Het huwelijk

Inleiding
Waar komt het woord 'bruiloft' vandaan? Voor de oorsprong moeten we terug naar lang vervlogen, Germaanse tijden. Toen moest op de trouwdag de vrouw van het ouderlijk huis naar haar aanstaande echtgenoot rennen.
Dit om boze geesten te ontlopen. Het Oud-Frankische bruuloft betekent dan ook letterlijk 'bruidsloop'. De bruid zette het op een lopen. Op weg naar haar 'aardse man', in het Oud-Germaans gomo. Vandaar het woord 'bruidegom'.
Een 'echtgenoot' was in het Oud-Germaans een chiwa. Daar komt ons moderne woord 'huwelijk' vandaan. Trouwen en alle bijkomstigheden zijn al oer- en oeroud.


Het huwelijk is een wettelijk geregelde samenlevingsvorm (het burgerlijk huwelijk is het wettelijke huwelijk), maar vooral ook een verbond tussen twee mensen die elkaar eeuwige trouw beloven. Meestal tussen een man en een vrouw maar tegenwoordig vinden er ook veel homohuwelijken plaats. Je hebt kerkelijke en burgerlijke huwelijken de laatste is vrij van religie. Deze twee zijn de twee typen huwelijk die in Nederland voornamelijk voltrokken worden.
Het huwelijk wordt als iets romantisch gezien, maar iedereen geeft er zijn eigen invulling aan. Mensen krijgen andere denkbeelden over het huwelijk en hebben andere motieven om te trouwen. Tegenwoordig kan je bijna overal trouwen met wie je maar wilt en is de keuze vrij om te trouwen met wie je maar wilt. Liefde staat centraal en vormt de basis van het huwelijk. Maar vroeger was dit helemaal niet zo, het huwelijk was de enige manier om ‘fatsoenlijk’ door het leven te gaan en homohuwelijken en samenwonen werden niet geaccepteerd. Ook was de economische toestand van de partner van groot belang.
Bij een bruiloft horen feestelijkheden. Hoe groots een bruiloft werd en wordt gevierd, is vooral afhankelijk van de welvaart van het paar.
Al te uitbundige feesten werden vooral in de 17e eeuw, als zondig gezien. De bestuurders van het rijke Amsterdam bijvoorbeeld, waren zo bang dat de overdaad de toorn van God over de stad zou afroepen dat zij de 'uitspattingen' aan banden trachtten te leggen.
Dat zij vonden dat die regels niet voor hen zelf golden blijkt echter ook.
In de 17e eeuw was het ook gewoonlijk dat men met iemand van dezelfde stad, hetzelfde dorp en dezelfde godsdienst trouwde. De trouwdag en de tijd eromheen wordt omgeven door een aantal gebruiken en rituelen die soms al eeuwen bestaan of al zijn aangepast aan de tijd. Tradities veranderen dus. Toch vragen veel mensen zich af wat het huwelijk nog voorstelt, een op de drie huwelijken tegenwoordig eindigt in een echtscheiding.

We richtten ons in dit deel van het PWS voornamelijk op de aspecten en tradities van het huwelijksfeest en hoe deze ontstaan zijn. Ook kijken we hoe deze dingen zich ontwikkelen en hoe ze nu zijn.

1.1 Verliefd, verkering

Omdat liefde de basis is van vele huwelijken hebben we uitgezocht wat liefde nu eigenlijk inhoud.
*idealiseren van de geliefde
*blindheid voor de negatieve kanten van de geliefde (vandaar het gezegde "liefde maakt blind")
*lichamelijke gevoelens omschreven als weke knieën en vlinders in de buik bij zien van of *denken aan de geliefde
*irrationele denkpatronen en handelingen
*het continu denken aan de geliefde

*ernstige verlegenheid en onhandigheid bij aanwezigheid van de geliefde
*verhoogde zelfbewustheid in aanwezigheid van de geliefde
*ongemakkelijk, verlangend gevoel bij afwezigheid van de geliefde

Dit zijn de kenmerken van iemand die verliefd is. Liefde is een gevoel van genegenheid wat je voor iemand hebt. Er worden bepaalde hormonen aangemaakt die verslavend werken. Het gevoel van verliefdheid wordt veroorzaakt door een chemisch stofje in de hersenen, phenylethylamine (PEA). Je wil dat gevoel zo vaak mogelijk ervaren en hiervoor moet je je geliefde zo veel en vaak mogelijk zien. Verliefdheid is tijdelijk en ebt meestal geleidelijk weg hiervoor in de plaats komt ‘houden van’. Verliefdheid gaat vooraf aan verkering en daardoor misschien ook aan trouwen.
De één wil alleen verkering als hij/zij echt verliefd is en de ander neemt het iets minder serieus. Verkering is een relatie die je aangaat met iemand waarvoor je gevoelens hebt. Iedereen verbindt een andere betekenis aan het woord verkering en vult het anders in. Het is bijna altijd een mondelinge overeenkomst die twee mensen tot partners maakt. Het is afkomstig van het woord "verkeren", dat betekent als "omgaan met". Verkering hebben wordt ook wel "omgang hebben" of het hebben van een "vrijer" genoemd. Het is iets typisch Westers. Binnen de islam is het zelfs verboden.
Kinderen nemen verkering en ‘hebben’ dan tijdelijk iets. Dit soort "relaties" is meestal binnen een paar dagen of weken alweer "uit". Bij jongvolwassenen is verkering een serieuzere vorm van een relatie. Soms zelfs als 'testfase' voorafgaand aan samenwonen of een huwelijk

1.2 Niet trouwen maar samenwonen

Het is enkele tientallen jaren dat er niet eens een keuze was tussen trouwen en samenwonen. Mensen trouwden gewoon. Alleen mensen die heel laag stonden op de sociale ladder zoals kunstenaars etc gingen wel eens samenwonen. Het officiële huwelijk was volgens veel mensen de enige weg om ‘fatsoenlijk’ door het leven te gaan. Het document hieronder geeft dit duidelijk weer.

Joannes LeFrancq van Berkhey: Natuurlyke historie van Holland. 11 delen. Amsterdam, 1769-1779.

Nog heden, bestaat dit geschenk, vooral by de Roomschgezinde Hollanders, in een Gouden Ring, die de Bruidegom aan de Bruid vereert, zelfs wel lang voor dat ze aangetekend worden. Deezen Ring draagt zy aan haare linkerhand tot op den Trouwdag; wanneer dezelve plegtig aan de rechterhand gestooken wordt. Hier mede word de Trouw, welke tot op dien tyd, door het wederschenken van den Ring, nog afgebroken kon worden, voor onverbreekbaar gehouden. De Bruidegom ontvangt mede van de Bruid een diergelyken Ring, of eenig ander geschenk; dog hy blyft den Ring zelfs getrouwd zynde, nog aan de Linkerhand draagen.


In de jaren 60 veranderde deze denkbeelden over het huwelijk. Het traditionele huwelijk was niet meer zo vanzelfsprekend. En mensen begonnen anders tegenover samenwonen.
Sommige mensen zien samenwonen als een alternatief voor het huwelijk. Een soort proeftijd waarin mensen willen aankijken of ze het huwelijk aankunnen en of hun relatie duurzaam is.

Wie zijn relatie met zijn of haar partner tegenwoordig formeel wil regelen, heeft daarvoor sinds april 2001 drie mogelijkheden: het burgerlijk huwelijk, het geregistreerd partnerschap en een samenlevingscontract. (Het samenlevingscontract is een overeenkomst waarin mensen afspraken maken over allerlei zaken die met het samenwonen te maken hebben. Onderwerpen waarover afspraken kunnen worden gemaakt, zijn bijvoorbeeld: de financiële bijdrage in de kosten van elkaars levensonderhoud, de verdeling van de kosten van de huishouding, het gebruik van bankrekeningen, de verdeling van de bezittingen, afspraken over alles wat met de woning te maken heeft). Al deze vormen van samenleven zijn toegankelijk voor paren van gelijk en verschillend geslacht. Daarnaast kunnen mensen natuurlijk ook samenwonen zonder officieel iets te regelen. Gehuwden worden geacht zelfstandig te gaan wonen. In Europa worden gehuwden geacht zelfstandig te gaan wonen dit noemt men een neolokaal vestiginspatroon. Deze regel heeft niet altijd gegolden, zowel bij adel als onder delen van de boerenstand was het lange tijd gebruikelijk dat in geval van huwelijk de oudste zoon bij zijn ouders bleef wonen.

Onderzoek 1:

Hoe komt het dat mensen in de loop van de tijd minder zijn gaan trouwen?

Het is algemeen bekend dat veel minder mensen in het huwelijk treden als vroeger. Meer samenwonen zonder gehuwd te zijn, meer kinderen in gezinnen waar vader en moeder niet getrouwd zijn, meer scheidingen zonder dat er sprake is van echtscheiding, meer flitsscheidingen en meer lat-relaties zijn enkele belangrijke trends in relatie- en gezinsvorming. De cijfers laten zien dat meer mensen besluiten samen te wonen en minder mensen trouwen. In de jaren 70 trouwden ieder jaar nog 120.000 stellen, in 2001 waren dit er 83.000 en nu zijn dat er nog maar 73.000. Huwelijken duren korter en mensen trouwen minder snel. Ook eindigt 1 op de 3 huwelijken in een echtscheiding. Veel mensen willen niet meer trouwen. De ideeën over het huwelijk zijn sterk veranderd. Zo was trouwen vroeger vanzelfsprekend is dat nu een stuk minder. Rond 1970 trouwde 9% van de 10% van de vrouwen. Het aantal vrouwen dat met de partner trouwt, is nu met 50 procent gedaald, meer dan 20 procent blijkt dan ongehuwd met de partner samen te wonen.

Eerste relatievorm van vrouwen naar startperiode.


Mensen trouwen later, ze wachten langer voor ze gaan trouwen. Liefde is belangrijker dan een rijke partner in tegenstelling tot vroeger en dus wachten mensen langer tot ze de ‘juiste’ partner gevonden hebben. In 1970 was het gemiddelde om te trouwen 23, nu is dat 28, toch zijn de meeste getrouwde stellen in de dertig. Maar 4 op de tien dertigers wil helemaal niet trouwen blijkt uit de cijfers. Driekwart hiervan beweert dat het huwelijk niets toevoegt aan hun samenwonen en hun relatie. Veel meer mensen om eerst samen te gaan wonen. 8 van de 10 stellen woont al samen voordat ze trouwen. In 2005 waren er 750.000 stellen die samenwoonden en niet die niet getrouwd waren.
Niet gehuwde samenwonende paren:


Mensen trouwen ook minder snel door het toenemende aantal echtscheidingen. Ze vragen zich af of het nog wel de moeite waard is om te trouwen. Ook omdat er tegenwoordig heel normaal tegen scheiden aangekeken wordt. Vroeger was dit veel moeilijker en werd het door de maatschappij niet geaccepteerd. Zo is het nu ook dat mensen anders tegen seksualiteit in het huwelijk aankijken. Vroeger moest men eerst trouwen om een seksuele relatie met de partner aan te gaan. Maar doordat men steeds losser kwam van de kerk is dat niet meer zo. De kerk vindt dat seks voor het huwelijk respectloos is tegenover het huwelijk. Zo ook stemt samenwonen niet overeen met Gods plan met het huwelijk. Er is veel kritiek op het huwelijk. Vaak wordt het afgeschilderd als een relatievorm die in strijd is met het heersende denkbeeld van deze tijd, dat mensen beperkt in hun relaties met anderen, hen aanzet tot inhaligheid, de vrouw onderdrukt, enzovoort.
Waarom mensen zo anders tegen het huwelijk aan gingen kijken kwam doordat de relaties tussen de echtgenoten emotioneler en minder zakelijk werd. Mensen trokken zich minder aan van de ideeën van buitenstaanders. En partners gingen elkaar beoordelen op grond van hun eigen gevoelens en ervaringen en niet vanuit het standpunt van omstanders. Hierdoor konden mensen op den duur makkelijker gaan scheiden. Ook willen mensen eerst kijken of het klikt voor ze een scheiding riskeren. Vrouwen kregen meer rechten en de machtsverdeling tussen mannen en vrouwen werd anders. Deze veranderingen worden weer veroorzaakt door veranderingen in de samenleving. Namelijk: Institutionele differentiatie en psychologische individualisering
Dit houdt in dat de maatschappij complexer wordt. Er ontstaan steeds meer verschillende manieren om je aan iemand te binden. Mensen zijn op zoek naar intiemere relaties. En het romantiseren van de liefde tussen man en vrouw speelde steeds meer een rol. Mensen zijn minder preuts geworden. Het huwelijk is niet langer de toegangsticket tot het volwassen leven, zelfstandigheid, seks en nageslacht. Er kwamen complexere politieke ideeën en bestuursvormen.
Met psychologische individualisering worden de grotere persoonlijkheidverschillen tussen mensen bedoeld. De mensen van nu zijn niet alleen anders dan de mensen in de middeleeuwen waren, maar ze verschillen onderling ook meer van elkaar en maken in hun leven groter en minder goed voorspelbare psychische veranderingen door. In de laatste honderd jaar gingen mensen sterk hun eigen persoonlijkheid en ideeën ontwikkelen en lieten zich minder beïnvloeden door hun stand of door ‘wat hoorde’. Mensen gingen op zoek naar zichzelf en werden vrijer. Ze hechten niet meer zoveel waarden aan het geldende wensbeeld. Ook is er bewezen dat mensen door de psychologische individualisering eerder uit elkaar groeien en de kans hierop is nog groter wanneer mensen vroeger trouwen en langer bij elkaar blijven.

Ook is het wel of niet trouwen afhankelijk van de economische toestand van dat moment. Het huwelijk is in trek als het economisch meezit en wordt uitgesteld in perioden van laagconjunctuur. In 1990 was er sprake van hoogconjunctuur en trouwden mensen met bosjes. Dit patroon is de afgelopen eeuw zichtbaar in de huwelijkscijfers. Ook is samenwonen fiscaal voordeliger. Gehuwden die allebei werken moeten beide hun inkomen aangeven. Door een aangifte komen ze hoger op de inkomensschijf wat meer belasting tot gevolg heeft.
Mensen die samenwonen zonder getrouwd te zijn hoeven dit niet te doen en mogen hun inkomen los aangeven. En dus hoeven ze ook minder belasting te betalen.

1.3 Het vrijgezellenfeest.
Een vrijgezellen feest is een feest dat gevierd word als afscheid van het vrijgezellen leven. Tot het bruidspaar in het huwelijk treedt worden ze nog gezien als vrijgezel. Het wordt door vrienden en vriendinnen van de bruid of bruidegom georganiseerd. Het feest voor de bruidegom wordt meestal door de vrienden georganiseerd, bij de bruid zijn dit de vriendinnen. Traditioneel is dit het moment dat mannen onder elkaar de beest uit hangen. Meestal draait de hele avond om het voor gek zetten van de bruid of bruidegom. Het wordt altijd door de vrienden geregeld en dus weten de bruid en bruidegom niet wat ze te wachten staat. Vrijgezellenfeesten worden tegenwoordig ook wel aangeduid als bachelors party of stagparty voor de mannen en voor vrouwen als een maiden party, henparty, of kitchen party.
Om de aanstaande bruid of bruidegom in kwestie goed op te laten vallen moeten ze vaak een raar kledingstuk aan of iets anders wat de aandacht trekt. Bruiden gaan vaak als non of prostituee. In deze vaak belachelijke outfits moeten er dan genante opdrachten uitgevoerd worden. Er worden strippers en prostituees gehuurd en ga zo maar door.

Een ander gebruik dat op het vrijgezellenfeesten vroeger gebeurde was de broekverbranding! De andere mannen scheurden de broek van de toekomstige bruidegom zijn lijf om deze daarna op een staak te plaatsen en op het marktplein te verbranden! Dit stond voor de symboliek dat zijn jeugdjaren werden verbrand en klaar was om de volwassen (getrouwde) wereld binnen te treden! De schieting is nog een restant van deze broekverbranding! In katholieke kringen werd telkens op 3 zondagen voor de trouwdag het 3e, 2e en 1e gebod, vanaf de kansel, afgekondigd in de kerk. Familie kon dan bezwaar maken tegen het huwelijk. Het 2e-gebod, schieten was een bijzondere gebeurtenis, meestal 's avonds bij het ouderlijk huis van de bruid. Het carbidschieten is oorspronkelijk een heel oud gebruik. De bedoeling hiervan was, om boze geesten weg te jagen met het lawaai en de vruchtbaarheid te bevorderen. Eigenlijk kwam het er op neer, dat men weer eens een aanleiding had om gezellig een borreltje te drinken.

