Im Westen nichts Neues - Erich Maria Remarque
Het boek beschrijft een aantal jonge Duitse soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog. Op internet vond ik dat dit boek niet zozeer over de politieke en historische achtergrond gaat, maar over de verschrikkingen waarmee de soldaten in de loopgraven toen te maken mee kregen. Ik ben best benieuwd naar de ervaringen die de toenmalige soldaten hadden. Het boek beschrijft het dan ook nog eens uit de ogen van Duitse soldaten, die vaak worden gezien als de ‘slechteriken’, terwijl dat ook gewoon maar normale jongens en mannen waren.
Biografische gegevens van het gelezen boek
Titel: Im Westen nichts Neues
Schrijver: Erich Maria Remarque
Pagina’s: 203
Jaar van eerste uitgave: 1929
Korte samenvatting van het verhaal
Het is 1916, Paul Bäumer en een paar vrienden, namelijk Katczinsky, Kropp, Müller, Tjaden, Westhus en Kemmerich, zijn vrijwillig het Duitse leger ingetreden. Ze zijn door hun schoolleraar Kantorek overtuigd van het romantische patriottische beeld dat men van oorlog heeft. Ze willen geen lafaard zijn en ze willen vechten voor hun vaderland.
Voordat ze daadwerkelijk aan het front gaan vechten worden ze eerst tien weken lang klaargestoomd in een trainingskamp. Paul komt samen met Kropp, Müller en Kemmerich in dezelfde groep onder leiding van Katczinsky, en die groep is weer onderdeel van het negende korporaalschap onder leiding van Himmelstoss. Als ze vervolgens naar het westelijke front gestuurd worden, realiseren ze zich dat men daar niet vecht voor het vaderland, maar dat men vecht om te overleven.
Al snel sneuvelt de eerste van de vriendengroep, het is Kemmerich, hij heeft een bovenbeenwond en zijn been moet worden geamputeerd, hij sterft in het militair ziekenhuis, Paul is op dat moment bij hem, en belooft Kemmerich zijn moeder te schrijven. Müller krijgt Kemmerich zijn laarzen.
Er blijven jonge nieuwe soldaten komen aan het front, maar het zijn eigenlijk maar kinderen zonder enige ervaring. Na nog een gevecht met de vijandelijke infanterie zijn er nog maar 32 van de oorspronkelijke 150 soldaten over. De soldaten krijgen heel even vrij, en Paul en een paar vrienden gaan zwemmen waar ze een paar Franse meisjes ontmoeten. Dan krijgt Paul 17 dagen verlof en hij gaat terug naar huis om zijn familie weer te zien. Zijn moeder blijkt stervende omdat zij kanker heeft. Paul gaat langs Kemmerich zijn moeder om haar te vertellen dat Kemmerich een snelle, pijnloze dood had, wat niet de waarheid was. Maar Paul voelt zich alles behalve op zijn gemak in zijn woonplaats, het geïdealiseerde beeld van de romantische oorlog heerst nog steeds en Paul ziet geen manier om zijn traumatische ervaringen met iemand te delen. Als zijn verlof bijna voorbij is, ontmoet hij een groep gevangen genomen Russische soldaten. Paul realiseert zich dat ook zij maar normale mensen zijn.
Terug aan het front is Paul gescheiden van zijn vrienden en moet hij zich in een kuil verstoppen, een Franse soldaat springt ook in de kuil en Paul vermoordt hem, maar krijgt meteen spijt omdat hij zich beseft dat de Fransman geen vijand is, maar zoals hij een slachtoffer van de oorlog.
Dan moet de groep drie weken lang een voedselvoorraad bewaken ver weg van het front. Bij een aanval van de Fransen raken Kropp en Paul gewond en beiden komen in een katholiek ziekenhuis in de buurt van Keulen. Paul geneest snel, maar Kropp zijn been moet geamputeerd worden.
Dan komt de zomer van 1918, één voor één worden Pauls vrienden in de strijd gedood, als laatsten blijven Paul en Katczinsky over, totdat ook Katczinsky wordt gedood door een granaatscherf terwijl Paul hem probeert te redden. In Oktober 1918 sterft Paul met een bijna tevreden blik op zijn gezicht. Die dag luidt het oorlogsbericht: ‘Im westen nichts zu melden’, oftewel ‘niks nieuws aan het westelijke front.’
Korte reactie op het boek
Wat een treurig boek, ik heb er niet zoveel woorden voor. Het boek is inderdaad niet gericht op de oorlog in grote lijnen, maar op de ervaringen van de soldaten die erin vechten. Het zijn geen soldaten meer, het zijn slachtoffers. Ze zijn als het ware voorgelogen. Het prachtige beeld dat ze van oorlog hebben klopt niet. Ik heb het idee dat het inderdaad heel moeilijk moet zijn geweest voor soldaten die het wel hadden overleefd en terugkwamen en niet meer konden leven in hun thuisomgeving, omdat ze zo vervormd en getraumatiseerd waren door de oorlog. Het einde van het boek is ook heel sprekend, de hoofdpersoon gaat dood, en de berichtgeving voor die dag meldt dat er niks is gebeurd. Het was dus niet bijzonder en gewoon normaal dat er elke dag soldaten stierven, mensen zoals Paul.
De belangrijkste personages
Paul Bäumer, de hoofdpersoon. Hij is negentien jaar oud en komt na tien weken training in het negende korporaalschap, onder de tweede compagnie. Als hij midden in de gevechten zit, komt hij erachter dat de oorlog niet zo fantastisch is als hij had gedacht. Door alle gruwelen in de oorlog, raakt Paul steeds meer getraumatiseerd en wordt hij bedroefder. Hij is een gevoelige jongen en krijgt door het verhaal heen steeds meer de realisatie dat zijn ‘vijanden’ in hetzelfde bootje zitten als hij. Naarmate het verhaal vordert leert Paul steeds meer wat oorlog eigenlijk is. Pauls relatie met zijn vader is een beetje gespannen, omdat zijn vader zijn zoon ziet als een held in de oorlog, terwijl Paul weet dat het er heel anders aan toe gaat op het slagveld. Kat neemt daarom die vaderrol een beetje op zich, en helpt Paul door de oorlog heen. Uiteindelijk verliest Paul al zijn vrienden, waaronder Katczinsky, en maakt het hem niet meer uit of hij sterft of niet, hij is niet bang meer voor de dood. Als de oorlog bijna voorbij is, wordt Paul gedood, en lijkt het alsof hij een tevreden uitdrukking op zijn gelaat heeft.
Het boekverslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden