Deception Point door Dan Brown

De Delta Deceptie:
Het boek dat ik heb gelezen heet “de Delta Deceptie”. Het is geschreven door Dan Brown. Deze naam klinkt jullie waarschijnlijk bekend in de oren, want dit is ook de schrijver van een reeks boeken die allemaal aan de top van meest verkochte boeken staan: de Da Vinci code, het Juvenalis dilemma en het Bernini mysterie. Met deze boeken won hij geen prijzen, maar de da Vinci Code brak wel wereldwijd door. Het haalde in vele landen de eerste plaats van de toptien, overtrof zelfs de verkoop van de Harry Potter-boeken en werd al in 40 talen vertaald. Dit kan men dus gerust als een overwinning zien.

Dan Brown’s eerste boek is het Juvenilas dilemma. Zijn tweede boek heet Angels & Demons. Het is in het Nederlands vertaald onder de titel het Bernini mysterie. Het derde boek is de delta deceptie, dit boek heb ik gelezen. Na de Delta Deceptie kwam de bestseller de Da Vinci code. Van dit boek werd ook een film gemaakt.


Korte inhoud:
Het verhaal speelt zich af terwijl er in de USA presidentsverkiezingen zijn. Het voortbestaan van de NASA ( het ruimtevaartagentschap ) staat ter discussie. De huidige president, Zach Herney, blijft de NASA steunen. De andere kandidaat, Sedgewick Sexton, wil het agentschap sluiten. Het kost volgens hem vreselijk veel geld en ze kunnen geen projecten meer tot een goed einde brengen. Zach Herney maakt maar weinig kans op een nieuwe ambtstermijn in het Witte Huis.

Maar plots ontdekt de NASA een meteoriet in het poolijs met reusachtige fossielen in de vorm van pissebedden. Er is dus leven in de ruimte die lijkt op het eerste leven op de aarde! De president vraagt aan Rachel, de dochter van Sedgewick Sexton, om na te gaan of de vondst authentiek is. Dat blijkt zo te zijn, tot enkele gebeurtenissen de zaak een totaal andere wending geven…


Waarom koos ik dit boek?
Wel, vorig jaar las ik op reis De Da Vinci Code. Ik was nieuwsgierig naar het boek, omdat zoveel mensen er over spraken. Ik begreep echter niet alles van het verhaal en dan is er ook niets meer aan. Dit jaar, toen we naar Tunesië vertrokken, had ik geen boeken om mee te nemen op reis en dat is voor mij een echte ramp. Ik kon natuurlijk naar de bib gaan, maar dat was ook een probleem, want ik ben mijn bibkaart kwijt. Mijn vake wist echter de oplossing: hij dook in zijn boekenkast en toverde de Delta Deceptie tevoorschijn. Hij zei me dat dit boek goed te begrijpen was. Met de ervaring van De Da Vinci Code in mijn achterhoofd, begon ik nogal met tegenzin het boek te lezen. Maar eenmaal vertrokken werd het zeer leuk. De Delta Deceptie was na 5 dagen uit.


Taalgebruik:
Wanneer Dan Brown griezelige en spannende momenten beschrijft, bijvoorbeeld als iemand vermoord wordt, blijft hij beheerst schrijven. Wel wisselt hij korte en lange zinnen met elkaar af en dat maakt het extra spannend. Meestal, als in een bepaald stuk van het verhaal het een stuk door over één persoon gaat, schrijft de schrijver in de eerste zin de eigennaam van die persoon, en vervangt hij deze in de tweede zin door hij/zij. Brown doet dit niet, hij herhaalt de eigennaam in de tweede, soms in de derde en zelfs in de vierde zin die daarop volgt. Als je het stuk echter leest zonder hierop te letten, valt dit niet zo hard op, want het is zo meeslepend dat je ongeveer over de regels leest.

In romantische stukken blijft de schrijver steeds verbazingwekkend koel, hoewel hij ook charmant en poëtisch te werk gaat. Het is een beetje van de twee. Hij beschrijft datgene wat juist zo charmant en aantrekkelijk is, maar laat bijvoeglijke naamwoorden en vergelijkingen zoveel mogelijk achterwege.

Als je schokkend nieuws verneemt, val je vaak stil, hangt je mond een beetje open en stotter je half wanneer je weer begint de praten. Dit effect geeft de schrijver weer door korte zinnen te gebruiken, of juist op dat moment een hoofdstuk te beëindigen en het volgende hoofdstuk over andere gebeurtenissen in het verhaal laat gaan, zodat je eerst een paar hoofdstukken moet wachten voor je de reactie te zien krijgt. Dit is vaak wel lastig, maar je krijgt er echt wel het gevoel van een minuut stilte bij.

Als er informatieve stukken in het boek komen, en dat zijn er veel, geeft de schrijver precies een spreekbeurt. Hij schrijft alles rustig, maar niet echt diepgaand, en je moet echt moeite doen om je aandacht erbij te houden.


Voorwerp
Mijn voorwerp is een potje zout water. Je zou het misschien niet denken, maar in dit potje zitten ontelbare levende organismen, genaamd, plankton. Omdat je plankton met het blote oog niet kan zien, heb ik een vergrote foto meegebracht.

Het verband tussen dit voorwerp en het boek is niet ver te zoeken. Het was moeilijk om een voorwerp te zoeken dat te maken heeft met een gebeurtenis waarop veel verandert in het boek, omdat er zo veel gebeurtenissen zijn. Dus heb ik besloten het belangrijkste moment te nemen, namelijk het moment waarop met ontdekt dat de meteoriet waarschijnlijk niet echt is. Dit gebeurde zo: nadat NASA de meteoriet had ontdekt en onder het ijs vandaan had gehaald, was er op de plaats waar hij had gelegen een diepe put. Om de meteoriet vrij te krijgen hadden ze het ijs moeten smelten. Er lag dus veel water in de put. Zoet water, want als je ijs smelt krijg je zout water. Nu ontdekte een van de wetenschappers van de NASA dat er lichtpuntjes in het water te zien waren. Hij onderzocht de lichtpuntjes en besefte dat het lichtgevend plankton was, Genus Polyhedra. Maar plankton kan alleen in zout water overleven! Dus moest er een scheur in de metersdikke laag ijs zitten? Hij vond echter geen scheur. En dan dacht hij : misschien was er een tunnel gemaakt, waardoor de meteoriet naar binnen werd geschoven?