Aus dem Leben eines Taugenichts door Joseph von Eichendorff

Titel: Aus dem Leben eines Taugenichts
Schrijver: Joseph von Eichendorff
Aantal bladzijdes: 87
1e publicatie: 1862
 
Samenvatting: De hoofdpersoon van het boek, die altijd Nietsnut wordt genoemd, wordt uit huis gegooid door zijn vader, maar Taugenichts gaat met volle moed op reis. Samen met twee vrouwen rijdt hij mee naar Wenen. De dames blijken van adel te zijn en vragen of hij tuinman wil worden. Op een van de twee dames wordt Taugenichts verliefd. Als er na een tijdje iets misgaat tussen Taugenichts en de familie, gaat hij weer verder op pad. Hij wil naar Italië. Onderweg ontmoet hij twee schilders, Leonhard en Guido, met wie hij vriendschap sluit en verder reist. 's Avonds slapen zij in een herberg, maar als Taugenichts wakker wordt, zijn ze weg. Op een avond krijgt Taugenichts een brief en hij gaat verder naar Rome. In Rome blijkt de brief van een grote dikke vrouw te zijn. Taugenichts gaat weer terug naar Wenen. Tijdens zijn reis ontmoet hij drie studenten uit Praag. Die vertellen over een bruiloft. Ze gaan er heen en de bruiloft blijkt van Leonard en Guido (eigenlijk Flora) te zijn. Flora's moeder was het er niet mee eens en daarom had Guido zich vermomd en waren zij van plan te gaan vluchten. Zonder het te weten speelde Taugenichts de rol van Flora in het kasteel. De brief die hij ontvangen had was eigenlijk voor Flora bedoeld. Ze vertrekken naar het kasteel en daar blijkt de mooie jonkvrouw, het ouderloze nichtje van de portier te zijn. Zij was opgenomen door de gravin. Leonard en Flora trouwen, Taugenichts en de jonkvrouw ook, met als bruid geschenk van de gravin een groot wit kasteel. Ook zij blijkt een nicht van de portier te zijn. Leonhard en Flora trouwen. 
 

Auteur: Joseph von Eichendorff was een Duitse dichter en schrijver, die leefde in de tijd van de Romantiek. In de tijd van de Romantiek ging het allemaal om het gevoel en niet om het verstand. De gedichten van Joseph von Eichendorff zijn gebaseerd op dingen die hij heeft meegemaakt. Zo heeft hij in de bevrijdingsoorlogen tegen Napeleon gestreden en werd hij in 1816 ambtenaar van de Pruisische staat.
Joseph von Eichendorff was dichter en schrijver uit de late Romantiek en hij kondigde het realisme aan.
 
Titelverklaring: Letterlijk betekent de titel 'Het leven van een nietsnut'. Zijn vader gaf hem de naam 'nietsnut'. Taugenichts wil de wereld zien en daar gaat het verhaal over, dus over zijn leven en zijn reis in de wereld.
 
Genre: Romantisch drama
 
Literaire periode: Romantiek
 
Opbouw tekst: De tekst is verdeeld in 10 hoofdstukken. Midden in de tekst begint er een nieuw hoofdstuk, het begint niet op een normale bladzijde, wat vaak voorkomt. Er komen vaker liedjes in de tekst voor. 
 
Motto: - 
 
Thema: Zoektocht naar geluk in het onbekende
 
Motieven: Liefde, zelfvertrouwen, jezelf ontdekken, 
 
Perspectief: Ik- perspectief
 
Verteller: Taugenichts, hij vertelt heel veel over zijn gevoelens en gedachtes.
 

Verhaal(lijnen): één van de hoofdpersoon, mensen noemen hem 'Taugenichts'
 
Aardrijkskundige plaats: Wenen in Oostenrijk vooral. Maar de hoofdpersoon Taugenichts reist een stuk in het boek. Hij gaat ook bijvoorbeeld een paar keer naar Rome.
 
Tijdsperiode: 19de eeuw, rond 1826
 
Ruimte: Vooral in de stad Wenen.
 
Chronologisch?: Ja
 
Flashbacks of flashforwards: -
 
Vertelde tijd: Een paar maanden, denk ik. Het wordt niet echt aangegeven in het boek.
 
Personages:
. Taugenichts, een niet aantrekkelijke jongen met een scheven neus. Hij is vrij klein en dun. Hij is tegenlijkertijd lui en avontuurlijk. Hij is een natuur en muziekliefhebber. Hij wordt verliefd op de mooie jonkvrouw en daarmee wil hij ook trouwen.
. De mooie jonkvrouw, zij zingt graag en is heel aardig

. De heer Leonard, schilder die bevriend raakt met Taugenichts, grote slanke man
. De heer Guido, die blijkt een vrouw te zijn Flora, schilder die bevriend raakt met Taugenichts, jonge en kleine vrouw, maar iedereen denkt dat zij een man is (omdat zij verkleed is)
. De drie Praagse studenten, waarmee Taugenichts naar Wenen reist.
 
