Jef Geeraerts

Biografie van Jef Geeraerts

Men noemt mij een schrijver, maar eigenlijk ben ik in de eerste plaats een journalist. Met andere woorden: mijn teksten handelen over situaties die ik door en door ken, over streken waar ik lang genoeg heb verbleven om me er goed te voelen, over dingen die ik aan den lijve heb ondervonden.

Jozef Adriaan Geeraerts is op 23 februari 1930 te Antwerpen geboren, als enig kind van Frans Geeraerts, eerst zeeman, dan garagehouder en uitbater van een taxibedrijf, en Anna van der Heiden, naaister en bezitster van een modezaak.
Als kind van welgestelde ouders krijgt Jef een burgerlijke opvoeding.

Toen Jef 8 jaar oud was wordt hij van de Gemeentelijke Jongensschool overgeplaatst naar het Franstalige Onze Lieve Vrouwecollege, omdat de eerste school niet fatsoenlijk genoeg was.
Het college maakte van hem een stil en ingekeerd jongetje.
Zijn enige echte ontspanning vond hij bij zijn grootvader Janus, een man die door zijn lak aan burgerlijk fatsoen steeds de warmste genegenheid van Jef heeft gekregen, en in de bossen van Brecht, waar zijn ouders een buitengoed gekocht hadden.
Zijn liefde voor de natuur is een populair kenmerk die later dan ook een stempel zullen drukken op zijn literaire werk.

In 1948 beëindigt hij zijn middelbare studie (Grieks-Latijnse humaniora bij de Jezuïeten)
Na zijn middelbare studies schrijft hij zich in aan de Koloniale School en wordt in 1952 licentiaat in de Politieke en Administratieve Wetenschappen.

Tijdens die jaren ontdekt hij de lichamelijke liefde en leidt hij een "tamelijk" losbandig en vrij leven, wat hem de opmerking van zijn directeur oplevert dat hij maar best huwt vooraleer een succesvolle loopbaan in Belgisch-Kongo te beginnen. Dit doet hij dan ook met Josée Swaelen na eerst zijn legerdienst als reserveofficier in Duitsland volbracht te hebben.

Jef ging naar het Belgische Kongo in 1956, daar was hij 5 jaar lang Assistent Gewestbeheerde. In die vijf jaar krijgen hij en zijn vrouw drie kinderen : Erica , Erwin en Ilse. Hij moet het district Bumba zowel juridisch als administratief besturen, zorgen dat er wegen gebouwd worden enz.
In deze functie komt hij vaak in contact met de plaatselijke bevolkingen, en zo leert hij de psychologie van de zwarten kennen. Dit stelt hem in staat vriendschap met hen te sluiten en zijn bevelen vlug uitgevoerd te krijgen.
Hij ontdekt er ook de pure, onaangetaste natuur en het intense, wilde oerleven.

Deze ontdekkingen zullen later - bij zijn terugkomst in de Westerse cultuur- leiden tot zijn bekende bewustzijnscrisis die hem ertoe aangezet heeft te schrijven en die aan de basis ligt van zijn therapeutisch schrijverschap.

Wanneer er twee vijandige stammen elkaar beginnen uit te moorden is het Jef die aan de leiding staat van het peloton dat de twee stammen uit elkaar moet houden. Tijdens een hinderlaag raakt Jef Geeraerts door een handgranaat zwaar gewond. Hij is verplicht nog voor de onafhankelijkheid op 30 juni 1960 terug te keren naar België.

Er volgt een moeilijke tijd (aanpassingsproblemen, huishoudelijke twisten, enz...).
Hierdaaor zoekt hij de eenzaamheid op. In die omstandigheden schreef hij zijn eerste roman “Heet water” ( deze werd nooit uitgegeven) en kort,daarop “Ik ben maar een neger”, zijn eerste roman in de literaire wereld. Hij merkt echter dat hij de taal niet voldoende beheerst en daarom, maar vooral om de drukkende sfeer van zijn gezinsleven te ontvluchten, gaat hij in 1962 Germaanse filologie studeren aan de Vrije Universiteit te Brussel.

Tijdens die vier jaren aan de universiteit verlaat hij zijn vrouw en kinderen , en schreef nog enkele romans. Wanneer hij zijn studies beëindigd had, maakt hij nauwelijks, eigenlijk geen gebruik van zijn diploma; na enkele dagen lesgeven vlucht hij weg uit het onderwijs. Hij wordt tijdelijk redacteur van Elseviers Weekblad, voor wie hij enkele boeken bespreekt en een aantal schrijvers interviewt. Zijn talenkennis wendt hij aan om zijn budget aan te vullen: uit het Frans en het Engels vertaalt hij een vijftal boeken en enkele verhalen.

Zo verschijnt in 1968 zijn eerste Gangreenboek: Black Venus, Het verhaal gaat over het wilde en erotische leven van een Assistent Gewestbeheerder, die zelf Jef Geeraerts heet. Door het verschijnen van dit boek brak er een schandaal los.
Zowel de pers als bepaalde critici beschuldigen Jef Geeraerts ervan racistisch en pornografisch te zijn. In oktober 1969 wordt het boek bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Verhalende Proza, en ongeveer een maand later werd het door de Belgische justitie voor korte tijd uit de boekhandel Corman, te Brussel, gehaald. Ook zijn tweede Gangreenboek: “De goede moordenaars”, veroorzaakt een conflict. Dit boek beschrijft de belevenissen van een commandant van een pacificatiepeloton in Kongo. De pers publiceert de reacties, en weer had Jef Geeraerts de beste en goedkoopste publiciteit voor zijn boeken. Het tweede Gangreenboek had een te hoog waarheidsgehalte, en dit leidde tot zijn ontslag als reserveofficier.

In opdracht van enkele tijdschriften heeft hij ook enkele reisverslagen geschreven (gebundeld in Reizen met Jef Geeraerts) over landen die hij bezocht heeft niet als toerist maar als belangstellende in de politiek, zeden en gewoonten van de bevolking daar. Opvallend is dat hij steeds, in elk geschrift, literair en subjectief blijkt, zodat deze verslagen even goed tot zijn literaire werk behoren als zijn andere boeken.

Jef Geeraerts houdt zich tegenwoordig nog bijna uitsluitend bezig met schrijven, reizen en vooral met zijn nieuwe vrouw Eleonore, met wie hij in 1978 gehuwd is.