Een DNA-databank voor alle Nederlanders is een goede oplossing in de strijd tegen criminaliteit

Op de vraag wat Nederlanders het belangrijkste probleem in de samenleving vinden, antwoordde het grootste deel: criminaliteit. Maar liefst één op de vier Nederlanders van 15 jaar of ouder wordt jaarlijks slachtoffer van één of meer vormen van criminaliteit. Dit zijn dus zo’n 3,2 miljoen mensen per jaar. De criminaliteit blijft de laatste jaren maar groeien en daar moet een einde aan komen. De Nederlandse Politie lost jaarlijks maar 188 duizend misdrijven op, terwijl er 1,6 miljoen gemeld worden. Dit aantal moet behoorlijk verbeterd kunnen worden. Een hele goede oplossing hiervoor is het oprichten van een DNA-databank waar het DNA van alle Nederlanders in opgeslagen wordt. Het DNA wordt door middel van een uitstrijkje van het wangslijmvlies verkregen en daarna samen met persoonlijke gegevens opgeslagen in een databank die streng beveiligd wordt. Het grote voordeel van deze databank is natuurlijk dat misdaden sneller opgelost kunnen worden. In 1993 werd nog 1 op de 5 misdrijven opgelost, nu is dat nog maar 1 op de 7, er moet dus duidelijk iets gedaan worden. Omdat in iedere lichaamscel DNA zit, blijft er altijd wel een spoortje DNA achter op de plaats van het misdrijf. Alleen wanneer een dader een speciaal pak aan zou trekken zou hij dit kunnen voorkomen, maar dit is erg onwaarschijnlijk. Wanneer er nu dus op de plaats van een misdrijf bijvoorbeeld bloed, haren of sperma gevonden wordt, kan dit onderzocht worden en daarna kan er in de computer naar een ‘match’ gezocht worden en dit is het DNA profiel dat overeenkomt met het DNA profiel dat onderzocht is. Het is op deze manier hartstikke makkelijk om misdaden op te lossen, want de dader is zo gevonden! Ook zal het bestaan van een DNA-databank criminelen afschrikken omdat de kans dat ze gepakt worden nu wel heel erg groot is. Een crimineel kan bijna niet voorkomen dat hij een DNA spoor achterlaat omdat het dus in iedere lichaamscel zit. Het kan zelfs uit zweet of uit een huidschilfer gehaald worden. De vraag of DNA wel 100% betrouwbaar is, is natuurlijk wel heel erg belangrijk. Wanneer er bij een DNA-test één kenmerkend stukje van het DNA gebruikt zou worden, is de kans dat er iemand rondloopt met precies hetzelfde DNA-profiel 1 op de 100. Deze kans is dus op zich nog behoorlijk groot. Wanneer er bijvoorbeeld 4 kenmerkende stukjes DNA gebruikt zouden worden, wordt de kans 100x100x100x100 = 100 miljoen en dus 1 op de 100 miljoen dat er nog iemand is met hetzelfde DNA profiel. Deze kans is nu zó klein dat het bijna niet mogelijk is om de verkeerde persoon te pakken. In Nederland is het dan ook verplicht om tijdens rechtszaken meerdere stukjes kenmerkende DNA te gebruiken zodat de kans op een foute berechting erg dicht bij de 0% komt. Er bestaat wel een uitzondering waarbij deze regel niet geldt en dat is bij eeneiige tweelingen. Hun DNA-profiel is namelijk hetzelfde. Maarja, de kans dat je tijdens een rechtszaak te maken krijgt met een eeneiige tweeling is erg klein omdat ze vrij uniek zijn. Bovendien blíjft DNA ook betrouwbaar. Het maakt dus niet uit wanneer het DNA gevonden is. DNA kan zelfs nog uit een verbrand lichaam gehaald worden. Er is een onderzoek geweest naar de haalbaarheid van het inzetten van DNA in strafzaken. Hieruit is gebleken dat het standaard inzetten van DNA-onderzoeken bij strafzaken de gang van zaken aanzienlijk kan verbeteren en dat dat kan onder lage kosten. Tegenstanders van het oprichten van een DNA-databank zeggen dat het een inbreuk op de privacy van de mens is. Misschien is dit wel zo, maar wanneer jij zelf slachtoffer zou worden van criminaliteit zie je dat natuurlijk ook als een inbreuk op je privacy. Stel dat je verkracht zou worden, wat vind je dán belangrijker? Op zo’n moment wil je natuurlijk niets liever dan dat de dader gepakt wordt. Zou je daarvoor je privacy niet opgeven? En waarom zou je je DNA niet afstaan als je toch niets te verbergen hebt? Je DNA wordt bovendien alleen maar gebruikt bij het oplossen van misdrijven en jouw profiel komt alleen aan de orde als er sprake is van een match. Jouw gegevens worden verder nergens anders voor gebruikt. Een ander tegenargument is dat er misbruik gemaakt kan worden van DNA. Zo zou de echte dader bijvoorbeeld wat haren van iemand anders op de plaats van het misdrijf neer kunnen leggen. Die haren worden dan onderzocht en de onschuldige persoon zou dan automatisch beschuldigd worden. Maar in de praktijk gaat het er toch wel heel anders aan toe. Na de vondst van het DNA wordt gezocht naar de match. Maar dit is natuurlijk niet het enige wat nodig is om iemand te veroordelen. Er bestaat ook nog een motief en een alibi. Pas wanneer de rechter er helemaal zeker van is, zal hij de verdachte een straf opleggen. Ook misbruik van bijvoorbeeld onderzoekers wordt genoemd, omdat die bijvoorbeeld omgekocht zouden kunnen worden. Maar om de betrouwbaarheid van het DNA onderzoek te garanderen is er een uitgebreide wet- en regelgeving opgesteld. De rechter hecht er zeer veel waarde aan dat alle regels en wetten worden nageleefd. Die zijn erg ingewikkeld. Een paar instanties die bij het onderzoek betrokken zijn, zijn de technische recherche, de Officier van Justitie, de Rechter-commissaris, het Gerechtelijk Laboratorium en de verdachten. Omdat er zóveel mensen aan meewerken is de kans wel heel erg klein dat er iets mis gaat. En áls er dan al iets misgaat, wordt het bewijs meteen als ongeldig verklaard. Van misbruik kan dus helemaal geen sprake zijn. Het invoeren van een DNA-databank zou dus een hele goede oplossing zijn om het probleem van de groeiende criminaliteit aan te pakken. Het zorgt namelijk voor snellere oplossing van misdrijven, het schrikt criminelen af, het is voor 99,9% betrouwbaar en uit onderzoek is gebleken dat het de gang van zaken in strafzaken aanzienlijk kan verbeteren. De databank zorgt voor minder criminaliteit, minder onrust en meer veiligheid!