1. In de klas keken we de film:”Extremely Loud and Incredebly Close”. Deze film sprak me zo aan, dat ik besloot dat ik het boek ook wilde gaan lezen. 
2. Ik verwacht dat het boek op een speciale manier geschreven is en ook een speciale opmaak heeft. De film was heel mooi en ik denk dat het boek minstens zo mooi is. Het boek is helaas heel erg triest, maar zo mooi. 
3. Het boek was nog veel aangrijpender dan ik had verwacht. Het was zeer mooi en dat had ook verwacht. Ook de opmaak heeft me zeer verast door de foto’s van voorwerpen en plaatsen die ook in de film voorkwamen. Een zeer triest, maar ook zeer mooi boek.

 Samenvatting

Het verhaal begint op een ongewone wijze: je duikt meteen in Oscar Schells hoofd en   wordt meegevoerd in zijn razendsnelle en surrealistische gedachtestroom. Hij vertelt      je welke dingen hij allemaal heeft bedacht, welke ‘uitvindingen’ hij heeft gedaan en      terloops noemt hij een paar gebeurtenissen uit zijn dagelijks leven. Zo gaat het             eigenlijk het hele boek. Hij vertelt je in stukjes dat zijn vader, Thomas, is omgekomen     bij de aanslagen op de Twintowers, omdat hij er net toevallig die dag was. Een zwarte            dag in de geschiedenis, Oscar noemt het ‘the worst day’. Hij is zelfverklaard    depressief en kan zijn verdriet moeilijk verwerken. Hij zit in een isolement, wat             versterkt wordt omdat hij de enige is die de laatste woorden van zijn vader gehoord        heeft. Die heeft namelijk vlak voor zijn dood nog een aantal keer naar huis gebeld en       ingesproken op het antwoordapparaat, maar Oscar heeft het bandje verstopt.

            Na de begrafenis (waar niks over wordt verteld, Oscar vind vooral het ritje met de          limousine interessant) gaat Oscar snuffelen tussen zijn vaders spullen. Boven op een         kast vindt hij in een vaas een vreemde envelop. Er staat ‘Black’ op geschreven en er     zit een rare sleutel in. Om een betekenis aan de zinloze dood van zijn vader te geven,           maakt Oscar er een queeste van om het slot te vinden waar die sleutel op past.             Angstvallig houdt hij zijn moeder buiten deze zoektocht en hij zegt zelfs stiekem zijn       Franse lessen op om tijd over te hebben. Hij berekent dat het onmogelijk is om              lukraak ieder slot in New York uit te proberen omdat er in de tijd dat hij tien sloten zou       hebben gehad al twee keer zoveel sloten bijgekomen zouden zijn. Na een bezoek     aan een hobbywinkel heeft hij een aanknopingspunt gevonden: Black is een       achternaam.

            Vanaf dan reist hij te voet en soms met de taxi heel de stad door, omdat hij bang is        voor het openbaar vervoer. Op alfabetische volgorde gaat hij alle personen die ‘Black’          heten bezoeken, om te vragen of ze misschien iets van de sleutel afweten en hem         iets over zijn vader kunnen vertellen. Hij ontmoet op die manier een hele reeks            mensen, sommigen normaal, sommigen heel bijzonder of excentriek. Hij voert   gesprekken met al die mensen op zijn eigen maffe maniertje. Hij praat over zijn          vader, over de dingen die hem bezighouden, liegt over zijn leeftijd en vraagt een    vrouw of ze hem wil zoenen (toch maar niet, een knuffel mag wel); dat alles help hem         zijn verlies een plekje te geven.
            Op een dag ontmoet hij een meneer Black die al jarenlang boven hem blijkt te wonen.   Voor het eerst sinds lange tijd verlaat Black zijn appartement om met Oscar mee te     gaan tijdens zijn zoektocht. Aan de ene kant vinden ze het beide fijn om een maatje        te hebben, maar aan de andere kant zijn ze ook soms een blok aan elkaars been.
            Maanden later heeft de zoektocht nog steeds weinig opgeleverd. Maar dan belt een       vrouw bij wie hij in het begin is geweest op om te zeggen dat ze misschien tóch         informatie voor hem heeft. De sleutel behoort aan een kluisje op het kantoor van haar man. Jammer genoeg heeft het niks met Oscars vader te maken. Thomas had de        vaas namelijk van die man gekocht en de sleutel zat er per ongeluk in.

            In een tweede verhaallijn wordt de geschiedenis verteld van Oskars grootouders die      hebben moeten leren leven met de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog. Zij   maakten het bombardement op Dresden mee dat zij overleefden maar waarbij zij hun      zus en verloofde verloren. In New York ontmoeten de twee elkaar opnieuw en             besluiten ze met elkaar te trouwen. Dit huwelijk is niet wat je noemt ‘een goed     huwelijk’ (‘Why does anybody ever have sex?’ vraagt Oscars grootmoeder zich keer    op keer wanhopig af). Eigenlijk hield Oscars opa zielsveel van de zus van zijn nieuwe             vrouw, en niet van haar. Hij probeert zijn oude liefde te vergeten en te accepteren dat           het nu allemaal anders ligt, maar dit lukt hem nooit helemaal. Hun verstandhouding        neemt steeds raardere vormen aan. Ze creëren bijvoorbeeld een heleboel ‘niets-           plekken’ in hun huis, waar ze elkaar niet mogen lastigvallen. Als Oskars oma zwanger   raakt, vertrekt haar man uit haar leven, hij gaat terug naar Duitsland.
            Jaren later, na 9/11 keert hij terug en komen beide verhaallijnen langzaam bij elkaar.     Driekwart jaar lang houdt Oscars grootmoeder hem voor Oscar verborgen (hoewel    haar bedoelingen nooit echt duidelijk worden). Op een gegeven moment maken de      twee per toeval toch kennis en bouwen ze in het geheim een vriendschap op.
            Hoewel de zoektocht weinig concreets heeft opgeleverd, hebben Oscars opa, meneer Black en Oscar zelf een idee gevonden voor een afsluiting van het rouwproces van     vader en zoon. Met zijn drieën graven ze de kist van Thomas op. Grootvader stopt er            al zijn brieven aan zijn zoon in en Oscar kan eindelijk fatsoenlijk afscheid nemen.
            Op het laatst blijkt ook dat Oscars moeder geheel op de hoogte was van Oscars            omzwervingen (en dus helemaal niet zo’n slechte moeder is). Ze is door een van de eerste Blacks die Oscar bezocht gewaarschuwd en sindsdien heeft ze iedere keer de            betreffende Black waar Oscar die dag heen zou gaan opgebeld om hem of haar op           de hoogte te stellen van zijn komst.