Die Reise zur Wunderinsel door Klaus Kordon

Er was er eens... zo beginnen sprookjes. Dit verhaal lijkt een sprookje, maar het is werkelijkheid. I (Iets ongelooflijk groots) Er was eens een meisje dat Silke Pitt heette, ze was negen jaar oud en net zo blond als haar moeder.. Ze woonde met haar ouders aan de rand van een industriegebied ergens in Duitsland. Ze was behoorlijk ziek, en ze hoestte voortdurend. Haar ouders gingen met haar naar de dokter. Die onderzocht haar grondig, en kwam tot de conclusie dat ze ongeneeslijk ziek was, en waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd zou sterven (twee jaar hoogstens). Silke zelf wist dat niet, maar haar ouders, die heel hard werkten, zelfs een kleine woning hadden gekocht voor henzelf en hun dochter, schrokken verschrikkelijk van dat bericht. Silke had een buurvrouw, die op haar paste als haar ouders moesten werken. Bijna elke middag ging zij naar 'Oma Breuer'Die buurvrouw was niet haar eigen oma. Oma Breuer's kinderen waren al volwassen maar wilden zelf geen kinderen, en zij paste op en zorgde voor Silke als haar ouders werkten. Oma Breuer legde kaarten om de toekomst te voorspellen, maar zelfs zij had dit niet in de kaarten gezien. 's Avonds vroegen Silke's ouders wat zij het liefst van de wereld wilde: Silke antwoordde: een reis door de Zuidzee, met een zeilboot. In haar schoolbook stond een foto/plaatje van een zeilschip dat voor een eiland in de Zuidzee lag. Dat leek Silke fantastisch. Ze wilde ook graag verre landen zien. Silke's ouders nemen haar verzoek heel serieus. Ze besluiten hun huisje te verkopen, een zeiljacht te kopen en te doen wat Silke graag wil. Ze zetten twee advertenties in de krant: huis te koop, en zeilboot gezocht. Uiteindelijk vinden ze een boot in de haven bij Athene, die hun bevalt, maar dan moet Silke's vader nog wel een moeilijke cursus volgen hoe je moet zeilen, en alle regels enz. Ondertussen zijn ze ook druk bezig hun huisje te verkopen. Moeder sprak al Engels, maar vader moest dat ook leren. Zij hielp hem daarbij. De oude buurvrouw kon nauwelijks geloven dat de Pitts echt de zee opgingen. 'Ogottogottogott!' Silke had haar het liefst meegenomen, maar zo'n avontuur was niets voor zo'n oude vrouw. De ouders zorgden ook dat hun paspoorten in orde waren, en uiteindelijk vertokken ze. Silke beloofde 'Oma Breuer' uit elk land een kaart te sturen. II (Een prinses) Éen mei vloog Silke voor het eerst. In Athene aangekomen kreeg ze het in de taxi benauwd. In de haven aangekomen vonden ze het zeilschip, dat Prinses Bella heette. Ze werd, op Silke's verzoek, omgedoopt tot OMA BREUER. De boot had ook een moter, om havens in en uit te varen, en voor als er echt helemaal geen wind was om te kunnen zeilen. Silke was stomverbaasd om te zien wat er allemaal in dit zeilschip zat: apparaten, telefoon, lampen enz enz. Zij had gedacht dat een zeilschip alleen zeilen had en een kajuit (om te eten en slapen) meer niet. Er bleken vier slaapplaatsen te zijn met slaapzak enz. Ook een kleine keuken met een petroleumstel om te koken. Zelfs een kleine wc. Plotseling moest ze hoesten en huilen tegelijkertijd. Komen we nooit meer thuis? Heel eenvoudig, we verkopen het schip en kopen een nieuw huis. III (waar het ons bevalt) Vader rookte 's avonds, toen alles opgeborgen was, een pijp, dat hoorde bij zeelui vond hij. Ondertussen bestuurden ze de kaart en besloten naar Kreta te varen. We kunnen doen en laten wat we willen, zolang we nog geld hebben. IV (Oma Breurer wordt gedoopt) Silke had die eerste nacht nog nooit zo diep en zonder dromen geslapen. Ze ging naar buiten en zag niets dan zon, boot en blauwe hemel. Ze hadden nogal wat inkopen gedaan: levensmiddelen, drinken, olie, benzine enz enz. En ook twee blikken verf en een fles wijn: Sekt. Om de boot te dopen. Prinses Bella werd met verf en wijn omgedoopt tot OMA BREUER. Daarna werd het schip nog eens door vader en moeder grondig ondrzocht, en eindelijk vertrokken ze, nadat Silke nog snel een kaartje uit Athene had verstuurd naar Oma (Berta) Breuer. Voordat ze Athene verlaten legt vader uit hoe ze door middel van de sterren hun weg op zee kunnen vinden. Daarnaast hebben ze ook radio enz.aan boord voor als het bewolkt is... Moeder verdiept zich ook in navigatie enz. omdat het wel zo handig is als er nog iemand aan boord is die het weet.Silke hoort onderweg naar Kreta haar ouders praten over twee fantastische jaren die voor hun liggen. Ze trekt daaruit de conclusie dat ze na twee jaar weer naar huis gaan. Dhr. Pitt begint een 'dagboek'over de reis op de eerste echte avond op zee. Om een lang verhaal kort te maken volgt hier puntsgewijs de rest van hun avonturen: Silke verbrandt die eerst dag nogal behoorlijk: 's nachts jeuk enz.gaat wel weer over. (zonnebrandolie, petje, zonnescherm.) Kreta lijkt een beetje op het hoofd van Zeus. Een motorboot komt langszij om de papieren enz te kontrolen: douane
Moeder moet nog leren aan te leggen langs de kade (touwen werpen enz.) maar het lukt. Ze eten 's middags in een restaurant dat "Zum alten Giannis' heet. Silke schrijft weer een kaartje aan oma Breuer

Op de kade bij de boot staat een jongen, van ongeveer dertien jaar. Hij lacht vriendelijk, maar wil geen geld (geen bedelaar), een kelner jaagt de jongen weg. 's Avonds drinken ze samen iets, moeder moppert dat vader zich niet geschoren heeft (dat hoort zo?!J) 's Morgens vroeg vertrekken ze van Kreta. Moeder knipt haar lange blonde haar af, :"Jij je baard, ik kort haar" . Nadat ze de 'Kontrollboot'(douane) zijn gepasseerd komt opeens de jongen van de kade tevoorschijn: een verstekeling. Vader wil teruggaan, maar ze laten hem 'Kostas'(Metsikas) aan boord. Silke hoopt dat hij blijft, want af en toe verveeld ze zich in haar eentje. Vader (Frieder Pitt) wordt Mister Pitt
Moeder (Monika Pitt) wordt Mammi Pitt
Kostas slaapt in het bed boven Silke. Hij helpt goed mee. Silke krijgt weer een hoestaanval, en Kostas begrijpt dat ze ziek is. Het wordt opeen windstil de volgende dag
Silke leert Kostas Duits. : Tasse, Ein Teller enz. Kostas weet een lekkere vis te vangen (een meter lang) 's Avonds laat steekt de wind eindelijk op...maar een warme wind uit a
Afrika: tegenwind, ze moeten tegen de wind in laveren. Daarna draait de wind en gaan ze heel snel (zijn een beetje zeeziek) De Egyptische douane vindt Kostas gelukkig niet, hij had zich in de wasmand onder de vuile was verstopt. Silke dacht dat alle mensen in Afrika zwart zouden zijn. Ze kende het alleen uit boeken en tv. Ze waren in Noord-Afrika, Zuid-Afrika is anders, zei vader. Ze doen inkopen, en kopen ook wat kleren voor Kostas. Ze gaan door 'Het Kanaal' (Suez??)komen een Duits schip tegen (even fijn Duits te spreken). Na het Suezkanaal passeren ze verschillende meren. Kostas weet in een van die zeeën (Rode zee) koraalbloemen voor moeder op te duiken, en een emmer vol koraalvisjes mee te brengen, waarvan moeder een heerlijk vissoep maakt. Ze blijven daar een maand lang. Moeder helpt Kostas verder met Duits. Moeder leert van vader alle kneepjes van het zeilen. Nu zijn ze klaar de oceaan over te steken. Voordat ze de Indische Oceaan oversteken leggen ze nog in Sokotra aan. Daar ligt de Samara, met twee Engelse meisje die Sara en Mara heten, het is een tweeling
Vader en moeder vullen de voorraden aan, lopen het schip en de (opblaasbare) reddingsboot na. Silke schrijft nog snel een kaartje aan oma B. In Mangalur, aan de indische zuidwestkust zullen ze Sara en Mara weer treffen. Ze hebben een lange zeereis voor de boeg. De eerste tijd gaat het prima. Silke is onderweg jarig (10 jaar). Silke krijgt een mondharmonia (voor grote kado's is een geld en geen plaats.) Omdat Kostas heel verdrietig is dat híj geen kadootje voor haar heeft, geeft Silke hem haar mondharmonika. Verder krijgt ze wat leuke kleren. 's Avonds is een leuke feestje, midden op zee. Ze ziet niet het verdriet van haar ouders. Twee dagen later steekt een enorme storm op die ruim drie dagen duurt. Ze zijn allemaal doodop. Ze krijgen geen kontakt met de Samara, en vrezen het ergste. Als de douane voor Mangalur aan boord komt vinden ze Kostas. Ze dreigen vader en Kostas in de gevangenis te stoppen. Ze nemen vader mee naar de kajuit. Als ze later terugkomen blijkt vader bijna al het geld gegeven te hebben om hen af te kopen (Ze dachten dat we rijk waren vanwege dit schip!!)Vader, moeder en Silke gaan met de opblaasboot aan land. Een 'zwerver'"past" op de boot (slaapt erin) De motor van de boot moet gerepareerd worden. Dan wordt ook het geld dat vader net van de bank had gehaald gestolen: ze kunnen de Zuidzee niet meer bereiken. Als ze terug aan boord komen blijkt Kostas verdwenen. Silke schrijft een verdrietig kaartje aan oma B. 's Avonds laat staat Kostas opeens aan de kade. Hij heeft een klein hondje bij zich. Zijn kado voor hun.(Hij was eigenlijk van boord gedoken om iets voor hun te stelen om het goed te maken, maar dat lukte niet, dit hondje vond hij toevallig in een nest van zwerfhonden.) Ze noemen het hondje Kostas de tweede. Na drie dagen is de boot eindelijk gerepareerd. In de tussentijd spelen Silke en Kostas met het hondje. De reparatie is zo deur, dat vader voorstelt ergens op een onbewoond eiland aan te leggen en daar zolang te blijven als mogelijk is, voor ze weer op huis aan gaan. Ze passeren de evenaar en Neptunus komt aan boord. Padang kwam in zicht, Sumatra was bereikt, hier wilde vader nog één keer aanleggen om proviand enzo in te nemen. Ook ligt dar (misschien) post te wachten. Maar wie stonden daar op de kade??: Sara en Mara!! Die hadden de storm ook overleefd. "Vanavond kleden we ons mooi aan, en vieren dat we allemaal nog leven" vindt Sara. Er blijkt een doos vol post voor hen te zijn mét een brief van oma B. Silke moet huilen als ze de brief gelezen heeft, 'oma' blijkt haar erg te missen. Ze ziet veel Chinezen in Padang. Volgens vader zijn Indonesiërs geen Chinezen, maar veel Chinezen zijn Indonesiërs.Silke snapt daar niets van. Kostas is een beetje verdrietig dat hij weer niet meekan naar het "eetfeest". Vader belooft dat als ze eenmaal op 'hun' eiland zijn hij zo vaak van boord kan als hij wil. Na twee dagen vinden ze een klein onbewoond eiland. Ze onderzoeken het eiland, en vinden krabben kunnen vissen kokosnoten plukken (Kostas) en kleine zoete sinasappels eten, en eten verder uit de voorraad blikken die ze ingeslagen hebben. Er blijken helaas wel haaien te zitten, dus als ze willen zwemmen moet iemand in de opblaasboot rondjes om ze varen, dat jaagt de haaien weg. De hond vindt het eng aan land, hij is alleen aan de boot gewend, het duurt even voordat hij het leuk vindt. Ze blijven zes weken op het eilandje. Silke herkent haar bruinverbrande vader met baard haast niet meer als de man die vroeger zo zorgelijk naar z'n werk ging, en de blonde vrouw, haar moeder, die vroeger zo moe, en vaak sjagerijnig 'savonds thuis kwam uit haar werk. Ze merkt wel dat ze zelf niet meer moet hoesten. Dat ontdekken haar ouders op een gegeven ogenblik ook : 'is dat een goed of slecht teken?' Ze is ook wat dikker geworden. Ze besluiten direct naar Djakarta, de hoofdstad van Indonesië te vertekken, om een dokter te raadplegen. De dokter (Dr. Midjojo) ondrzoekt Silke, en vertelt dat er een fantastische verbetering heeft plaatsgevonden. Alleen.. als ze teruggaan naar die door 'smog' vervuilde stad, zal het niet goed gaan. Niet iedereen is even gevoelig voor die luchtvervuiling, maar Silke blijkbaar wel. Wat moeten ze nu doen? Ze kunnen niet eeuwig op zee blijven, daar is geen geld voor. Ze blijven nog een paar dagen. Silke schrijft weer een kaartje aan oma: "Komt het door die vieze lucht, waar u altijd op loopt te schelden?" Ze gaan weer aan boord en beginnen met de terugreis. Ze kunnen niet in Djakarta blijven, want de regentijd komt eraan. Na een paar dagen blijken ze ratten aan boord te hebben. De hond vangt de meeste, maar ze hebben nogal wat kapotgemaakt en opgevreten. Eerst is iedereen een beetje verdrietig, maar de terugreis duurt nog bijna een half jaar, ze hebben nog tijd om te genieten. Kostas ziet er naar uit z'n vrienden in Heraklion weer te zien. Ze zullen hem in Kreta afzetten. Ze doorstaan weer een storm, en vieren na afloop een soort vijf-keer-verjaardag, vader, moeder, Silke, Kostas en Kostas de tweede!! Er blijkt een rat de slachting ontkomen te zijn: die heeft van alles stukgemaakt. Vader reageert nogal verbitterd: hij praat over mensen die alleen geld belangrijk vinden, en daardoor oa. de luchtvervuilen. "Ben ik daardoor ziek geworden?" vraagt Silke, Ja, zegt vader, daardoor ben je ziek. Silke denkt hier veel over na: "Als we straks thuis zijn, ga ik dan dood?" Nee, we zoeken een andere omgeving, waar de lucht wel zuiver is. Uiteindelijk komen ze in Kreta aan. Ze nemen met tranen in hun ogen afscheid van Kostas. Hij vindt het ook moeilijk, maar is blij 'thuis' te zijn en tegen z'n vrienden te kunnen opscheppen. Als ze weer in "Zum alten Giannis" willen gaan eten, blijkt deze gesloten. De oude Giannis is overleden, en niemand wil het restaurant overnemen. Ze besluiten het restaurant te kopen van het geld dat de boot opbrengt, en gaan op Kreta wonen. Vader en moeder moeten weer les nemen: niet alleen Grieks, maar ook hoe je een restaurant runt etc. Maar de lucht is schoon, en ze redden het. En... oma Breuer komt ze uiteindelijk na ruim twee maanden opzoeken!!.