Algemene gegevens:

Voor mijn vijfde boekverslag heb ik het boek De Passievrucht  gelezen. Het is de debuutroman van Karel Glastra van Loon en de eerste druk is van 1999. ik heb de 51e druk gelezen. Het was een speciale editie uitgegeven door de Volkskrant, maar de oorspronkelijke uitgever was L.J. Veen. Het boek heeft geen illustraties. Het telt 237 bladzijden en 45 hoofdstukken. De opdracht in het boek is ''Voor Karin'' en het motto is:
"From the start
Most every heart
That’s ever broken
Was because
There always was
A man to blame"

Dolly Parton (‘It Wasn’t God Who Made Honkytonk Angels’)

10.4 Vergelijking van het boek met de film
Thema
Thema's film: zoektocht naar antwoorden, obsessie, te ver gaan, vast komen te zitten.
Thema's boek: zoektocht naar antwoorden, manier vinden om verder te gaan.
Personages:
Armin
Armin is geen erg duidelijk karakter, zowel in de film als in het boek. In het boek is hij een new-age/hippie achtig tiepje, met de voor die tijd moderne denkbeelden van ''niet trouwen'' en ''naar het uitzicht kijken als je een huis wilt kopen.'' in de film wordt deze kant nooit belicht. Voor de rest zijn zowel film-Armin als boek-Armin erg hetzelfde. Hij is eigenlijk gewoon een heel normale vent, ik denk dat het de bedoeling is dat je je goed in hem kunt verplaatsen. Zijn meest onderscheidende eigenschap is zijn behoefte zijn nieuwsgierigheid te bevredigen.
Ellen
Ellen krijgt in de film meer tijd dan in het boek. In het boek wordt er wel meer tijd besteed aan de relatie tussen haar en Armin, in de film wordt daar nooit veel aandacht aan gegeven en maken ze meer ruzie. Ellen zelf is in het boek erg trouw aan Armin en wordt meer beschreven hoe ze hem steunt. Hoewel ze ook een keer zegt dat Armin te ver gaat in zijn zoektocht. In de film is Ellen meer los van Armin neergezet en wordt er niet alleen over haar gesproken ten opzichte van andere mensen. Haar pijn omdat ze geen kinderen van Armin kan krijgen wordt meer verkend. Ze is ook feller tegen Armins zoektocht, in het boek zei ze één keer iets dat echt tegen Armin inging, in de film is dat al snel drie keer. Dit focussen op hoe Ellen alles meemaakt en het opblazen van haar ontevredenheid heeft wel als gevolg dat de relatie tussen haar en Armin niet veel voorstelt in de film.
Monika
Monika krijgt in de film minder tijd dan in het boek. Ze wordt nogal oppervlakkig neergezet in de film. Door het hele boek heen zijn liefdevolle herinneringen aan Monika verspreid. Armin zegt dat hij eigenlijk al in een halfslaap verkeert sinds Monika overleden is. Vaak als hij iets alledaags ziet denkt hij aan Monika en wat zij daarover te zeggen had. Er wordt ook meer omschreven waarom zij en Armin bij elkaar passen als een koppel en dat hij en Ellen vaak over haar praten en een deel van hun band hebben omdat ze allebei zoveel om Monika geven. In de film zien we daar niets van terug. Er worden er nooit veel woorden aan Monika besteed. Als we haar in Armins herinneringen zien doet ze meer denken aan een jonge passionele wervelwind, het type relatie waarbij je je afvraagt hoe dat gaat wanneer beiden oud worden. Er wordt nooit iets gezegd als: wat hield ik toch van Monika, het is vooral een boel seks en gegiechel.
Bo
Bo krijgt ongeveer evenveel tijd in de film als in het boek. Misschien iets minder in de ilm, omdat er veel van de herinneringen van Armin aan hem weggehaald zijn. Opvallend is dat hij in de film minstens zeventien is in plaats van dertien. Ik weet niet precies waar ze voor gingen in de film, want hoewel de acteur al gezichtsbeharing en de baard in de keel heeft, wordt er wel gezegd dat hij drie was toen Monika stierf, en dat het inmiddels tien jaar verder is. Feitelijk is hij dus dertien, maar de film zet het beeld neer van een veel oudere jongen.
Perspectief
Zowel de film als het boek worden verteld vanuit het perspectief van Armin. Het verhaal wordt verteld vanuit de eerste persoon, ook in het boek, waar Armin af en toe voice-overs geeft.
Tijdsverloop
Zowel in de film als in het boek wordt het verhaal chronologisch verteld, met flashbacks ertussendoor die verbindingen hebben met het verleden. In de film wordt er een keer een opmerking gemaakt zoals een alwetende verteller dat zou doen: ''Ellen weet wie de vader van mijn kind is, alleen weet ik dat nu nog niet,'' zegt Armin. In de rest van de film wordt echter nooit meer zoiets gezegd.
In het boek begint het verhaal echter bij het moment dat Armin hoort dat hij onvruchtbaar is. De film begint iets eerder in het verhaal en gaat eerst nog langs wat gebeurtenissen die in het boek later terugkomen als flashbacks.
Spanningsopbouw
De spanning wordt op een andere manier opgebouwd in de film dan in het boek. Aan de ene kant wordt er in het boek niet van te voren gezegd dat Ellen weet wie de vader is, en met minder informatie is het raadsel groter. Aan de andere kant focust het boek minder op het raadsel van wie de vader is, en focust het ook op het verkennen van andere thema's. De film focust meer op het raadsel en er is op die manier een grotere spannigsopbouw naar het einde van de film toe, maar in de film weet je al dat Ellen het antwoord op het raadsel weet en dat haalt een deel van de spanning weg. Ik zou zeggen dat de film meer spanning opbouwt, maar dat de onthulling leger aanvoelt dan in het boek omdat een deel van de informatie al gegeven is. Hierdoor heeft het minder gewicht als de hoofdpersoon erachter komt, omdat jij het al wist. In het boek is het meeslepender en emotioneler als je er uiteindelijk achter komt hoe het zit.
Ruimte
Het boek speelt zich af in Amsterdam en op de Waddeneilanden. In de film zijn er ook scene's op de Waddeneilanden, maar er wordt nooit vastgesteld waar de rest van het verhaal zich afspeelt. Ik denk niet dat het in Amsterdam is, vanwege de brede, rustige straten die je in de film ziet en die totaal niet op Amsterdam lijken. En ook vanwege het feit dat Armin in een of ander vrijstaand huis met een oprijlaan woont dat je met zijn salaris echt niet kunt krijgen in Amsterdam.
De inhoud, volgorde en afloop van het verhaal stop ik allemaal in één categorie:
Verhaal
Het verhaal in de film is ruwweg hetzelfde als dat in het boek. sommige gebeurtenissen zijn in een andere volgorde of context geplaatst. Dat gebeurt vooral naar het einde van de film toe, waarschijnlijk om de climax dramatischer te maken.  Ik beschrijf het verhaal nu chronologisch en als de verhaallijnen van elkaar afwijken zeg ik dat.
Armin had tien jaar geleden een relatie met Monika. Ze waren vijf jaar samen en in die tijd hebben ze samen een zoon gekregen, Bo. 
Door het boek heen zitten flashbakcs van hun tijd samen. Enkelen hiervan zien we ook in de film. Vakanties op de Waddeneilanden, Die een van Armins lievelingsplekken waren. Een etentje met Monika en haar beste vriendin Ellen,waarbij Monika zei dat ze zwanger was en dat eindigde in een trio. Hun ontmoeting in de tram. Het moment dat de ouders van Armin over de zwangerschap hoorde.
Armin, Monika en Bo waren een gelukig gezin en het was dan ook een grote tragedie toen Monika plotseling overleed aan een infectie. In andere flashbakcs zien we hoe Armin probeert om te gaan met haar dood en dat hij nooit echt over Monika heen is gekomen. In de film zijn er behalve de begrafenis geen van deze herinneringen teruggekomen.
Tegenwoordig heeft Armin een relatie met Ellen, de beste vriendin van Monika. Hij wilt kinderen met haar, maar dit lukt niet en daarom laten ze allebei een vruchtbaarheidstest doen. Hieruit blijkt dat Armin het syndroom van Klinefelter heeft en al zijn hele leven onvruchtbaar is. Dit roept nogal wat vragen op: als Bo niet zijn biologische zoon is, van wie dan wel? Armin gaat op zoek naar antwoorden: Wie, waar en waarom?
Hij heeft Ellen en zijn beste vriend Dees verteld over de uitslag van de test, en zij zeggen beiden dat hij het beter kan laten rusten. In het boek is het meer Dees die dit zegt, in de film vooral Ellen. Armin heeft in de film een paar keer behoorlijk ruzie met Ellen. Toch bezoekt Armin enkele mannen die in Monika's leven waren ten tijde van haar zwangerschap. Monika's ex Robbert wordt snel van het lijstje geschrapt, net als haar huisarts. Maar wanneer hij ex-collega Nico Neerinckx opzoekt en een gesprekje met zijn vrouw heeft, raakt Armin ervan overtuigd dat Monika is vreemdgegaan met Nico. Hij vertelt het aan Ellen en Dees, maar heeft nog niks tegen Bo gezegd. Althans in het boek. In de film vertelt hij dat hij Bo's vader niet is op een middag als Bo aan het skaten is met vrienden. Bo rent hierop weg en wordt pas uren later gevonden bij de vader van Bo. In het boek overlijdt de vader rond die tijd aan een hartstilstand, in de film zal dat pas later gebeuren na een auto-ongeluk.
Armin besluit met Bo naar de Waddeneilanden te gaan om hun relatie een beetje te verbeteren. In het boek is een fijne vader-zoonvakantie, in de film is het allemaal wat onwennig.
Op een avond wordt Armin dronken en valt in slaap op Bo's bed, na het eerst te hebben ondergekotst. Als Bo hem vindt en wakker maakt krijgen ze ruzie. In de film roept Armin alleen wat lelijke dingen over Bo's echte vader (hij denkt nog steeds dat het Nico is), maar in het boek roept hij dat hij Bo's vader niet is. Bo rent het huis uit en wilt niet met Armin praten als hij terugkomt. De volgende dag gaan ze naar huis.
In de film gebeurt het volgende: Als Armin thuiskomt, krijgt hij een telefoontje van het ziekenhuis, dat hem vertelt dat zijn vader een auto-ongeluk heeft gehad. Als Armin en Ellen elkaar spreken in het ziekenhuis, vertelt Armin dat hij aan Bo heeft vertelt wie zijn echte vader is. Ellen geeft hierop toe dat Monika is vreemdgegaan met de vader van Armin en dat hij en Bo dus eigenlijk halfbroers zijn. Armin vertelt dit aan Bo wanneer hij ook naar het ziekenhuis komt, waarna hun vader overlijdt. In de laatste minuten van de film zegt Armin geen spijt te hebben van wat hij heeft gedaan, en dat hij meer van Bo houdt dan ooit. Bo en hij hebben in het begin nog een wat stroefe relatie maar dat gaat over na een lekker nepkungfu-gevecht in een wc, waarna ze snel terruggaan naar Ellen, die op het terras buiten op hen wacht.
In het boek eindigt het zo: Onbekende tijd na Ameland zoekt Armin de spullen van zijn vader uit. Dan vindt hij een briefje waarop staat: ''Ik ben zwanger. M.'' Hij trekt de conclusie dat zijn vader de biologische vader van zijn zoon moet zijn. Wanneer hij thuiskomt, vindt hij Ellen en Bo die samen aan het praten zijn. Ellen had een briefje van Monika waarin ze geschreven had wie zijn echte vader was. Armin heeft een goed gesprek met Ellen en zegt dat hij geen idee heeft hoe het nu verder moet. Er volgen een paar moeilijke maanden, waarna Bo zegt dat hij de as van opa uit wilt strooien boven het graf van Monika, en daarna verder wilt gaan met leven. Armin laat Monika hiermee achter in het verleden en gaat door met Ellen en Bo.
Conclusie: De gebeurtenissen zijn ruwweg hetzelfde, maar worden soms in een andere volgorde verteld of er wordt een klein detail veranderd. Ik denk dat dit gedaan is om meer spanning te creeëren
Mening
Ik vond het boek wel leuk, de film vond ik heel erg slecht.
De film was voornamelijk waardeloos doordat er geen enkele passie in zat. Het voelde alsof ik een film keek waarbij iedereen tijdens de productie eigenlijk gewoon naar huis wilde.
De film voelde leeg aan en sleurde alle energie uit je. Het plot wist niet waar het naartoe ging en jakkerde maar een beetje door. De acteurs hadden er duidelijk ook geen zin in, hoewel je het hen amper kwalijk kon nemen met zo'n saai, vlak script. 
De personages waren niet meer dan pionnen voor het plot. Vooral Monika was slecht neergezet. Ze had bijna beter helemaal niet in de film kunnen zitten. Haar scenes voegden niks toe aan het verhaal (behalve af en toe een paar borsten als Carice van Houten weer eens naakt door het beeld danste) terwijl die scenes juist hadden moeten uitleggen wat voor een band zij had met de hoofdpersoon en wat voor persoon ze bleek te zijn in het licht van de huidige ontwikkelingen. Vooral de scene waarin ze vreemdging met de vader van Armin: in het boek zat er een achtergrond bij, in de film deed ze het gewoon omdat ze er zin in had.
De verhoudingen tussen personages zijn voor mij erg belangrijk in een film en hier waren ze heel slecht neergezet. Erger dan de meeste relaties was de relatie tussen Armin en Ellen. In het boek hadden ze een sterke relatie en kon je zien wat ze leuk aan elkaar vonden. In de film ruzieden ze alleen maar. Aan het einde van de film hebben ze een gesprek over hoe het nu verder moet, en voor een gesprek over de toekomst van een relatie zou ik toch iets meer liefde verwachten. Ellen en Armin zitten heel ver uit elkaar, zonder oogcontact te maken, en zeggen om de beurt een kort zinnetje met een snauwerige ondertoon. Het hele gesprek was dood.
Er was ook niets creatiefs gedaan met de stijl van de film, de cinematografie of de muziek. Het was allemaal heel standaard en ongeïnspireerd.
Uiteindelijk was dit een film waarin alles afwezig was.
Het boek vond ik best wat leuke momenten hebben. Ik vond dat er een zekere warmte in de relaties zat, vooral tussen Ellen, Armin en Monika. Monika en Armin pasten goed bij elkaar en ik kon zien waarom ze voor elkaar gekozen hadden. Dit is extra knap omdat ik Armin als persoon niet erg mocht. Ook Ellen en Armin hadden een sterke band. Dit merkte je vooral wanneer ze samen terugdachten aan Monika en aan hun trio. Ik vond het leuk dat hun band deels voortkwam uit hun band met Monika, maar dat ze ook hun eigen band hadden.
Mijn lievelingsstuk was hoofdstuk 43, waarin Ellen en Armin met elkaar praten nadat alles boven water is. Hun gesprek is eerlijk en open en dat is fijn om te lezen.
Ik kon niet heel erg in het boek komen: De zoektocht van Armin naar de waarheid boeide me niet zo. Ik vond het boek daarom een beetje niksig, maar ik wist niet precies wat eraan scheelde. Pas dagen later bedacht ik me waarom ik zo weinig meevoelde met het verhaal: Ik begreep de hoofdpersoon niet. Armin is verpletterd als hij het nieuws hoort en kan door dit nieuws niet meer van zijn zoon en overleden vrouw houden als daarvoor. Voor hem is er iets onherstelbaar beschadigd.
En dit begreep ik gewoon niet. Ik geloof zelf dat de band met je kind heel weinig te maken heeft met biologie. Het gaat erom dat je het liefdevol opvoed. Ik vond de manier waarop Armin Bo opvoedde drie keer niks, maar het was duidelijk dat Armin hem met veel liefde opvoedde. Ik vind het een belachelijk idee dat die liefde opeens weg zou zijn, alleen omdat hij nu weet dat hij geen genetische band met zijn zoon heeft. En wat Monika betreft, Armin zegt dat hij haar uiteindelijk helemaal niet bleek te kennen. Dit vind ik gemeen en oneerlijk van hem. Helemaal als je bedenkt dat Armin tijdens hun relatie zelf vreemdgegaan is met Monika's beste vriendin. Ik begrijp eerlijk gezegd niet eens waar hij deze gevoelens vandaan haalt. Is hij verbaasd dat Monika tot zoiets in staat was? Hij heeft daar geen recht van spreke over!
Ik begrijp dus niet waarom zijn relaties onherstelbaar beschadigd zijn. En het boek heeft dit niet om een manier aan mij duidelijk kunnen maken, waarop ik het misschien niet met hem eens was, maar wel begreep waar hij de emotie vandaan haalde. Het boek ging denk ik te veel uit van een mannelijke lezer, die goed zou begrijpen hoe Armin zich voelde. Armin werd ook neergezet als de ideale man. 
Ik denk dat dit niet het ideale boek voor mij was, hoewel ik er wel plezier aan had het te lezen.