Beneath the skin door Nicci French

LEESERVARING VAN HET BOEK “ONDERHUIDS” VAN NICCI FRENCH Onderwerp Het boek ‘Onderhuids’ wordt beschreven als een thriller. Het gaat over de dood, maar ook over de wil om te overleven. Daarbij komt kijken dat je iemand moet vertrouwen. Maar is iedereen wel te vertrouwen? Diegenen die je vertrouwt, zijn ze wel te vertrouwen? Als je je dat begint af te vragen ben je helemaal op jezelf aangewezen. En dat is toch wat we allemaal het meest vrezen: geen geborgenheid, geen veilige plek. Hier draait het hele verhaal om. De moordenaar-stalker is niet te pakken door de politie. Hij kan elk moment toeslaan. De 3 vrouwen weten dat en leven constant met angst in zich. Dat belet hen ook bepaalde handelingen uit te voeren: ze zijn niet vrij, ze weten dat er altijd iemand op de loer ligt. Wie? Het kan iedereen zijn. De enige “bescherming” die ze kunnen genieten, is politiebewaking, maar die laat het wel eens afweten. Jenny wordt vermoord in haar eigen huis omdat de politie ervan overtuigd was de stalker-moordenaar gevonden te hebben. Daar maakte de echte moordenaar handig gebruik van en slaagt toe. Dat weet ook Nadia, dus van echte bescherming kunnen we niet spreken. Dit onderwerp vind ik wel boeiend. In het boek wordt beschreven hoe de personages zich voelen. Omdat het verhaal verteld wordt in het standpunt van de personages, kun je hun diepste gevoelens doorgronden: je leest wat ze denken en doen. “Ik voelde mijn hoofd op de planken smakken. Mijn voeten over het hout glijden. Ik kon niet praten, er was niets meer te zeggen, geen tijd om iets te zeggen, maar ergens diep vanbinnen zei een stem: nee, alsjeblieft, nee. Alsjeblieft.”(p98). Dit aspect vind ik wel belangrijk want zo kan ik me volledig inleven in de situatie. Volgens mij kan dit in het dagelijkse leven ook gebeuren. Dat is ook de rede waarom ik dit boek heb gekozen. Er zitten ook waarden en boodschappen achter dit verhaal: je moet ernstige dingen ook serieus nemen. (Een dreigement is een dreigement.) Ook het feit dat je enkel op jezelf aangewezen bent is in zekere zin waar. Sommige dingen verwacht je niet van iemand. (Morris wordt een goede vriend van Nadia en ze sluit hem in het begin ook uit als verdachte.) Je moet altijd op je hoede zijn. Gebeurtenissen De rode draad in het verhaal is volgens mij de moorden en moordpogingen op de 3 vrouwen en de angstgevoelens die daarbij komen kijken. De nadruk ligt zowel op de gebeurtenissen als op de gevoelens van de personages. Ik vind dat een goed idee van de schrijver(s), want zo is het verhaal toegankelijker voor een groter publiek: zowel voor mensen die graag van spanning houden (gebeurtenissen), als voor mensen die graag emotionele verhalen lezen. Er is een goed evenwicht tussen de gevoelens en de gebeurtenissen. Het verhaal is zo verteld dat je niet moet aanvullen. Dit aspect vind ik positief aan het boek, je kan snel doorlezen zonder je af te vragen of je alles wel doorhebt. Deze gebeurtenissen hangen schijnbaar niet samen omdat het gaat over 3 verschillende mensen die (op het eerste zicht) niets gemeen hebben. Toch blijft het verhaal in zijn geheel wel boeiend omdat de stukjes van de puzzel (de 3 verschillende levens van de 3 personages) uiteindelijk in elkaar passen. Bv. (Nadia praat tegen Stadler en Morris, nadat die opgepakt is) “ ‘Ik heb het labrapport gelezen. Weet u nog wat er stond over het T-shirt dat ze aanhad toen ze gevonden werd? Weet u nog wat er stond? Dat het dezelfde sporen vertoonde van de flat, evenals haar andere kleren, de kleden, de bedden. Alleen van haar en haar ex-vriend.’ (…) ‘Dat wist je niet hé?’ zei ik tegen hem. ‘Jouw vriend heeft Zoë vermoord voordat jij dat kon doen. Twee moordenaars. Begrijpen jullie? Twee. Vonden jullie het niet vreemd dat de moorden zo verschillend waren? Dat van dat escaleren was gewoon gelul. Het kwam doordat het door 2 verschillende mensen zijn gepleegd’ ” (p336)
Personages Vermits het boek ingedeeld is in 3 delen met elk een vrouw als hoofdpersonages, zijn er in totaal drie plus een moordenaar-stalker. Deze 3 personages hebben typische eigenschappen, maar worden niet echt voorgesteld als types. Het eerste slachtoffer wordt beschreven als jonge energieke vrouw, die eigenlijk enkel tijd heeft voor haar en haar vrienden. Ze is schooljuffrouw in een lagere school, maar doet dat niet met veel toewijding. Jenny, het tweede slachtoffer is de vrouw van een rijke zakenman. Ze heeft ook 3 kinderen. Jennifer is een tikkeltje arrogant en houdt ervan zich te verzorgen (ze was vroeger model). “Ik trok een kamerjas aan en ging voor mijn spiegel zitten. Veel make-up vanavond. Niet alleen foundation maar, ook rouge op mijn jukbeenderen, grijsgroene oogschaduw, donkergrijze eyeliner, mijn geliefde rimpelbestrijder, pruimkleurige lippenstift, achter mijn oren en op mijn polsen mijn lievelingsparfum-later zou ik nog wel meer op doen. Meestal ga ik tussen de gangen door naar mijn slaapkamer om mijn gezicht op te knappen en parfum bij te doen. Dat geeft me weer moed. (…) Schoenen met hoge hakken, mijn diamanten halsketting en oorbellen, …” “ ‘Het zijn mooie handen,’ zei Sebastiaan nogal stijfjes. Ik liet ze voor iedereens neus wapperen. ‘Hier heb ik mijn fortuin mee gemaakt,’ zei ik. ‘Ik droeg de hele dag handschoenen, zelfs onder het eten. Soms hield ik ze zelfs in bed aan. Mal van me hè?’ ” (p142+144) Het laatste mogelijke slachtoffer Nadia, is helemaal geen type. Ze heeft wel trekjes waar ik mezelf in herken: ze kan nml. niet goed met computers om. Bv. “Ik besloot de boel uit te printen om rampen te voorkomen. Er verscheen een klein venster: error 18. Wat betekende dat? Ik klikte weer, maar de cursor zat vast.” (p200). Haar flat is slordig, net zoals mijn kamer een puinhoop is. “De gootsteen in de keuken was onbereikbaar: een toren van aangekoekte borden en pannen. Als ik mijn aangiftebiljet had ingevuld, zou ik de afwas doen. Alweer een goed idee.” (p199) Verder bewonder ik Nadia, die op eigen houtje de dossiers inkijkt en zelf probeert de zaak op te lossen Zij is ook het enige karakter dat probeert zelf mee te werken. De vorigen werkten in feite enkel tegen. Volgens Jenny overdrijft de politie en zijn de ondervragingen te ver gezocht. Voor mij is Nadia een soort heldin, naar wie ik opkijk. Zelf zou ik de gruwelijke dossiers niet willen inkijken en zou ik Morris Burnside (een gestoorde computerspecialist die zijn slachtoffers rare dreigbrieven schrijft), haar belager, zelf niet durven verwonden zoals zij dat doet. Bouw Wat het meeste opvalt aan de bouw, is dat het boek verdeeld is in 3 grote delen met aparte hoofdstukken. Er is één grote verhaallijn die ingedeeld is in 3. De verhaallijn is de moorden(pogingen) op de 3 vrouwen en de angsten die daarbij komen kijken. Hoewel het 3 aparte verhalen lijken, vormen de 3 delen 1 geheel. In die 3 delen wordt bij mijn weten geen informatie achter gehouden. Alles wordt nadien duidelijk, behalve het motief. Waarom moordde Morris Burnside? Dit kan je zelf aanvullen, of in het midden laten. Volgens mij heeft Morris een “tweede identiteit”, is hij gestoord en vermoordt hen als bezigheid. Hij bespiedte hen immers en in de brieven kan je lezen dat hij alles tot in de details weet. Toch blijft het verhaal interessant van begin tot einde. Je denkt dat de gebeurtenissen analoog verlopen bij andere personages, maar telkens duikt er een verrassing op. De moordenaar van Zoë ken je niet, maar wel die van Jenny. Je denkt dat het dezelfde is, maar uiteindelijk is het toch iemand anders. Je weet ook niet of Nadia blijft leven of niet. Al deze elementen zorgden voor de spanning. Naar mijn mening is de bouw goed aangepast aan het verhaal. Ik vind het zelfs een origineel idee. Taalgebruik De tekst was zeker niet saai en lastig om te lezen. Er worden geen moeilijke woorden of zinnen gebruikt. Wat wel opvalt is, dat elk personage een andere woordenschat heeft. Zoë lijdt een haastig leventje en drukt zich uit met korte zinnen. Jenny bijvoorbeeld, gebruikt wel eens Engels woorden zoals “okay” en bij haar zijn vrienden “vrinden”. Ze gebruikt ook lange, omslachtige zinnen en scheldt nooit. Als Nadia iets niet zint, zegt ze altijd “kut”. Het is een goed idee dat ieder personage een andere woordenschat heeft, want ze hebben allen een ander karakter en leven in verschillende milieus. Zoë is schooljuffrouw, Jennifer behoort “tot een andere klasse” en Nadia woont alleen en is clown. De verhouding tussen beschrijving, dialoog en weergave van gedachten en gevoelens zit goed. Ik lees niet graag emotionele passages, maar die komen ook zo goed als niet voor. Eindoordeel De positieve commentaar van de media, het onderwerp en het feit dat het een thriller is, waren voor mij argumenten om voor “Onderhuids” te kiezen. “Onderhuids” van Nicci French is een boek dat ik iedereen zeker zou aanraden. Niet alleen de structuur van het verhaal en de personages worden goed beschreven, maar er wordt ook voor gezorgd dat je je goed in de situatie kan inleven. (D.m.v. andere soort woordenschat, redelijk duidelijke zinnen.) De verhaallijn van het boek en de onverwachte gebeurtenissen zorgen ervoor dat het verhaal spannend blijft van begin tot einde. Ik heb nog maar weinig boeken gelezen zoals dit en vind dit tot nu toe het beste.