaten die krijgsgevangen waren gemaakt door de geallieerden. Op 14 februari las de man van de kamppolitie eindelijk hun namen voor en zei dat ze de volgende morgen vroeg hun spullen gepakt moesten hebben en klaar moesten gaan staan op het perron. Ze werden deze keer met zijn allen in een personentrein geduwd en daarmee werden ze naar Duitsland vervoerd wat ongeveer twee dagen duurde. Hannah en Gabi werden weer gescheiden van de rest. Hannah werd ziek maar ze kon niet naar de ziekenbarak want ze moest voor Gabi zorgen. Een aardige mevrouw vertelde dat haar nicht wel voor Gabi kon zorgen die had zelf ook zeven kinderen. Die nicht heette mevrouw Abrahams. Hannah lag meer dan een maand in de ziekenbarak daarna ging ze naar mevrouw Abrahams die ook wel een beetje voor Hannah wou zorgen. Het stuk kamp waar zij zaten werd in twee kleine stukken verdeeld. Ze kregen nieuwe buren en kwam een hek tussen waar je niet door kan kijken en het stonk er verschrikkelijk ze werden daar in tenten gepropt en ze kregen nog minder te eten. Het was februari 1945 mevrouw Abrahams vertelde dat er nieuwe mensen in het andere stuk waren komen wonen en dat er een meisje bij was dat Hannah kende. Een keer ‘s avonds waagde Hannah haar leven en ging naar het prikkeldraad. Daar kwam ze aan de praat met mevrouw van Pels (haar man werkte op het kantoor van meneer Frank) zij zou Anne even voor Hannah halen. Anne vertelde dat ze zeiden dat ze naar Zwitserland gingen om de nazi’s te misleiden. Ze zaten in werkelijkheid ondergedoken aan de Prinsengracht in haar vaders kantoor. Ruim twee jaar lang zat Anne ondergedoken en al die tijd was ze dus niet buiten geweest. Anne had op de radio in het achterhuis gehoord dat de Duitsers aan de verliezende hand waren dat was dus goed nieuws. Daarna vertelde Anne dat ze verraden waren en naar Westerbork waren gebracht. Daar was Anne in een straffen barak gestopt waar ze oude batterijen uit elkaar moesten halen. Daarna werden Anne en Margot op transport gezet naar Bergen-Belsen terwijl hun moeder in Auschwitz moest achterblijven. Want daar waren ze eerst nog heen gebracht. Anne vertelde ook dat er gaskamers in Auschwitz waren waar elke nacht duizenden mensen vergast en verbrand werden. Anne was ook kaalgeschoren. Ook vertelde Anne dat zij en Margot haast niks te eten kregen daarom beloofde Hannah dat ze een voedsel pakketje zou maken voor Anne. De volgende dag ging Hannah ‘s avonds met het voedsel pakketje voorzichtig en de lichten omzeilend weer naar het prikkeldraad waar Anne en zij elkaar gisteren hadden ontmoet. Anne was er al. Hannah gooide het voedselpakketje over het prikkeldraad. Ze hoorde geritsel en toen hoorde ze Anne een zacht boos geluidje maken. Anne zei dat een mevrouw het pakketje voor haar neus weg had gegraaid. Hannah beloofde dat ze over een paar dagen een nieuw pakketje had. Hannah’s vader was vreselijk ziek en lag in de ziekenbarak toen Hannah hem opzocht vertelde ze alles over haar gesprek met Anne. Toen ze terug kwam in haar barak kreeg iedereen een pakketje van het Rode Kruis dat was nog nooit gebeurd. Ze pakte een stukje knäckebröd en een paar gedroogde vruchten voor Anne en deed er wat eten van haar zelf in wat ze had bewaard. Die avond ging ze weer naar het prikkeldraad deze keer ving Anne het pakje wel. Een paar dagen later hoorde Hannah dat ze samen met haar vader haar oma en Gabi op transsport zou worden gezet voor de eerstvolgende uitwisseling. Morgen. Mevrouw Abrahams belooft dat ze Anne zou inlichten. Toen Hannah haar vader wou ophalen zei een Duitse arts dat haar vader die nacht was overleden. Ze stonden die morgen lang in de rij te wachten en op een gegeven moment kwam er een soldaat die zei dat de uitwisseling niet door ging. Ze wou het aan Anne vertellen maar het bleek dat zij en Margot weg waren gevoerd. Hannah had vlektyfus opgelopen dat was een dodelijke ziekte. Toen Hannah in staat was haar oma te ontmoeten gaf die haar een ring met kleine diamanten. Eind maart stierf haar oma. Begin april 1945 kwam de mededeling dat het hele park geëvacueerd zou worden. Ze werden allemaal in veewagens gepropt. Op een gegeven moment stopten ze de deuren gingen open en een soldaat beval hun in het weiland te gaan liggen. Het bleek vals alarm te zijn dus ze moesten de trein weer in. Na drie dagen stopten ze weer ze mochten naar het dorp om om eten te vragen. Daarna gingen ze weer verder. Maar ze hadden honger daarom leverden Hannah en nog wat vrouwen waardevolle spullen in voor wat eten. Daarna gingen ze slapen. Toen Hannah wakker werd stond de trein stil en iedereen was uit de trein. De meeste zaten op het gras. Hannah vroeg wat er aan de hand was. Een vrouw zei dat de Duitsers zich over hadden gegeven. Ze melden zich aan bij een Russische soldaat die noteerde wie er nog leefde en die soldaat zei dat in het dorp maar wat eten en een slaapplaats moesten zoeken. Ongeveer vijf weken later, in juni, kwam een soldaat zeggen dat ze de volgende morgen om acht uur met hun spullen naar het dorp moesten komen. Ze werden met alle overlevenden in een vrachtwagen naar Leipzig gebracht. Vanuit daar werden ze met een trein naar Nederland gereden. Daar ging Hannah naar het ziekenhuis en liet Gabi achter bij mevrouw Heilbut dat was een vriendin van mevrouw Abrahams daar was ze ook mee een huis gaan zoeken om zo lang in te slapen toen ze bevrijd waren. Maanden lang bleef Hannah in het ziekenhuis. Op een dag kwam Otto Frank (de vader van Anne) haar opzoeken. Die vertelde dat zijn vrouw, Anne en Margot allemaal omgekomen waren. In september werd Hannah naar Amsterdam overgebracht. Ze hoorde dat niemand nog wat van Alfred had gehoord. Op een dag vertelde meneer Frank dat hij geregeld had dat Hannah naar Zwitserland kon. Omdat ze erg ziek was en daar kon ze sneller beter worden. Samen met Gabi ging ze naar haar oom die ook in Zwitserland woonde. Toen Hannah op 5 december 1945 door meneer Frank met de taxi wedt opgehaald om naar het vliegveld te gaan, was ze inmiddels zeventien geworden. Ze reden langs het weeshuis om Gabi op te halen. Hannah had nog nooit in een vliegtuig gezeten, maar ze was helemaal niet bang. Voordat ze instapten, kregen Hannah en de anderen van meneer Frank ieder een ketting van Nederlandse munten omgehangen. Aan de ene kant van de munten stond een beeltenis van de koningin en aan de andere kant stond de datum van hun vertrek, 5 december 1945. Hannah had van mevrouw Goudsmit (haar vroegere buurvrouw) een fotoboek gekregen. Die had mevrouw Goudsmit nog kunnen bewaren.