Balansverslag
In de afgelopen 3 jaar heb ik ontzettend veel gelezen, waaronder de boeken die nu op mijn Nederlandse leeslijst staan. Ik heb er 15 gelezen, voor een waarde van 16,5 punten. Sommige waren leuk, door andere heb ik me echt doorheen moeten worstelen. Allereerst de boeken die ik echt leuk vond om te lezen. Het allereerste boek dat ik op mijn lijst zette, Overstroomd, vond ik erg leuk. Niet verwonderlijk, want dit boek is een young-adult, mijn favoriete genre. Tevens het genre dat ik het meeste lees buiten lezen voor de lijst om. Het tweede boek, Haantjes, vond ik ook wel leuk om te lezen. Het is eigenlijk een heel grappig boek, dat maakte het zo leuk om te lezen. Een ander grappig boek is Reize door het Aapenland. Heel anders dan Haantjes. Waar ik Haantjes misschien nog uit mezelf zou hebben gepakt om ‘gewoon’ te lezen, las ik Reize door het Aapenland alleen omdat we het al uitgebreid in de les hadden behandeld. Ook het derde boek, Kleren maken de vrouw, vond ik, tegen mijn verwachtingen in, leuk om te lezen. Dan komen er een aantal boeken die ik niet leuk vond, hier ga ik het later nog over hebben. Boek 10, Paaz, las ik gewoon uit nieuwgierigheid. Ik vond het een erg goed boek en het bleek op de lijst te mogen, dus Paaz werd het. De laatste twee boeken die ik las, Maar buiten is het feest en De langverwachte, koos ik uit omdat ik ze me echt leuk leken. Maar buiten is het feest vond ik ook daadwerkelijk echt leuk om te lezen, misschien wel het mooiste boek dat ik heb gelezen van alle 15. De langverwachte viel helaas tegen. Wat hebben de boeken uit deze boeken top-5 met elkaar gemeen? Een paar punten: het verhaal spreekt me erg aan. Ik weet dat ik qua boeken best lastig kan zijn, omdat ik gewend ben om vrijwel alleen maar young adults te lezen. Een van de redenen waarom ik young adults leuk en fijn vind om te lezen, is een fijn verhaal. Dat vond ik bij de boeken van de lijst ook. Verder moet een boek makkelijk te lezen zijn. Alle boeken die ik niet leuk vond om te lezen, zijn gewoon moeilijk te volgen. Dan haak ik al snel af. Verder vind ik een goed, interessant personage in wie je je kunt inleven een belangrijk criteria. Nou lijken de meeste hoofdpersonen in mijn favoriete boeken totaal niet op mij, maar vond ik hun karakter wel heel interessant. Zo vraag ik me bij Haantjes af waarom Stijn en Frenk dat gedrag vertonen, vraag ik me bij Paaz af hoe het kwam dat Emma tot haar handelingen kwam, en vraag ik me bij Maar buiten is het feest af wat er achter het masker van Zonne zit, en hoe Zonne en Weijntje een en dezelfde persoon kunnen zijn.
Over naar de boeken die ik echt niet leuk vond om te lezen. Boek 4, De moeder van David S., vond ik, hoewel velen die mening niet met mij zullen delen, echt niet leuk. Ik snap dat wel dat andere er lyrisch over zijn en dat het boek al vele malen herdrukt is, vooral als je het plaatst in de tijd waarin het geschreven is. Een taboe doorbrekend boek is het, en dat is goed. Het zal in de tijd toen het uitkwam zeker wat losgemaakt hebben. Maar anno 2016 is het geen taboe doorbrekend boek meer. Daarom vond ik de eigenlijke hoofdpersoon van het boek, de moeder van David, eigenlijk alleen maar heel irritant. Ik kon me dus totaal niet inleven in haar, omdat mensen in deze tijd het allang door hadden gehad hoe erg het met David was en wat de goede oplossing geweest zou zijn. Als ik me niet goed kan inleven in een persoon, of als je hem of haar niet goed kan doorgronden, vind ik het boek dus algauw niet leuk. Dat had ik ook heel erg bij Twee vrouwen. Wat een weirdo, dacht ik toen ik het boek las. Daarbij was het verhaal ook gewoon heel raar. Bij Kleine Inez vond ik het verhaal ook niet te volgen en was ik heel blij dat ik het toch wel dunne boekje uit had. Vooral het einde vond ik verwarrend. Dat vind ik zo irritant om te lezen, als er een vaag of open einde is. Ook Het perpetuum mobile van de liefde kon ik niet bekoren om dezelfde redenen: vreemde