Voordracht Tariq Ramadan

Voordracht Nederlands

Tariq Ramadan

Liselotte
6VB
12 Oktober 2009
Eerste deel zijn bronnen, de artikelen waar ik de informatie vandaan heb. Het laatste stuk is mijn zelf geschreven betoog.



Artikel 1 - Ramadan moest hangen
De Groene Amsterdammer
2 September 2009
Door: Joeri Bloom en Onno Sinke

Joeri Boom heeft geschiedenis gestudeerd aan de UvA en heeft deze voltooid in 2000.

Werkt als verslaggever voor de Groene Amsterdammer. Hij begon met het schrijven van buitenlandse artikelen maar ging verder in de onderzoeksjournalistiek en reportages en specialiseerde zich vooral in conflictgebieden. Zijn verslagen kwamen o.a. terecht in de Groene Amsterdammer, Algemeen Dagblad, Reformatorisch Dagblad, Nieuwe Revu, Knack (vlaams), De standaard en De morgen.

In 1998 won hij de prijs voor beste journalist onder de dertig.

Onno Sinke studeerde aan de zelfde universiteit (UvA) ook geschiedenis. Hij werd genomineerd voorde Nationale Scriptieprijs in 2004, voor zijn scriptie over Radio Oranje. Sinke verricht wetenschappelijk onderzoek aan de Rijksuniversiteit Groningen en werkt als onderzoeker aan het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie, het NIOD.

Samenvatting:
Tariq ramadan was integratieadviseur en gasthoogleraar aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Zijn leerstoel, het salaris en verblijfskosten werden bekostigd door de gemeente Rotterdam. Beide ontsloegen Tariq, niet op politieke of financiële redenen, maar door zijn medewerking aan een door de Iraanse regime gefinancierd tv-programma. Deze keer is het niet Tariq zelf die voor onrust heeft gezorgd maar de universiteit die de politieke beweegredenen van de universiteit heeft gevolgd, wat onjuist is. De rede van zijn verslag, de nevenfunctie bij Press TV, een programma over religie, filosofie en monderne levensvragen. Hiermee zou Tariq zich voor de kar van de Iraanse regering laten spannen, wat je moet vermijden als hoogleraar. Hij zei echter dat hij zelf de touwtjes in handen had en de sjitische moellahs zelfs bekritiseerde en hoopte hiermee de ontwikkeling naar democratische transparantie te bevorderen. Ook vond hij het raar dat alleen Nederland moeite had met zijn werk voor Press-TV. Volgens hem komt dit door de moslimangst die Geert Wilders bij ons oproept. Twee jaar geleden zorgde Tariq ook al voor opschudding toen hij door de Gaykrant werd beschuldigd voor vrouwonvriendelijke en homovijandige uitspraken, die Grashoff hem wist vrij te pleitte. Sindsdien brokkelde het vertrouwen in Ramadan al beetje bij beetje af. Maar nu hij weer in opspraak kwam was er niemand die het voor hem op nam, ook niet de gene die hem eerder hadden geholpen. Hij was een verkiezingsrisico geworden, een boegbeeld voor een falend integratieprogramma.

Medewerkers van de Erasmus Universiteit protesteren tegen het vertrek van Tariq, volgens hen gaat dit tegen de academische vrijheid in. Eerder zei de universiteit namelijk al zich niet te willen bemoeien met persoonlijke opvattingen en uitspraken van de wetenschappers. Daarom publiceerde het college een nieuwe verklaring, niet zijn opvattingen maar het onbedoeld indirect legitimeren van het beleid van de Iraanse regering, zou het probleem zijn. Pas toen hij weigerde met het programma te stoppen werd hij ontslagen.

Volgens Entzinger legitimeerde Tariq wel degelijk de Iraanse regering, zo’n discussie programma zou essentieel zijn voor de islamitische regime. Toch is volgens Entzinger Ramdans vertrek een verlies voor de universiteit, hij is meer een wetenschapper dan een bruggenbouwer en is zeer geliefd bij studenten.

Bij Ramadan werd geen gebruik gemaakt van een curatorium, dat normaal dient als een buffer tussen finacier en hoogleraar. Maar de Rotterdamse gemeente financierde de ex-hoogleraar, waardoor onrust ontstond. De gemeente bekostigde zijn sociaal dialoogprogramma en zijn leerstoel. Het hoogleraarschap zou hem status geven, zou de samenwerking tussen de universiteit en gemeente stimuleren en er zou geld voor onderzoek aan de universiteit opleveren. Dit veroorzaakt volgens de KNAW vaak meer druk. De kwestie van Ramadan gaat over politieke beinvloeding van het universiteitsbestuur, iets wat moeilijk aantoonbaar is. In 1984 heeft het KNAW al de commissie Vrijheid van Wetenschapsbeoefeningen geschreven. Een wet waarin staat dat men vrij is voor aantasting en bedreiging van wetenschapsbeoefeningen. Toch komt de commissie niet in actie, Ramadan is namelijk gasthoogleraar, hij dient zich als gast te gedragen. Toch is er ook opspraak, een gasthoogleraar doet normaal een eenmalig college, maar Ramadan is hier voor een langere tijd, daarom was het handig geweest voor Ramadan wel een curatorium vast te stellen.

Volgens Drenth is verkeerd gehandeld, een universiteit hoort zelf opzoek te gaan naar een kandidaat voor een gesponsorde leerstoel, deze hoort de gemeente niet aan te dragen.

Originele artikel:
Ramadan moest hangen

→ Is de academische vrijheid in het geding?

Na het ontslag van gasthoogleraar Tariq Ramadan is de academische wereld in de war. De belangen van de gemeente Rotterdam en de Erasmus Universiteit rondom Ramadan waren opvallend nauw met elkaar verweven.

DOOR Joeri Boom en Onno Sinke

‘We hebben er natuurlijk grapjes over gemaakt’, bekent professor Han Entzinger, ‘maar de kwestie is niet plezierig.’ ‘Verbondenheid van stad en universiteit’ luidde het thema van de opening van het Rotterdamse academisch jaar afgelopen maandag. Juist dat thema (dat al maanden vast lag) heeft de Nederlandse academische wereld nu enkele weken bij de strot, met als aanleiding het ontslag van Tariq Ramadan als integratieadviseur door de gemeente Rotterdam en het gelijktijdige intrekken van zijn gasthoogleraarschap aan de Erasmus Universiteit. De gemeente bekostigde Ramadans leerstoel, zijn salaris en verblijfkosten. De universiteit ontkent dat het ontslag van de islamoloog een politiek besluit is, of ook maar iets te maken heeft met het wegvallen van de gemeentelijke financiering. Gemeente en universiteit voeren Ramadans medewerking aan een Iraanse tv-zender als reden aan.

Als hoogleraar migratie- en integratiestudies werkte Entzinger met Tariq Ramadan samen aan de Erasmus Universiteit. Hij heeft begrip voor het ontslag, maar stelt ‘vraagtekens bij de snelheid en de manier waarop het is gegaan’.

Andere wetenschappers hebben dat begrip niet. Het verzet tegen Ramadans ontslag van twee weken geleden breidt zich snel uit over tal van universiteiten en disciplines.

‘Ramadans ontslag is een teken aan de wand’, aldus Peter Geschiere, hoogleraar antropologie van Afrika aan de Universiteit van Amsterdam, die wijst op ‘de hetzes van columnisten’. ‘Dit is aan niemand uit te leggen.’

‘Het is een slecht idee om mensen de mond te snoeren’, meent ethicus Boudewijn de Bruin van de Rijksuniversiteit Groningen.

Het is nu eens niet Ramadans vermeende dubbele tong of zijn religiositeit die zijn ratio zou overheersen. Deze keer wordt de onrust veroorzaakt door het handelen van het college van bestuur van de Erasmus Universiteit, dat onzuiver zou zijn geweest en schadelijk voor de academische vrijheid. De universiteit lijkt de politieke beweegredenen van de gemeente te hebben gevolgd, en dat kan niet, is de teneur onder vertegenwoordigers van de universitaire wereld met wie De Groene Amsterdammer sprak.

De opgegeven reden voor Ramadans ontslag bij zowel gemeente als universiteit is zijn nevenfunctie als presentator van het discussieprogramma Islam & Life op de Iraanse satellietzender Press TV, een wekelijks programma over religie, filosofie en moderne levensvraagstukken. Volgens het bestuurscollege van de universiteit heeft Ramadan zich daarmee ‘voor de kar van een repressieve regering’ laten spannen, iets waartoe hij ‘in zijn positie als hoogleraar te allen tijde de schijn moet vermijden’.

