Die Weiβe Rose Inge Scholl De ´Weiβe Rose´ is een actiegroep van Duitse studenten, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zij verzetten zich tegen het Duitse regime, het nationaal-socialisme. Hoewel ze als kinderen gewoon lid zijn geweest van de ´Hitlerjugend´ en daar helemaal voor gingen, gaan ze nadenken als hen verboden wordt volksliedjes (van andere landen) te spelen en échte literatuur te lezen. Met een groepje vrienden gaan Hans en Sophie Scholl pamfletten drukken en verspreiden; bij mensen in de brievenbussen, in treinen en op de universiteit. Als eerste worden Hans, Sophie en Christl opgepakt, binnen vier dagen veroordeeld en gedood door de guillotine. Later volgt ook de rest van de groep: Willi Graf, Professor Kurt Huber en Alexander Schmorell. De ´Weiβe Rose´ is de naam die de studenten op de pamfletten zetten, zo noemen zij zich. Het verhaal speelt zich af in München. Dat is de stad waar Hans, Sophie en hun vrienden studeren en hun pamfletten drukken. Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog. Hans en Sophie verzetten zich tegen de heersende dictator Hitler. Regelmatig worden er ook jaartallen genoemd. Daaruit kun je opmaken dat ze waarschijnlijk in februari 1942 ter dood zijn veroordeeld. Het verhaal begint met een voorval dat Inge, de schrijfster, meemaakte vlak voordat er overal plakaten hangen dat Hans en Sophie ter dood veroordeeld zijn. Daarna vertelt ze hoe oud Hans en Sophie waren toen de oorlog begon, waarna het boek chronologisch verdergaat. Hans is studeert voor dokter, daarom moet hij regelmatig naar het front als verpleger. Hij vindt het moeilijk: dan weer student en dan weer soldaat in een onvrij land. Hans komt regelmatig samen met een groepje studenten en dan lezen ze elkaar (verboden) literatuur voor en later staat Hans nachten achter de drukpers. Tijdens de verhoren neemt hij alle schuld op zich. Sophie ziet er helemaal naar uit naar haar grote broer te gaan. Ze helpt hem met alles; het drukken, het verspreiden. Als ze opgepakt zijn, zegt ze dat ze geen lichtere straf wil dan haar broer. En de dagen voor haar dood maakt ze zich er druk om of haar moeder het allemaal wel zal aankunnen. Het boek ís realistisch, want is door de zus van Hans en Sophie geschreven, met behulp van geredde documenten. Het boek is heel sober geschreven, geen stoer oorlogsverhaal, en dat maakt het juist ontzettend sterk. Eigenlijk wilde Hans niet dood. Hij wilde in leven blijven om nog meer te bereiken, maar dat ging niet. Wat het effect van de actiegroep is geweest, daar kun je niet achterkomen. Helaas is zo´n beetje de hele groep opgepakt. In de proloog staat dat dit geen ´verhaal´, want een verhaal betekent vergankelijkheid en dat betekent dat het iets van het verleden is; voorbij is voorbij. Door de welstand die we nu kennen zijn we individualistisch en krijgen we een koud hart. Daar moeten we voor op onze hoede zijn. Dit boek is ontzettend goed. Het is mooi geschreven. En het stelt je heel duidelijk de vraag: hoe onafhankelijk ben jij? ´Freiheit´ zou een andere goede titel zijn. Omdat dat ook steeds terugkomt in het boek. Ze schrijven het op waar ze maar kunnen. En het zijn Hans´ laatste woorden voor zijn dood. Maar het nadeel van deze titel is dat het zo uitgekauwd is. Ik zou Inge Scholl nog wel willen vragen waar ze nu zelf staat in het geheel. Niet als kritiek; ´waarom ben jij niet opgepakt?´, maar als vraag.