Heute Nacht ist viel passiert door Margaret Klare

Voorwoord Dit boek bestaat uit een paar verhalen die door een kind verteld worden in deze vreselijke tijd die hij meemaakte; namelijk van 1938 tot 1946. Een tijd waarin mensen elkaar haatten en werden vervolgd, een tijd waarin gebombardeerd werd, en hongersnood was. Een tijd met angst, leed en berouw. Ook een tijd waarin kinderen speelden. Hun spellen waren anders dan vandaag de dag. Ook in deze tijden is er plezier en vrede. Dit kind dat deze verhalen verteld, doet dit vanuit zijn eigen ervaring, hoe hij met eigen ogen en ziel deze tijd meemaakte. Overal in het boek zitten kleine verhaaltjes. Ik ga vertellen over een paar verhaaltjes die ik het leukst/spannendst heb gevonden. Franz kennt ein neues Spiel: Franz heeft de kinderen een nieuw spel laten zien. “Ik heb lucifers nodig”, begon hij mee. Zijn vriend gaf hem een paar. Franz zei dat het gevaarlijk was. Binnen ging Franz op de tafel staan en draaide een (gas)pijp uit die boven langs liep. Hij legde de pijp op de steen, en stak de lucifer in brand en het brandde als een gek. Het vuur ging uiteindelijk uit, en er was flinke schade opgelopen.
Josef geht nie mehr in die Badewanne: zo ongeveer wanneer Josef in bad gaat, ging het (bom)alarm af. Alle deuren gingen open, overal rook, en iedereen is geëvacueerd naar de kelder. Josef klom uit bad en rende naar buiten. Ook op straat waren bommem gevallen, en hij ging naar binnen. Hij smeekte om in de kelder te mogen, en hij zat binnen. Josef was compleet zwart en begon te huilen. Ze konden naar boven en hij durft nooit meer in bad te gaan. Darf’s ein bißchen mehr sein?: Edith woont twee huizen verder. Hij gaat vaak bij haar spelen. Ze doen alsof ze de winkel zijn, en ieder weinig kan kopen voor de week. Zij vinden dat onzin! Iedereen moet zoveel zij willen kunnen nemen! Ze spelen dat ze kunnen kopen wat ze willen bij de winkelier, en zo eindigt het. Wie lange kann man die Luft anhalten?: Anna en de jongen gaan samen naar de winkel. Hun eten is op en ze moeten meer halen. De jongen gaat naar de slager, en Anna naar de "Lebensmittelladen". Ze zien elkaar in de rij, en plaagden elkaar een beetje toen ze waren opgeschoten in de rij. Hij is bijna aan de beurt, en tot zijn schrik ziet hij dat Anna de "Lebensmittelkarten" heeft. Hij bidt dat Anna eerder klaar zal zijn dan hem, zodat ze de kaart kan geven en hij niet zijn plek kwijt is in de rij. Een winkelmedewerkster kwam naar buiten en zei dat ze niet genoeg hadden voor iedereen. Alleen nog maar 10 mensen konden nog bij de slager blijven staan. Een grote schrik. Hij probeert zijn adem in te houden om de tijd 'stil' te laten staan. Opeens is hij nummer 6 in de rij. Als Anna niet gauw komt, krijgt nummer 11 zijn plek. Hij werd naar voren geduwd en schreeuwde: "Anna! Anna!". Anna kwam eraan en gaf hem de kaart. Ze liepen gelukkig naar huis met boter en leverworst. Onkel Behr schaukelt: Franz en de jongen hebben gister, toen ze zich verveelden, oom Behr gezien. Hij woont 3 huizen verder, en hij is iemand om uit te lachen; hij praat nooit met hen, maar kent wel alle namen van de kinderen. Hij is dik en kan niet goed lopen. Ze pestten hem, en hij werd verschrikkelijk boos; hij zei: "Du Judenjonge". de jongen antwoordde met "Nazischwein". Oom verbood het hem om dit door te vertellen aan iemand, maar thuis begint hij opeens met die scheldwoorden. Moeder vraagt waarvan hij die woorden heeft, hij verklapte niks. Deze dag zag hij oom weer, en groette zoals gewoonlijk naar hem, en alles was weer normaal. Es kommen immer noch welche: De jongen verteld haar dat ze er heel oud uit ziet; lange, zwarte kleding, ronde hoed die helemaal om haar gezicht is getrokken. Iedere morgen staat ze in de keuken met haar stijve, zwarte kleding, scheve hoed eten te koken. "Voor mijn zoon", zegt ze. Ze dekt de tafel. Vaak wanneer volwassenen komen, zegt ze dat haar zoon terugkomt. "ik heb veel werk, hij is lang weggeweest". De volwassenen gaan verder, maar hij hoort meer. Hij zorgt ervoor dat het eten niet aanbrandt bij haar. Haar zoon bleef maar niet komen.
Ich brauch nur meine Finger: De jongen speelt een spelletje zonder bal of pop, dat iedereen individueel kan spelen; je hebt alleen je vinger nodig. Ze spelen het altijd als het licht uitgaat in de bunker; ze mogen niets meer zeggen en er omgeroepen wordt door de luidspreker. Je zet je rechter duim op je linker wijsvinger, en je linker duim op je rechter wijsvinger. Hij hoeft niet aan het leed te denken wanneer de bommen vallen, en hij bezig is. Helaas moesten ze de bunker uit, en wil hij het spelletje niet meer spelen. Peter kommt bestimmt raus: Franz moet een gedicht kennen voor school, en de jongen helpt hem daarbij. Het is een lang en moeilijk gedicht. alle Duitse scholieren moeten het kennen. Het wordt morgen op alle Duitse scholen gezongen, op hetzelfde tijdstip. Later hoopt Katha dat haar vriend thuiskomt. Ze vond het niet leuk toen een man haar zei dat haar Peter in Stalinrad niet terug zal komen; zij zegt dat hij thuiskomt en een man zegt dat niemand daar levend uit zal komen. De jongen gelooft ook dat hij thuis zal komen.