Het verbod op doping moet worden opgeheven

Ronald de Boer, Edgar Davids, Ben Johanson, Mariano Puerta, Joop Zoetemelk, Diego Maradonna en Florance Griffit. Waarschijnlijk ken je enkele van deze personen wel, het zijn beroemde sporthelden. Sommige van hen zijn vooral beroemd geworden om hun prestaties, anderen haalden de voorpaginas om een hele andere reden. Zij werden beschuldigd van dopinggebruik. De zaak van Ronald de Boer en Edgar Davids heeft recent een hoop stof doen opwaaien, zij werden namelijk beide beschuldigd van het gebruik van Nandrolon, een spierversterkend middel, maar bleven stellig beweren dat zij dit middel niet gebruikt hadden. Er is toen een heel onderzoek ingesteld waar veel media-aandacht aan is geschonken. De uitkomsten waren opzienbarend, maar aan het eind van het liedje kon nog steeds niemand met zekerheid zeggen wie er gelijk had; de voetballers die zeiden ten onrechte beschuldigd te zijn of de dopingcontroleurs die zeiden dat de mannen een prestatiebevorderend middel gebruikt hadden. Van dit soort zaken zijn er nog honderden meer te noemen en daarom is ook mijn stelling: Het verbod op doping moet worden opgeheven. Eerst ga ik jullie vertellen over de geschiedenis van dopinggebruik, de soorten doping die er bestaan enzovoort. Daarna zal ik jullie mijn argumenten voorleggen. Dopingmiddelen zijn middelen die prestaties positief beïnvloeden. Al in de tijd van de Azteten was men bekend met dit soort stoffen. De Azteten brouwden namelijk uit cactussen een strychine-bevattende drank, die hielp hen hielp betere prestaties neer te zetten. Ook kauwden zij op de bladeren van de cocastruik nadat zij zagen dat priesters die dit deden urenlange plechtigheden wakker door konden brengen. De bladeren van deze struik bevat sporen van cocaïne en al wisten de mensen dat toen nog niet, deze stof zorgde ervoor dat de priesters niet in slaap vielen. Een aantal eeuwen geleden is men hierachter gekomen en sindsdien heeft de wetenschap niet stilgezeten. Dit heeft als resultaat gehad dat er honderden verschillende prestatiebevorderende middelen zijn ontdekt. Op een gegeven moment werd de werking van deze stoffen door sporters en coaches opgemerkt en kwam er steeds meer vraag naar. De farmaceutische industrie speelde handig in op deze vraag en ontwikkelde voor bepaalde sporten specifieke middelen, bodybuilders hebben bijvoorbeeld meer aan spierversterkende middelen dan een hardloper. Een hardloper help je meer met een middel dat het uithoudingsvermogen verbetert. Zo ontstond het begrip doping en 2 april 1965 kwam er een verbod op het gebruik hiervan. Het WADA werd opgericht wat betekent World Anti Doping Agency, er kwam ook een Nederlandse organisatie die zich met de regelgeving rond dopinggebruik bezighield, namelijk het NeDoCe het Nederlands Doping Centrum. Deze twee organisaties verdelen doping in drie verschillende categorieën: De eerste categorie is die van de verboden stoffen en is tevens de belangrijkste categorie. Onder deze verboden stoffen vallen EPO, THG, testosteron en met hen honderden andere stoffen. De tweede categorie is die van de verboden methoden, daaronder vallen bijvoorbeeld bloeddoping en gendoping. Gendoping schijnt de doping van de toekomst te zijn, je vervangt hierbij een slecht werkend of afwezig gen door een sterk gen en spuit dit in in de atleet. De prestaties zullen verbeteren en het aantonen van deze soort doping is vrijwel onmogelijk. In laatste categorie vallen de stoffen die in bepaalde sporten verboden zijn maar in andere niet. Voorbeelden zijn alcohol, bètablokkers en hasj. Alcohol vermindert het trillen van de handen en laat het zelfvertrouwen groeien. Vooral in sporten als darten, schieten en snooker zie je dat het gebruik van alcohol populair is. Bètablokkers laten hoofdpijn en een hoge bloeddruk verdwijnen, daarom worden ze veel gebruikt bij schietsporten en rodelen. Het WADA en NeDoCe hanteren de volgende argumenten tegen het gebruik van doping. Namelijk dat het voor jouw en voor anderen gevaarlijk is voor de gezondheid en dat het sporters een oneerlijke voorsprong geeft. En daar ben ik het dus niet helemaal mee eens. Oneerlijkheid in sport is er altijd, sommige mensen kunnen bijvoorbeeld beter tegen stress wat voordelig is bij bijvoorbeeld dart wedstrijden. Andere mensen hebben een grotere longcapaciteit dan de gemiddeld of van nature meer rode bloedlichaampjes in hun bloed. Hierdoor zijn deze mensen tegenover hun tegenstanders sowieso al in het voordeel. Het gebruik van doping zou dan juist niet oneerlijk zijn omdat het de mensen met stress, minder longcapaciteit of minder rode bloedlichaampjes helpt om gelijk te worden aan hun tegenstander. Bovendien als dit gebeurt, zal het algemene niveau van de sporters hoger worden. De zwakkeren worden namelijk sterker en de sterkeren moeten beter presteren om de zogenaamde zwakkeren voor te blijven. Dit heeft als gevolg dat sport leuker wordt om naar te kijken omdat er meer strijd geleverd zal moeten worden. Voor de sporters is dit ook gunstig want als hun sport erg populair is zullen ze makkelijker aan sponsoren komen. Van die sponsoren krijgen ze geld en met dat geld kunnen ze weer meer en betere trainingsfaciliteiten realiseren. Zo is de cirkel rond want als sporters meer en beter kunnen trainen zal hun niveau hoger worden en dan kunnen ze weer meer sponsors aantrekken enzovoort enzovoort. Een ander argument dat pleit voor het verbieden van doping van praktische en financiële aard. Het kost namelijk heel veel geld en tijd om sporters continu te controleren op het gebruik van doping. Er moeten vele inspecteurs aangesteld worden en ook moet er een hele administratie bijgehouden worden waarin men op kan zoeken waar elke sporter op dat moment woont, traint en waar hij of zij naartoe op vakantie gaat voor het geval ze getest moeten worden. Als die testen eenmaal afgenomen zijn, moeten ze natuurlijk ook nog gecontroleerd worden. Dit gebeurt in Keulen, Gent en Los Angeles. Nederland beschikt namelijk niet over een geschikt testlab. Jullie zullen begrijpen dat het veel tijd en geld kost alle monsters goed beveiligd op te sturen en er ook weer voor te zorgen dat de resultaten keurig weer terug naar Nederland komen. Verder komt het opzich weinig voor dat sporters positief testen, tenminste in verhouding met het aantal monsters dat wordt afgenomen. Ik zou daarom willen voorstellen dat al dat geld en die tijd nuttiger besteed wordt. Bijvoorbeeld door talentjes extra trainingen aan te bieden zodat ze meer kans hebben om door te breken en bij de top te kunnen komen. Verder zijn de meeste soorten doping uit categorie een, dat waren de verboden stoffen, stoffen die voorkomen in geneesmiddelen. Neusdruppels en antibiotica bijvoorbeeld kunnen ervoor zorgen dat je positief scoort bij een dopingtest. Om te voorkomen dat dit gebeurt moet een zieke sporter daarom voordat hij of zij een medicijn wil gebruiken speciaal toestemming hiervoor aanvragen bij het NeDoCe. Het kan ook gebeuren dat zo’n aanvraag dan wordt geweigerd en dan mag de zieke sporter dus het medicijn niet gebruiken ook al werd het door een dokter voorgeschreven. Dat zou ik een slechte zaak vinden want als je ziek bent vind ik dat je recht heb op goede medische zorg en daar hoort ook normaal medicijngebruik bij zonder de kans te krijgen van dopinggebruik beschuldigd te worden. Maar het kan natuurlijk ook gebeuren dat het gebruik wel wordt toegestaan, de vraag is alleen waar trekt men de grens? Want als je een sporter toestemming geeft, betekend dat meteen dat hij of zij ook de verboden stoffen binnen krijgt en zo dus in het voordeel zal zijn tegenover zijn tegenstanders. Een heel goed voorbeeld hiervan is de legendarische wielrenner Lance Armstrong, hij kreeg in 1996 te horen dat hij teelbalkanker had, maar won daarna toch nog een aantal keer de Tour de France. Critici menen dat Armstrong ten onrechte steeds weer als winner is aangewezen. Het is namelijk bij mensen met die soort kanker gebruikelijk grote hoeveelheden testosteron in te spuiten om te zorgen dat zij als man blijven functioneren. Testosteron is een heel populair en effectief dopingmiddel. Het zorgt zeker voor een waarneembare prestatieverbetering. Alleen, Armstrong werd na de dopingtest niet beschuldigd van het gebruik hiervan omdat het WADA hem dispensatie had gegeven voor die bepaalde test. Anderen wielrenners op plaatsen achter hem werden wel in staat van beschuldigding gesteld, terwijl sommigen van hen dezelfde testosteron maar dan waarschijnlijk in tientallen malen lage concentraties in hun bloed hadden dan Armstrong. Dat is opvallende he? Verder, het argument dat doping een gevaar voor de gezondheid zou zijn gaat niet meer op, bijna alle doping stoffen zijn namelijk van oorsprong geneesmiddelen. Dit betekent dat ze uitvoerig zijn getest. Sommige zijn bovendien nog steeds als medicijnen in gebruik en worden dagelijks aan mensen voorgeschreven. Kijk maar eens naar de zaak van Armstrong. In een uitstekend ziekenhuis werd hij behandeld en kreeg hij een goede zorg. Door artsen kreeg hij toen de injecties met testosteron voorgeschreven. Deze toediening was medisch verantwoord anders was dat natuurlijk nooit gebeurt. De toediening had wel als gevolg dat hij een tientallen malen grotere concentratie testosteron in zijn bloed had dan door het WADA was toegestaan. Bij mij reist nu de vraag, waar baseert het WADA zijn grenswaardes op? In een bepaalde concentratie zal een stof inderdaad gevaarlijk zijn maar het ligt aan je lichaamsbouw, je stofwisseling, je gezondheid en of je een man of vrouw bent bij welke concentratie dit het geval is. Het is daarom dus eigenlijk niet mogelijk om voor één stof één bepaalde maximaal aanvaardbare hoeveelheid op te stellen. Een turnster als Suzanne Harmers van ongeveer 45kilo zal in vergelijking met Pieter van den Hoogenband die zo’n 85kilo weegt, een man is en veel meer spieren heeft, in verhouding veel sneller aan haar persoonlijke maximaal aanvaardbare concentratie zitten. Pieter van den Hoogenband daarentegen zal deze concentratie bij wijze van spreken in zijn holle kies steken, hij zal een veel hogere dosis stof nodig hebben om aan zijn persoonlijke grenswaarde te komen. Wat ik wil zeggen is dat het in feiten onmogelijk is om een voor elke stof één maximaal aanvaardbare concentratie te hanteren, maar dat is in dus praktijk wel het geval. Ook wil ik nog benadrukken dat het voor sporters heel vervelend is om van dopinggebruik beschuldig te worden. Je krijgt allemaal nare reacties om je heen, je familie en vrienden voelen zich bedonderd, coaches en trainers willen niet meer met je samenwerken, contracten bij sponsoren worden afgebroken, je raakt je inkomsten kwijt, je mag van de ene op de andere dag niet meer met je sport bezig zijn en zit dus moedeloos thuis… Want zo is de reputatie van doping, als je doping gebruikt speel je vals en ben je slecht. Zo raken vele van dopinggebruik beschuldigde sporters in een depressie en het is ook geen uitzondering dat een sporter vervolgens zelfmoord pleegt. Het ergste is nog dat sommige sporters echt onterechte beschuldigd worden, zij hebben echt niet met kwade opzet verboden middelen ingenomen maar door toevalligheden worden zij daar wel van beschuldigd. Er zijn bijvoorbeeld gevallen bekend van sporters die positief scoorde bij testen op morfine maar bij hoog en laag bleven volhouden dat ze dat middel niet gebruikt hadden. Uiteindelijk kwam er na extra onderzoeken naar voren dat zij allen vaak één bepaalde kruidenthee dronken, en inderdaad die bevatten sporen van morfine! Ook is het bekend dat voedingssupplementen die natuurlijk veel verschillende stoffen bevatten, vaak niet helemaal zijn samengesteld zoals op het etiket vermeld wordt. Naar aanloop van de Olympische Spelen in Salt Lake City kregen sporters daarom de kans om hun voedingssupplementen te laten testen om dopinggeduide middelen. 69 Sporters grepen hun kans en van hun supplementen bleek 22% niet samengesteld zoals op het etiket vermeld, er werden sporen van hormonen, cafeïne en zelfs XTC aangetroffen! Aan het eind gekomen van mijn betoog kunnen we dus tot de conclusie komen dat het in allerlei opzichten beter zou zijn als het verbod op doping opgeheven zou worden. Het zou veel geld en tijd besparen en dat zou dan nuttiger besteed kunnen worden, ongelijkheid tussen sporters zou juist verminderd kunnen worden doordat sporters met een natuurlijke tekortkoming gelijke kunnen worden aan hun tegenstanders , het algemene niveau van de sport zal hoger worden wat sport leuker maakt om naar te kijken en voor de sporters zelf ook financieel voordelig is, bovendien ben je van alle onenigheden rondom de vaststelling van grenswaarden af, zal het ook niet meer voorkomen dat het zieke sporters eigenlijk verboden wordt om medicijnen in te nemen en het vals beschuldigen en daarom het leven van een sporter verpesten kan ook niet meer. Kortom, zoals Wim van Thyne afgelopen September in zijn proefschrift “Grey zone in Doping” met zo’n beetje dezelfde argumenten als de mijne ook wilde zeggen: Het verbod op doping moet opgeheven worden. En verder kennen jullie waarschijnlijk allemaal het spreekwoord: In liefde en oorlog is alles toegestaan, ik zou daarvan willen maken: In liefde, oorlog én sport…is alles toegestaan!