hoofdpersoon, vreemd verloop van het verhaal, vaag einde. Daarom ben ik zo dol op (young adult) trilogieën, daar zit tenminste een goed einde aan. Dan zijn er nog boeken die in een schemergebied zitten tussen wel of niet leuk. (dat zijn de rest van de boeken die niet in mijn top 5 favoriete boeken staan en ook niet in mijn top 5 minst favoriete boeken). Ze waren, toegegeven, niet verschrikkelijk om te lezen. Maar ze konden me gewoon niet zo bekoren. Orpheus in de Dessa had een goed verhaal, maar was door de gebruikte taal nogal moeilijk te volgen. Karakter had ook een goed verhaal, maar was ook best moeilijk te volgen. Twee koffers vol boeide me kennelijk niet zo, want ik weet er eigenlijk niet zo veel meer van. De langverwachte behoort ook niet tot mijn favorieten. Dat is een van de weinige boeken die me echt teleurstelde. Het verhaal vind ik prachtig, laten we dat voorop stellen. Vooral omdat er weinig heel nare dingen (zoals oorlog, dood, verkrachting, dat soort dingen) in gebeuren. En het is echt een literair hoogstandje, omdat het een erg bijzondere stijl van vertellen heeft (namelijk door de ogen van een ongeboren kind, waardoor het aan elkaar hangt van de flashbacks). Maar het was zo moeilijk om te volgen, dat mijn concentratie snel daalt. Ik zeg dat dit het enige boek is dat me echt teleurstelt, hoewel ik boeken heb gelezen die ik minder vond, maar ik had het bij De langverwachte niet verwacht, en bij de boeken uit mijn minste-favoriete rijtje eigenlijk wel. Nou ja, dat kan gebeuren.
Welke boeken hebben me nou iets geleerd? Ik denk dat elk boek wel enige moraal of boodschap heeft voor de lezer, dat lijkt me ook een doel van literatuur. Een aantal boeken liet me kennis maken met bijzondere vriendschappen. Reina werd in Kleren maken de vrouw uiteindelijk vriendinnen met haar vijand. Chaja werd in Twee koffers vol het beste maatje van haar oppaskindje. Willem Bake kreeg een bijzondere vriendschap met iemand met wie hij eigenlijk helemaal geen vrienden zou hoeven zijn. Ten slotte kregen in De langverwachte Mehdi en Diana een relatie, terwijl hun culturen zoveel van elkaar verschillen. Deze boeken laten zien dat het kan en dat vriendschap wat moois oplevert. Andere boeken zijn taboe doorbrekend, en leren de mensheid dus ook iets. Dit is het geval bij Reize door het Aapenland, waarbij de gebreken van de mensen naar boven komen, bij Twee vrouwen, dat het taboe op lesbische relaties probeerde te doorbreken, bij De moeder van David S, dat het taboe op drugs(verslaving) doorbrak, maar ook bij Paaz, die de wereld van de psychiatrie aan de gewone mens toont, en bij Maar buiten is het feest, dat het taboe op misbruik in de familie doorbreekt.
Welke boeken vond ik nou echt literaire hoogstandjes? Allereerst Maar buiten is het feest. Verder vind ik De langverwachte en Reize door het Aapenland hier ook bij horen, en klassiekers als Twee vrouwen, Het perpetuum mobile van de liefde en De moeder van David S. Maar wat literair gezien erg goed is, vind ik, zoals is gebleken, dus niet erg leuk. Smaken verschillen. Ik kan zeggen dat ik in de drie jaar dat ik verplicht boeken voor de lijst moest lezen, er wel wat van op gestoken heb, en heb ontdekt dat literatuur best leuk kan zijn. Mijn mening over literatuur was namelijk altijd: literatuur is stom en moeilijk en ik doe het niet van harte. Ik heb ontdekt dat literatuur ook wel leuk kan zijn. Ik zeg kan, want als ik kijk naar mijn favorieten zijn dat er, in vergelijking met de het aantal boeken dat ik juist niet leuk vond, niet zo veel. Ga ik in mijn verdere leven dan meer literatuur lezen? Misschien. Van Arthur Japin zou ik bijvoorbeeld we meer willen lezen. Van Kluun heb ik al meer gelezen (ik heb, omdat ik Haantjes erg leuk vond, daarna Komt een vrouw bij de dokter gelezen). Maar ik kan na drie jaar concluderen dat ik young adults, science fiction en fantasyboeken toch net wat meer kan waarderen dan de boeken van de lijst.
REACTIES
1 seconde geleden