Het loopt alleen een beetje uit de hand, zo was het vroeger een avondje stappen met vrienden worden er nu hele dagen en programma’s georganiseerd. Tot op of over de grens van wat voor het koppel toelaatbaar is. Sommige bedrijven zijn volledig ingespeeld op vrijgezellenfeesten en bieden daarom speciale arrangementen aan om de dag tot een succes te maken - hetzij voor de vrijgezel, hetzij voor de overige feestgangers.

1.4 Huwelijksaanzoek

Een huwelijksaanzoek is een voorstel om te trouwen, of ook wel in het huwelijk te treden, waarbij het ‘ja’ woord gegeven moet worden. Volgens de traditie moet de man de vrouw om haar hand vragen. Vroeger moest een man eerst naar de vader van de aanstaande bruid om te vragen om de hand van zijn dochter. De vader van de bruid vroeg naar de leeftijd, gezondheid, godsdienst, opleiding, diploma’s en het werk dat de eventuele bruidegom deed. Daarnaast informeerde hij naar zijn vooruitzichten en vroeg zijn referenties, zodat hij kon beoordelen of hij goed genoeg was voor zijn dochter. Vanaf de 20ste eeuw is het gebruikelijk dat de jongen eerst het meisje zelf ten huwelijk vraagt en pas daarna naar haar vader gaat om toestemming te vragen.

Tegenwoordig is het niet eens gebruikelijk meer om een aanzoek te doen. In plaats daarvan wordt een informeel overleg gevoerd waarin wordt besloten om te trouwen.
Meestal doen mensen pas een aanzoek na jaren van samenwonen, misschien het hebben van kinderen.
De moderne vrouw vraagt nu ook haar man ten huwelijk al is dit nog steeds een minder geliefd scenario. Het moet een romantische traditionele gebeurtenis zijn en veel mensen zijn nog steeds van mening dat de man de vrouw moet vragen.
Het is natuurlijk een privé-aangelegenheid, je spreekt je intenties uit en hoort deze aan voor je een huwelijk sluit. Het is een belangrijke beslissing.

De meest originele en spectaculaire aanzoeken worden tegenwoordig gedaan. De stijl van het aanzoek zal overeenkomen met die van degene die het doet. Mensen doen aanzoeken op de Eiffeltoren, onder water, er worden vliegtuigjes gehuurd met reclameboodschappen erop met ‘wil je met me trouwen’, hele dagen worden georganiseerd met een verrassing effecten en ga zo maar door.


Onderzoek 2:

Wat is er veranderd in partnerkeuze in vergelijking met vroeger?

Is partnerkeuze wel een keuze? Welke personen en omstandigheden beïnvloeden dat? Deze bundel bevat een dertiental boeiende artikelen over regels en realiteit van partnerkeuze

Vroeger moest de ware hetzelfde geloof hebben, uit dezelfde sociale groep komen en liefst ook nog uit dezelfde omgeving. Ouders, buren en de pastoor bemoeiden zich ermee. Vaak draaide het voornamelijk om iemands bezit. De hele familie bemoeide zich ermee. Maar in onze tijd zijn mensen veel vrijer in het kiezen van een partner en is de invloed van buitenaf veel minder belangrijk. Tegenwoordig is liefde veel belangrijker. Door de steeds kleiner wordende afstand en de goede vervoersmogelijkheden is de wereld om ons heen ook nog eens een stuk groter geworden waardoor het aanbod ook veel groter is dan in vroegere dagen. Zo ook spelen de veranderingen in de samenleving een grote rol. Zo was het ook heel normaal om zonen en dochters op vroege leeftijd uit te huwelijken.
Welke invloeden bepalen tegenwoordig welke partner je kiest?

Het is gebleken dat partnerkeuze van veel factoren afhankelijk is. Genen en opvoeding bepalen welke keuzes mensen maken. Mensen zoeken iets herkenbaars uit zichzelf in iemand anders. Het draait niet alleen om seksuele aantrekkingskracht maar ook geloofsovertuiging, geld en de sociale status van de ander.

Mensen vormen in hun hersenen een beeld van hun ‘ideale’ partner en aan welke eisen deze persoon moet voldoen. Wanneer iemand zo goed mogelijk in dit kader past zal diegene aantrekkelijk gevonden worden en vergroot de kans dat je verliefd op diegene wordt. Je wordt vaak aangetrokken door iemands uiterlijke en karaktereigenschappen. Toch laten mensen zich bewust of onbewust sterk beïnvloeden door zijn opvoeding en omgeving.
Dit beeld wat je vormt word ook weer beïnvloed door vroegere levenservaringen, het karakter van de ouders en de sfeer in huis. Er is een theorie dat iemand een partner onbewust uitzoekt op ‘goede’ genen om het nageslacht sterker te maken dan de huidige generatie.
Ouders bepalen je opvoeding en hiermee ook deels je partnerkeuze. Tegenwoordig bemoeien ouders zich niet meer zo met de partnerkeuze van hun kinderen. Dit is een vrij recht of lijkt dit maar zo? Mensen zoeken vaak iemand die ongeveer qua opleiding, leeftijd, sociale klasse, etnische achtergrond en religie op hetzelfde niveau ligt dit heet homogamie. Door subtiel hun blijk van waardering of afkeuring te geven beïnvloeden ze de keuze wel degelijk. Dit omdat kinderen veel waarde aan het oordeel van hun ouders hechten. Niet alleen de ouders maar ook vrienden beïnvloeden de keuze. Voornamelijk bij vrouwen is dit het geval. Ze laten het oordeel van andere vrouwen zwaar meewegen en dit heet 'mate copying'.
De afgelopen honderd jaar is er veel veranderd op het gebied van het huwelijk. Mensen zijn opener geworden en we beschikken over de welvaart en de kennis die ideeën over menselijke vrijheid en ontplooiing, over opvoeding en werk en levensvervulling.
Maar hoe ging dit vroeger dan? Hoe verliep het proces van partnerkeuze en wat heeft ervoor gezorgd dat mensen nu andere ideeën hebben over partnerkeuze dan vroeger?
Zoals we al eerder hebben uitgezocht had in de 18e eeuw de kerk een grote invloed op de maatschappij en hierdoor ook op het huwelijk. Huwelijken werden binnen dezelfde klasse geregeld en mensen van lage stand trouwde met iemand van de lage stand, en zo was het ook bij de gegoede burgerij. Hierna kwam de periode van verlichting en romantiek. Mensen gingen meer waarde hechten aan emotie, spontaniteit en fantasie. Mensen hadden het ideaalbeeld van ‘eeuwige liefde’ en streefde hiernaar. De romantiek werd belangrijker dan de economische overwegingen voor een partnerkeuze en het gevoel ging een belangrijkere rol spelen. Mensen wilden eerder een partner die gevoelsmatig beter lag dan iemand die het economisch beter had. Toch werden partners nog voornamelijk uit de eigen klasse gehaald. In de 18e en 19e eeuw speelde het begrip hoofse liefde een belangrijke rol. Het kwam uitsluitend voor in de hogere standen. Het hield in dat edelmannen of ridders hun bewondering voor een onbereikbare liefde lieten blijken. Dit gebeurde door middel van geschenken en poëtische woorden die dan door de man aan de vrouw werd voorgedragen. Je kunt hieruit opmaken dat de literaire stromingen zoals de romantiek grote invloeden hadden op het huwelijk in de 18e en 19e eeuw.

Hierna volgende de grote invloed van de seksuele revolutie. Dit had voornamelijk grote invloed in de westerse wereld. De ideeën waren afkomstig van Sigmeund Freud die vond dat het onderdrukken van seksuele verlangens zou leiden tot psychische problemen. Seksuele terughoudendheid zou onnatuurlijk en ongezond voor de mens zijn en dit betekende dat alle seksuele verlangens goed waren. Mensen gingen anders tegen seksualiteit aankijken. Het moest iets gewoons zijn en geen taboe. De revolutie heeft voor een grote ommekeer gezorgd. Seksualiteit was niet meer alleen een ‘middel’ voor voortplanting. Er kwamen geboortebeperkende middelen zoals de pil en condooms op de markt. Door deze revolutie heeft de kerk grotendeels invloed op de samenleving verloren. Hierdoor kon de vrouw zelf bepalen of zij toe is aan kinderen en hiermee begon emancipatie. Mensen werden vrijer en gelijker. Plichtsbesef, opoffering en verantwoordelijkheid en trouw werden heel anders gezien dan vroeger en bleken niet meer nodig voor een ‘goed huwelijk’.

Door de revolutie werd het makkelijker een relatie te hebben zonder verplichtingen zoals trouwen en kinderen krijgen. Mensen accepteren veel meer en tolereren anders denkenden. Mensen kijken anders aan tegen vreemdgaan. Vroeger werd dit zwaar afgestraft. Doordat mensen meer vrijheid hebben gekregen wat betreft partnerkeuze, is de waarde van een huwelijk wel achteruit gegaan. Men gaat tegenwoordig eerst samenwonen voordat ze (of niet) een huwelijk aangaan. Zodat als het niet klikt er een andere partner gekozen kan worden die wel geschikt is.

1.4.1 De Ringen

Vroeger was het zo dat de jongen een meisje een geschenk moest geven als bewijs van zijn gelofte. De ring is het symbool van het huwelijk en aan het einde van de 19e eeuw gingen ook mannen een ring dragen. Het werd een gebruikelijke traditie in het huwelijk en iedereen deed eraan mee.
Bij de burgerij werd de verloving uitgebreid gevierd. De ouders presenteerden op het verlovingsfeest het aanstaande paar aan hun kennissen en relaties en gaven op deze manier aan dat ze hun toestemming gaven voor het huwelijk.
Later werd het verloven meer een privé gelegenheid voor het aanstaande paar zelf.
Een verlovingsfeest wordt gegeven nadat er een ring is gekocht. In Nederland draag je een verlovingsring aan de ringvinger van de linkerhand. Als je trouwt gaat de ring naar de rechterhand. Bij katholieken is dit andersom.
Een verlovingsring is meestal glad en niet onderbroken als symbool voor de eeuwige trouw waar geen ebgin en einde aan is. Aan de binnenkant staat vaak de datum van de verloving gegraveerd en de naam van de partner. Sommige mensen kiezen ervoor om deze ring later als trouwring te gebruiken en dan wordt de datum van het huwelijk er ook in gegraveerd. Meestal kiezen mensen ervoor om een nieuwe ring te kopen en tegenwoordig kunnen de ringen niet bijzonder en uitbundig genoeg zijn.
Officieel betaalt het meisje de ring van de jongen en de jongen die van het meisje. In de praktijk betalen beiden de helft van het totale bedrag (de ring van de jongen zal meestal duurder zijn) of de jongen betaald beide.

1.5 Ondertrouw

Voordat mensen kunnen trouwen moeten ze eerst in ondertrouw gaan.
Vroeger was dit heel belangrijk. Het hele huwelijk werd uitgebreid gevierd. Er was veel bezoek en er werden bruidstranen gedronken. Bruidstranen symboliseren dat de bruid het ouderlijk huis moest verlaten en voor de kinderen waren er bruidssuikers.
Als een paar vroeger het besluit had genomen om te trouwen, dan moest het dat gaan aantekenen. Dat kon bij twee instanties: bij de overheid en bij de Gereformeerde Kerk, de staatskerk. Besloot het paar te gaan aantekenen bij de overheid, dan moest het zich in de stad vervoegen bij de commissarissen van huwelijkse zaken, en op het platteland bij schout en schepenen.

Als het paar het huwelijksvoornemen in de kerk wilde laten afkondigen dan wendde het zich tot de predikant.

Als je tegenwoordig gaat trouwen moet je daarvan eerst aangifte doen bij de ambtenaar van de burgerlijke stand. Dit heet een huwelijksaangifte ofwel ondertrouw. De akte die hiervan wordt opgemaakt is één jaar geldig. Binnen dat jaar moet je trouwen. Na de ondertrouw geldt een wettelijke wachttijd van twee weken voordat je pas echt kunt trouwen. In ondertrouw gaan wordt vaak als een grote gebeurtenis gezien omdat je je huwelijk dan officieel laat registreren. Na deze inschrijving mag het paar zich bruid en bruidegom noemen.
Je kunt de aangifte schriftelijk doen of samen naar het gemeentehuis gaan. Maar dit is niet verplicht.
Als je aangifte van je huwelijk wil doen moet je eerst een paar officiële papieren hebben.
Dit zijn de benodigde documenten om in ondertrouw te kunnen gaan:
1. Geldig legitimatiebewijs
2. Uittreksel uit de gemeentelijke basisadministratie
3. Afschrift van de geboorteakte
4. Echtscheidings- of overlijdensakte (indien van toepassing)
5. M46 Verklaring (indien van toepassing)
Als alle documenten er zijn dan kan er een afspraak gemaakt worden op het gemeentehuis om de huwelijksakte te laten maken en daar moet de datum van de ondertrouw op staan. Ook geef je de plaats op waar het huwelijk plaats zal vinden en de getuigen.
Bij het gemeentekantoor zal de medewerker de naam, voornamen, geboortedatum en meestal ook een kopie van een identiteitsbewijzen willen hebben van de getuigen.
Op de dag dat je in ondertrouw gaat betaal je het trouwboekje of de trouwakte.


Na de huwelijksaangifte wordt het huwelijk openbaar gemaakt. Gemeenten hebben hiervoor een mededelingenbord waarop het huwelijk wordt aangekondigd. Dit wordt officieel gedaan zodat er eventueel bezwaar gemaakt kan worden tegen het huwelijk. Met bezwaar wordt alleen wettelijk bezwaar bedoeld. Als de bruid of bruidegom bijvoorbeeld al getrouwd blijkt te zijn, kan het hele huwelijk niet doorgaan.

Als dit alles geregeld is, is het officieel en beginnen de bruidsdagen. Vroeger werd deze tijd ingewijd met een diner, het zogenaamde commissarismaal. Dit maal werd zo genoemd omdat het huwelijk op dat moment bij een commissaris of ambtenaar was aangekondigd.


Onderzoek 3:

Hoe staat men tegenwoordig tegenover monogamie binnen het huwelijk?

Het woord monogamie komt van de woorden: monos = enkel, gamos = huwelijk. Monogamie is het aangaan van één relatie, waar er sprake is van seksuele exclusiviteit tussen de partners. Wanneer iemand die getrouwd is vreemdgaat, spreken we ook wel van een buitenechtelijke relatie. In veel landen is dit nog strafbaar. Over de term monogamie alleen al bestaan honderden denkbeelden en definities. De mens zou van nature niet monogaam zijn, en de man zou zijn zaad zoveel mogelijk moeten verspreiden om nageslacht te verzorgen. Iets wat in de dierenwereld ook gebeurd maarliefst 97% van alle zoogdieren is niet monogaam. Er gaan veel discussies over. Ik geloof wel in polyamorie iets waar ik nog verder op in ga.

Vreemdgaan lijkt tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld. Mensen gaan massaal vreemd en uit onderzoek blijkt dat 20 tot 70 procent van de mensen vreemdgaat. Afhankelijk van wat men onder vreemdgaan verstaat. Sommigen vinden een zoen al vreemdgaan, anderen seks of lichamelijk contact. Mensen lijken tegenwoordig meer dan een relatie nodig te hebben of te willen. Vreemdgaan is de belangrijkste oorzaak voor veel echtscheidingen. Ze lijken geen waarde meer te hechten aan een monogame relatie of een monogaam huwelijk. Hoe is dit zo gekomen?
De seksuele mogelijkheden en onmogelijkheden zijn door de evolutie gevormd in een periode van tienduizenden jaren. Monogamie kwam in de menselijke geschiedenis niet voor. Veel mensen vinden meerdere partners de oplossing voor de problemen die voortkomen uit zeer diepe seksuele en rationele verlangens naar meer dan een partner. Vreemdgaan was tot aan de Bataafse tijd gezien als een van de grootste zonden.
Er werd in de wetgeving steeds verwezen naar de toorn van God die zich over het land zou uitstorten als niet tegen overspel zou worden opgetreden door de overheid.
Daarom werd overspel ook zwaar gestraft. En de straf was niet alleen bedoeld voor de gehuwden, maar ook ongehuwden die bij het overspel waren betrokken. De straffen liepen uiteen van 14 dagen gevangen zitten op water en brood tot 50 jaar verbanning. Daarnaast waren hoge boetes en zelfs lijfstraffen mogelijk.
Een huwelijk was voor overspelige niet mogelijk, ook niet als ze allebei vrij waren en zouden kunnen trouwen. Overspel bestond niet alleen binnen het huwelijk, maar was er ook al sprake van overspel als aan een derde een trouwbelofte was gegeven.

De reden waarom van vrouwen extreme trouw geëist werd maar mannen hun gang konden gaan is economisch. En het is ook deze economische factor die aanleiding heeft gegeven tot het instituut van het huwelijk. Dit was eeuwenlang bedoeld als een samenbrengen van twee mensen hun bezit. Men huwde niet uit liefde, wel om zijn bezit te vergroten. Opdat geen enkele “bastaard” een deel van het bezit in handen zou krijgen was kuisheid en trouw van de vrouw essentieel onderdeel van het huwelijk. Een man kon gerust vreemdgaan omdat de afstamming wat bezit betreft enkel via de “wettige echtgenote” liep. Later werd het huwelijk en trouw door de kerk voorgeschreven. Maar omdat mensen niet lang leefden door epidemieën, oorlogen etc. minder lang leefde was ‘tot de dood ons scheidt’ een niet zo lange periode en hertrouwden veel mensen. Toen de levensverwachting omhoogschoot, eind 19e en begin 20e eeuw werd levenslang toch wel heel lang. Vreemdgaan nam enorme proporties aan bij de mannen (met vrouwenwensen werd geen rekening gehouden, dat waren enkel broedmachines om erfgenamen op de wereld te zetten).
De oorzaak ligt ook grotendeels bij de seksuele revolutie, de belangrijkste gevolgen van de seksuele revolutie is de overgang van 'gewone monogamie' ( trouwen op jonge leeftijd en voor altijd bij elkaar blijven) naar 'seriële monogamie'. Mensen hebben tegenwoordig gedurende hun leven meerdere monogame relaties. Ze trouwen minder snel, op latere leeftijd en scheiden eerder. Mensen deden vroeger ook aan vreemdgaan en andere seksuele handelingen maar er werd niet over gepraat. Niet zozeer hun seksuele praktijken veranderden in de jaren zestig, maar hun opvattingen daarover.
Dankzij de pil hoef je niet langer te wachten met seks tot na het huwelijk. Behalve in orthodox religieuze kring wordt dat ook van niemand meer verwacht. Seks is daarnaast veel minder door taboes omgeven dan vroeger. Mensen hebben geleerd er meer van te genieten. Mensen vinden eenvoudig een sekspartner tijdens het uitgaan en zetten zich makkelijker aan tot een seksuele relatie. Seks is een alledaags verschijnsel geworden. Het maakt onderdeel uit van de vrijetijdsbeleving en het uitgaansleven van veel mensen. Veel mensen kiezen voor een open relatie hun uitgangspunt hiervoor is dat samen een relatie hebben, niet betekend dat je elkaars seksuele bezit bent. Mensen zijn hierin seksueel onafhankelijk. Je kunt een geweldige relatie hebben en mateloos veel van elkaar houden zonder elkaar seksueel te claimen. Maar het gaat om meer dan alleen seks. Mensen willen niet opgesloten worden in een relatie. Je wilt ook buiten je relatie intensieve vriendschappen kunnen opbouwen zonder dat jaloezie van je partner dat tegenhoudt. Sommige mensen kiezen er zelfs voor om meer dan één relatie te hebben, of om binnen hun relatie verliefde periodes te scheppen met anderen. Zij nemen niet alleen in seksuele zin, maar ook in emotionele zin afscheid van de monogamie. Dit heet Polyamorie en is een levensfilosofie, waarin men erkent dat het mogelijk is om van meerdere mensen tegelijk te houden. Polyamorie sluit aan op de gangbare normen over open- en eerlijkheid, trouw en respectvol omgaan met elkaar. Partners geven elkaar toestemming om andere liefdesrelaties aan te gaan.

Placaet van Ampliatie, by de Edele Mog. Heeren Staten van Zeelandt gearresteert op de Politijcque Ordonnantie, wegens de sware en grouwelijcke Sonden van Ontuchtigheyt, Hoerereye, ende Overspel, 1666.
Also wy tot ons groot leetwesen en droefheyt in ervaringe komen, dat de sware en grouwelijcke Sonden van Ontuchtigheyt, Hoerereye en Overspel daghelijcks meer en meer doorbreecken, tot ontsteeckingen van Godts toorn, en syne rechtvaerdige straffen in den Lande claerblijckelijck werden gesien, en niet alleen en is te vresen, maer oock vastelijck te geloven, 't en zy soodanige grove en schrickelijcke sonden na verdiensten werden gestraft en geweert, dat de Goddelijcke Oordeelen en Plagen noch verder sullen komen door te breecken, 't welck Wy als Christelijcke Hooge Overigheyt, so veel in Ons is, geerne souden helpen afweeren.
Mensen lijken tegenwoordig toe te zijn aan een goede formulering van nieuwe waarden. Een positieve waardering van vernieuwingen in relatievormen met behoud van de tussenmenselijke verantwoordelijkheden. Toch lijkt vreemdgaan een moeilijk uit te roeien verschijnsel, zelfs in landen waar er doodstraf op vreemdgaan staat. Verreweg de meeste mensen hebben dus een monogame relatie, ook in culturen waar op seksueel gebied alles mag (bijv. in Brazilië). Maar in het overgrote deel van de niet-westerse culturen wordt het toegestaan dat één man meerdere vrouwen heeft. Toch is vreemdgaan nog niet zo geaccepteerd als het soms lijkt. Trouw is nog wel de voornaamste norm van het huwelijk. En waarom scheiden er anders zoveel mensen als vreemdgaan normaal is?
Maar waarom gaan nog steeds meer mannen dan vrouwen vreemd? Mannen zouden seks, emoties en intimiteit beter kunnen loskoppelen dan vrouwen. Vrouwen denken beter na over de gevolgen en zetten deze knop moeilijker om. Daarnaast maken mannen soms slippertjes als er kinderen geboren worden. Voor zijn vrouw staat alles ineens in teken van de kinderen en nestdrang. Ze is bijna verliefd op de baby's. Mannen kunnen zich hierdoor buitengesloten voelen en het komt nogal eens voor dat hij de moederrol van zijn vrouw moeilijk kan combineren met haar rol van seksuele partner. Die zoekt hij dan bij zijn minnares. Mannen gaan dus voornamelijk vreemd voor de seks, vrouwen eerder omdat ze niet begrepen worden. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, blijkt nu dus dat mannen én vrouwen even vaak vreemdgaan. Ook door internet is het tegenwoordig makkelijker in contact te komen met anderen en hiermee een relatie op te bouwen.
De acceptatie van seks buiten een vaste relatie groeit. Volgens gegevens van onderzoeksbureau Trendbox vindt een minderheid van 39,3 procent van de Nederlanders dat je zonder vaste relatie niet met iemand tussen de lakens moet kruipen en dat is ruim 10 procent minder dan in 1991. Het zou maatschappelijk meer geaccepteerd worden.

1.5.1 Kosten
De gemiddelde bruiloft kost in Nederland tussen de tien- en vijftienduizend euro. Maar dat zijn slechts gemiddelden. Je het zo duur maken als je zelf wilt. Je kunt bijvoorbeeld al je vrienden en familieleden mee naar het buitenland nemen om daar op het strand in het huwelijksbootje te stappen. Op een doordeweekse dag gratis in een Nederlands gemeentehuis elkaar eeuwige trouw beloven zonder receptie, feest en andere bijkomstigheden is een stuk goedkoper. Elke gemeente heeft wel een dagdeel waarop je gratis in de echt verbonden kunt worden. Het levert je in de meeste gevallen nog een vrije dag op ook, om ons maar even tot de materiële voordelen te beperken. Helemaal gratis trouwen kan niet. Je bent altijd kosten kwijt vanwege de uittreksels uit het bevolkingsregister die je moet inleveren.
Verder hebben gemeenten goedkope en duurdere dagen om te trouwen. Trouwen op maandagochtend is meestal goedkoper dan dezelfde ceremonie op vrijdagmiddag houden. Een huwelijksvoltrekking op zaterdag is nog weer duurder. Als je op een bijzonder huwelijksdatum wilt trouwen moet je dit vroeg van te voren regelen want er zijn dan vaak meer mensen die op diezelfde dag willen trouwen bijv: 20.02.2002.

Verder kunnen de kosten op het gemeentehuis toenemen als je meer toeters en bellen wilt. Voor een rode loper of het gooien van rijst moet extra betaald worden omdat dit ook weer opgeruimd moet worden door de gemeente.
Meestal hebben de gemeenten verschillende tarieven voor eigen inwoners en voor mensen van buiten die vanwege dat bijzondere gemeentehuis of die speciale locatie in een andere gemeente dan waar ze ingeschreven staan willen trouwen.
Rozendaal bij Arnhem was in 2004 de populairste gemeente om te trouwen volgens het CBS. Populaire huwelijksgemeenten zijn vaak kleinere gemeenten die beschikken over een monumentaal pand of kasteel als trouwlocatie. Als je ook nog voor de kerk wilt trouwen ben je daar ook al snel twee tot driehonderd euro voor kwijt. Wil je nog een koortje, dan ben je al snel het dubbele kwijt.
Dan zijn er ook nog altijd de kosten van de trouwkleding. Voor mannen is de aanschaf van een trouwpak meestal niet zo’n probleem. Als je in een echte witte trouwjurk naar het gemeentehuis wilt. Reken voor hem en haar minimaal op duizend euro. Aan bruidskleding ben je al snel vijftienhonderd euro kwijt. Maar je kunt ook een tweedehands jurk nemen of er een huren. Voor bloemen en corsages ben je minstens 200 euro kwijt.
Ook het vervoer van en naar de verschillende locaties die een hoofdrol spelen tijdens de bruiloft kun je weer net zo goedkoop of duur maken als je wilt. Je kunt een koets of limousine huren, maar je bent goedkoper uit als je een bekende met een mooie of aparte auto kunt vragen om als chauffeur op te treden. Wie iets huurt, is al snel een paar honderd euro kwijt.
Dan zijn er nog de kosten van de fotograaf want vrijwel iedereen laat zij trouwdag vastleggen. Voor een fotograaf ben je al snel achthonderd euro kwijt. Maar het feest, receptie en diner vormen de grootste kostenposten van een trouwerij. Voor een receptie kun je al snel twintig euro per gast kwijt zijn aan koffie, gebak, drank en hapjes. Voor een diner en feest ben je zo drieduizend euro kwijt. Een band kost je al snel 1200 euro. Reken tot slot nog zo'n duizend euro voor de kapper, cosmetica, de kaartjes en de bedankjes. Met andere woorden, een trouwdag is niet alleen de ‘mooiste’ dag van je leven maar vaak ook een van de duurste.

1.6 De receptie

Na de bruiloft en allee officiële plechtigheden in de kerk of op het gemeentehuis houden mensen een receptie om te genieten en te ontspannen. Er wordt gegeten en gedronken in het bijzijn van vrienden, familie en anderen genodigden. En mensen hebben de gelegenheid het bruidspaar te feliciteren en met elkaar te praten. Of een eventueel geschenk aan te bieden.

Meestal duurt een receptie ongeveer 2 uur. Maar sommige mensen kiezen ervoor om het uitgebreider te doen en houden een avondfeest met diner. Weer anderen besluiten om een groot feest te geven dat de hele nacht door gaat.
Afhankelijk van het tijdstip van de kerkdienst en/of de wettelijke trouw in het stad- of gemeentehuis, zijn er meerdere mogelijkheden voor de start van de receptie.

De receptie kan op verschillende plaatsen doorgaan. De meest logische keuze is dat de receptie georganiseerd wordt op dezelfde locatie als het avondfeest. Of ergens in een hiervoor afgehuurde zaal of ruimte.
Je kunt echter ook de voorkeur geven aan een alternatieve locatie. De redenen hiervoor kunnen uiteenlopend zijn. Misschien kun je een minder dure receptie geven in de tuin of die van de (schoon)ouders.
De belangrijkste taken voor het bruidspaar op de receptie zijn de gasten verwelkomen en de felicitaties in ontvangst nemen, en dit samen met de ouders.

Volgens de traditionele opstelling hoort het bruidspaar in het midden te staan, met de bruid aan de linkerzijde. Aan haar zijde staan haar ouders. De ouders van de bruidegom staan rechts. De gasten feliciteren normaal gezien eerst het bruidspaar, dan de ouders van de bruid en ten slotte de ouders van de bruidegom.

1.6.1 bruidsmaal
Het bruidsmaal is een belangrijk onderdeel van het trouwfeest. Net als bij de bruidstaart heeft het eten vooral een symbolische functie. Het delen van voedsel is een belangrijk onderdeel van de verbroedering en de samenvoeging van het bruidspaar. De bruid en de bruidegom krijgen er namelijk beide een hele familie bij. Traditioneel wordt ook dit onderdeel van de bruiloft verzorgd en betaald door de vader van de bruid. Het maakte onderdeel uit van de bruidsschat. Tegenwoordig is het vooral een gezellig samenzijn waar onthullingen uit het verleden van het bruidspaar, zonder te shockeren, dus op een gepaste wijze, worden verteld. Het is hét moment waarop ouders, ook mede door de aanwezigheid van het andere ouderpaar, ook emotioneel de overgang van kind naar volwassenheid accepteren. Het is traditie dat de vader van de bruid dan een speech houdt. Voor ouders is er sprake van "verlies" en het is dan ook niet verwonderlijk dat de tafeltranen bij de wederzijdse ouders rijkelijk vloeien.

1.6.2 locatie

Trouwen, receptie, feest, overnachten: er komen heel veel locaties kijken bij een bruiloft. Daarbij is het aanbod zeer groot en divers en is het belangrijk dat je een locatie kiest die past bij de stijl van het huwelijk. Er zijn in Nederland ruim 1500 officiële trouwlocaties. Beslis van te voren hoe je de bruiloft wil vieren: Groots en meeslepend? Klein en intiem? Of de gulden middenweg? Deze vraag is van belang voor allerlei belangrijke keuzes: je gastenlijst, locaties, de catering.
Naast het traditionele stadhuis of de kerk, kun je tegenwoordig op allerlei bijzondere locaties trouwen: van kasteel tot dierentuin! De trouw- ambtenaar komt daarheen om de huwelijksplechtigheid te voltrekken. Elke gemeente heeft in de regel een aantal locaties waar een huwelijk kan worden gesloten of een partnerschap kan worden geregistreerd. De kosten zijn afhankelijk van de locatie en het tijdstip van de plechtigheid. In Zeewolde kun je trouwen op het gemeentehuis en in de Verbeelding. Dit zijn de wettelijke locaties.


Voor sommige van deze trouwlocaties moet je eerst een verzoek indienen bij de afdeling Burgerzaken. Vroeger werd het feest vaak bij de ouders van de bruid in huis gehouden. Soms werd er een tent gehuurd en in de 16de eeuw had men al speciale ‘bruiloftshuizen’, publieke ruimten die men kon huren voor het feest.

1.7 Het huwelijksdrukwerk

1.7.1 Trouwkaart

Een aantal weken van te voren moet het huwelijk worden aangekondigd. Dit gebeurt vrijwel altijd via trouwkaarten. Deze kaarten worden ruim van te voren, meestak zo’n drie maanden van te voren gedrukt.
Een aanstaand bruidspaar kan het best kaarten uitzoeken die passen bij het type bruiloft, de smaak van het aanstaand echtpaar en hun stijl van leven. Wel is het belangrijk dat de gasten uit de trouwkaart moeten kunnen opmaken hoe zij zich moeten kleden. Wordt het een traditionele bruiloft of juist een hippe bruiloft. Wordt de bruiloft georganiseerd rond een bepaald thema zoals de jaren 70 of een strandparty. Door dit soort dingen aan te duiden in een trouwkaart weten mensen waar ze aan toe zijn.
Een traditionele bruidskaart is meestal gedrukt op geschept papier. De ouders van bruid en bruidegom kondigen hierop aan dat hun kinderen met elkaar in het huwelijk treden. Maar tegenwoordig kiest men eerder voor een moderne manier om het huwelijk aan te kondigen. Bij de drukker hebben ze vele boeken met voorbeelden klaarliggen die mee naar huis genomen mogen worden om rustig uit te kunnen zoeken welke kaart en welke tekst het beste past bij het aanstaande huwelijk.

Het handigst en voordeligst is om één kaart te laten drukken. Hierin wordt de tekst dan de tijd van de receptie vermeld. Gasten die uitgenodigd worden voor een feest later op de avond kunnen met een sticker of strookje in de kaart op de hoogte worden gesteld. Hetzelfde kun je doen met gasten die de hele dag aanwezig mogen zijn.

vaak vragen mensen eerst een proefexemplaar aan de drukker om te kijken of het resultaat naar wens is. Ze letten er dan op of de juiste kleuren, de juiste kwaliteit van papier, en het juiste lettertype gebruikt is. Mensen willen de kaarten graag eerst controleren op drukfouten, op de namen, data en tijden.

Trouwkaarten worden minstens zes weken van tevoren verstuurd zodat de gasten er tijdig rekening mee kunnen houden. Immers sommige gasten moeten misschien van ver komen en zullen een vrije (mid)dag op het werk moeten aanvragen. Sommige mensen die veel gasten hebben dien in het buitenland wonen, stellen deze vaak nog eerder op de hoogte. Misschien moeten gasten sparen voor reis en/of huwelijkscadeau. Bovendien is het heel goed mogelijk dat een kaart er langer over doet voor ze de geadresseerden bereiken.
Op de trouwkaart wordt eerst de naam van de bruid vermeld, gevolgd door de naam van de bruidegom. Vanaf het moment dat het echtpaar getrouwd is, hoort de volgorde voortaan andersom te zijn. . Een traditionele trouwkaart begint over het algemeen met iets als Namens wederzijdse ouders zijn we blij u mede te kunnen delen dat we op (datum) (jaar) in het huwelijk treden. Het vermelden van de instemming van wederzijdse ouders wordt anno 2005 echter nog maar zelden op trouwkaartjes aangetroffen. Christenen plaatsen over het algemeen "D.V." bij de datum op de trouwkaart.


Op een trouwkaart staan de volgende zaken vermeld:
De namen van jullie zelf
Volgens de etiquette worden je ouders en grootouders ook op de uitnodiging vermeld
de aankondiging van het huwelijk
De plaats waar het huwelijk wordt ingezegend of voltrokken
De aanvangstijden van de huwelijksviering in de kerk of van de huwelijksvoltrekking op het gemeentehuis
Jullie feestadres
Jullie toekomstig adres
Iedere trouwkaart is natuurlijk anders maar dit is een voorbeeldje van hoe het eruit kan zien en hoe de tekst kan luiden. Veel mensen maken een kaart persoonlijk met een leuk gedicht.

Een keer moet het begin zijn, of je wilt of niet.
Een keer wil je bereiken wat je in de verte ziet.
Een keer wil je kiezen uit alles om je heen.
Een keer wil je zeggen voor mij is er maar één.

WIJ GAAN TROUWEN!

Danielle Hoogendoorn
&
Dominiqeu Groothuis

Wij geven elkaar het Ja-woord
op zaterdag 06 oktober 2007 om 14.00 uur
in het stadhuis van Vlaardingen

ons adres:
Ceremoniemeesters:

denkt u aan een kado dan graag zo: $

1.7.2 Menukaart
Vaak biedt de feestzaal zelf menukaarten aan, maar als je die liever in de stijl ziet van je ander huwelijksdrukwerk, dan moet je die uiteraard bijbestellen. Normaal wordt er per koppel dat aanwezig zal zijn, één menukaart voorzien.

1.7.3 Bedankkaartjes
bedankkaartjes worden verstuurd na het huwelijk, op deze kaartjes worden mensen bedankt voor hun aanwezigheid op het huwelijk en hun cadeau. Ook geef je mensen hiermee een leuk aandenken aan het huwelijk. Tegenwoordig bieden vele fotografen de mogelijkheid om nog de avond zelf voor een leuke foto te zorgen. Die kan je dan tijdens het avondfeest aan de genodigden uitdelen. Zo bespaar je natuurlijk de kosten om achteraf aan iedereen een bedanking toe te sturen
Bedankkaartjes worden tegenwoordig op allerlei manieren gepresenteerd, zo kun je het als flessenpost doen, op T-shirts noem maar op. Een voorbeeldtekst voor een bedank kaartje is:

Bedankt voor de
onvergetelijke dag
Danielle & Dominiqeu
12 maart 2004

1.7.4 Verlovingskaartjes

Vroeger was het gebruikelijk om ter gelegenheid van de verloving een feestje te geven en dit aan te kondigen met verlovingskaartjes. Tegenwoordig gebeurt dit minder omdat mensen vaak besluiten direct te trouwen. De verlovingskaartjes waren vaak simpel en wit met een duidelijke aankondiging. Later werd dit natuurlijk spectaculairder. Het huwelijkskaartje hieronder is van Carla van Apeldoorn. De oma van Danielle. En die van haar overgrootouders.

1.7.5 Gastenlijst
Het opstellen van de gastenlijst is doorlaggevend voor het budget van het huwelijksfeest. Het is de bedoeling de vreugde die die dag beleefd word te delen met alle mensen die het dichste bij de bruid en bruidegom staan en die wat voor hen betekenen. De bedoeling is mensen uit te nodigen van wie je houdt. Het is zeker niet de bedoeling ‘vreemden’ te gaan uitnodigen. Veelal zie je een bruid en bruidegom die zich niet op hun gemak voelen als de zoveelste persoon binnenkomt die wordt voorgesteld door iemand van de familie.
Traditioneel gezien is de gastenlijst relatief evenwichtig in aantal tussen bruid en bruidegom. Alleen tradioneel zijn heel veel bruiloften allang niet meer. Terwijl je de lijst opmaakt moet je ook even nadenken over welk soort mensen naar de viering komen : is het een uitbundig bende ? Is het eerder een formeel feest met elegante mensen ? het is de bedoeling dat iedereen het naar zijn zin heeft en daar moet dan ook rekening mee worden gehouden.


1.8 Trouwvervoer
Bij een perfecte dag hoort ook het perfecte vervoersmiddel. Iedereen heeft zo zijn voorkeur en waarvan hangt de keuze voor het vervoersmiddel af?
Volgens de traditie wordt eerst de bruidegom, samen met zijn ouders, broers en zussen opgehaald. Hij wordt met zijn gevolg naar het huis van zijn bruid gebracht. De bruidegom heeft het bruidsboeket bij zich en overhandigt dit bij aankomst aan zijn toekomstige vrouw. Meestal wordt er nog wat tijd uitgetrokken om nog een glaasje te drinken vooraleer men vertrekt naar het gemeentehuis en/of de kerk. Officieel bestaat de bruidsstoet uit het bruidskoppel, de ouders van de bruid en bruidegom, de broers en zussen, de grootouders en eventueel de getuigen. De bruid hoort in de auto rechts van de bruidegom te zitten. Het gebruik van metalen blikjes die achter een auto gebonden zijn, is bedoeld is om geesten op afstand te houden door al het lawaai dat het met zich meebrengt.
Op het platteland ging het paar gewoonlijk met een versierde sjees naar het stadhuis of de kerk. Ging men met de boot dan werd de mast versierd met vlag en wimpel en een kroon. In de stad, waar de afstanden niet zo groot waren, ging men meestal te voet. Rijken gaven de voorkeur aan een mooi versierde koets of koetsslede.
In Amsterdam vond het stadsbestuur de koetssleden zo overdadig versierd, - en daardoor mogelijk een doorn in Gods oog-, dat het in 1671 een verordening uitvaardigde dat er geen vergulde, verzilverde, gebeeldhouwde, beschilderde of geverniste koetssleden meer mochten worden gebruikt. Ook werd bepaald dat er niet meer dan één paard voor de koetsslede mocht worden gespannen.
Als je ervoor kiest om op je huwelijksdag zelf foto’s te nemen dan vertrek je meestal na de huwelijksviering naar de plaats waar jullie de fotoreportage maken.
Als je alles bij elkaar telt, heb je heel wat kilometers af te leggen. Als je besluit met paard en koets te rijden is het beter als de locaties niet te ver uit elkaar liggen.
Als je veel gasten hebt en je vindt het nodig dat de hele bruidsstoet vervoer heeft moeten er voldoende auto’s zijn of er moet een bus geregeld worden. Bij vele bruidskoppels zal het budget de keuze van het trouwvervoer het sterkst bepalen. Sommige mensen lenen een auto van kennissen of vrienden en leuken deze op met bloemen en versieringen. Sommige mensen willen dat het vervoer aansluit op de kleding. Als je een wijde jurk met baleinen hebt, zal een rit met een sportwagen heel moeilijk worden.
Als je toch het vervoer wil huren, dan is er een enorm uitgebreid aanbod van mogelijkheden: Wagens, busjes, koetsen, huifkarren, riksja’s, brandweerwagens, boten, trucks, tractors en zelfs koeien.

Willem Alexander en Maxima reden in een Rolls Royce Silver Wraith Limousine Landaulette van het burgerlijk naar het kerkelijk huwelijk.

1.9 De taart
Het verhaal gaat, dat de huidige bruidstaart zijn oorsprong heeft bij de Romeinen. Al ruim tweeduizend jaar geleden bakten zij een 'confarreatio'.
Dit was een eenvoudige koek die doormidden werd gebroken, waarna de bruid en bruidegom er een paar stukjes van opaten.
De rest werd boven het hoofd van de bruid verkruimeld. De bruiloftsgasten vingen deze kruimels op en aten ze. Dit ritueel had tot doel, de goden te smeken het jonge paar met veel kinderen te zegenen.
In Frankrijk is de geschiedenis van de bruidstaart weer een andere.
Volgens de overlevering heeft in het land van de “haute cuisine” een kok het gebruik geïntroduceerd.

Zo’n keukenprins kwam op het idee los gebak te stapelen en met glazuur aan elkaar te plakken, om te voorkomen dat de gebakstoren zou omvallen.
Hiermee legde hij de basis voor de vorm van de huidige bruidstaart. Die bestaat uit verschillende etages in piramidevorm, waarvan de onderste het grootst is en elke daaropvolgende taart een maatje kleiner wordt.
De totale grootte van een feesttaart is afhankelijk van het aantal gasten.

De laatste decennia is in diverse landen een nieuw gebruik ontstaan, dat ook in Nederland bij steeds meer bruidsparen aan populariteit windt.

Van de bruidstaart wordt de bovenste kleine taart niet opgegeten, maar bewaard en na het bruiloftsfeest ingevroren.
Dit taartje wordt pas weer ontdooid en gegeten bij een speciale gelegenheid, de eerste huwelijksverjaardag of als het eerste kindje geboren wordt. Hiermee ontstaat er een symbolische, maar ook emotionele verbinding tussen de onvergetelijke huwelijksdag en de mooie gebeurtenis op een later tijdstip.
In de loop der eeuwen zijn er dus veel tradities rondom de bruidstaart ontstaan,
Sommige hiervan bestaan nog steeds en andere zijn gemoderniseerd. De traditie is dat de bruiloftstaart altijd gegeten word als dessert na het bruiloftsmaal. Tegenwoordig gebeurt dit ook vaak op een ander moment tijdens de dag.

Wit is de traditionele bruidskleur. Het is niet alleen de kleur van zuiverheid maar ook van voorspoed en zegen. Vroeger was de bruidstaart ook een symbool voor de vruchtbaarheid. De taart werd vaak door anderen aan het paar geschonken. En hoe groter de taart was hoe meer geluk ze het bruidspaar toewenste. Symbolisch snijdt en deelt de bruid de taart uit. Dit stond voor het feit dat ze dagelijks de maaltijd zou verzorgen. Tegenwoordig snijd het paar de taart vaak samen aan als teken van verbondenheid.
De eerste bruidstaarten bestonden uit cakes en koeken die de gasten en familie meenamen, en deze stapelenden ze dan op. Het paar moest dan over de taart heen buigen en elkaar een kus geven als teken van vruchtbaarheid. Als de taart bleef staan en dus niet omviel zat het verder goed met het huwelijk. Pas later kwamen de etagetaarten.

Hoofdstuk 2 Kleding & Accessoires
Door de eeuwen heen willen bruid en bruidegom op hun trouwdag iets nieuws aan. Maar pas in de 19de eeuw ontstond de mode van witte bruidskleding voor de bruid. Voor die tijd lijken alleen vorstelijke en adellijke personen zich soms in witte of zilverkleurige kleding gehuld te hebben. Mensen trouwden zelf vaak ik het zwart omdat de dagelijkse kleding vaak deze kleur had en mensen geen geld hadden om een speciale jurk aan te schaffen.
Dat voornamelijk de rijken veel werk gemaakt hebben van hun bruidskleding kunnen we uit dagboekfragmenten, schilderijen en bewaard gebleven kledingstukken en accessoires opmaken. En niet alleen de bruid. De zeventiende en achttiende eeuw was er ook voor de bruidegom gelegenheid tot een veelzijdigheid aan kleding voor de bruiloft. Tegenwoordig kan het natuurlijk niet extravagant genoeg en is er oneindig veel keuze in bruidsmode. De bruidsjurk is meestal het belangrijkste (en duurste) kledingstuk voor het huwelijk.


2.1 Bruidsjurk

Het trouwen in een witte jurk lijkt al een eeuwenoude traditie. Wit zou staan voor maagdelijkheid en dit was vroeger van groot belang voor het huwelijk. Wat veel mensen niet weten is dat trouwen in het wit vroeger nauwelijks voorkwam. De trouwkleding was afhankelijk van de rijkdom van het bruidspaar. Pas aan het eind van de 19de eeuw verschijnt de witte trouwjurk in het burgerlijk huwelijk, waarmee de preutsheid in de gegoede stand (de welvarenden) tot uitdrukking kwam. Wit werd door de belangstelling voor de Griekse oudheid, vooral voor de Romeinen de favoriete kleur in de damesmode. Al snel verschijnen de eerste witte bruidsjurken in de modebladen. En dan is het nog maar een kleine stap om de christelijke symboliek van de kleur wit, onschuld en maagdelijkheid, te koppelen aan de nieuwe witte bruidsmode. Rijke mensen zoals kooplieden trouwden in mooie versierde jurken van kostbare stoffen, in veel kleuren. Rond 1730 weden voornamelijk gebloemde stoffen gedragen. Het armere deel van de bevolking zoals de boeren en de arbeider trouwen meestal in kledendracht of in het zwart. Het was vroeger ondenkbaar om een jurk voor één dag te kopen. Dat gebeurde alleen aan het hof. Tot ver in de twintigste eeuw waren er veel bruiden die in het zwart trouwden.

Prinses Maxima's witte trouwjurk van mikado-zijde met een sleep en een lange sluier past naadloos in de lange traditie van de Koninklijke bruidsjurk. De witte (bruids)jurk was namelijk het privilege van dames met blauw bloed en andere hooggeplaatste vrouwen. In
Koningin Juliana trouwde in de jaren 30. Toen was de mode heel vrouwelijk met veel draperieën van soepele stoffen zoals zijde en viscose. Deze trend was ook te zien in de bruidsmode. Prinses Juliana en prins Bernhard trouwden in de winter van 1937. Het verhaal gaat dat koningin Wilhelmina haar dochter dwong om een borstrok te dragen waardoor de jurk niet zo mooi viel als de bedoeling was. De bruidsjaponnen in de jaren vijftig hadden strakke lijfjes en wijde rokken met een petticoat. In de jaren 60 kwam de grote omslag. De kleur veranderde van roomwit in spierwit als men in het wit trouwde. Het was de tijd van de flowerpower en the Beatles. Gekleurde jurken met flaphoeden en een hippie-uitstraling waren geliefd, maar ook jurken met een Courège-achtige strakke vormgeving.
De trouwjurk staat de vrouw symbool voor perfectie.
De traditie die bij de bruidsjurk hoort is dat de bruidegom de jurk niet van te voren mag zien. Dit zou ongeluk brengen.

Weliswaar zien we dan nu weer een onderscheid in afkomst van de bruidsjurken. Zo zijn de Engelse jurken gekenmerkt door hun romantische karakter door het gebruik van bloemmotieven en kleine bloemetjes die erop verwerkt worden. In Spanje is de pasvorm heel belangrijk en de stof die daarmee gepaard gaat, terwijl je in Amerika eerder nog de bruidsjurken met pofmouwen en brede rokken terugvindt, meestal in hagelwit. In Europa echter ligt de nadruk zowel op een goede pasvorm als op het gebruik van duurdere materialen. Als bruiden voor de tweede keer trouwen doen ze dit vaak in een andere kleur dan wit. Rood staat voor liefde en hartstocht, zwart voor mystiek,
Er zijn verschillende stijlen in bruiden, make-up en kapsels maar over het algemeen kun je deze verdelen in drie groepen:

*1: de klassieke bruid met romantische coupe en make-up. Rustige make-up stijl en naturel tinten.
*2: De bruidsjapon die gladder en slanker om het lichaam valt, met sprekender make-up
*3: de bruid met een gekleurde japon met gewaagdere make-up en haarsstijl.

De bron hieronder beschrijft een huwelijk in 1935 dat goed aangeeft dat de gegoede burgerij fel gekleurde bruidskleding droeg, hoe meer kleur hoe rijker.

"Notitie van het merkwaardigste meyn bekent" 1732-1772 door Jacob Bicker Raye ; naar het oorspronkelijk dagboek medegedeeld door Fr. Beijerinck en M.G. de Boer. Amsterdam, 1935.

(Bruiloft van Jan van Marselis (32), Heer van Zandvoort, koopman en bankier en Maris Buteux (23), dochter van een Middelburgse raad en schepen te Amsterdam)
Op 20 Maart (1763) is de Edl. Heer Marselis met de alderuyterste pragt en statie getrout met mejuffrouw Beuten. De bruyt was ongemeen pragtig bekleet, in 't roodt stof met silver, de ganse borst met diamanten en paarlen bekleed, een halssiersel van een strik met kostbaare juweelen en boven prinselijke oorliette en een kam agter in het haar met seer groote steenen, was haar gansche hoofd met juweelen en rijke paarelsnoeren, die festonsgewijs aan wederkanten om haar hooft loshingen, versiert. Sy is een seer schoon mens en de Heer Marselis, die weduwenaar is, is konsiderabel rijk.
Hieronder Op de foto de bruidsjurk van 3 Generaties vrouwen voor mij. ( Danielle)

2.1.1 De sluier

Je ziet steeds minder mensen trouwen met een sluier. De bruidssluier bestaat van alle bruidskleding waarschijnlijk het langst. Het bekendste is natuurlijk de witte sluier. Maar vroeger in het oude Griekenland had was de sluier geel. In het Romeinse rijk was hij rood.

In de 19e eeuw kwam de sluier weer in de mode. Tot die tijd droegen mensen andere haarversieringen. Zoals de witte jurk was ook de sluier het teken van onschuld en maagdelijkheid. Maar ook word de sluier gezien als symbool voor de ondergeschiktheid van de vrouw aan de man. Als de bruidegom de sluier optilt symboliseert dit de mannelijke dominantie. Sommige vrouwen besluiten de sluier zelf om hoog te doen als teken van onafhankelijkheid. Een ander bijgeloof is dat de bruid de sluier droeg zodat boze geesten haar niet konden zien. Als ze getrouwd was mocht de sluier af, haar man kon haar nu beschermen.

Zo rond de 19e eeuw droeg met over de sluier een kroon die versierd was met linten, bloemen en parels. Dit stond dan voor de vruchtbaarheid van de vrouw. Later droegen vrouwen oranjebloesem. Dit moesten dan de bloemen van een sinaasappelboom voorstellen omdat die bloeit en vruchten tegelijk draagt. Dit wilde men ook graag zien in het huwelijk.


2.1.2 Bruidskroon en tiara

Vroeger hing tijdens het bruiloftsmaal boven het hoofd van de bruid een bruidskroon. Hij stond voor levenskracht, liefde en trouw en werd meestal gemaakt van sieraden of bloemen. Vaak werd deze gemaakt door twee halve hoepeltjes kruislings over een hele hoepel te knopen. De kroon werd, afhankelijk van het seizoen, versierd met maagdenpalm, rozen of andere bloemen.

Tegenwoordig is de tiara een symbool van schoonheid geworden. Een vrouwelijk sieraad. Hij is half cirkelvormig en vaak ingezet met juwelen. En is traditioneel gezien met een sluier en diadeem een belangrijk onderdeel van de bruidskleding.

Oorspronkelijk komt de tiara uit het Perzisch. In het Latijn ook wel diadeem genoemd wat een ander woord voor kroon is. Vroeger was het een hoge kroon gemaakt van leer of een andere stof bekleed met versieringen. Het werd gedragen door koningen en kiezers van oudere volkeren om macht en rijkdom aan te duiden.

De AssyriÎrs hebben er zowel stieren hoornen als een cirkel van veren als decoratie aangebracht. Dit staat voor het symbool van autoriteit. De perzen hebben geen toeters en bellen en hoornen aan toegevoegd.

2.1.3 Kouseband

Het is traditie dat de bruid kouseband draagt. Er moet blauw in verwerkt zijn want dit zou de kleur van het geluk zijn. Het lijkt een beetje op de traditie van het bruidsboeket. De bruidegom moet de kouseband afdoen en het gooien naar zijn vrienden die nog vrijgezel zijn.
Volgens de traditie zouden degenen die het boeket en de kouseband vangen de volgende bruid en bruidegom zijn. Waarbij ze niet noodzakelijk met elkaar moeten trouwen

2.2 bruidsboeket
Een belangrijk onderdeel van de uitrusting van de bruid is het bruidsboeket. Volgens de traditie zoekt de man het boeket uit voor de vrouw. Officieel gezien draagt de bruid het boeket voor de plechtigheid in de rechterhand omdat zij dan rechts van de bruidegom loopt. Na het jawoord loopt de vrouw volgens de etiquette links van haar man en heeft zij het bruidsboeket in haar linkerhand. Ook zijn er verscheidene symbolische betekenissen toegekend aan bepaalde bloemen.
Chrysant = rijkdom
Geranium = huiselijkheid
Madeliefje = onschuld
Lelietjes-van-dalen = geluk
Gipskruid = vruchtbaarheid

Bloemen die niet op prijs gesteld zullen worden door een bruid die van symboliek houdt, zijn de zonnebloem en lavendel. De eerste staat voor hoogmoed en lavendel betekent wantrouwen. De klimop staat voor trouw en rozen staan in diverse landen voor liefde en lelies voor deugd
Net als veel huwelijkstradities en gewoonte begint ook deze traditie in de 19e eeuw. De jongen versierde het meisje figuurlijk met bloemen of een bloesemtak. Bij een huwelijk plukte hij de bloemen voor de bruid gewoon in de wei. In veel gevallen was het dragen van één bloem de gewoonte. Vaak was dat de anjer als symbool van trouw. Pas rond 1920 werd dit volksgebruik gecultiveerd en werd er apart voor het huwelijk een bruidsboeket samengesteld. Het huidige boeket bestaat uit sterke, in- en uitheemse bloemen. Bloemschikken word door veel mensen als kunst gezien en de meest bijzondere bloemstukken worden dan ook samengesteld. Het bloemstuk word aangepast op de kleur en stijl van de bruidsjurk. Ook het jaargetijde waarin je trouwt kan invloed hebben op de keuze van bloemen. In het voorjaar zal je eerder kiezen voor blauwe of gele bloemen, 's zomers voor lila of roze en in de herfst en de winter liggen rode, donkergroene en bruine tinten meer voor de hand. Nog een traditie verbonden aan het bruidsboeket is het gooien van het bruidsboeket. de niet getrouwde vrouwen moeten bij elkaar gaan staan en de vrouw die het vangt zal als eerste in het huwelijk treden.

Behalve het bruidsboeket zijn op een trouwfeest vaak ook andere bloemstukken en versieringen gewenst.

Het Suite-boeket is een bloemstuk dat door de bruidskindjes of door de vrouwelijke getuigen kan worden gedragen, soms een kleine kopie van het bruidsboeket, maar kan ook helemaal iets anders zijn. Het is wel belangrijk dat het mooi past bij de structuur en kleur van het bruidsboeket en zeker niet overheersend is.
Bloemen worden ook gebruikt voor het opvrolijken van de ceremonieplaatsen en voor de zaalversieringen. Haast altijd wordt hiervoor beroep gedaan op de persoon die ook het bruidsboeket verzorgt.
Stoelversieringen, aparte bloemstandaarden, versieringen op en rond het altaar, wand en pilaarversieringen, bloemblaadjes op de grond, versieringen van de huwelijkswagens...

2.3 Trouwkostuum

De bruidsjurk wordt als belangrijker gezien maar ook het trouwkostuum speelt een belangrijke rol. Het is belangrijk dat de bruidegom een mooi pak draagt die ook nog past bij de bruidsjurk. Maar aangezien de bruidegom de bruid voor het huwelijk niet mag zien is het handig iemand mee te namen die hem wel gezien heeft en die kan helpen het pak af te stemmen op de jurk. Mensen met een minder breed budget kopen soms een pak dat ze na het huwelijk ook nog kunnen dragen en kiezen daarom een niet al te ingewikkeld pak.
Vaak een mooi, simpel pak krijgt iets extra's met een feestelijk overhemd en/of gilet. Mooie kleuren voor een pak zijn: grijs, donkerblauw, donkergroen, bruin, beige en zwart.

Vroeger droeg de man eigenlijk alleen een grijs of zwart pak. Maar tegenwoordig kan alles. Motieven en kleuren mogen opvallend en anders zijn. Maar de meeste bruidegommen kiezen toch voor een eenvoudig pak at afstemt op de jurk. Wel wisselen ze een eenvoudig pak vaak af met een gekleurde blouse of stropdas. Het jacquet is er voor de bruidegom die van traditie houdt.
Bij het jacquet horen officieel handschoenen en eventueel een hoed. Als hiervoor gekozen wordt worden belangrijke gasten op de bruiloft vaak ook gevraagd dit te dragen. Het is een leuk idee om voor hen allemaal dezelfde das te kopen. Er horen zwarte gladde schoenen onder gedragen te worden.
Op het feest na de plechtigheid dragen veel mannen een smoking. De smoking deed meer dan een eeuw geleden zijn intrede in Europa. Sindsdien hebben diverse gerenommeerde ontwerpers speels moderne variaties op het basisconcept bedacht. Bij een smoking horen volgens de schoenen van lak. De bruidegom verwisselt zijn jacquet voor een smoking officieel als de zon onder gaat. Ook
Voor een chique uitstraling, dragen sommige mannen manchetknopen. Ze zijn er van verschillende materialen in alle soorten en maten.


Hoofdstuk 3 Betrokken personen

Bij een huwelijk zijn natuurlijk meer mensen betrokken dan alleen het bruidspaar.
Vroeger werden huwelijken veel uitbundiger gevierd dan nu. Het was een gebeurtenis die de hele gemeenschap iets aanging. De hele buurt en alle familie werd uitgenodigd. Vooral op het platteland was dit het geval. Tot in de 20e eeuw werden er hele grote drukke bruiloften gehouden. Met een groot aantal gasten. Pas in de loop van de 19de eeuw werden bruiloften steeds intiemer. Men koos steeds vaker voor een feestje in kleine kring, met alleen ouders, broers en zusters en familie. De buurt kon komen feliciteren op de receptie. Hoe het er nu precies aan toe gaat en wie welke taak heeft ga ik in dit hoofdstuk uitzoeken.

3.1 Getuigen

Zonder getuigen zal er nooit een huwelijk plaatsvinden. Ze zijn dus echt onmisbaar bij de huwelijksvoltrekking.
Bij het voltrekken van een huwelijk zijn getuigen dus verplicht. Sinds 1 januari 1997 worden de getuigen in de huwelijksakte vermeld en moeten zij ook tekenen in de trouwzaal.
Als je in ondertrouw gaat, moet je een getuigenbiljet inleveren bij de gemeente. Dit biljet vraag je aan bij de gemeente waar je in ondertrouw gaat. Hierop moet je de persoonlijke gegevens van de getuigen invullen. Bovendien moet er vermeld staan of de getuige familie is en wat jouw relatie is tot de getuige(n). Mocht een getuige om welke reden dan ook afhaken, dan kun je altijd nog een andere getuige aanwijzen en de nieuwe naam doorgeven. Als je zelf geen getuigen hebt wijst de gemeente twee medewerkers aan die dan als getuigen zullen dienen.
Minimaal moeten er twee getuigen zijn, maximaal mogen het er vier zijn.
De getuigen moeten meerderjarig zijn (18 jaar) of door huwelijk meerderjarig
Nadat de bruid en bruidegom elkaar het jawoord hebben gegeven, ondertekenen ze de huwelijksakte. Deze is pas compleet als ook de getuigen hun handtekening eronder hebben gezet. Hiermee zeggen zij dat ze aanwezig waren bij de huwelijksvoltrekking en er dus getuige van waren dat het paar ook echt getrouwd is.

De bruid en bruidegom hebben allebei getuigen. Eén getuige per persoon is genoeg, maar er mogen er ook twee per persoon gekozen worden. Je kunt iemand zeer vereren door hem of haar als getuige te vragen. Meestal is de taak dan ook weggelegd voor iemand die dicht bij het bruidspaar staat. Je eigen ouders kunnen als getuigen optreden, maar je kunt juist ook een hele goede vriend of vriendin vragen om een handtekening onder de huwelijksakte te zetten.

Het is gebruikelijk de getuige een cadeau te geven als dank voor zijn of haar medewerking.
Op 2 februari 2002 trouwde de Prins met Máxima Zorreguieta. Bij het burgerlijk huwelijk waren zijn getuigen Prins Constantijn, de heer Houben en de heer Ter Haar en bij de kerkelijke inzegening waren dit Baron Collot d’Escury en Jonkheer de Beaufort. De getuigen van Prinses Máxima bij het burgerlijk huwelijk waren de Koningin, mevrouw Cerruti en haar broer: de heer Zorreguieta. Bij het kerkelijk huwelijk waren haar getuigen mevrouw Deane en mevrouw Di Cocco.

3.2 De ceremoniemeester
De ceremoniemeester is als het ware de regisseur van de bruiloft. Hij zorgt ervoor dat de dag soepel verloopt zonder dat het bruidspaar zich overal druk om moet maken en dat ze dus kunnen genieten van deze speciale dag. De organisatie van een huwelijksdag bepaalt voor een groot deel het succesvolle verloop ervan. En een ceremoniemeester regelt dit. Het vraagt een flinke dosis organisatietalent, inzicht, creativiteit en inlevingsvermogen. Daarbij moet de ceremoniemeester stressbestendig zijn, makkelijk spreken in het openbaar en gevoel voor humor hebben. Niet alleen dient de ceremoniemeester de huwelijksdag tot in de puntjes te regelen, hij of zij moet ook de kunde verstaan om sommige zaken aan het toeval over te laten.
Naast de organisatie op de bruiloft zelf, kan de ceremoniemeester de vrijgezellendag organiseren. Het initiatief kan allereerst ook uitgaan van iemand anders dan de ceremoniemeester, maar het is wel verstandig dat de ceremoniemeester er op toe ziet dat er die dag niets mis gaat. In principe is de ceremoniemeester tussenpersoon tussen het bruidspaar en de gasten. Zo zal hij vooraf alle gasten benaderen door middel van een brief, met daarin nuttige informatie, zoals welke huwelijkscadeaus het paar wenst (of eventueel een gemeenschappelijk cadeau) en wat er op het programma staat.
Op de huwelijksdag geeft de ceremoniemeester aanwijzingen aan de bruidskinderen en de getuigen en zorgt dat alle gasten voorzien zijn van corsages, regelt de volgorde van instappen in de trouwauto’s en de volgorde in de stoet en bij het stadhuis of de kerk wijst hij/zij de gasten hun plaats. Na de trouwceremonie zorgt de ceremoniemeester ervoor dat alle fooien betaald zijn, dat niemand per ongeluk achterblijft bij vertrek en dat de goede volgorde aangehouden wordt door de auto’s.
De ceremoniemeester heeft tijdens de receptie, het diner en het feest de leiding en zorgt dat alles volgens plan verloopt. Tijdens het diner kan er gespeecht worden en krijgt de vader van de bruid als eerste het woord en daarna de bruidegom. Daarna regelt de ceremoniemeester de volgorde van de overige speeches. Zelf houdt hij/zij als laatste een speech. Daarin wordt een toost gericht aan het bruidspaar en vertelt de ceremoniemeester hoe hij/zij het bruidspaar heeft leren kennen.

3.3 Bruidsmeisjes

De oude traditie zegt de bruid die in het wit trouwt neemt ook bruidskinderen, minimaal 2 en maximaal 8. De bruidegom kiest de jonkers uit zodra is afgesproken hoeveel meisjes er zijn. Traditioneel heeft een bruid die voor het eerst trouwt dus bruidsmeisjes. Trouw je voor de tweede keer, dan mag je officieel geen bruidsmeisjes meer hebben. Dan is er een bruidsdame die de taken van een bruidsmeisje op zich neemt. De bruidsdame mag, in tegenstelling tot de bruidsmeisjes, getrouwd zijn. De bruidsmeisjes zijn volgens de traditie allemaal vrijgezel. Tegenwoordig is dit allemaal allang niet meer het geval. Maar het hebben van bruidskinderen op je bruiloft kan wel heel gezellig en handig zijn. Jonge bruidskinderen zijn ook vaak heel vertederend. Zelf was ik bruidsmeisje op het huwelijk van mijn tante.

Het vertrouwde beeld van bruidsmeisjes die achter de bruid aanlopen en de sleep dragen kent iedereen wel. Meestal lopen er ook nog een paar die bloemen strooien voor het paar uit die bloemblaadjes strooien zodat de bruid en bruidegom over een pad van bloemen lopen. Maar het bruidsmeisje doet meer dan dit alleen, hoewel dat op de trouwdag zelf niet altijd te zien is.


De bruid wordt al eeuwen bijgestaan door bruidsmeisjes, maar de functie van het bruidsmeisje is door de eeuwen heen wel veranderd. In de oudheid werden de bruidsmeisjes namelijk ingezet als afleiding voor de boze geesten. Men geloofde dat deze geesten het op de trouwdag op de bruid gemunt hadden. Door de bruidsmeisjes er zoveel mogelijk uit te laten zien als bruiden, zouden de geesten in de war gebracht worden en niet meer weten wie de echte bruid was. Dankzij de bruidsmeisjes kwam de bruid haar huwelijksdag veilig door. De kleding van de bruidsmeisjes wordt nog steeds aangepast aan de kleding van de bruid, ook al hoeven er tegenwoordig geen geesten meer misleid te worden. Meestal is de kleur, de stof of het model van de jurken hetzelfde zodat de bruid en haar meisjes in dezelfde stijl gekleed zijn.
De bruidsmeisjes krijgen de jurken officieel cadeau van de ouders van de bruid, omdat je nu eenmaal niet kunt verwachten dat ook zij een dure jurk voor eenmalig gebruik aanschaffen.
Tegenwoordig speelt dit bijgeloof geen rol meer en zijn we niet bang meer voor boze geesten. De bruidsmeisjes gaan vaak mee de jurk uitzoeken, helpen met het organiseren enz. Vaak organiseren zij ook het vrijgezellenfeest.

3.4 Ambtenaar van de Burgerlijke stand

Een huwelijk is pas geldig wanneer dit in het gemeente huis gesloten is ten overstaan van een ambtenaar van de burgerlijke stand. In artikel 1:86 van het Nederlandse Burgerlijk Wetboek staat dat een kerkelijk huwelijk pas gesloten mag worden na het burgerlijk huwelijk. Geen godsdienstige plechtigheden zullen mogen plaats hebben, voordat de partijen aan de bedienaar van de eredienst zullen hebben doen blijken, dat het huwelijk ten overstaan van de ambtenaar van de burgerlijke stand is voltrokken. Een kerkelijk huwelijk is dus ook geen geldig huwelijk. In 1811 werd het verplicht om voortaan voor de ambtenaar van de burgerlijke stand te trouwen. In Nederland en in België kan in elke gemeente een huwelijk geregistreerd worden door een ambtenaar van de burgerlijke stand. Dan wordt er in een register iemands burgerlijke staat genoteerd. De gemeente houdt zo bij wie er trouwen, scheiden, overlijden en geboren worden. Het geregistreerd partnerschap wordt ook bijgehouden sinds 1998. Deze functie werd voor 14 april 1998 bekleed door gemeenteraadsleden. Vroeger werden als een paar van plan was te trouwen de namen buiten het gemeentehuis in een kastje gehangen. Dan kon de buurt zien wie er getrouwd waren en konden ze wanneer ze dit wilden binnen 10 dagen bezwaar maken.

Binnen de Gemeente is een aantal medewerkers beëdigd als ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Dit betekent dat zij bevoegd zijn akten van de Burgerlijke Stand op te maken, zoals ook de huwelijksakten. Het is de taak van de ambtenaar van de burgerlijke stand om na te gaan of alle vorm- en grondvoorwaarden voor het aangaan van het huwelijk worden vervuld. In Nederland is het vaak het geval dat iemand hier speciaal voor word aangesteld. Deze personen noemt men ook wel BABS'en (Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand. Je kunt tegenwoordig bijna overal zelf een ambtenaar kiezen die het huwelijk wil voltrekken. Sommige ambtenaren willen echter vanuit hun overtuiging geen mensen van het zelfde geslacht huwen en weigeren dit dus ook. Dat noem je weigerambtenaren.
Ten name van de wet verklaart de ambtenaar van de burgerlijke stand de echtgenoten getrouwd. Zijn functie beperkt zich niet alleen tot het legaliseren van de toestemming van de partijen: het huwelijk wordt werkelijk door hem voltrokken.
De huwelijksplechtigheid bevat de volgende stappen waarbij de ambtenaar een belangrijke rol speelt:
• de voorgeschreven lezingen: de ambtenaar van de burgerlijke stand leest de huwelijksakte en de voorschriften van het burgerlijke Wetboek betreffende de rechten en plichten van de echtgenoten;
• de mondelinge verklaring van de partijen elkaar als echtgenoten te nemen;
• de uitspraak van het huwelijk: de ambtenaar van de burgerlijke stand verklaart, ten name van de Wet, dat de partijen door de echt verbonden zijn;
• het opstellen van de huwelijksakte en de ondertekening door beide echtgenoten, door de ambtenaar van de burgerlijke stand en door de getuigen;

• De ambtenaar van de burgerlijke stand geeft een trouwboekje aan het paar, waar de kinderen van het paar zullen worden ingeschreven indien dit van toepassing is.

3.5 Dominee

De dominee is als het ware de ambtenaar in de kerk. Hij voltrekt het huwelijk in het bijzijn van god. De dominee is dus betrokken bij het kerkelijk huwelijk. Het kerkelijk huwelijk kan alleen ingezegend worden door een dominee of voorganger.
In de westerse wereld is de huwelijksdienst geen onderdeel van de normale kerkdienst. Er wordt een speciale dienst voor ingelast. Deze dienst kan plaatsvinden op een willekeurige dag van de week, maar is meestal niet op zondag. Als bevestiging van het kerkelijk huwelijk krijgt met niet een huwelijksakte of trouwboekje maar een huwelijksformulier dit geeft een uiteenzetting van wat het kerkelijk huwelijk precies inhoudt en waarom het is ingesteld. Er zijn meerdere formulieren in gebruik maar in feite komen ze allemaal op hetzelfde neer. Het gekozen formulier wordt in de dienst in zijn geheel voorgelezen, en eindigt met de bevestiging van het huwelijk. Dit kan in de vorm van een vraag van de voorganger waar het bruidspaar "ja" op zegt, maar ook in de vorm van een belofte die het bruidspaar tegen elkaar uitspreekt. Een voorbeeld van zo’n belofte:
U bent in ons midden gekomen omdat u voor elkaar gekozen hebt
En u daarin ook gekozen weet.
Wat tussen U is gegroeid en opgebouwd vervult u en ons allen met vreugde en hoop:
Een kans om aan een medemens te ervaren wat liefde vermag.
Zo bent u hier gekomen om elkaar uw leven toe te zeggen
En er Gods zegen over te vragen.
U wilt in liefde en trouw het leven delen;
In vrijheid elkaar nabij;elkaar blijven zoeken,
Ook door pijn en weerstand heen;
Anders en eender, ongekend en vertrouwd.
U wilt voor God en mensen beloven
Elkaar te eerbiedigen en terzijde te staan
Als schepsel naar Gods beeld,
Om zo elkaars geschiedenis mee op te nemen

En elkaars toekomst open te houden.
Voortaan wilt u samen genoemd en gekend worden,
Verantwoordelijk voor wie u op uw weg worden toevertrouwd.
Wat u elkaar toezegt: "Ik zal er zijn voor u"
Zegt God alle mensen toe,
Die zich naar Gods weg willen richten.
Zo mogen wij onze belofte aan elkaar
Gedragen weten door Gods liefde
Die de onze zuivert en verdiept,
Vernieuwt en kracht geeft.
Moge Gods Geest uw belofte tot zegen maken.
De dominee begeleidt de huwelijksvoltrekking. De liturgie of ook wel de opbouw van de kerkdienst ziet er anders uit dan het burgerlijk huwelijk. Vaak wordt er eerst gezongen, gebeden en uit de Bijbel gelezen. Hierna komt een preek en pas daarna komt de bevestiging van het huwelijk met het huwelijksformulier. Dan worden de ringen uitgewisseld en een huwelijkscollecte gedaan. Ook wordt er een trouwbijbel uitgereikt en wordt het paar een voor een gezegend. De trouwbijbel die wordt uitgereikt, is een speciale huwelijksuitgave van de Bijbel, die door het kerkgenootschap waar het stel toe behoort, als cadeau aan de pasgetrouwden wordt uitgereikt. Voorin staat de trouwtekst: een Bijbeltekst die speciaal uitgezocht is voor het stel, en waar vaak in de preek al aandacht aan is geschonken.

Hoofdstuk 4 Getrouwd en dan?

4.1 De huwelijksreis

De huwelijksreizen zijn waarschijnlijk ontstaan uit de wittebroodsweken. Omdat het echtpaar hierin vroeger de tijd kreeg om elkaar te leren kennen zowel geestelijk als lichamelijk. Het is pas echt een soort lange vakantie geworden in de tweede helft van de 20e eeuw. Mensen gaan soms zelfs weken weg en naar allerlei verre oorden. Vaak gaat een bruidspaar direct na hun huwelijk op huwelijksreis om bij te komen van de spanningen die het voorbereiden van een huwelijk met zich mee brengt.


Hier een huwelijksreis bestemmingen top 10:

1: Hawaï
2: Parijs, Frankrijk
3: Venetië, Italië
4: Bahama’s
5: Italië
6: Jamaica
7: Las Vegas, Nevada
8: Caraïben
9: Europa
10: Ierland

Om aan te geven hoe men vroeger keek naar het huwelijk en de huwelijksreis en wat ‘gepast’ was in die tijd heb ik een artikel bijgevoegd over de huwelijksreis van Juliana en Bernhard.
Een ongepaste huwelijksreis?
In 1937 trokken prinses Juliana en prins Bernhard veel aandacht met hun huwelijk, maar misschien nog wel meer met hun huwelijksreis. Tot schrik van koningin Wilhelmina.
Lang leve de lol... zo zou je de huwelijksreis van Juliana en Bernhard kunnen omschrijven. Maar of dat nou zo goed viel in het vaderland?

Ze moeten de tijd van hun leven gehad hebben op hun huwelijksreis. Prinses Juliana en Prins Bernhard hadden er alles aan gedaan de pers te ontlopen. Na hun bruiloft waren ze erin geslaagd ongemerkt te vertrekken. Bovendien lieten ze hun bagage expres ergens heen sturen waar ze helemaal niet naar op weg waren. En inderdaad trapten daar sommige journalisten in.
Waar gingen ze heen? Ze maakten een maandenlange reis door heel Europa; van Polen naar Boedapest en Wenen, en daarvandaan naar Italië. De laatste stop was Parijs. Ze brachten hun dagen door met allerlei mensen uit de Europese en Amerikaanse jetset. Ze skieden, jaagden en vierden heel veel feest. Ze deden waar ze zin in hadden.
Koningin Wilhelmina maakte zich intussen wel een beetje zorgen. Ze vond vermoedelijk dat haar dochter zich beneden haar stand gedroeg door zo publiekelijk lol te maken. Het baarde bovendien toch wel opzien dat het paar het zo breed liet hangen, terwijl in Nederland iedereen de broekriem aan moest trekken in verband met de recessie. Na vier maanden kwamen ze weer thuis, terug in het keurslijf. Het regende pijpenstelen die dag.

4.2 De wittebroodsweken

De Engelsen noemen het honeymoon, de Fransen la lune de miel, de Duitsers de Flitterwochen, Honingmonat of Stutenwoche en de Zwitsers de Trütlerwochen (troetelweken). Maar in Nederland heten het de wittebroodsweken. Dit is zo genoemd omdat het traditie was vroeger om in deze tijd alleen witbrood te eten omdat dit een luxe product was. Tegenwoordig is dat heel wat meer dan het gewone knipbrood, want er zijn luxe bolletjes, pistoletjes, croissantjes, suikerbrood, pitabroodjes, stokbroden. Kortom, de wittebroodsweken voor elke dag weer een ander wit broodje. In de wittebroodsweken werd vroeger het bruidspaar door iedereen bezocht uit de familie en de buurt. Ook mocht de buurt het paar ‘keuren’, dit is nog niet eens zo heel lang geleden.
De wittebroodsweken zijn een periode van zes weken na het huwelijk, waarin het bruidspaar niet gestoord mag worden door visite, vertegenwoordigers van verzekeringsmaatschappijen en anderen. De wittebroodsweken vinden meestal plaats voor een huwelijksreis.

4.3 De huwelijksnacht

Er zijn heel veel tradities geweest en nog steeds zijn er veel tradities omtrent de huwelijksnacht.
De nacht na het huwelijk, in veel westerse religies wordt de huwelijksnacht gezien als de nacht waarin een bruidspaar voor het eerst sex mag hebben. In de middeleeuwen hadden in bepaalde streken de kasteelheren het recht om de eerste nacht met de bruid door te brengen, pas daarna mocht de bruidegom. Dit recht werd het ‘lus primae noctis’ genoemd. Bruidsparen in de zestiende eeuw hadden het bijzonder zwaar na de huwelijksceremonie. Door hun familie werd het bruidspaar naar hun echtelijke slaapkamer gebracht. Zij werden ingestopt en vervolgens bleef de familie in de slaapkamer terwijl het nieuwe stel de liefde bedreef om te controleren of de bruid wel maagd was. Bed en slaapkamer werden versierd, de ontmaagding was een feestelijke gebeurtenis. Het was vroeger de bedoeling dat de bruid maagd bleef tot het huwelijk. Tegenwoordig is het vooral nog belangrijk binnen de Islam. Het werd afgeleid van het feit dat mensen zich moesten kunnen beheersen, wat in de Bijbel stond. Deze zin geeft dit aan: Maar als zij zich niet kunnen beheersen, kunnen zij beter trouwen dan door verlangen verteerd te worden. Indien zij zich echter niet kunnen beheersen, laten zij dan trouwen. Want het is beter te trouwen dan van begeerte te branden. (1Kor.7:9). Een ander oud gebruik dat nog wel traditie is, is het over de drempel dragen van de bruid. Dit is een oud Germaanse traditie die voortkwam uit het geloof dat de kwade geesten graag het geluk van de jonge bruid zouden komen verstoren. Door haar over de drempel te dragen konden ze haar spoor niet meer volgen en kon ze ongestoord het huwelijk aangaan.

4.4 Bruidsschat
De bruidsschat (ook wel mahr) is een teken van de oprechtheid van de echtgenoot bij het contract, de capaciteit van de man om een familie te stichten en de komende verantwoordelijkheid van behuizing en onderhoud van vrouw en kinderen te kunnen dragen. Verder staat een bruidsschat een scheiding in de weg en dwingt de echtgenoot om goed te overwegen voordat hij van zijn vrouw zou scheiden. In een huwelijkscontract kunnen dingen worden vastgesteld over deze bruidsschat. Deze ‘vrije gift' wordt aan de vrouw betaald wanneer het huwelijkscontract gesloten wordt. De waarde van een schat hangt sterk af, van de sociale positie van de vrouw en de financiële omstandigheden van de man. Er is geen minimum of maximum aan verbonden. Families moeten zich soms diep in de schulden steken om de bruidschat te kunnen betalen. De verschrikkelijke gevolgen van het bestaan van dit fenomeen zijn de volgende:

- Vrouwen worden vermoord door hun man, zodat de man opnieuw kan trouwen en zo een nieuwe bruidsschat binnen kan halen.
-Bij de geboorte worden meisjes vermoord. Mannen leveren later geld op, vrouwen kosten alleen maar.

Vooral in India is het probleem erg groot. Daar zijn de afgelopen 20 jaar tien miljoen meisjes vermoord door hun eigen ouders. Ze doen dit omdat meisjes als een financiële en sociale last worden gezien. De verplichting om een bruidschat te betalen is daar nu bij wet verboden, maar nog altijd wordt het niet geaccepteerd als de ouders van een meisje geen geld en goederen aan hun toekomstige schoonfamilie betalen.

Bruidsschatmoorden: enkele feiten
De Indiase overheid nam in 1961 een wet aan die het geven en nemen van dowry strafbaar stelt. Zie voor deze wet bijv: http://www.sudhirlaw.com/DOWRYACT.htm.

Uit officiële bronnen zoals van The National Bureau of Investigation (NBI) blijkt dat er 16 vrouwen per dag sterven als gevolg van dowry-gerelateerde misdrijven. Onofficiële bronnen stellen dat het om minimaal 75 vrouwen per dag gaat.
Tevens stelt het NBI vast dat er elk jaar 2000 vrouwen zelfmoord plegen omdat zij de druk om meer bruidsschat niet meer aankunnen.

De auteur van dit artikel sprak gedurende enkele maanden meerdere malen per week met vrouwelijke slachtoffers op de brandwondenafdeling van een regeringsziekenhuis in Noord-India. De meeste vrouwen lagen er als gevolg van een aanslag op hun leven (dan wel een zelfmoordpoging) die met dowry te maken had, en vrijwel geen van hen had aangifte gedaan (zij komen dus niet voor in de statistieken van het NBI). Angst was de meest genoemde reden. Bijna alle vrouwen op deze afdeling stierven binnen enkele dagen aan de gevolgen van hun brandwonden. De auteur is er daarom van overtuigd dat het eerder 75 dan 16 vrouwen per dag zijn, die sterven aan de gevolgen van een dowry-gerelateerde aanslag.



4.5 Huwelijksverjaardagen

Er zijn namen van materialen gegeven aan een bepaald aantal jaren durend huwelijk.

Er is er voor ieder jaar een maar de meeste mensen vieren alleen de belangrijkste. Dat zijn de katoenen na een jaar, de koperen na twaalf en een half jaar, de zilveren na vijfentwintig jaar, de gouden na vijftig jaar en de diamanten bruiloft na 60 jaar.

1 jaar = katoen 37 jaar = papier
2 jaar = leer 38 jaar = kwik
3 jaar = tarwe 39 jaar = crêpe
4 jaar = was 40 jaar = smaragd, robijn
5 jaar = hout, nylon 41 jaar = ijzer
6 jaar = ijzer, gips 42 jaar = parelmoer
7 jaar = koper, wol 43 jaar = flanel
8 jaar = brons, rozen, papier 44 jaar = topaas
9 jaar = faïence, aarde 45 jaar = vermeille,verguld zilver
10 jaar = tin 46 jaar = lavendel
11 jaar = koraal, staal, zink 47 jaar = kasjmier
12 jaar = zijde 48 jaar = amethist
13 jaar = kant, lelie 49 jaar = ceder
14 jaar = ivoor, perlon 50 jaar = goud
15 jaar = kristal 51 jaar = camelia
16 jaar = saffier 52 jaar = toermalijn
17 jaar = roos 53 jaar = kers

18 jaar = turkoois 54 jaar = hout
19 jaar = linnen 55 jaar = orchidee
20 jaar = porselein 56 jaar = lapis lazuli
21 jaar = opaal 57 jaar = azalea
22 jaar = brons 58 jaar = esdoorn
23 jaar = lood, beryl 59 jaar = nerts
24 jaar = satijn 60 jaar = diamant
25 jaar = zilver 61 jaar = plataan
26 jaar = jade 62 jaar = ivoor
27 jaar = mahonie, acajou 63 jaar = lila
28 jaar = nikkel 64 jaar = astrakan
29 jaar = fluweel 65 jaar = briljant, palissander
30 jaar = parel 66 jaar = jasmijn
31 jaar = bezaanleder 67 jaar = chinchilla
32 jaar = koper 68 jaar = graniet
33 jaar = porfier 69 jaar = lork
34 jaar = amber 70 jaar = platina
35 jaar = robijn, koraal 75 jaar = albast
36 jaar = organdie, mousseline 80 jaar = eik


Bruiloften die er niet bij staan zijn:

Dag van de bruiloft – de groene bruiloft
1½ jaar = blik
2½ jaar = aluminium
6 + 1/4 jaar - de blikken bruiloft
12 1/2 jaar - de koperen bruilof

Hoofdstuk 6 Het huwelijk in verschillende culturen

In iedere cultuur zijn er weer andere tradities en gebruiken rondom het huwelijk. Sommige komen overeen maar anderen lopen weer heel ver uiteen. Als er in Nederland voor de kerk getrouwd wordt is dit veelal een protestantse huwelijkssluiting. Om een beeld te krijgen van hoe huwelijken elders gevierd worden en hoe de invloeden van cultuur en geloof van toepassing zijn op het huwelijk, zijn we ons in een paar huwelijksvieringen gaan verdiepen.

6.1 Moslimhuwelijk

Bij moslims wordt het huwelijk voltrokken door een imam. Dit is een voorganger in het gebed. Omdat het huwelijk een religieus huwelijk is en geen burgerlijk huwelijk geldt het dus niet als wettelijk huwelijk. In de wet staat het volgende: Geen godsdienstige plechtigheden zullen mogen plaats hebben, voordat de partijen aan de bedienaar van de eredienst zullen hebben doen blijken, dat het huwelijk ten overstaan van de ambtenaar van de burgerlijke stand is voltrokken.

In islamitische landen komt polygamie voor (mannen kunnen met meerdere vrouwen getrouwd zijn). Ook wordt het huwelijk wordt sterk aangemoedigd in Islam. Een Moslimhuwelijk is zowel een heilig verbond als een wettelijke overeenkomst, waarin elke partner vrij is om wettelijke condities toe te voegen. Als gevolg hiervan is een scheiding, al komt dit bij deze huwelijksvorm nauwelijks voor een laatste toevluchtsmiddel. Als men wil scheiden kunnen ze het huwelijk heel makkelijk ontbinden. Namelijk door drie keer de intentie tot scheiden hardop uit te spreken.
Moslims leven volgens de Islam en het boek de Koran. De islam heeft zeven regels voor de vrouw, die haar voorschrijven hoe zij moet leven. Hierin staat onder andere dat een vrouw gehoorzaam moet zijn aan haar man, dat zij een goede moeder moet zijn voor haar kinderen en sterk moet zijn in haar geloof. In de Koran wordt voorgeschreven dat een vrouw haar aantrekkelijkheid moet verbergen, daarom dragen veel vrouwen een hoofddoek. Dit is om hen te beschermen tegen vreemde mannen. Ook binnen het huwelijk zijn er enkele regels. Voor een moslimhuwelijk bestaan vijf voorwaarden, onder andere dat de ouders toestemming moeten geven. Het uithuwelijken van een meisje tegen haar zin is, ondanks dat het vaak gebeurt, in strijd met de islam. Een vrouw mag buitenshuis werken, maar alleen als zij haar gezin niet verwaarloosd. Ook mag een vrouw altijd echtscheiding aanvragen.
Bij de Islam gaat er een verloving aan de bruiloft vooraf. De man kan een aanzoek aan het meisje zelf doen, of via de ouders. De aanstaande bruid kan ook een aanzoek doen, maar dit komt bijna niet voor. De bruidegom bereidt zich op het huwelijk voor door met mannelijke verwanten en vrienden een bezoek aan de moskee te brengen.
De eenvoudige huwelijksplechtigheid bij de Islam bestaat uit lezingen uit de Koran en gebeden Er moeten twee mannelijke getuigen aanwezig zijn. Deze vragen bruid en bruidegom nog een keer nadrukkelijk of ze inderdaad getrouwd wensen te worden. Als de verloofden elkaar het jawoord geven worden ze getrouwd. De aanwezigen heffen hierna hun handen op en vragen aan hun god om dit huwelijk te zegenen. Hierna begint het feest, meestal verzorgt door de familie van de bruidegom. Er worden vaak prachtige kleren en sieraden gedragen, geschenken gegeven en een grote maaltijd gehouden. Er vindt vaak een ritueel plaats, dat lijkt op het opgooien van een boeket. De aanstaande schoonmoeder van de bruid komt haar tegemoet met een mand graan en suiker en geeft deze aan de bruid. Deze gooit een handvol graan gemengd met suiker in de lucht. Ongetrouwde meisjes proberen dit te vangen en als ze het vangen, eten ze ervan en hopen ook snel te gaan trouwen.
Tijdens het feest is het de bedoeling dat de vrouwen aan de ene en de mannen aan de andere kant staan. Het mixen leidt er toe dat de bruidegom en de bruid, gefeliciteerd zullen worden door mannen en vrouwen, mannen die vrouwen zullen begroeten, dansen van mannen en vrouwen door elkaar en dus teveel verleiding. Het dragen van een witte bruidsjurk en het uitwisselen van ringen is een imitatie van de niet-moslims en zou vermeden moeten worden. Muziek moet vermeden worden, de dag van vandaag worden er bij de 99 van de 100 moslimfeesten muziek gedraaid. En volgens de Koran is dit niet de bedoeling.


6.2 Hindoestaanse bruiloft

De hindoes noemen het huwelijk ook wel Wiwah. Hun huwelijk bestaat uit een geheel van tradities en plechtigheden. Wiwah is een ander woord voor wegdragen wat staat voor het gebruik dat de bruid in een versierde draagstoel weggedragen wordt. Het is een belangrijk feest binnen het hindoeïsme en het hele feest duurt een paar dagen. De ouders zijn heel sterk betrokken bij het huwelijk. De verloving noemen ze de Barchekki en ze kunnen pas verloven nadat beide partijen ingestemd hebben met het huwelijk. De dag en de datum van het huwelijk worden bepaald in het huis van de jongen. De verloving wordt bevestigd door de rituele overhandiging van een geschenk door de vader van het meisje aan de jongen.

Hierna volgt de ondertrouw of ook wel de Tilak. Er wordt een offerdienst gehouden en na deze ceremonie geeft de vader van de bruid allemaal geschenken aan de bruidegom. Zoals geld, zoetigheden en fruit, waarbij altijd een kokosnoot, teken van vruchtbaarheid. Vervolgens brengt hij met gekleurd poeder een ronde vlek aan op het voorhoofd van zijn de bruidegom. Dit is het teken van de kroonprins omdat hij eerst kroonprins moet zijn wil hij koning worden. Twee dagen voor het huwelijk is er de Matkorwa plaats. Vrouwen graven aarde op bij de huizen van het aanstaande paar wat gebruikt zal worden voor de vuurpot. Ook een onderdeel van de ceremonie.

De dag voor het huwelijk noemen ze de Bhattwan. Op deze dag wordt een offerdienst gehouden waarbij de pandit (Pandits zijn wijzen die worden ingehuurd om gezangen voor te dragen bij rituelen en andere gelegenheden) vooral wijst op de verplichtingen die man en vrouw door dit huwelijk op zich nemen. Hierna wordt door de vrouwelijke leden van de familie ongepelde rijst of padi gepoft. Deze gepofte padi, lawa geheten, zal als offerande gebruikt worden bij de ceremonie. De eigenlijke huwelijksdag is de Sahdie. Familie en vrienden komen dan naar het huis van de bruidegom bij elkaar voor de Baraat: de bruidsstoet. Nadat de bruidegom in een kleurrijk gewaad is gehuld vinden er twee belangrijke gebeurtenissen plaats. De moeder brengt haar zoon samen met de andere ongehuwde. Dan gaan de jongens voor de laatste keer rijstebrij eten en drukt de moeder haar zoon tegen de borst alsof ze hem voor het laatst haar melk wil geven. Na het afscheid van de moeder vertrekt de bruidsstoet naar het huis van de bruid. Bij vertrek en aankomst wordt vuurwerk ontstoken en op trommels geslagen


In de trouwzaal krijgt de bruidegom een speciale plaats waarop de Parchan volgt, de verwelkoming van de bruidegom door de vrouwen, te beginnen met de moeder van de bruid. Op een koperen schaal worden brandende oliepitjes geplaatst waarna deze boven het hoofd van de bruidegom wordt rondgedraaid. De bedoeling is dat de bruidegom hierdoor aan iedereen wordt voorgesteld. Nu neemt als eerste de bruid plaats bij de pandit hier brengt ze haar dank uit door offeranden in het heilige vuur te werpen. Vervolgens nodigt zij via de pandit haar toekomstige echtgenoot uit. Zij heet hem welkom door hem een bloemenkrans om te hangen en hem zijn speciale huwelijksbankje aan te bieden. De bruid heeft rood poeder in de haarscheiding en een stip op het voorhoofd. De tekens van het huwelijk. Ze krijgt allerlei sieraden omgehangen. Die zijn familiebezit of gehuurd. Een rode zijden sari, een doek van vier meter lang, wordt om haar lichaam gedrapeerd als jurk. Haar huid is tevens versierd met henna. De bruidegom heeft een goudgeel gewaad aan en draagt een grote kroon op zijn hoofd.
Na nog enkele rituelen gericht op het afsmeken van gezondheid en voorspoed in het leven komen de ouders van de bruid in erbij en bieden de bruidegom geschenken aan. De rest van de gasten doet hetzelfde.
De Hangadin, het ritueel waarin de vader van de bruid aan de bruidegom vraagt zijn dochter te aanvaarden is de volgende stap. Als de bruidegom ja antwoordt, bieden zijn ouders de bruid op hun beurt geschenken aan. De bruid gaat nu rechts van de bruidegom op het huwelijksbankje zitten. Ze vervolgen nu samen de offerdienst. Nadat ze alle geloftes hebben afgelegd wordt het huwelijk aan de aanwezigen bekend gemaakt. Als teken dat bruid en bruidegom nu echt met elkaar verbonden zijn wordt het eind van de schoudersjaal van de bruidegom aan de sari van de bruid vastgeknoopt, terwijl de pandit spreuken uitspreekt die geluk moeten brengen.
Beiden zetten nu zeven stappen, de Sathpadi, in noordoostelijke richting, de richting van de poolster.

De 1e stap is de stap voor voedsel, de 2de stap is de stap voor kracht, de 3de stap is de stap voor voorspoed, de 4de stap is de stap voor geluk, de 5de stap is de stap voor kinderen, de 6de stap is de stap voor het genieten van genoegens, de laatste stap is de stap voor levenslange vriendschap.

Poolster en zon moeten getuigen zijn van wat er verder gaat gebeuren. Bruidegom en bruid raken elkaars hartstreek aan en hij legt zijn hand op haar voorhoofd om zijn zegen te geven. Het komt ook voor dat aan het eind van de huwelijksceremonie de echtgenoot bij zijn echtgenote op de haarscheiding een rood poeder aanbrengt als teken dat zij een getrouwde vrouw is dit noemen ze Sindhoer. Tot slot mag iedereen het bruidspaar hulde brengen door bloemen of geroosterde rijstkorrels over het paar heen te strooien.

6.3 Spaanse bruiloft

In Spanje geldt het kerkelijk huwelijk ook gelijk voor de wet je hoeft dus geen burgerlijk huwelijk meer af te sluiten. Als je niet religieus bent kun je voor de rechtbank trouwen. In Spanje zijn bruiloften erg druk. Iedereen wordt uitgenodigd van familie tot vrienden collega’s etc.
Ze zijn zowel bij de ceremonie als het eten erna. Zowel voor de officiële ceremonie als voor het eten erna. Na de ceremonie is er dus een diner en dat kan makkelijk door honderd mensen worden bijgewoond. Dat menu staat bijna altijd uit tapas, zoals gamba's en calamares en natuurlijk de bruidstaart als dessert.
De taart is een belangrijk onderdeel van het eten. Het aansnijden van de taart is dan ook een waar spektakel. Het bruidspaar snijdt met een zwaard de bruidstaart van tenminste drie verdiepingen aan. De taart is versierd met brandende sterretjes en de zaal is verduisterd. Na het dessert is er koffie met een de nodige sterke drank erbij.

Dan volgt de borrel en begint het geheel een stuk minder officieel te worden. De vriendinnen (meestal van de vrijgezellenavond) gaan naar de bruid en ontfutselen haar haar kanten kousenband. Die wordt in een heleboel stukjes geknipt en op een dienblad gelegd. Een paar vriendinnen gaan hiermee het hele gezelschap rond en alle dames kunnen een stukje kousenband van de bruid “kopen”. De heren doen hetzelfde met de stropdas van de bruidegom, maar dan voor de mannelijke bezoekers. Met de opbrengst wordt een deel van de bruiloft betaald. Na zo'n feestmaal en de hilariteit rondom de verkoop van kousenband en stropdas, zit de drank en stemming er goed in. Natuurlijk ontbreekt in het muziekrepertoire de vogeltjesdans en de macarena niet. Het bruidsboeket wordt naar de vrijgezelle dames geworpen en om een uur of zes à zeven ‘s avonds gaat iedereen naar huis.
Het is dan tijd voor de bruidssiësta. Van oudsher vindt tijdens deze siësta de eerste huwelijksgemeenschap tussen bruid en bruidegom plaats, net zoals wij een huwelijksnacht kennen. De tijden in Spanje zijn ook veranderd: dit geldt alleen nog voor echt traditionele huwelijken.
's Avonds om een uur of elf heeft het bruidspaar in een discotheek afgesproken met de mensen waar ze het meest mee omgaan. De discotheek kan alleen voor het bruidspaar zijn afgehuurd, maar er kan ook in een grotere discotheek worden afgesproken. In dat geval tref je er dus verschillende bruidsparen met hun vrienden aan. En dan lekker gaat het feest door tot in de vroege morgen.

6.4 Joodse bruiloft


Trouwen is bij de joden erg belangrijk. Ze trouwen niet alleen voor de burgerlijke stand maar vaak ook in een gebedshuis of synagoge. Er zijn joodse mensen, die trouwen met een niet-joodse partner. Maar dan kunnen ze niet in de synagoge trouwen. Daar trouwen alleen mensen die allebei joods zijn. Je bent joods, wanneer je ook moeder joods is.

De rabbijn, de geestelijke leider, zegent het huwelijk in. Hij vertelt ze ook wat er van ze verwacht wordt als ze getrouwd zijn en dat het goed is hun kinderen Joods op te voeden.
Tijdens de bruiloft staan de bruidegom (chatan) en de bruid (kallah) onder een soort afdak dat de hoeppa wordt genoemd. Deze hoeppa symboliseert het huis waar het echtpaar zal gaan wonen. De hoeppa is meestal met bloemen versierd. De bruidegom schuift de ring om de vinger van zijn bruid. Hij zegt, dat zij nu zijn vrouw wordt volgens de joodse wet. Ook de bruid stemt daarin toe. Ze beloven veel van elkaar te houden. De getuigen tekenen de ketoeba, de huwelijksakte.

Het bruidspaar krijgt twee keer een slokje wijn te drinken. Dan trapt de bruidegom tot slot een glas kapot. Zouden deze scherven het huwelijk geluk brengen? De vrienden en familie roepen dan Mazzal Tov! De meningen zijn verdeeld over wat het nou precies betekend De één zegt dat het als teken van rouw is om de verloren tempel en de ander zegt dat het betekent dat er zowel geluk en ongeluk in het huwelijk zal zijn. Als het glas gebroken wordt moeten bruid en bruidegom naast elkaar staan, want later moeten ze ook in voor- en tegenspoed naast elkaar blijven staan. En dan is het feest. Groot feest, want een huwelijk is heel belangrijk in het joodse leven. Er is muziek ( erg belangrijk op een Joodse bruiloft ), wijn en eten en er wordt gedanst en plezier gemaakt.

De ceremonie verloopt ongeveer als volgt:

• de rabbi verwelkomt en vraagt Gods zegen
• zegening van de wijn
• bruid en bruidegom drinken wijn
• de sluier wordt afgenomen door haar moeder of een vriend
• de bruidegom schuift een steenloze ring over de rechter wijsvinger
• de rabbi leest de ketubah
• de bruidegom geeft deze aan de bruid, die het aan de ouders doorgeeft ter bewaring
• nieuwe wijnzegening en drinken van de wijn uit 2 kiddush bekers als symbool van verleden en toekomst
• 7 zegens
• de rabbi roept het wettelijk huwelijk uit
• glas wordt gebroken: symbool voor de vernietiging van de tempel, de breekbaarheid van het huwelijk en een perfecte sexuele vereniging
• muziek bij het verlaten van de chuppah
• nieuwe volgorde van processie: paar, bruids ouders, bruidegoms ouders, getuigen, ceremoniemeesters, bruidsmeisjes
• Yichud : een korte rustpauze voor het paar

Als een joods echtpaar wil scheiden, is dat mogelijk. De echtscheiding moet dan wel op gang worden gebracht door de man. De man overhandigt zijn vrouw dan een scheidingsbrief die ook wel “get” wordt genoemd. Wanneer de vrouw niet wil scheiden maar de man wel, dan kan dit niet gebeuren, omdat de echtgenoot niet van zijn vrouw mag scheiden tegen haar wil. Beide partijen moeten dus instemmen met de scheiding.

6.5 De Griekse bruiloft
In Griekenland is de kerkelijke traditie een deel van hun cultuur. Tot voor kort kon je in Griekenland alleen in de kerk trouwen. Het kerkelijk huwelijk was dan ook het wettelijk huwelijk. De huidige wetgeving is een compromis. Er is rekening gehouden met traditie maar er is ook rekening gehouden met mensen die niet voor de kerk willen trouwen. Je kunt nu kiezen of je in de kerk of op het stadhuis wil trouwen. In beide gevallen wordt het huwelijk door de wet erkend en wordt het geregistreerd bij de burgerlijke stand van de gemeente waar het huwelijk heeft plaatsgevonden. Net als in Nederland moeten enkele documenten worden ingeleverd om te kunnen trouwen. Zoals een geboorteakte, een bewijs dat men ongetrouwd of gescheiden is en een verklaring van huwelijksbevoegdheid. Wanneer je in plaats van in het stadhuis in de kerk wil trouwen, moeten beide partners een document laten zien waaruit blijkt dat ze gedoopt zijn. Trouwen in de kerk volgens het Grieks-orthodoxe dogma is alleen toegestaan wanneer een van de partners volgens het Grieks-orthodoxe dogma gedoopt is.
In sommige delen van Griekenland brengt de bruid nog steeds een bruidsschat mee, die gemaakt is door haar moeder, oma en tantes en bestaat uit handgemaakte handdoeken, lakens en allerlei borduurwerk. De vader van de bruid geeft een compleet ingerichte woning aan zijn dochter en schoonzoon als huwelijksgeschenk. In de meeste grote steden is deze gewoonte inmiddels afgeschaft.
Op de dag zelf helpen de vriendinnen en vrouwelijke familieleden de bruid met haar jurk. Ze wordt verborgen gehouden voor de bruidegom want het brengt ongeluk als hij haar voor de ceremonie ziet. Net als bij de Spaanse bruiloft is het de gewoonte dat er veel mensen zijn. Het is een langdurig en groots festijn, dat minstens een paar dagen duurt. Er wordt flink uitgepakt, er worden heel veel gasten uitgenodigd. Dit wordt niet gedaan door kaartjes maar mondeling. De meeste bruiloften in Griekenland worden in de zomer in de openlucht gevierd. Alle gasten worden ook geacht mee te eten, (vooral schapenvlees), te drinken (vooral wijn en raki) en te dansen. Er worden dan verschillende Griekse volksdansen gedanst. Nadat het bruidspaar met de getuigen en naaste familie de openingsdans heeft gedanst mag iedereen zich uitleven op de dansvloer. Verder is het gewoonte dat het bruidspaar langs elke bruiloftsgast loopt en met hem “proost”.
Eenmaal bij de kerk wordt de bruid door haar vader aan de arm begeleid. Dan wordt ze door de priester en de bruidegom verwelkomd. Dan gaat iedereen naar het midden van de kerk en daar staat een grote tafel met het heilige evangelie en een wijnglas.Nadat de priester de huwelijkskransen heeft gezegend schuift hij ze kruisvormig in elkaar en maakt een kruisgebaar op de voorhoofden van het paar met deze kransen. Hierdoor zegent hij ze.
Tijdens de plechtigheid, geeft de getuige ook wel de koumbaro of koumbara de trouwringen aan de priester en kruist de kroontjes boven de hoofden van het bruidspaar. De getuigen houden de kransjes vast en de priester begeleid ze als ze drie rondjes om de tafel moeten lopen. De gasten gooien rijst over het paar en daarna word de wijn gedronken. Na de huwelijksvoltrekking gaat het paar buiten voor de kerk staan of ze blijven in de kerk en dan heeft iedereen de gelegenheid om het paar te feliciteren “na zisete” en er worden amandelbruidssuikers uitgedeeld die ze ta koufeta noemen.
Zelf was ik ook bij een bruiloft in Griekenland. Mijn tante trouwde op het Griekse eiland Cyprus omdat dit het eiland was waar Afrodite de Godin van de liefde en vruchtbaarheid. De Grieken vertaalden haar naam als "Uit schuim geboren" (aphros = schuim).

6.6 Katholieke bruiloft

Het christelijk huwelijk lijkt erg op het algemene huwelijk. Toch zijn er verschillen. Want het christelijk huwelijk is een sacrament. Een sacrament word gedefinieerd als een directe handeling van Jezus Christus. Er zijn zeven sacramenten:
De Eucharistie met als belangrijk onderdeel de heilige Communie

Het doopsel
Het vormsel
De biecht of het sacrament van de verzoening
De ziekenzalving of het heilig oliesel
De wijding tot diaken, priester of bisschop
Het huwelijk
De huwelijkssluiting gebeurt normaal gesproken in de parochiekerk van de bruid ten overstaan van een priester en tenminste twee en maximaal vier getuigen. In de meeste gevallen vindt de kerkelijke huwelijkssluiting plaats binnen een Eucharistieviering (De Eucharistie is het belangrijkste sacrament van de Rooms-katholieke Kerk. De Eucharistie is enigszins vergelijkbaar met het Heilig Avondmaal dat in protestante kerken wordt gevierd). Bruid en bruidegom zijn bedienaars van het sacrament van het huwelijk. De priester vraagt het jawoord aan zowel bruid als bruidegom en vraagt hen elkaar de rechterhand te geven. Daarop zegent hij de ring van de bruid. Daarna wordt een heilige mis opgedragen. Tijdens de mis wordt de huwelijkszegen gegeven. Omdat het huwelijk als sacrament gezien wordt als iets dat door Gods genade verbonden is, is het onverbreekbaar. Dit verhalen ze op: ("Wat God verbonden heeft, scheidde geen mens". Bij het verlaten van de kerk is het gewoonte om met rijst te strooien of confetti of bloemen. Dit gebruik stamt af van de oude Grieken die niet alleen rijst maar ook katoenzaad of kleine muntjes strooiden, wat vruchtbaarheid en schoonheid van het pasgetrouwde paar symboliseert.
Volgens de katholieke kerk is een huwelijk pas geldig nadat het in de kerk is gesloten. Het burgerlijk huwelijk werd vroeger slechts gezien als een formaliteit. Tegenwoordig beschouwen veel katholieken de voltrekking van het kerkelijk huwelijk als een aanvullende plechtigheid. Je kunt pas in de kerk trouwen nadat het burgerlijk huwelijk heeft plaatsgevonden. Voor het sluiten van een huwelijk in een rooms-katholieke kerk moet een huwelijksformulier worden getekend waarin men verklaart dat er niet eerder een kerkelijk huwelijk heeft plaatsgevonden.
Als je eerder een burgerlijk huwelijk hebt gesloten en officieel gescheiden bent betekend dit niet dat je niet opnieuw mag trouwen voor de rooms-katholieke kerk. Maar als er al eerder een kerkelijk huwelijk was is het veel ingewikkelder. Want een wettelijke echtscheiding maakt een kerkelijk huwelijk niet ongedaan. Je kunt een kerkelijk huwelijk wel ongedaan maken maar dit is een tijdrovende ingewikkelde kwestie.


6.7 Chinese bruiloft

Het Chinese huwelijk staat vaak in verband met het geloof. Namelijk de voorouder verering. China heeft veel huwelijkstradities. En vroeger was er bijna altijd sprake van uithuwelijking. En was vaak sprake van polygamie en de belangrijkste vrouw onderhield de familie. Toen het communisme opkwam werd het verboden meer dan een vrouw te hebben en werden man en vrouw gelijk voor de staat. In Hongkong werd monogamie in het huwelijk pas verplicht na 1970. Het was voor Chinezen normaal om jong te trouwen of uitgehuwelijkt te worden.
De Chinese huwelijksceremonie heeft veel variaties. Mede doordat bijna in iedere streek andere tradities aan het huwelijk verbonden zijn. Wat bij bijna allemaal hetzelfde is, is de belangrijke rol van de ouders bij het huwelijk en zelf en de voorbereidingen. Ze zien het huwelijk als middel om de familielijn voort te zetten en de band tussen twee families te versterken.

De basis van de ceremonie zijn de drie brieven en de zes etiquette regels. Dit is allemaal heel formeel en wordt strikt gevolgd. Samengevat gaat de bruiloft ongeveer als volgt.
De ouders van de bruidegom nemen de eerste stap. Ze hebben een bemiddelaar die contact opneemt met de ouders van de bruid om te vragen of ze interesse heeft in een huwelijk.
Bij dit contact worden cadeautjes aangeboden. Wanneer de ouders van de bruid geïnteresseerd zijn in een bruiloft geven zij de bemiddelaar de geboortedag en tijd van hun dochter in documentvorm mee. Als het document terug is willen ze kijken of er geen slechte voortekens zijn en leggen ze de bruidegom 3 dagen op het altaar. Zijn er geen slechte voortekens dan sturen ze de geboortedata van het stel naar een waarzegster die beslist of het paar een goede match is. Is de uitkomst goed dan doen ze bij de bruid hetzelfde. Pas als beide partijen tevreden zijn, zullen de ouders elkaar ontmoeten en met elkaar bespreken of de sociale positie, opleiding en allerlei andere zaken aan de eisen voldoen. Als dit een goede match is kan er een verloving uit ontstaan.

Dan komen er onderhandelingen over de bruidschat en worden er nog meer cadeaus uitgewisseld. De ouders van de bruidegom geven niet alleen geld maar ook cha-li een theecadeau. Ook worden er Draken ( mannelijke) en Feniks (vrouwelijke) bruidstaartjes gegeven. De taartjes worden onder de familie verdeeld en zijn hiermee gelijk een uitnodiging voor het huwelijk. In dit stadium hebben de bruid en bruidegom elkaar vaak nog niet eens ontmoet. Het is gebruikelijk dat de ouders van de bruid daarna ook nog cadeaus naar de ouders van de bruidegom sturen, vaak hebben deze cadeaus een praktisch karakter. De verloving (die minimaal en jaar duurt) wordt als bindend beschouwd en kan alleen worden verbroken als beide families het contract ontbinden. Het belang van het huwelijk dat volgt op de verloving is dus lang niet zo groot meer als in West-Europa. De trouwdatum wordt ook vastgesteld door een waarzegster.

Vlak voor de bruiloft vertrekt gaat de bruid naar een afgezonderde ruimte waar ze met haar beste vriendinnen klaagt en klaagliederen zingt. De bruidegom zet de dag voor het huwelijk een huwelijksbed in hun huis. Om voor geluk te zorgen wordt bij de installatie een “geluks”persoon gevraagd die zelf heel gelukkig is om mee te helpen. Er worden kinderen uitgenodigd en het bed wordt bezaaid met dadels, lotuszaad, pinda’s, sinaasappels en ander fruit, dit alles om vooral geluk te hebben met het zorgen voor veel nageslacht. De kinderen storten zich vervolgend vol overgave op hetgeen ze op het bed vinden en dat vormt op zichzelf al een deel van de feestvreugde.

Op de trouwdag is rood de belangrijkste kleur in de kleding en de aankleding van de ruimte. Deze kleur zou voor geluk staan. Na het badritueel van de bruid, volgt volgends de oude traditie een ritueel waarin het haar van de bruid voor het eerst op de “volwassen manier” wordt opgestoken. Vervolgens krijgt zij een rode sjaal voor haar gezicht en wacht op de bruidegom. Voor de bruidegom is er voor zijn vertrek nog een “capping ritual” waarin hij al knielend in zijn ouderlijk huis een speciaal hoofddeksel opgelegd krijgt door zijn vader.

De bruidegom haalt vervolgens de bruid bij haar ouderlijk huis op. Dan moet hij onderhandelen met de bruidsmeisjes om de bruid mee te mogen krijgen en daarvoor laten ze hem allerlei belachelijke dingen doen.

Er wordt door het paar thee geschonken voor de ouders van de bruid en daarna vertrekt het paar naar het huis van de bruidgom. Eenmaal daar serveren ze thee aan de ouders van de bruidegom en oudere familieleden. Daarna vertrekken ze naar de kerk of een administratiekantoor om het huwelijk te registreren. Tot slot volgt het huwelijksmaal, misschien wel het belangrijkste deel van de bruiloft. Er worden 12 gangen geserveerd, waarmee de familie ven het paar vrienden en familie willen bedanken voor hun vriendschap in de voorgaande jaren. Het is gebruikelijk te wachten met eten totdat de bruid haar eerste hap heeft genomen.

Tegenwoordig vinden de meeste Chinezen de oude gebruiken rondom bruiloften te ingewikkeld. Er volgde zelfs een periode dat er alleen een huwelijksakte opgehaald werd en het paar direct op huwelijksreis ging. Voor de familie de genodigden werd een simpel theefeest gehouden.

Bronnen:

http://www.avcb-vsgb.be/nl/mati/eta/0402homo.pdf
http://www.st-ab.nl/wetten/0453_Wet_conflictenrecht_huwelijk.htm
http://www.wingerdpkn.nl/1kerkenraad/zegenviering.pdf
http://www.daarkomtdebruid.nl/content/index.php?option=com_content&task=view&id=68&Itemid=67
www.anno.nl Artikel: 22 juni 2005 © Anno: de geschiedenis van vandaag
http://www.omgangsvormen.nl/huwelijkverjaardagen.htm
www.geocities.com/.../familie_algemeen.htm
http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/
http://www.volkskrant.nl/buitenland/article379195.ece/Miljoenen_meisjes_in_India_gedood_omdat_ze_ouders_tot_last_zijn
www.kuleuven.be/thomas/images/secundair_onderwijs/in_de_kijker/36/Kwis.doc -

www.wikipedia.nl
http://www.zalmpartycentres.nl/CMS/modules.php?name=News&file=article&sid=55
http://images.google.nl/imgres?imgurl=http://www.klap.net/religies/trouwen/858trouwen4.jpg&imgrefurl=http://www.klap.net/religies/trouwen/858trouwfeest.html&h=230&w=238&sz=11&hl=nl