Freddy Heineken

Bierbrouwer Freddy Heineken is een van de meest succesvolle ondernemers die Nederland ooit gekend heeft en ook de rijkste. Naar schatting bezat hij ongeveer 9.5 miljard gulden. Hij was de laaste maanden verzwakt door een aantal tia’s. Dat zijn een soort hersenbloedingen. Hieraan is hij niet gestorven maar aan een lichte longontsteking. Hij is op 3 januari 2002 gestorven in zijn huis in Noordwijk. Ik ga het hebben over zijn levensverhaal. Ik begin vanaf het moment dat hij bij Heineken ging werken. Verder heb het o.a over zijn vertrek naar Amerika, het moment dat hij voorzetter werd en zijn ontvoering in 1983. Freddy Heineken werd geboren op 4 november in Amsterdam in 1923. In 1942, toen Heikenen 18 jaar oud was, trad hij in dienst van de brouwerij van de familie. De directie was toen weinig enthousiast over zijn capiciteiten en stelde hem 5 jaar later aan als verkoop manager in de Verenigde Staten, een land waar het bedrijf toen nauwelijks bier verkocht. Heineken heeft dat altijd gezien als een poging hem weg te promoveren, want het bedrijf had ook weinig plannen voor verdere expansie. In de Heineken-uitgave ‘De magie van Heineken’uit 2000 zei Heineken hierover: “De directie wilde me in zekere zijn kwijt”. Dit hadden ze nooit moeten doen, want hij heeft in de Verenigde Staten ontzettend veel geleerd. Hij verkocht bijvoorbeeld het eerste jaar in de VS 22.213 dozen bier, 260 procent meer dan het jaar ervoor. Hier ontmoette hij ook zijn latere vrouw Lucille Cummins met wie hij in 1948 trouwde. Dat zelfde jaar kwam hij terug naar Nederland. Daar aangekomen wou de directie hem eindeloos lange stages laten lopen. Hij werd verkoop directeur van Noord-Nederland en probeerde het minderheidsbelang dat zijn vader in de brouwerij had uit te bouwen met een eigen belegginsmaatschappij, de Heineken Beleggins- en Beheersmaatschappij ( HBBM ). Stukje bij beetje kocht hij zo via leningen bij pensioenfondsen, aandelen van Heineken. Deze strategie dwarsboomde in 1952 een overname van Amstel Bier. Hij wist toen de deal tot grote weerzin van de directie en de raad van comissarissen, tegen te houden om te voorkomen dat het belang van zijn HBBM in Heineken zou verwateren. In 1954 had zijn tactiek succes en verwierf hij de meerderheid in de brouwerij. Hij kreeg meer macht en zette een succes volle reclamecampagne op. Zestien jaar later in 1968 lijfde hij Amstel alsnog in. Ook veranderde hij het etiket ( “groen staat chique, krachtig en betrouwbaar.” ) Zijn aanpak sloeg aan. In 1964 werd Heineken benoemd in de raad van bestuur en in 1971 werd hij dan uiteindelijk voorzitter. Onder zijn leiding vond de grote internationale expansie plaats. Het zat Heineken vaak dwars dat hij nooit had gestudeerd. Hij had zich wel in de VS ingeschreven bij de universiteit van Colombia maar hij haalde er niet een tentamen. Heineken wilde over alles in zijn bedrijf de controle houden zo moest elke reclame, nieuwe fles of iets van hem zelf eerst door hem worden goedgekeurd voordathet naar buiten ging. Zo zei hij ook “doe geen gekke dingen, want mijn naam staat op die flesjes.” Heineken hechtte veel waarde aan de mening van het publiek. Hij mengde zich hiervoor vaak in het uitgaanspubliek om het gedrag te observeren van gewone mensen. Op woensdag 9 november 1983, 18.56 uur: Heikenens leven verandert definitief. Hij wordt samen met zijn chauffeur ontvoerd door vijf Amsterdamse penosejongens. Deze ontvoering duurt drie weken lang en vind plaats in een loods in het Westelijke Havengebied. 27 miljoen van het 35 miljoen geëiste losgeld werd teruggevonden in plastic vaten. Van die andere 8 miljoen gulden is nooit wat terug gevonden. Na deze ontvoering omringde hij zich steevast met vier lijfwachten. Prettig vond hij dat niet wel noodzakelijk. Opmerkelijk was dat Heineken vliegangst had. Terwijl hij naar eigen zeggen niet bang was voor de dood. Daar duidde zijn kettingroken ook op, want hij heeft ongeveer 10 miljoen sigaretten in zijn leven gerookt. Nu hij dood is neemt zijn dochter Charlene de Carvalo het bedrijf over. Eigenlijk zou dat pas gebeuren in april nadat Freddy Heineken na 61 jaar zou vertrekken bij de brouwerij. In zijn vrije tijd hield hij zich vooral bezig op zijn jacht Something Cool of in zijn tweede huis in Zuid-Frankrijk. Verder was hij een componist en een reclameman. Artistiek was Heineken begaafd op veel gebieden der schone kunsten. Hij componeerde twee cd’s, reden om zich ooit aan U2-zanger Bono Vox voor te stellen als ‘Freddy Heineken, I’m a composer’. Vrienden als pianist/componist Louis van Dijk en Willem Duys roemen zijn liedjes, die tot hetzelfde genre behoren als dat van zijn ‘vriend Franky Sinatra’. Ook was Freddy Heineken kunstschilder en fotograaf, maar vooraleerst was hij reclameman pur sang. Gele kratten vond hij van belang vanwege de herkenbaarheid. De lachende e’s en vette k’s en n’s in het Heinekenlogo waren zijn idee. Over het logo en de kleurstelling van Heineken-bier had hij altijd het laatste woord, onder het motto: ‘Het is mijn naam, dus ik heb er ook het meeste gevoel mee’. Freddy Heineken was ook een grote autoliefhebber en was gek op auto’s. Hij bezat ze daarom dan ook in alle soorten en maten. Onder het kleine grut bevonden zich in elk geval een Fiat 600 en een Buggy, alsmede een piepklein, ook voor hem zelf anoniem gebleven wagentje dat hij ‘dwars kon parkeren tussen grote auto’s en dat vooral doet denken aan de hedendaagse Smart. ‘Handig,’ vond Heineken. Op een zwartwitfoto uit de jaren dertig is jonge Fred fier poserend in een Bugatti te zien. Jarenlang sprak liefkozend over een Jaguar, ‘bouwjaar 1935’, en hij was apetrots op zijn collectie Rolls-Royces en Bentleys, merken die zijns inziens ‘het Heineken van automobielindustrie’ vertegenwoordigen. Ook had hij een Ferrari, al was het maar om zijn vriend en Ferrari-freak prins Bernhard een genoeglijk ritje aan te kunnnen bieden. Zelf werd Heineken vrijwel altijd vervoerd in een dennengroene Cadillac Fleetwood, op de bumber gevolgd door een Mercedes uit de S-klasse in dezelfde kleur met daarin zijn lijfwachten. Rijden deed hij niet meer. ‘Als ik een kind overrijd, zul je de mensen horen, al heb ik geen drubbel gedronken,’ zo begreep de biermagnaat. Tot zijn ontvoering in 1983 werd hij gereden door Ab Doderer, die toen ook werd gekidnapt. Daarna zat een forser type achter het stuur. Verder had de krenterige Freddy Heineken ook een gulle kant. Iedere twee jaar worden de Heineken wetenschaps- en kunstprijzen uitgereikt. Zij zijn een initiatief van hemzelf. Er zijn prijzen voor geneeskunde, biochemie, geschiedenis en milieu, die elk gedoteerd zijn met 150.000 dollar (165.000 euro ). De Heinekenprijs voor kunst levert 100.000 dollar op ( 110.00 euro ). De enige Heinekenpijs die niet naar Freddy is vernoemd, is de dr.H.P. Heinekenprijs voor biochemie, ter gedachtenis aan zijn vader, die chemicus was. Het uitreiken van deze prijzen liet hij over aan de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen. Uit alles kun je concluderen dat Freddy Heineken heeft veel gedaan voor de brouwerij. Hij heeft er een wereldbedrijf van gemaakt dat over de hele wereld bekend is. Ook heeft hij er voor gezorgd dat bijna alles van de brouwerij weer in familiebezit is. Hij heeft zijn dochter en zijn vijf kleinkinderen iets moois achtergelaten.