Killing Fields

Inleiding

Ik hou mijn spreekbeurt over ‘Killing fields’ uit Cambodja. Ik ben op het idee gekomen omdat wij dit jaar o.a. naar Cambodja zijn geweest. We waren naar het museum in Phnom Penh en de Killing Fields, die een aantal kilometers van Phnom Penh af ligt. Phnom Penh is de hoofdstad van Cambodja. Pol pot was een generaal uit het leger. Hij heeft in 1975 de macht gegrepen en Pol Pot werd een dictator. Dat wil zeggen dat hij als enige in het land het voor het zeggen had. Hij heeft gruwelijke misdaden uitgehaald en dat wil ik een en het ander over vertellen, omdat het eigenlijk bijna niemand het kent, maar toch erg belangrijk is.
Pol Pot wordt premier van Cambodja en leider van de Rode Khmer

Op 17 april 1975 trokken de Rode Khmer (een leger van Pol Pot) Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, binnen. Pol Pot werd de premier van Cambodja. Hij wilde een communistische landbouwstaat maken. Hij maakte zijn eigen regels. Hij dreef de mensen de stad uit, ze moesten boer worden. Mensen die niet mee wilde werken, werden meteen afgemaakt. Ze moesten hun geld inleveren, als ze op school zaten, moesten ze ermee stoppen, godsdiensten mochten niet meer en ze mochten geen dingen meer bezitten, die privé waren. Ze moesten ook gaan trouwen, niet met geliefde, maar met een vreemde jongen of meisje. De mensen die op het land werkten mochten niet bij elkaar komen. Kinderen van 0 tot 5 jaar, moesten naar een opvangcentrum, vrouwen en mannen werden gescheiden. Pol Pot wilde dat iedereen op het land ging werken omdat hij dat als ideale wereld zag.
Het was natuurlijk al verschrikkelijk dat de gezinnen uit elkaar getrokken werden, mensen die altijd in de stad gewoond hadden en allerlei beroepen hadden gedaan, maar niks van boeren af wisten, die werden het land platteland gestuurd om te gaan werken. Hierdoor zijn miljoenen mensen door uitputting en honger doodgegaan. De mensen moesten alles inleveren, alle oogsten werden door het leger afgepakt. Ze kregen iedere week 1 kilo rijst voor twintig mensen, maar dat was natuurlijk veel te weinig. Ook omdat het voedsel altijd hetzelfde was, kregen ze niet genoeg voedingsstoffen binnen en werden ze ziek, waardoor ze uiteindelijk door honger en uitputting, omdat het werk zo zwaar was, dood gingen. Hier in Nederland eten we ongeveer 100 gram rijst, per persoon, per avond, en dat is nog maar een deeltje van je maaltijd. Dus als je met z’n tienen bent, dan eet je een kilo rijst op. In Cambodja moesten ze met 2 keer zoveel mensen er zeven dagen ermee door te kunnen komen. Dat is verschrikkelijk weinig, omdat ze eigenlijk drie keer per dag rijst eten.

De S-21

S-21 is de gevangenis van Pol Pot waar hij de mensen die gestudeerd hadden gevangen hield en martelde.
Toen we voor de poort stonden, kreeg je al meteen een vreemd gevoel. Je mocht ook in de gevangenissen kijken. Toen ik er doorheen liep, werd ik helemaal misselijk. Het was een vreselijke geur, die jaren is blijven hangen. Ook hingen er foto’s, van mensen die al gemarteld waren. De meeste mensen hebben nog nooit gehoord van Pol Pot, maar als je de S-21 binnen loopt, voel je al meteen helemaal, wat die mensen hebben meegemaakt. En dat gevoel, zou je liever nooit willen hebben.
Pol pot wilde dus een landbouwstaat oprichten. Hij vond dat alleen boeren nuttige mensen waren. Slimme mensen waren een bedreiging voor zijn nieuwe staat dus iedereen die een vreemde taal sprak of een bril droeg (daardoor leken ze slimmer) waren verdachte mensen en moesten gedood worden. Pol Pot zag iedereen, die op school gezeten had, als een grote bedreiging van zijn staat en bracht hij ze daarom naar een gevangenis. Deze gevangenis was in Phnom Penh en was vroeger een middelbare school.

Als de mensen binnenkwamen werden ze gefotografeerd. Daarna werden ze naar hun cel gebracht en voor die cellen stond een bord met regels.
Dit waren de regels

1. U moet goede antwoorden geven, die bij mijn vragen passen. Probeer er niet omheen te draaien
2. Probeer niet om dingen geheim te houden. U bent verplicht om alles te vertellen
3. Wees geen dwaas, ben niet tegen de revolutie.
4. U moet onmiddellijk mijn vragen beantwoorden zonder tijd te verspillen, doordat u erover wilt nadenken.
5. Vertel me niets over waarom u tegen de revolutie zou zijn
6. Tijdens het krijgen van zweepslagen of elektrische schokken mag u niet huilen, schreeuwen of iets dergelijks.
7. Ga niet schreeuwen, doe niks en wacht op mijn orders. Als u geen opdracht van me hebt gekregen, houd je stil. Wanneer ik u vraag om iets te doen, moet u het zonder het protesteren meteen doen.
8. Maak geen opmerkingen over Cambodja. Anders word u verrader genoemd
9. Mocht u de regels niet opvolgen, dan krijgt u elektrische schokken of zweepslagen.
10. Bij leugens, verzwijgingen of iets dergelijks, krijgt u of tien zwepen of vijf schokken van een elektrische machine.

Je kunt in de regels al zien wat voor gevolgen het had, als je niet gehoorzaamde. De straffen waren erg zwaar.

De S-21 bestond uit 3 verschillende gebouwen. Mannen en vrouwen werden ook hier gescheiden. In blok A waren op de begane grond tien cellen gemaakt. Hierin stond één stalen bed. De gevangene werd aan het bed gebonden, met zware kettingen. Ze hadden een heel klein doosje waar ze op moesten poepen en plassen en verder was de kamer leeg. Pol Pot wilde van de gevangene weten waarom hij tegen Pol Pot was en of hij nog meer mensen wist die ook tegen Pol Pot waren. De mensen werden gedwongen om het te vertellen. Ze werden zwaar mishandeld, als ze het niet wilde zeggen. Vaak wisten ze nog niet eens wat ze moesten vertellen. De gevangenen die op de begane grond zaten werden in hun eigen kamer gemarteld.
Op de eerste etage waren cellen voor mannen. Dit waren hele kleine hokken. De meeste gevangenen bleven twee tot vier maanden. Ondertussen werden ze ondervraagd en gemarteld.
Een zo’n marteling was bijvoorbeeld dat ze op hun kop opgehangen werden aan een klimrek. Ze werden ondervraagd en geslagen. Als ze bewusteloos raakten, werden ze naar beneden in een pot met zout water gedoopt totdat ze weer bijkwamen en gingen de martelingen weer door. Volgens de regels mochten ze niet huilen, schreeuwen, gillen enzovoort.
Op de tweede etage zaten de vrouwen. Ook in hele kleine cellen. Ze waren allemaal naakt. In de cel was een deur met een kijkgat erin. Ieder uur kwamen de bewakers langs en keken naar hun. Als soldaten seks wilden hebben, konden ze een vrouw uitkiezen. Ook deze vrouwen bleven twee tot vier maanden gevangen.
Op de derde etage was wat meer ruimte maar werden er meer mensen bij elkaar gezet.
Als ze ’s nachts gingen slapen werden ze met een grote stang met enkelboeien aan elkaar vastgelegd.
Als ze alle informatie uit de mensen hadden, werden ze de “Killing Fields” gebracht.
Ze moesten wel eerst hun eigen cel schoonmaken.

Killing Fields

Nu kom ik op het gedeelte waar eigenlijk mijn spreekbeurt naar is genoemd. Killing fields was een groot veld, waar veel moorden zijn gepleegd. Letterlijk vertaald is het ‘moordvelden’
Bij de S-21 werd er al erg veel gemarteld. Maar er was niet genoeg ruimte, om iedereen op te sluiten. Daarvoor moest dus een andere oplossing gezocht worden.
Voordat ze in de S-21 gevangenis kwamen te zitten, moesten ze eerst een soort test doen. Als er eruit kwam dat je nutteloos was, werd je naar de Killing Fields gebracht. Daar doodde ze je op de vreselijkste manieren. De Rode Khmer, de leger van Pol Pot, wilde kogels besparen. Ze zochten andere manieren.

· Kinderen doodden ze door hun bij de benen te pakken en hard met hun hoofd tegen de bomen te slaan. Daardoor gingen ze op slag dood.
· Bij ouderen werd er een geweer achter in de nek geslagen. Daardoor gingen ze ook op slag dood.
· En bij vele, pakte de Rode Khmer een heel scherp blad van een boom en sneed de nekken door. Daardoor bloedden ze dood.
· Ze werden doodgeslagen met bamboestokken.
Ook toen ze vermoord werden, mochten ze niet schreeuwen, huilen, tegenspreken. Om te camoufleren wat er op de Killing Fields gebeurde werd er harde muziek gedraaid. Dus stel dat er iemand had geschreeuwd, zou het nog niemand horen. In de omgeving woonden nauwelijks mensen omdat ze die allemaal weggestuurd hadden.

Killing Fields is nog maar één veld, waar 17.000 mensen zijn omgebracht. Pol Pot had nog veel meer velden, maar Killing Fields was de plaats waar de mensen van de S-21 gevangenis naartoe gingen.
Ze werden in massagraven gedumpt. Er waren massagraven alleen voor baby’s, alleen voor mannen, alleen voor 65+, alleen voor vrouwen. Ook is er een massagraf met lichamen zonder hoofd. Op het einde van Pol Pot’s oorlog was hij heel wantrouwig geworden. Hij heeft generaals van zijn leger laten vermoorden en dan moesten de soldaten die hen vermoord hadden, het hoofd naar Pol Pot brengen, zodat hij zeker wist dat ze er niet meer waren.

In de moordvelden hebben ze een hele hoop laten liggen, zoals schedels en kleding, voor bewijzen, om de mensen die mee hebben gedaan, te laten straffen, zodat ze in de gevangenis komen. Er zijn helaas niet genoeg bewijzen. Maar een aantal mensen zijn al gearresteerd. Die zitten nu nog steeds in de gevangenis.

Wij zelf zijn ook naar Killing Fields geweest. Eerst toen je naar de velden liep, zag je een hele grote, glazen toren. Daar zag je al een hele hoop schedels liggen. Je mocht ook binnen de toren. De schedels lagen allemaal gesorteerd bij elkaar. Kinderen, volwassenen, vrouwen, mannen. Ook waren ze gesorteerd op de manier waarop ze vermoord waren.
Buiten is het heel indrukwekkend. Je ziet grote gaten met een bord erbij. Op dat bord staat hoeveel mensen daar gevonden waren. Overal waar je loopt liggen nog kledingstukken die uit de grond steken en botten. Ze hebben een paar massagraven niet geopend om misschien als bewijs te dienen, dat het echt gebeurd is.

Het einde

Pol Pot had de oorlog helemaal stil gehouden, zodat de buurlanden er toch niet achter waren gekomen. Hè? Hoe kan dat nou? Die buurlanden hadden dat toch wel moeten ontdekken? De mensen uit Cambodja konden ze toch makkelijk waarschuwen? Zul je vast denken. Nee. Dat kon helaas niet. Alle mensen die ooit in het S-21 hebben vast gezeten, duizenden dus, zijn er 7 ontsnapt. Maar dan gaat toch één van die zeven toch wel iemand waarschuwen? Ook dat was lastig. Er was overal strenge bewaking. Niemand mocht het land in of uit. De buurlanden konden zo niks merken. Er is wel een man geweest die ontsnapt was. Hij gaf zich op als een soldaat. Hij deed mee, om te proberen bewijzen te vinden, die hij kon gaan gebruiken tegen Pol Pot.
Uiteindelijk heeft Viëtnam ingegrepen en een einde gemaakt aan deze vreselijke oorlog.
Hoe zijn de hoge mensen gestraft die hieraan meegewerkt hebben?

Er hebben een hele hoop soldaten meegeholpen aan de ‘Communistische oorlog’. Waar ik bij het 3e hoofdstuk over heb gehad, hebben ze bewijzen laten liggen in de Moordenvelden. Helaas waren dat te weinig bewijzen om alle mensen, die hebben geholpen met de oorlog, op te pakken. Het is ze gelukkig wel gelukt om een aantal op te pakken.
Maar veel moordenaars zijn ongestraft gebleven.
Zelfs Pol Pot hebben ze naar de bergen gestuurd waar hij in 19…. Zelfmoord pleegde. Andere hooggeplaatste moordenaars bekleden zelfs nu nog belangrijke posities in de regering.
Natuurlijk zijn er een paar mensen levenslang de gevangenis in gegaan.
Toen wij voor de laatste dag in Cambodja waren, vertelde de gids ons dat er die dag daarvoor een man was overleden, die al jaren lang vast zit, hem hadden ze wel op kunnen pakken. Er mochten geen fotografen erbij komen. Een heel groot deel van Cambodja vreest dat ze hem gewoon vrij hebben gelaten. Ze denken dat ze hem vrij hebben gelaten, omdat sommige mensen helemaal met de ideeën van Pol Pot eens waren.
Hoe is het nu met Cambodja?

Er zijn heel veel kinderen wees geworden. Hun ouders vermoord. Er ontbreekt eigenlijk een hele bevolkingslaag. Ook zijn er veel mensen die benen enz. verloren hebben door landmijnen. Nog steeds gebeuren hier ongelukken door.

Slot

Als je dit zo ziet denk je: Dit mag nooit meer gebeuren! Toch blijven er op de hele wereld dit soort dingen voorkomen. Zoals de Koerden in Irak en in Sebrenica. Daarom heb ik het hierover gedaan omdat ik het verschrikkelijk vind dat zoiets is gebeurd, en zulke dingen blijven gebeuren. Dit was mijn spreekbeurt.