Legalisatie drugs

Gelegaliseerd, gecontroleerd
Op dit moment wordt in het Nederlandse drugsbeleid verschil gemaakt tussen harddrugs en softdrugs. Dit onderscheidt heeft te maken met de gezondheidsrisico’s voor de gebruiker. Harddrugs zijn de middelen die een groot gevaar voor de gezondheid van de gebruiker vormen. Veel mensen denken dat drugs in Nederland legaal zijn. Dat is niet zo. De handel, verkoop, productie en het bezit van drugs is strafbaar. De coffeeshops waar je de softdrugs kan kopen vormen hierop een uitzondering, hier wordt een gedoogbeleid gevoerd. Deze worden niet vervolgd als zij aan strenge regels voldoen. Er mag bijvoorbeeld niet meer vijf gram per keer per persoon worden verkocht, er mogen geen harddrugs worden verkocht, er mag geen reclame worden gemaakt en er mag geen drugs worden verkocht aan minderjarigen. Er is een reden dat coffeeshops volgens de wet wel strafbaar zijn maar niet worden vervolgd. De gedachte hierachter is dat gebruikers een minder grote kans lopen met harddrugs in aanraking te komen zodat zij hun jointje niet van illegale drugshandelaren te hoeven kopen. Door de handel in hard- en softdrugs op te delen, kunnen gebruikers van softdrugs beter worden afgeschermd van vormen van drugsgebruik die schadelijk zijn voor hun gezondheid. Daar tegenover staat de harde aanpak van bezit of verkoop van harddrugs. Het is niet moeilijk om in te zien dat het Nederlandse gedoogbeleid moeilijk uit te leggen is aan de eigen burgers en zeker niet aan het buitenland. Het Nederlandse softdrugsbeleid is gespleten: coffeeshops mogen wel drugs verkopen, maar deze niet inkopen. Naar mijn idee moet het huidige drugsbeleid voortgezet worden, maar op een aantal punten ook sterk verbeterd worden. Softdrugs moeten naar mijn idee totaal gelegaliseerd worden en daarbij zal ook de harddrugs beperkt en gecontroleerd gelegaliseerd moeten worden. Hierbij zal ook hulpverlening en strafrechtelijke aanpak een grote rol moeten spelen. Ten eerste bied het legaliseren van softdrugs meer bescherming aan de volksgezondheid. Zolang drugs illegaal zijn, kan de overheid geen goed toezicht houden op bijvoorbeeld de kwaliteit van de middelen. Vanuit deze gedachte gezien is de volksgezondheid niet gebaat bij een verbod op drugs. Op de legale markt, waar zowel de productie als de verkoop aan strikte overheidsregels is gebonden, kunnen gebruikers erop vertrouwen dat ze geen slechte middelen tot zich nemen. Wie kwalitatief slechte drugs probeert te verkopen, zal daarvoor wettelijk vervolgd kunnen worden. Ten tweede vraag ik me sterk af waarom er voor drugs een ander beleid moet gelden dan voor andere middelen als alcohol en sigaretten? Laat iedereen zelf de verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen keuzes, zo stelt in Nederland ook de Stichting Drugsbeleid voor. Aan de overheid is dan alleen nog de taak om te zorgen voor zaken als goede informatie preventie, toezicht op telers en verkopers en de gecontroleerde verstrekking van drugs via de huisarts. Men moet afstappen van het idee van een drugvrije samenleving. Ook zal door het gecontroleerd legaliseren van drugs de criminaliteit afnemen. Verslaafden breken geen auto’s open omdat ze het leuk vinden, maar omdat legale inkomsten niet voldoende zijn om de straatwaarde van de drugs te kunnen betalen. Wanneer er sprake is van legale verkoop en/of productie zullen de prijzen snel dalen en wordt de drugsbranche voor criminelen vanzelf minder aantrekkelijk. Tegenstanders van de legalisering van drugs blijven bij voorkeur bij het argument dat drugsgebruik immoreel is. Dit idee komt van oudsher uit de Verenigde Staten en is pas in de twintigste eeuw in Europa overgenomen. Men gaat er daarbij vanuit dat drugs het karakter van de mensen aantasten en het gebruik uiteindelijk leidt tot moreel verval van de maatschappij. Dit argument is echter absoluut niet te bewijzen met cijfers of feiten. Daarentegen is wel te bewijzen dat juist de ‘war on drugs’ wereldwijd miljarden euro’s kost, zonder dat het ook maar enig resultaat oplevert. In de Verenigde Staten worden bijvoorbeeld 15 miljard dollar per jaar aan het ‘federal drug control budget’ besteed, en de totale kosten aan eigendomsschade, politie, justitie en gevangenissen zijn een veelvoud van dit bedrag. Dit allemaal terwijl in de afgelopen tien jaar de criminele omzetten vervijfvoudigd zijn. In vele landen is drugs-gerelateerde corruptie een dagelijks verschijnsel geworden, en de veiligheid van burgers wordt bedreigd door elkaar bestrijdende bendes. In grotere steden is 80 procent van de kleine misdaad gerelateerd aan drugs. Tenslotte lijkt het me logisch dat er voor harddrugs niet dezelfde legalisering moet gelden als voor softdrugs. Het gaat hier niet alleen om het legaal verkrijgen van drugs, maar ook om het terugdringen van criminaliteit en overlast. Met een gecontroleerd gelegaliseerd beleid moet er ook voldoende hulp zijn om harddrugsverslaafden de mogelijkheid te bieden om af te kicken. Het moet mogelijk zijn een verslaafde, die meermalen voor crimineel gedrag is veroordeeld, een maatregel op te leggen. Deze maatregel kan voor de duur van twee jaar in een gesloten inrichting worden opgelegd en houdt ook een programma voor gedwongen afkicken en begeleiding in, bij terugkeer in de samenleving. Het lijkt mij belangrijk dat deze mogelijkheid er is, omdat het mes aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant wordt de overlast teruggedrongen. Aan de andere kant kan het criminele gedrag van de verslaafde worden teruggedrongen en wordt hem de mogelijkheid geboden weer normaal te functioneren in de maatschappij. Er is dus een combinatie nodig van een gecontroleerd gelegaliseerd beleid, hulpverlening en strafrechtelijke aanpak: een verstandige en samenhangende wetgeving.