Titel: Een verslag van een junkie Oorspronkelijke titel: Wir Kinder vom Bahnhof Zoo Auteur: Christiane F. Uitgever: H. J. W. Becht Plaats van uitgave: Haarlem Jaar van uitgave: 1992 Jaar van eerste uitgave: 1979 Druk: 25e druk Aantal bladzijden: 229 bladzijden Genre: Autobiografie Keuzeverantwoording: Toen ik de achterkant van dit boek las dacht ik: “Hoe ziek kun je zijn?” Op je dertiende de meest gruwelijke drugs gebruiken die er maar op de wereld bestaan. Iets absurds dacht ik dus, maar ik wilde het boek eigenlijk wel lezen omdat ik wilde weten hoe iemand eraan durft te beginnen. Eerste persoonlijke reactie: M`n eerste indruk van dit boek was zoals ik het verwacht had. Een uitgebreide autobiografie van begin tot eind. In de jonge jaren van het meisje ontdek je wie ze is en daar heb ik veel aan gehad in het resterende deel van het boek, omdat je dan ook nog weet hoe ze was.
De verhaalfiguren: Christiane F. is de persoon waar het in dit verhaal allemaal om gaat. Ze heeft een harde jeugd gehad, vanwege haar vader die werkeloos, dronken thuis was en haar en haar zusje sloeg. De scheiding van haar ouders was geen harde klap voor haar, maar door deze scheiding kwam ze in aanraking met hetgeen wat haar leven verwoeste, drugs. De moeder van Christiane werd na de scheiding een andere vrouw, ze kon nu een eigen leven leiden en verhuisde met Christiane naar een ander huis, kreeg een lieve nieuwe vriend en was een stuk vrolijker dan anders. Anderzijds heeft ze twee jaar niets afgeweten van het drugsbestaan van Christiane. De vader van Christiane werd ook na de scheiding een andere man. Dat wil zeggen dat Christiane geen last meer van hem heeft en haar moeder ook niet. Verder ontmoet Christiane hem nog 2 keer in het boek, een keer een uitje, de andere keer 4 weken afkicken bij vaderlief. Atze was het eerste vriendje van Christiane, sterft vroeg in het boek al aan een overdosis. Stella en Babsi zijn twee goede vriendinnen van Christiane vanaf het eerste moment dat ze drugs nemen. Later sterft Babsi aan een overdosis en heerst er een ‘junkenvriendschap’ tussen Stella en Christiane, een vriendschap gebaseerd op drugs. Detlef is de vriend van Christiane voor een lange periode in haar junkenbestaan. Hij is de jongen waar Christiane vanaf het eerste moment op verliefd was. Ze proberen samen een paar keer af te kicken maar het lukt ze geen enkele keer. Als Christiane verhuisd naar haar familie in Hamburg eindigt Detlef in de cel. Frank was ook een vriendje van Christiane. Zij is met hem naar het concert van David Bowie, in Berlijn 1977, geweest. Ook dood aan een overdosis.
Schrijfstijl: Het gehele verhaal wordt verteld vanuit de ogen van Christiane, want je leest alleen haar kijk op de wereld en op situaties. Het verhaal werkt zich naar een climax toe, je weet namelijk niet of ze de Golden Shot neemt of eindelijk een keertje afkickt. Het rare aan dit verhaal is dat het in bepaalde omstandigheden is verteld, Christiane ondergaat namelijk erg veel emoties en lichamelijk erg slechte condities zodat je weet wat er in haar hoofd rondgaat zonder dat ze verteld wat er aan de hand is. Zo heb je verschillende omstandigheden die ze ondergaat, cold turkey het lichamelijke verlangen naar een shot, ‘op de horse zijn’, het zegje voor als je onder de heroïne zit, komt natuurlijk erg vaak voor in het boek. Het afkickgevoel, dit komt 6 of 7 keer voor in het boek en is zeer heftig, men zegt ‘Al het gif dat ik uit m`n lichaam zweet wordt mijn verdrinkingsdood’. Deze dingen merk je goed tijdens het lezen. Het verhaal is geheel chronologisch verteld, van de eerste kinderjaren, naar de eerste keer een blowtje, het pilletje, een snuifje, de spuit en ondertussen van klas 1 naar 3, tot het allerlaatste afkickmoment. Er is wel sprake van een halfopen eind, want er is niet bevestigd of ze ook werkelijk gestopt is met heroïne na haar afkickjaren bij haar familie in Hamburg. Plaats en tijd: Het verhaal speelt zich af in de jaren 1970 t/m 1979 in Berlijn, de hoofdstad van Duitsland. De vertelde tijd is dus 9 jaar maar met name de laatste 3 jaar zijn het belangrijkst en ook het meest uitgediept in het verhaal, juist omdat dit de tijd was dat Christiane zwaar aan de drugs was. Veel plaatsen in het boek hebben een speciale waarde in het verhaal. Het oude huis van Christiane waar ze opgroeide met beide ouders was een nachtmerrie, maar als ze er dan weer in terug moet om af te kicken dan slaat ze weer evenveel doodsangsten uit als eerst. Het nieuwe huis van haar moeder, de plek waar ze ’s ochtends haar eerste shot neemt en meer dan 3 keer heeft geprobeerd af te kicken, is ook een belangrijke plek geworden vooral toen ook Detlef een periode mocht blijven inwonen. Het Haus der Mitte was de plek waar ze voor het eerst in aanraking kwam met drugs, een blowtje. De Sound een discotheek even verder weg van haar huis in Gropiusstadt waar ze haar eerste pilletjes en heroïne nam. Natuurlijk de metrostations Zoo en Kurfürstenstrasse waar ze haar geld bij elkaar verdiende met tippelen voor heroïne en waar ze ook regelmatig in de wc een shot zette. En het huis waar zij naar toe gaat als ze voorgoed afkickt, het huis in de natuur ver buiten Hamburg. In dit huis komt ze tot rust en dat is ook het enige huis waar dat zo is. Titelverklaring: Over het bijtiteltje ‘Een verslag van een junkie’ valt weinig te zeggen, want Christiane was een junkie en dat verhaal over haar leven heeft ze laten vastleggen. Over de Duitse bijtitel ‘Wir Kinder vom Bahnhof Zoo’ valt meer te zeggen. Christiane was niet als enige heroïne junkie dat tippelde op het metrostation aanwezig, het waren veel meer tippelende junkies. Ze leefden met z`n allen bij dat station en als het ware onderhield dat station hun in hun junkenbestaan. Zo kan je het dus de kinderen van het metrostation Zoo noemen, want ouders onderhouden hun kinderen ook. Thema: Het grootste thema in dit boek is afhankelijkheid. De verslaving aan de heroïne is zo intens dat Christiane er alles voor opgeeft wat eerst zo goed had kunnen zijn. School en de relatie met haar zusje en moeder worden allemaal teniet gedaan door haar, zodat ze genoeg tijd heeft om in haar eigen dagelijkse behoefte te voorzien. Ook liefde speelt een rol in het verhaal. De liefde voor Detlef en haar kat overtreffen die van iedere junk, vooral omdat ze alleen maar wil afkicken samen met Detlef, anders niet.De dood van haar kat komt ook hard aan, maar die word verholpen door een klein hondje dat haar wederom door het station geschonken werd. Mijn mening over het boek “Christiane F. een verslag van een junkie”: Dit boek was confronterend, hard en eigenlijk ontzettend stom. Stom in de zin van ‘zover had het nooit hoeven komen, gewoon andere vrienden uitzoeken of een innerlijke standvastigheid tegen hard drugs’, maar je weet niet en je zal ook nooit te weten komen waarom men verslaafd raakt aan drugs. Eigenlijk vind ik dit boek ook dermate confronterend. Ik vind dit boek ook erg hard, omdat het leven van Christiane nergens anders meer om gaat dan drugs. Zelfs vriendschappen die eens goed waren, worden kapotgemaakt door een verslaafdheid, omdat je eerder voor jezelf een shot wil verzorgen dan dat je er ook nog eentje voor vriendin moet kopen. Ik vind dat dit boek een wereld voor me heeft open gemaakt, zowel de kennis over drugs als de gevaren van drugs en hoe je eraan toe bent als je eenmaal verslaafd bent en zelfs na een aantal keren afkicken weer teruggrijpt naar de drugs. Maar het belangrijkste is om te weten hoe je zou kunnen beginnen met heroïne, want dat gaat niet zomaar en dat is me in dit boek duidelijk en overtuigend in een goed verhaal verteld. Ook voor oudere mensen zou dit boek een hoop aan het licht kunnen brengen, omdat ouders als eerste zouden moeten doorhebben wat er met hun kind aan de hand is. Kortom dit boek is een ‘must-read’ voor iedereen die wel is een keertje in aanraking geweest is met drugs en ook voor ouders van kinderen kan dit boek het stilzwijgen doorbreken.