Beneath the skin door Nicci French

A. Beschrijvingsopdracht
Motivatie Het boek was een aanrader van mijn moeder. Ze vertelde dat het over een moordenaar ging en dat het heel spannend was. Omdat ik zelf van spannende boeken hou, ben ik het gaan lezen. De schrijver(s) kende ik niet en ik had verder ook nog nooit van het boek gehoord. Samenvatting Voor de samenvatting heb ik gezocht op: www.scholieren.samenvattingen.nl (zie bijlage 1) B. Verdiepingsopdracht 1
Onderwerp Het onderwerp van het boek is: Het gene wat mensen het meeste vrezen: Dat je helemaal op jezelf aangewezen bent en dat niemand je meer kan beschermen. Het onderwerp spreekt me aan. In combinatie met het gegeven dat het boek een thriller is, kun je dan verwachten dat het een heel spannend boek gaat worden. Mijn verwachtingen zijn in dat opzicht uitgekomen. Er zijn veel films en boeken over zo’n soort onderwerp op de markt verschenen. Ik heb er waarschijnlijk ook enkelen gezien. Veel thrillers/horror gaat over een zelfde situatie. Ik heb er wel over nagedacht, dit boek komt dicht bij de realiteit en laat ook de verschillende reacties van verschillende mensen zien in dezelfde situatie. Ik ben niet anders gaan denken over dit onderwerp

Bijzonder aan dit werk was dat een zelfde verhaal/situatie werd verteld maar dan bij 3 verschillede vrouwen. De ontwikkelingen die ze meemaken zijn verschillend terwijl de opzet hetzelfde blijft. Ik denk dat er niet echt een duidelijke mening instaat van de schrijver over het onderwerp, dat komt ook doordat het geen stelling is. Wel wordt de politie redelijk machteloos en ‘stom’ getekend in het boek en dat zou een mening kunnen zijn, maar ook een waarheid. Het onderwerp wordt zeer goed uitgewerkt. Het is niet 1 verhaal namelijk maar drie verschillende die allemaal op hetzelfde onderwerp neerkomen. Ik vind moeilijk om boeken met films te vergelijken. In films ben je een buitenstaander maar zit je wel met je neus op de gebeurtenissen en kun je zelf dingen zien, je hebt weinig fantasie nodig. Bij een boek denk je zelf mee met de hoofdpersoon en ben je een soort vriend van diegene. De gebeurtenissen De belangrijkste gebeurtenissen in het boek is het ontvangen van de brieven. Deze brieven zorgen voor de angst en paniek bij de hoofdpersoon en als hoogtepunt komt dan de moord die vaak snel voorbij is. De aandacht ligt meer bij de denkwereld en gevoelens van de hoofdpersoon. In de hele context van het boek en gezien het onderwerp vind ik dit een goede keuze. Je maakt met de hoofdpersoon de ontwikkeling mee van eerst ongeloof en later echte (doods)angst. Het verhaal wordt goed opgebouwd. De schrijver zet je aan het denken en precies als het verhaal rustiger wordt en je een beetje begint te vervelen (bij wijze van spreken) komt er weer een heel belangrijke gebeurtenis gepaard met veel spanning. De gebeurtenissen zijn spannend en dramatisch, want de hoofdpersonen zie je lijden. Ze worden eerst heel erg bang gemaakt en uiteindelijk vermoord en hiertussen zit een stuk met alleen maar angst. De gebeurtenis dat de tweede vrouw, Jenny wordt vermoord. Het is een gruwelijke moord en ook weet je direct de dader ervan en die is verrassend. Sommige gebeurtenissen hebben me aan het denken gezet. Vaak handelen de hoofdpersonen anders dan ik verwacht of dat ik nu zou doen. Het is moeilijk om je te verplaatsen in hen maar je probeert het wel en dat lukt af en toe. In een angstige, warme en chaotische sfeer. Het heeft als effect dat het een bepaalde waas over het verhaal heen legt een pessimistische waas, waarvan je gaat denken dat het nooit meer goed komt. Ik zie de meeste gebeurtenissen voor me en ze maken wel degelijk indruk op me. Bij dit verhaal hoefde je zelf weinig aan te vullen maar ga je automatisch redeneren wie de dader kan zijn. Dit vind ik leuk en zo hoort het bij een thrillers en of detective
