Vliegende Panters - De grote Drie (reprise)

Gezien op: 5 februari 2004 in het Wijngrachttheater te Kerkrade. In 1999 heb ik Hype gezien in het Theater aan het vrijthof in Maastricht, ik vond dit een erg grappige show, allemaal leuke sketches en typetjes. Toen ik in het theaterboekje zag dat ze met De Grote Drie in hun tournee ook in Kerkrade kwamen, leek het me wel leuk om ze weer te zien. Vandaar dat mijn zus en ik snel kaartjes gekocht hadden… Met resultaat, een uitverkochte show, op de derde rij… Na afloop had ik toch liever iets verder weg gezeten, je kijkt namelijk tegen het podium aan vanuit een nogal laag punt, wat redelijk lastig is. De zaal zat hartstikke vol en keek vol verwachting naar het nog gesloten doek… Plots opende één van de drie heren het doek een klein stukje en keek voorzichtig zoekende de zaal in, toen draaide hij zich om en wenkte de andere twee. Ieder gekleed in zwart pak en uitgerust met een groot jachtgeweer gingen ze voor het doek staan. De kleinste van het stel, degene die ook als eerste het podium opkwam, begon luid te spreken. Hij vertelde aan het publiek, op een beetje zeurderige maar toch komische toon, dat, nu de Vliegende Panters beroemd zijn, er ook meer veiligheidsmaatregelen genomen moeten worden om hen te beschermen. “Maar als die jongens toch in Amerika geboren waren, dan waren ze nu wereldberoemd en binnen!”Daarom moeten zij gedrieën de zaal eventjes inspecteren… Als ze vanaf het podium de zaal goed hebben bekeken (alle lichten zijn nog aan!), gaan ze vertellen dat de Vliegende Panters bijna klaar zijn… Maar voordat ze het podium willen betreden, wordt eerst van het publiek verlangd dat ze hen hartelijk verwelkomen… Na een paar pogingen slagen ze er toch in, de drie “bodyguards” verdwijnen snel achter het doek. Dan komen de drie (zelfde mannen, alleen zonder jachtgeweer) het toneel weer opgerend en zetten met volle borst het beginlied in. Ik heb niet zozeer naar de tekst van het lied geluisterd, maar meer naar hun stemmen. Ze zingen echt waanzinnig goed, je kunt eraan horen dat ze een goed getrainde stem hebben, heel zuiver en de driestemmigheid kon denk ik niet mooier. Het decor is aangekleed als een soort altaar, natuurlijk passend bij het thema. De drie beelden in diverse sketches Hoop, Geloof en Liefde uit – de grote drie der aarde. Op het toneel staan drie vierkante krukjes en enkele trapjes naar het hoger gelegen midden, aan de linkerkant achter staat een piano, die bij een aantal liedjes door hen zelf gebruikt wordt. De andere liedjes worden gezongen met muziek van een cd of zoiets, dit vond ik wel jammer, want de akoestische liedjes klonken echt super mooi… Ik vind pianospel sowieso mooi in een cabaretprogramma, dat klinkt mooier en meer van de cabaretgroep dan een heel nummer compleet met allerlei andere sounds en special effects. De thematiek is opgebouwd rondom het succes van hun afgelopen twee theaterprogramma’s, Sex en Hype, hun programma’s werden geloofd door recensenten en ook het tv-programma Daar vliegen de panters was een hype… Je ziet dat de show goed is ingespeeld, de cabaretiers kennen hun rollen vlekkeloos en het is bijna natuurlijk hoe ze tegen elkaar praten. Het stukje in het begin over snacks is griezelig goed. Ze spelen drie verschillende types, de betweter, de dommerik en de gewone man (‘havo-norm’). De betweter beweert dat de meeste snacks van de snackbar uit Frankrijk afkomstig zijn. Vervolgens gaan de dommerd en ‘havo-norm’ hem allerlei snacks vragen. Ze beginnen met ‘Franse friet’, maar ook de Vietnamese loempia is afkomstig uit Frankrijk. Ze bleven maar doorratelen met snacks uit Frankrijk, op een bepaald moment had ik zoiets van ja en nu… Maar toen kwam er dus heel droog uit dat ook een Vietnamese loempia uit Frankrijk komt… De mimiek was echt goed, het zou zo een normale conversatie kunnen zijn tussen drie een beetje melige mensen. Een ander goed stuk vond ik dat waarbij een van de drie zich voordoet als een Amerikaanse cabaretier die hier een show geeft. Hij geeft kritisch commentaar op ons gedoogbeleid, omdat Amerikanen niet weten wat dat is legt hij het uit (in Engels): “Als iets eigenlijk niet mag van de wet, maar dat je het doet en een agent zegt, je mag het niet van de wet, maar volgens het gedoogbeleid wel, doe het gerust, ik zal je geen boete geven.” De Amerikaan kwam daar maar niet over uit, hoe zoiets kon. Ook vond hij de president helemaal niks – ‘het lijkt wel een dode’ - en het landschap evenmin. Ik vond de Amerikaan een van de beste stukjes uit de show, het accent was perfect, ook wederom zijn gezichtsuitdrukkingen. Zijn grappen waren soms erg flauw en hard, maar je kon het wel als serieuze kritiek opvatten, Nederland denkt dat het zo groot is, maar in feite stellen we niets voor… Natuurlijk draait het er in deze show ook weer om het vinden van het perfecte meisje… Ook de discussie tussen de geïntegreerde Marokkaan, de LPF-er en de gewone burger was heel goed bedacht, er woedde een heftige discussie tussen hen over de multiculturele samenleving en ‘kut-Marokkanen’. De drie hielden het publiek geboeid met hun spel door de vloeiende overgang van verschillende stukjes en hun eigen alertheid, de drie volgen elkaar naadloos op en voelen elkaar perfect aan. Soms waren de grappen erg flauw, maar ook de woordspelling waren erg goed gevonden. Omdat ik al eens eerder een show van hen gezien had, wist ik wel een beetje wat ik kon verwachten. En mijn verwachtingen zijn positief beantwoord, gelukkig. Ook de recensies die ik van tevoren hierover gelezen had, spraken lovend. Er wordt in gesproken dat ze de ‘groteren’ van deze tijd zijn… Of dat zo is weet ik niet, maar ik weet wel dat ze zeer veel kwaliteiten hebben en deze zeker goed benutten! Dus het moest haast wel een goed show zijn. Het is zeker een aanrader, maar je moet zelf wel alert blijven in de show, het is denk ik wel iets voor jonge mensen en ook echt wat voor dertigers, de heren zijn zelf ook in de dertig. Ik heb een geweldige avond gehad en goed gelachen, zeker weten dat ik weer naar hun volgende programma zal gaan…