Daughter door Ishbel Moore

Titel: Dochter Auteur: Ishbel Moore Mijn mening: Positief: Ik vond het een erg leuk boek, het was niet zulke moeilijke taal. Als er dan wel een keer een moeilijk woord in stond, werd dat ook uitgelegd. Het boek is ook zo geschreven dat je zonder dat je denkt van hoe zat het nou ook al weer toch zo door het boek leest. Ik vind het verhaal erg origineel, ik heb nog nooit een verhaal over dementie gelezen. Je leert ook heel veel van dit boek. Eerst wist ik wel een beetje wat Alzheimer was, maar door dit boek is het me allemaal nog wat duidelijker geworden. Wat er kan gebeuren en wat je dan alvast moet regelen. Negatief: Ik vind dat de schrijfster het verhaalbegin goed heft gekozen je komt meteen goed in de spanning, maar het verhaaleinde vind ik een beetje vaag, het is een openeinde, maar opeens is het verhaal afgelopen en weetje niet wat er met de moeder is gebeurd. Dat vind ik zelf wel een beetje jammer.
De titel: Dit boek is vertaald. De echte titel is: Daughter. De schrijver heeft denk ik deze titel gekozen omdat de moeder van Sylvie ook dochter zei, toen ze de naam niet meer wist. Ook moest Sylvie vaak voor haar moeder zorgen, omdat ze dat zelf niet meer kon. En zij is de dochter. Andere titels: Dit titels van dit boek konden ook wel zijn: Wie ben jij? Omdat Sylvies moeder soms niet meer weet wie iedereen is, en omdat ze dat ook een keer aan Sylvie vroeg, en dat had haar heel erg gekwetst. En omdat iedereen een vreemde is voor Sylvies moeder. Waarom wij? Omdat Sylvie en haar moeder al veel hadden meegemaakt door de scheiding. En omdat het niet alleen om Sylvies moeder gaat, maar dat ook Sylvie het er moeilijk mee heeft. Alzheimer, maar dan dichtbij. Omdat bijna iedereen er wel ooit van gehoord heeft, maar de meeste weten niet wat het inhoudt, tot dat een familielid of een bekende het krijgt. En dat was ook zo bij Sylvie. Sneller volwassen dan mijn moeder. Omdat Sylvie voor haar moeder moest gaan zorgen, leek zij eerder de volwassenen en Sylvies moeder het kind. Toch vond de schrijver de titel: Dochter, het meest passen omdat, zoals ik al eerder zei, dat vaak in het boek voorkomt.
Genre: Dit boek is niet zomaar verzonnen. Het zou iedereen kunnen overkomen. Dus het boek is non-fictie. Want je eigen moeder kan opeens wel Alzheimer krijgen. Maar het zou dan wel heel erg toevallig zijn. Omdat niet heel veel gezinnen iemand erin hebben die deze ziekte heeft. Dit boek is in deze tijd geschreven. Want ze gaat naar café’s
En draagt korte truitjes. En dat is nu nog steeds. Dus het zou zo in je eigen woonplaats kunnen gebeuren. De belangrijkste gebeurtenis: Ik vind zelf de belangrijkste gebeurtenis dat de moeder van Sylvie van het balkon af wilde springen. Want daar mee begon het allemaal. Vroeger had haar moeder al last van Alzheimer, maar nog niet heel erg. Vanaf het moment dat ze van het balkon af wilde springen, begon het pas echt erg te worden. Wat ook een belangrijkste gebeurtenis is (maar die de aller belangrijkste) is, dat Sylvies moeder niet eens de naam van haar eigen dochter meer weet. Daar schrok Sylvie heel erg van, en toen had ze het besluit genomen: ze gaat met haar moeder naar de dokter. Plaats: Het verhaal speelt zich af in Winnipeg. Dat weet ik omdat Sylvie aan Ryan vraagt of hij blij is dat hij naar Winnipeg is verhuisd. Er is een winkelcentrum, een hamburgertent, een park en omdat Sylvie en haar klasgenoten elkaar daar regelmatig tegenkomen, zal het geen grote stad zijn. Veel van het verhaal speelt zich ook af in de buurt van haar moeder dus veel thuis. Tijd: Het verhaal speelt zich in ‘onze’ tijd af omdat men vroeger nog niets af wist van Alzheimer en toen waren er ook nog geen verzorgingshuizen voor Alzheimer patienten. Het duurt ongeveer een half jaar. Het wordt eigenlijk stukje voor stukje verteld en er wordt zeker niet meer dan een week overgeslagen. Het is een doorlopend verhaal. Het onderwerp / thema van het boek: Het onderwerp van dit boek vind ik erg boeiend. Het gaat over een meisje van mijn eigen leeftijd die voor haar moeder met Alzheimer zorgt, dit sprak me wel aan. Ik las voor het eerst een boek met het onderwerp: Alzheimer. Ik denk dat het onderwerp van dat boek Alzheimer is. Maar ook komen er vaak problemen in voor. want door het probleem van Sylvie’s moeder krijgt Silvie zelf ook problemen op school, met haar vrienden en ze vergeet alle leuke dingen die zij leuk vind doordat zij veel te veel bezig is met haar moeder en daardoor haar zelf vergeet
Het onderwerp is erg origineel want niet veel jeugdboeken gaan over Alzheimer.
De hoofdgedachte: Ik viond dat de hoofdgedachte is: Dat Sylvie problemen krijgt doordat haar moeder Alzheimer heeft. Personages: De hoofdpersoon is Sylvie. Ze is een Canadees meisje van 14 jaar, die met haar moeder in een flatgebouw woont. Zij is degene die snel volwassen moet worden omdat haar moeder steeds sneller kind wordt en zij is degene die het verhaal vertelt. Sylvie zit ook op school, en zit in haar examenjaar. Ze heeft donkere korte haren, en grijze ogen. Silvie draagt nu hippe kleren die ze eigenlijk nooit mocht dragen van haar moeder maar haar moeder heeft het nu niet eens door dat Silvie deze kleren draagt. Ze heeft ook een beste vriendin die Marissa heet. Bijpersonen: Marianne (moeder van Sylvie): De moeder van Silvie heet Marianne. Haar moeder gaat haar steeds raarder gedragen een blijkt de ziekte van Alzheimer te hebben. Valentino: Valentino is de vader van Sylvie. Hij mocht Sylvie niet meer zien van Marianne maar komt weer terug als Marianne vreemd begint te doen Marissa: De beste vriendin van Sylvie heet Marissa . Door haar moeder vergeet Silvie Marissa helemaal. Vooral dat Marissa ook een probleem heeft met haar moeder omdat haar moeder een alcoholist is. Daardoor heeft Marissa na school ook weinig tijd voor leuke dingen omdat ze de hele tijd met haar zusje en broertje bezig is omdat haar vader in het boek op vakantie is en pas aan het aan van het boek terug komt maar dat is haar moeder al opgenomen is en afkickcentrum Ryan: Ryan is een goede vriend van Silvie. Zijn oma heeft ook Alzheimer en hij weet nu hoe hij er mee om moet gaan en probeert Sylvie te helpen.
Pianolerares: Ze ging elke donderdag naar haar toe. Ze heeft zilvergrijs haar, een frisse witte blouse en een donkerblauwe rok De samenvatting: Het verhaal gaat over Sylvie van 14, die met haar moeder samenwoont in een flatgebouw. Als Sylvie op een dag thuis komt, ziet ze haar moeder op de rand van het balkon staan, met een hand aan een plantenhanger, die langzaam uit de muur komt. Sylvie roept tegen haar moeder dat ze naar beneden moet komen, maar ze hoort haar niet. Als de telefoon gaat, springt haar moeder weer terug op het balkon, en loopt naar de telefoon. Als Sylvie daarna aan haar vraagt wat ze aan het doen was, zegt haar moeder dat ze van het uitzicht stond te genieten. Daarna gebeurt er ook nog wat met de theekoker wat niet normaal is. Sylvie weet niet wat er aan de hand is met haar moeder, maar wel dat er iets helemaal mis is. Na nog een paar rare gebeurtenissen met haar moeder, besluiten ze naar de dokter te gaan. Die doet onderzoeken, en ondertussen moet Sylvie elke vreemde gebeurtenis opschrijven. Ze kan haar moeder niet meer alleen laten, en daarom past de buurvrouw, Mevrouw Rathbone, overdag op haar moeder. Sylvie moest vanaf toen alle huishoudelijke dingen zelf doen, maar uiteindelijk kon ze het niet meer aan, want ze zat in haar examenjaar van school, en ze had ook nog haar piano-examen. Haar vader en moeder zijn gescheiden, en ze heeft bijna geen contact meer met haar vader maar als ze echt hulp nodig heeft, komt haar vader bij hen wonen, en hij zorgt dan voor haar moeder. Sylvie heeft veel behoefte om te praten met een goede vriendin, maar met haar beste vriendin Marissa heeft ze ruzie, en bij Marissa thuis zijn ook veel problemen. Op een dag, als Sylvie in het park tegenover hun flat wandeld, komt ze Ryan tegen, een heel verlegen jongen die ze kent van school. Hij loopt met zijn oma door het park, en ze merkt dat zijn oma dezelfde lege blik in haar ogen heeft als haar moeder soms. Sylvie en Ryan leren elkaar beter kennen, en ze komt erachter dat zijn oma Alzheimer heeft. Ryan denkt dat Sylvies moeder het misschien ook heeft. Uit de onderzoeken van de dokter heeft ze dat ook. Na Sylvies examenfeest komt ze thuis (het is inmiddels weer goed tussen haar en Marissa) en vindt Mevrouw Rathbone slapen op hun bank. Ze kan haar moeder nergens vinden, en ze weet niet wat ze moet doen. Ryan had haar op school een keer een boek over Alzheimer gegeven, waar zijn telefoonnummer is stond, en hij zei dat als ze hulp nodig had, ze hem kon bellen, dat doet ze ook, en ze gaat samen met Ryan en zijn moeder op zoek, ze vinden haar en ze besluiten dat Marianne naar een verzorginghuis gaat. De bedoeling van de schrijver: Ik denk dat de bedoeling van de schrijver is: Mensen in te lichten over Alzheimer en de gevolgen daarvan. Wat er dan kan gebeuren en wat je op die momenten in je leven moet verwachten. Maar ook dat je in tijden van problemen je vrienden niet moet verwaarlozen. Maar naar je vrienden gaat voor hulp en ook naar ze luisteren. Want ook vrienden hebben wel eens problemen. En als je problemen hebt, moet je niet proberen die helemaal alleen op te gaan lossen. Maar je moet mensen hulp vragen. Die kunnen dan, samen met jou, het probleem oplossen. En soms lukt dat, soms lukt dat niet. Maar blijf er zelf niet mee rond lopen. Leuk fragment: Ik heb dit fragment gekozen, omdat ik ook misschien de voorkant met dit onderwerp wil gaan tekenen. Ook omdat het, het begin is van het rare gedrag van Marianne. Dit is het begin van het boek. “Mam! Wat dóe je? Kom daar vanaf!” Ik sla de deur dicht, gooi mijn rugzak op de grond en ren de huiskamer door. Mijn moeders ene voet zit om de rand van het balkon geklemd, met de andere staat ze op haar tenen op een laag keukentrapje. We wonen tien hoog! Met haar ene hand houdt ze de ketting van de lege plantenhanger vast. De schroef waaraan het mandje hang, raak steeds verder uit zijn plastic plug die in het plafond zit. Ik kan de witte kalkpoeder zien neerdwarrelen. “Mam!” Schreeuw ik naar boven. Intussen maken mijn vingers kleine dansjes rond haar wiebelende enkels. “Kom naar beneden. Asjeblieft, asjeblieft, kom naar beneden!” Ze staart uitdrukkingsloos voor zich uit. In een fractie van een seconde volg ik haar blik over de boomtoppen naar de plaats waar de Red River zich als een wit lint van bevroren water onder de Chief Peguis Trail Bridge door slingert. Een onverwachte vlaag koude februariwind tilt mijn moeders lange, blonde haar op en dan begint ze nog meer te wiebelen. Ik sla nu allebei mijn handen voor mijn mond. Als ik haar laat schrikken. Glijdt ze misschien uit. Ik geloof dat ik moet overgeven. De telefoon gaat. Ik kan haar niet alleen laten. De telefoon rinkelt opnieuw. Mijn moeder draait zich om op de ballen van haar voetzolen en landt met een elegant sprongetje op met sneeuw bedekte balkon. Ze glimlacht onschuldig naar me en gaat op de telefoon af. Als ik achter haar aan loop, kost het me moeite mijn ademhaling weer normaal te krijgen. Ik trek de balkondeuren acht me dicht. Ik staar naar de stukjes ijs langs de metalen rail en vraag me af hoe ze erin geslaagd is de schuifdeuren ópen te krijgen. “Hallo, met Marianne,” zegt ze op een lichte en beheerste toon. “Jawel, meneer Bartlet, het gaat prima met me. Nee, nee, u stoort me helemaal niet. Ik stond net een beetje van het uitzicht te genieten.” Terwijl ze praat neem ik haar aandachtig op. Wat gebeurt hier? Ze is mijn eigen, vertrouwde moeder die les geeft in groep 7, degene die tegelijkertijd kalm en levendig kan zijn, degene die altijd alles onder controle heeft. De gene die daar net op de rand van het balkon stond had absoluut niet alles onder controle. Mijn moeder laat zichzelf in een van de roze leunstoelen zakken en slaat haar benen over elkaar. “Bedankt voor uw begrip meneer Barlet. Dat zouden niet alle schooldirecteuren hebben, dat weet ik zeker. Ja, u heeft ongetwijfeld gelijk, meneer Bart- ik bedoel Tom. Hetis waarschijnlijk alleen maar stress. Ja, dat zal ik doen. Dag, hoor.’’ Ze laat de hoorn vallen. Dan, alsof ze zich plotseling iets herinnert, komt ze overeind en geeft me een zoen. “Sylvie, je bent thuis. Is het al zo laat?” Ander boekverslag: Ik ben het niet helemaal eens met deze mening want er staat dat hij/zij alleen het boek heeft gekozen om het thema. Maar ik dat geld voor mij niet. Voor de rest ben ik het wel eens met die mening. Want die vond het boek ook mooi. Maar zoals hij/zij op het laatst vertelt, dat diegene zelf mensen heeft meegemaakt die dat hadden, dat Maar hij/zij vertelt ook dat dat hij/zij iemand kent die Alzheimer heeft, dat is niet mijn geval. Ik vind ook dat het boek het gewone leven beschrijft van een tiener. Ook denk ik wel dat sommige jonge mensen die dit boek ook lezen zich soms wel herkennen. Dat je bijvoorbeeld voor jezelf moet zorgen als je moeder dat niet meer kan.
Iets over de schrijver: Ishbel Moore is in 1954 in Glasgow, Schotland geboren. In 1967 emigreerde ze met haar familie naar Canada. Op haar 15e schreef ze haar eerste boek ‘Romance Historical Novels”. De eerste twee boeken die van haar werden uitgegeven waren twee romans “Summer of the Hand” en “The Medal” in 1994 werden deze uitgegeven. Ook al begon ze vroeg met schrijven ze heeft nog wel Engels en Muziek op universiteitsniveau gestudeerd, en ze heeft privepiano lessen en zanglessen genomen. Naast schrijfster heeft ze ook nog gewerkt als een assistent voor kinderen met geestelijke en lichamelijke ziekte, een medische secretaris, en ze heeft ook piano lessen gegeven. Ishbel schrijft veel romans voor kinderen (vanaf 10 jaar) en jonge volwassenen en volwassene. Geschiedenis van landen en ook muziek zijn belangrijke delen van haar boeken en leven. Ze wordt daar ook door geïnspireerd. De geschreven boeken van haar zijn: Annilea, Roussan Publishers, 2000. Daughter, Kids Can Press, 1999. Dolina's, Decision. Roussan Publishers, 1999. Dolina’s Grad, Roussan Publishers, 1998. Xanthe’s Pyramid, Roussan Publishers, 1998. Dolina May, Roussan Publishers, 1997.