Cosmetische chirurgie
Plastische chirurgie, een lust of een last?
Belangrijkste in de huidige maatschappij: uiterlijk.
Elk blad, tv, modeshows staat vol van mooie mensen
Steeds geconfronteerd met het ideale lichaam en de perfecte uitstraling
Een gemiddeld cosmetisch chirurgisch centrum adverteert met een advertentie als de volgende: een onzekere vrouw, met haar te kleine borsten en rimpels, van 50 jaar, neemt een facelift. Na deze facelift heeft ze het uiterlijk van een 25-jarig model, voelt ze zich 100 keer zelfverzekerder en kan ze heel de wereld aan. Natuurlijk kan dit allemaal best zo zijn. Maar vaak vertellen ze dit niet erbij: - De kosten lopen al snel op tot een minimum van 2000 a 3000 euro, als het al niet meer is - De pijn na de ingreep kan maanden aanhouden - Je moet een paar weken in het verband - Botox is ontzettend giftig, evenals implantaten - Het resultaat en de nazorg is vaak minder goed dan verwacht
Voorbeeld: Een vrouw neemt een borstvergroting. De arts verzekert haar van zijn goede capaciteiten en mooi resultaat. 6 maanden na de implantaten begint er 1 te lekken. De vrouw krijgt een ontsteking en de enige optie is een amputatie. De vrouw hoopte op meer zelfverzekerdheid en een mooier uiterlijk. Nu is er van haar zelfvertrouwen helemaal niks meer over, evenals van haar gevoel van vrouwelijkheid. Uit een onderzoek van een Schotse universiteit is gebleken dat knappe mensen eerder een baan krijgen bij een sollicitatie dan de ‘doorsnee mens’. Dit is in mijn ogen absurd: het gaat toch om je capaciteiten, je opleiding en de presentatie die je neer kunt zetten? Dit is dus een goed voorbeeld van de manier hoe de maatschappij kijkt naar uiterlijk. Ik denk dat mensen die om het minste of geringste plastische chirurgie inschakelen, eerder ontevreden zijn over hun innerlijk dan hun uiterlijk. Neem nou mensen die hun vet laten wegzuigen om zo aan de man te komen. Als deze mensen uitstralen dat ze lekker in hun vel zitten, dat ze tevreden zijn met hun leven, komen ze veel sneller aan een partner dan wanneer ze er wél mooi uitzien en een onzeker innerlijk hebben. Maar helemaal tegen plastische/cosmetische chirurgie ben ik ook niet. Voor mensen kan het erg belangrijk zijn. Bijvoorbeeld om je lichaam na een ernstig ongeluk, brand of medische operatie weer te laten herstellen. Zonder plastische chirurgie zou het niet mogelijk zijn je lichaam na een ernstige ingrijp weer mooi te maken, en een vrouw met kleine borsten voelt zich vaak meer geremd dan wanneer zij een grotere cup zou hebben. Hiervoor kunnen wij dus dankbaar zijn dat cosmetische/plastische chirurgie bestaat en mogelijk is. Zo zou je er ook over kunnen denken: mensen kopen dure auto’s voor hun imago, dure make-up. Mensen zijn gewoon ijdel, en wat is er mis met ijdelheid? Dus je neus recht laten zetten getuigt ook van ijdelheid. Maar: de vraag blijft, of je gelukkiger wordt als je een rechte neus hebt, minder rimpels of vollere lippen. Werkt het aan je innerlijk? Werkt het aan je kijk op de wereld? Gaan mensen je aardiger vinden? Ik denk dat het boven teleurstellend, ook verslavend werkt. Elke keer zul je weer iets nieuws ontdekken dat niet perfect is. We zouden ons eens moeten neerleggen bij het feit dat het Westerse schoonheidsideaal voor velen van ons gewoon onbereikbaar is. Mijn conclusie: mensen die aan plastische chirurgie beginnen moeten weten waar ze aan beginnen, moeten de risico’s kennen van wat ze ingespoten krijgen, en moeten ook weten dat het kan tegenvallen. Maar, in het tegendeel vind ik het goed dat plastische chirurgie bestaat voor mensen bij wie het echt nodig is, om brandwonden, amputaties en littekens te verbeteren, of voor mensen die zich diep ongelukkig voelen door iets aan hun lichaam, en dit met plastische chirurgie weten op te lossen.
Steeds geconfronteerd met het ideale lichaam en de perfecte uitstraling
Een gemiddeld cosmetisch chirurgisch centrum adverteert met een advertentie als de volgende: een onzekere vrouw, met haar te kleine borsten en rimpels, van 50 jaar, neemt een facelift. Na deze facelift heeft ze het uiterlijk van een 25-jarig model, voelt ze zich 100 keer zelfverzekerder en kan ze heel de wereld aan. Natuurlijk kan dit allemaal best zo zijn. Maar vaak vertellen ze dit niet erbij: - De kosten lopen al snel op tot een minimum van 2000 a 3000 euro, als het al niet meer is - De pijn na de ingreep kan maanden aanhouden - Je moet een paar weken in het verband - Botox is ontzettend giftig, evenals implantaten - Het resultaat en de nazorg is vaak minder goed dan verwacht
Voorbeeld: Een vrouw neemt een borstvergroting. De arts verzekert haar van zijn goede capaciteiten en mooi resultaat. 6 maanden na de implantaten begint er 1 te lekken. De vrouw krijgt een ontsteking en de enige optie is een amputatie. De vrouw hoopte op meer zelfverzekerdheid en een mooier uiterlijk. Nu is er van haar zelfvertrouwen helemaal niks meer over, evenals van haar gevoel van vrouwelijkheid. Uit een onderzoek van een Schotse universiteit is gebleken dat knappe mensen eerder een baan krijgen bij een sollicitatie dan de ‘doorsnee mens’. Dit is in mijn ogen absurd: het gaat toch om je capaciteiten, je opleiding en de presentatie die je neer kunt zetten? Dit is dus een goed voorbeeld van de manier hoe de maatschappij kijkt naar uiterlijk. Ik denk dat mensen die om het minste of geringste plastische chirurgie inschakelen, eerder ontevreden zijn over hun innerlijk dan hun uiterlijk. Neem nou mensen die hun vet laten wegzuigen om zo aan de man te komen. Als deze mensen uitstralen dat ze lekker in hun vel zitten, dat ze tevreden zijn met hun leven, komen ze veel sneller aan een partner dan wanneer ze er wél mooi uitzien en een onzeker innerlijk hebben. Maar helemaal tegen plastische/cosmetische chirurgie ben ik ook niet. Voor mensen kan het erg belangrijk zijn. Bijvoorbeeld om je lichaam na een ernstig ongeluk, brand of medische operatie weer te laten herstellen. Zonder plastische chirurgie zou het niet mogelijk zijn je lichaam na een ernstige ingrijp weer mooi te maken, en een vrouw met kleine borsten voelt zich vaak meer geremd dan wanneer zij een grotere cup zou hebben. Hiervoor kunnen wij dus dankbaar zijn dat cosmetische/plastische chirurgie bestaat en mogelijk is. Zo zou je er ook over kunnen denken: mensen kopen dure auto’s voor hun imago, dure make-up. Mensen zijn gewoon ijdel, en wat is er mis met ijdelheid? Dus je neus recht laten zetten getuigt ook van ijdelheid. Maar: de vraag blijft, of je gelukkiger wordt als je een rechte neus hebt, minder rimpels of vollere lippen. Werkt het aan je innerlijk? Werkt het aan je kijk op de wereld? Gaan mensen je aardiger vinden? Ik denk dat het boven teleurstellend, ook verslavend werkt. Elke keer zul je weer iets nieuws ontdekken dat niet perfect is. We zouden ons eens moeten neerleggen bij het feit dat het Westerse schoonheidsideaal voor velen van ons gewoon onbereikbaar is. Mijn conclusie: mensen die aan plastische chirurgie beginnen moeten weten waar ze aan beginnen, moeten de risico’s kennen van wat ze ingespoten krijgen, en moeten ook weten dat het kan tegenvallen. Maar, in het tegendeel vind ik het goed dat plastische chirurgie bestaat voor mensen bij wie het echt nodig is, om brandwonden, amputaties en littekens te verbeteren, of voor mensen die zich diep ongelukkig voelen door iets aan hun lichaam, en dit met plastische chirurgie weten op te lossen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden