Verloren liefde?
We woonden zo ongeveer vanaf onze geboorte naast elkaar. We deelden alles samen, de eerste stapjes, de eerste sigaret, de eerste keer dronken tot de eerste zoen. We waren onafscheidelijk. Samen gingen we naar de kleuterschool, we speelden samen in de zandbak. We gingen naar de basisschool, hij kreeg vriendinnetjes, ik vriendjes. Maar de eerste échte zoen was natuurlijk voor hem.
We wisten zeker dat niets ons uit elkaar zou kunnen drijven. We gingen samen naar de HAVO, toen we een jaar of 16 waren kregen we verkering. Smoorverliefd waren we, samen konden we de wereld aan. Natuurlijk hadden we zo ons eigen vrienden en hobby’s, maar wanneer we even tijd over hadden, besteedden we het samen. Samen stappen, samen lachen, samen huilen, samen dingen doen die de meeste verliefde mensen doen. Hij was het type jongen waar veel meiden een moord voor zouden plegen. Prachtige, stralende zeeblauwe ogen, een grote bos krullend haar en een betoverende glimlach. Hoewel ik geen onzeker type was, ook absoluut niet ontevreden over mijn uiterlijk, wist ik wel dat hij véél mooiere meiden kon krijgen dan mij. Dat deed hem niets, hij was gek op mij, niet op die veel mooiere meiden.
Hier zitten we dan, 17 jaar later. Mijn oog viel toevallig op zijn naam toen ik de krant aandachtig doorlas. In een advertentie voor zijn bedrijf zocht hij een aantal werknemers. Ik voelde gewoon dat hij het was. Ik móést reageren. Natuurlijk was ik hem nog niet vergeten, we hadden immers tot ons achttiende lief en leed gedeeld. Ik belde het nummer onderaan de advertentie, ik wist dat het een internationaal bedrijf was en dat ik hem niet meteen aan de lijn zou krijgen. Ik kreeg een van z’n secretaresses aan de lijn, na lang doorzetten kreeg ik -tot mijn grote verbazing- zijn mobiele telefoon nummer. Met klamme handen en een bonzend hart toetste ik zijn nummer in. De telefoon ging een paar keer over, en ja hoor, hij was het. Mijn jeugdliefde, mijn verleden. Hij klonk verrast en een beetje geschrokken.
We zitten nu een half uur te praten, onze levens blijken totaal verschillend. Ik ben een alleenstaande moeder, gék op mijn lieve kindje, en gek op mijn zaak. Een paar jaar geleden ben ik met mijn kleine beetje geld wat ik nog had een kledingzaak begonnen, ik verdien er nog steeds geen fortuin mee, maar het bevalt me geweldig. Mijn ex-man heeft me een tijd geleden verlaten voor een leuker, liever, knapper en jonger ding. De combinatie moeder – zakenvrouw gaat prima, al is het erg hard werken.
Hij is directeur van een succesvol bedrijf, heeft geld als water en is druk bezig met de voorbereidingen van zijn huwelijk. Hij laat trots een foto van zijn vriendin zien, over 2 maanden gaan ze trouwen, ze is jong, carrièrebewust, hip en mooi. Mooi, wat zeg ik; prachtig. Ik had niets anders verwacht, mijn jongen van vroeger is er alleen maar mooier op geworden. Bij zo’n vent hoort een pracht van een vrouw. Ik betrap mezelf erop dat ik stiekem wel een beetje jaloers ben op zijn vriendin. Vroeger dacht ik altijd dat wíj onafscheidelijk waren, wij hadden toch de toekomst, wij konden samen toch de hele wereld aan? Na nog een paar drankjes besluiten we naar huis te gaan, ik geef hem mijn telefoon nummer, we spreken af snel nog een keertje iets af te spreken.
De rest van de dag, de rest van de week, kan ik nergens anders aan denken. Hoe heeft het zo kunnen lopen tussen ons? We werden ouder, hielden nog onwijs veel van elkaar, maar zijn stilletjes uit elkaar gegroeid. Op mijn achttiende ging hij verhuizen, iets van 100 kilometer verderop omdat hij daar ging studeren. Toen is het waarschijnlijk mis gegaan, ik heb hem dat jaar nog een paar keer gezien. Maar we zijn toen ons eigen weg gegaan.
Na 2 weken besluit ik hem te bellen, om een nieuw afspraakje te maken. Hij wil het liever geheim houden voor zijn vriendin, om problemen te voorkomen. Ik begrijp zijn situatie volkomen. Ik vind het fijn dat ik hem weer tegen ben gekomen, maar ik wil absoluut niet zijn relatie dwars zitten.
We spreken af in een gezellige kroeg. Het vorige gesprek was nog een beetje vreemd, een beetje afstandelijk, waarschijnlijk omdat we beide nogal verrast waren elkaar na zo’n lange tijd weer te zien. Dit gesprek is totaal anders, het lijkt alsof er geen 17 jaar tussen heeft gezeten. We halen herinneringen op, lachen om vroeger. Ik zie in hem nog steeds dat lieve, knappe ventje van vroeger. De jongen die mijn hart veroverde. Maar het mag niet, het kan niet. Hij gaat trouwen.
Net of hij mijn gedachten kan lezen, verteld hij dat hij na mijn ontmoeting van 2 weken terug erg geschrokken is. Hij dacht dat hij het voor elkaar had, geld, een mooie auto een mooi huis en een geweldige vriendin. Hij is hartstikke gelukkig, maar heeft zijn hele leven lang nog één ding in zijn hoofd gehouden, iets wat aan hem knaagt, mijn liefde voor hem. Ik schrik, want dit is wel het laatste wat ik had verwacht. Ik ben toch de eenzame, chaotische alleenstaande vrouw. Niet hij, hij heeft het gemaakt.
Ik denk dat het door té veel biertjes en té veel wijntjes komt. Maar hij meent het serieus, hij verteld dat hij nooit heeft geloofd in het gezegde ‘oude liefde roest niet’, maar nu zeker weet dat het wel bestaat. Ik geloof er ook in. Wij kunnen samen de wereld aan, de toekomst is voor ons.
We woonden zo ongeveer vanaf onze geboorte naast elkaar. We deelden alles samen, de eerste stapjes, de eerste sigaret, de eerste keer dronken tot de eerste zoen. We waren onafscheidelijk. Samen gingen we naar de kleuterschool, we speelden samen in de zandbak. We gingen naar de basisschool, hij kreeg vriendinnetjes, ik vriendjes. Maar de eerste échte zoen was natuurlijk voor hem.
We wisten zeker dat niets ons uit elkaar zou kunnen drijven. We gingen samen naar de HAVO, toen we een jaar of 16 waren kregen we verkering. Smoorverliefd waren we, samen konden we de wereld aan. Natuurlijk hadden we zo ons eigen vrienden en hobby’s, maar wanneer we even tijd over hadden, besteedden we het samen. Samen stappen, samen lachen, samen huilen, samen dingen doen die de meeste verliefde mensen doen. Hij was het type jongen waar veel meiden een moord voor zouden plegen. Prachtige, stralende zeeblauwe ogen, een grote bos krullend haar en een betoverende glimlach. Hoewel ik geen onzeker type was, ook absoluut niet ontevreden over mijn uiterlijk, wist ik wel dat hij véél mooiere meiden kon krijgen dan mij. Dat deed hem niets, hij was gek op mij, niet op die veel mooiere meiden.
Hier zitten we dan, 17 jaar later. Mijn oog viel toevallig op zijn naam toen ik de krant aandachtig doorlas. In een advertentie voor zijn bedrijf zocht hij een aantal werknemers. Ik voelde gewoon dat hij het was. Ik móést reageren. Natuurlijk was ik hem nog niet vergeten, we hadden immers tot ons achttiende lief en leed gedeeld. Ik belde het nummer onderaan de advertentie, ik wist dat het een internationaal bedrijf was en dat ik hem niet meteen aan de lijn zou krijgen. Ik kreeg een van z’n secretaresses aan de lijn, na lang doorzetten kreeg ik -tot mijn grote verbazing- zijn mobiele telefoon nummer. Met klamme handen en een bonzend hart toetste ik zijn nummer in. De telefoon ging een paar keer over, en ja hoor, hij was het. Mijn jeugdliefde, mijn verleden. Hij klonk verrast en een beetje geschrokken.
Hij is directeur van een succesvol bedrijf, heeft geld als water en is druk bezig met de voorbereidingen van zijn huwelijk. Hij laat trots een foto van zijn vriendin zien, over 2 maanden gaan ze trouwen, ze is jong, carrièrebewust, hip en mooi. Mooi, wat zeg ik; prachtig. Ik had niets anders verwacht, mijn jongen van vroeger is er alleen maar mooier op geworden. Bij zo’n vent hoort een pracht van een vrouw. Ik betrap mezelf erop dat ik stiekem wel een beetje jaloers ben op zijn vriendin. Vroeger dacht ik altijd dat wíj onafscheidelijk waren, wij hadden toch de toekomst, wij konden samen toch de hele wereld aan? Na nog een paar drankjes besluiten we naar huis te gaan, ik geef hem mijn telefoon nummer, we spreken af snel nog een keertje iets af te spreken.
De rest van de dag, de rest van de week, kan ik nergens anders aan denken. Hoe heeft het zo kunnen lopen tussen ons? We werden ouder, hielden nog onwijs veel van elkaar, maar zijn stilletjes uit elkaar gegroeid. Op mijn achttiende ging hij verhuizen, iets van 100 kilometer verderop omdat hij daar ging studeren. Toen is het waarschijnlijk mis gegaan, ik heb hem dat jaar nog een paar keer gezien. Maar we zijn toen ons eigen weg gegaan.
Na 2 weken besluit ik hem te bellen, om een nieuw afspraakje te maken. Hij wil het liever geheim houden voor zijn vriendin, om problemen te voorkomen. Ik begrijp zijn situatie volkomen. Ik vind het fijn dat ik hem weer tegen ben gekomen, maar ik wil absoluut niet zijn relatie dwars zitten.
We spreken af in een gezellige kroeg. Het vorige gesprek was nog een beetje vreemd, een beetje afstandelijk, waarschijnlijk omdat we beide nogal verrast waren elkaar na zo’n lange tijd weer te zien. Dit gesprek is totaal anders, het lijkt alsof er geen 17 jaar tussen heeft gezeten. We halen herinneringen op, lachen om vroeger. Ik zie in hem nog steeds dat lieve, knappe ventje van vroeger. De jongen die mijn hart veroverde. Maar het mag niet, het kan niet. Hij gaat trouwen.
Net of hij mijn gedachten kan lezen, verteld hij dat hij na mijn ontmoeting van 2 weken terug erg geschrokken is. Hij dacht dat hij het voor elkaar had, geld, een mooie auto een mooi huis en een geweldige vriendin. Hij is hartstikke gelukkig, maar heeft zijn hele leven lang nog één ding in zijn hoofd gehouden, iets wat aan hem knaagt, mijn liefde voor hem. Ik schrik, want dit is wel het laatste wat ik had verwacht. Ik ben toch de eenzame, chaotische alleenstaande vrouw. Niet hij, hij heeft het gemaakt.
Ik denk dat het door té veel biertjes en té veel wijntjes komt. Maar hij meent het serieus, hij verteld dat hij nooit heeft geloofd in het gezegde ‘oude liefde roest niet’, maar nu zeker weet dat het wel bestaat. Ik geloof er ook in. Wij kunnen samen de wereld aan, de toekomst is voor ons.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden