Berner Sennenhond

Inleiding De Berner Sennenhond is naast de Grote Zwitserse, de Appenzeller en de Entlebucher verreweg de populairste van de vier Zwitserse Sennenhonden. Hij is afkomstig uit het Zwitserse kanton Bern, waar hij oorspronkelijk werd gebruikt als manusje-van-alles, maar vooral als veedrijvershond en trekhond voor de karren die de melk van de boerderijen naar de kaasmakerijen vervoerden. De herkomst van de Berner Sennenhond • Een boerenwerkhond Stevig gebouwde honden als de Berner Sennenhond waren in hun Zwitserse bakermat al vanaf de vroege Middeleeuwen in grote hoeveelheden te vinden. Vele honden werden in die tijd door herders gehouden, in de zomer trokken ze met grote kudden runderen en geiten naar de alpenweiden. Anderen bleven zomer en winter op de boerderij en fungeerden meer als waakhond. Ondanks het feit dat de Zwitserse boerenhonden veel op elkaar leken, werden ze door boeren en herders niet als rashond herkend en werden daarom niet op hun uiterlijke eigenschappen geselecteerd. Omdat de honden, die twee- of driekleurig waren, verschillende namen kregen die naar hun uiterlijk verwezen, was het voor iedereen duidelijk over wat voor soort hond er werd gesproken. Ondanks ze een grote gelijkenis hadden, in hun stevige bouw en hun evenwichtige karakter, weken ze onderling toch af in grootte en vachtstructuur. De boeren selecteerden de honden volgens de werkeigenschappen die voor hen nuttig waren.
Karakter De Berner Sennenhonden zijn evenwichtig, vriendelijk, zeer trouw aan de baas en het gezin, oplettend, rustig, intelligent en blaffen over het algemeen weinig. Ze zijn lief voor kinderen en tevens zeer waakzaam. Ze zullen onbekend bezoek luidkeels aankondigen en goed in de gaten houden. De Berner Sennen past prima in een gezin, mits dat ervoor kan zorgen dat hij voldoende beweging krijgt. Sommige van deze rashonden zijn wat dominant naar hun soortgenoten toe. Geboorte en het opgroeien Nesten van honden zijn meestal zeer groot. Niet zelden werpt een teefje meer dan 10 jongen. De geboorte kan erg pijnlijk zijn en enorm lang duren. Je moet niet onmiddellijk denken dat de pup zal stikken want ze kunnen enorm lang zonder zuurstof. De pasgeboren jongen zijn erg hulpeloos maar vinden toch hun weg naar de moedermelk. Na ongeveer 10 dagen gaan de oogjes open. In de eerste 3 levensweken zijn de oogjes nog troebel blauw en het haar donzig. De oortjes liggen plat tegen de schedel en de oorschelpen vallen na enkele dagen af. Vervolgens zijn de melktanden gevormd en begint het tandenwisselen, tot ongeveer de vierde maand. Vanaf de achtste week beginnen de ledematen te groeien en zal de hond vorm beginnen te krijgen. Vanaf dan kan de pup naar zijn nieuwe thuis. Opvoeding De Berner Sennenhond moet op een evenwichtige, consequente en op een zeer liefdevolle manier grootgebracht worden. Een “harde aanpak”(straffen en slaan) is taboe. Hierdoor zal de Berner zich ontwikkelen tot een onzekere, angstige en onstabiele hond. Hij is leergierig en erg gevoelig voor de stem van zijn baas. Berner Sennenhonden zijn dol op beweging en moeten dan ook regelmatig uitgelaten worden. Jonge honden moeten voldoende rust krijgen en voldoende slapen: zij kunnen dus beter niet meegenomen worden voor een lange wandeling. In de tuin kan hij vrij rondlopen: door zijn goed ontwikkelde gevoel voor de grenzen van zijn territorium loopt hij niet snel weg. Voor zijn fysieke ontwikkeling is het erg belangrijk dat een opgroeiende hond geen trappen loopt of op een andere manier zwaar belast wordt. Dit schaadt de opbouw en ontwikkeling van goede, sterke botten, pezen en gewrichten. Wist je dat …? • …het eten van gras niet altijd een teken van ziekte is. Het is vooral een smakelijk goedje. • …ze nog steeds het gebit van hun wolfse voorouders hebben. • …hij direct oogcontact ervaart als bedreigend. • …honden met afhangende oren veel zachtmoediger zijn. • …een rechtopstaande mens aan de hond een dreigend effect geeft, zo kleiner mogelijk maken vermindert dat effect.