Groninger Museum

Architectuur: Groninger Museum (Groningen) 1. Wat heb ik gezien/gehoord/gelezen? (kijkwijzer Architectuur) Vanwege de extreme vormen en kleuren van het gebouw, domineert het gebouw de omgeving. Het is opgebouwd uit verschillende (gekleurde) materialen, o.a. baksteenmetselwerk, staal, glas en opvallende materiaalcombinaties.. Wat de grondvorm is van het gebouw is moeilijk te zeggen, er is wel sprake van een doosvorm, maar ook van organische vormen, maar ook een structuur an blokvormen. De façade en bouwvolumes vormen een geheel. Hoewel de ingang er opvallend uitziet, valt het niet echt op, door de rest van het gebouw. Vandaar dat de entree weinig opvalt. Vanwege de vele vierkante vormen denk ik dat het skelet is verborgen in de gevels. De architect heeft zich denk ik laten leiden door verschillende stijlen, kleuren en vormen. Het gebouw verwijst naar de gebruiksfunctie ervan, het is tenslotte een museum, maar het gebouw zelf is ook al een kunstwerk. Het gebouw straalt macht uit, vanwege de grote en hoge vormen, ook veel uiterlijk vertoon, maar door de kleuren en vormen ook weer heel open en toegankelijk. Het Groninger Museum is op sommige fronten vergelijkbaar met het Bonnefantenmuseum in Maastricht en het hoofdkantoor van de Gasunie in Groningen. 2. Door wie is het gemaakt/uitgevoerd/geschreven? De ontwerper van het Groninger Museum is Alessandro Mendini, met deelontwerpen van Michele de Lucchi (paviljoen geschiedenis), Phillippe Starck (paviljoen kunstnijverheid) en Coop Himmelblau (paviljoen oude beeldende kunst). Ieder paviljoen heeft zo een andere vormgeving gekregen. Mendini ontwerpt het museum vanuit een visie die aansluit bij het museumbeleid in Groningen. In de eerste plaats bestaat er volgens Mendini niet zoiets als 'hogere' kunst. Alles is van hetzelfde belang, voor alles moet een plek zijn in het museum. In de tweede plaats wil hij verschillende kunstdisciplines graag vermengen. Design kan architectuur worden, kunst mag als meubelstuk dienen. De grenzen tussen kunst, architectuur, theater en zelfs kitsch worden genegeerd. Zodoende is het Groninger Museum zelf een kunstwerk geworden dat evenveel aandacht verdient als de kunstwerken in het museum. Het museum ligt als een schip aangemeerd in de Zwaaikom van het Verbindingskanaal. Via een loopbrug verbindt het museum het station met de binnenstad, maar verder bestaat er geen enkele relatie tussen de bestaande architectuur in Groningen en deze vreemde verzameling bonbondozen. Een hoge gouden toren domineert het centrale paviljoen. Hierin is het archief en depot van het museum ondergebracht, de schatkamer van het museum. Onder deze toren is de entree, te bereiken via de loopbrug. De wenteltrap geeft toegang tot de verschillende collecties. De sierlijke vorm, bekleed met duizenden mozaïeksteentjes maakt de trap tot een zelfstandig kunstwerk. Het hele museum moet het stellen zonder daglicht. Voor Mendini, met zijn belangstelling voor theater, is het daglicht te wisselvallig, te weinig te sturen. Met tegenzin moest hij toestaan dat dit principe doorbroken wordt in het paviljoen van het architectencollectief Coop Himmelblau. Dit paviljoen is eigenlijk weinig meer dan een wirwar van platen die als een soort dak over het onderliggende paviljoen van Mendini zijn gegooid. De ontwerpen van Coop Himmelblau ontstaan spontaan. De allereerste spontane krabbels bepalen niet alleen het ontwerp. Op de stalen platen zijn ze ook gebruikt als decoratie, daarbij tot gigantisch formaat opgeblazen. De plaatsen waar de platen elkaar niet raken, zijn ingevuld met gehard glas, ook als zo'n plek toevallig een stuk vloer is. Het gevolg is dat je zo nu en dan op een glazen vloer loopt en hoog boven het water lijkt te zweven. Dat de ruimte zich slecht leent voor het exposeren van werk, is bijzaak.
3. In welke tijd speelt ‘t of in welke tijd is ‘t gemaakt? In 1994 werd het nieuwe Groninger Museum door H.M.Koningin Beatrix geopend. Aan de bouw is begonnen is 1991. 4. Wat vind je zelf van het/de kunstwerk/uitvoering? Ik vind het bijzonder, omdat dit de eerste keer is dat ik zo veel moderne gebouwen bij elkaar zie, als één gebouw. En zo veel verschillende dingen, het is allemaal anders. Ik vind het avontuurlijk, omdat je niet weet wat je moet verwachten als je naar binnen gaat. De buitenkant vind ik er heel avontuurlijk uitzien, maar je weet niet of dat in de binnenkant ook zo is en in welke mate. Ik vind het mooi, omdat het museum uit veel verschillende soorten gebouwen bestaat, het is heel afwisselend. De gebouwen hebben verschillende groottes, vormen, kleuren, materiaal en posities.Ik vind het vreemd, omdat het er heel raar uit ziet, het ziet er een beetje onwerkelijk uit. Deze stijl ben ik niet gewend. Het ziet er heel raar uit, maar wel heel mooi.