Plastische chirurgie
Inleiding
Ervaring plastische chirurgie van Renske.
Stelling: Plastische chirurgie is een eigen keuze die gerespecteerd moet worden door anderen.
Middenstuk
Voorargument: Het is je eigen lichaam en dit lichaam is per geval apart.
Voorargument: Iedereen maakt voor zichzelf uit wat hij wel en niet mooi vindt aan zichzelf.
Voorargument: Je maakt jezelf er gelukkiger mee.
Tegenargument: Sommige mensen kennen geen grens.
Slot
Herhaling argumenten en conclusie.
-----------------------
Renske had bij haar geboorte al uitstaande oren, ook wel bekend als flaporen. Zij heeft hier 13 jaar mee rondgelopen zonder zich er heel erg voor te schamen. Toen zij naar de middelbare school ging werd zij er erg mee gepest, en dit werd steeds erger. Uiteindelijk liet ze zich hiervoor behandelen bij een plastisch chirurg, zoals zoveel mensen tegenwoordig laten doen.
De operatie was erg simpel en dezelfde dag kon ze nog naar huis, waarna ze een week met verband om haar hoofd moest lopen en nog eens drie weken met een haarband om haar oren. Ze had dit er allemaal voor over en de pijn viel ook erg mee. Veel mensen in haar omgeving wisten weinig of niets van haar operatie omdat ze zich schaamde dat ze zich eraan liet opereren.
Toen de vier weken voorbij waren en ze weer naar school ging, was iedereen dolenthousiast erover. Het resultaat was ook echt mooi. Renske had veel meer zelfvertrouwen, en nu, 5 jaar later nog steeds.
Is zo’n operatie met alles eromheen nou echt nodig om je beter te voelen? Is plastische chirurgie een noodzaak of een luxe?
Mijn stelling luidt daarom:
Plastische chirurgie is een eigen keuze en die moet gerespecteerd worden door anderen.
De vraag of plastische chirurgie nodig is, kun je natuurlijk niet zomaar met ja of nee beantwoorden. Dat ligt bij ieder mens apart.
Ten eerste:
Het is je eigen lichaam en jouw lichaam is uniek.
De meeste mensen die een operatie overwegen hebben lichamelijk of geestelijk last van hun eigen lichaam. Bij iemand met een hazenlip wordt de spraak belemmerd en is een operatie dus een noodzaak. Of iemand die een enorme boezem heeft en hier lichamelijk onder lijdt door bijvoorbeeld rugpijn is het ook een noodzaak om een borstverkleining te ondergaan.
Ten tweede:
Iedereen maakt voor zichzelf uit wat hij wel en niet mooi vindt aan zichzelf.
De dingen die je niet mooi vind, probeer je meestal te veranderen, bijvoorbeeld een dik iemand probeert door lijnen af te vallen, mensen verven hun haar als het grijs wordt, en zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen. Wat is er dan mis mee als iemand bijvoorbeeld zijn of haar neus wil veranderen, omdat hij die niet mooi vindt?
Ten derde:
Je maakt jezelf er gelukkiger mee.
Als je naar mensen kijkt die een cosmetische operatie hebben gehad, zie je vaak dat ze ook van binnen heel erg veranderd zijn. Neem Renske uit de inleiding, de klasgenoten zijn hartstikke enthousiast, waardoor je zelf ook enthousiast wordt en een egoboost krijgt.
Maar je hoeft het ook niet per se voor anderen te doen, zo’n operatie is voor jezelf, om jezelf gelukkiger te maken en niet een ander. Als je je geld uitgeeft aan kleding om jezelf mooier en gelukkiger te maken doe je dat ook voor jezelf en niet voor een ander.
Mijn tegenargument is:
je kunt afvragen waar de grens ligt, sommige mensen hebben geen grens op cosmetisch gebied. Als we kijken naar de wereldberoemde Michael Jackson en Pamela Anderson, zien we dat er blijkbaar geen grens is. Maar je bepaalt zelf tot hoever je wilt gaan en met genoeg geld en welwillende dokters zal het je waarschijnlijk nog lukken ook.
Maar er zijn artsen die op een gegeven moment een lijn trekken en zeggen “Dit kan niet meer”. Naar mijn mening hoort het bij het beroep van arts om te bepalen wanneer iets niet kan. Ook al geeft de arts voorlichting over de risico’s, en bepaalt de patiënt zelf of hij er mee door wil gaan of niet, de arts moet op een gegeven moment de gezondheidsrisico’s mee laten tellen.
Een borst kan bijvoorbeeld te groot worden, en ook al is het de wens van de patiënt, als de patiënt er schade aan zal gaan ondervinden vind ik dat de arts moet weigeren de operatie uit te voeren.
Het kan ook gebeuren dat je borstimplantaat ontploft en lelijke littekens achterlaat. Er zijn gevallen waar het erger is, je kunt er zelfs dood aan gaan. Dit gebeurd in de Verenigde Staten bijvoorbeeld heel veel. Omdat daar de meeste cosmetische operaties worden uitgevoerd. In Groot Brittannië en Frankrijk hebben ze de vrouwen met speciale, 'PIP' implantaten al teruggeroepen omdat deze een grote kans hebben om te ontploffen. Dat meld nu.nl op 13 april 2010.
Als arts moet je patiënt tegen zichzelf in bescherming nemen, hoewel toch blijkt dat de deze meestal zelf ook een drempel heeft.
Ik ben voor plastische chirurgie, mensen moeten zelf bepalen wat ze mooi vinden en wat ze er aan uit willen geven. Natuurlijk zijn er meer en minder spoedeisende gevallen, maar dat maakt het belang van de wens van de patiënt niet minder.
Mensen moeten echter wèl goed begeleid worden in hun keuzeproces door artsen, maar ze zijn wel zelf verantwoordelijk voor de keuzes die ze maken. Daarbij komt ook dat ik vind dat een arts op een gegeven moment een lijn moet trekken. Hiervoor moeten bepaalde regels komen, die ervoor zorgen dat een patiënt zichzelf niet laat verminken.
Plastisch chirurgie moet een eigen keuze zijn en moet door iedereen geaccepteerd worden omdat je ten eerste over je eigen lichaam beslist en je zelf bepaald wat je mooi vind, ten tweede ieder lichaam uniek is, en afwijkingen kan hebben, en ten derde je er zelf gelukkiger van wordt. Er zijn mensen zonder grenzen, maar die grenzen moeten gesteld worden door de arts waardoor zij behandeld worden, anders komt er nooit een grens bij hen.
Als je nog eens naar mensen om je heen kijkt en ziet dat plastisch chirurgie hun veel goeds doet, vind ik dat je het iedereen moet gunnen om zijn wens naar een mooier lichaam te laten vervullen en zo ook het zelfvertrouwen te vergroten.
Inleiding
Ervaring plastische chirurgie van Renske.
Stelling: Plastische chirurgie is een eigen keuze die gerespecteerd moet worden door anderen.
Middenstuk
Voorargument: Het is je eigen lichaam en dit lichaam is per geval apart.
Voorargument: Iedereen maakt voor zichzelf uit wat hij wel en niet mooi vindt aan zichzelf.
Voorargument: Je maakt jezelf er gelukkiger mee.
Tegenargument: Sommige mensen kennen geen grens.
Slot
-----------------------
Renske had bij haar geboorte al uitstaande oren, ook wel bekend als flaporen. Zij heeft hier 13 jaar mee rondgelopen zonder zich er heel erg voor te schamen. Toen zij naar de middelbare school ging werd zij er erg mee gepest, en dit werd steeds erger. Uiteindelijk liet ze zich hiervoor behandelen bij een plastisch chirurg, zoals zoveel mensen tegenwoordig laten doen.
De operatie was erg simpel en dezelfde dag kon ze nog naar huis, waarna ze een week met verband om haar hoofd moest lopen en nog eens drie weken met een haarband om haar oren. Ze had dit er allemaal voor over en de pijn viel ook erg mee. Veel mensen in haar omgeving wisten weinig of niets van haar operatie omdat ze zich schaamde dat ze zich eraan liet opereren.
Toen de vier weken voorbij waren en ze weer naar school ging, was iedereen dolenthousiast erover. Het resultaat was ook echt mooi. Renske had veel meer zelfvertrouwen, en nu, 5 jaar later nog steeds.
Is zo’n operatie met alles eromheen nou echt nodig om je beter te voelen? Is plastische chirurgie een noodzaak of een luxe?
Mijn stelling luidt daarom:
Plastische chirurgie is een eigen keuze en die moet gerespecteerd worden door anderen.