Ik heb zelf weinig gelijkende gebeurtenissen meegemaakt die ook in het boek staan. Personages Er zijn drie hoofdpersonen, twee ervan zou ik in geen geval op willen lijken. De derde komt er meer in de buurt, deze gaat niet dood en lost de andere moorden zelfs p en is heel dapper. Helaas moet zij wel veel angst doorstaan. In Zoë en Nadia kan ik me goed verplaatsen omdat ze een redelijke zelfde levensopvatting en/of stijl hebben als ik. Jennifer is een beetje arroganter en ook rijker dus dat is moeilijker maar het lukt me wel. Alle drie hp’s gaan voor me leven, het zijn geen standaard personages maar je kunt je wel goed voorstellen dat ze ergens op deze wereld rondlopen. Jennifer is heel arrogant en denkt dat ze alles is, ze is ook heel erg met haar uiterlijk bezig en kraakt iedereen af die ze ziet. Nadia vind ik het sympathiekste, ze is aardig tegen iedereen en sterk. Zoë is wat rustiger en normaler, maar zij is te bang en te terughoudend. Ik denk dat de personages zich niet echt gedragen zoals het volgens mij is zo’n situatie zou moeten. Hoe ze zich gedragen is wel heel begrijpelijk. Uiteindelijk ga je toch heel erg meeleven in een personage en ze nemen de uiteindelijke beslissingen die wel het beste zijn. De personages reageren niet altijd voorspelbaar. Vaak zijn ze te laconiek of denken ze dat iets een grap is. Achteraf of later gaan ze zich voorspelbaarder opstellen. Nadia vind ik heel sympathiek en Zoë is dat ook wel. Alleen vind ik Jennifer heel arrogant terwijl ze heel erg onzeker is over zichzelf. Je komt het meest te weten over de hp’s, dus Zoë, Jennifer en Nadia. Je komt zeker genoeg over hen te weten om hun gedrag te begrijpen. Je moet weinig invullen over het innerlijk van de personages. Ik vond dat plezierig. Bouw De bouw is niet ingewikkeld, de verschillende verhalen volgens elkaar chronologisch op en de drie vrouwen worden dus na elkaar vermoord in dezelfde volgorde als in het boek staat. Het boek komt langzaam opgang, eerst wordt er verteld over het algemene leven van Zoë en een belangrijke gebeurtenis van haar. Daarna ken je haar al wat beter en ontvangt zij ook de eerste brief. Alle drie de personages hebben zo’n soort structuur
Ik vind dat het boek met elkaar samenhangt, de uiteindelijke dader scheen alle slachtoffers te kennen, maar hij heeft niet alledrie de vrouwen vermoord. Een verrassend einde. Het verhaal is spannend, je weet ongeveer wel wat er gaat gebeuren, hoewel niet in details. Maar je zit toch in spanning wanneer, je wacht eigenlijk net als de hoofdpersoon wanneer je vermoord wordt. Het verhaal is ook boeiend, omdat je continu weer in spanning zit en daarna heb je vaak opluchting etc. Er zijn meer verhaallijnen die door elkaar heen lopen. Het begint bij een hoofdpersoon uit het boek en dan eindigt het bij diegene haar dood. Ook zie je dat veel types/mensen kennissen zijn of in het andere verhaal (van een andere hoofdpersoon) voorkomen. Beide moordenaars kennen alle slachtoffers, Er wordt veel gedacht aan gebeurtenissen die de hp’s meegemaakt hebben. Dit gebeurt net zoals iedereen regelmatig. Je zit een bepaalde voorwerp en je denk aan iets. Er wordt niet echt met tijd gespeeld

Er zitten veel herinneringen in de tekst, dit geeft een stukje informatie over de hoofdpersoon en bepaalde ervaringen van haar. Het eind is verrassend en goed. Er zijn wel een aantal open plekken, maar de belangrijkste (de moorden worden opgelost) worden wel gedicht. De gebeurtenissen zie je per verhaal door de ogen van alleen de hoofdpersoon. Hierdoor leer je alleen die persoon van alle opzichten kennen Taalgebruik Ik vind de tekst niet moeilijk om te lezen, de schrijver gebruikt duidelijke woorden en zinnen. En er zit geen moeilijke vocabulaire in. Er wordt als een soort toneelstukscript geschreven, zoals: Ik zei:’Hoe gaat het?’ ‘Goed’ ‘O, Okay’ ‘En met jou?’ Dit is wel een aparte vorm, het is niet zo verteld, maar de dialoog is gewoon letterlijk opgeschreven, zo lijkt het. Ik vind dat alles wel goed in evenwicht is qua verhouding tussen dialoog, gevoelens en beschrijving. Via de gedachten wordt er beschreven en daarbij worden gevoelens gebruikt. Dialoog is net zoveel als de hp praat tegen andere mensen. Ik vind de manier van schrijver totaal niet te wijdlopig, te uitgesponnen of te hoogdravend. Het is juist heel goed opgeschreven. Niet te veel en niet te weinig, niet te makkelijk en ook niet te moeilijk. Het taalgebruik past zeker bij de personages. En het wordt ook aangepast aan de personage. De ene vloekt meer dan de ander bijvoorbeeld
De tekst bevat (bijna) geen beeldspraak of symbolische verwijzingen. C. Verdiepingsopdracht 2 1. Het boek wordt verteld in de ik-situatie, bij alle drie hoofdpersonen wordt de ze gebruikt. Dit geeft een duidelijk effect weer dat, jezelf in de huid kruipt van de hp en dat je voelt, ziet en denkt wat diegene denkt. Deze gedachten hoef je natuurlijk niet goed te keuren. Hier volgen drie voorbeelden van alle drie de hoofdpersonages: ‘ Ik was die avond eerder weggegaan, omdat ik een afspraak had met een man in de flat. De bus kwam weer eens niet, dus toen ik hijgend over straat kwam aanrennen, om vijf over halfacht, slechts vijf minuten te laat, stond hij op de stoep een krant te lezen. (…) ‘Het spijt me vreselijk,’ hijgde ik. ‘Bus’ ‘Dat geeft niets,’ zei hij. ‘Ik ben Nick Shale. U bent mevrouw Haratounian.’ We gaven elkaar stroefjes een hand. Hij glimlachte. ‘Waarom lacht u?’ ‘Ik had me u als een zure, oude huisbazin voorgesteld,’ zei hij. ‘O,’ zei ik, terwijl ik beleefd probeerde te glimlachen.’ Blz. 42 Onderhuids – Nicci French
Aan dit fragment uit het eerste deel van het boek, waarin Zoë de hoofdpersoon is duidelijk te zien dat het boek in de ikvertelsituatie is verteld en dat je de gedachtes en opmerkingen van De hp ziet en niet die van haar ‘tegenstander’ Deze leer je alleen kennen op de manier dat zij hem of haar kent en weet je dus direct of het een helper of tegenstander is. In het boek komen ook fragmenten voor uit de denkwereld van de moordenaar die de drie vrouwen lastig valt. Aan het begin van het boek lees je een heel stuk, deze stukjes zijn cursief geschreven en staan op een aparte bladzijde tussen hoofdstukken. Tussendoor komen telkens deze gedachtes van deze man door: ‘Ze draagt een crèmekleurige sportbroek en een kastanjebruine hemd. Haar hand zit in een verband en die laat ze af en toe in haar gezonde hand rusten, voorzichtig, alsof het een gewond vogeltje is. Haar haar is achter haar oren gebonden op een manier die haar gezicht nog magerder doet uitkomen, haar jukbeenderen nog holler. Ze ziet er nu al ouder uit. Ik voeg wel een paar jaartjes toe. (…) Soms moet ik echt lachen. Het loopt allemaal zo goed. Hier kan ik mijn hele leven mee vullen. Hier heb ik al die tijd op gewacht.’ Blz. 149 Onderhuids – Nicci French
Het leuke van deze fragmenten is dat je niet weet, wie ze schrijft en/of denkt. (het kan namelijk een dagboek o.i.d zijn) Waar deze persoon is en hoe hij eruit ziet. Aan de andere kant leer je van hem een geheim kennen dat niemand weet alleen hij. Dit zijn eigenlijk de twee verschillen die er zijn in vertel situaties. Hoewel er drie verschillende hoofdpersonen zijn blijft de vertel situatie in de ikvorm. 2. Ik heb over deze schrijver(s) weinig achtergrond informatie kunnen vinden. Autobiografische gegevens kunnen zijn dat de schrijver in Londen woont. Het verhaal speelt zich ook af in die stad. Beiden hebben gestudeerd aan de universiteit van Oxford en zitten in de journalistiek. Er zijn weinig aspecten die in het verhaal autobiografisch kunnen zijn, het is puur fictie. De schrijvers zijn beiden journalist en gebruiken het schrijven van een boek als een soort hobby. Ze vinden dat het leuk moet zijn om een boek te lezen en proberen daarom spannende literaire werken te schrijven. Ze schrijven in de kranten voor het geld (ook omdat ze het leuk vinden), maar ze wilden allebei heel graag boeken schrijven dus doen ze dat nu met zijn tweeën. Thema’s van dit boek kunnen zijn, de wil om te overleven of de waarde van het leven. Maar ook over de kracht om terug te slaan. Deze thema’s zij nou niet bepaald typerend voor de schrijvers, maar ze schrijven wel veel spannende thrillers. D. Evaluatie Door de goede geluiden die ik over dit boek hoorde via mijn moeder en zus, begon ik toch vol goede moed aan dit boek. Het had weliswaar redelijk veel bladzijden en ik moest wel nog een boekverslag maken maar ik vond dat ik ook eens een dikker boek op mijn lijst moest hebben. Het begin begon rustig. Je las een stukje van een persoon die het leuk vond om naar vrouwen te kijken, op zich niets mis mee. Je leert dan Zoë kennen en snel wordt het boek spannend. Door de brieven die ze krijgt en stukken tekst door het verhaal, leer je de moordenaar kennen, maar ook Zoë. Uit eindelijk weet je dat ze vermoord gaat worden en elke keer als ze alleen is, is het heel spannend. Ze wordt ook vermoord en dan opeens slaat het verhaal over op een andere vrouw, Jennifer. Zij is compleet anders en het begint van voren af aan net zoals bij Zoë, er is een verschil. Jennifer is totaal anders dan Zoë en reageert daarom ook totaal anders op bepaalde situaties. Jennifer wordt ook vermoord en dan leer je Nadia kennen. Bij haar ook weer een zelfde type verhaal alleen is zij niet alleen anders dan de vorige twee vrouwen, jij (als lezer) weet ook wie de moordenaar van Jennifer is en weet je dus dat Nadia hem in huis haalt, heel spannend dus. In dit boek wordt de spanning zeer goed opgebouwd. Ook het contrast tussen de verschillende hoofdpersonen en de manier waarop zij zich gedragen is leuk om te lezen. Je blijft tot aan de laatste bladzijde geboeid en wil maar doorlezen. Elk literatuur boek moet eigenlijk deze eigenschap hebben anders is die niet goed. Ik heb dit boek met plezier gelezen. Ondanks dat hij redelijk dik was, ben ik blij dat ik hem gelezen heb. Als ik dit boek een cijfer moest geven gaf ik hem een 8.