3.
Peter Camenzind, as a youth, leaves his mountain village with a great ambition to experience the world and to become one of its denizens. Having experienced the loss of his mother at an early age, and with a desire to leave behind a callous father, he heads to university. As he progresses through his studies, he meets and falls in love with the painter, Erminia Aglietti and becomes a close friend to a young pianist named Richard. Greatly saddened because of the latter's death, he takes up wandering to soak up the diverse experiences of life.
Ever faced with the vicissitudes of life, he continually takes up alcohol as a means to confront the harshness and inexplicable strangeness of life. He also meets and falls in love with Elizabeth, even though she will later marry another man. However, his journey through Italy changes him in many respects and enhances his ability to love life and see beauty within all things. It is only when he becomes friends with Boppi, an invalid, does he truly experience what it means to love other human beings. In time, he comes to see a wonderful reflection of humanity in its most noble of forms in Boppi, and the two forge an indelible friendship. After Boppi dies, Peter Camenzind returns to his village and takes care of his aging father, even as he plans out the completion of his life's great work.
Vergelijking samenvattingen
Samenvatting 1 vind ik niet echt een samenvatting, het is half een analyse van het boek. Camenzind wordt bijvoorbeeld vergeleken met Hesse, dat is geen element dat in een samenvatting thuishoort. Alleen de hoofdlijn van het verhaal wordt gepakt, namelijk het volwassen worden van Peter en zijn (diepzinnige) zoektocht naar een plaats in de samenleving. Dat is meer het thema dan dat het een samenvatting is. De belangrijke personen, zoals Rösi (op wie hij in zijn kindertijd verliefd was), Richard (vriend in zijn studententijd), Aglietti (op wie hij in zijn studententijd verliefd was), Nardini (vriendin uit Assisi, Italië), Elisabeth (op wie hij in Basel verliefd was) en Boppi (kreupele vriend uit Basel) missen.
In samenvatting 2 staan al deze personen wel genoemd en alle belangrijke gebeurtenissen staan beschreven. Ik vind deze samenvatting wel overdreven lang, sommige details hadden voor mij part weggelaten kunnen worden. Dat ‘Peter een redelijk sterke jongen is en dat niet houdt van hard werken’ vind ik bijvoorbeeld niet zo belangrijk in een samenvatting. De dood van de moeder is ook erg uitvoerig beschreven. Niet alle details kloppen helemaal volgens mij. Er staat namelijk (onderstreept in de tekst) dat Camenzind in eetcafé’s betaalt met zelfgeschreven teksten in plaats van met geld, terwijl in het boek staat dat hij aan een bepaald meisje in een bepaald café teksten gaf, dat wordt niet gegeneraliseerd: ‘Zaghaft gestand ich der Kellnerin, ich hätte kein Geld, wolle aber die Bücher als Pfand dalassen. Sie nahm eines davon, einen Band Gedichte, in die Hand, blätterte neugierig darin herum und fragte, ob sie das lesen dürfe. Sie lese so gern, könne aber nie zu Büchern kommen. Ich fühlte, daß ich gerettet sei und schlug ihr vor, die drei Bändchen an Zahlungsstatt für das Essen zu behalten.’ De samenvatting suggereert ook dat Richard en Peter in Florence afscheid namen, terwijl in het boek staat dat ze gewoon in hun woonplaats Zürich afscheid namen: ‘In Zürich nahm Richard Abschied. Zweimal stieg er wieder aus dem Eisenbahnwagen, um mich zu küssen, und nickte noch, so lange es ging, vom Fenster aus zärtlich zu.’ Richard verdrinkt twee weken daarna ook niet in een bad maar bij het baden in een beekje: ‘Zwei Wochen später ertrank er beim Baden in einem lächerlich kleinen süddeutschen Flüßchen’. De samenvatting zegt verder: ‘Hier denkt hij echter terug aan de dood van zijn moeder, waarna hij naar Basel vertrekt’. Zo lijkt het net of het denken aan de dood van zijn moeder direct te maken heeft met het vertrek naar Basel. Het denken aan zijn moeders dood is er echter met een andere reden neergezet: deze gedachte weerhoudt Peter ervan het leven in zijn geheel te verlaten: ‘Eines Abends saß ich allein im Bois und überlegte mir, ob ich nur Paris oder lieber gleich das Leben überhaupt verlassen sollte. Darüber ging ich, seit langer Zeit zum erstenmal, in Gedanken mein Leben durch und berechnete, daß ich nicht viel daran zu verlieren habe.
Aber da sah ich plötzlich in scharfer Erinnerung einen längst vergangenen und vergessenen Tag— einen frühen Sommermorgen, daheim in denBergen, und sah mich an einem Bette knieen und darauf lag meine Mutter und litt den Tod.
Ich erschrak und schämte mich, daß ich so lange jenes Morgens nicht mehr hatte denken können. Die dummen Mordgedanken waren vorbei.’
Samenvatting 3 geeft volgens mij het best de essentie van het boek weer. De belangrijkste figuren en gebeurtenissen zijn genoemd en Peters zoektocht en het uiteindelijk terugkomen in zijn geboortedorp staan beschreven. Er had wel nog iets meer in mogen staan, Rösi en Nardini staan namelijk niet genoemd, terwijl die toch een redelijk prominente plaats innemen in het verhaal. De laatste zin van het boek geeft ook aan dat Rösi sowieso belangrijk was: ‘Das wäre mir soviel oder mehr als der Gemeinderat und als die Steindämme wert. ‘Das Vergangene und doch Unverlorene meines Lebens aber, samt allen den lieben Menschenbildern, von der schlanken Rösi Girtanner bis auf den armen Boppi, wöge es mir nicht auf.’
Verdiepingsopdrachten
1.Schrijver
Hermann Karl Hesse (Calw (Duitsland), 2 juli 1877 – Montagnola (Zwitserland), 9 augustus 1962) was een Duitstalig Zwitserse schrijver en dichter. Hij ontving in 1946 de Nobelprijs voor de Literatuur. Al van jongs af aan wilde hij dichter worden, en niets anders. Dit zie je ook terug in het boek Peter Camenzind. Peter wil zijn leven lang dichter worden. Als hij jong is begint hij al met schrijven. Het hele verhaal door klinkt de wens om een groot dichtwerk over onder andere de natuur te schrijven. Er zijn meerder parallellen te vinden tussen het boek en Hesses leven. Camenzind houdt bijvoorbeeld heel erg van de natuur en Hesse was zelf ook een groot bewonderaar van de natuur. Net als Camenzinds moeder, was Hesses moeder overleden toen hij nog jong was. Hesse heeft een zelfmoordpoging gedaan, en van Camenzind wordt ook beschreven dat hij eraan dacht om uit het leven te stappen.
In het boek wordt soms gerefereerd aan spirituele gedachten of zoektochten of aan God. Hesse was zelf ook opgegroeid in een gezin dat op zendingsreis naar India ging en hij had oosterse religies gestudeerd. Dit deel van Hesses leven zie je dus ook lichtelijk terug in het boek.
Het bevalt me wel dat er autobiografische elementen in het boek zitten, dat geeft het wat persoonlijks. De zelfmoordneigingen van Hesse en Camenzind deel ik gelukkig niet, maar de liefde voor de natuur wel.
4. Noem een Leitmotiv uit het boek
Een Leitmotiv in Peter Camenzind is de drank. Altijd bij verdriet of in moeilijke periodes grijpt Camenzind daar alcohol. De eerste keer dat Camenzind dronk en meteen flink zat werd was toen hij door zijn vader meegenomen werd naar de Gastwirt in het dorp. Later wordt regelmatig gezegd dat Camenzind naar het café gaat, meestal in zijn eentje, om zich daar lam te zuipen. Bij zijn liefdesverdriet om Aglietta gebeurt dat bijvoorbeeld. De volgende passage beschrijft dat mooi en beschrijft de drank ook als god:
‘Was meinem Vater seinerzeit nicht gelungen war, das gelang nun diesem Liebeselend. Es erzog mich zum Zecher.
Für mein Leben und Wesen war das wichtiger als irgend etwas von dem, was ich bisher erzählte. Der starke, süße Gott ward mir ein treuer Freund und ist es heute noch. Wer ist so mächtig wie er? Wer ist so schön, so phantastisch, schwärmerisch, fröhlich und schwermütig? Er ist ein Held und Zauberer. Er ist ein Verführer und Bruder des Eros. Er vermag Unmögliches; arme Menschenherzen füllt er mit schönen und wunderlichen Dichtungen. Er hat mich Einsiedler und Bauern zum König, Dichter und Weisen gemacht. Leer gewordene Lebenskähne belastet er mit neuen Schicksalen und treibt Gestrandete in die eilige Strömung des großen Lebens zurück.
So ist der Wein’
36. Schrijf een gedicht naar aanleiding van het gelezen boek
Jodelahiiiiiiii
Jodelahaaaa
De bergen keuren goed dat ik nu ga
Rood geel roze kleurt de avondlucht
En ik zucht
Jodelioooo
Jodeliejeeee
De zon verdwijnt en ik wil mee
Groen wit geel kleurden weiden en gras
Maar dat was
Jodelahiiiiiiii Jodelahaaaa Jodelioooo Jodeliejeeee Jodelahiiiiiiii Jodelahaaaa Jodeliejeeee
Kleur sterft weg en klank dooft uit
Donker en stil
Tot de ochtend weer luidt
Toelichting: Camenzind hield van de bergen en de natuur. Hij was vaak te vinden in de bergen. Dit gedicht is dus geïnspireerd op een berglandschap in de avond. Camenzind kon ook jodelen en deed dat wanneer hij in zijn eentje in de bergen was, dit is ook in het gedicht verwerkt.
Mening
Allereerst moet ik zeggen dat ik Peter Camenzind een bijzonder mooi boek vond, ik had niet verwacht dat ik kon genieten van het lezen van een Duits C1 literatuurboek. Ik weet niet precies wat het is wat me in het boek aantrok, maar ik had plezier in het lezen. Een paar punten die me opvielen aan het boek en de stijl zal ik noemen.
Ik vond de taal erg mooi gebruikt, het was heel beeldend en beschrijvend. Vooral in het begin beschreef Camenzind de natuur van zijn geboortedorp veel, door de beschrijving kon ik me goed voorstellen dat hij die natuur mooi vond. Camenzind vertelt bijvoorbeeld heel lovend over de wolken: ‘Zeigt mir in der weiten Welt den Mann, der die Wolken besser kennt und mehr lieb hat als ich! Oder zeigt mit das Ding in der Welt, das schöner ist als Wolken sind! Sie sind Spiel und Augentrost, sie sind Segen und Gottesgabe, sie sind Zorn und Todesmacht. Sie sind zart, weich und friedlich wie die Seelen von Neugeborenen, sie sind schön, reich und spendend wie gute Engel, sie sind dunkel, unentrinnbar und schonungslos wie die Sendboten des Todes.’
Andere beschrijvingen van situaties waren ook heel beeldend, ik kon me goed in het verhaal inleven en me wanen in de plek waar het verhaal zich afspeelde. Wat Camenzind beschreef leek net echt en was meeslepend beschreven.
De stijl beviel me ook. Het verhaal bestond vaak uit relatief korte stukjes gedachten van Camenzind, waarin hij zijn kijk op zijn huidige situatie beschrijft, of gewoon beschrijft wat er gebeurt. Er werd niet te lang uitgeweid over onderwerpen, daardoor bleef er vaart in het verhaal en verveelde ik me niet tijdens het lezen. Soms kwamen gebeurtenissen daardoor erg uit de lucht vallen en zou je er bijna overheen lezen. Dat was bijvoorbeeld het geval met Richards dood: ‘In Zürich nahm Richard Abschied. Zweimal stieg er wieder aus dem Eisenbahnwagen, um mich zu küssen, und nickte mir noch, so lange es ging, vom Fenster aus zärtlich zu.
Zwei Wochen später ertrank er beim Baden in einem lächerlich kleinen süddeutschen Flüßchen. Ich sah ihn nicht mehr, ich war nicht dabei als er begraben wurde, ich hörte alles erst ein paar Tage später, als er schon im Sarge und in der Erde lag.’
De verschillende personen in het boek vond ik goed in het verhaal passen. Die personen waren stuk voor stuk belangrijk voor Camenzind. Ze waren ook doeltreffend beschreven, iedere persoon had zijn eigen functie in het verhaal. Er waren bijvoorbeeld de liefdes van Camenzind, Rösi, Aglietta en Elisabeth, hij kwam daar vaak op terug in zijn verhaal. Het verlangen naar die personen is een belangrijke beweegreden voor Camenzind. Voor Rösi beklimt hij een berg om bloemen te plukken en omdat Camenzind Elisabeth wil zien, reist hij terug vanuit Italië naar Basel. Ik vond dus dat al deze verhaalfiguren slim in het verhaal verwerkt zaten.
Het taalgebruik vond ik minder moeilijk dan ik had verwacht, C1 klinkt namelijk alsof het erg moeilijk is. De zinnen en zinsopbouw vond ik over het algemeen goed te volgen, ookal waren de zinnen aardig lang en hadden ze constructies die voor mij soms ingewikkeld waren. Een voorbeeld van een zin die ik eigenlijk te lang en te ingewikkeld vond is deze: ‘Der Sinn für die Romantik der Bohème ist mir seither abhanden gekommen und ihr müßt mir erlauben, daß ich mich an das Reinliche und Gute halte, das doch auch in meinem Leben war, und jene verlorene Zeit verloren und abgetan sein lasse.’ Over dit soort zinnen las ik liever heen dan dat ik ze precies ging ontleden, ik kon het verhaal namelijk goed genoeg begrijpen zonder elke afzonderlijke zin of afzonderlijk woord snapte. De woorden waren trouwens niet te onbegrijpelijk voor mij, er waren zover ik me kan herinneren geen onbekende woorden die me belemmerden het verhaal te volgen.
In het verhaal was sprake van overmatig drankgebruik. Camenzind noemde de drank ook wel een god. Het gebruiken van drank om je verdriet te verdringen past niet bij mijn opvattingen, ik geloof dat dat niet goed is. Dronkenschap is volgens de bijbel een zonde, dus dat maakt al meteen dat ik dat afkeur. Er hing in het boek volgens mij wel een sfeer van ironie om het drankgebruik van Camenzind, hijzelf keurde het ook niet echt goed. Camenzind beschreef meer dat hij een soort van slachtoffer was van de drank: Camenzind moest wel drinken omdat zijn leven soms zo zwaar was, bijvoorbeeld als hij liefdesverdriet had.
De levenshouding en het doel van Camenzind vond ik nobel en de manier hoe Camenzind dat tot uitvoer bracht ook. Camenzinds grote voorbeeld was namelijk Franciscus van Assisi, een grote heilige. Assisi had alle mensen lief, en daarom wilde Camenzind ook van alle mensen houden en dat naleven. Deze levenshouding bevalt me erg en past goed bij mijn christelijke opvattingen. Het volgende fragment laat zien hoe Camenzinds gedachtegang verliep toen Boppi (kreupel familielid van een bevriende familie van Camenzind) alleen werd achtergelaten in huis:
‘Bei diesem unbedachten Wort sah ich plötzlich den armen Lahmen vor mir, flehend und leidend, ihn, den wir nicht liebten, den wir loszuwerdentrachteten und der jetzt von uns verlassen und eingeschlossen einsam und traurig in der dämmernden Stube saß. Es fiel mir ein, daß es nun bald zu dunkeln beginnen müsse und daß er nicht im stande sein würde, Licht zu machen oder dem Fenster näher zu rücken. Also würde er das Buch weglegen und im Halbdunkel allein sitzen müssen, ohne Gespräch oder Zeitvertreib, indes wir hier Wein tranken, lachten und uns vergnügten. Und es fiel mir ein, wie ich den Nachbarn in Assisivom heiligen Franz erzählt hatte und wie ich geflunkert hatte, er hätte mich gelehrt alle Menschen liebzuhaben. Wozu hatte ich das Leben des Heiligen studiert und seinen herrlichen Gesang der Liebe auswendig gelernt und seine Spuren auf den umbrischen Hügeln gesucht, wenn nun ein armer und hülfloser Mensch dalag und leiden mußte, während ich davon wußte und ihn trösten konnte? ’
Toelichting: Camenzind hield van de bergen en de natuur. Hij was vaak te vinden in de bergen. Dit gedicht is dus geïnspireerd op een berglandschap in de avond. Camenzind kon ook jodelen en deed dat wanneer hij in zijn eentje in de bergen was, dit is ook in het gedicht verwerkt.
Mening
Allereerst moet ik zeggen dat ik Peter Camenzind een bijzonder mooi boek vond, ik had niet verwacht dat ik kon genieten van het lezen van een Duits C1 literatuurboek. Ik weet niet precies wat het is wat me in het boek aantrok, maar ik had plezier in het lezen. Een paar punten die me opvielen aan het boek en de stijl zal ik noemen.
Ik vond de taal erg mooi gebruikt, het was heel beeldend en beschrijvend. Vooral in het begin beschreef Camenzind de natuur van zijn geboortedorp veel, door de beschrijving kon ik me goed voorstellen dat hij die natuur mooi vond. Camenzind vertelt bijvoorbeeld heel lovend over de wolken: ‘Zeigt mir in der weiten Welt den Mann, der die Wolken besser kennt und mehr lieb hat als ich! Oder zeigt mit das Ding in der Welt, das schöner ist als Wolken sind! Sie sind Spiel und Augentrost, sie sind Segen und Gottesgabe, sie sind Zorn und Todesmacht. Sie sind zart, weich und friedlich wie die Seelen von Neugeborenen, sie sind schön, reich und spendend wie gute Engel, sie sind dunkel, unentrinnbar und schonungslos wie die Sendboten des Todes.’
Andere beschrijvingen van situaties waren ook heel beeldend, ik kon me goed in het verhaal inleven en me wanen in de plek waar het verhaal zich afspeelde. Wat Camenzind beschreef leek net echt en was meeslepend beschreven.
De stijl beviel me ook. Het verhaal bestond vaak uit relatief korte stukjes gedachten van Camenzind, waarin hij zijn kijk op zijn huidige situatie beschrijft, of gewoon beschrijft wat er gebeurt. Er werd niet te lang uitgeweid over onderwerpen, daardoor bleef er vaart in het verhaal en verveelde ik me niet tijdens het lezen. Soms kwamen gebeurtenissen daardoor erg uit de lucht vallen en zou je er bijna overheen lezen. Dat was bijvoorbeeld het geval met Richards dood: ‘In Zürich nahm Richard Abschied. Zweimal stieg er wieder aus dem Eisenbahnwagen, um mich zu küssen, und nickte mir noch, so lange es ging, vom Fenster aus zärtlich zu.
Zwei Wochen später ertrank er beim Baden in einem lächerlich kleinen süddeutschen Flüßchen. Ich sah ihn nicht mehr, ich war nicht dabei als er begraben wurde, ich hörte alles erst ein paar Tage später, als er schon im Sarge und in der Erde lag.’
De verschillende personen in het boek vond ik goed in het verhaal passen. Die personen waren stuk voor stuk belangrijk voor Camenzind. Ze waren ook doeltreffend beschreven, iedere persoon had zijn eigen functie in het verhaal. Er waren bijvoorbeeld de liefdes van Camenzind, Rösi, Aglietta en Elisabeth, hij kwam daar vaak op terug in zijn verhaal. Het verlangen naar die personen is een belangrijke beweegreden voor Camenzind. Voor Rösi beklimt hij een berg om bloemen te plukken en omdat Camenzind Elisabeth wil zien, reist hij terug vanuit Italië naar Basel. Ik vond dus dat al deze verhaalfiguren slim in het verhaal verwerkt zaten.
Het taalgebruik vond ik minder moeilijk dan ik had verwacht, C1 klinkt namelijk alsof het erg moeilijk is. De zinnen en zinsopbouw vond ik over het algemeen goed te volgen, ookal waren de zinnen aardig lang en hadden ze constructies die voor mij soms ingewikkeld waren. Een voorbeeld van een zin die ik eigenlijk te lang en te ingewikkeld vond is deze: ‘Der Sinn für die Romantik der Bohème ist mir seither abhanden gekommen und ihr müßt mir erlauben, daß ich mich an das Reinliche und Gute halte, das doch auch in meinem Leben war, und jene verlorene Zeit verloren und abgetan sein lasse.’ Over dit soort zinnen las ik liever heen dan dat ik ze precies ging ontleden, ik kon het verhaal namelijk goed genoeg begrijpen zonder elke afzonderlijke zin of afzonderlijk woord snapte. De woorden waren trouwens niet te onbegrijpelijk voor mij, er waren zover ik me kan herinneren geen onbekende woorden die me belemmerden het verhaal te volgen.
In het verhaal was sprake van overmatig drankgebruik. Camenzind noemde de drank ook wel een god. Het gebruiken van drank om je verdriet te verdringen past niet bij mijn opvattingen, ik geloof dat dat niet goed is. Dronkenschap is volgens de bijbel een zonde, dus dat maakt al meteen dat ik dat afkeur. Er hing in het boek volgens mij wel een sfeer van ironie om het drankgebruik van Camenzind, hijzelf keurde het ook niet echt goed. Camenzind beschreef meer dat hij een soort van slachtoffer was van de drank: Camenzind moest wel drinken omdat zijn leven soms zo zwaar was, bijvoorbeeld als hij liefdesverdriet had.
De levenshouding en het doel van Camenzind vond ik nobel en de manier hoe Camenzind dat tot uitvoer bracht ook. Camenzinds grote voorbeeld was namelijk Franciscus van Assisi, een grote heilige. Assisi had alle mensen lief, en daarom wilde Camenzind ook van alle mensen houden en dat naleven. Deze levenshouding bevalt me erg en past goed bij mijn christelijke opvattingen. Het volgende fragment laat zien hoe Camenzinds gedachtegang verliep toen Boppi (kreupel familielid van een bevriende familie van Camenzind) alleen werd achtergelaten in huis:
‘Bei diesem unbedachten Wort sah ich plötzlich den armen Lahmen vor mir, flehend und leidend, ihn, den wir nicht liebten, den wir loszuwerdentrachteten und der jetzt von uns verlassen und eingeschlossen einsam und traurig in der dämmernden Stube saß. Es fiel mir ein, daß es nun bald zu dunkeln beginnen müsse und daß er nicht im stande sein würde, Licht zu machen oder dem Fenster näher zu rücken. Also würde er das Buch weglegen und im Halbdunkel allein sitzen müssen, ohne Gespräch oder Zeitvertreib, indes wir hier Wein tranken, lachten und uns vergnügten. Und es fiel mir ein, wie ich den Nachbarn in Assisivom heiligen Franz erzählt hatte und wie ich geflunkert hatte, er hätte mich gelehrt alle Menschen liebzuhaben. Wozu hatte ich das Leben des Heiligen studiert und seinen herrlichen Gesang der Liebe auswendig gelernt und seine Spuren auf den umbrischen Hügeln gesucht, wenn nun ein armer und hülfloser Mensch dalag und leiden mußte, während ich davon wußte und ihn trösten konnte? ’
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden