Franklin Roosevelt

[ Howe probeerde de ziekte zo goed mogelijk te verbergen om het imago van Roosevelt hoog te houden, de reis terug naar het vasteland werd tot de minuut gepland, Roosevelt werd onderin de boot gelegd, en naar de overkant gevaren waar een privé trein klaarstond. Roosevelt lag op een draagberrie, Howe en het gezelschap liep om hem heen om hem te camoufleren, ze droegen hem door een raam van de trein heen. Pas daarna stuurde Howe een bericht naar de pers die aan de verkeerde kant van het station stonden te wachten. Toen ze aankwamen bij de goeie coupe zagen ze Roosevelt comfortabel op een stoel zitten alsof er niks aan de hand was]

Aan de buitenwereld werd gezegd dat Roosevelt tijdelijk ziek was, ook Roosevelt zelf was ervan overtuigd dat de verlamming maar tijdelijk zou zijn. Maar latere symptomen wezen erop dat hij waarschijnlijk getroffen was door het syndroom van Guillain-barre, een neuromusculaire aandoening die leidt tot een snel ontwikkelde spierzwakte. Voortaan leerde hij rechtop staan met zware metalen beugels terwijl hij de pijn verbeet, hierbij leunde hij met de ene arm op iemands arm, terwijl hij met de ander hand een wandelstok vasthield.

terwijl Roosevelt Revalideerde wou Sara, Roosevelts moeder dat Franklin zich volledig  onttrok uit de politieke wereld, Howe wilde dat Roosevelt terug ging naar de politieke wereld

 [ hij zei tot Roosevelt;”Ofwel je trek je je terug uit het openbare leven ga je op het platteland leven, ofwel raap je al je moed bij elkaar en  doe je alsof er niets gebeurd is. Je bent een man die door het lot is uitverkoren en ik zal elke meter op die harde weg die voor je ligt met je meegaan, als je dat wenst. En bovendien is datgene wat me zo overtuigt dat je ooit president zal worden het feit dat je zal kunnen rekenen op de sympathie van het publiek zonder dat je talloze handjes zal moeten schudden en zal moeten deelnemen aan al die politieke nonsens”]

Howe vertelde dat in die tijd dat hij revalideerde  Roosevelt zijn horizon had veruimd door mensen om zich heen te verzamelen met verschillende meningen, “terwijl hij daar lag, groeide hij nog” vertelde Howe ook.

[ ook vond hij eigenlijk dat elke staatsleider twee jaar op bed zou moeten liggen om een andere kijk te krijgen te op de moderne wereld]

Later probeerde Howe van de verlamming ook een politieke troef te maken, zo probeerde hij het beeld naar buiten te geven dat ook hoger geboren mensen een tegenslag konden krijgen. En dat een politicus niet aangenomen wordt omdat hij zo goed kan dansen of lopen. De Handicap zou Roosevelt dichter bij de mensen brengen aldus Howe.

1.5:      Herleving van een politieke carrière

Na zijn revalidatie was hij in eind 1922 terug te vinden in de zakenwereld, zowel naar het kantoor van de fidelity and deposit company, als zijn eigen kantoor voor juridisch advies, maar nogmaals bleek dit niet zijn ambitie te zijn. Het liefst wilde hij terug naar de politiek, en de aanleiding hiervan was het feit dat de Democraat en gouverneur van de staat New York Al Smith besloot zich in 1924 kandidaat te stellen voor het presidentschap. Ondanks dat Roosevelt toen al een vermoeden had dat Smith het niet zou redden. Steunde hij hem toch, Hij wilde een tegengewicht bieden voor Smiths tekortkomingen, wat vooral internationale betrekkingen betrof. Op de Democratische partijconventie werd Roosevelts toespraak waarin hij opriep Smith te steunen, met een donderend applaus beantwoord. Niet zozeer vanwege Smith, maar voor hem zelf. Met bovenmenselijke krachten en doorzettings vermogen had Roosevelt zich met behulp van krukken tot aan het sprekersgestoelte begeven. Het was zijn eerste belangrijke publieke optreden sinds zijn ziekte. Smith werd niet de democratische presidentskandidaat, en later won Herbert Hoover de presidentsverkiezingen van 24. Volgens Roosevelt doordat men nog steeds niet was afgestapt van het conservatisme en het individualisme dat kenmerkend was voor een periode na een oorlog. Na het verlies van 24 ging Roosevelt noodgedwongen weer de zakenwereld in, maar opnieuw zonder succes.

[Roosevelt had verder ook een duidelijke mening over de democratische partij, zo vond Roosevelt dat er meer wisselwerking moest komen tussen de politici in de verschillende staten die die op nationaal  vlak, er was meer eensgezindheid nodig. Volgens Roosevelt was de democratische partij te conservatief geworden, en moesten de verschillen tussen de Democraten en Republikeinen duidelijker gemaakt worden. Hij vondt dat er er een progressief programma moest komen dat noch conservatief, noch radicaal. In dit programma moesten de middenklassen een centrale plaats krijgen]

In 1926 werkte Roosevelt verder aan de toekomst van de democratische partij en daarbij ook zijn eigen politieke toekomst. Roosevelt werd een belangrijk persoon binnen de partij, dit had gouverneur smith ook gemerkt en vroeg hem in 28 opnieuw om mee campagne te voeren voor zijn nominatie van democratisch presidentskandidaat. Deze won hij, volgende op het programma waren de nationale presidentsverkiezingen. Het was geen gemakkelijke klus omdat in deze periode de republikeinen een enorm sterke partij waren. Ondertussen vond Roosevelt dat Smith te conservatief was geworden, weinig aandacht had voor internationale politiek en te snel oordeelde op intuïtie. In 28 Verlies Smith dan ook de verkiezingen van Herbert Hoover. Ondanks het verlies was de pers onder de indruk van het aankomende talent dat Roosevelt toch wel was. Men vroeg hem het voorzitterschap van de democraten op zich te nemen maar dit weigerde hij. Ook wees hij herhaaldelijk het aanbod van Smith en andere partijgenoten af om hem op te volgen als gouverneur. Roosevelts zei dat de revalidatie nu voorrang had. Hij geloofde nog steeds dat hij binnen enkele jaren opnieuw zelfstandig kon lopen. Toen de conventie voor het gouverneurschap van de staat New York plaatsvond, was Roosevelt afwezig en bevondt zich op dat moment  in het revalidatiecentrum. Ondanks zijn afwezigheid en toestemming werd hij toch voorgedragen als kandidaat en werd met een applaus aanvaard. De strategen van de Democratische partij wensten geen andere kandidaat. Roosevelt las het zelf een dag later in de krant. 

1.6: Gouverneur van New York

Roosevelt en achter de schermen Eleanor en Howe voerden een koortsachtige campagne  en lieten zich omringen met de juiste mensen die hen informeerden over alle facetten van zijn kieskring. Hij diende zich gematigd op te stellen tegenover de Tammany hall, een strekking binnen de democratische partij die vooral het bestuur van New York City en het leven in manhattan domineerde, ze waren niet vies van corruptie via het kopen en controleren van stemmen waardoor ze de Democratische nominaties stuurden. De toen nog New Yorkse Gouverneur Al smith was een van hen. Roosevelts programma droeg vooral vele sociale accenten met betrekking tot onder andere arbeidsduur en pensioenen. Hij legde ook de nadruk op de zorg voor weduwen en de juiste behandeling voor gehandicapte leerlingen. De republikeinen ijverden voor stemmen met de slogan”een kip in elke pot en een auto in elke garage”. Roosevelt haalde het nipt met een meerderheid van 0,6%. Het was het jaar 1928 en hij werd de nieuwe gouverneur van de staat New York. Zijn politieke maatregelen waren vooral van sociaal-economische aard; een voorloper van de nieuw deal, immers op 24 oktober 1929, beter bekend als zwarte maandag, crashte de Amerikaanse aandelenbeurs. Het was het begin van een wereldwijde financiële en economische crisis. De volgende vier jaar zou de werkloosheid stijgen van 3% tot ongeveer 25 procent van de beroepsbevolking. De Industriële productie zou teruggaan lopen tot ongeveer een derde van het totaal

Roosevelt won in 1930 de herverkiezing met een monsterscore, het was tijdens zijn tweede ambt als gouverneur dat Roosevelt nog meer leerde wat sociale bewogenheid was. Hij bezocht alle 57 districten van New York en broedde op een sociaal hervormingsprogramma, toegespitst op de noodlijdende midden en lagere klassen. Terwijl zijn ambt als gouverneur afmaakte, was Howe de volgende carrièrestap al aan het voorbereiden.

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

1.7: Een toekomstig wereldleider

In 32 wordt Roosevelt Democratisch kandidaat voor de presidentsverkiezingen.

[de onvermoeibare Howe was opnieuw de steun en toeverlaat van de Roosevelts en het meesterbrein achter de campagne. Op een gegeven moment ontstond er een discussie tussen Howe en Roosevelt over een toespraak waarbij Howe zijn zin wenste door te drukken en Roosevelt antwoordde; “verdorie Louis, ik ben de kandidaat’.]

Hij diende zijn afkeer voor vliegtuigen te overwinnen, deze campagne was immers te groots om uitsluitend per trein te voeren. De campagne werd gestart, de juiste mensen werden aangetrokken en de nodige contacten gelegd en onderhouden. In zijn speeches beloofde hij een “New Deal for the American People”, het zou een nieuwe doctrine van hoop worden. Hij werd door minderheden zoals Afro-Amerikanen, katholieken en joden op handen gedragen maar moest tegelijkertijd oppassen de conservatieve democraten uit de zuiderse staten niet te verliezen.

Roosevelt was een man voor het volk, maar hij was niet een van hen. Toch voelde de massa zich door hem aangesproken en gaf hem een kans. Hij won in november 1932 de presidentsverkiezingen van Herbert Hoover. Roosevelt had 472 Kiesmannen achter zich tegenover 59 voor Hoover. Hij had 62% van de totale stemmen achter zich en had ook een ruime meerderheid in het huis van afgevaardigden en de Senaat.

[Louis Howe, die voortaan de meest persoonlijke secretaris van alle persoonlijke presidentiële secretarissen ging worden, werd ook steeds bekender. Een reporter vroeg hem eens of het waar was dat hij en de president elkaar bij de voornaam noemde. Howe bevestigde dit en voegde eraan toe dat ze zelfs tegen elkaar schreeuwde; zo had Howe een keer geschreeuwd naar Roosevelt via de telefoon:’En ik hoop dat dit nu eens en voorgoed zal doordringen in dat dikke nederlandse hoofd van jou’ Een andere keer had hij Roosevelt toegesnauwd:”Bij god ik hoop dat je verzuipt’.]

op 4 maart 1933 legde de toen 51 jarige Roosevelt de eed af op een Nederlandse bijbel die gepubliceerde was in Amsterdam. Hij werd de 32e president van de Verenigde staten. Vanwege de slechte economische toestand kwam er ‘s avonds geen groots bal op het witte huis.

“Wat voor politieke, economische en sociale overwinningen heeft Roosevelt bereikt in zijn presidentschap?”

Roosevelt kreeg een gedeprimeerde Natie in de schoot geworpen; torenhoge werkloosheid, kreunende banken en een economie in een zware crisis.

Met de deelvraag; “Wat voor politieke, economische en sociale overwinningen heeft Roosevelt bereikt in zijn presidentschap?” Ga ik proberen te onderzoeken hoe, en waarom hij gedaan heeft wat hij heeft gedaan in zijn 4 ambten. Om de Deelvraag nog iets makkelijker te maken ga ik deze deelvraag ook beantwoorden in de 4 ambten.

2.1:      1e Ambt 1932-1936

2.1.1:   New Deal

[Tijdens zijn inaugurale rede sprak Roosevelt: “we hoeven slechts voor een ding angst te hebben, en dat is de angst zelf”. Hij wees verder op de hoogdringendheid van maatregelen om de economische toestand te saneren en liet niet na de bankwereld meerdere keren een veeg uit de pan te geven.]

Bij het vormen van de regering benoemde Roosevelt op aanraden van Eleanor ook een vrouw, zo werd Frances Perkins als staatssecretaris voor arbeid de eerste vrouw die een kabinet functie bekleedde in de Verenigde Staten.

De dagen na zijn inauguratie riep hij het congres bij elkaar voor een uitzonderlijke zitting, en begonnen de 100 dagen waarin het congres onophoudelijk bestookt werden met nieuwe wetsvoorstellen. Roosevelt maakte er gretig gebruik van dat er een Democratische meerderheid was in het congres. Dit werd dan ook de basis voor de New Deal. Een term ontleend uit het kaartspel, een verzamelnaam voor een geheel van wetten; De kaarten werden opnieuw gedeeld om uit de crisis te raken. Het werd het nieuwe regeringsprogramma met als doel een maximale welvaart voor een maximaal aantal mensen.

[De belangrijkste maatregelen waren:
a.         De Emergency Banking Act,
            die een scherpe controle instelde op het bankwezen en zo de beleggers beschermde
            tegen ongezonde speculatie.
b.         De devaluatie van de dollar, die de export verbeterde.
c.         De instelling van controle op de industrie door de National Industrial Recovery Act
            (NIRA), waarbij afspraken werden gemaakt over beperking van de productie en
            controle op de prijzen, terwijl tevens nieuwe codes betreffende de
            arbeidsvoorwaarden werden vastgelegd. De NIRA bleek echter niet effectief, omdat
            zij de grote industrieën beschermde en zo eigenlijk via de nu officieel
            gesanctioneerde prijsafspraken tot een trust- en kartelvorming leidde.
d.         De Agricultural Adjustment Act (AAA), een systeem van subsidie aan de landbouw
            dat tot in de jaren negentig gehandhaafd werd.
e.         Verschillenden, elkaar soms doorkruisende maatregelen bestreden de werkloosheid,

zoals de Federal Emergency Relief Administration, die via de staten financiële hulp

gaf en zorgde voor arbeid, en het Civil Conservation Corps, dat jongeren
            tewerkstelde in projecten als herbebossing, weg- en dijk aanleg e.d.
f.          Een aantal sociale maatregelen, die een duidelijke zwenking naar links betekenden,

zoals de Social Security Act, die verzekeringen instelde voor zieken, oude mensen en werklozen, en de Fair Labor Standards Act, die een minimumloon (van $ 0,40 per uur) en een maximum werktijd (40 uur per week) instelde.]

Na een jaar van economische maatregelen werd een balans opgemaakt. De verdienste van de New Deal lag erin dat het onevenwicht dat door de crisis naar boven was gekomen, onder controle diende te komen. Het systeem moest een evenwicht creëren voor, en plaats bieden aan, zoveel mogelijk groepen en bevolkingsklassen. Het leek op een soort situatie in oorlogstijd waarbij het nationaal belang moest primeren op het individuele. Het resultaat was dat de werkloosheid na ongeveer twee jaar teruggedrongen werd van 15 naar 11 miljoen en de industrie langzaam uit het dal opklom

Dit wil je ook lezen:

Simpel stappenplan voor betere wachtwoorden

De New Deal kreeg veel kritiek, maar de Amerikanen beseften dat Roosevelt hoop op beterschap bracht. De President versterkte zijn positie bij de verkiezingen van November 1934. Het huis van Afgevaardigden telde voortaan 322 democraten tegenover 103 republikeinen. Die laatsten hadden dertien zetels verloren en hadden nog nooit in de geschiedenis van de partij een zo klein aantal zetels in het huis bekleed. In de Senaat behaalden de Democraten een meer dan tweederde meerderheid.

2.1.2:   Buitenlandse politiek

Tegelijkertijd wenste Roosevelt een goede buur te zijn voor de landen in midden- en Zuid-Amerika. Er werden verdragen gesloten met Cuba en Panama om een einde te maken aan hun status van US protectoraat, dit hield in dat tot 1934 Amerika gedeeltelijk het gezag voerde.

2.1.3:   Hoogerechtshof

In 1935 brengt het hooggerechtshof, het hoogste Amerikaanse rechtsorgaan dat bestond uit negen rechters die voornamelijk van republikeinse strekking waren, Roosevelt en de New deal een harde klap. Ze verklaren twee belangrijke overheidsinstanties, de NIRA en de AAA tegenstrijdig met de grondwet. Dit omdat de regering immers buiten haar boekje ging door zich te mengen in materies, zoals arbeidsvoorwaarden die binnen de ondernemingen geregeld kon worden. Roosevelt gaf vooral de schuld aan de Jury’s, hij noemde ze te conservatief en gaf ze de nationale naam “the nine old men”, vanwege het feit dat de jongste 61 was. Later zou Roosevelt in het begin van 1937 een voorstel aan het  Congres doen om het aantal Raadsleden van het Hooggerechtshof uit te breiden zodat hij leden kon benoemen die voorstanders waren van zijn ideeën en zo de ideologische balans in het Hof kon doen omslaan. In een bepaalde zin was het voorstel succesvol; twee van de zittende raadsleden liepen, vrijwel zeker naar aanleiding van dit dreigement, over en begonnen voor de New Deal programma's te stemmen bij beraadslagingen.Maar het "court packing plan", zoals het kwam te heten, werd uiteindelijk in juli 1937  door het Congres verworpen.

In 1940 bereikte Roosevelt zijn doel pas betreffende het Hooggerechtshof, Het probleem had zich ondertussen al gedeeltelijk zelf opgelost doordat 7 van de ‘The nine old men’ al met pensioen waren gegaan of waren overleden. Hierna kon hij zelf soepelere en jongere rechters aanstellen, wat weer de economische politiek ten goede kwam.

2.1.4:   Ambitie voor een tweede termijn

Maar even terug naar naar 1936, het was alweer bijna vierkiezingstijd en Roosevelt ambieerde Roosevelt voor een tweede ambtstermijn.

[Hij had aanhang bij arbeidende klasse, de boeren in het zuiden en het westen, bij de kleine zelfstandigen, progressieve, intellectuelen en zwarten. Zij hadden aan het begin van de depressie de rijken als hun vijanden beschouwd. Roosevelt moet betreffende de burgerrechten voor zwarten wel voorzichtig te werk gaan. De toenmalige democratische partij werd beheerst door zuiderse democraten en die waren er niet voor te vinden om de rechten van de zwarte bevolking uit te breiden. tijdens de periode van de NEw Deal werd er heel wat gediscussieerd over de mate waarin zwarten konden deelnemen aan de overheidsprogramma's. Telkens wanneer men poogde om de zwarte bevolking te integreren kwam er een protest van gouverneurs of congresleden.]

De denktank met New Dealers ging opnieuw aan het werk en de campagne werd op gang getrokken, echter zonder de eeuwige steun en toeverlaat louis Howe die overleden was op 18 april 1936. Roosevelt moest de allereerste keer campagne voeren zonder Howe, toch werd Roosevelt met niet al te veel moeite de Democratische presidentskandidaat. De New Deal had dan wel de verwachtingen nog niet volledig opgelost, maar de mensen geloofden dat er een plan was en een goede leider om dat plan uit te voeren.

En zo won Roosevelt opnieuw de verkiezingen met een monsterscore van 61% van de stemmen, en won dan ook in 46 staten. Opnieuw was er geen groots bal in het witte huis, dit zou opnieuw ongepast zijn in een tijd waarin veel Amerikanen in armoede leefden

2.2:      2e ambt 1936-1940

2.2.1:   Meer New Deal

Terwijl Roosevelt duidelijk eensgezindheid veroorzaakte onder het amerikaanse volk, wilde de Democratisce partij Roosevelt duidelijk maken niet te overmoedig te worden. Hij moest rekening blijven houden met het partijbelang. Roosevelt probeerde tevergeefs vaak de Democratische partij te zuiveren, maar trapte hier ook vaak op de zere tenen. Voormalige New Deal-Democraten haakten af, en conservatieve Democraten zochten eind 1938 toenadering tot de republikeinen van senator Robert Taft.

Roosevelt wilde in 38 de werkeloosheid in kaart brengen, hij riep daarbij om elke werkwillige, maar geheel of gedeeltelijke werkloze, om op een kaart met een soort van enquête in te vullen. Hij legde er de nadruk op dat de informatie die op deze wijze verkregen werd alleen zou gebruikt worden om via maatregelen de situatie van de werklozen te verbeteren en niet om tegen hen te gebruiken tijdens een of ander onderzoek. De werkloosheid moest op nationaal vlak worden aangepakt, met hulp van de industrie, de landbouw zakenwereld en de overheid. Roosevelt riep op het recht op werk te zien als basisrecht voor de bevolking voor alle vrije naties.

Vele maatregelen van de New Deal waren nuttig in het doel de economie niet verder te verslechteren, maar de crisis had nog steeds 9 miljoen werklozen. Bij de tussentijdse verkiezingen in 1938 boekten de Republikeinen de eerste overwinning sinds 1928. het was een dieptepunt in Roosevelts carriere. De discussie over het Hooggerechtshof, de verdeeldheid onder de Democraten en de moeilijke economische toestand hadden het imago van Roosevelt veel schade opgedaan. De recessie speelde in de kaarten van de klassieke Democraten en deed hen besluiten dat de maatregelen van de new deal in de praktijk toch niet zo denderend gescoord hadden. Ondanks een meerderheid in het huis van afgevaardigden en een tweederde meerderheid in de senaat, ging Roosevelt moeilijke tijden tegemoet met een congres  dat veel kritischer was dan voordien. Waarnemers beschouwden daarom een 3e ambtstermijn toen al twijfelachtig.

toch hadden de overheidsuitgaven in het kader van de New deal het zakenleven versterkt toen de tweede wereldoorlog uitbrak en waren er zelfs Republikeinen die onder de indruk waren van het programma. Men had immers gezien dat het plan op termijn zorgde voor een stijgende productie en een daling van de werkloosheid.Hoewel de New Deal de depressie niet ten einde bracht, wordt door veel economen aangenomen dat de New Deal al met al wel hielp te verhinderen dat de economie verder inzakte door de rol van de federale overheid uit te breiden op een manier die goed bleek te zijn voor de voormalig zwakke delen van de economie. Maar eigenlijk was het de oorlogsproductie die een einde ging maken aan de grote depressie en niet de New Deal. De tweede wereldoorlog deed wat de New deal niet kon. De mobilisatie zorgde voor een verdubbeling van het BNP. De werkloosheid bedroeg in 1940 14% tegenover minder dan 2% in 1943. Boeren, studenten en vrouwen gingen aan het werk om de vrijgekomen arbeidsplaatsen van dienstplichtigen in te vullen. De kloof tussen arm en rijk werden minder.

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

2.2.2:   De dreiging vanuit Europa

In Europa werd het ondertussen steeds donkerder aan de Horizon. Op 5 maart 1933, een paar dagen na de intrek van Roosevelt in het witte huis, kreeg Adolf Hitler van de Duitse Reichstag een quasi absolute macht. Terwijl in Amerika de maatregelen van New Deal in de praktijk werden gebracht, werd de dreiging van het fascisme en nazisme steeds groter. Maar de Amerikanen hadden genoeg zorgen aan hun hoofd dan opnieuw meegesleurd worden in een gewapend wereldconflict. President Roosevelt diende de Amerikaanse neutraliteitswet na te leven. In augustus 1935 had hij ook al aangegeven dat het niet de bedoeling was om meegesleurd te worden in een gewapend conflict.

Op 7 maart 1936 waren Duitse troepen het rijnland binnengetrokken . Velen van Roosevelts adviseurs wilden niet inzien dat de dreiging groter werd, waar Roosevelt weer op antwoorde dat hetzelfde werd gezegd in 1914

In september 1938 riep hij TsjechoSlovakije, Duitsland, Groot-britannië en frankrijk om steeds vreedzame oplossingen voor conflicten te zoeken door middel van onophoudelijk overleg. Hitler gaf aan hetzelfde te willen, maar dat Duitsland nog steeds de wonden likte van het verdrag van Versailles.

Hier en daar gingen stemmen op dat Roosevelt Amerika toch wilden betrekken bij het europese conflict. Telkens als Roosevelt dit ook maar kleins aankaarte kwamen er hevige isolationistische reacties. De politiek van Roosevelt vanaf 1938 was erop gericht om voorbereid te zijn op een vijandelijke dreiging door een aangepast militair productieprogramma. Het Congres wilde de president wilde steunen in zijn militaire plannen voor zover hij geen allianties sloot met Europese landen. Roosevelt wist zeer goed dat Groot-Brittannië door de ontwapening van het laatste decennia onvoorbereid was voor een oorlogsdeelname en wenste dat zijn land dit slechte voorbeeld niet zou volgen. Reeds drie maanden na zijn 2e ambtsaanvaarding had Roosevelt ook al 238 miljoen dollar vrijgemaakt om oorlogsschepen te bouwen.

[ Maar in een onbewaakt moment praatte Roosevelt soms zijn mond voorbij, zo zei hij eens tegen een bokskampioen die op bezoek was in het witte huis dat Amerika zulke spieren nodig had om Hitler en de nazi’s te verslaan]

[ Half april 1939 vroeg Roosevelt nogmaals aan Hitler om alles in het werk te stellen om oorlog te vermijden. Zijn pleidooi werd weggelachen door de Reichstag en ook door mussolini. Roosevelt besefte dat de situatie met de dag erger werd, en vroeg het congres om geld vrij te maken voor een noodplan om het Air Corps uit te breiden]

2.2.3:   Vluchtelingenprobleem

Roosevelt was ook op de hoogte van de problemen die gerezen waren voor de Joden tijdens het naziregime. Maar het behoorde niet tot zijn prioriteiten om tijdens de jaren ‘30 aan het vluchtelingenprobleem op korte termijn iets te doen. De Immigration and Nationality Act legde zware restricties op voor immigratie. De immigratie uit Duitsland mocht slechts 10% bedragen van de heersende quota. Na de Duitse inval in Polen rees bij de president, en bij de politici en bij vele amerikanen het vermoeden dat de vluchtelingen wel eens spionnen zouden kunnen zijn. Men vermoedde dat joodse vluchtelingen gechanteerd werden door de Duitsers. De Duitse overheid kon hen laten vluchten naar Amerika en in ruil voor die toestemming moesten ze dan spioneren. Dit leidde tot de weigering om het schip St. Louis te laten aanmeren in florida. Op de boot zaten een duizendtal joden die op de vlucht waren voor Hitler. Roosevelt beantwoordde de telegrams van de passagiers niet. Het schip keerde terug naar Antwerpen en vele passagiers stierven nadien in de concentratiekampen.

Tijdens een persconferentie op 5 juni 1940 zei Roosevelt openlijk dat voor elke vluchteling een onderzoek moest geopend worden om na te gaan of er sprake was van vrijwillige of gedwongen spionage. In 1940 kwamen er slechts 22.000 Duitse vluchtelingen naar de verenigde staten onder wie natuurlijk ook niet-joden.

Tijdens zijn verdere abten is hij nog veel onder druk gezet over zijn vluchtelingenpolitiek maar pas in 1944 richtte de president de WRB op, de war refugee board. Dit was een onafhankelijke instelling die onmiddellijk onder de president rapporteerde. Deze instelling vergemakkelijkte de redding van ongeveer 200.000 joden en financierden de activiteiten in budapest van de zweedse diplomaat Raoul Wallenberg, die ongeveer 100.000 joden redden van deportatie naar de concentratiekampen.

[ Roosevelt sympathiseerde met de joden en met de bevolking van de bezette landen, maar zijn betrokkenheid in de vluchtelingenproblematiek en eventuele reddingsoperaties bleef laag. Hij weigerde om hier politieke risico’s te nemen.]

2.2.4:   Europese oorlog & omzeiling neutratliteitswet

op 3 september 1939 verklaarde Groot-Brittannië Duitsland de oorlog, 2 dagen later op 5 september verklaarde Roosevelt nogmaals dat de verenigde staten onder geen enkele vorm aan de oorlog zouden deelnemen. Enkele dagen later kondigde hij niettemin verhoogde veiligheidsmaatregelen af. Na veel discussie kwam er een systeem genaamd Cash and Carry. Dit hield in dat de geallieerden toch wapens en munitie van Amerika kon kopen, maar moesten die contant betalen en vervoeren met eigen schepen. Roosevelt had hiervoor het wapenembargo laten wijzigen door het congres. Op een sluwe manier had hij toenadering gezocht tot de conservatieve Democraten om zijn wil door te drukken.

In de lente van 1940 dropen de britten af uit scandinavië, en in mei stormde Hitler door Nederland, België, Luxemburg en Frankrijk. De Amerikaanse samenleving besefte dat alleen het kreunende Groot-Brittannië nog tussen de duitse agressie stond en hun vaderland als het nog even zou duren. Wat als de Britten, net zoals de andere landen in de weken voordien, om een wapenstilstand vroegen? President Roosevelt riep de Amerikaanse bevolking op om het Rode Kruis te steunen dat voedsel, kledij en medische hulpmiddelen inzamelde voor de bevolking van de getroffen landen in Europa. Hij vroeg de Amerikanen ook om niet blind te zijn voor de oorlog in Europa. In Europa legden de staten een voor een de wapens neer. Churchill had vergeefs gehoopt op een duidelijk Amerikaans teken van interventie waardoor ze opnieuw hoop zouden kunnen krijgen om verder te vechten. Maar er kwam geen hulp, en op 22 juni tekenden de vermoeide Fransen de wapenstilstand. Alleen de Britten bleven slagvaardig.

Dit wil je ook lezen:

Vacature: wij zoeken cameramensen!

In het oosten schaarden de Japanners zich aan Duitse en Italiaanse zijde, waarbij ze elkaar onderlinge bijstand beloofden. Roosevelt schroefde als reactie de toeloop van strategische goederen aan japan terug.

[Op 2 september 1940 werd er het Destroyers for Bases Agreement getekend hierbij werden vijftig oude Amerikaanse destroyers tegen een 99 jarig gebruik geruild. Hierbij mochten de Amerikanen britse militaire basissen gebruiken op bijvoorbeeld; de Bahamas,  New Foundland, en de antillen]

Al vanaf 1938 had Roosevelt gewerkt aan defensie maatregelen ter verdediging van zijn eigen land; de bouw van vliegdekschepen, de uitbreiding van de marine en nieuwe basissen voor marineschepen. In oktober 1940 had het congres een defensiebudget van 17 biljoen goedgekeurd en in december van dat jaar lichtte de president op realistische wijze het amerikaanse volk in over de bedoelingen van Duitsland, Italië en Japan. Hij wilde de ogen van isolationisten openen. De dreiging kon immers in de nabije toekomst Amerika treffen, zeker wanneer Groot-Brittannië viel. Hij riep de Industrietakken, die zich bezighielden met de productie van oorlog voorraden, op maximaal te produceren. Deze sectoren van de oorlogsproductie waren nu prioritair omdat Amerika snel het arsenaal van de democratie kon worden.

2.2.5:   Ambitie voor een derde termijn

En opnieuw kwamen de presidentsverkiezingen er weer aan. Het was toen een traditie zonder wettelijke grondslag, dat een president maximaal twee termijnen afwerkte. Maar de Democraten hadden eigenlijk geen andere keus, er was geen waardige opvolger voor Roosevelt. Zelf had hij wel zijn twijfels, het zou een zware campagne worden, maar zijn vaderlands gevoel fluisterde hem in dat hij zijn land in deze tijden van oorlog niet in de steek kon laten, Roosevelt won op 5 november voor de derde keer de presidentsverkiezingen.

2.3:      3e ambt 1940-1944

2.3.1:   Het breken van het Isolationisme

In het amerikaanse isolationisme kwamen deuken. Men had respect gekregen voor de moedige en kreunende Britten en de Amerikanen waren zwaar aangedaan door de val van parijs. De Amerikanen evolueerden langzaam naar een houding van een helper in nood zonder zelf te willen deelnemen aan oplossing voor de noodsituatie. Roosevelt wilde materieel zenden naar de Britse vrienden, die toch de verdedigers van Amerika in de eerste linie waren, een zweem van eigenbelang dus.De voorbije jaren was de president zich ook gaan beseffen dat vroeg of laat Amerika toch wel meegesleurd zou worden in het wereldconflict. Hij vondt het zijn taak Amerika voor te bereiden.

Roosevelt besloot Harry Hopkins naar Groot-Brittannië te sturen om de sfeer te snuiven, en om te zien of de Britten nog wel voldoende strijdvaardig waren om eventuele Amerikaanse hulp aan toe te vertrouwen. Hij verkoos Harry Hopkins boven de traditionele diplomatieke kanalen zoals via de ambassade.

de toenmalige ambassadeur van Amerika in Groot-Brittannië, Joseph Kennedy, was inmiddels een controversieel figuur.

[ Kennedy (de vader van de latere president John F. Kennedy ) was een actieve sponsor geweest van de verkiezingscampagne van Roosevelt en als beloning wilde hij een hoge functie hebben.  Roosevelt behield echter bepaalde reserves tegen de zakenman en wilde hem niet in zijn kabinet hebben. Toen Joseph voorstelde aan Roosevelt hem te benoemen tot ambassadeur van Groot-Brittannië, wou Roosevelt dit absoluut niet. En gaf als smoes dat de Britten kennedy niet zouden accepteren vanwege zijn O-benen. Want in die tijd was het bij de Britten van Groot belang dat ambassadeurs in speciale tenues toonden. Bij deze tenues hoorden strakke broeken, en Roosevelt wist dat de Britten geen ambassadeur zouden accepteren waarbij duidelijk O-benen te zien was. Roosevelt zei tegen Kennedy: “Als jij het voor elkaar krijgt dat de britten het goedkeuren dat jij geen strakke broek hoeft te dragen, maak ik jouw ambassadeur’. Totaal onverwacht kwam Kennedy 2 weken later aan met een officiële brief waarin stond dat hij geen strakke broek hoefde te dragen. En zo maakte Roosevelt Kennedy ambassadeur in 38.]

[Hij had de appeasement-politiek gesteund van Churchills voorganger en was van oordeel dat er met Hitler een overeenkomst moest worden bereik. In 1940, toen Churchill al eerste minister was geworden, wilde hij nog steeds een ontmoeting met hitler regelen zonder toestemming van washington. Bovenal wilde hij Amerika uit de oorlog houden. Hij toonde weinig tot geen medelijden met de Joden als volk. Maar hij kon echter niet anders dan zich achter de lend lease te scharen. De Amerikaanse regering kon niet verder op deze manier en dwong Kennedy tot ontslag in november 1940.]

In januari maakte Churchill in een bezoek kennis met Harry Hopkins, ze konden het uiterst goed vinden, en dit zou zo blijven gedurende de gehele oorlog. Meteen werden er misverstanden uit de wereld geholpen. Zo vertelde Hopkins Churchill dat in de VS het gerucht de ronde ging dat Churchill niet echt hield van Amerika en Roosevelt, al gauw bleek dat Joseph Kennedy vaak dwars had gelegen in de Brits-Amerikaanse relatie. Toen 10 februari Hopkins terugkeerde naar de V.S. werd er veel druk achter de leen en pachtwet gezet. En zo, op 11 maart 1941 werd deze dan ook getekend. Dit hield in dat voortaan de Britten materiële steun konden verwachten van Amerika.

[Roosevelt was aanvankelijk bevreesd om de Britse konvooien onder Amerikaanse escorte te plaatsen omdat dit wel eens een oorlogsverklaring van Duitsland zou kunnen uitlokken. Maar Half april had hij toch beslist om de Amerikaanse veiligheidszone in de Atlantische oceaan zo ver mogelijk uit te breiden tot de 25e meridiaan. Hierdoor konden de Amerikanen over een groter gebied patrouilleren om vijandelijke schepen en vliegtuigen te lokaliseren en hun positie door te geven aan Groot-Brittannië zonder dat Amerika echt overging tot het beschermen van de konvooien]

Dit wil je ook lezen:

Zo maak je lezen voor de lijst makkelijker en leuker

De daad van Roosevelt door het Lend-lease contract te tekenen, was niet geheel onbaatzuchtig. Zelf diende zijn land neutraal te blijven maar hij had er wel alle belang bij dat de vijand verslagen werd. Hij omzeilde de AMerikaanse neutraliteit zoveel mogelijk, maar zonder ze openlijk te schaden.

Toen op 22 juni 1941 Duitsland de SU binnentrok, werd ook dit land, op aanvraag van  Churchill, toegang verleend tot het lend-lease programma. Het Amerikaanse Rode kruis zond ook medische hulpgoederen naar de Sovjet-unie. De kritiek barstte los in de anti-communistische hoek. Duitsland en de SU hadden immers een niet-aanvalspact op het moment dat Hitler Polen binnenviel en zo de tweede wereldoorlog uitlokte. Was het niet beter op dit moment om Stalin ook eens te laten voelen wat oorlog was. Maar zowel President Roosevelt als Churchill beseften dat de sovjet unie in de oorlog moest blijven , aangezien in het tegenovergestelde geval Duitsland een stabiele positie zou hebben in oost-europa en al zijn agressie zou kunnen gooien op het westerse front.

2.3.2:   Conferentie van Placentia Bay

Van 9 tot 12 augustus ontmoette Roosevelt en Churchill elkaar formeel voor het eerst. Het was de eerste van vele ontmoetingen en het waren deze ontmoetingen die de oorlog zouden bepalen. Het was een Historische toevalligheid dat deze twee mensen op deze twee posities in deze tijd hebben gestaan. Al was er een andere president of een andere eerste minister dan was de oorlog zeer anders verlopen. Het wederzijdse respect bij deze twee mensen groeiden naarmate er meer ontmoetingen plaatsvonden. 

op deze ontmoeting werd er veel onderhandelt. zo werd er gediscussieerd over:

• de steun die de VS aan de SU moest gaan geven
• de overname van patrouilles op de atlantische oceaan door de VS
• ook de levering van oorlog materiaal werd besproken. Want de harten van de amerikanen mochten dan wel meevoelen met de Britten betreffende de naziagressie, maar de Britten moesten nu niet denken dat Amerika voor hen kolen uit het vuur ging halen om het koloniale britse empire te redden.

Maar de grootste verdienste van deze ontmoeting lag vooral in de gezamenlijke intentieverklaring. In deze tekst wenste men misverstanden uit de wereld te helpen over naoorlogse beloftes over grondgebied en economische materies.

Churchill was uitermate tevreden na de conferentie want dit betekende dat de verenigde staten, uiterlijk toch nog steeds neutraal, een engagement aangegaan waren met een oorlogvoerend land. Heimelijk hoopte Churchill dat de VS zelf ook snel zouden mee gaan doen in de oorlog. Wat Churchill misschien nog niet besefte is dat zij streven, Amerika in de oorlog brengen, ook het begin zou zijn van de Amerikaanse wereldheerschappij ten nadele van de Britse Gemenebest. Dat was de prijs die Groot-Britannië en de wereld nadien betaalden voor de Amerikaanse deelname aan de tweede wereldoorlog.

Deze ontmoeting en overeenkomst betekende echter nog niet dat Amerika zich verbonden had om aan de oorlog deel te nemen. Roosevelt was nog steeds vastbesloten om zijn 3e ambt zonder oorlog te beëindigen.

2.3.3: Pearl Harbor & het eind van Isolationisme

In het oosten ging japan verder met zijn expansie. Amerika vroeg japan zich terug te trekken uit China en delen van Indochina. Zonder gehoor werd 95% van de olietoevoer van japan afgesloten. Begin December 1941 werd er koortsachtig overlegd in Washington, en op 6 december zond President Roosevelt een laatste bericht naar de Japanse keizer Hirohito over een vraag over het toenemende aantal Japanse strijdkrachten in delen van Azië. Maar voordat er ook maar een antwoord kwam, werd op 7 december 1941 de Amerikaanse militaire haven Pearl Harbor aangevallen. 2700 Amerikaanse militairen vonden hierbij de dood, 1500 waren zwaargewond. Hierbij maakte Japan een eind aan het isolationisme van Amerika. In dagen van nationale rouw, kondigde Amerika de oorlog tegen Japan. De toespraak voor het congres van Roosevelt op 8 december werd door het hele land gehoord door 81% van de gezinnen. Van het hele congres stemde slechts 1 congreslid tegen de oorlogsverklaring. Het was een uitermate dramatische gebeurtenis in het congres. Meestal als de president voor het congres sprak kwam er vooral applaus van een zijde, de democratische partij. Maar dit keer was het anders. Het applaus, de geest van samenwerking kwam van beide zijden. Het nieuwe gevoel van eenheid, het gemeenschappelijke doel achter het leiderschap van de president, de gezamenlijke vastberadenheid om door te zetten. Dit alles was typisch voor wat zich toen afspeelde in het gehele land.

Merkwaardig genoeg zei Winston Churchill toen hij van Pearl Harbor hoorde; “Dan hebben we dus toch gewonnen. Churchill bedoelde dat de Amerikaanse deelname aan het conlfict, gezien de immense productiemogelijkheden van de Amerikanen, een geallieerde overwinning op termijn onvermijdelijk maakte. Velen historicussen zeggen ook dat het moment waarop Duitsland de oorlog verloor, het moment was dat Amerika de oorlog verklaarde.

Door het spel van bondgenootschappen waren de verenigde staten nu tegelijkertijd ook in oorlog met Duitsland en Italië. Roosevelt werd opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten. In de praktijk echter delegeerde hij het merendeel van deze taken aan de militaire bevelhebbers en concentreerde hij zich op de internationale relaties van zijn land. Hij bekeek de oorlog letterlijk vanop een afstand. Hij hield zich in washington bezig met de grote lijnen van de strategie en vond dat voor het overige zijn stafchefs en generaals de klus wel konden klaren. Hiervoor waren vooral Generaal George Marshall ( van het latere Marshallplan) en Generaal Dwight D. Eisenhower ( later de 34e president van de V.S.) belangrijk.

2.3.4:   Oorlogspolitiek

Het congres keurde het kolossale oorlog progamma goed, beseffende dat er geen alternatief was. De grondstoffen, ijzer, staal, aluminium en olie waren voortaan voorbestemd voor oorlogsproductie. Arbeidskracht was er ook, want er was immers nog steeds werkeloosheid. De aarzelende bedrijfsleiders werden verleid met subsidies om hun fabriek te gebruiken voor oorlogsproductie. Roosevelt zag dat de oorlogsproductie ervoor zorgde dat Amerika het arsenaal van de democratie werd. Het leek wel een nieuwe New Deal en de Amerikaanse economie en export groeiden. De industriele oorlogsactiviteit breide enorm uit en deze mobilisering van Amerika deed wat de New Deal niet kon.

[Tegelijkertijd werd ook wetenschappelijke aspect van de oorlog niet uit het oog verloren. Het manhattan project werd in leven geroepen. Kernfysici werkten in los alamos aan de productie van een atoombom. in 1939 had Roosevelt al het Uranium Comité in het leven geroepen om nucleair onderzoek te doen. In augustus dat jaar had de president al een brief ontvangen van Albert Einstein. Hij melde dat uranium een belangrijk element kon zijn in de productie van zijn nucleaire bommen. Hij raadde de president te gaan zoeken naar bevoorradings kanalen voor uranium. Tot slot meldde Einstein ook dat Duitsland de verkoop van uranium aan Tsjechoslovakije had stopgezet, en dus hoogstwaarschijnlijk de grondstof voor eigen gebruik gingen gebruiken.]

Dit wil je ook lezen:

Zo kun jij zelf de wereld een beetje beter maken

2.3.5:   Conferentie van Arcadia

Nu de verenigde staten in oorlog gekomen waren, vond een opgeluchte Churchill de tijd rijp om nogmaals met zijn bondgenoot te overleggen. Van 22 december 1941 tot 14 januari 1942 vond de conferentie genaamd arcadia plaats in washington.

In de conferentie kwamen beide partijen tot stand over veel dingen:

• Tot grote opluchting van Churchill besloot de president tot een Europefirst-strategie. De Duitse dreiging werd immers meer gevreesd dan de Japanse
• Om makkelijk via italië europa te bereiken werd besloten ook een geallieerde landing in NoordAfrika (voorlopig operatie GYMNAST). Generaal Marshall waakte erover dat het geen oorlog ging worden waar de Britten de plannen gingen maken en de V.S. de middelen moest bieden.
• Aan het begin van het nieuwe jaar kwamen de partijen ook tot het pact der verenigde naties. Dit werd ondertekend door de Verenigde staten, GrootBrittannië, China en de SU. De term verenigde naties werd tijdens de oorlog gebruikt voor alle landen die het opnamen tegen Duitsland, Italië en Japan.
• Ook een verdienste van de conferentie was de oprichting van Combined Chiefs of Staff. Het hoofdkwartier bevond zich in Washington en in het orgaan zetelen afgevaardigden van de Amerikaanse en Britse stafchefs

Vanaf nu had Churchill eindelijk zijn sterke partner om mee ten oorlog te trekken, maar dit hield ook in dat hij zich zou moeten neerleggen bij de oologsvisie van de Amerikanen. Zij leverden de middelen en zouden hun zin doordrukken.

2.3.6: Een oorlogvoerend volk

Een maand later, in februari 1942. Gaf Roosevelt een verhelderende toespraak aan het Amerikaanse volk over de oorlog. Hij benadrukte dat het prioritair was om de bevoorrading kanalen en de communicatielijnen met de andere geallieerde bondgenoten open te houden. De vijand was immers op uit om de geallieerde partners van elkaar te isoleren. De president waarschuwt verder ook dat de bevolking kritisch moet zijn tegenover geruchten. Want deze konden ingestuurd zijn door de vijand als propaganda.

[ Nog een maand later ontving de President een merkwaardige brief. De afzender was niemand minder dan William Patrick Hitler, geboren in 1911 in Engeland als zoon van Adolf Hitler halfbroer en een ierse. Tijdens de jaren ‘30 was hij van Engeland naar Duitsland getrokken waar zijn oom, Adolf Hitler, hem in berlijn aan een baan had geholpen. Naar eigen zeggen had zijn oom hem voor een Ultimatum gesteld: het Duitse staatsburgerschap aanvragen of het land verlaten. William Hitler koos in 39 voor het laatste en vertrok naar de verenigde staten. Hij deed er een aanvraag om in militaire dienst te treden maar dit werd geweigerd. Hierop besloot hij zich rechtstreeks tot Roosevelt te richten. De President stuurde de aanvraag door naar de FBI die een onderzoek instelde. In maart 44 ging William Hitler in dienst bij de Amerikaanse Navy. Drie jaar later werd hij eervol ontslagen en bleef wonen in de Verenigde staten. ]

2.3.7:   Tweede front?

Begin april 1942 zond president Roosevelt Harry Hopkins en Generaal Marshall naar londen om met Churchill te overleggen over een opening van een tweede front in west-europa om het Russische front te ontlasten. Generaal Marshall was van oordeel dat de opening van een tweede front ( Toen nog genaamd Operatie SLEDGEHAMMER). Churchill wou koste ten koste een tweede front in west europa voorkmen, en zo kwamen de Amerikanen en Britten niet tot een overeenstemming betreffende operatie SLEDGEHAMMER. Het enige alternatief voor 1942 bleef operatie TORCH, voorheen operatie GYMNAST.

In de Sovjet-Unie was men de westerse geallieerden beginnen te wantrouwen vanwege hun aarzeling om een tweede front te openen. De aarzeling was volledig onterecht zo zei Stalin. Men was teleurgesteld in Churchill. Hij werd in Sovjet Cartoons de verpersoonlijking van het uitblijven van een tweede front. En de Amerikanen werden ervan beschuldigt het Rode leger te laten uitputten. Na de oorlog vertelde Stalin dat er pas werd overgegaan op een tweede front toen de westerse geallieerden beseften dat het rode leger ver in Europa zou kunnen doordringen met als gevolg ook de communistische invloedssfeer.

3.2.8:   Tweede conferentie van Washington

Op 17 juni 1942 ging Churchill opnieuw naar Washington. Hij eiste concrete plannen van Amerika zodat deze in datzelfde jaar nog tegen de Duitsers ten strijde zouden gaan. Churchill vreesde dat, al werd dit uitgesteld, het Europe-first-strategy vergeten zou worden. OP 20 juni kreeg Churchill een telegram in washington van het britse garnizoen van Tobroek, 30.000 soldaten hadden zich overgeven aan de Duitsers. Churchill vreesde dat nu hij op bezoek was tijdens dit nieuws, dit tot groot gezichtsverlies zou gaan leiden. Deze gebeurtenis gaf ook een slecht imago aan Churchill in het witte huis, want kennelijk konden de britten hun posities niet zelf behouden.

Men ging ondanks vergaderen en er werd gediscussieerd over operatie BOLERO, wat inhield dat er de troepen en voorraden opgebouwd moesten worden voor operatie ROUNDUP, wat weer een plan was voor de oversteek van het kanaal. Churchill probeerde opnieuw de opening van een tweede front in Europa uit te stellen, en maakte bij zijn argumentatie vaak handig gebruik van de tegenslagen in het Midden-Oosten. De landingen in Noord-Afrika waren geen alternatief voor de oversteek van het Kanaal. Ze stemden wel in met het zenden van oorlogsmateriaal naar Noord-Afrika, wat een tegenslag was voor operatie BOLERO. Dus via een omweg had Churchill toch deels bereikt wat hij wou.

Een maand later, wanneer Churchill weer in Groot-Brittannië is, stuurt Roosevelt hem een bericht met de melding dat de benoeming van Generaal Eisenhower als bevelhebber van operatie TORCH is goedgekeurd. ( de landingen in Frans noord-afrika)

In de nacht van 8 november begonnen de landingen rondom operatie TORCH. Cassablanca, Algiers en Oran werden bestookt met vooral Amerikaanse soldaten.

2.3.9:   Conferentie van Casablanca

Na de landingen ontmoette Roosevelt en Churchill elkaar weer vanaf 14 januari tijdens de conferentie van Casablanca. Stalin was ook uitgenodigd maar bleef achter in Rusland bij het front, ondanks aandringen van de President. Over het algemeen waren de Britten en de Amerikanen het wel eens met elkaar. Beide bondgenoten zouden zich duurzaam verenigen in een campagne met als doel de bevrijding van Europa in 1943. Deze campagne werd voorlopig Operatie ROUNDUP genaamd. Maar voor de nabije toekomst werd toch besloten tot Operatie HUSKY. Wat inhield dat Italië uit de oorlog werd gehaald door landingen in Sicilë in juli 1943. Dit tot grote ongenoegen van de Amerikaanse bevelhebbers, opnieuw wist Churchill een oversteek van het kanaal op termijn tegenhouden. In afwachting van de invasie op de Franse kusten,  die dan maar in 1944 moest plaats vinden onder de naam OVERLORD, moest men blijven vechten. Ook werd een strategie op papier gezet voor de oorlog in de Pacific. De Amerikanen hadden de Britten meerdermaals verweten dat zodra Duitsland verslagen zou zijn, ze de pacific op zouden geven. Churchill ontkende dit stellig wilde zich zelfs schriftelijk verbinden om druk te blijven uitoefenen om mee te werken aan de val van Japan. Voor het eerst gebruikte Roosevelt ook het begrip ‘onvoorwaardelijke overwinning.’ De Duitsers gingen niet de kans krijgen om te onderhandelen over de wapenstilstand zoals dat gebeurd in 1918 en er zouden door de geallieerden geen afzonderlijke overeenkomsten tot wapenstilstand gesloten worden. Later zou men hem verwijten hiermee de oorlog verlengt te hebben en de wederopbouw bemoelijkt te hebben doordat de vijand juist daarom zijn legers uitputte omdat er te veel op het spel stond. Later gaf Churchill de verwijten te delen, maar wou hij de geallieerde eenheid op dat moment geen schade toekennen door met de president in discussie te gaan

[Tijdens deze conferentie liet Roosevelt nogmaals zijn anti-kolonialisme blijken aan Churchill en aan de Franse verantwoordelijken in Noord-Afrika. Volgens de Amerikaanse president kon kolonialisme de oorzaak zijn voor een derde wereldoorlog. Er moest na de oorlog een toezichtsorgaan komen, niet alleen om de vrede te handhaven, maar ook om scherp toe te zien op de toestand in de kolonies die bijvoorbeeld onder het mandaat van de Verenigde naties dienden te komen. ]

 Aan het eind van deze conferentie gaven beiden wereldleiders aan dat de besprekingen een succes waren geweest. Hun gemeenschappelijke doel was nauwkeurig omschreen, Het klikte tussen beiden en er was vertrouwen in de goede afloop. Churchill en Roosevelt brachten gezamelijk ook Stalin op de hoogte van de materies die besproken geweest waren in Casablanca. De maanden nadien hamerde Stalin ook weer op een tweede front.. Churchill had hem wel geschreven dat de komende maanden de Britse en Amerikaanse strijdkrachten door hun acties de vijand naar zich toe zou trekken. Maar Stalin liet daarop weten dat Hitler aan het Oostfront versterkingen aan het doorvoeren was. Alleen de opening van een tweede front via een invasie van Europa langs het Kanaal kon enige hulp brengen aan het Rode leger, aldus Stalin.

2.3.10: Conferentie van Trident

Al snel na Casablanca kwam er in mei nog een conferentie, de derdeWashington-conferentie onder de naam Trident.  De bedoeling was om een gezamelijk standpunt te bereiken over het toekomstig verloop van de oorlog na de overwinning in Noord-Afrika en om van gedachten te wisselen over de gevechten tegen Japan. Enkelen dagen eerder had namelijk Noord-Afrika gezuiverd van de Duitse bezetting. De Amerikaanse legertop had al reeks besloten dat een Kanaal oversteek moest worden gepland voor 1944. Ze besloten zich niet langer doro Churchill te laten ompraten en wensten nu een duidelijk plan. Het eerste agenda punt van Roosevelt en Churchill was Italië uit de oorlog halen, vervolgens moesten de Russen, Amerikanen en Britten onderhandelen met Turkije over de positie van dit land. Als laatste punt werd de Kanaaloversteek besproken. Na lang gediscussieer bereikten de partijen, naar wens van de Amerikaanse legertop, een overeenkomst dat de Kanaal oversteek in 44 moest gaan plaatsvinden. Toen dit bericht aan Stalin werd overgebracht was hij ziedend. Hij beschouwde dit als de zoveelste uitstelling, en bovendien werd dit besluit gemaakt zonder bijzijn van de Sovjets. Churchill kreeg echter geen garanties dat na de verovering van Sicilië, verdere veroveringen op Italiaanse schiereilanden ondernomen gingen worden.

Dit is een van de voorbeelden van de tegengestelde prioriteiten, de Britten wouden koste was koste een Kanaal oversteek voorkomen terwijl de Amerikanen voor een invasie over het Kanaal waren. Een van de argumenten die Churchill gaf voor deze visie was het idee om eerst de vijanden te elimineren in minder sterke gebieden (Italië en zijn schiereilanden) zodat bij een later kanaal oversteek de tegenstand minder zou zijn. Churchill had natuurlijk zijn zin gekregen over Sicilië maar over een akkoord over Italië was nog geen sprake. Churchill betreurde dat de Amerikanen dit als enige actie wensten te plannen in 1943 en dit met als motivatie om de landingen op de franse kust niet in het gedrag te brengen.

Op 10 julie 1943 landden Amerikaanse en Britse strijdkrachten op het eiland Sicilië. Italie moest zo snel mogelijk uit de oorlog worden gehaald en als mogelijke uitvalbasis dienen voor geallieerde acties tegen zuidelijk en centraal Duitsland.

2.3.11: Teruggekeerde strijdkrachten

Roosevelt deed ook den nodige stappen om de strijdkrachten, eens ze zouden terugkeren an de oorlog, een comfortabel leven aan te bieden. Hij vroeg het Congres om daarvoor het nodige te doen en om reeds na te denken over een programma om een oorlogvoerend land geruisloos te laten overgaan naar een land in vredestijd. Zo moesten deze mensen een tegemoetkoming krijgen bij hun thuiskomst om de periode te overbruggen tot ze een nieuwe baan krijgen. Ze moesten beurzen krijgen om te kunnen gaan studeren. Ze moesten gecompenseerd worden voor de periode die ze niet actief waren op de arbeidsmarkt wegens hun aanwezigheid op de slagvelden. pensioenen en tegemoetkomingen voor medische zorg van de strijdkrachten moesten geoptimaliseerd worden. Roosevelt wenste verder geen pessimistische uitlatingen over de oorlog te horen. De nationale wil om te winnen moest niet alleen bij de strijdkrachten aanwezig zijn,  maar moest ook heersen bij de bevolking op het thuisfront. Anders zou de oorlog immers nog veel langer kunnen duren.

2.3.12: Conferentie van Quidrant

In Augustus van datzelfde jaar ontmoette Churchill en Roosevelt elkaar weer, dit keer in Canada onder de codenaam „Quidrant“. Tijdens deze ontmoeting werd 1 mei vastgesteld als datum voor de landingen in Normandië, maar een opperbevelhebber werd nog niet benoemd. Het was logisch dat het een Amerikaan ging worden omdat Amerika het overgrote deel van de middelen ging leveren. Ook de invasie van Italië, gepland begin september, werd besproken. De Amerikanen eisten dat er geen extra manschappen naar dit gebied gingen, alleen de troepen die hier al voor waren aangesteld.  Tot slot wenste de president op deze conferentie ook duidelijk te maken dat China moest worden bevoorraadt door in Burma een aanvoerroute over land open te stellen.

2.3.13: Het begin van het einde

Op 8 september kondigde Roosevelt aan dat de Italianen een wapenstilstand hadden aangevraagd, maar maakte ook duidelijk dat de oorlog nog niet over was. Hij vertelde de Amerikaanse bugers dat hij in constant contact stond met de geallieerde leiders, en dat er absoluut geen reden was tot feestvieren. „wij hebben de succesvolle verwezenlijking gezien van de plannen die gemaakt werden te Casablanca en te Washington in mei en juni. onlangs hebben we weloverwogen en uit gebreide toekomstplannen gemaakt. We hebben hierbij nooit uit het oog verloren dat dez oorlog nog groter en erger zal worden tijdens de lange maanden die nog ver voor ons liggen. Roosevelt verdijdelijkte ook dat om de oorlog te winnen de geallieerden superieur dienden te blijven betreffende manschappen en middelen en dit kon alleen dankzij een nooit aflatende inzet. Om een beeld te schetsen; Van mei 1940 tot september 1943 werd in Amerika 128.123.000.000$ besteed aan de oorlog, vanaf september 1943 koste elke dag zo ‚n 250.000.000 $.

Vanaf nu zou blijken dat de macht van president Roosevelt ononderbroken zou groeien. Hij stond in de sterkste positie. Groot-Brittannië en Churchill leunden op hem. Zonder Amerikaanse oorlogsmiddelen en manschappen was er totaal geen kans op een overwinning en Roosevelt besefte dat maar al te goed. Stalin hield zich vooralsnog ook nog afzijdig, hij had nog niet deelgenomen aan gesprekken over de gezamenlijke oorlogsvoering, in tegenstelling tot Roosevelt en Churchill was Stalin de geheimzinnige derde partner die niemand in zijn kaarten liet kijken. Maar een gezamenlijk project hadden de drie oorlogsleiders voorlopig nog wel, de vernietiging van het nazisme en Hitler.

3.2.14: Conferentie van Teheran

Er werd top geplant tussen de drie leiders.

[er moest een locatie gekozen worden die veilig genoeg was en waar de noodzakelijke infrastructuur voorhanden was. Stalin was onverbiddelijk en verkoos Teheran vanwege de goede communicatieverbindingen met Moskou. Hij wenste niet te ver van zijn fronten verwijderd te zijn. Na veel overleg en briefwisseling met een koppige Stalin werd Teheran dan toch als locatie gekozen. Roosevelt had met tegenzin toegegeven vanwege de zware reis en het feit dat hij in staat moest zijn om binnen de tien dagen wetsvoorstellen te ondertekenen of zijn veto erover uit te spreken. Vanuit Teheran werd dit zeer bemoeilijkt. Omdat Stalin niet toegaf werd beslist dat de president de top eventueel kon verlaten en de wetten kon onderteken in Tunis, 3000 km verwijderd van Teheran. De koppigheid van Stalin werd ook veroorzaakt door het feit dat de Sovjetleider wilde tonen dat zijn land nu een evenwaardige partner was met een eigen wil, en een eigen agenda.]

[Voordat deze top plaatsvond, was er nog een conferentie in Caïro. Deze had de Chinese leider Tsijang als gast. Churchill kon door zijn victoriaanse opvoeding zich vaak laten beïnvloeden door de huidskleur, wat zeker het geval was bij India en China. Maar Roosevelt wou koste wat koste China in de oolog houden. Hij wenste China te zien als uitvalbasis voor luchtaanvallen op Japan. Stalin wenste Roosevelt niet tesamen met de Chinese leider te zien vanwege het feit dat de Sovjet niet in oorlog was met Japan, en daarom vond hij dat Tsijang ook geen betrokken partij was bij de komende top in Teheran.]

De conferentie van Teheran begon al met een frustratie van Churchill jegens Roosevelt. President Roosevelt stond erom bekend graag fysiek te onderhandelen en te praten inplaats van met brieven of via de telefoon. Na drie dagen in Caïro met Churchill te hebben besteed, wou Roosevelt voordat de onderhandelingen van Teheran begonnen eerst zelf een onderhoud hebben met Stalin. Dit tot frustratie van Churchill. Roosevelt zocht tijdens deze conferentie ook weinig contact met Churchill vanwege het feit dat hij niet wou dat Stalin zou denken dat de VS en Groot-Britannië tegen hem samenspanden.

Het algemene doel van de conferentie was om de geallieerde strategie te bepalen tijdens operatie OVERLORD tegen de Nazi’s .

[velen Amerikanen waren van oordeel dat tijdens de oorlog veel geld werd besteed aan het in stand houden van het British Empire. Ze vroegen zich af of dit niet het hoofdmotief was voor de Britten tijdens de tweede wereldoorlog. Al zou dit waar zijn, zou het niet het hoofdmotief zijn. Want toen Frankrijk onder Hitler viel werd het zwakkere Engeland meerdermaals een vredeoffer gedaan, daarbij verklaarde Hitler alleen in het oosten zijn rijk zou verrijken, en Groot-Brittannië zijn kolonieën mocht houden.]

Tijdens deze conferentie legde Churchill vaak opnieuw de plannen van Italië en de middellandse zee op tafel. Hij vond het een slechte zaak om oorlogsmateriaal nu al te reserveren voor operatie OVERLORD in plaats van het te gebruiken voor huidige al uitvoerende operaties. Maar hij stond er alleen voor met zijn argumenten.

[De Amerikenen verweten Churchill opnieuw voor zijn visies. Ze beschuldigden hem van het willen uitlokken van een Balkanoorlog. Churchill wou namelijk met zijn plan de Sovjets de toegang tot Oostenrijk, Roemenië en Hongarije ontzeggen. Hij was bevreesd voor een sterk Sovjetrijk na de oorlog. Churchill ontkende dat heftig en vond het alleen als een fout gezien dat Turkije niet in de oorlog werd gebracht]

Ook stelde Stalin voor om door te gaan met operatie ANVIL-DRAGOON, wat landingen op de Zuid-Franse kusten. Het was de bedoeling dat de manschappen en materiaal nodig voor deze operatie, gehaald werden uit de middellandse zeegebieden. Stalin was een groot voorstander en stelde zelfs voor om de inname van rome te laten varen en in Italië in het defensief te gaan.

Maar hier wenste Churchill niks van te horen. Dit zou gezien worden als een nederlaag in het thuisland. En hij zou veel moeite hebben om dit uit te leggen in het lagerhuis. Churchill wenste genoteerd te hebben dat hij onder geen enkele omstandigheid toestemde in een opoffering van de activiteiten van de Britse divisies in de middellandse zee. Maar velen Britse medewerkers wisten dat deze conferentie eigenlijk al voorbij was diende hij gestart was. Stalin had de President namelijk al in zijn greep

Want vanaf dit moment kun je zien in de geschiedenis dat Roosevelt steeds meer contact zoekt bij Stalin in plaats van Churchill. Wat leide tot, volgens vele meningen, de deceptie van de conferentie van Jalta.

Op informele wijze wisselden Churchill en Stalin op de avond van 28 november ook van gedachten over grenzen na de oorlog, de grenzen van Duitsland, maar ook die van bijvoorbeeld polen. Stalin wensten de oostelijke delen van Polen , de ze veroverd hadden in ‘39 te behouden. De president wilde er geen standpunt over geven tot de oorlog voorbij was. Churchill en Roosevelt wilden van Stalin een garantie dat na de oorlog er democratische regimes toegelaten zouden worden en vrije verkiezingen. De twee westerse geallieerde leiders bleven dit herhalen tijdens de ontmoetingen met Stalin. Maar hij had andere plannen. Hij beloofde wel rekening te houden met de democratische principes, maar in werkelijkheid zou Stalin onophoudelijk communistische regimes installeren in de door de Sovjet-uni bevrijde gebieden.

Roosevelt verduidelijkte zijn ambitie om samen na de oorlog een eenheid te vormen om de vrede te handhaven. De twintigste eeuw was geeneens halverwege en er waren reeds twee wereldconflicten geweest. De drie sterkste landen ter wereld moesten nu eensgezind hun meningsverschillen opzij zetten en hun buitenlandse politiek op elkaar afstemmen en zich inzetten voor wereldvrede.

Stalin wenste garanties voor operatie OVERLORD, en deze konden volgens hem alleen gegeven worden door de benoeming van een opperbevelhebber. Roosevelt kon hem alleen melden dat men nog steeds bezig was met de planning. Verder  kwam nog tijdens deze conferentie aan bod;

• een nogmaalse verzekering van Roosevelt tegen Stalin over operatie OVERLORD
• Stalin gaf aan zijn offensieven af te stemmen op de landingen in Normandië
• Ook de poolse alndgrenzen kwaen nogmaals aan bod [ 199198 ]
• de positie van Finland werd besproken
• Als laatste werd ook het naoorlogse Duitsland besproken [199]

De uiteindelijke conclusies van deze conferentie waren;

• Steun aan de joegoslavische partizanen
• Turkije in de oorlog brengen
• Planning OVERLORD en DRAGOON
• Russische afstemmingen op het oostfront van landingen Normandië

[Tijdens de conferentie kwam het ook tot een heftig incident tussen Churchill en Stalin. Stalin vertelde dat na de oorlog de gehele Duitse generale staf moest worden geliquideerd. Churchill werd woedend en verduidelijkte Stalin dat het Britse parlement brute moorden nooit zou tolereren, al betrof het vijandelijke strijdkrachten. Stalin bleef maar doorgaan, en Churchill werd steeds roder van woede. Roosevelt probeerde de situatie al lachend te kalmeren door een lager aantal slachtoffers als compromis voor te stellen. Toen Stalin nog verder ging, liep Churchill ziedend de kamer uit. Stalin ging hem achterna en vertelde hem lachend dat het een grapje was. Maar CHurchill was daar niet van overtuigd. Iets waar de moraal bij betrokken is, zelfs als het de vijand betreft, behandeld met met een zekere ernst]

Roosevelt werd gerustgesteld door de belofte van Stalin om te helpen Japan te verslaan eens Duitsland uit de oorlog zou gehaald zijn, de president hoopte dat Stalin nu zou beseffen dat Amerika en Groot-Brittannië geen blok vormden tegen hem, maar dat Amerika een bemiddelaar wilde zijn tussen de koloniaal ingestelde Britten en de communistische Sovjets. Roosevelt moest ook rekening houden met de mogelijkheid dat de Sovjets misschien wel eens aparte vredesbesprekingen met Duitsland zou kunnen ondernemen. Daarom moest er gewerkt worden aan een sterke vertrouwensband met Stalin.

2.3.15: Caïro

Toen de conferentie tot een einde kwam op 2 december trokken Churchill en Roosevelt samen naar Caïro tot 7 december. Churchill was ongerust geworden van enkelen beslissingen bij Teheran, en wilde duidelijkheid. Roosevelt begreep dit en gaf hem duidelijkheid van zaken over onder anderen de intrede van Turkije. Ook bespraken ze samen nog de verdere gang van zaken rondom OVERLORD. Tijdens deze bespreking kwam er een ultime kans voor de Britten om operatie OVERLORD opnieuw uit te stellen. Churchill kreeg namelijk de een delegatie van de Turkse ambassade, die wouden onderhandelen over een Turkse deelname aan de oorlog aan de kant van de geallieerden. Ze vraagden geallieerden oorlogsmateriaal, veel oorlogsmateriaal. Zoveel dat bij de onderhandelingen zelfs Churchill begon te realiseren dat de Turken teveel vroegen.

Op Caïro kwam Roosevelt ook tot een besluit voor de opperbevelhebber van operatie OVERLORD. Roosvelt zat vanaf het besluit om OVERLORD te laten plaatsvinden in mei ‘44 al te twijfelen tussen de 5-sterren generalen Marshall en Eisenhower. Uiteindelijk besloot hij Marshall bij zich te willen  houden in washington en stelde Eisenhower aan als opperbevelhebber voor OVERLORD.

Op 7 december namen Roosevelt en Churchill afscheid van elkaar in Caïro.

[Op 11 januari bracht Roosevelt verslag uit over de topontmoeting in Teheran aan het congres. Hij verduidelijkte dat de topbijeenkomsten de wereldvrede en de algemene veiligheid tot doel hadden.]

Tot mei ‘44 werd er in het strikt geheim gewerkt aan de voorbereidingen van operatie OVERLORD. Operatie ANVIL, waar de Sovjet hulp zou bieden, werd ook voorbereid maar zou later twee maanden uitgesteld worden.

2.3.16: Polen

De Tweede Wereldoorlog maakte van Polen de killing fields van Europa. Bijna 6 miljoen Polen kwamen om, waarvan ruim 3 miljoen Joodse Polen. In totaal 20% van de vooroorlogse Poolse bevolking, het hoogste percentage van welk bezet land dan ook. Daarnaast was Polen de plek waar de Duitsers de vernietigingskampen bouwden. De vernietigingskampen werden door de Duitsers in Polen geplaatst vanwege logistieke redenen. Het was eenvoudig goedkoper om een half miljoen West-Europese Joden naar Polen te transporteren dan 3,5 miljoen Poolse Joden naar bijvoorbeeld Frankrijk.

Wat de westerse geallieerde leiders zorgen baarde waren de toekomstige poolse grenzen en het toekomstige bestuur hiervan. Churchill wilde voorkomen dat er in de toekomst een Moskou-gezinde regering aan de macht kwam. In londen was de oude regering van Polen in ballingschap ondergebracht de gehele tweede wereldoorlog, Churchill zag deze liever terugkeren als regering. Volgens Churchill hadden de bevrijde landen recht om een eigen regering te kiezen zonder externe inmenging van andere landen.

In maart ‘44 hadden Pools-Amerikaanse politici, uitgevers en andere woordvoerders Roosevelt laten weten dat ze hem niet langer zouden steunen als hij de anti-communistische krachten niet zou steunen. Roosevelt vond een toekomstig poolse regering en poolse landsgrenzen  echter niet zijn prioriteit. Hij vond het meer een ‘Europese’ zaak terwijl hij zich liever bezighoudt met de naoorlogse internationale betrekkingen.

2.3.17: Binnenskamers

Ondertussen werkte Roosevelt verder aan zijn idee voor internationale samenwerking, de Verenigde Naties. Hij dacht na over verschillende vormen van internationale economische samenwerking. Churchill en Stalin beloofden alvast hun medewerking. Maar de koloniale en buitenlandse politiek van de Britten bleef een doorn in het oog van Roosevelt. De president was vastbesloten om een halt toe te roepen tegen de koloniale politiek van de Fransen, Britten en Nederlanders. Roosevelt wist maar al te goed dat Amerika de oorlog zou verlaten als grootse land ,qua macht , ter wereld. En kon deze leiderspositie dan ook gaan gebruiken om woorden om te zetten in daden.

Binnenskamers beraadde de president zich ook over zijn eigen toekomst. De oorlog had een zware weerslag gehad op zijn gezondheid. In maart 1944 had hij zich laten onderzoeken en had de cardioloog hypertensie, kortademigheid en hartstoornissen vastgesteld. Hij kreeg medicatie om de groote van het hart te verminderen. Roosevelt kreeg de raad om met mate te roken en te drinken.

Hij werd ouder en was van plan het presidentschap te verlaten wanneer Duitsland en Japan verslagen waren. Omdat dit nog niet het geval was besloot Roosevelt voor een vierde termijn te gaan met Harry Truman als running mate.

2.3.18: D-Day

En dan kwam de dag van de invasie van de westerse geallieerden. Op 5 juni, ruim een maand later dan de geplande datum, gingen 250.000 gealieerde strijdkrachten aan land bij Normandië. Later zouden dit 850.000 Amerikanen en 650.000 Britten en Canadezen strijdkrachten worden geholpen door ruim 170.000 voertuigen.

Churchill was duivels toen hij hoorde dat de Amerikaanse legerleiding toch het plan ANVIL, landingen op de kusten van Zuid-Frankrijk, doordreef. Hiervoor werden 7 divisies uit het middellandse zeegebied teruggetrokken. De landingen vonden plaats op 15 augustus. De president weigerde om Churchills verzuchtingen aan te horen en steunde de Amerikaanse legerleiding.

2.3.19: Tweede conferentie van Quebec

Tijdens een tweede conferentie van Quebec in september ‘44 vertelde Churchill opnieuw dat Amerika er zeker van kon zijn dat het de hulp van Groot-Britannië zou krijgen bij het verslaan van Japan na het verdrijven van Duitsland. Maar velen Amerikanen dachten dat Groot-Brittannië alleen maar begaan waren met hun kolonies in het oosten en de herovering van Singapore. Als teken van goede wil gaf Churchill aan dat hij de Britse vloot onder Amerikaanse bevel wilden in zetten in de strijd tegen Japan.

Verder werd besproken;

• Het idee van Churchill om de sovjetten voor te zijn in bepaalde gebieden van middeneuropa
• De toekomst van Duitsland [219]
• Verdere doorsteken van de geallieerden aan het tweede front
• Aanzet voor bezettingszones Duitsland
• Gezamenlijk werkzaamheden rond atoombom voortzetten

2.3.20: Ambitie voor een vierde ambt

Opnieuw kwamen er verkiezingen aan, voor Roosevelt was dit de zwaarste, vermoeiendste verkiezingscampagne. Hij wou zijn levensdroom, een naoorlogse internationale organisatie, afmaken. Het was een zure verkiezingscampagne, Roosevelt sprak; “Iedereen weet dat ik terughoudend was met betrekking tot een vierde termijn maar niettemin ben ik vastbesloten om te winnen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een campagne zo werd beheerst door verkeerde interpretaties, valse verklaringen en beschuldigingen. sinds 1928 zijn er nog nooit zoveel pogingen geweest om religieuze en racistische intolerantie aan te wakkeren.’

In november 1944 haalde Roosevelt zijn vierde overwinning binnen.Met zijn gezondheid ging het zeer bergafwaarts. Na zijn overwinning trok hij enkele weken naar zijn kuuroord Warm Springs om te rusten. Op onbewaakte momenten leek hij afweziger dan ooit, een schim van wat hij ooit geweest was. Hij besefte blijkbaar dat hij niet lang meer te leven had en stond erop dat tijdens kerst ‘44 de hele familie aanwezig zou zijn.

2.4:      4e ambt

2.4.1: Conferentie van Jalta

De conferentie van Jalta heeft een rol gespeeld in het verloop van de koude oorlog, daarom heb ik besloten om dit kopje in te delen in de derde deelvraag ( 4.2: Conferentie van Jalta )

Maar in het kort over de conferentie van Jalta: de leiders waren het eens over het demilitariseren van duitsland, er moesten herstelbetalingen komen. Ook pleite Churchill met succes voor Franse bezettingszones. En kreeg Stalin zijn invloedssfeer in de oostbloklanden, maar daar straks meer over

2.4.2: Onder wiens hand komt Polen te liggen?
Tijdens de invasie van de geallieerden hadden ondergedoken Poolse strijdkrachten dapper aan de hand van de geallieerden gevochten, Churchill gebruikte dit als argument tegen stalin om ze een kans te geven voor eigen verkiezingen zonder inmenging, al stemde Churchill wel in met een regeling dat Stalins oostgrens zich meer naar links zou gaan bevinden. Hierdoor ging onder anderen Lwow bij de Sovjet behoren.

Over de regering was er nog veel te bevechten. Stalin verlangde naar een sterk polen zodat deze als corridor kon gaan dienen, al zouden er in de toekomst meer aanvallen komen op de Sovjet. Stalin gebruikte als argument dat zijn gekozen regering populairder was. Deze was namelijk wel in Polen gebleven tijdens de oorlog. Al en al gaf Stalin aan over een paar maanden na de conferentie van Jalta al verkiezingen te houden, deze zouden wel gehouden worden door Stalins Poolse regering.

2.4.3: Dood van een wereldhervormer

Dit allen werd het gevolg van 12 april 1945. Tijdens een verblijf in Warm Springs overleed de 32e president van de verenigde staten op 63-jarige leeftijd. Hij viel tijdens een bezoek voorover en zei zijn laatste woorden; “ik heb zo een verschrikkelijke hoofdpijn”

Roosevelts stoffelijk overschot werd naar Washington gebracht waarna Roosevelt begraven werd in de rozentuin van zijn woning in Hyde Park. Toen de begrafenisplechtigheid begon, werd twee minuten stilte gehouden in het hele land. Treinen, vliegtuigen en auto’s hielden halt. Verkeerslichten bleven op oranje staan.

In deze periode wandelde zoon James Roosevelt door een park wanneer een taxichauffeur of hij de zoon was van de overleden president was. James knikte bevestigend waarop de chauffeur zijn bewondering voor zijn vader uitsprak werd de klant van de chauffeur boos. Deze leunde uit het raam en zei dat hij de chauffeur had betaald om te rijden niet om te zijn bewondering te uiten voor de hufter die Roosevelt was geweest. James keek goed naar de man en merkte op dat het een goedgeklede Wall Street-type was.

De president had drie conflicten uitgevochten; zijn invaliditeit, de economische depressie en de Tweede Wereldoorlog. Hij legde de definitieve bouwstenen voor een modern presidentschap, een modern Amerikaanse natie en een nieuwe wereldorde. Het Presidentschap had onder Roosevelt een metamorfose gekregen. Hij had het ambt een andere uitstraling gegeven die aan de basis ligt voor de huidige reputatie van het ambt. Velen geven hem een plaatsje in de top 3 van beste Amerikaanse presidenten ooit, samen met Abraham Lincoln en George Washington.

3

De oorlogspresident, de media president, het voorbeeld van “the amercan dream”. Je kent de 32e president misschien van velen namen, maar wat maakte hem zo speciaal? Op alle lijsten waarin presidenten worden vergeleken staat Roosevelt samen met Abraham Lincon en George Washington in de top 3. Opnieuw stel ik de vraag, wat maakte hem dan zo speciaal? Een belangrijk deel van de beslissingen die een president maakt is gebaseerd op hoe de persoon zelf is. Om te onderzoeken waar het verband ligt tussen Roosevelts eigen visies en zijn beslissingen stel ik de deelvraag; “Wat maakte Roosevelt zo speciaal als President?”.

3.1:De ramp van het jaar 1921

Tijdens een vakantie op Campobello Island kwam er een grote draai in het leven van Roosevelt. Hij bleek een vorm van kinderverlamming opgelopen te hebben. De verlamming was een opdoffer van formaat maar ook een levensles. Hij leerde dat wanneer men een beslissing had genomen deze niet altijd druk moet willen uitoefenen op de verloop ervan. Daarom moet men niet te twijfelen over of het nu juist een goede beslissing was of niet. Dit was ook een kenmerk van Roosevelt, zelden lag hij wakker van een beslissing die hij gemaakt had. Dit was een instelling die hem voor de rest van zijn leven kenmerkte, hij besloot te werken voor het best mogelijke herstel dat in zijn toestand mogelijk was en las alles over de ziekte en de manieren van behandeling. Het leverde hem weer een nieuwe bijnaam op: Dr. Roosevelt. Op professioneel vlak had de verlamming hem niet doen afwijken van zijn visies. Hij leerde dat men in de politiek ook moest weten wat lijden, medeleven, relativeringsvermogen en geduld waren. Hij had een grondig hekel aan zelfmedelijden.
een voorbeeld hiervan is de dag dat Roosevelt weer aan het werk ging in de zakenwereld eind ‘22. Op een dag wilde Roosevelt koste wat koste met krukken naar zijn bureau gaan, hij gleed uit in de lobby. Niemand mocht hem helpen want hij zou zelf opstaan.

Zijn doorzettingsvermogen werd ook zeker gewaardeerd door het publiek. Tijdens een speech waarin hij opriep voor presidentskandidaat Smith te stemmen werd hij beloond met een daverend applaus. Niet zozeer vanwege zijn speech, maar om de spreek plek te bereiken moest hij veel, onder de ogen van het publiek, veel trappen op. Hij deed dit met zoveel overtuigingsvermogen, dat het publiek aan het eind uit zijn dak ging.

in 1933, toen hij president was, liet hij in het witte huis een volledig nieuw overdekt zwembad aanleggen op de plaats waar zich eerder de linnenkamers bevonden. Dit zodat hij zijn liefde voor zwemmen kon blijven doen, wat ook hielp bij zijn revalidatie. Op dit moment is er een vloer over het zwembad geplaatst en bevindt er nu een pressroom boven het zwembad

3.2:      Roosevelts Staf

Roosevelts staf was van groot belang voor hem.

Zo werd tijdens het jaar van de verlamming, 1921, alles eraan gedaan om dit te verbergen door zijn staf. Het werd niet ontkend, maar onbesproken. De eerste keer dat Stalin hoorde dat Roosevelt met beugels en een stok moest wandelen was ook meteen de eerste keer dat hij hem ontmoette. Maar ook het team zelf zorgde ervoor dat het imago van Roosevelt onbeschadigt bleef . Zo stond Louis Howe nooit in de schijnwerpers vanwege zijn onverzorgde en sombere uiterlijk.

Bij elke campagne, bij elke plaats, en bij elke sprekerstafel werd uitvoerig gecontroleerd op sterkte. Roosevelt wilde al was hij aan het praten de druk op zijn beugels en al niet zo sterke benen verlichten door veel kracht te zetten op de tafel.

Roosevelts was bovendien de eerste Amerikaanse president met een vrouw die een kabinet functie bekleedde. Want op aanraden van Eleanor benoemde hij Frances Perkins als staatssecretaris voor Arbeid.

Eleanor was ook deel van de staf van Roosevelt. Ze was eigenlijk meer deel van de staf dan een echtgenote. In 1933 protesteerde werkloze veteraten en de net ingewijde Roosevelt moest hiermee gaan dealen. Hoover had in ‘32 hetzelfde probleem gehad, hij had toen het leger erop afgestuurd. Roosevelt stuurde Eleanor, ze mengde zich tussen de veteranen en luisterde naar hun verzuchtingen. In velen kranten stond geschreven; “Hoover stuurde het leger, Roosevelt zijn vrouw”.

Een voorbeeld van een koudhartige Roosevelt is er ook. Marguerite ‘Missy’ Lehand was Harry Hopkins privesecretaris en was ook vaak in contact met de president. Zo vroeg Roosevelt vaak genoeg om haar mening met de woorden “Speak up Missy”. Ze leefde zo op in haar baan dat ze zelfs op het witte huis woonde, ze was wakker wanneer iedereen sliep en op een gegeven ogenblik werd dit ook van haar verwacht. Ze betaalde hier een zware tol voor, ze leed aan slapeloosheid, ze vocht tegen melancholie en belanseerde vaak op het randje van een zenuwinzinking. Ze besprak dit echter nooit met Roosevelt, missy wist dat hij een hekel had aan verhalen over ziekte of donkere gedachten en zelfbeklag. Op een gegeven moment kon ze haar moment niet meer controleren, ze deed een zelfmoordpoging om haarzelf in brand te steken en kippenbotjes in te slikken. Ze leed aan beroertes en werd deels verlamd. Uit angst voor het Imago van Roosevelt werden alle contacten met Missy vernietigd, al het bewijs dat er was dat het imago zou kunnen schaden werd vernietigd.

Roosevelt had vaak de tekortkoming om zijn vice-presidenten slecht in te lichten over de gang van zaken. Zijn vierde VP Harry Truman hoorde pas van het bestaan van een atoombom na de dood van Roosevelt, door het feit dat Truman slecht ingelicht was, was het moeilijk goed te starten voor de nieuwe president.

3.3:      Politieke visies

Toen Roosevelt het ambt van President begon, was Amerika een land met een isolationistische politiek. Toen hij het 13 jaar later verliet in ‘45 was het een land met internationale relaties over de hele wereld, en stond er een organisatie op de agenda die de wereld zou gaan verbinden. Amerika was veranderd onder Roosevelt. En dit was dan ook Roosevelts grootste bezigheid, de internationale betrekkingen goed houden. Tijdens WOII heeft hij zich weinig bezig gehouden met tactieken en operaties, Roosevelt zag het als zijn taak om tijdens deze oorlogstijd de Internationale relaties hoog te houden.

Zelf typeerde Roosevelt zich aan als;”een beetje links van het centrum”. Hij zei: “Een reactionair is een slaapwandelaar die achteruit wandelt, een conservatieve is iemand met twee gezonde benen die nooit voorwaarts heeft leren lopen, een radicaal is iemand met beide voeten in de lucht. En een Liberaal is een man die zijn benen en zijn verstand tegelijkertijd gebruiken”

Volgens Roosevelt Moest een goede politicus geduld hebben en zich niet baseren op een goede timing, ze moesten zo weinig mogelijk compromissen sluiten. Op termijn raakte men dan immers verstrikt in de compromissen.

Roosevelt had het historisch besef gekregen dat hij als president juist die verandering kon brengen. Zo vertelde hij eens dat je pas het presidentschap hebt gewonnen als je het einde van je ambt hebt gehaald. Hij was er zich van bewust dat hij de mogelijkheid had om de problemen van een natie aan te pakken.

Roosevelt was een overtuigd anti-imperialist. Hij wilde niks weten van Britse kolonies die bevrijd moesten worden, vaak genoeg liet hij Churchill ook weten dat kolonies de oorzaak van een derde wereldoorlog zouden kunnen zijn.

Volgens FDR was het presidentschap geen administratieve functie, maar een plaats van waaruit moreel leiderschap wordt uitgeoefend. Zij sociaal besef zette hij in de praktijk door de basis te leggen voor een welvaartstaat. Hij wist wat de kleine man verlangde. Toen hem gevraagd werd naar de toepasbaarheid van sociale maatregelen voor kunstenaars antwoorde hij: “Natuurlijk dat zij daar ook van moeten kunnen genieten, ze moeten toch ook leven en het zijn ook mensen. Schilderen is het enige dat ze kunnen en er moeten toch plaatsen te vinden zijn waar hun werken kunnen hangen. Roosevelt was ervan overtuigd dat het geluk rechtevenredig was met voorspoed, economische vrijheid en onafhankelijkheid. Dictators worden geboren uit mensen die honger lijden en werkloos zijn vertelde Roosevelt.

3.4:      Prive-leven

Roosevelt had een zwak voor het vrouwelijk schoon, hij was een charmeur en hield van het flirtgedrag met vrouwen. Toen hij koos om met Eleanor te trouwen was dit niet vanwege haar uiterlijk. De relatie was meer gebaseerd op respect dan op liefde. Zo kwam het ook dat Roosevelt een affaire kreeg met zijn secretaresse, Lucy Mercer Rutherfurd. Eleanor stelde voor om te scheiden toen ze erachter kwam, maar Lucy was katholiek en stond weigerachtig tegenover het feit om een gescheiden man met kinderen te huwen. Sara dreigde haar zoon te onterven. En bovendien dreigde overspel een te grote imagoschade te zijn voor Roosevelt. Het echtpaar Roosevelt besloot bij elkaar te blijven, maar ze waren voortaan meer een publiek team dan een liefdevol echtpaar.

Lucy en Franklin bleven elkaar schrijven en ontmoeten op geheime locaties. Tijdens Roosevelts eerste aanstelling als President zorgde Roosevelt ervoor dat Lucy een privé limousine had zodat ze op discrete wijze de inauguratie kon bijwonen.

Op het gebied van vriendschappen was Roosevelt zeer kritisch. Als hij maar even merkte dat men de vriendschap misbruikte of de toewijding afnam, aarzelde hij geen moment om ze te verbreken.

3.5:      De media president

De pers was Roosevelt goed gezind, dat was een ding dat zeker was. Dit vooral omdat Roosevelt ook heel open handelde tegenover de pers. Tweemaal per week gingen de deuren van het Witte huis open voor een persconferentie. Bij alle vorige presidenten was het geval dat de pers schriftelijke vragen eerst moest inleveren waarna hij ‘mogelijk’ beantwoord werd door de president. Bij Roosevelt mochten de pers elke vraag stellen zonder vooraf ingeleverde papieren. Roosevelt kende na verloop van tijd de reporters bij de voornaam en sprak hen in een sfeer van gemoedelijkheid aan. Zijn antwoorden waren vlot, positief en origineel. Door zijn goede relatie met journalisten en fotografen kreeg hij het ook gedaan dat hij zelden of nooit afgebeeld werd als invalide.

Ook introduceerde Roosevelt “Praatjes bij de haard”. Het waren dialogen, in eenvoudige bewoordingen, met zijn landgenoten. Deze toespraken hield hij informeel. Hij begon steenvast met de woorden: “Ik wil enkele minuten spreken met de inwoners van de Verenigde Staten”.

Roosevelt hechte veel waarde aan het oordeel van de Amerikaanse bevolking en was zich zeker bewust van de kracht van de publieke opinie. Daarom gebruikte hij de radio en persconferenties om de relaties met het volk te onderhouden.

De persattaché had vaak de grootste moeite met het in bedwang houden van een boze Roosevelt. Deze kon namelijk woedend worden als er onwaarheden in het nieuws verschenen. Vaak werden toespraken geschreven door zijn medewerkers, maar je kon er van uitgaan dat het einde ingevuld werd door Roosevelt zelf.

Zo ook de oorlogsverklaring aan Japan van Roosevelt aan het congres, al zijn adviseurs gaven aan dat het slim was om een lange verklaring te geven met een gedetailleerde en duidelijk uitleg over de oorlogsverklaring. De toespraak duurde slechts 6 minuten, en het dramatische effect was hoog. De speech staat nu bekend als de Infamy speech

Hij kon zichzelf goed verkopen en wist dat image building cruciaal was in de politiek. Hij was , net als Winston Churchill, een begaafd spreker. Hij zoch naar krachtige bewoordingen die nog lang in de oren van de toehoorders zouden nazinderen, zoals: “The only thing we have to fear, is fear itself”. Hij kon zich moeiteloos omzetten in het niveau van de gewone man en bewees dit in de praatjes bij de haard. Dit leidde tot een immense populariteit van Roosevelt, in elke woonkamer was wel een foto of krantenknipsel te vinden van de president. Velen Amerikanen voelden zich zo persoonlijk aangesproken dat ze spontaan massa’s aan brieven gingen sturen aan het witte huis, die het ongelooflijke aantal brieven niet aankon. Roosevelt had de politiek dichter bij het volk gebracht, hij had het politieke en sociale leven een nieuw gezicht gegeven. De persruimte in het Witte Huis noemde hij de ‘school room’  de uiteenzetting van de begroting in het bijzijn van journalisten vergeleek hij met de situatie waarbij een voetbalcoach zijn ploeg de tactiek van het spel verduidelijkte.

Zoals president Rosevelt

3.6:      Persoonlijkheid

Roosevelt had een hekel aan lange vergaderingen en het gebeurde meermaals dat hij op het laatste nippertje de agenda wijzigde. Soms besliste hij snel, onverwachts en zonder motivatie, anderen keren bleek hij een twijfelaar te zijn , niet altijd oprecht en moeilijk te doorgronden. Maar boven alles probeerde hij steeds te zoeken naar de beste handelswijze en verloor hij zich niet in de abstracties van de macht. Zijn medewerkers twijfelden er niet aan wie de baas was. Bescheiden om te handelen was Roosevelt niet, hij was er vaak van overtuigd dat hij het best geplaatst was om de problemen op te lossen en gebruikte zijn vetorecht meer dan welke president tot dan toe.

In de omgang was hij uitermate aangenaam maar deze eigenschap misleide de vele gesprekspartners. Zij dachten immers onterecht dat ze Roosevelt daarmee aan hun kant hadden en dat hij instemde met de materies die besproken werden. Velen zagen Roosevelt als drie of vier persoonlijkheden. Roosevelt manipuleerde zichzelf eigenlijk om het grootst mogelijke politiek voordeel te werven. Het leek alsof de Roosevelt die het publiek kende alleen maar een masker was.

Eleanor wees de complexiteit van zijn karakter toe aan het feit dat hij een gesprekspartner het gevoel wou geven dat hij aandachtig aan het luisteren was. Velen Gesprekspartners voelden zich daardoor misleid als Roosevelt toch niet hun standpunten volgde. Roosevelt kon “Ik snap het “  zeggen maar daarmee wilde niet zeggen dat hij hiermee instemde. Hij wilde alleen aangeven dat hij het standpunt begreep. Roosevelt liet zich zelden beïnvloeden maar hij toetste andermands standpunten aan zijn eigen kennis.

Isaiah Berlin, een Britse intellectueel en filosoof, vertelde dat Roosevelt een van de weinige staatslieden was die blijkbaar geen angst had voor de toekomst, hij had vertrouwen in zijn capaciteiten en kon daardoor ook vertrouwen en moed overbrengen op anderen. Zijn persoonlijke moed gaf hem morele autoriteit.

[ Roosevelt had een hekel aan het houden van 'small talk' tijdens recepties in het Witte Huis.
Roosevelt mompelde meestal maar wat voor zich uit als mensen de president een handje kwamen geven. Al snel kwam de president er achter dat het eigenlijk niet uitmaakte wat hij zei. Mensen luisterden toch niet naar de woorden die hij mompelde. Om zichzelf te amuseren begroette Roosevelt zijn gasten op een gegeven moment met een mompelend 'Ik heb vannacht mijn schoonmoeder vermoord'. Dat ging tijdenlang goed. Maar op een keer kreeg Roosevelt op zijn mompelende begroeting een reactie van iemand die wel goed luisterde: "Ik heb vannacht mijn schoonmoeder vermoord." De gast schudde de president langzaam de hand en zei zachtjes terug: Dan zal ze het er wel naar gemaakt hebben]

4.Wat is de erfenis op de 21e eeuw van Franklin Roosevelt”
 

13 jaar heeft Roosevelt als president dingen veranderd in Amerika, dingen veranderd die Amerika een grootmacht in het heden hebben gemaakt. Sommige ideeën van Roosevelt zijn al lang verouderd, sommige wetten zijn alweer afgeschaft. Maar sommige dingen van Roosevelt hebben ook invloed gehad op de moderne tijd. Of zijn zelfs nog steeds van toepassing. Dit ga ik onderzoeken in de deelvraag: “Wat is de erfenis op de 21e eeuw van Franklin Roosevelt”

Ik heb deze deelvraag in enkele kopjes ingedeeld

Conferentie van Jalta

V.N.

4.1:      Conferentie van Jalta
4.1.1: Conferentie van Malta

Er stond nog een topconferentie gepland tussen de drie wereldleiders, voordat deze conferentie van Jalta plaatsvond wensten Churchill en Roosevelt de bedoelingen en meningen gelijk te stellen en zich voor te bereiden op de komende top, dit deden ze tijdens de conferentie van Malta. De conferentie van Malta liep echter niet zoals gehoopt, de spanningen tussen de twee Anglo-Amerikaanse stafchefs liepen hoog op en ook de onderhandelingen tussen Roosevelt en Churchill boekte geen vooruitgang. Churchill wou zijn constante angst voor de Sovjet in de balkanlanden bespreken terwijl Roosevelt meer bezig was met zijn Verenigde Naties. De conferentie van Malta eindigde met meer onzekerheid dan hij begon

4.1.2: Naoorlogs Duitsland

Op 4 februari begon de conferentie van Jalta, de verhouding tussen de westerse geallieerden en de sovjets stond centraal, een goede verstandhouding met Stalin was dan ook van prioritair belang voor Roosevelt. Roosevelt zag in dat het onvermijdelijk was dat Berlijn veroverd werd door Stalin, en probeerde een begin te maken aan het denken over wat te doen na de oorlog met Duitsland. Alledrie vonden dat Duitsland volledig gedemilitariseerd moest worden, zodat het land geen oorlog meer kon voeren. Duitsland moest ook opgedeeld worden, maar de vraag was op welke manier dit moest gaan gebeuren. Een speciale commissie moest ook gaan vaststellen in welke mate Duitsland moest bloeden voor de oorlogsschade.Churchill en Roosevelt hadden al gemerkt dat Stalin alleen was geïnteresseerd in Polen, herstelbetalingen en wat er voor de Sovjet te halen viel in het Oosten. Vooral over de herstelbetalingen was er geen twijfel bij Stalin, deze zouden er komen. Bij de discussie over de lengte van de naoorlogse bezetting van Duitsland was er een discussie. Roosevelt stelde dat de Amerikanen na 2 jaar zouden vertrekken, Churchill wist dat als dit het geval was Groot-Britannië de klus onmogelijk alleen zou kunnen klaren en stelde voor om Frankrijk bezettingszones te geven, dit leidde tot een nonchalante reactie van Stalin die stelde dat de Fransen niets voorstelden. Roosevelt liet zich ompraten tot aparte bezettingszones, zijn idee was een bezetting van heel Duitsland door de drie naties samen..

4.1.3: Roosevelt aan de hand van Stalin

Een zieke Roosevelt wilde zo snel mogelijk van de oorlog af in Europa, en daarna in Japan. Om Stalin aan zijn kant te hebben tegen Japan was Roosevelt bereid tot veel, de Sovjet mee hebben in de oorlog betekende namelijk veel Amerikaanse levens die gespaard werden. Stalin kreeg zo zijn territorium en invloed in het Oosten in ruil voor voor een oorlogsdeelname. Opnieuw merkte men dat er meer toenadering was tussen de VS en de Sovjet met het oog op de naoorlogse samenwerking en de oprichting van de UN. Churchill had gehoopt om tezamen met Amerika de zaak van de democratieën overal ter wereld te verdedigen op een solidaire basis en met als doel het communisme buiten de europese deuren te houden. Niet alleen door woorden maar ook door daden. Door Roosevelts steeds grotere toename aan het adres van Stalin kwam er geen duidelijke visie voor dit plan. Churchill wilden het hierbij niet laten en zijn machteloosheid, die was ontstaan na Teheran, groeide verder. Roosevelt en hij zaten niet meer op dezelfde golflengte, en des te meer dit verschil groeide, des te harder Stalin in zijn handen wreef. Hij had ervoor gezorgd dat Churchill Polen verloor in ruil voor enkele garanties voor het toch al zo verre Frankrijk. Hij ging steeds verder met het drijven van een wig tussen beide democratische naties. Roosevelt volgde Churchill niet in zijn wens om steden als Berlijn, Praag en Wenen te laten veroveren door de westerse geallieerden. Amerika zou er pas veel later achter komen dat dit een gemiste kans was met grote gevolgen.

Roosevelt was uitgeput maar dacht toch dat hij Stalins belangstelling gewekt had voor de UN ( toen eigenlijk nog genaamd UNO) en zijn instemming om samen Japan te bevechten al was de oorlog in Europa achter de rug. Ook over de bezettingszones van Duitsland was er overeenstemming.

4.1.4: Deceptie of morale verplichting?

60 jaar vertellen veel, maatschappelijk verdeelde, historicussen dat Churchill en met name Roosevelt hier hebben gefaald om hun gezamenlijke democratische krachten te bundelen om de verdeling van Europa tegen te gaan. Ze zouden gefaald hebben om militaire acties om te zetten in een democratische wereld, op het laatste moment was Roosevelt gevallen voor Stalin. Een Internationale vredesconferentie na de oorlog had vele vraagstukken kunnen regelen maar deze is nooit gekomen. Volgens Republikeinen had Roosevelt het Communisme toegelaten in Polen en in de Balkanlanden als prijs voor een deelname aan de oorlog in het oosten, en een deelname aan de UN.

Andere historicussen, het kleinere aantal, vond dat, ondanks Roosevelts slechte fysieke gesteldheid, Roosevelts mentale gesteldheid nog steeds de oude was. En geven hem ,vanwege de Sovjets ongelooflijke verliezen ( 23.000.000 doden tijdens WOII) gelijk in het gemakkelijk ‘geven’ van de oosters Europese landen.

4.1.5:   Nasleep

Maar Roosevelt zelf merkte in de weken na de conferentie, net als Churchill dat al veel eerder deed, dat Stalin hun vertrouwen beschaamd had betreffende Polen en de andere Oost-Europese landen. Stalin bleef denken in “invloedssferen”en was ervan overtuigd dat het begrip democratie veel kon betekenen. Roosevelt had gedacht dat hij zijn vinger om Stalin kon winden door op persoonlijke voet te onderhandelen, maar juist het tegenovergesteld gebeurde. Stalin had Roosevelt op een sluwe wijze in de doeken gedaan tijdens de bijeenkomsten van de grote drie. Roosevelt realiseerde dit echter veel te laat.

Het westerse bondgenootschap had onvoldoende ingezien dat het niet alleen een militair conflict was maar ook een vorm van ideologische oorlogsvoering met het communisme. Dit vormde de kiem voor de latere koude oorlog en de slechte verhoudingen tussen oost en west. Roosevelt besefte nu ook dat hij niet echt meer op Stalin hoefde te rekenen voor een vredelievende wereld en de medewerking aan de UN.

Tijdens de laatste weken van zijn leven moest Roosevelt ongetwijfeld hebben ingezien dat hij het bij het verkeerde eind had betreffende Stalin en het Communisme. Misschien was Roosevelt wel naïef geweest door te denken dat hij kon samenwerken met Stalin voor een vredelievende wereld. Een eerste reden hiervoor was dat de president en het Amerikaanse diplomatieke corps tijdens de jaren ‘30 onvoldoende vertrouwd waren met de natuur van het communisme. Het feit dat Roosevelt, naarmate de oorlog vorderde, steeds meer toenadering zocht tot Stalin en afstand nam van Churchill was hier het gevolg van. het enige wat Roosevelt besefte, was dat het een groot vraagteken was wat er zou gebeuren met de internationale relaties eens Stalin er niet meer zou zijn. 19 dagen voor zijn dood bevestigde dit nogmaals door te zeggen;”We kunnen geen zaken doen met Stalin, hij heeft elke belofte van Jalta geschonden.”

4.1.6:   Sovjet naar Roosevelt

Maar hoe de inwoners van de Sovjet naar Roosevelt keek was vaak lovend. In kranten stond hij vaak beschreven als de kampioen van het bemiddelen tussen oost en west. Vooral de toelating van de Sovjet tot het Lend-lease programma werd gewaardeerd. Toen Roosevelt te overlijden viel, werd er zelfs gerouwd om sommige plekken. Zelfs de Sovjets beseften dat de dood van Roosevelt betekende een sterke daling van internationale relaties. Want toen Roosevelt stierf, verdween ook de verbintenis tussen al de naties van de wereld. Voortaan zouden de twee absolute grootmachten de wereld heersen op basis van wederzijds wantrouwen.

4.2: Verenigde Naties

4.2.1: De wens van een President

Op 24 oktober 1945 traden de verenigde naties in werking en op 10 januari 1946 werd in Londen de eerste zitting van de Algemene Vergadering gehouden. President Roosevelt was de grondlegger voor deze overkoepelende internationale organisatie. Twee weken na het begin van de Tweede wereldoorlog, in tijden van isolationistische politiek, had zijn echtgenote hem gewezen op de noodzaak van een internationale groep voor het behoud van vrede.

Gedurende de hele oorlog liet Roosevelt de oprichting van deze organisatie niet los, en bracht ze ter sprake tijdens elke conferentie van de geallieerden. De plannen werden nauwkeuriger naar het einde van de oorlog en tijdens Jalta en Teheran werd het een prioritair agendapunt. Belangrijk was dat deze organisatie operationeel zou zijn al na enkele maanden na de oorlog. Maar in de realiteit kwam de instelling er pas enkele maanden later. Stalin had andere plannen, hij toonde alleen belangstelling voor de regeling van het vetorecht.

4.2.: Verenigde Naties

Op 12 juni 1941 werd in juni al een eerste stap gezet door de ondertekening van een intergeallieerde verklaring waarbij de aanwezige geallieerden beloofden samen te werken met andere vrije naties in oorlogs- en in vredestijd. Men beloofde plechtig om geen afzonderlijke vrede met de vijand te tekenen.

Een tweede stap was de ondertekening van Atlantic Charter door Roosevelt en Churchill op 14 augustus 1941 tijdens de conferentie van Placentia Bay. Het was een gemeenschappelijke intentieverklaring met het oog op de wereld na de oorlog

op 1 januari 1942 tekenden 26 landen de verklaring van de Verenigde Naties in Washington waarbij ze samen partij kozen tegen een gezamenlijke vijand. De basis van de overeenkomst die hier getekend werd was nog steeds het Atlantic Charter waarbij men refereerde aan de nood voor respect voor de mensenrechten op een internationale basis.

Op 30 oktober 1943 tekenden de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, China en de Sovjet-Unie in Moskou een akkoord over een nieuw internationale organisatie met als doel veiligheid. Het moest een belangrijker en meer gerespecteerd orgaan worden dan de volkerenbond.

Voor het opstellen van artikelen werd gekozen voor een conferentie in San Francisco. Helaas kon Roosevelt hier niet meer bij zijn. Maar met een grootse aanzet van Roosevelt is de V.N. wel een succes geworden. Op dit moment zijn 193 landen lid van de V.N. en worden er dagelijks wereldconflicten opgelost. Franklins vrouw , Eleanor Roosevelt, heeft zich later met succes nog fanatiek ingezet bij de V.N.  voor gelijke rechten.

Voor het opstellen van artikelen werd gekozen voor een conferentie in San Francisco. Helaas kon Roosevelt hier niet meer bij zijn. Maar met een grootse aanzet van Roosevelt is de V.N. wel een succes geworden. Op dit moment zijn 193 landen lid van de V.N. en worden er dagelijks wereldconflicten opgelost. Franklins vrouw , Eleanor Roosevelt, heeft zich later met succes nog fanatiek ingezet bij de V.N.  voor gelijke rechten.