Gebarentaal als keuzevak

Nederlands Betoog
Gebarentaal als keuzevak Laatst moest het blazersensemble waarin ik speel voor een klas dove kinderen spelen. Ieder kind had zijn eigen ballonnetje gekregen om de trillingen beter te kunnen voelen. Na afloop mochten de kinderen tussen ons door lopen en de instrumenten vastpakken. Een meisje vertelde iets aan mij in Gebarentaal, en vervolgens trok ze een vragend gezicht. Wat had ik toen graag in Gebarentaal met haar willen praten! Het enige wat je kan doen is je schouders ophalen, maar het kind verwachtte dat ik met haar kon communiceren! Het meisje wist niet beter, omdat iedereen in haar directe omgeving de taal wel geleerd heeft. Een groot deel van de bevolking is slechthorend of zelfs doof. Dit betekent dat de dovengemeenschap wat betreft de communicatie, in ieder geval voor een deel, afhankelijk is van Gebarentaal. Tot nu toe leren zij op dovenscholen met elkaar communiceren met behulp van Gebarentaal. Gelukkig leert hun directe omgeving het ook, maar dit is vaak maar een klein aantal mensen. Eigenlijk is dit een vreemde zaak. Meer mensen zouden deze taal moeten leren
Volgens schattingen zijn er in het jaar 2010 zo’n 800 tolken voor de nu ongeveer 20 000 dove en zeer slechthorende Nederlanders. Dit is veel te weinig, aangezien de helft van de tolken in deeltijd werkt. Deze mensen kunnen goed worden opgeleid, want sinds kort is er een gelegenheid om Gebarentaal te studeren. Dit is fantastisch, alleen zijn er nog maar weinig mensen die iets van Gebarentaal weten of willen weten. Op school is er de gelegenheid om Spaans, Russisch en zelfs Hebreeuws te leren spreken. Mensen kunnen het toch dichter bij huis zoeken en Gebarentaal moeten kunnen leren? Het is ronduit belachelijk, dat je met zoveel mensen van je eigen volk niet kan communiceren! Dit probleem kan worden verholpen door Gebarentaal te doceren op school. Op die manier worden de leerlingen al in contact gebracht met Gebarentaal, wat ze meer aanleiding zal geven om het vak te gaan studeren. Dove kinderen willen vaak graag hetzelfde leven leiden als horende kinderen. Dit is logisch, want een doof kind wil zich niet ‘anders’ voelen dan een horend kind. Daarom worden ze met een tolk, als deze beschikbaar is, naar een school voor horenden gestuurd. Natuurlijk, tussen die gezellig kletsende kinderen merken ze juist dat ze een handicap hebben, maar het gaat er om dat deze kinderen behandeld worden als ‘gewoon’. Aangezien er niet genoeg tolken zijn, is er een groot probleem; kinderen hebben vaak maar één of twee lessen per dag een tolk die voor hen alle gesproken stof omzet in Gebarentaal. Zodra er genoeg mensen opstaan en zeggen: “ik ben bereid de dovengemeenschap te helpen” zijn alle problemen opgelost; dus, studeer gebarentaal, wordt tolk en help daarmee duizenden mensen.