Popmuziek te commercieel

Popmuziek te commercieel Muziek, niet meer weg te denken toch? Iedereen heeft het wel een over muziek, iedereen luistert wel eens naar muziek. Het publiek wordt steeds breder. Dat komt doordat het tegenwoordig voor iedereen mogelijk is muziek te luisteren. Op de behoeften van de mensen wordt in dit geval handig ingespeeld door de marketingjongens. Daardoor wordt, volgens veel mensen de (pop)muziek te commercieel (de business). Is dat ook zo? Eerst even een voorbeeld: in 1997 beheersten de Spicegirls de media. De Britse meidengroep verkocht miljoenen platen, er werd een film gemaakt en er werd een contract getekend met een frisdrankgigant. Ze lijken dus de meest succesvolle meidengroep aller tijden. Critici denken dat het succes en de populariteit van de groep niet te maken heeft met de originaliteit of de kwaliteit van de muziek. Nee, het heeft meer te maken met het, door “handige marketingjongens” bedachte, imago van de groep. Het blijft niet bij deze critici, steeds meer mensen delen deze mening. De invloed van de platenindustrie wordt steeds groter. Ze onderzoekt wat goed zal verkopen. Vervolgens wordt daar op kunstmatige wijze een popgroep bij gefabriceerd. Bands schijnen niet meer uit zichzelf te kunnen ontstaan. Er schijnt altijd iets voor nodig te zijn om te kunnen ontstaan. Kijk bijvoorbeeld naar Big Brother, daar zaten een paar mensen bij die populair werden bij het grote publiek. Daardoor kunnen ze al bijna niets fout doen. De mensen van de platenindustrie zien dat, en zorgen er vervolgens voor dat de betreffende persoon een nummer uitbrengt. Hij is toch populair. De mensen kopen die plaat tocht wel. Een plaat van zo’n populair(e) meisje/jongen, die mag je toch niet missen? Je zou dit argument ook in enkele zinnen kunnen samenvatten: bands worden niet beroemd of bekend door de kwaliteit van de muziek, maar door het imago dat ze krijgen door het werk van handige marketingjongens. Dat de muziekwereld steeds commerciëler wordt, kun je ook voor een deel toeschrijven aan de media. Zij maken reclame. Zij laten mensen zien wat ‘in’ is. Mensen gaan steeds meer af op wat de media hen laat zien. Dat wat in is moet je luisteren. Het lijkt hen niet op te vallen dat de kwaliteit van sommige bands en groepjes langzamerhand een bedenkelijk niveau krijgt. Kijk bijvoorbeeld eens naar Job. Niemand kende hem. Via een commercieel tv-programma wordt hij bekend en hij brengt een liedje uit: ‘Jij bent de zon’. Als je aan mensen vraagt of ze die plaat hebben, geven ze dat vaak toe. Er zijn er best veel die deze plaat hebben, logisch want Job is ‘in’. Als je vervolgens vraagt wat ze nu eigenlijk van die plaat vinden, geven ze vaak toe dat ze het eigenlijk niet echt gigantisch mooi vinden. Ze geven zelfs toe dat die Job vals zingt. Dat al deze mensen die plaat toch gekocht hebben ligt aan de media. Daar wordt gezegd dat die plaat ‘in’ is, en dat Job een goede gast is, enz. Daar gaan deze mensen op af. Sommige mensen beginnen nu in te zien dat de hedendaagse muziek voor een deel niet meer ‘echt’ is. Het is, zoals al eerder gezegd, zo dat de platenindustrie bands fabriceert. Op deze manier wordt een groot deel van de mensen tevredengesteld. De bands en groepen doen zelf eigenlijk niets. Ze moeten van en voor de platenindustrie een bepaalde muziekstijl maken. Ze moeten zingen over een bepaald thema. In het ergste geval wordt de complete tekst de bands voorgeschoteld. Ze maken niets zelf. Er blijkt niet uit dat ze kwaliteit hebben. Er kan vaak niet meer gesproken worden over echte, pure muziek. De echtheid van de muziek is dus schijnbaar discutabel geworden. Mensen gaan steeds meer inzien dat veel hedendaagse muziek niet meer echt is. Dat is natuurlijk positief. Je ziet dan ook dat niet-commerciële bands en minder commerciële bands weer opkomen. Mensen kiezen langzamerhand wat meer voor echte, pure muziek. Het is natuurlijk wel zo dat eigenlijk alle bekendere bands commerciëler worden. Als ze niet een beetje aan de mensen denken, koopt niemand de cd’s. Ze moeten dus wel. Toch heb je nog bands die zich weinig aantrekken van de wensen van het grote publiek. En hun eigen gang gaan. Vaak zijn dat minder bekende bands. Bands die bijvoorbeeld alleen in hun eigen woonomgeving ‘bekend’ zijn. Een voorbeeld is de band: Strange Quarks. Dit is een ska & punk band. Je hoort niet zoveel meer van skamuziek maar zij blijven het toch lekker maken. Het is leuk om te zien dat juist dat soort bands de kop weer opsteken. Het is dus schijnbaar nog niet zo erg gesteld met de commerciële muziekwereld. Er zijn nog bands die niet het commerciële karakter hebben. Bovendien heb je natuurlijk een groep mensen die zich niet laat beïnvloeden bij het maken van een keuze. Zij kopen en luisteren de muziek die ze leuk vinden. Kijken niet naar media, enz. Dat er dan bands zijn die zich niet laten leiden door de media en platenmaatschappijen en dergelijke, doet er niet zo veel toe. Zij kiezen toch zelf, ze kiezen dan gewoon voor bands die niet meegaan in die wereld van commercie. Het is dus duidelijk dat we in een tijd leven dat de muziekwereld commerciëler is geworden. De platenindustrie heeft veel te zeggen en doet steeds meer om de mensen tevreden te stellen. Nieuwe bands kunnen bijna niet meer ontstaan, lijkt het wel. Er is iets voor nodig, de media moet er voor zorgen dat je bekend wordt. Als zij je niet mogen, wordt het een heel stuk moeilijker om door te breken. Bovendien is het zo dat, door dat commerciëler worden van een deel van de muziekwereld, de muziek een stuk minder echt en puur is. Niet bij alle bands en groepjes is dat het geval, maar bij diegene die nog maar net bestaan vaak wel. Wel is het zo dat de niet commerciële bands de kop weer steeds meer opsteken. Ze komen terug. Velen zijn wel iets commerciëler geworden, maar dat is logisch anders kun het helemaal niet meer overleven. Je hebt ook een grote groep mensen die zich niet door de media laat leiden. Zo kan het ook. De muziekwereld is alleen commercieel voor mensen die meegaan met die ontwikkeling. Mensen die het er niet mee eens zijn en gewoon muziek blijven luisteren van niet commerciële bands, gaan daar niet in mee. Op die manier hebben ze ook geen last van die commerciehype. Ongeveer 1000 woorden.