De vraag of plastische chirurgie nodig is, kun je natuurlijk niet zomaar met ja of nee beantwoorden. Dat ligt bij ieder mens apart.
Ten eerste:
Het is je eigen lichaam en jouw lichaam is uniek.
De meeste mensen die een operatie overwegen hebben lichamelijk of geestelijk last van hun eigen lichaam. Bij iemand met een hazenlip wordt de spraak belemmerd en is een operatie dus een noodzaak. Of iemand die een enorme boezem heeft en hier lichamelijk onder lijdt door bijvoorbeeld rugpijn is het ook een noodzaak om een borstverkleining te ondergaan.
Ten tweede:
Iedereen maakt voor zichzelf uit wat hij wel en niet mooi vindt aan zichzelf.
Ten derde:
Je maakt jezelf er gelukkiger mee.
Als je naar mensen kijkt die een cosmetische operatie hebben gehad, zie je vaak dat ze ook van binnen heel erg veranderd zijn. Neem Renske uit de inleiding, de klasgenoten zijn hartstikke enthousiast, waardoor je zelf ook enthousiast wordt en een egoboost krijgt.
Maar je hoeft het ook niet per se voor anderen te doen, zo’n operatie is voor jezelf, om jezelf gelukkiger te maken en niet een ander. Als je je geld uitgeeft aan kleding om jezelf mooier en gelukkiger te maken doe je dat ook voor jezelf en niet voor een ander.
Mijn tegenargument is:
je kunt afvragen waar de grens ligt, sommige mensen hebben geen grens op cosmetisch gebied. Als we kijken naar de wereldberoemde Michael Jackson en Pamela Anderson, zien we dat er blijkbaar geen grens is. Maar je bepaalt zelf tot hoever je wilt gaan en met genoeg geld en welwillende dokters zal het je waarschijnlijk nog lukken ook.
Maar er zijn artsen die op een gegeven moment een lijn trekken en zeggen “Dit kan niet meer”. Naar mijn mening hoort het bij het beroep van arts om te bepalen wanneer iets niet kan. Ook al geeft de arts voorlichting over de risico’s, en bepaalt de patiënt zelf of hij er mee door wil gaan of niet, de arts moet op een gegeven moment de gezondheidsrisico’s mee laten tellen.
Een borst kan bijvoorbeeld te groot worden, en ook al is het de wens van de patiënt, als de patiënt er schade aan zal gaan ondervinden vind ik dat de arts moet weigeren de operatie uit te voeren.
Het kan ook gebeuren dat je borstimplantaat ontploft en lelijke littekens achterlaat. Er zijn gevallen waar het erger is, je kunt er zelfs dood aan gaan. Dit gebeurd in de Verenigde Staten bijvoorbeeld heel veel. Omdat daar de meeste cosmetische operaties worden uitgevoerd. In Groot Brittannië en Frankrijk hebben ze de vrouwen met speciale, 'PIP' implantaten al teruggeroepen omdat deze een grote kans hebben om te ontploffen. Dat meld nu.nl op 13 april 2010.
Ik ben voor plastische chirurgie, mensen moeten zelf bepalen wat ze mooi vinden en wat ze er aan uit willen geven. Natuurlijk zijn er meer en minder spoedeisende gevallen, maar dat maakt het belang van de wens van de patiënt niet minder.
Mensen moeten echter wèl goed begeleid worden in hun keuzeproces door artsen, maar ze zijn wel zelf verantwoordelijk voor de keuzes die ze maken. Daarbij komt ook dat ik vind dat een arts op een gegeven moment een lijn moet trekken. Hiervoor moeten bepaalde regels komen, die ervoor zorgen dat een patiënt zichzelf niet laat verminken.
Plastisch chirurgie moet een eigen keuze zijn en moet door iedereen geaccepteerd worden omdat je ten eerste over je eigen lichaam beslist en je zelf bepaald wat je mooi vind, ten tweede ieder lichaam uniek is, en afwijkingen kan hebben, en ten derde je er zelf gelukkiger van wordt. Er zijn mensen zonder grenzen, maar die grenzen moeten gesteld worden door de arts waardoor zij behandeld worden, anders komt er nooit een grens bij hen.
Als je nog eens naar mensen om je heen kijkt en ziet dat plastisch chirurgie hun veel goeds doet, vind ik dat je het iedereen moet gunnen om zijn wens naar een mooier lichaam te laten vervullen en zo ook het zelfvertrouwen te vergroten.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden