Bridget Jones en ik. Het dagboek van Bridget Jones. Ik had er nog nooit van gehoord, en eerlijk gezegd verbaasde ik daar mezelf mee, aangezien het toch een redelijk populair boek is, en ik in ieder geval van alle populaire boeken gehoord heb en veel daarvan ook gelezen heb. Ik leerde Bridget Jones pas kennen toen ik op televisie de reclame van de film zag. Pas klater hoorde ik dat het een verfilming was. Ik kreeg toen heel erg behoefte het boek te lezen en gelukkig, m’n zus had het in de kast staan. Bridget Jones en de feiten. Het dagboek van Bridget Jones is geschreven door Helen Fielding, in 1997 en is vertaald uit het Engels in het Nederlands door Martha Meesen. De oorspronkelijke titel is vrij logisch; ‘Bridget Jones’s Diary.’ In Nederland is het uitgegeven bij Prometheus, in Amsterdam. Het behoort tot het genre dagboek, als dat een genre is. Het is helemaal fictief en niet gebaseerd op waar gebeurde dingen. Het boek is in feite een bundeling van columns, geschreven door Helen Fielding in de krant ‘The Independent.’
Bridget Jones en haar verhaal. Een echt verhaal zit er niet een dagboek, vooral omdat dit dagboek niet echt een begin en een eind heeft. Het begint op zondag 1 januari en eindigt dinsdag 26 december. Bridget Jones worstelt heel het boek met haar gewicht, de verleiding om te roken en alcohol te nuttigen. Aan het begin van het boek staat een hele lijst met goede voornemens voor het nieuwe jaar, voornemens waarvan ze er, zoals aan het eind van het boek te lezen is, maar één van heeft uitgevoerd. Het boek is ingedeeld in hoofdstukken per maand en natuurlijk een gedeelte per dag. Elke beschrijving van een dag begint ze met de datum, de tijd en een aantal dingen van de dag, zoals haar gewicht, hoeveel ze gerookt, gedronken en gegeten heeft. ‘vrijdag 19 mei, 16:30. 56 kg en 2,5 ons (17,5 ons kwijt geraakt en een nacht, moet iets gegeten hebben dat meer calorieën verteert dan het oplevert, bv. z. harde sla), 4 eenheden alcohol (redelijk), 21 sigaretten (slecht) 4 krasloten (niet z.g.).’ Bridget Jones verandert in bepaalde opzicht wel in de loop van het boek. Ze wordt zelfverzekerder, doordat ze een vriendje krijgt, iets waar ze al dertig jaar naar op zoek is. Maar ook weer door dit eerste vriendje dat na 6 dagen vreemd gaat, wordt ze weer onzekerder. Gelukkig voor haar krijgt ze aan het eind van het boek dan wel het lang verwachtte vaste vriendje. Dit maakt haar nog zelfverzekerder en het doet haar haat en wantrouwen jegens mannen vergeten. Bridget Jones en de verleiding. Waarom dit boek bij de module ‘kunst en de verleiding’ hoort is niet zo heel moeilijk. Iedere dag weer staat Bridget bloot aan de verleiding te veel te eten, te veel te roken en te veel te drinken. Bridget probeert een keer of vijf, verspreid over heel het boek, te stoppen, maar steeds weer rookt ze. Door tegen zichzelf te liegen vind ze het niet eens erg. ‘2 sigaretten (dat kan iedereen overkomen, betekent niet dat ik weer ben gaan roken.)’ ‘27 sigaretten (maar het is de dag voor dat ik stop.)’ ’23 sigaretten (verdriet uitroken)’ ‘17 sigaretten (begrijpelijk, zenuwen om a.s. seks.)’ enzovoort enzovoort. Bridget Jones en de recensies. De eerste recensie is op een heel leuke en origineel wijze geschreven. De auteur, Wim Meij, heeft zijn recensie in dagboek vorm geschreven. Dit maakt zijn mening niet helemaal duidelijk, niet wat hij de goede en slechte kanten vond in ieder geval, maar wel dat hij een goed boek vond. ‘23.05 uur Ga weer verder. Bridget is m'n slaapmutsje geworden. Wat een vertederend warhoofd.’ De andere schrijver is minder lovend, hij vindt het niet origineel. ‘De Nederlandse versie ervan, verschenen als 'Het dagboek van Bridget Jones, 59 kilo', heeft twee zwakke kanten: het is een vertaling en het is in boekvorm.’ Waarom een vertaling een minpunt is, begrijp ik niet, maar goed, ik word dan ook niet gehinderd door enige kennis, en wat de schrijven bedoeld met ‘in boekvorm’ begrijp ik ook niet helemaal. Maar ook vind deze schrijver het zeker geen afrader.’Toch is het bepaald geen straf om te lezen tot de laatste bladzijde.’ Bridget Jones en ik. Ik had dit boek, als ik daar tijd voor had gehad, in één keer uitgelezen. Maar goed, ik heb het in twee keer uitgelezen. Van het begin tot het eind was ik geboeid. Wat ik in het begin een beetje lastig vond, maar ik wende er snel aan, was dat nog al in telegraafstijl is geschreven. Bridget gebruikt heel veel afkortingen en vergeet nog wel eens het werkwoord in haar zinnen. Dit maakt het wel meer een dagboek, maar het is zeker even wennen. Het was heel leuk om te lezen, hoe een vrouw op toch wel hogere leeftijd met problemen rond kan lopen die vaak afgeschreven worden als tienerproblemen. Omdat ik zelf ook dagboek schrijf kwam haar manier van schrijven wel bekend voor, net zoals het uitgebreid beschrijven van situaties die alleen maar voor jezelf belangrijk zijn.