Open of gesloten einde: Gesloten einde. Taugenichts en de jonkvrouw trouwen en verhuizen naar een groot kasteel.
 
Eigen mening: Ik vond het boek vrij lastig om te lezen. Ik vond het moeilijk taalgebruik hebben. Ik vond het onderwerp ook niet zo heel erg leuk. Ik ben niet zo van die romantische verhalen.  
Uitgebreide samenvatting:
Ein Müller schickt seinen Sohn, den er einen Taugenichts schimpft, weil der ihn die ganze Arbeit allein machen lässt, hinaus in die weite Welt. Froh nimmt der Sohn seine Geige und verlässt sein Dorf, ohne ein klares Ziel vor Augen zu haben. Schon bald hält neben ihm eine Kutsche, in der zwei Damen sitzen, die Gefallen an seiner Musik finden. Sie nehmen ihn mit auf ihr Schloss, nahe Wien, wo er sofort als Gärtnerbursche eingestellt wird. Bald verliebt er sich in die jüngere der beiden Damen und wird zum Zolleinnehmer befördert. Den Garten des Zollhäuschens befreit er von den Kartoffeln, um dort Blumen anzupflanzen, die er regelmäßig seiner Angebeteten hinterlegt. Er beschließt, das Reisen aufzugeben und Geld zu sparen, um es zu etwas Großem zu bringen, und freundet sich mit dem Portier des Schlosses an. Als er jedoch eines Tages seine „allerschönste Frau“ mit einem Offizier auf einem Balkon sieht und sie für ihn nun unerreichbar scheint, packt er seine Sachen und verlässt das Schloss.
Der Taugenichts wandert nun „gen Italien“ (vgl. Grand Tour) und macht auf dem Weg dorthin Station in einem kleinen Dorf. Vor dem Wirtshaus tauchen plötzlich zwei Reiter auf, die er für Räuber hält. Sie verlangen von ihm, sie zum Dorf B. zu begleiten, und geben sich als die beiden Maler Leonhard und Guido aus. Zu dritt setzen sie ihre Reise nach Italien fort, gönnen sich keine Pause und sind Tag und Nacht unterwegs. Nachdem sie einmal in einem Wirtshaus übernachtet haben und der Taugenichts seine Begleiter am nächsten Morgen wecken will, findet er nur noch ihr leeres Zimmer vor, in dem ein voller Geldbeutel liegt, der für ihn bestimmt ist. Als der Postillon zur Weiterfahrt drängt, springt der Taugenichts kurz entschlossen in die Postkutsche und reist alleine weiter, bis er ein Schloss erreicht, wo er von einer alten Frau und einem hageren Mann empfangen wird. Nach einem reichen Mahl wird er in ein prächtiges Zimmer geführt und kann hier nun ein Leben führen, „wie sich's ein Mensch nur immer in der Welt wünschen kann“. Eines Tages erhält er einen Brief von seiner Aurelie, der „allerschönsten Frau“, die ihn bittet, wieder zu ihr zurückzukehren, da alle Hindernisse beseitigt seien und sie ohne ihn kaum mehr leben könne. Dieser Brief ist der Schlüssel zur ganzen Novelle. Denn der Brief stammt zwar von Aurelie, ist aber nicht an den Einnehmer gerichtet, er ist auch überhaupt kein Liebesbrief, sondern ein Freundschaftsbrief von Frau zu Frau, was aber erst ganz zum Schluss deutlich wird.

Überglücklich bricht der junge Mann sofort auf. Fluchtartig und ohne den Weg zu kennen, verlässt er das Schloss und gelangt schließlich nach Rom. Als er durch die nächtlichen Straßen der großen Stadt spaziert, meint er plötzlich, die Stimme seiner „schönen Frau“ gehört und ihre weiße Gestalt erkannt zu haben. Da sein Suchen jedoch erfolglos bleibt, schläft er im Freien ein. Am nächsten Morgen spricht ihn ein junger Landsmann an, der sich ihm als Maler vorstellt und ihn mit in sein Haus nimmt, wo sich der Taugenichts einige Gemälde anschaut. Dabei entdeckt er zwei Bilder, die ihm gefallen, und fragt den Maler, ob er es war, der sie gemalt habe. Dieser antwortet, dass es Werke von Leonardo da Vinci und Guido Reni seien. Stolz behauptet der Taugenichts, dass er die beiden kenne und mit ihnen Tag und Nacht gemeinsam gereist sei. Der Jüngling erfährt von dem Maler auch, dass dieser die junge Frau gemalt habe, die eigens nach Rom gekommen sei, um den Taugenichts, Leonard und Guido aufzusuchen. Voller Begeisterung beginnt der Taugenichts das Haus zu suchen, in dem er die weiß gekleidete Gestalt gesehen hatte, findet es jedoch wieder nicht.
Später nimmt der Maler ihn mit zu einem Garten, in dem plötzlich ein laut streitendes Paar auftaucht. Es ist die Kammerjungfrau des Schlosses, auf dem auch seine „allerschönste Frau“ wohnt. Sie steckt ihm einen Zettel zu, der eine Einladung zu einem Treffen mit der schönen jungen Gräfin enthält. Der Taugenichts sucht alsbald das Haus auf und erblickt dort eine Gestalt im Mantel des Malers, den er vor kurzem kennengelernt hat, und vermutet, dass dieser sich an der schönen Gräfin vergehen will. Laut schreiend stürzt er auf sie zu, stolpert über Blumen, fällt zu Boden und sieht, dass die Gestalt im weißen Gewand nur die Kammerjungfrau ist. Als sich auch das Fräulein selbst, mit der er das Rendezvous haben sollte, zu ihnen gesellt, erblickt der Taugenichts statt seiner ersehnten Liebsten nur eine fremde korpulente Dame.
Traurig macht er sich daraufhin auf die Rückreise nach Deutschland. Unterwegs begegnen ihm drei Prager Studenten, die sich genau wie er auf Wanderschaft befinden und sich mit mehr schlecht als recht gespielter Blasmusik ihr Geld verdienen. Als einer von ihnen erzählt, dass sein Vetter Portier auf einem Schloss unweit von Wien sei und Fagott spiele, erkennt der Taugenichts in den Beschreibungen Schloss und Portier wieder und man beschließt, sofort gemeinsam aufzubrechen und per Postschiff auf der Donau nach Wien zu fahren, zumal es, wie ein mitreisender Geistlicher wissen will, bei Hofe bald eine Hochzeit geben soll, was der Taugenichts auf sich und seine „Allerschönste“ bezieht.
Sobald die Musikanten ihr Ziel erreichen, läuft der Taugenichts in den herrschaftlichen Garten, hört dort die Stimme des Herrn Guido, entdeckt aber stattdessen eine junge Frau mit Gitarre, die seiner geliebten Aurelie, die bei seinem Anblick überrascht aufschreit, eine alte Weise vorsingt. Zu seinem Erstaunen findet der Taugenichts dort auch den Herrn Leonhard. Dieser fasst die Schöne bei der Hand, führt sie zu ihm und klärt endlich die verworrene Geschichte auf: Er selbst sei der Graf des Schlosses, Herr Guido sei in Wahrheit Flora, seine Geliebte. Deren Mutter habe die Liebe zwischen ihnen anfangs nicht gebilligt, weil es noch einen anderen einflussreichen Bewerber um ihre Hand gegeben habe. Deshalb seien sie als Maler verkleidet gemeinsam nach Italien geflüchtet, unterwegs aber verfolgt worden, sodass sie den Taugenichts alleine, gleichsam als verkleidete Flora, weiterreisen ließen.
Auch die Identität der „Allerschönsten“ wird aufgeklärt. Aurelie sei gar keine Adelige, sondern ein Waisenkind, das von seinem Onkel, dem Portier, einst aufs Schloss gebracht und von der Gräfin als Pflegetochter angenommen wurde. So steht einer doppelten Verbindung nichts mehr im Wege: Der Graf heiratet seine Flora und der Taugenichts seine Aurelie. Letztere bekommen als Hochzeitsgeschenk ein kleines weißes Schlösschen samt Garten und Weinbergen geschenkt und sie beschließen, ihre Flitterwochen in Italien zu verbringen.
Uitgebreide samenvatting 2:
De hoofdpersoon van het boek, die altijd Nietsnut wordt genoemd, verlaat zijn vader, die molenaar is, en zijn dorp en ziet de wereld vrolijk tegemoet. Hij neemt alleen zijn viool mee en gaat op pad. Als hij op straat zomaar wat staat te spelen, komt er een koets voorrijden, met daarin twee dames. Hij mag met hen meerijden en zo komt hij in Wenen terecht. De twee dames zijn van adel en wonen op een kasteel. Nietsnut mag daar als tuinman werken. Ondertussen wordt hij verliefd op de jongste van de twee dames, zijn zogenoemde ‘lieve mevrouw’ en hij plant speciaal bloemen voor haar. Ook gaat hij elke ochtend onder haar raam zitten totdat ze die opent en hij een glimp van haar kan opvangen. Hij wordt een keer betrapt daarop en sindsdien laat ze zich niet meer zien bij het raam. Later mag hij als tolgaarder werken en krijgt hij een eigen huisje. Hij vindt die baan geweldig, want hij hoeft bijna niets te doen.
Op een dag komt de kamenier van de jongste dame langs. Ze vertelt hem dat de vader van de twee dames teruggekomen is van een lange reis. Daarvoor wordt er een gemaskerd bal georganiseerd de volgende avond. De jongste dame gaat als tuinvrouw verkleed. Ze heeft dus verse bloemen nodig voor haar kostuum. Die wil ze de volgende avond (als het donker is) komen halen. Ze zal hem opwachten onder de grote perenboom in de kasteeltuin. Hij gaat zijn tuintje, die hij helemaal had verwaarloosd nadat hij dacht dat de jongste dame hem vergeten was, helemaal onkruidvrij maken. Die avond gaat hij naar de perenboom. Het duurt wat lang en hij klimt in een boom, omdat hij niet verwacht dat de jongste van de twee nog zou komen. Eindelijk komt inderdaad de kamenier eraan samen met de als tuinvrouw verklede dame. Maar als de dame haar masker afdoet, blijkt het de oudste en dikste van de twee te zijn. Hij is dan ook erg blij dat hij zich in een boom had verstopt. Rosette, de oudste van de twee dames, praat over hem en is boos dat hij niet is komen opdagen, omdat ze die bloemen toch echt nodig had. Ze noemt hem een lummel, die vast ergens onder de struiken ligt te slapen. Ze keert woedend terug naar het kasteel. Later op die avond zit hij nog steeds in de boom. Hij ziet zijn mooie meisje het balkon op komen, samen met een hoge officier. Hij moet huilen en hij denkt dat ze allang getrouwd is met die officier. Hij blijft de hele nacht in die boom zitten. Hij zit de hele nacht na te denken. Plotseling krijgt hij de drang om weer verder te reizen. Hij is zich ervan bewust dat zijn liefde voor de dame altijd onbeantwoord zal blijven. Hij klimt uit de boom en gaat naar zijn huisje. Hij pakt zijn viool van de muur en gaat op pad. Hij wil naar Italië, omdat de portier van het kasteel, met wie hij bevriend was geraakt, hem had verteld dat Italië een mooi land was, waar God voor alles zorgde.
Onderweg ontmoet hij twee schilders, Leonhard en Guido, met wie hij vriendschap sluit en verder reist. Op een nacht logeren ze in een herberg. Als hij hen ’s ochtends wakker wil maken, blijken ze weg te zijn. Ze hebben een portemonnee met geld achtergelaten en hij moet weer alleen verder.

Na veel gereisd te hebben, komt hij bij een kasteel. Het kasteel behoort aan een oude vrouw en haar man. Daar schijnt hij verwacht te worden en hij wordt er goed verzorgt. Hij is erg nieuwsgierig naar de oorzaak daarvan, maar niemand wil hem daar iets over zeggen.
De Nietsnut dacht dat de brief van de jonge dame kwam en hij verlaat heimelijk het kasteel. Hij ontmoet een schilder die hem twee schilderijen laat zien. Ze zijn geschilderd door Leonardo da Vinci en Guido Tini. De Taugenichts vertelt dat hij deze twee onderweg tegen is gekomen. Van de schilder verneemt hij dat de twee in Rome moeten zijn. Hij gaat naar Rome. Daar denkt hij plotseling de stem van zijn geliefde te horen en ziet in een huis een witte gestalte, waarvan hij denkt dat het zijn geliefde is. Hij rent naar het huis toe, maar vindt haar niet. Wel krijgt hij van een dienstmeisje die op het slot werkt een brief waarin staat dat zijn geliefde hem wil ontmoeten. In die brief wordt hem gesmeekt snel terug te keren, want ze kan bijna niet zonder hem leven. Bij de ontmoeting krijgt hij echter een grote teleurstelling te verwerken: het meisje dat hem wilde ontmoeten blijkt een grote dikke vrouw te zijn. Hij besluit terug naar Duitsland te gaan.
Ook tijdens deze reis ontmoet hij verschillende mensen, namelijk drie studenten uit Praag. Een vertelt hem dat zijn neef portier is op een kasteel in de buurt van Wenen. Ze besluiten hier samen heen te reizen. Op het kasteel schijnt een bruiloft aanstaande te zijn. hier komt hij Leonhard tegen die het mooie meisje bij zich blijkt te hebben. Ze heet Flora. Leonhard en zij blijken geliefden. Flora’s moeder vond het niet goed dat ze met een schilder zou trouwen, dus had ze zich als Guido vermomt. Ze besloten, zich uitgevende als schilders, naar Italië te vluchten. Ook zij blijkt een nicht van de portier te zijn. Leonhard en Flora trouwen.