De verplichte muziekschool en sportclub
Onder motto’s als “sport is gezond” en “muziek is goed voor de algemene ontwikkeling,” duwen ouders hun kinderen vaak op zeer jonge leeftijd in de richting van allerlei clubs en verenigingen…
Op jonge leeftijd vinden de meeste kinderen dit helemaal niet erg en zelfs leuk, maar wat als de kinderen iets ouder worden?
Voor een voldoende ontwikkeling zijn de weinige uurtjes lichamelijke opvoeding en muziek inderdaad niet genoeg, het is dus goed dat het kind ook buiten school nog beweging heeft, met muziek bezig is en nieuwe vrienden maakt. De meeste ouders – vol goede bedoelingen - overdrijven hier bij: zij laten hun kind inschrijven bij meerdere sportclubs, de tekenacademie en de muziekschool met in gedachte dat het kind “later nog altijd kan kiezen”.
Wat zij hier echter bij over het hoofd zien is dat het voor het kind niet zo makkelijk is te kiezen. Naarmate het kind de hobby’s langer beoefent en er dus ook beter in wordt zal de druk vanuit de verenigingen om te blijven veel groter worden.
Wanneer de kinderen ouder worden en ze andere interesses krijgen zullen ze bijna altijd activiteiten moeten laten vallen. De redenen hiervoor zijn legio: meer schoolwerk (“als je ergens wil geraken met je studies is honderd procent inzet nodig” en “je moet dagelijks zeker een drietal uur aan school besteden”), druk vanuit de vriendenkring (“moet je nu weer trainen”), maar waarschijnlijk is de grootste reden nog de druk uit de vereniging (“iedereen moet altijd aanwezig zijn op alle trainingen” en “je moet leven voor je sport” en “de dag van de wedstrijd mag je aan niets anders denken”.) Hoe langer het kind de sport beoefent hoe beter het zal worden en hoe groter de prestatiedruk en –drang.
Het kind zal dan om aan deze (hoge) eisen te voldoen, nog harder gaan werken en zich nog meer op zijn sport gaan toeleggen. Eens dit gebeurd is zijn er twee mogelijkheden: het harde werken wordt beloond en het kind zal vorderingen maken of het kind zal niet aan de verwachtingen voldoen en teleurgesteld in zichzelf worden.
In het eerste geval zal het leven van dit kind eventjes fantastisch worden: hij of zij wordt op handen gedragen door ploeggenoten, ouders enz. Na een tijdje echter zal het iets minder gaan met de prestaties. Als het kind dan al op een hoog niveau zijn hobby uitvoert zal het vlug genegeerd en gekleineerd worden, alleen de resultaten doen er immers toe… Het kind, hoog in de lucht aan het zweven door al de aandacht, zal hard met de realiteit geconfronteerd worden. Hierdoor zal het zelfvertrouwen en ook het plezier dat men in de hobby heeft een fikse duik nemen. Vaak zal het kind er willen uitstappen.
In het andere geval –wanneer het kind niet aan de verwachtingen voldoet - zal het kind de hobby ofwel iets minder ernstig nemen en er dus nog mee doorgaan maar op een iets lager niveau, ofwel zal het kind zo zwaar in zichzelf teleurgesteld worden dat het er ook niet meer mee wil doorgaan.
Lynn Ergeerts
5WeWi
Als we op dit punt gekomen zijn, dan pas zien we echt hoeveel sprake er van verplichting is in die “onschuldige” hobby. Volgens het woordenboek is het verplicht zijn: iemand iets moeten, iets aan iemand te danken hebbend, door ontvangen gunst gebonden zijn aan.
Dit is wat de clubs doen: “onopvallend” influisteren wat ze allemaal voor je hebben gedaan (“Is dit mijn dank, na alles wat ik voor je gedaan heb”). Ook de ouders en vrienden werken hier ongemerkt(?) aan mee (“je bent nu zover geraakt”, “al die tijd die je er hebt ingestoken”.) Bij hobby’s die je niet alleen uitoefent is er dan ook nog de druk vanuit de groep waar je in zit (“je laat ons toch niet in de steek”.)
Het zou in ieder geval al héél veel helpen wanneer de verenigingen beseffen dat ze in de eerste plaats met mensen bezig zijn, die ook nog hun gevoelens hebben en dan pas met prestaties. Vooral bij kinderen is dit zo, wanneer een tienjarig jongetje een toekomst is beloofd bij de één of de andere grote club waar hij veel geld zal verdienen zal hij zich ook wel verplicht voelen om te trainen.
Al bij al is het vaak een verscheurende keuze: als je blijft ben je ongelukkig maar als je weggaat voel je je er ook niet goed bij.
Onder motto’s als “sport is gezond” en “muziek is goed voor de algemene ontwikkeling,” duwen ouders hun kinderen vaak op zeer jonge leeftijd in de richting van allerlei clubs en verenigingen…
Op jonge leeftijd vinden de meeste kinderen dit helemaal niet erg en zelfs leuk, maar wat als de kinderen iets ouder worden?
Voor een voldoende ontwikkeling zijn de weinige uurtjes lichamelijke opvoeding en muziek inderdaad niet genoeg, het is dus goed dat het kind ook buiten school nog beweging heeft, met muziek bezig is en nieuwe vrienden maakt. De meeste ouders – vol goede bedoelingen - overdrijven hier bij: zij laten hun kind inschrijven bij meerdere sportclubs, de tekenacademie en de muziekschool met in gedachte dat het kind “later nog altijd kan kiezen”.
Wat zij hier echter bij over het hoofd zien is dat het voor het kind niet zo makkelijk is te kiezen. Naarmate het kind de hobby’s langer beoefent en er dus ook beter in wordt zal de druk vanuit de verenigingen om te blijven veel groter worden.
Het kind zal dan om aan deze (hoge) eisen te voldoen, nog harder gaan werken en zich nog meer op zijn sport gaan toeleggen. Eens dit gebeurd is zijn er twee mogelijkheden: het harde werken wordt beloond en het kind zal vorderingen maken of het kind zal niet aan de verwachtingen voldoen en teleurgesteld in zichzelf worden.
In het eerste geval zal het leven van dit kind eventjes fantastisch worden: hij of zij wordt op handen gedragen door ploeggenoten, ouders enz. Na een tijdje echter zal het iets minder gaan met de prestaties. Als het kind dan al op een hoog niveau zijn hobby uitvoert zal het vlug genegeerd en gekleineerd worden, alleen de resultaten doen er immers toe… Het kind, hoog in de lucht aan het zweven door al de aandacht, zal hard met de realiteit geconfronteerd worden. Hierdoor zal het zelfvertrouwen en ook het plezier dat men in de hobby heeft een fikse duik nemen. Vaak zal het kind er willen uitstappen.
In het andere geval –wanneer het kind niet aan de verwachtingen voldoet - zal het kind de hobby ofwel iets minder ernstig nemen en er dus nog mee doorgaan maar op een iets lager niveau, ofwel zal het kind zo zwaar in zichzelf teleurgesteld worden dat het er ook niet meer mee wil doorgaan.
Lynn Ergeerts
5WeWi
Als we op dit punt gekomen zijn, dan pas zien we echt hoeveel sprake er van verplichting is in die “onschuldige” hobby. Volgens het woordenboek is het verplicht zijn: iemand iets moeten, iets aan iemand te danken hebbend, door ontvangen gunst gebonden zijn aan.
Dit is wat de clubs doen: “onopvallend” influisteren wat ze allemaal voor je hebben gedaan (“Is dit mijn dank, na alles wat ik voor je gedaan heb”). Ook de ouders en vrienden werken hier ongemerkt(?) aan mee (“je bent nu zover geraakt”, “al die tijd die je er hebt ingestoken”.) Bij hobby’s die je niet alleen uitoefent is er dan ook nog de druk vanuit de groep waar je in zit (“je laat ons toch niet in de steek”.)
Het zou in ieder geval al héél veel helpen wanneer de verenigingen beseffen dat ze in de eerste plaats met mensen bezig zijn, die ook nog hun gevoelens hebben en dan pas met prestaties. Vooral bij kinderen is dit zo, wanneer een tienjarig jongetje een toekomst is beloofd bij de één of de andere grote club waar hij veel geld zal verdienen zal hij zich ook wel verplicht voelen om te trainen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden