Emancipatie van de vrouw

Emancipatie van de vrouw

Voor mij is de emancipatie van de vrouw een kwestie die mij zeer nauw aan het hart ligt. Als zeer extravert persoon ben ik geneigd mijn mening te verkondigen en ook zij die dit niet durven te vertegenwoordigen.

Doorheen de jaren is de vrouw zeer vlot geëmancipeerd, niet altijd zonder obstakels en smakeloze grappen over de rechten van de vrouw, maar uiteindelijk staan we in een positie in de hedendaagse samenleving waarin de vrouw zogoed als evenwaardig is als de man.

Het concept van een vrouw die ook rollen vervult die tot het heden enkel waren weggelegd voor mannen lijkt sociaal aanvaard te zijn door de maatschappij. Mijn vraag is dan: waarom vinden mannen het nog steeds nodig te fluiten naar vrouwen, en zelfs meisjes op de straten. Waarom worden er nog steeds flauwe en discriminerende grappen gemaakt? “Weet jij wat het enige recht van de vrouw is? Het aanrecht!” Ik heb hier, net zoals ongetwijfeld vele anderen, een conclusie uit getrokken. Uit het gedrag van de mannen denk ik af te kunnen leiden dat zij onzeker zijn van hun plaats in de maatschappij, nu de vrouw naar voor komt. Wat zij eerst zagen als iets wat enkel zij kunnen, blijken vrouwen nu ook te kunnen. Uit de massale stijging in de cijfers over alleenstaande vrouwen concluderen zij, net als wij, dat een vrouw capabel is om alleen te leven en zelfstandig te zijn. Wij hebben niet langer nood aan bescherming, aan iemand die gaat werken. Wij zijn geëmancipeerd, vooruit gekomen vanuit een achtergestelde plaats in de maatschappij.

Mannen voelen zich bedreigd. En ik geloof erin, zolang zij het niet aanvaarden er steeds een kloof zal zijn tussen beiden geslachten. Het ongelijke loon, om maar een voorbeeld te geven. Ik geloof erin dat iedere man hun eigen superioriteitsgevoel even opzij moet zetten en moet nadenken welke kansen deze emancipatie biedt aan de maatschappij. En als dit gebeurd is, kunnen we zeggen dat wij een volwaardige rol hebben behaald in de samenleving, dat we compleet geëmancipeerd zijn.