Hoofdstuk 1...........................................blz 2
Samenvatting
Hoofdstuk 2...........................................blz 3
Spanning
Eigen mening
Hoofdstuk 3...........................................blz 4
fictiedossier opdracht
Hoofdstuk 4...........................................blz 6
Algemene informatie
Hoofdstuk 1
Samenvatting:
De tienjarige Sarah is joods meisje dat samen met haar ouders en broertje in Parijs woont. In de nacht van 16 juli 1942 wordt ze samen met haar ouders opgepakt door de Franse politie zelf en naar de Velodrome d’Hiver, een beroemd stadion waar wielerwedstrijden gehouden werden, in Parijs gebracht. Daar werden duizenden joden verzameld. Hier worden ze dagenlang vastgehouden zonder eten of drinken, en zonder medische hulp. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kast opsloot, net voordat de politie hun appartement binnendrong. Ze heeft hem beloofd zo snel mogelijk terug te komen om hem te bevrijden, maar Sarah wordt met haar ouders doorgetransporteerd en steeds verder weggevoerd. Sarah en haar ouders worden naar Beaune de la Rolande (wachtkamer voor Auswitz) gebracht, en meteen bij aankomst worden mannen van vrouwen en kinderen gescheiden. Een paar dagen later worden ook de vrouwen en kinderen gescheiden, en Sarah voelt zich nu verantwoordelijk voor de kleine kinderen. Ze ontmoet een leeftijdsgenootje, Rachel, en besluit samen met Rachel te ontsnappen. Tijdens deze ontsnapping komt Sarah een politieagent tegen die in haar wijk dienst had, deze wil hun eerst tegen houden, maar helpt hun uiteindelijk toch met ontsnappen. Rachel en Sarah rennen door de bossen en schuilen uiteindelijk op de boerderij van Jules en Genevieve. Rachel wordt ziek en een arts komt langs, Sarah moet zich verstoppen. Maar goed ook, want de arts verraadt Rachel en een paar dagen later wordt Rachel opgepakt door de Franse politie. Sarah wil terug naar Parijs om haar broertje te bevrijden, maar Jules en zijn vrouw zijn tegen. Uiteindelijk haalt ze hun over, en wanneer ze bij Sarah´s oude huis aankomen, blijkt dat er al nieuwe bewoners ingetrokken zijn. Sarah rent toch het huis in en opent de kast, en vindt het dode lijk van haar broertje.
Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia, een zwarte bladzijde in de Franse geschiedenis. Julia en haar man weten beide niet van Sarah en haar broertje af. Julia gaat op zoek in archieven, en via het dossier van Sarah ontdekt ze een goed verborgen geheim van haar eigen schoonfamilie. Ze komt erachter dat Sarah in het huis van haar schoonouders heeft gewoond. Nu Julia en haar man in dit huis gaan wonen, wil ze meer over Sarah weten, of ze nog leeft, wat ze heeft meegemaakt en hoe het is afgelopen. Tijdens haar zoektocht komt ze in contact met de zoons van Jules en Genevieve, en via hun krijgt ze te weten dat Sarah naar New York is vertrokken, maar de zoons hebben al twintig jaar geen contact meer met Sarah gehad. Toch gaat Julia naar New York om Sarah te zoeken, en komt er zo achter dat Sarah al dood is. De zoon van Sarah, William, woont in Italiё. Julia besluit die zoon op te gaan zoeken. William blijkt niets van Sarah´s verleden af te weten, en is niet blij met de komst van Julia. Hij wil geen contact meer met Julia en teleurgesteld gaat Julia terug naar huis. Een paar jaar later heeft Julia een dochter, die ze Sarah heeft genoemd, en is ze gescheiden van haar man. Plotseling staat William weer voor haar deur, die heeft besloten dat hij toch wil weten wat er met zijn moeder is gebeurd, en Julia vertelt hem dit openhartig.
Spanning:
In het boek wordt veel gebruik gemaakt van open plekken (figuurlijk). Zelfs de naam van één van de hoofdpersonen worden weggelaten.Pas op het einde word die bekend. Er wordt hier ook gebruik gemaakt van "het op het verleden gerichte spanning" (globale spanning) die je door het hele boek trekt. Telkens vraag de lezer zich af wat er nou precies gebeurd is. De spanningsboog duurt dan ook het hele boek voort. Behalve dat alles is uitstel ook één van de gebruikte manieren om het boek spannend te maken. Steeds al het spannend dreigt te worden stapt de schrijver over op een andere verhaallijn. En ook dwaalsporen heeft de schrijver niet achterwege gelaten. Als de lezer denkt dat ''het meisje'' uiteindelijk zal overlijden in het concentratiekamp, maakt het verhaal een hele andere wending. Kortom als je eenmaal aan het verhaal bent begonnen, kan je niet meer stoppen.
Eigen mening:
////
Hoofdstuk 3
Sarahs dagboek
Vroeg in de ochtend hoorde ik het gebons. Ik dacht dat het vader was, die uit zijn schuilplaats in de kelder naar boven kwam. Hij had natuurlijk zijn sleutels vergeten. Maar toen klonken de harde stemmen. 'Politie! Opendoen! Nu!'
Moeder maakte timide open en een gendarme (politieagent) en een man met een donkerblauwe cape kwamen naar binnen. We moesten snel wat kleren inpakken en met hem meegaan. Ik wist dat dit niets goeds te betekenen had, ondanks dat mijn ouders mij er nooit iets over verteld hebben. In de slaapkamer zat mijn broertje nog te slapen. Ik maakte hem wakker en vertelde hem over de mannen. 'Ik ga naar onze geheime plek' zei hij vastberaden. Uiteindelijk stemde ik toe. Ik beloofde hem dat ik zo snel mogelijk terug zou zijn om hem uit de geheime kast te halen.
Maman (Jiddisch) en ik gingen met de politie mee en toen we in een bus wouden stappen, waar nog meer mensen zaten met een gele ster, zag ik dat papa tevoorschijn was gekomen. Hij zei tegen één van de agenten dat hij bij ons hoorde. Ook hij werd vervolgens de bus ingeduwd.
Dagen waren verstreken, de politieagenten hadden ons samen met duizenden andere mensen die ook een gele ster op hun kleding droegen naar een gigantisch overdekt arena gebracht.
De hitte was ondraaglijk en verstikkend aangezien het hartje zomer was. We zaten allemaal aaneengeplakt. Mensen ontlastten zich waar ze maar konden. Ik keek naar de chaos om heen. Kinderen die huilden vanwege de stank en de honger en om nog vele andere redenen. Sommige hadden zelfs kleren aan met aangekoekt stront eraan. Anderen konden het niet meer en klommen helemaal omhoog op de tribune en sprongen naar beneden.
Een paar dagen later hoorde ik de gendarmes via een luidspreker bevelen schreeuwen. We moesten met onze bezittingen naar de ingang lopen. We werden door de straten gedirigeerd. Ik zag de mensen die anders waren dan wij, door balkons en ramen naar ons kijken. De meesten toonden geen enkel medeleven, sterker nog sommige lachten ons uit. We werden begeleid naar een spoorwegstation. Ik was zelden buiten Parijs geweest. Ik werd gegrepen door paniek. Ik kon hier niet weg. Michel zat nog in de kast. Maar ik begreep uiteindelijk dat het tevergeefs was. We werden in een trein zonder zitplaatsen, met kale coupés geduwd. Het was een trein voor veetransport. Er hing een scherpe, smerige lucht maar dat was ik gewend.
-----------------------------------------
Toen we aankwamen werden de mannen van de vrouwen gescheiden. We werden in barakken gedreven en ze behandelden ons als beesten. We moesten onze bezittingen inleveren en uiteindelijk werden ook de kinderen van de moeders gescheiden. De volwassen zouden als eerst doorgetransporteerd worden naar het Oosten en daar te werk worden gezet. Aangezien ik met mijn tien jaar tot de oudere kinderen behoorde, voelde ik me deels verantwoordelijk voor de jongere kinderen. Ik vertelde hun altijd verhalen voor het slapengaan en soms gaf ik ze zelf een kusje. De oudere kinderen kwamen er ook bij zitten. Sommige deden alsof ze niet luisterden, maar ik wist dat dat wel zo was. Er was ook een meisje van elf, een lang, zwartharig kind genaamd Rachel.
Op een dag, toen de meeste kleine kinderen sliepen haalde Rachel mij over om samen te ontsnappen.
--------------------------------------------
Ik kreeg het gevoel dat al de haat ter wereld hier was geconcentreerd. Mijn verlangen om te ontsnappen werd steeds groter. Het was dat of hier sterven. Ik had hier al vele kinderen zien sterven door ziektes. Er waren er ook die weggevoerd werden. Waarnaartoe? Dat wist ik niet. Ik en Rachel hadden een klein gat gevonden in de omheining van prikkeldraad. Groot genoeg voor een kaal, vermagerd kind om te ontsnappen. Op klaarlichte dag kropen ik en Rachel naar de omheining. We trokken extra kleren aan om onze huid tegen het prikkeldraad te beschermen. De kleren waren vast en zeker van een kind wiens moeder weg was en die hier achtergelaten in zijn eentje was omgekomen. Plotseling hoorde ik tijdens het kruipen een zwaar gedreun op het gras. Een politieagent greep me bij de kraag en vroeg waar ik mee bezig was. Ik keek op en zag dat het de roodharige agent uit mijn buurt was. Hij herkende me meteen. Ik smeekte hem me te laten gaan en legde hem uit in welke situatie me broertje verkeerde. Uiteindelijk stemde hij toe en hielp mij en Rachel aan de andere kant van de omheining te komen.
------------------------------------------
Titel boek : Haar naam was Sarah
Auteur : Tatiana de Rosnay
Uitgeverij: Podium
ISBN: 9789047200796
Aantal pagina's : 343
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
J.
J.
het was tog zo dat die rachel zo ziek was dat ze doodging of niet??
13 jaar geleden
AntwoordenC.
C.
William komt niet nadat Julia haar tweede kindje heeft. Hij komt als Mame een beroerte heeft gehad. Dan verteld Julia hem het verhaal over zijn moeder Sarah.
12 jaar geleden
Antwoorden