Curtain: Poirot's last case door Agatha Christie

Gegevens van het boek

Auteur: Agatha Christie (1890 – 1976)

Oorspronkelijke titel: Curtain

Voor het eerst gepubliceerd in: 1975

Nederlandse titel: Het doek valt

Vertaling: G.R. de Bruin

Omslagontwerp: Lambert van Kasteren

Uitgever: A.W. Sijthoff’s Uitgeversmaatschappij BV, Leiden, 1977, 3e druk, Speciale Agatha Christie Serie nummer 16

Aantal pagina’s: 224

Genre: detectiveroman

Samenvatting van het boek

Kapitein Arthur Hastings ontvangt van zijn oude vriend, de beroemde detective Hercule Poirot, een brief met het verzoek naar Styles Court in Essex te komen. Hastings kent dit landhuis heel goed want in 1916 beleefden hij en Poirot daar hun eerste detectiveavontuur. Het huis heeft inmiddels nieuwe eigenaars, de gepensioneerde kolonel George Luttrell en zijn vrouw Daisy, en is verbouwd tot een soort pension.

1. Hastings vindt Poirot oud geworden. Poirot heeft last van zijn hart en verplaatst zich per rolstoel. Toch blijken zijn “grijze cellen” nog goed te functioneren. Poirot vertelt Hastings dat zich onder de pensiongasten een moordenaar bevindt. Deze persoon – Poirot noemt hem vooralsnog “X” – is verantwoordelijk voor vijf moorden die eerder hebben plaatsgevonden op andere plaatsen in Engeland. Tot nu toe heeft “X” de dans weten te ontspringen want anderen zijn voor die moorden veroordeeld c.q. ter dood gebracht. De bedoeling is dat Hastings zijn oren en ogen goed openhoudt, met de pensiongasten optrekt en verslag doet aan Poirot. Poirot wil namelijk koste wat het kost voorkomen dat de moordenaar nog een keer toeslaat.

Hastings doet een aantal ontdekkingen. Zo hoort hij Luttrell een keer ruzie maken met Daisy. Korte tijd later verwondt Luttrell Daisy per ongeluk met zijn geweer tijdens een schot op wilde konijnen. Gelukkig herstelt Daisy snel. Het incident wordt afgedaan als een ongeluk. Poirot en Hastings vragen zich af in hoeverre “X” bij dit ongeluk betrokken is geweest. Hastings ontdekt verder dat zijn dochter Judith ook op Styles logeert. Zij is de assistente van de arts John Franklin die met zijn invalide vrouw Barbara ook pensiongast is. Een andere gast, majoor Allerton, zit achter Judith aan. Hastings vindt dat niet zo leuk omdat Allerton gescheiden leeft van zijn vrouw en bekend staat als een vrouwenversierder. Als Hastings en een andere gast, de ornitholoog Stephen Norton, aan het wandelen zijn, lijkt laatstgenoemde iets door zijn verrekijker te zien waar hij van schrikt. Hastings denkt dat hij Judith en Allerton heeft zien vrijen en hij raakt hierdoor zo van de kook dat hij Judith hierover onderhoudt. Zij geeft echter geen krimp – omdat ze vindt dat ze wel op zichzelf kan passen en als volwassene geen verantwoording verschuldigd is aan haar vader voor haar doen en laten – en Hastings ziet dan geen andere uitweg dan Allerton uit de weg te ruimen. Op de avond dat Hastings Allerton wil vergiftigen, valt hij echter in slaap en de volgende morgen is zijn moordlust gelukkig verdwenen.

Dan sterft Barbara Franklin tijdens het drinken van een kopje koffie. Zij blijkt te zijn vergiftigd. Poirot weet dat ze vermoord is maar kan dat niet bewijzen. Op een nacht wordt Hastings wakker van lawaai en hij ziet dan op de gang Norton naar zijn slaapkamer gaan. De volgende dag wordt Norton dood in zijn bed gevonden. Op zijn voorhoofd – keurig in het midden – zit een kogelgaatje. De sleutel van zijn deur zit in zijn kamerjas. Het lijkt erop dat “X” weer toegeslagen heeft. Kort daarop sterft Poirot zelf, zo te zien door een natuurlijke oorzaak. Poirot heeft voor Hastings een aantal aanwijzingen achtergelaten. Poirot wist namelijk wie de moordenaar was maar wilde dat niet aan Hastings vertellen. Judith blijkt intussen al die tijd verliefd te zijn geweest op John Franklin. Ze gaat met hem trouwen en daarna met hem naar Afrika waar hij een baan als arts kan krijgen.

Uiteindelijk wordt de zaak alsnog opgelost wanneer Hastings – vier maanden na Poirots dood – een door Poirot zelf geschreven bekentenis ontvangt. Norton was “X” en dus de moordenaar. Hij manipuleerde mensen psychologisch zo knap dat ze helemaal zelf tot een moord besloten. Dat deed hij bij Luttrell – hoewel dat nog net goed afliep – en ook bij Hastings door te suggereren dat hij Judith en Allerton door zijn verrekijker zag (wat dus niet het geval was). Hastings trapte erin en besloot Allerton daarom te vermoorden. Poirot voorkwam dat door een slaapmiddel in de chocolade van Hastings te doen. Norton was ook verantwoordelijk voor de dood van Barbara Franklin. Hij manipuleerde haar om haar man te vermoorden zodat zij met haar rijke jeugdvriend Sir William Boyd Carrington, ook een gast overigens op Styles, kon trouwen. Zij deed vergif in haar mans koffiekopje maar door een stom toeval – Hastings zelf draaide volkomen onbewust van de situatie toevallig de tafel om – raakten de kopjes verwisseld waardoor Barbara zelf stierf.

Poirot wist dat Norton voor alles verantwoordelijk was maar hij kon helaas niets bewijzen. Daarom nam hij een drastische maatregel: hij vermoordde Norton hoogstpersoonlijk. Hij vroeg Norton op zijn kamer te komen en confronteerde hem met de waarheid. Poirot slaagde erin Norton met een slaapmiddel te verdoven en sleepte hem met zijn rolstoel naar Nortons eigen kamer. Daar schoot hij hem een kogel door het voorhoofd. Hij sloot de kamer met een duplicaatsleutel af en ging terug naar zijn eigen kamer. Vervolgens verkleedde hij zich als Norton (met pruik en kamerjas), maakte lawaai en hinkte toen over de gang weer naar Nortons kamer. Zo leek het alsof Norton levend uit Poirots kamer was gekomen. Poirot had de hele tijd overigens gedaan alsof hij gehandicapt was maar dat was een afleidingsmanoeuvre. Poirot ging vervolgens in zijn eigen bed liggen, schreef de bekentenis, wachtte vervolgens de fatale hartaanval af – waarvan hij wist dat die komen zou – en stierf.