Tariq Ramadan stelde ‘volledige redactionele vrijheid’ te hebben bedongen, vrij te zijn in zijn onderwerpskeuze en slechts contact te hebben gehad met de Britse producenten van het programma. Van enige steun aan het Iraanse regime was volgens hem geen sprake – hij had de sjiitische moellahs juist herhaaldelijk bekritiseerd. Hij koos juist ‘de weg van het kritische debat’ om Iran te helpen bij zijn ‘ontwikkeling naar democratische transparantie’. Hij wees er bovendien op dat alleen in Nederland moeilijk werd gedaan over zijn werk voor Press TV – inderdaad een opvallend verschijnsel. Hij wijt het aan de om zich heen grijpende moslimangst en de opkomst van Wilders’ PVV.

De twijfel over de geldigheid van de opzegging van zijn gasthoogleraarschap wordt extra gevoed door de politiek in de Rotterdamse gemeenteraad. Daar was de steun voor Tariq Ramadan als integratieadviseur en ‘bruggenbouwer’ sinds zijn aanstelling tweeënhalf jaar geleden flink afgebrokkeld. In april vorig jaar werd Ramadan door de Gaykrant beschuldigd van vrouwonvriendelijke en homovijandige uitspraken. Dat kostte hem veel goodwill. Een onderzoek door GroenLinks-wethouder Grashoff pleitte hem vrij, maar toen zich twee weken geleden opnieuw een kans voordeed om van Ramadan af te komen, liet het voltallige college van burgemeester en wethouders, met steun van hun partijen in de gemeenteraad, hem vallen. Oók degenen die hem eerder fel verdedigd hadden tegen vermeende ‘islamofobie’ van de oppositie. Ramadan was van bruggenbouwer gaandeweg een verkiezingsrisico geworden, boegbeeld van een falend integratieprogramma. Hij moest hangen.

Aan dergelijke afwegingen behoort een universiteit geen boodschap te hebben. Enkele dagen na Ramadans ontslag protesteerden verscheidene medewerkers van de Erasmus Universiteit tegen de gang van zaken middels een open brief in NRC Handelsblad, waarin ze Ramadans ontslag ‘strijdig met de academische vrijheid’ noemden. Ze riepen in herinnering dat de universiteit tijdens de homocrisis in april juist stelde het debat te willen bevorderen en zich niet te willen bemoeien met persoonlijke opvattingen en uitspraken van wetenschappers. De brief was ondertekend door 24 medewerkers van de Erasmus Universiteit (en één uit Leiden), onder wie zeven hoogleraren. Zij eisten dat de universiteit op haar besluit terugkwam.

Het bestuurscollege haastte zich een nieuwe, uitgebreider verklaring te publiceren, waarin ze stelde dat niet Ramadans opvattingen reden waren voor het intrekken van het gasthoogleraarschap, maar het ‘onbedoeld en indirect (...) legitimeren van het repressieve beleid van de Iraanse regering’. Pas toen hij weigerde met het programma te stoppen was hij niet meer welkom in Rotterdam. Er volgde een gesprek met de ondertekenaars van de protestbrief, maar beide partijen bleven bij hun standpunt.

‘We wisten dat hem een Amerikaans visum was geweigerd en dat hij een wolf in schaapskleren werd genoemd’, zegt professor Han Entzinger, die als vice-decaan betrokken was bij Ramadans aanstelling eind 2006. ‘We zijn te rade gegaan bij diverse islamologen van naam en faam uit verscheidene landen en dat zette de seinen op groen. Ramadan is conservatief en gelovig, de laatste tijd eerder meer dan minder, maar hij is consequent en consistent in zijn uitspraken. Hij spreekt niet met dubbele tong, wel wollig.’

Entzinger staat achter het beëindigen van Ramadans gasthoogleraarschap: ‘Ik heb het tv-programma gezien, inhoudelijk kabbelt het rustig voort, dat is het probleem niet.’ Het gaat juist om de symbolische waarde, stelt Entzinger: ‘Een islamitisch discussieprogramma is essentieel voor een islamitisch regime. Via Press TV legitimeren hij en de gasten in zijn programma het Iraanse regime wel degelijk.’ Entzingers protesterende collega’s maken regelmatig de vergelijking met China: moet de samenwerking met Chinese universiteiten nu dan óók worden opgeschort wegens de schending van de mensenrechten? Volgens Entzinger is dat geen goede vergelijking: ‘De vraag is: stel dat een collega op de Chinese televisie een positief programma over de Chinese mensenrechtensituatie presenteert, wil ik dan nog met diegene samenwerken? Ik liever niet.’

Volgens Entzinger is Ramadans vertrek een verlies voor de universiteit. Hij kweet zich met verve van zijn academische taak (‘hij is veel meer een wetenschapper dan een sociaal opbouwfiguur’) en was geliefd bij de studenten. Hij zal niet ontkennen dat er binnen de universiteit aanvankelijk ‘enige weerstand’ was tegen Ramadans aanstelling, en dat er terugkijkend beter rekening gehouden had kunnen worden met ‘het hier zeer gepolitiseerde onderwerp’. Bij de aanstelling van bijzonder hoogleraren, die worden gefinancierd met extern geld, wordt doorgaans een speciale stichting (een curatorium) in het leven geroepen, bestaande uit vakgenoten. Die kan fungeren als een buffer tussen financier en hoogleraar. Nu betaalde de gemeente Rotterdam Ramadans leerstoel rechtstreeks, wat bijdroeg aan de onrust rond zijn ontslag.

Het is opvallend hoe nauw de belangen van de gemeente en de universiteit rondom Ramadan met elkaar verweven waren. Ramadans leerstoel burgerschap en identiteit had dezelfde naam als het sociaal dialoogprogramma waaraan hij bijdroeg. De gemeente bekostigde beide. Volgens Entzinger was het naar Rotterdam halen van Ramadan een idee van de gemeente. Hij werd per e-mail benaderd ‘door iemand uit het gemeentelijk bestuur’ met het idee van een leerstoel voor Ramadan. ‘Door hem te binden aan de universiteit wilden zij hem enige status geven in Rotterdam’, zegt Entzinger. ‘Een verinniging van de samenwerking tussen gemeente en universiteit zou Ramadans integratiewerk helpen’, aldus de hoogleraar, ‘en het zou ook goed zijn voor ons.’ Het leverde de universiteit geld voor onderzoek en promovendi op.

Entzinger vindt die verinniging geen probleem. ‘Er zijn tal van voorbeelden waarbij overheden bijzondere leerstoelen financieren, met name in de sociale wetenschappen. De Wibaut-leerstoel in Amsterdam (eerst bekleed door Geert Mak, nu door Paul Scheffer – jb) wordt door de gemeente betaald. In de bèta-wetenschappen ritselt het van de leerstoelen die door bedrijven bekostigd worden.’ Volgens de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW) kan contractonderzoek echter ‘corrumperend’ werken, waarbij overheden vaak meer druk uitoefenen dan bedrijven. Uit onderzoek van de Volkskrant uit april 2008 bleek dat bijna een kwart van de professoren wordt betaald door bedrijven of overheden, doorgaans via stichtingen. Volgens de krant leidde dat soms tot onderzoek volgens de formule ‘wij van wc-eend adviseren wc-eend’.

De kwestie-Ramadan gaat niet over gecorrumpeerd onderzoek, maar over de vermeende politieke beïnvloeding van het universiteitsbestuur: iets wat moeilijk aantoonbaar is. Al in 1984 heeft de KNAW een commissie Vrijheid van Wetenschapsbeoefening in het leven geroepen, een soort Amnesty International voor de academische wereld, die namens de Akademie van Wetenschappen in het geweer komt bij ‘aantastingen en bedreigingen van de vrijheid van wetenschapsbeoefening’ of ‘steun betuigt aan geleerden die belemmeringen van politieke aard of anderszins ondervinden bij hun wetenschapsbeoefening’.

Volgens voorzitter Pieter Drenth zal de commissie niet in actie komen: ‘De man wordt geen strobreed in de weg gelegd bij het schrijven, denken en bekendmaken van wat hij maar wil.’ Als voormalig rector magnificus van de Vrije Universiteit en oud-voorzitter van de KNAW kreeg Drenth eerder te maken met kwesties waarbij de vrije wetenschapsbeoefening in het geding was. In dit geval is volgens hem sprake van een geschil tussen werkgever en werknemer. ‘Ramadan is gasthoogleraar, in feite zegt nu het gezinshoofd: ik vind dat jij je niet als een goede gast gedraagt, dus ga maar weg.’

Drenth heeft wel kritiek op de vorm die de leerstoel burgerschap en identiteit heeft. Die heeft meer weg van een bijzonder hoogleraarschap dan van een gasthoogleraarschap: ‘Bij een gasthoogleraar moet je denken aan een schrijver die eenmalig wat colleges geeft. Daarbij is het niet nodig een curatorium in te stellen. In het geval van Ramadan was het verstandig geweest dat wel te doen. Een college van bestuur bestaat niet uit vakgenoten, dus is zij niet bevoegd te oordelen over de prestaties van een hoogleraar.’ Drenth vraagt zich af op welke gronden in januari eigenlijk besloten is tot het verlengen van Ramadans universitaire aanstelling, nu er geen curatorium was.

Daar komt wederom de gemeente om de hoek kijken. Drenth: ‘Natuurlijk was het voor de gemeente makkelijker om Ramadan binnen te halen als ze hem ook een leerstoel konden aanbieden. Voor zo’n gemeente is dat een leuk erebaantje, een soort lintje. Daarvoor mag een universiteit zich echter nooit lenen. De universiteit hoort zélf op zoek te gaan naar een geschikte kandidaat voor de gesponsorde leerstoel. Als slechts de door de sponsor aangedragen kandidaat wordt beoordeeld, is dat een ongeoorloofde vermenging van competentiesferen. Dan glijd je af.’

Volgens Han Entzinger van de Erasmus Universiteit blijft de door de gemeente gesponsorde leerstoel ook na het vertrek van Tariq Raman bestaan. Er wordt nagedacht over een nieuwe invulling. Of ook een curatorium zal worden opgericht als buffer tussen overheid en universiteit, weet Entzinger nog niet. Maar hij vindt het geen slecht idee.

© Joeri Boom en Onno Sinke / De Groene Amsterdammer


Artikel 2 - Het ontslag van Tariq Ramadan
Dubbele agenda’s: Analyse
Vrij Nederland
29 Augustus 2009
Door: Robert van de Griend

Sinds 2004 is Robert redacteur bij Vrij Nederland. Hij studeerde Nederlands, Aziëstudies en Journalistiek aan de UvA. Hij schrijft vooral over vreemdelingenzaken en brengt maatschappelijke trends in kaart. Voordat hij deze functie bemachtigde werkte bij als freelancer bij Vrij Nederland en deed hij interviews voor NL20. Ook heeft hij een cultureel radioprogramma gepresenteerd op stadszender Amsterdam FM. Hij won o.a. de aanmoedigingsprijs van de VVOJ. Hij werd tweede bij de uitreiking van de Glazen Griffioen. En won in 2009 de Zilveren Zebra.

Samenvatting:
Tariq Ramadan moest zijn functie als integratieadviseur en gasthoogleraar aan de universiteit beëindigen, de officiële reden: hij presenteert een talkshow op PressTV, wat gefinancierd wordt door de regime van Iran.

Ramadan is om de verkeerde reden aangenomen, Kaya zou zorgen dat er een betere verhouding tussen autochtonen en allochtonen zou ontstaan, dat kreeg hij niet voor elkaar, dus stelde hij daarvoor Ramadan aan, hij zou goede bruggen kunnen bouwen. Dat terwijl en verschillende negatieve publicaties waren over Tariq. Maar hij vond hechte meer waarde aan het feit dat Ramadan als hoogleraar in Oxford werkte, voor Tony Blair als adviseur had gediend en op een islamdebat in Rotterdam goed uit de bocht was gekomen. Hij huurde Ramadan in als debater en beleidsadviseur en creëerde hiermee een leerstoel aan de Erasmus Universiteit. Hiermee zou tevens de relatie tussen de universiteit en de gemeente bevorderen. Als hoogleraar presteerde Ramadan goed, maar van bruggebouwen kwam het niet. Tariq vroeg te hoge tarieven voor zijn werkzaamheden en zijn taak was te vaag geformuleerd. Hij leverde qua integratie weinig op.

Later zorgde Tariq voor opschudding toen hij volgens de Gaykrant dubieuze uitspraken gedaan zou hebben over vrouwen en homo’s. Later onderzoek door Grashoff wees uit dat het verkeerd vertaald was. Maar het vertrouwen in Ramadan raakte hier door enigszins beschadigd.

Voor het ontslag van ramadan wordt als reden zijn presentatorschap voor PressTV gegeven, terwijl het logischer zou zijn, zijn niet goed fungeren als bruggenbouwer. Als het de gemeente echt om PressTV was gegaan, hadden ze hier wel beter onderzoek naar gedaan. Raar dat een universiteit niet kijkt naar harde feiten maar naar schijn.

Origineel artikel:
Dubbele agenda’s
Analyse / Het ontslag van Tariq Ramadan

Hij had ernstig aan geloofwaardigheid ingeboet. Hij had onvoldoende blijk gegeven van politiek inzicht en urgentie. En hij had zich koppig en arrogant getoond. Het waren weinig vleiende woorden waarmee Rotterdam afgelopen week afscheid nam van Tariq Ramadan. Tweeënhalf jaar werkte de Zwitserse islamoloog voor de stad als aanjager van het debat over de positie van moslims in de Nederlandse samenleving en was hij gasthoogleraar identiteit en burgerschap aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Vorige week dinsdag werd bekend dat Ramadan beide functies moet neerleggen. Officiële reden: hij presenteert naast zijn werkzaamheden in Rotterdam een talkshow op de televisiezender Press TV, die gesteund en gefinancierd wordt door het repressieve regime van Iran. Onacceptabel, meenden zowel het Rotterdamse college als het universiteitsbestuur, vooral omdat de moslimfilosoof zijn presentatorschap niet had opgegeven na de recente verkiezingsrellen in Iran.

Opvallend aan alle berichtgeving rondom het ontslag was dat noch het college, noch het universiteitsbestuur de hand in eigen boezem stak. Dat het op deze manier met Ramadan was geëindigd, lag puur aan de man zelf, zo leek de opvatting. De werkelijkheid ligt genuanceerder. Wie de periode-Ramadan nader beschouwt, moet vaststellen dat de Zwitser destijds om de verkeerde redenen is aangenomen, en nu om de verkeerde redenen is ontslagen.

Cassettes
Het begon allemaal met het aantreden van het nieuwe stadsbestuur in mei 2006. Nadat Leefbaar Rotterdam de verhoudingen tussen autochtonen en allochtonen vier jaar lang op scherp had gezet, kondigde de nieuwe coalitie van PvdA, CDA, VVD en GroenLinks een radicaal andere koers aan. Zoals Orhan Kaya, GroenLinks-wethouder voor participatie en cultuur, het verwoordde: 'We gaan van confrontatie naar vertrouwen, waar het gaat om integratie.' Kaya beloofde met een baanbrekend participatiebeleid te komen. Dat beleid kwam er maar niet, met als gevolg dat Kaya hevig onder vuur kwam te liggen in de raad. Toen de wethouder maanden na zijn aanstelling nog altijd niets concreets had laten zien en zijn positie al enigszins begon te wankelen, besloot hij een daad te stellen: hij haalde Tariq Ramadan naar Rotterdam. Ramadan, zo betoogde de wethouder, was een bruggenbouwer. Iemand die veel voor de stad zou kunnen betekenen.

Een opmerkelijke zet. In andere landen gold Ramadan als een omstreden figuur. In Frankrijk, bijvoorbeeld. De Franse onderzoeksjournaliste Caroline Fourest bestudeerde de boeken, cassettes en spreekbeurten van Ramadan en concludeerde in haar boek Frère Tariq (2004) dat hij zich naar buiten opstelt als een moderne moslim, maar er in werkelijkheid dubieuze ideeën op nahoudt. Fourest stelt dat Ramadan op zijn cassettes, die onder moslimjongeren in de Franse banlieues gretig aftrek vinden, zegt dat een goede moslimvrouw niet aan sport mag doen en nooit in een ruimte met een vreemde man mag verkeren.

Islamkenner Paul Landau schrijft in Le Sabre et le Coran (het zwaard en de Koran) uit 2005 dat Ramadan zich bedient van de 'taqiyya', een theologisch leerstuk dat het liegen tegen niet-moslims rechtvaardigt. Volgens zijn critici toonde Ramadan zijn ware gezicht toen hij in een televisiedebat met minister Sarkozy niet volledig afstand wilde nemen van de lijfstraffen voor overspelige vrouwen in Arabische landen, maar voor een 'moratorium' van de sharia pleitte.

Achthonderdduizend euro
Wethouder Kaya kende de verhalen die over Ramadan de ronde deden, maar liet zich er niet door afschrikken. Hij hechtte meer waarde aan het feit dat Ramadan ook hoogleraar was in Oxford, als adviseur werkte voor Tony Blair en eerder een goede indruk had achtergelaten op een islamdebat in Rotterdam. Dat de aantijgingen koren op de molen waren van Leefbaar Rotterdam, de partij die nog altijd veertien zetels in de raad had en dertig procent van de Rotterdammers vertegenwoordigde, leek Kaya daarbij niet te deren. Hij huurde Ramadan in als debater en beleidsadviseur voor de gemeente, en creëerde een speciale leerstoel voor hem aan de Erasmusuniversiteit.

Hoe vastberaden Kaya was om Ramadan een prominente rol te laten vervullen in de stad, bleek ook uit de snelheid waarmee de islamoloog werd geïnstalleerd op de universiteit. Duurt een dergelijke procedure doorgaans zeker driekwart jaar, bij Ramadan waren er slechts enkele maanden mee gemoeid, zo kwam naar voren in een reconstructie in Vrij Nederland in januari 2007. Een negatief advies van een voormalige decaan was daarbij genegeerd. Andere universiteiten waren tot hun verontwaardiging helemaal niet geraadpleegd. Kaya erkende destijds in VN dat er haast was bij de aanstelling van Ramadan. Hoogleraar migratie- en integratiestudies Han Entzinger, die ook bij de aanstelling betrokken was, zei: 'Als het aan de gemeente had gelegen, was het allemaal nog veel sneller gegaan.'

Dat de universiteit hier nauwelijks bezwaar tegen maakte, zei veel over de belangen die het bestuur bij de aanstelling liet meespelen. 'We zullen met hem in het centrum van het debat komen te staan,' zei Han Entzinger over Ramadan. Ook niet onbelangrijk: 'De afgelopen jaren was de relatie tussen de gemeente en de universiteit ernstig bekoeld. Maar door het instellen van deze leerstoel krijgen we achthonderdduizend euro aan onderzoeksgeld.'

Voor de Erasmusuniversiteit pakte de komst van Ramadan positief uit. Zijn colleges werden goed bezocht en de studenten waren overwegend enthousiast. Maar de stad profiteerde nauwelijks van Ramadan. Hij organiseerde diverse debatten en ging met Rotterdammers van alle gezindten in gesprek, maar van bruggen bouwen kwam het niet. Dat kon hem ook moeilijk worden aangerekend. De verwachtingen waren eenvoudigweg te hoog geweest. Wie zou het in Rotterdam wél voor elkaar hebben gekregen in zo'n kort tijdsbestek de enorme kloof tussen autochtoon en allochtoon ook maar een beetje te dichten? Daar komt bij dat de gemeente de precieze taakopdracht van Ramadan aanvankelijk veel te vaag had geformuleerd, en het tegelijkertijd goed had gevonden dat de islamoloog hoge tarieven vroeg voor werkzaamheden waarvan vooraf al duidelijk was dat ze verhoudingsgewijs weinig zouden opleveren. Veelzeggend was een PvdA-motie die in januari dit jaar door de gemeenteraad werd aangenomen, waarin - ruim twee jaar nadat de islamoloog aan de slag was gegaan - werd verzocht Ramadans taakopdracht aan te scherpen en diens loon in te perken.

Wat menigeen vooraf had gevreesd of zelfs verwacht, gebeurde ook in Rotterdam: Ramadan raakte in opspraak vanwege dubieuze uitspraken die hij op één van zijn cassettes zou hebben gedaan over homo's en vrouwen. GroenLinks-wethouder Rik Grashoff, die inmiddels Orhan Kaya was opgevolgd (Kaya trad juli 2008 af omdat hij onvoldoende steun voor zijn beleid had bij de coalitiepartijen), liet de zaak onderzoeken en kwam tot de conclusie dat Ramadan verkeerd was vertaald. Maar feitelijk deed dat er niet meer toe. Het vertrouwen in Ramadan als bruggenbouwer was voor veel Rotterdammers onherstelbaar beschadigd. De VVD stapte vanwege de affaire zelfs uit de coalitie. Dat dergelijke risico's bij het aanstellen van een man als Ramadan op de loer lagen, had het Rotterdamse college kunnen voorzien.

Redactionele vrijheid
Weinig Rotterdammers zullen er rouwig om zijn dat Tariq Ramadan nu door de gemeente de laan is uitgestuurd. Maar dat als reden voor het ontslag zijn presentatorschap bij Press TV wordt aangevoerd, en nadrukkelijk niet zijn functioneren als bruggenbouwer, is vreemd. Volgens Ramadan zelf heeft hij volledige redactionele vrijheid bedongen bij Press TV. Wie zijn programma op internet terugkijkt, moet constateren dat de moslimfilosoof uiteenlopende voor Iraanse begrippen heikele thema's aansnijdt, en progressieve opvattingen de ruimte biedt. Als het de gemeente Rotterdam werkelijk om Ramadans presentatorschap was gegaan, waarom heeft het college dan geen uitvoerig onderzoek naar Press TV gedaan? Waarom werd het ontslag dan al bekendgemaakt nog voor Ramadan zich had kunnen verdedigen?

Hetzelfde verwijt kan de Erasmusuniversiteit worden gemaakt. Hoogst merkwaardig dat een instituut van de wetenschap niet afgaat op harde feiten, maar op de schijn van een relatie met het Iraanse regime. Daarmee wekt het universiteitsbestuur zelf op zijn minst de schijn klakkeloos achter het Rotterdamse college te zijn aangelopen.

Helemaal onbegrijpelijk is het natuurlijk niet dat de gemeente Rotterdam deze stok heeft gekozen om de hond mee te slaan. Op die manier houdt het college zichzelf buiten schot en speelt het, met de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht, Leefbaar Rotterdam niet in de kaart. Over een dubbele agenda gesproken.

Door Robert van de Griend / 18 september 2009 / (0)


Artikel 3 - Rotterdan moet af van deze islamist; Tariq Ramdan bouwt bruggen. Ja, naar het fascistoïde islamitische regime van Iran
NRC Handelsblad
14 Augustus 2009
Door: Afshin Ellian

Afshin is een Nederlandse dichter, rechts geleerde en is geboren in 1966. Hij is geboren in Iran en in 1989 vluchtte hij naar Nederland. Hij heeft in de hoofdstad van Iran, Kabul 3 jaar lang geneeskunde gestudeerd. In Nederland heeft hij zelf rechten gestudeerd. Ook schrijft hij soms stukken tekst voor NRC en houdt hij een weblog bij op het internet. Hij is zelf ook docent geweest aan de universiteit in Amsterdam als docent strafrecht.

Samenvatting:
Tariq hoort te zorgen voor een brug tussen autochtonen en allochtonen, hoe kan hij daarvoor zorgen als hij voor de gewelddadige regime van Iran werkt.

Tariq laat zich niet bekritiseren, iedereen die aanmerking op hem heeft is een leugenaar, die een doel hebben, angst saaien.

PressTV is op 2 juli 2007 opgericht door Ahmadinejad, de president van Iran en maakt onderdeel uit van de staatsomroep. De zender maakt vooral propaganda tegen Israel en de VS en is bedoelt voor alle islamieten in europa. De boodschap die ze willen overbrengen: Alle problemen in de wereld zijn er door de Israëliërs gekomen.

Op pressTV werd onder andere de afschuwelijke onderdrukking van protesterende Iraniërs uitgezonden, tot woede van de BBC en CNN. Omdat PressTV ook over een gebouw in Londen beschikt, is Groot-Brittannië een onderzoek naar deze zender gestart, daar Teheran alle westerse journalisten aan banden heeft laten leggen.

En voor diezelfde zender maakt onze bruggenbouwer een programma voor, die door de Iraanse regime wordt betaald. Ramadan trekt partij voor de Iraanse regering, voor moordenaars en verkrachters. De enige bruggen die hij dan ook kan maken is naar het fascistoïde islamitische regime van Iran.

Op dezelfde zender waar Tariq voor presenteerde, zetten ze de kijkers op tegen de westerse wereld, door het verdraaien van verhalen. Iemand die voor zulke leugenaars werkt, voor het antisemitische Iraanse regime, kan geen bruggen bouwen!

Origineel artikel:
Rotterdam moet af van deze islamist
Tariq Ramadan bouwt bruggen. Ja, naar het fascistoïde islamitische regime van Iran
Door Afshin Ellian

Wie, zoals Tariq Ramadan, vrijwillig voor een gewetenloos en extreem gewelddadig regime werkt zoals het Iraanse, kan hier geen bruggenbouwer zijn.

Het is niet altijd makkelijk met Europese islamisten te debatteren. Ze hebben vaak twee gezichten en vele verschillende tongen. Ze hebben een taak: het normaliseren van de perceptie van het salafisme, en het islamisme in het algemeen in Europa. Tariq Ramadan is een islamist par excellence. Wanneer Frits Bolkestein hem kritische vragen stelt, dan is Bolkestein een leugenaar die angst wil zaaien. Zo is het ook gegaan met Henk Krol. Niemand mag Ramadan bekritiseren.

De gemeente Rotterdam en de Erasmus Universiteit hebben deze glad gepolijste islamist aangesteld als bruggenbouwer. Daarvoor werd veel, heel veel belastinggeld beschikbaar gesteld – belastinggeld dat niet in Egypte wordt verzameld wel te verstaan.

Wat is de wetenschappelijke waarde van een bruggenbouwer? Ik besef dat dit door sommigen kan worden opgevat als een racistische vraag die niet mag worden gesteld – kritische vragen aan islamisten worden vaak geëtiketteerd als racistisch. Anders dan: hoe bouwt iemand een brug tussen moslims en niet-moslims in Nederland wanneer hij niet alleen geen Nederlander is, maar ook geen woord Nederlands spreekt?

Ik ben bang dat ook dit een uitermate verkeerde vraag is in de ogen van de afdeling bruggenbouwers van de multiculturele industrie. Elke vraag naar het functioneren van deze aal is taboe onder de multiculturelen. Dan maar een neutrale vraag: doet Ramadan naast het bouwen van bruggen in Nederland nog iets anders? Ja, hij werkt voor PressTV.

PressTV is een Iraanse zender. Op 2 juli 2007 werd hij door president Ahmadinejad geopend. Hij is onderdeel van de Iraanse staatsomroep. Wat wil het islamitische regime bereiken met PressTV, dat toch een aardig zak duiten kost?

Zoals alle andere staatsomroepen in Iran, beoogt deze zender staatspropaganda uit te zenden. Op wie is die gericht? Op de moslims in Europa. Propaganda tegen Israël en de VS, en het verheerlijken van de Iraanse staat is de core business van PressTV. De boodschap luidt, samengevat: alle problemen in de wereld zijn terug te brengen tot de Israëliërs, de zionisten – vroeger zouden we zeggen: die rotjoden.

PressTV is niets anders dan de Engelstalige arm van antisemitische tirannie. En ook Ramadan, die leuke bruggenbouwer, werkt voor deze zender. Zijn programma heet Islam and Life. A weekly show presented by Tariq Ramadan. De eerste uitzending van dat programma was op 24 april van dit jaar. Hij heeft er inmiddels zestien gemaakt. PressTV zond in de afgelopen maanden, tot woede van de BBC en CNN, staatspropaganda uit over de wrede en gewelddadige onderdrukking van miljoenen protesterende Iraniërs. De berichtgeving van PressTV werd zo bont dat in Groot-Brittannië een onderzoek is gestart over de vraag of PressTV onafhankelijk genoeg is om vanuit Londen te mogen uitzenden. PressTV beschikt daar over een enorm gebouw.

Terwijl Teheran bijna alle westerse journalisten het land heeft uitgezet en de eigen media aan banden heeft gelegd, zitten de Engelstalige Iraanse propagandisten in Londen.

Dag in dag uit zijn we getuige geweest van gruwelijke optredens van de Iraanse regering tegen weerloze burgers. En dat gaat onverminderd door. Nu schrijft zelfs Karoubi (een moellah en tegenkandidaat) dat in de Iraanse gevangenissen de gearresteerde betogers werden verkracht. En wat doet onze bruggenbouwer Ramadan? Hij maakt programma’s die rechtstreeks door de Iraanse regering worden betaald. Als een moslim in Palestijnse gebieden omkomt, dan is de wereld te klein voor Ramadan en de zijnen. Maar de verkrachte, mishandelde en vermoorde Iraanse jongeren hoeven niet op zijn sympathie te rekenen. Hij werkt voor een regering van moordenaars en verkrachters, terwijl wij hem in Rotterdam aan een leuke zakcent helpen als beloning voor minimale inspanningen. De verlichte Ramadan maakt talkshows voor de islamo-fascisten van Teheran; zonder gewetenswroeging, want de islamitische republiek is kennelijk zijn ideale republiek. Het is duidelijk waarheen deze door Nederland gesubsidieerde bruggenbouwer zijn bruggen bouwt. Naar het fascistoïde islamitische regime van Ahmadinejad.

De tv-zender waarvoor Ramadan werkt, heeft ook een Perzische site. Daarop werd gisteren gemeld dat de tragische dood van een Turkse vrouw in Amsterdam (de crèchemoord) een racistische moord was op een islamitische vrouw met een hoofddoek. Alsof zij vanwege haar hoofddoek is vermoord. Deze leugen is nodig om de aandacht in Iran af te leiden van werkelijke politieke moorden die juist daar plaatsvinden. Voor deze club van leugenaars en staatsverkrachters werkt Tariq Ramadan, de Rotterdamse bruggenbouwer.

Wie zonder enige noodzaak en geheel vrijwillig voor het gewetenloze, extreem gewelddadige en antisemitische Iraanse regime werkt, mag en kan nooit en te nimmer met Nederlands geld bruggen gaan bouwen. En als Ramadan onverhoeds een bruggetje heeft gebouwd, moeten we het zo spoedig mogelijk afbreken. Want de andere kant van die brug, de oever waar het islamitische fascisme tiert, mag nooit en te nimmer een Nederlandse polder zijn.

Afshin Ellian is columnist van NRC Handelsblad.


Artikel 4 - Tariq moet in Rotterdam blijven
NRC Handelblad
17 Augustus 2009
Door: Shervin Nekuee

Ook Shervin Nekuee komt oorspronkelijk uit Iran en vluchtte in 1987 uit Iran. Hij vluchtte uit Iran omdat hij niet deel wilde nemen aan de oorlog daar. Hij heeft sociologie gestuurd aan de universiteit in Utrecht. Hij is medeoprichter van het blad EUTOPIA. Tegenwoordig schrijft hij voor bladen als NRC, Trouw en de Volkskrant.

Samenvatting:
Ramadan is een wolf in schaapskleren in plaats van bruggen te vormen probeert hij de democratie omzeep te helpen met zijn islam. Dat ramadan presenteert voor pressTV een programma gefinancierd door de regime van Iran, was de reden van zijn ontslag, aldus Afshin Ellian. Volgens Shervin Nekuee daarin tegen is er geen bewijs dat hij de Iraanse regering zou ondersteunen. Zijn programma gaat niet over machthebbers en er wordt geen propaganda gemaakt. Hij organiseerde juist goede dialogen. En hij besprak de positie van de moslim in Europa. Volgens Nekuee is hij teveel opgegaan in zijn enthousiasme. Wel is Nekuee het er over eens dat hij moet stoppen met het programma, door de gebeurtenissen rond om het neerslaan van de democratische oppositie in Iran. Hij is juist goed in deze tijd, hij wil de moslims overtuigen dat hun geloof gepaard kan gaan met de democratische principes en het Europese burgerschap. Ook zou hij een verkeerd voorbeeld zijn voor de nieuwe generatie moslims. Hij was aangenomen om een betere verhouding tussen autochtonen en allochtonen te creëren maar juist dat is wat wij niet willen, we zijn bang.

Origineel artikel:
Tariq Ramadan moet in Rotterdam blijven
Foto Dirk-Jan Visser
Gepubliceerd: 17 augustus 2009 14:25 | Gewijzigd: 18 augustus 2009 13:37

Tariq Ramadan moet stoppen met Press TV, maar het is onzin hem weg te zuiveren als hoogleraar en bruggenbouwer.

Door Shervin Nekuee

In de ogen van Afshin Ellian is Ramadan een wolf in schaapskleren, een stiekeme boodschapper van een ondemocratische ideologie – een islamist. Gesubsidieerd met (Rotterdams) geld is Ramadan bezig om de democratische grondvesten van deze samenleving te vergiftigen met zijn islam (Opiniepagina, 14 augustus). Op zich is er niks nieuws aan deze opvatting: de boze mannen van Pim Fortuyn in Rotterdam en het dozijn Hollandse islam-bashers hebben het al langer op hem gemunt. Of het nu om zijn mening over sluiers, homoseksualiteit of Iran gaat is secondair: als Ramadan maar vertrekt uit Nederland, lijkt de missie van deze anti-Ramadanlobby.

Het feit dat Ramadan medewerker is van het ‘islamo-fascistische’ Press TV is de bekende druppel. Ramadan is een enge islamist in plaats van een bruggenbouwer tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Nederland. Als hij al een brug aan bouwen is, dan is dat er een die naar het islamo-fascisme van bebaarde enge mannen in Iran leidt. We moeten derhalve zo snel mogelijk af van deze vijfde colonne van de radicale islam.

Wat Ellian doet is niets meer dan een ordinaire aantijging aan het adres van Ramadan en diens vermeende islamisme en anti-democratische agenda, zonder enig bewijs.

Ik denk wel dat Ramadan beter had moeten uitkijken bij het kiezen van Press TV als zijn internationale podium, en vooral bij het continueren van zijn programma’s na de Iraanse verkiezingen. Maar er is geen bewijs dat hij de Iraanse regering, laat staan het radicale islamisme, zou ondersteunen. In zijn programma laat hij zich op geen enkele manier uit over de Iraanse machthebbers of andere ‘schurken’. Hij organiseerde als presentator en programmamaker een dialoog tussen sunnieten en shi’ieten en dat is heel belangrijk gezien de huidige situatie in Irak. Ook ging hij in op de positie van moslims in Europa.

Wie een faire studie maakt van Ramadan kan hem niet veel meer verwijten dan dat hij, zoals elke geëngageerde intellectueel, wel eens te veel opgaat in zijn eigen enthousiasme.

Zijn primaire doel om relevant publiek, namelijk moslims, wereldwijd aan te spreken is een nobel streven, maar soms ook een valkuil. Het internationale formaat van een podium als Press TV was kennelijk verleidelijk (zie ook de brief van Ramadan van afgelopen donderdag op www.nrc.nl/ binnenland/...).

Gezien de gebeurtenissen de laatste tijd in Iran en de brute wijze waarop de democratische oppositie is neergeslagen door het regime, moet hij dat televisieprogramma opgeven. Maar het is geen reden om hem als het ware te willen wegzuiveren als hoogleraar aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit en als bruggenbouwer voor de gemeente Rotterdam.

De authentiek intellectuele poging van Ramadan om trouw te zijn aan de islam, gepaard gaande met een vurig enthousiasme om de moslims te willen overtuigen dat hun geloof niet in strijd hoeft te zijn met democratische principes en Europese burgerschapsnormen, maakt hem een bijzondere en broodnodige stem in het Europa van onze tijd. Wie Ramadan wil begrijpen, raad ik aan het degelijke en prachtige essay te lezen van Ian Buruma in The New York Times).

Dit alles zal de tegenstanders van Ramadan niet overtuigen, want de kwestie is niet wat Ramadan fout of goed doet, maar wat hij is. Hij staat met zijn academische en intellectuele prestatie, zijn retorisch gave, zelfs zijn elegante handgebaren en kledingsmaak ver van zijn tegenstrevers. De boze mannen van Leefbaar Rotterdam, noch Ellian en andere provinciale professoren en publicisten kunnen ertegen dat een bebaarde moslimman hen met veel elegantie en hoffelijkheid verbaal knock-out weet te slaan.

Een andere reden waarom Ramadan weg zou moeten, is dat hij een treffend voorbeeld kan zijn voor de nieuwe generatie moslims die, door hem geïnspireerd, door de these prikken dat islam en democratie niet samengaan. Volgens zijn tegenstanders moet Ramadan niet weg wegens zijn optreden op Press TV Iran, maar omdat moslim-bashers zijn gave om islam en democratie met elkaar te verbinden als een bedreiging zien. Hij moet weg omdat hij in staat blijkt te doen waar hij door het Rotterdamse college oorspronkelijk voor was aangesteld, namelijk bruggen te slaan tussen de islam en het Westen.

Niet de toekomst van Ramadan baart mij zorgen, wél die van Nederland. Hoe moet het met ons land, met onze kinderen en met de toekomst van de multiculturele samenleving?

Hoe komen we uit deze angst- en verdachtmakingssfeer? Een democratie bloeit bij diversiteit. Bij tegengeluiden. Daar is – of misschien moeten we, na deze hetze zeggen: ‘was’– Ramadan een voortreffelijk voorbeeld van.

Shervin Nekuee is socioloog, redacteur van eutopia.nl en auteur van De Perzische paradox

Artikel 5 - Steun voor Tariq Ramadan brokkelde langzaam af;
Trouw
19 Augustus 2009
Door: Adri Vermaat

Over Adri was heel weinig te vinden, toch heb ik na lang zoeken de volgende informatie kunnen bemachtigen:

Adri Vermaat begon als algemene verslaggever, maar besloot in 1999 tot leidende functie over te gaan. Ondanks dat hij hoofdredacteur werd bleef de drang kriebelen om zelf bij te zijn en verslagen te schrijven. Na zes jaar besloot hij dan ook weer om zelf aan het werk te gaan, voor trouw.

Samenvatting:
Hoe kon Tariq Ramadan ooit een bruggenbouwer zijn tussen de autochtonen Nederlands en allochtonen, als hij zelf geen ene woord Nederlands spreekt. Bovendien is hij een drukke man, bevindt zich overal tegelijk en kan zo nooit een goed beeld krijgen van onze situatie.

Toch vond Kaya die hem in 2006 aanstelde als integratieadviseur het een goed idee, Ramadan zou een bindende factor zijn. Helaas pakte het anders uit, hij bleek voor vele problemen te zorgen. Een tijdje geleden kwam de Gaykrant met een bericht dat Tariq dubieuze uitspraken had gedaan over homo’s en vrouwen, Grashoff (vervanger Kaya) liet dit onderzoeken en wist zo onder het ontslag van Ramadan uit te komen. Aboutaleb had er echter al genoeg van, voor hem hoefde het nooit meer. Ook leidde dit incident tot het opstappen van twee VVD-wethouders. Hij raakte hierdoor veel vertrouwen kwijt.

Nu Ramadan opnieuw in opspraak kwam door zijn programma op de door de Iraanse regering gefinancierde PressTV, was het de druppel water dat de emmer deed overlopen.

Behalve het incident van PressTV gingen steeds meer mensen fouten bij Ramdan zoeken, we waren hem al lang zat.

Origineel artikel:
Steun voor Tariq Ramadan brokkelde langzaam af

Integratie
De Zwitsers-Egyptische Tariq Ramadan, hier op een archieffoto uit 2005, raakte keer op keer in opspraak.

Rotterdam schuift islamoloog Tariq Ramadan aan de kant. Hij zou te ver zijn gegaan door als tv-presentator het bewind in Iran te behagen.

Praktisch bezien was de verbintenis die Rotterdam bijna drie jaar geleden sloot met filosoof en arabist Tariq Ramadan weinig gelukkig. Hij sprak, en spreekt, geen woord Nederlands. Dat is op zijn minst onhandig voor een beoogde bruggenbouwer in een voor hem onbekende stad, van wie wordt verwacht dat hij adviezen aanreikt in het integratiedebat.

Bij zijn benoeming tot gasthoogleraar aan de Erasmus Universiteit was destijds al duidelijk dat globetrotter Ramadan slechts een beperkt deel van zijn tijd aan Rotterdam zou (kunnen) besteden. De man is druk bezet en veelgevraagd, tot in alle uithoeken van de wereld.

Toenmalig integratiewethouder Kaya van GroenLinks zag hierin echter geen probleem. „Vriend en vijand zijn het erover eens dat Ramadan een bindende factor is”, motiveerde hij blij verrast diens komst.

De werkelijkheid bleek anders. Zelden heeft een door een gemeente aangetrokken adviseur in zo’n korte tijd zoveel verdeeldheid gezaaid als uitgerekend Ramadan.

Nog maar een klein half jaar geleden leidde dit tot het vertrek van de twee VVD-wethouders in het college van burgemeester en wethouders van Rotterdam.

Die liberale crisis kon de Zwitsers-Egyptische filosoof overigens onmogelijk zelf worden aangerekend: hij vormde slechts ongewild de aanleiding.

Het VVD-duo steunde aanvankelijk het collegevoorstel om hem als integratieadviseur in huis te houden, maar kwam daar een week later, mede onder druk van de eigen partijtop, van terug en stapte op.

Juist bijgekomen van enige – relatieve – rust rond Ramadan ontstond vorige week een nieuwe, nu voor hem fatale rel. Aanleiding was het presenteren van een programma over de islam voor het Iraanse, en door het regime in Teheran gesubsidieerde televisiestation Press TV.

Het was koren op de molen van het toenemend aantal criticasters, dat vond dat Rotterdam destijds met het aantrekken van Ramadan voor een onmogelijke weg koos.

Illustratief voor deze stroming is burgemeester Aboutaleb. In april diskwalificeerde hij, in de gemeenteraad, de integratieadviseur met de opmerking: „We kunnen deze constructie uitzitten, maar mijn advies zou zijn: nooit meer.”

Die bewuste dag was nog wel zo mooi begonnen voor Ramadan. Onderzoek van de gemeente Rotterdam naar zijn opvattingen over homoseksualiteit en vrouwen pakte gunstig voor hem uit. Van het uitdragen van een dubbele boodschap door Ramadan was geen sprake, luidde de uitkomst van het onderzoek, dat in gang werd gezet na een klacht van de Gaykrant.

Het maakte de paar woorden van Aboutaleb voor hem alleen maar dodelijker. Openlijke en onvoorwaardelijke steun was er sindsdien alleen nog van de lokale CDA-fractie en van integratiewethouder Grashoff, opvolger van partijgenoot Kaya. Grashoff plaatste de ophef over de opvattingen van Ramadan rond vrouwen en homoseksuelen in een sfeer van ’stemmingmakerij’ tegen alles wat islamitisch is.

Het debat over de kwaliteiten van Ramadam, of vaker nog zijn persoonlijke integriteit, gaf de laatste tijd steeds vaker aanleiding voor polemiek. Hij werd publiekelijk de ’Schande van Rotterdam’ genoemd. Voor- en tegenstanders, veelal publicisten, gebruikten steeds vaker krassere bewoordingen, om zo hun gelijk te halen.


Artikel 6 - Hij wist heus hoe de vlag erbij hing: Tariq Ramdan Rotterdamse wethouder blijft optimistisch over integratie
De volkskrant
22 Augustus 2009
Door: Janny Groen en Annieke Kranenberg

Janny Groen geboren in 1952 werkt sinds 1980 voor de Volkskrant. Ze bracht boeken uit over Zuid-Afrika, Amerika en geloof. Verder werkte ze voor buitenlandredactie, als correspondent in Amerika en als algemeen verslaggeefster. Sinds drie jaar richt ze zich terrorisme en islamitische radicalisering in Nederland.

In 1974 werd Annieke Kranenberg geboren. Ze is sinds 1998 werkzaam als verslaggeefster bij de Volkskrant. Ze schreef onder andere over het Joegoslavië-tribunaal en Volkert van der G. Na de moord op Theo van Gogh mocht zij voor de volkskrant onderzoekdoen naar terrorisme en islamitische radicalisering in Nederland.

Samenvatting:
Grashoff over Ramadan: Ramadan was woedend over het feit dat hij van journalisten moest horen dat hij ontslagen was zowel als integratieadviseur als hoogleraar. Ramadan wist hoehij er voor stond, helemaal na de berichten die de Gaykrant uitzond over zijn gedachten over homo’s en vrouwen. Hij had moeten oppassen. PressTV was de laatste druppel, niemand meer die in hem wilde geloven. Tariq heeft gebrek aan empathie, ondanks dat hij zich moeilijk kan aanpassen, kan hij toch goed op mensen inspelen en inspireren. Maar met iets meer inlevingsvermogen had die het verder geschopt. Doorgaan was politiek en maatschappelijk niet verantwoordelijk. Nu Tariq weg is stoppen we zeker niet met bruggen bouwen, in Nederland is 48 procent allochtoon, met meer dan 170 nationaliteiten. Als we alles blijven afschuiven op de islam, verpesten we het voor ons zelf, dan kunnen we nooit in een goed verband samenleven. Als we allemaal een beetje ruimte laten voor onze eigen identiteit passen we allemaal in de maatschappij.

Origineel artikel:
‘Hij wist heus hoe de vlag erbij hing’
INTERVIEW, Van onze verslaggeefsters Janny Groen, Annieke Kranenberg
Gepubliceerd op 21 augustus 2009 22:16, bijgewerkt op 22 augustus 2009 12:10

ROTTERDAM - Een ‘nuttig’ gesprek met Ramadan leidde niet tot nieuwe inzichten. ‘Doorgaan met hem was geen optie. ’

Tariq Ramadan (EPA)

Aan het eind van het vraaggesprek moet de Rotterdamse wethouder Rik Grashoff (participatie, cultuur en milieu) iets van het hart. Prima dat er in het artikel wordt gereflecteerd op de affaire Tariq Ramadan, maar kan er ook vooruit worden gekeken? De GroenLinks-wethouder maakt zich zorgen over de verziekte sfeer rondom het integratiedebat. ‘Dat is heel slecht voor Nederland.’

De ironie wil dat uitgerekend Grashoff volgens Tariq Ramadan bijdraagt aan dat slechte klimaat. De moslimfilosoof plaatst zijn ontslag van dinsdag in de context van een hetze tegen hem en de islam. Woedend is Ramadan over het feit dat hij van journalisten moest horen dat Rotterdam en de Erasmus Universiteit de medewerking met hem hadden opgezegd in verband met zijn werk voor de door het Iraanse regime gefinancierde Presstv. Hij is ‘zonder enige dialoog’ aan de kant geschoven.

Heeft u inmiddels met Ramadan gesproken?

‘Ja. Het was een nuttig gesprek, maar het leidde niet tot nieuwe inzichten. Hij blijft boos, vindt dat er onvoldoende hoor en wederhoor is toegepast.’

Heeft u handig geopereerd?

‘Het is een hele trotse man. Dat siert hem. Ik denk dat dat hem helpt in zijn onafhankelijkheid all over the world. Ik geloof onmiddellijk dat hij zijn oren niet laat hangen naar Ahmadinejad.

‘Al had ik hem eerder gesproken, dan nog was hij woedend en ervan overtuigd dat hij onheus bejegend zou zijn. Ramadan kan zich niet verplaatsen in de problemen die anderen met zijn rol kunnen hebben. Dat komt telkens terug in zijn stijl, het is een handicap. In Nederland weet je dat bruggenbouwen moeilijk is. Ik heb me ongelooflijk ingespannen om hem daarvan bewust te maken, ook dit voorjaar (toen Ramadan in opspraak kwam wegens veronderstelde homo-onvriendelijke uitspraken, red.). Ik heb hem gevraagd op de publieke tribune in de gemeenteraad te zitten, met een simultaan tolk naast hem, toen het over zijn contract ging. Hij wist dondersgoed hoe de vlag erbij hing, dat het buitengewoon lastig was om politiek draagvlak te behouden voor zijn functie. Als je dan doet of je ontslag als een donderslag bij heldere hemel komt, tja.’

Maakt zijn gebrek aan empathie hem dan niet per definitie ongeschikt als bruggenbouwer?

‘We hebben hem aangetrokken om zijn sterke eigenschappen: internationaal is hij enorm gezaghebbend, hij heeft charisma en kan mensen op allerlei niveaus inspireren. Bij een bijeenkomst met Marokkaanse moeders heeft hij verteld over de actieve rol die vaders moeten hebben in de opvoeding. Dat maakte indruk bij de moeders die dat altijd al vonden, maar dachten dat het misschien niet gezegd mocht worden.

‘Neemt niet weg dat zijn handicap – zijn afstandelijkheid en zijn verdedigende houding – de zaak geen goed heeft gedaan. Als hij empathischer was geweest, had hij meer kans gehad.’

In 2007 was al duidelijk dat hij in het buitenland omstreden was.

‘Dat is wijsheid achteraf. Dat betekende niet dat hij hier geen goede rol zou kunnen vervullen.

‘Dat er in Nederland mensen zijn die het regelrecht op zijn persoon hebben gemunt, dat had ik niet voorzien. Zo’n Frits Bolkestein, dat hij er plotseling werkelijk op volle sterkte in zou gaan...’

Bent u niet bang dat u door zijn ontslag het tegenovergestelde heeft bereikt van wat u beoogde? Beide ‘kampen’ zijn gesterkt in hun vooroordelen.

‘In april heb ik gezegd: ik ga geen mensen wegsturen op basis van een hetze. Nu gaat het om iets anders. Ramadan heeft een forse inschattingsfout gemaakt door bij Presstv te blijven, zelfs na de repressie van het Iraanse regime. Ik moet nog aan de nazorg werken, maar de meeste moslims zullen dat begrijpen.’

Dertien prominente wetenschappers noemden zijn ontslag in de Volkskrant ‘de schande van Rotterdam’.

‘Ik ben blij dat mensen het voor hem opnemen. Dat is goed voor het islam- en integratiedebat, wat te veel wordt gedomineerd door rechts. Er stond ook veel waars in hun opiniestuk, maar dat neemt niet weg dat je als stadsbestuur slechts twee keuzen hebt: doorgaan of niet. Er zit niets tussenin. Doorgaan was politiek en maatschappelijk geen optie.’

Laat Ramadan een leemte achter?

‘We zouden net een nieuwe dialogenreeks beginnen, daarin had Ramadan een forse rol. Er valt dus letterlijk een gat. Dat gaan we op een andere manier invullen: niet met één persoon, maar met meerdere figuren. Ik heb nog geen idee wie dat zullen zijn. Het is zeker niet zo dat de integratie stopt nu Ramadan is vertrokken.’

Hoe gaat u nu bruggenbouwen?

‘We moeten geleidelijk de beweging van integratie naar participatie maken. Hier is 48 procent van de bevolking allochtoon; we hebben ruim 170 nationaliteiten. Ik ben heel optimistisch: over tien à twintig jaar is de complete beroepsbevolking, tot en met hbo-niveau, een afspiegeling van de samenleving. Als je dat niet gelooft, loop dan even door de kantine van de Hogeschool Rotterdam.

‘We zitten nu in een kramp met elkaar. Maar als we de rust kunnen opbrengen het vraagstuk van ontsporende jongeren en criminaliteit apart te houden van participatie, groeien we hier overheen.’

Dan komt Wilders die zegt...

‘Daar zitten echt risico’s. Ik bagatelliseer niets, maar als we blijven roepen dat de islam een gevaar is en dat Marokkaanse jongeren ontsporen door hun cultuur en religie, verpesten we het voor onszelf.

‘Ik ben voor soft assimilation: als je ruimte laat voor eigen identiteit, zal die een vorm krijgen die aansluit bij de huidige maatschappij. In Angelsaksische landen is dat al zo. Daar dimdammen ze niet over hoofddoekjes. Onlangs reisde ik naar Canada. De eerste die ik tegenkwam was zo’n chagrijnige dame van de douane. Mét hoofddoek. Die mevrouw was even chagrijnig als alle andere douaniers. Zeer geïntegreerd zou ik zeggen.’



Uiteindelijke voordracht:
Hoogleraar en integratieadviseur Tariq Ramadan is sinds 18 augustus 2009 niet meer welkom als gastleraar aan de Erasmusuniversiteit van Rotterdam ook met bruggenbouwen mag hij definitief stoppen, als hij hier überhaupt aan begonnen was. Na eerdere uitspattingen over homo’s en vrouwen, was zijn presentatorschap bij de zender PressTV de druppel die de emmer deed overlopen! Tariq Ramadan is terecht ontslagen! Wel zou zijn ontslag als gastleraar aan de Erasmusuniversiteit tot schending van de universitaire vrijheid kunnen leiden, maar willen wij dan volgend jaar als wij naar de Universiteit gaan, hoorcolleges krijgen van een man die argwanend neerkijkt op ons vrouwen, die het niet snapt dat wij ook instaat zijn een opleiding te volgen? Nee, ik vind het een verstandige en terechte beslissing dat Ramadan ontslagen is!

Tariq Ramadan kwam in de opspraak toen op 12 augustus dit jaar ScienceGuide meldde dat Ramadan een discussie programma presenteert op PressTV een door het Iraanse regime gefinancierde zender. Een integratieadviseur die zich voor de kar laat spannen van de repressieve regering van Iran, hij had toch wel beter moeten weten. Nee zelf was hij er van overtuigd dat hij ze door mee te werken aan hun programma helemaal niet zou steunen, sterker nog in zijn programma zou hij de regering bekritiseren en hierdoor helpen bij de ontwikkeling van een democratie. Maar het gaat niet om de inhoud van het programma, een islamitisch discussieprogramma is essentieel voor een islamitische regime, via pressTV legitimeren hij en de gasten in zijn programma het Iraanse regime wel degelijk.

De zender is gericht op moslims in europa, die worden d.mv. propaganda opgezet tegen de Israëliërs, want volgens de Iraanse regering kun je alle problemen terug brengen tot dit volk. PressTV is een antisemitische tirannie en onze integratieadviseur werkt hiervoor? Toch gingen wij mild om met onze Ramadan, hij kreeg zelf de keus, opstappen bij PressTV en zijn presentatorschap daarmee eindigen, of doorblijven werken voor het regime en hiermee zijn hoogleraarschap aan de universiteit en zijn baan als integratieadviseur verliezen. Ramadan heeft zelf voor zijn ontslag gekozen.

Maar er zijn meer redenen die tot het ontslag van Tariq hebben kunnen leiden. Zo werd Tariq al om een verkeerde reden aangenomen, hij moest het waar maken wat Orhan Kaya niet had gekund, bruggenbouwen tussen autochtonen en allochtonen in Nederland. Daarbij werd door de gemeente een leerstoel gecreëerd aan de Erasmusuniversiteit als gasthoogleraar. Ondanks zijn twee grote taken in Nederland, bleef Ramadan een zeer gevraagde man en reisde daardoor veel. Echt veel tijd in Nederland bracht hij dus niet door. Hoe kan je de cultuur van een vreemd land dan leren kennen? Alleen door continu in Nederland te zijn en je in onze cultuur en gewoontes te verdiepen weet je wat voor mensen wij zijn, hoe Nederlanders in elkaar steken en hoe je ervoor kan zorgen dat de banden tussen wij Nederlands en de allochtonen zouden kunnen worden verbeteren. Daarbij komt ook nog eens dat Tariq onze hele taal niet beheerst. Is het niet hoogst moeilijk voor een integratieadviseur om adviezen tijdens debatten aan te reiken als je geen een woord Nederlands spreekt en niet bekend bent in desbetreffende stad Rotterdam? Bovendien heeft Ramadan nooit een zinnig rapport uitgebracht, zelf beweert hij dat deze rapporten allang klaar waren, maar uit angst voor de islam nooit gepubliceerde mochten worden van de politici. Dat we nooit wat aan Ramadan hebben gehad als bruggenbouwer kunnen we hem ook eigenlijk ook niet kwalijk nemen, zijn taken die hij als bruggenbouwer in Nederland moest volbrengen zijn nooit duidelijk op papier gezet, hij hield zich meer bezig met zijn gasthoogleraarschap en andere zaken, dan het daadwerkelijk verbeteren van de verhouding tussen allochtonen en autochtonen. Toch moest de gemeente elke maand een flink bedrag voor Ramadan neertellen.

Niet alleen als integratieadviseur moest die betaald worden, maar ook zijn hoogleraarschap aan de Erasmusuniversiteit werd door de gemeente betaald, hij was tenslotte door hen aangesteld om de banden tussen de gemeente en universiteit te verbeteren. Ook hier zit het fout, de universiteit hoort zelf op zoek te gaan naar een geschikte kandidaat voor een gesponsorde leerstoel, i.p.v. dat de gemeente komt aandraven met een kandidaat, die de banden tussen gemeente en universiteit zou moeten versterken. Zo had het ontslag van Tariq als integratieadviseur niet direct kunnen leiden tot einde van zijn hoogleraarschap. En was der geen twijfel gekomen of de universitaire vrijheid in het geding kwam te staan. Maar om financiële redenen zou het helemaal niet gaan.

Ramadan had al eerder voor een opschudding gezorgd toen hij vorig jaar april door de Gaykrant werd beschuldig van vrouwonvriendelijke en homovijandige uitspraken, wethouder Grasshof (vervanger van Kaya) pleitte hem dit uiteindelijk vrij, omdat zijn uitsprakenverkeerd vertaald zouden zijn. Ondanks het positief uitwijzende onderzoek, werd zijn taak als bruggenbouwer van de Rotterdamse gemeente hierdoor onherstelbaar beschadigd en de VVD stapte hierdoor zelfs uit de coalitie. Ramadan had dit als waarschuwing moet zien, hij wist dat hierna nog beter op hem gelet zou worden.

Maar hij deed meer uitspraken die niet recht gezet kunnen worden: Zo schreef hij in zijn boek Frère Tariq in 2004, dat hij zich voordoet als een moderne moslim, maar er in werkelijkheid dubieuze ideeën op nahoudt. Zo zou hij op een cassette die voor moslimjongeren bedoeld zijn hebben gezegd: een goede moslimvrouw mag niet aan sport doen en mag zich nooit verkeren in een ruimte met een vreemde man.

Ook verschuilt Tariq zich achter de ‘taqiyya’ en islamitische gedragsregel, die liegen tegen niet-moslims rechtvaardigt. Hoe kan een man, die vrouwenemancipatie niet snapt, die zelf dus niet goed geïntegreerd is in de Nederlandse samenleving, die het liegen tegen niet-moslims rechtvaardigt, enig vertrouwen scheppen als bruggenbouwer en zijn taken goed volbrengen? Terwijl hij zichzelf niet wil aanpassen aan de Nederlandse cultuur. Hoe kunnen wij een man vertrouwen, die instaat is tegen ons niet-moslims te liegen? Hij hoort juist de moslims te laten integreren en duidelijk te maken dat wij het hier in Nederland anders doen! Hiermee zou hij juist het foute voorbeeld geven voor de nieuwe generaties moslims in Nederland, het omgekeerde waarvoor hij ooit is aangenomen.

Al met al is Tariq dus terecht ontslagen, hij werkt voor het regime van Iran, snapt vrouwenemancipatie niet, liegt tegen niet-moslims, zorgde voor het opstappen van de VVD uit de coalitie van Rotterdam en heeft zijn taak als integratieadviseur niet serieus genomen of volbracht. Nee Ramadan wilde niet dat de allochtonen zich zouden integreren in Nederland, nee wij Nederlanders moeten ons aanpassen en integreren in de wereld van de islam. Zodat wij vrouwen, straks als enige recht het aanrecht zouden hebben, geen sport meer mogen uitoefenen en nooit meer met mannelijke vrienden alleen over de vloer mogen hebben.