Kinderpardon

De regels van het kinderpardon zijn te streng.

‘Lily en Howick moeten blijven!’ schreeuwen kinderen van 10 en 11 jaar op de tv. Storm, een jongetje uit de klas van Howick vertelt voor de camera: ‘Ze horen in Nederland, ze zijn hier opgegroeid, al negen jaar’.1 Het grijpt mij aan, de hartstocht van de kinderen om hun vriendje en vriendinnetje te steunen en te helpen in de strijd tegen de regering. Het is toch belachelijk dat de kinderen die hier al langer dan negen jaar zijn, die vloeiend Nederlands spreken en geen flauw idee hebben van het land waar ze heen moeten, worden weggestuurd! De regels van het kinderpardon zijn te streng en moeten soepeler.

Het kinderpardon is een regeling voor kinderen onder de achttien jaar. De kinderen met een kinderpardon mogen in Nederland blijven. Sinds 2013 zijn er 1480 aanvragen geweest voor kinderen, waarvan er maar 29 zijn goedgekeurd, dit betekent dus dat maar 5 % van de aanvragen is goedgekeurd. In 2016 heeft maar één kind een pardon gekregen! Het aanvragen wordt steeds moeilijker door extra voorwaarden voor het kinderpardon, die door de regering worden toegevoegd. Malgrite Kalverboer, de kinderombudsman vertelt tegenover Trouw: ‘Het doel van deze regering lijkt wel om er zo min mogelijk kinderen onder te laten vallen.’2  Als je bedenkt dat elk van deze 1480 aanvragen een kind is met een heel opgebouwd leven, met vriendjes en vriendinnetjes en met een goede reden om naar ons land te zijn gevlucht, dan weet je dat er iets goed mis is met de procedure voor het verkrijgen van het kinderpardon.

Eén van de voorwaarden voor het kinderpardon is dat het kind al langer dan vijf jaar onder toezicht van de Rijksoverheid moet hebben gestaan. Wat niet meetelt is het onder toezicht staan bij de gemeente, maar veel kinderen staan juist wel bij de gemeente ingeschreven, omdat dit gewoon een veel makkelijkere procedure is dan die van de rijksoverheid. De ouders van de kinderen hebben vaak moeite met de taal en voor hen is het kiezen voor de gemeente makkelijker. Er staan dus ook kinderen al langer dan 5 jaar ingeschreven bij de gemeentelijke overheid. De oude kinderombudsman Marc Dullaert noemt het ‘idioot’ dat kinderen bij de gemeentelijke overheid minder recht krijgen op het kinderpardon dan de kinderen die wel staan ingeschreven bij het rijk.3

Een andere voorwaarde van de zovele die er extra bij zijn gekomen, waar het kind aan moet voldoen om het kinderpardon te verkrijgen is, dat de ouders en het kind mee moeten werken met een plan voor de terugkeer naar het land van herkomst. Dit betekent dus dat het jonge kind zich al heel erg bezig moet houden met zijn terugkeer, dat hij/zij al plannen maakt over de school, over de vlucht en over bijvoorbeeld de taal. Dit is een zware last op de schouders van het kind. Als de ouders zich niet goed genoeg bezig houden met de terugkeer dan is er een grote kans op uitzetting, waar de kinderen dan de dupe van zijn.

Maar er zijn uiteraard wel duidelijke en strenge regels nodig voor het verkrijgen van het kinderpardon. Het is namelijk zo dat als het kind mag blijven het hele gezin mag blijven. Dit kunnen ouders natuurlijk misbruiken en hun kind als instrument gaan gebruiken om het niet uitzetten voor elkaar te krijgen. Daarnaast is het natuurlijk niet de bedoeling dat iedereen met problemen in het land van herkomst zomaar in Nederland kan blijven. Hier moet een goede procedure aan vooraf gaan.

Toch is de procedure en zijn de regels van het kinderpardon veel te streng. Het is toch niet normaal dat er van de 1480 aanvragen 95% wordt afgewezen? De kinderen hebben weinig toekomst in het land waar ze terug worden gestuurd. Er is een grote mogelijkheid dat ze de taal niet spreken, ze er niemand kennen en de omstandigheden in het land slecht zijn.

We moeten ons net als Storm inzetten voor de kinderen die zonder medelijden worden weggestuurd naar het land van herkomst. De kinderen die naar Nederland komen hebben door de strenge en onredelijke regels voor het verkrijgen van het kinderpardon vrijwel geen kans om hier hun verdere leven te verblijven. Dit moet veranderd worden door de regering, want elk kind hoort dezelfde eerlijke rechten te krijgen.

[1] Storm (2017), ‘Lily en Howick horen in Nederland’ in: Jeugdjournaal (11 augustus)

[2] Margrite Kalverboer (2017), ‘Regering werkt tegen’ in: Trouw (29 Juni)

3 Marc Dullaert (2014), ‘Regeling idioot’ in: Novum (26 mei)