Het huwelijk
Binnen het christendom en het hindoeïsme
3. Inleiding
Mensen die trouwen zijn er van overtuigd dat hun onderlinge liefde zo sterk is geworden dat ze zich voor altijd aan elkaar kunnen hechten. Ze weten niet wat de toekomst zal brengen, maar beloven wel om in alle omstandigheden van het leven elkaar trouw te blijven. Samen met familie en vrienden houden ze een groot feest om deze dag te vieren. Waarschijnlijk heeft iedereen wel al eens nagedacht over zijn trouw. Sommige hebben al voor zichzelf besloten dat ze nooit willen trouwen terwijl andere hun huwelijk al tot op het kleinste detail hebben uitgedokterd. Iedereen zijn idee van de perfecte trouw is anders. Het is net zoals bij godsdiensten. Elke godsdienst heeft een andere kijk op het huwelijk. Een andere kijk betekent ook andere rituelen en tradities. Christenen laten bv. melkkanen ontploffen om de boze geesten weg te jagen, maar bij de hindoes gaan ze aan offerande doen om de goden in een gunstige stemming te brengen. Over het Christendom weten we wel veel, maar hoe zit het bij de hindoes? Wat houdt het huwelijk voor hun in? Welke rituelen gebruiken zij? Wat voor kleding dragen de hindoes? Wat gebeurt na de huwelijksplechtigheid? Zijn er overeenkomsten met het Christendom? Op al deze vragen en meer vinden we het antwoord in dit verslag.
4. Christendom
Het huwelijk is bij de katholieken één van de zeven sacramenten. Dat betekent dat ze niet alleen voor de overheid moeten trouwen, maar dat ze daarnaast ook voor de kerk moeten trouwen. Pas als ze in de kerk zijn getrouwd worden ze door God erkend als man en vrouw.
4.1. Betekenis
De betekenis van het huwelijk in het christendom heeft twee betekenissen:
1. Geestelijk samengevoegd door de Heer, aan elkaar gegeven worden.
2. In lichamelijke zin, één ‘vlees’ worden.
Geestelijk één worden betekent, elkaar verstaan, aanvoelen, willen dienen, aanvaarden etc. Met één ‘vlees’ worden, wordt bedoeld dat de gehuwden na hun geloften voor de eerste keer met elkaar seks mogen hebben
Het huwelijk is een verbintenis voor het leven tussen een man en een vrouw en is gegrond in God die liefde is. God heeft de mensen uit liefde geschapen en hen geroepen tot liefde. De liefde is daarom de fundamentele en natuurlijke roeping van ieder menselijk wezen. De liefde dient de basis te zijn van het huwelijk en is niet bedoeld als een ‘happy feeling’ voor de ander. De liefde tussen man en vrouw is dan ook een afbeelding van de goddelijke Liefde. Ook al zijn er verschillen tussen man en vrouw, de een staat niet boven de ander en is niet beter dan de ander. Omdat het huwelijk een door God ingestelde verbintenis, is het niet goed als een gelovige christen trouwt met iemand die niet gelooft in Onzevader.
4.2. Voor het huwelijk
4.2.1. Verloving
Als een koppel vroeger wou trouwen, moest de man toestemming gaan vragen aan de vader om met zijn dochter te mogen trouwen. Als de vader zijn zege gaf, kon de man het meisje een aanzoek doen. Vandaag de dag vraagt de man enkel nog toestemming aan het meisje om met haar te trouwen.
Bij sommige huwelijksaanzoeken heeft de man een verlovingsring. De verlovingsring wordt gewoonlijk aan de ringvinger gedragen, traditioneel aan de rechterhand bij katholieken en aan de linkerhand bij niet-katholieken.
De verlovingstijd is geen onderbreking van het christelijk leven, maar een tijd van groei en van het delen van de eigen verlangens naar heiligheid met de huwelijkspartner die zijn of haar naam zal geven aan de weg naar de hemel.
De ondertrouw gebeurt minstens 2 maanden voor het kerkelijk huwelijk. De kerk stelt hoge verwachtingen in een huwelijk tussen de 2 ‘kinderen Gods'. De priester zal daarom ook vragen stellen naar de motivatie van het koppel om voor de kerk te trouwen. Er wordt ook een document getekend. Dit document is de bevestiging dat de geliefden voor een christelijk huwelijk kiezen.
Op de vooravond van het huwelijk verzamelen vrienden van het bruidspaar voor een ‘schieting’. In oude melkbussen worden dan carbidgassen tot ontploffing gebracht. Een knal kan tot 3 km ver te horen zijn. Een schieting diende vroeger om het huwelijksgeluk te beschermen: door de harde knallen worden boze geesten en duistere machten weggejaagd. Er werden ook hartjes met de initialen van het koppen in het wegdek gebrand. Vandaag de dag wordt een schieting vooral gebruikt als een reden om een feesten. Dit doen ze vooral op het platteland omdat een schieting voor geluidsoverlast kan zorgen. Melkbussen zijn al een tijdje niet meer in gebruik waardoor dat men nu kanonnetjes gaat huren.
4.3. Het huwelijk
4.3.1. Ceremonie
Volgens de traditie slaapt de bruid haar laatste ongetrouwde nacht bij haar ouders. Op de ochtend van het huwelijk komt de bruidegom de bruid ophalen in de trouwauto. De bruidegom brengt de bruid het zelfgekozen bruidsboeket.
Vervolgens vertrekken ze naar de trouwlocatie. Eerst rijdt de trouwauto met daarin de bruid en de bruidegom. Als de auto door een chauffeur wordt bestuurd, zit het bruidspaar op de achterbank: de bruid links, de bruidegom rechts. In de tweede auto zitten de ouders. De vader van de bruid rijdt, daarnaast zit de moeder van de bruidegom. Rechts achterin zit de moeder van de bruid, links achterin de vader van de bruidegom. De auto daarachter zitten de getuigen en hun partners. De rij wordt aangevuld met broers, zussen en grootouders. De ceremoniemeester sluit de rij.
Volgens de traditie stapt het bruidspaar als laatste in en rijdt dan langs de stoet naar voren, waarna ze vooraan rijden tot de trouwlocatie. Vervolgens wacht het bruidspaar tot iedereen is uitgestapt en stapt zelf als laatste uit.
De suite is de bruidsstoet die het trouwpaar bij de kerkelijke trouwplechtigheid naar het altaar begeleidt. Hoe de suite de kerk binnen- en buiten loopt, is volgens een bepaalde volgorde: Hoe verder de familie van het koppel staat hoe eerder ze in de bruidsstoet lopen. Familieleden, vrienden en kennissen nemen al voor de aanvang van de mis plaats in de kerk. Zij gaan recht staan als de bruidsstoet binnenkomt. Eerst stapt de bruidegom de kerk binnen, met aan zijn linkerarm zijn moeder. Vervolgens komt de moeder van de bruid binnen, aan de linkerarm van de vader van de bruidegom. Daarna komen de getuigen, grootouders en broers en zussen met hun partner. De bruid stapt als laatste de kerk binnen, aan de rechterarm van haar vader. Voor hen lopen de bruidskinderen.
Vroeger geloofden mensen dat boze geesten het tijdens het huwelijk op de bruid gemunt hadden. Om de geesten in de war te brengen, werden bruidsmeisjes gekozen die zoveel mogelijk op de bruid moesten lijken. Door de eeuwen heen is hun taak wel sterk veranderd. Tegenwoordig helpen de bruidsmeisjes de bruid bij de voorbereidingen van het trouwfeest. Ze organiseren de vrijgezellenavond en assisteren de bruid bij het klaarmaken voor de plechtigheid. Een bruid wordt bijgestaan door minstens 2 en maximum 8 bruidsmeisjes. Volgens de regel mogen bruidsmeisjes niet getrouwd zijn. Een vrouw mag hertrouwen als het haar man overleden is of als het huwelijk kerkelijk ontbonden wordt. De vrouw mag voor haar tweede huwelijk geen gebruik meer maken van bruidsmeisjes. Ze wordt dan bijgestaan door een bruidsdame. De bruiddame mag in tegenstelling tot de bruidsmeisjes wel gehuwd zijn.
Wanneer het aantal bruidmeisjes bekend is, kiest de bruidegom zijn bruidjonkers. De gewoonte gebiedt namelijk dat evenveel bruidjonkers zijn als bruidmeisjes. Net zoals de bruidsmeisjes horen de bruidjonkers volgens de regel ook vrijgezel te zijn. Het takenpakket van de bruidjonkers loopt ongeveer gelijk met dat van de bruidsmeisjes: Naar de aanloop van het huwelijk en op de dag zelf zijn de bruidsjonkers een steun en toeverlaat voor de bruidegom. Ze helpen hem met de praktische dingen en nemen de organisatie van het vrijgezellenfeest voor hun rekening.
Tijdens een huwelijksplechtigheid zitten de familieleden en vrienden van de bruidegom rechts achter hem in de kerk en die van de bruid links achter haar. Deze regel is gekomen doordat er vroeger tussen beide families nogal wat vetes bestonen. Om te voorkomen dat de twee families tijdens de plechtigheid zouden beginnen vechten, zaten de ze elk aan een kant. Om heel zeker te zijn dat er niet gevochten zou worden, moest uit elke familie een klein meisje aan de kant van de andere familie gaan zitten. Dit had als achterliggende gedacht dat niemand van de eigen familie zou worden aangevallen. Het had dan ook als resultaat dat de meisjes later een taak kregen en zo zijn bruidkinderen bij de plechtigheid betrokken geraakt.
In de Katholieke huwelijksmis wordt in de lezingen nogmaals gesproken over het grote sacrament dat het huwelijk is, over de genade die God geeft voor de liefdevolle instandhouding ervan, over de noodzaak van het krijgen van kinderen voor het menselijk geslacht en over het onverbrekelijk karakter van het Christelijk huwelijk.
Tijdens deze mis zitten bruid en bruidegom dichter bij het altaar dan de rest van de gelovigen, vaak achter de communiebank of afscheiding. De huwelijkssluiting vindt plaats vóór de misviering zelf. De priester zegent de ringen met wijwater en staat als kerkelijk getuige bij de plechtigheid.
Bruid en bruidegom nemen eerst elkaars rechterhand vast terwijl ze de trouwgelofte uitspreken. Daarna geven ze elkaar een ring als teken dat ze getrouwd zijn. Ze schuiven de ring over de ringvinger van de linkerhand en worden nogmaals gezegend. Meestal gaan ze daarna een kaars aansteken bij het Mariabeeld en bidden ze voor hun huwelijk.
Na het Paternoster worden bruid en bruidegom nogmaals plechtig gezegend, waarna zij de heilige communie ontvangen op hun eigen knielbanken.
Als de mis is afgelopen, volgt op veel plaatsen een toewijding aan de Moeder Gods. Daarna wordt de sluitingshymne gezongen waarna het echtpaar plechtig de kerk verlaat.
De bruid en bruidegom verlaten als eerste de kerk. Wanneer ze buiten komen, wordt er vaak confetti of rijst gestrooid.
4.3.2. De kledij
Priester: De priester is tijdens de ceremonie rijkelijk gekleed in de paramenten voor de mis of in koorkap.
De trouwjurk: Voor vele bruiden is de trouwjurk het belangrijkste deel van de voorbereidingen voor de trouw. De witte kleur voor de Bruidsjurk is afkomstig uit het oude Egypte. Wit was een feestkleur en daarnaast ook het symbool voor maagdelijkheid. Het gebruik verdween na een tijd om rond 1815 terug te keren. Tot 1870 bleef de rok van de trouwjurk steeds breder en breder worden. In het begin van de twintigste eeuw werd de kleur wit in geruild voor zijn tegenhanger. De mensen begonnen allemaal in het zwart te trouwen. Vermoedelijk had dit te maken een verzwaring van de kerkelijke opvattingen. Na de eerste Wereldoorlog droegen de bruiden geen speciaal gemaakt jurk voor hun bruiloft. Ze kozen voor hun beste jurk, maar men had wel duidelijk ideeën ver de kleur die de jurk kon hebben. Het werd dan ook uitgedrukt in versjes zoals ‘Blauw geeft trouw, groen gaat aan de haal, wit brengt liefde, geel kijkt scheel, rood is brutaal, zwart de dood’. De mensen raadde aan om een jurk uit zijde te dragen, want satijn zou leiden tot ongeluk en fluweel tot armoede. In WOII maakte de vrouwen een jurk uit de spullen die ze hadden liggen. Het gebeurde weleens dat ze noodgedwongen een jurk maakten uit de parachute van hun aanstaande. Vanaf 1950 raakt de witte bruidsjurk terug in de mode. Na de bruid haar huwelijksdag mocht ze de jurk nooit meer aantrekken, want dat zou ongeluk brengen. Trouwen in bruidjurk van haar moeder zou daarentegen wel geluk brengen. Intussen is het zo dat een bruid in om het even welke tint en stijl kan trouwen, maar lange tijd was wit de aangewezen kleur. Vandaag de dag kiezen er nog veel mensen voor de traditionele witte jurk, maar ook licht roze of blauw doen het zeer goed.
Bruidssluier: De betekenis van de bruidssluier is niet helemaal duidelijk. Er gaan verschillende verklaringen de ronde. Een daarvan is dat de bruid een sluier droeg om minder herkenbaar te zijn voor de boze geesten die het op haar trouwdag op haar hadden gemunt. Een andere verklaring is dan weer dat de sluier een teken van ongeschiktheid is aan de man. Als de echtgenoot de sluier weghaalt, dan geeft zij daarmee te kennen dat zij zich schikt naar zijn dominantie. Haalt de vrouw hem zelf weg, dan toont ze haar onafhankelijkheid. Een derde verklaring komt nog uit de tijd dat bruiden nog geschaakt werden bij een vijandige stam. Een doek of deken werd gebruikt om haar bij het vluchten onherkenbaar te maken. Het deken werd pas vlak voor de ceremonie weggehaald. Uit dit gebruik zou dan later de bruidssluier voortgekomen zijn.
Het bruidsboeket: Volgens de traditie moet het bruidsboeket door de bruidegom worden gekozen en betaald. Vandaag de dag gaan bruiden mee naar de bloemenwinkel om een boeket te laten samenstellen dat bij hun jurk past. Voor de bruidsmeisjes zijn er boeketjes die afgestemd zijn op dat van de bruid. Het bruidsboeket bestond niet altijd uit bloemen. Oorspronkelijk bestond het bruidsboeket uit een kruidentuiltje, dat bedoeld was om boze geesten weg te houden bij de bruid. Later kreeg het boeket de symboliek van de vruchtbaarheid. In de Victoriaanse tijd was het de gewoonte om verschillende boodschappen in het boeket te verwerken. Aan elke bloemensoort is er een betekenis toegeschreven bv. Lelies staan voor puurheid, zuiverheid en onschuld. Bruidsboeketten bevatten vaak de kleuren wit en groen. Wit voor de maagdelijkheid en groen voor de vruchtbaarheid. Vroeger was ook oranjebloesem erg in trek, omdat deze bloem symbool staat voor voorspoed. Traditioneel wordt het bruidsboeket op het einde van het feest door de bruid achter zich gegooid naar een groep ongetrouwde vriendinnen. Het meisje dat het boeket vangt, zou de volgende zijn die huwt. Dit gebruik zou zijn oorsprong vinden in de middeleeuwen. De gasten volgden toen het bruidspaar na feest tot aan hun huis. Onderweg probeerden zij een stukje van de kledij van het koppel te stelen, om hen zo geluk te brengen. Om de gasten af te leiden en te kunnen ontsnappen, gooide de bruid tijdens de achtervolging haar boeket achter zich. Tegenwoordig worden de bruidsboeketten gedroogd als herinnering aan hun huwelijksdag.
De trouwringen: Het dragen van een ring zou afkomstig zijn van bij de Egyptenaren, voor wie de ring symbool stond voor eeuwige trouw. Een andere mogelijke betekenis was dat de ring de mannelijke dominantie symboliseert en dus duidelijk maakt dat de vrouw na het huwelijk aan haar man toebehoort. De Grieken dacht dat er een speciale ader of zenuw was onze ringvinger die recht naar het hart liep. Daardoor wordt de trouwring rond onze vierde vinger gedragen en noemen we die de ringvinger. De meeste mensen kiezen een ring uit zilver of goud, maar bij de Romeinen werd de ring vaak uit ijzer vervaardigd. Dit deden ze om de symbolische sterkte van het metaal. In sommige trouwringen wordt wel eens een diamantje ingewerkt. De benaming diamant is afgeleid van het Griekse woord voor ‘onoverwinnelijk’. Onoverwinnelijk moet het huwelijk dan ook zijn. Voor een lange tijd droegen enkel vrouwen een trouwring, maar in 20ste eeuw gingen mannen ook een ring dragen. De trouwring werd het symbool van gelijkheid tussen man en vrouw. Het dragen van een trouwring krijgt veel bijgeloof toegeschreven. Zo zou een vrouw die haar trouwring verliest, snel daarna haar man verliezen als hij haar niet meteen een nieuwe koopt. Hij moet bij zijn huwelijksbelofte opnieuw uitspreken terwijl hij de ring over haar vinger schuift. Een ander bijgeloof is dat als één van de partners overleed, de ring niet mee het graf in mag. Wanneer de ring mee wordt begraven zou de ander ook meegetrokken worden in de dood. Een trouwring die breekt zou dan weer betekenen dat man en vrouw allebei snel zullen sterven.
4.4. Na het huwelijk
4.4.1. Het feest
Na de huwelijksplechtigheid is het tijd voor het huwelijksfeest. De traditie wilt dat de eerste dans op het avondfeest voor behouden is voor de bruidegom en zijn bruid. Vroeger was de openingsdans officieel een Engelse Wals of een foxtrot, maar tegenwoordig is dat niet meer het geval. Gehuwde stellen verkiezen vaak een heel romantisch lied dat een speciale betekenis voor hen heeft. Na de openingsdans vraagt de bruid de vader van de bruidegom ten dans en nodigt de bruidego de moeder van de bruid uit. Daarna danst de bruid nog met haar vader en de bruidegom met zijn moeder. Vanaf dan mogen ook andere paren zich op de dansvloer begeven.
Tijdens het feest is er eten en drank in overvloed aanwezig. Dit stamt af vanuit de tijd van de oud-Germanen. Zij aten en dronken zich te pletter om de goden aan hun kant te krijgen. Het huwelijksmaal moet dus gezien worden als een soort offer. Op een huwelijksfeest is traditiegetrouw een bruidstaart aanwezig. Dit is dan ook het belangrijkste onderdeel van het huwelijksmaal. De bruidstaart heeft als oorsprong een verwijzing naar de vruchtbaarheid. Een goed gerezen bruidstaart zou leiden tot een gelukkig huwelijk. Vroeger kreeg de bruid van de genodigden bruidstaarten cadeau. Nu bestaan bruidstaarten in alle maten, kleuren en vormen.De traditie schreef ook voor dat er stukken taart naar de afwezigen werden gebracht zodat zij ook konden delen in het huwelijksgeluk. De meeste gebruiken blijven de dag van vandaag achterwege. De bruidstaart is nu een pronkstuk tijdens het feest.
4.4.2. Witte broodsweken
Wittebroodsweken is de naam van de periode van 6 weken na het huwelijk. Tijdens de wittebroodsweken mocht het koppel niet worden gestoord dor familie of vertegenwoordigers. Zo konden de bruid en de bruidegom elkaar in alle rust leren kennen. Het koppel kon het tijdens die weken er even goed van nemen vooraleer het gewone leven weer van gang zou gaan. Het kersverse bruidspaar at in die weken wit brood. Wit brood was een luxeproduct dat niet iedereen zich kon veroorloven. In het Engels worden de wittebroodsweken de ‘honeymoon‘ genoemd. Tijdens de wittebroodsweken gaat het koppel op huwelijksreis. De huwelijksreis is iets dat nog stamt uit de tijd toen bruiden geroofd werden bij vijandige stammen. Om de familie van de bruid te ontwijken verstopte het pasgetrouwde koppel zich voor een maand op een afgelegen plek. Het koppel dronk die periode een drank op basis van honing. Vandaar komt dan ook de ‘honey’ in honeymoon. Wanneer het bruidspaar op huwelijksreis vertrekt worden er vaak rammelende blikjes aan de achterbumper van de auto vastgemaakt. Deze traditie gaat terug op het gebruik van lawaai om zo boze geesten te verjagen. In het begin van deze traditie werden de blikken niet vastgemaakt, maar gooide men er mee. Vroeger werden er ook schoenen achter het voertuig gebonden, dit stamt nog af vanuit de middeleeuwen. De vader van de bruid gaf de bruidegom toen de schoenen van zijn dochter, om de overdracht van ‘eigenaar’ te symboliseren.
5. Hindoeïsme
5.1. Betekenis
Bij de hindoes wordt het huwelijk ‘vivāha ‘ genoemd. Letterlijk betekent, de bruid wegleiden uit het ouderlijk huis. Het huwelijk is één van de velen samskāra’s. Samskāra’s zijn religieuze riten die voltrokken worden in het leven van een hindoe. De hindoes zien het huwelijk als een tweede fase in het leven: grihasti. Hindoes hechten doorgaans veel waarde aan het huwelijk. Het gaat dan ook gepaard met uitgebreide ceremoniën en feesten die meerdere dagen duren.
5.2. Voor het huwelijk
Binnen de Hindoeïstische gemeenschap zijn er nog veel gearrangeerde huwelijken. Veel ouders gaan voor hun dochter opzoek gaan naar een geschikte huwelijkskandidaat. Vroeger had de dochter geen inspraak in de partnerkeuze en werd deze geheel aan de ouders overgelaten. Dankzij de invloeden van de westerse samenleving wordt hier iets soepeler mee omgegaan. Het huwelijk gaat enkel door als het meisje akkoord gaat met de keuze van haar ouders. Zij kan niet gedwongen worden om te trouwen met de jongen die haar ouders voorstellen. Wanneer zij weigert te trouwen, moeten de ouders opzoek naar een andere kandidaat. In sommige gevallen biedt de jongen zich spontaan aan bij een familie of heeft het meisje al een oogje op een jongen met wie ze graag wilt trouwen. Als de jongen in de smaak valt bij het meisje wordt er nagegaan of de bruid en de bruidegom geschikte partners zijn. Om te kunnen trouwen moeten de bruid en de bruidegom tot dezelfde sociale klasse behoren. Ze mogen niet boven of onder hun klasse trouwen. Daarna volgt de gannā baithānā. De ouders ter raadde bij de pandits . Hij gaat de astrologische sterrenbeelden van de man en de vrouw bestuderen. Hun horoscopen moeten bij elkaar passen, want hier uit kunnen ze afleiden of het koppel samen gelukkig zal worden en of de sterrenbeelden voorspoed zullen brengen. Indien horoscopen niet positief zijn, is het huwelijk gedoemd te mislukken. In dat geval worden de huwelijksplannen opgeborgen. Ook de datum van de verloving en het huwelijk worden aan de hand van de astrologische sterrenbeelden bepaald.
5.2.1. Verloving
De verloving wordt door de Hindoes ‘Barchekki’ genoemd. Deze vindt plaats als zowel het meisje als de jongen instemming hebben gegeven om met elkaar te trouwen. De vader meisje gaat “officieel” op bezoek bij de jongen om kennis te maken met zijn aanstaande schoonzoon. De bar-cheṉkā gebeurt in het huis van de jongen. De vader van de bruid en zijn prandit geven de bruidegom een geschenk om hem zo voor zich te reserveren. Daarna wordt er in het huis van de schoonzoon de lagan gedaan. De vader en de pandit leggen een datum vast voor de tilak en trouwdag.
De ondertrouw of tilak vindt ook plaats in het huis van de aanstaande bruidegom. Alles wordt officieel vastgesteld met een offerdienst. Na de ceremonie komt de vader van de aanstaande bruid erbij. Hij schenkt zijn toekomstige schoonzoon geld, zoetigheden en fruit. Bij het fruit zit altijd een kokosnoot als teken van vruchtbaarheid. Daarna brengt hij met een gekleurd poeder een ronde vlek aan op het hoofd van aanstaande schoonzoon. De hindoes zin dit als het teken van de kroonprins. Als hij straks koning wilt zijn, symbolisch, dan moet hij eerst kroonprins zijn.
De matkorwa vindt twee dagen voor het huwelijk plaats. Dit is een feestelijk gebeuren dat uitsluitend voor vrouwen is. Dit ritueel wordt zowel in de familie van de bruid als de bruidegom toegepast. De vrouwen komen tegen het vallen van de avond bij elkaar, om onder gezang gelukbrengende aarde te gaan halen bij een waterloop. Van de aarde maken ze zeven balletjes. De aarden balletjes zijn een onderdeel van het huwelijks ritueel. De aarde staat voor vruchtbaarheid, want zonder de aarde is er geen leven. Door het opgraven van de aarde hopen ze dat dit een even vruchtbaar huwelijk wordt als moedernatuur zelf. De bruid wordt gezien als moeder aarde en de bruidegom vertegenwoordigd het zaad. Bij het huis van de bruid gaat een deel van deze aarde naar de speciaal voor haar ingerichte ruimte, waar zij later zal worden aangekleed en opgemaakt.
De dag voor het huwelijk heet Bhatwaan. Dit is een bijeenkomst van vooral familieleden, goede vrienden en bekenden. De bruid en de bruidegom zien de elkaar niet op deze dag niet. Beide families verrichten de plechtigheden apart van elkaar. Nadat de hawan of katha is gehouden, wordt zowel de bruid als de bruidegom voorgelicht over de tweede levensfase. De pandit wijst vooral op de verplichtingen die man en vrouw door dit huwelijk op zich nemen. De belangrijkste ceremonie hierna is het poffen van padie door de vrouwelijke leden van de familie. De gepofte padie heet lawa en wordt gebruikt als offerande bij de huwelijksceremonie. Wanneer de vrouwen de padie aan het poffen zijn, zingen ze speciale liederen. Vandaag de dag zingen de vrouwen de vrouwen minder en maken ze meer gebruik van platen en cassettes. De lāwā wordt op de dag van de bruiloft vermengd met die van de bruidegom en zal vervolgens gebruikt worden bij de huwelijksvoltrekking.
5.3. Het huwelijk
5.3.1. Ceremonie
De rituelen die voorafgaan aan de eigenlijke bruiloft:
• Mῑthā bhāt khilānā: De moeder van de bruidegom heeft voor hem en enkele andere ongehuwde jongens een maaltijd van zoete rijst gemaakt. Hiermee neemt de bruidegom afscheid van de ongehuwde staat.
• Kuṉwārpan uthānā: Alles wat nog over is van de maaltijd wordt door de moeder op een mangoblad verzameld. De moeder vraagt vervolgens aan haar zoon: Kuṉwārpan uthā gayā? (Is de maagdelijke staat weggeworpen?). Waarop de zoon antwoordt: Uthā gayā (Hij is weggeworpen).
• Tilwān en cumāwan: In de incomplete māṉro worden de schouders, armen en benen van de bruid door vijf gehuwde vrouwen met een mengsel van hardῑ en olie ingewreven (tilwan). De bruid krijgt vervolgens rijst in haar handen. Een van de vrouwen neemt een bosje dūbgras in de handen, dompelt ze in de hardῑ en drukt ze op de rijst in de handen van de bruid en raakt vervolgens ook haar voeten, knieën, schouders en hoofd mee. Vervolgens kust de tante het bosje dūbgras (cumāwan). Deze worden nog eens 4 keer uitgevoerd.
• Bar kā nahān: De bruidegom krijgt een geluksbad.
• Nachuā of nechū: De bruidegom wordt aangekleed in zijn bruiloftskleding. De bruidegom wordt vergezeld door een zwager die hem bijstand verleend en een neefje die bruidsjonker is.
• Imlῑ ghontāῑ: De broer van de moeder neemt zeven mangobladeren en haalt de middelste nerven eruit. Hij laat vervolgens de bruidegom één voor één de toppen van de bladeren afbijten en in zijn mond houden. Hierna krijgt hij water om te drinken en spuugt het water met de nerftoppen in de hand van zijn moeder.
• Kūāṉ jhāṉknā en chātῑ chuānā: De moeder is verdrietig door het vertrek van haar zoon. De bruidegom moet zijn moeder troosten en haar beloven dat hij spoedig met zijn bruid terugkomt. De moeder drukt de hoofd van haar zoon tegen haar borst aan, als symbool dat ze hem voor het laatst als kind voedt.
• Vertrek van de barāt: De bruidegomsstoet. De stoet bestaat uit de bruidegom, zijn vader, de pandit en alle andere mannelijke familieleden en vrienden. Ze gaan naar het ouderlijke huis van de bruid toe waar de huwelijksvoltrekking zal plaatsvinden.
In het huis van de bruid worden ook de plechtigheden van mῑthā bhāt khilānā, kuṉwārpan uthānā, satnārāyan kathā en tilwān en cumāwan verricht. Met het bad en de aankleding van de bruid moet gewacht worden.
De bruiloft in het huis van de bruid
In het hindoeïsme wordt de bruiloft in 4 verschillende fasen opgedeeld:
1. De aankomst van de barāt:
Wanneer de barāt aankomt bij het huis wordt er vuurwerk afgestoken. De bruidegom en zijn bruidsstoet worden door de vader van zijn aanstaande, de pandit en andere mannelijke familieleden ontvangen en verwelkomd. Daarna verricht de bruidegom samen met de vader een vuuroffer om zo de god Ganesha tevreden te stellen. De getrouwde vrouwen uit de familie eren de bruidegom. De moeder van de bruid begint als eerste hiermee. Ze komt aangelopen met een schaaltje waarin een brandend lichtje, deegballetjes, bloemen en rijst in bevinden. Ze draait de schaal met het licht om naar het gezicht van de bruidegom, geeft de bruidegom en de bruidjonker een geschenk en gooit met enkele deegballen in de richting van de gasten.
2. De bruid alleen in de māṉro:
Onderbegeleiding van haar schoonzus betreedt de bruid de māṉro. In de māṉro zal de bruid nechū en de imlῑ ghontāῑ ondergaan (zie ‘de rituelen die voorafgaan aan de eigenlijke bruiloft’). Zij zet zich voor haar moeder. De moeder bedekt het hoofd van de bruid met een uiteinde van haar sari. De voeten van de moeder je de bruid worden met meheni, henna, versierd. Terwijl dit gebeurd, zingen de andere vrouwen toepasselijke huwelijks liederen.
Daarna verlaat de bruid de māṉro en begeeft ze zich terug naar binnen. Traditioneel mag zij een bad nemen met water dat vermengd is met het water dat de bruidegom mee heeft genomen.
Na het bad wordt nog een offerceremonie gehouden ter ere van de goden Ganesha, Gauri en de negen planeten. De bruid krijgt van haar schoonvader een grote mand met geschenken. Van de oudste broer van de bruidegom krijgt ze een ketting van zijdedraad. Hij doet deze bij haar om zonder haar hierbij aan te raken. De pandit vertelt hem dat hij de bruid nooit mag aanraken tenzij het een noodgeval is. Na alle rituelen pakt de pandit van de bruid de geschenken uit.
3. De bruidegom alleen in de māṉro:
Het huwelijksbankje wordt door de bruidegom vereerd. Dit is een bankje waarop later de bruid en de bruidegom zullen plaats nemen. De bruidegom vertrekt uit de janwas naar de māṉro toe, waar hij ontvangen wordt door de vader van de bruid. Ondertussen wordt het vuur aangestoken dat nodig is voor de offerande om de huwelijksvoltrekking waar te maken.
4. De bruid en de bruidegom samen in de māṉro
Als eerste voegt de bruid zich bij de priester onder het baldakijn. Een broer van de bruidegom, in de regel de oudste, geeft een geschenk aan de bruid en hangt een koord, meestal van gouddraad, om haar hals of aan haar arm. Dit ritueel heet de dhag-path. Vanaf dan treedt hij op als haar beschermer in deze huwelijkse staat.
In de māṉro maakt de bruid haar teken van dankbaarheid duidelijk door de offeranden in het vuur te werpen. Zij doet dit zittend met haar gezicht naar het oosten. Zij wacht op haar toekomstige echtgenoot die net als de zon zal rijzen en glans en geluk zal brengen in het leven. De bruid nodigt doormiddel van de pandit de bruidegom uit om ook onder de baldakijn plaats te nemen. De bruid geeft een bloemenkrans en het huwelijksbankje als verwelkoming. De vader verwelkomt de vader door hem symbolisch de voeten te wassen met een scheutje water.
Het bruidspaar gaat vervolgens tegenover elkaar zitten. De bruid met haar gezicht naar het westen en de bruidegom met zijn gezicht naar het oosten. De bruidegom krijgt een glas water aangeboden om symbolisch zijn mond te reinigen voor het uitspreken van de mantra’s. Daarna krijgt hij een mengsel van honing, yoghurt en geklaarde boter. Dit roert hij tot een massa en sprenkelt duppeltjes in de vier windstreken en drie keer omhoog. De rest van het mengsel wordt in drie gelijke delen verdeeld. Dit betekent dat hij voortaan niet enkel meer voor zichzelf dingen verdient. Hij moet bedenken dat anderen van hem en zijn vrouw afhankelijk zijn. Tijdens de heilige teksten drinkt de bruidegom de rest van het mengsel op.
Hij reinigt zijn mond en smeekt om kracht en een goede gezondheid van geest en lichaam. Hierna volgt de Kanyadan. De ouders van de bruid komen onder het baldakijn. Zij geven kleine schenken aan de bruidegom. Daarna volgt het hangadin. In dit ritueel vraagt de vader aan de bruidegom om zijn dochter te aanvaarden. De ouders van de bruid leggen op dat ogenblik de hand van hun dochter op die van de bruidegom. Ze stellen hem de vraag of hij bereid is de volle zorg en verantwoordelijkheid voor haar te dragen. Wanneer de bruidegom zijn akkoord geeft, mogen zijn ouders hun geschenken aan de bruid geven.
Vervolgens gaat de bruid rechts van de bruidegom op het huwelijksbankje zitten. De bruid was al eerder begonnen aan de offerdienst en nu gaan ze samen verder. De bruidegom neemt de rechterhand van de bruid vast en legt zeven geloften af, waarna hij haar vraagt hem tot haar man te nemen. Nadat de bruid 'ja' gezegd heeft, legt zij ook geloften af. Na de geloften volgt de rondgang rond het offervuur. Het bruidspaar zeggen samen in het Sanskriet: 'kom, laten wij huwen, mogen wij in liefde vereend, stralend en welgezind, vele jaren leven'. Dan draaien de bruid en bruidegom hun gezicht naar het oosten en leggen nog een gelofte af: 'Geachte aanwezigen, in het bijzijn van u allen verklaren wij, dat wij elkaar volkomen vrijwillig hebben aanvaard als man en vrouw en wij beloven, dat wij ons met innige liefde voor elkaar het huwelijk zullen beleven, tot de dood ons scheidt.' Daarna lopen ze samen voor de derde keer rond het vuur. Er komen nog vier rondgangen waarbij de bruid drie keer voorop loopt. Een jongere broer van haar schept telkens lawa op een nap die zij in haar hand houdt. Die lawa gooit zij elke keer opnieuw in het vuur. Bij de laatste rondgang loopt de bruidegom voorop.
Wanneer de het paar klaar is met de rondgangen, gooien ze de rest van de lawa in het vuur. Het uiteinde van de schoudersjaal of sjerp van de bruidegom wordt vastgemaakt aan het einde van de sari of sluier van de bruid. Dit staat symbool voor de verbondenheid tussen de twee. De uiteindes worden aan elkaar vastgeknoopt terwijl de priester spreuken uitspreekt die geluk en voorspoed moeten brengen.De bruidegom maakt dan het haar van de bruid een beetje los. Dit betekent dat zij nu samen de huwelijkse staat zijn ingegaan.
Ze zetten beiden zeven stappen in noordoostelijke richting, de richting van de Poolster. Bij elke stap spreekt de dulha de toepasselijke mantra uit:
Stap 1: Voor wensvervulling moge Vishnu u geleiden
Stap 2: Voor kracht moge Vishnu u geleiden
Stap 3: Voor rijkdomvermeerdering moge Vishnu u geleiden
Stap 4: Voor geluk moge Vishnu u geleiden
Stap 5: Voor vee- uitbreiding (kan beschouwd worden als huishoudelijk voorspoed) moge Vishnu u geleiden
Stap 6: Voor de jaargetijden moge Vishnu u geleiden
Stap 7: Om vriend (in), wees zevenschredig, wees mij toegewijd moge Vishnu u geleiden
De poolster en de zon zijn nu getuigen van het huwelijk. Om hun huwelijk te bezegelen zetten de bruid en bruidegom de rechtervoet vooruit waarna ze de linkervoet aanschuiven. De bruid geeft haar zegen aan de bruidegom en besprenkelt. Een jongere broer van de bruidegom doet dit ook. Hij wordt de vertrouwensman van de bruid in de tijd die voor haar ligt.
Ze raken elkaars hartstreek aan en hij legt zijn hand op haar voorhoofd om zo zijn zegen te geven. Het komt ook voor dat de man op dit moment van het ritueel bij zijn vrouw op de haarscheiding een vermiljoen poeder aanbrengt. Het rode poeder op de scheiding betekent dat de vrouw getrouwd is. Het is geen religieuze handeling, maar een door velen gevolgde traditie.
Tenslotte mag iedereen het bruidspaar hulde brengen. Men strooit bloemen en geroosterde rijstkorrels over hen heen. De pandit bezingt het echtpaar met speciale hymnen en liederen.
5.3.2. Kledij
Bruidegom: De bruidegom krijgt een jorā jāmā aan. Dit is een geelkleurige pak. Geel symboliseert geluk, leven, energie en creativiteit. Om zijn hoofd wordt een gele tulband gewikkeld, waarop later de maur, een versierde kroon, zal komen. Daarna worden zijn nagels geknipt en schilderen ze de voeten rood van de bruidegom.
Bruid: De voeten de bruid worden versierd met meheni, henna. Volgens de traditie wordt de bruid in een rood en goude sari gehuld. Rood is de kleur van Devi, de vrouwelijke openbaring van het Goddelijke. Rood staat ook voor vruchtbaarheid en voorspoed. De bruid krijgt ook nog een sluier die in de rituelen van toepassing.
Bruidjonker: De bruidjonker draagt net zoals de bruidegom een geel pak.
Bruidsboeket: Bij een Hindoestaanse bruiloft wordt tegenwoordig meer en meer bruidsboeketten gedragen. De meest gebruikte kleuren zijn rood,wit of roze,paars.
5.4. Na het huwelijk
Nadat het huwelijksritueel voltooid is, gaat het bruidspaar naar de kohabar. De kohabar is een kamer waar de beelden van goden en de heiligdommen van de familie worden bewaard gedurende de huwelijksperiode. De moeder van de bruid komt binnen en vraagt aan de bruidegom om zijn kroon aan haar af te staan. In ruil voor zijn kroon krijgt hij geld of een geschenk. De kroon en de heiligdommen blijven in de kohabar tot het echtpaar met de stoet vertrekt.
Vervolgens eet het echtpaar in de kohabar zoet, zuur en zout eten. Dit ritueel benadrukt dat zij samen door dik en dun, in voor- en in tegenspoed door het leven zullen gaan. Daarna spelen ze spelletjes die de zusters en schoonzussen hebben verzonnen. De spelletjes zijn bedoeld om het ijs te breken en om de spanning weg te nemen. Één van de spelletjes is bv. dat ze de armband van de bruid in de lucht gooien. De bruidegom en de bruiden moeten om ter eerst vangen. Wie op het einde de armband het meest heeft gevangen, wordt de baas in huis.
Wanneer het bruidspaar wilt vertrekken, is het de taak van de schoonboer om de kroon op te halen. Bij het uitvoeren van zijn taak raakt hij in een stoeipartij met enkele vrouwen die ook aanwezig waren bij de spelletjes in de kohabar.
Samen met bruidsstoet vertrekt het echtpaar naar de woning van de ouders van de bruidegom. Bij aankomst daar ontvangt de moeder van de bruidegom het echtpaar. Ze schenkt in het bijzonder veel aandacht aan de bruid die doelahin wordt genoemd. Na de ontvangst mag de doelahin binnenkomen. Bij de deuropening ligt en thali met sindhoer . Naast de thali staat de lota met rijst. De bruid zet haar rechtervoet in de thali en plaatst de linkervoet naast de rechter. Volgens stapt zij met haar rechtervoet uit de thali en stopt ze de lota omver.
De schoonmoeder verwijdert de sluier van de doelahin en geeft haar een geschenk. Daarna volgt de schoonvader en vervolgens maken andere huis- en familiegenoten kennis met de bruid. Bij dit gebruik ontvangt de bruid geschenken. De volgende dag gaat de bruid terug naar haar ouderlijk huis om haar persoonlijke spullen te komen halen. Rond een week komt de bruidegom met enkele dichte familieleden de bruid ophalen. Dit afsluitingsritueel heet bidabidaai. Wanneer zij vertrekken, verhuist de bruid nu met al haar persoonlijke bezittingen.
6. Synthesetekst:
6.1. Verschillen:
Christendom Hindoeïsme
Mogen kiezen na hoeveel maanden/jaren verloofd zijn trouwen. Moeten minstens één jaar verloofd zijn
Één dag een groot feest Vieren zeven dagen feest
Bruidsjurk in een zachte kleur (licht roze, wit, licht blauw) Sari in rood en goud
Openingsdans Stappen samen rond het vuur
Bruidegom draagt niet op zijn hoofd Man draagt een kroon
Geen henna op de bruid Bruid wordt versierd met henna
6.2. Gelijkenissen:
Christendom Hindoeïsme
Vrijgezellenfeest Bhatwaan (soort vrijgezellenfeest)
Hebben een bruidsboeket Bruidsboeket
Priester Pandit
Uit de bovenstaande studie blijkt dat in beide religies men keihard zijn best doet om de volgende generatie alle kansen te geven. De uiteindelijke bedoeling is dat het nieuwe paar een vruchtbare toekomst mag tegemoet gaan. Een vruchtbare toekomst is een toekomst met kinderen en een behoorlijke levensstandaard. Heel veel elementen uit de natuur worden gebruikt om vooral de vernieuwing van de generaties te accentueren. We merken ook dat men via ingewikkelde rituelen de voortplanting naar een hoger niveau tilt. Slimme mensen (vroeger priesters of aanverwanten) hadden door dat de samenleving moest gestuurd worden omdat anders voortdurend chaos dreigde. In de natuur is het simpel, de sterkste mag zich voortplanten en dit leidt tot permanente strijd. Bij de mensen is dit meestal oorlog met genocide en verkrachtingen op grote schaal (VB IS) . Om dit te vermijden is het beter om iedereen een “geloof” aan te praten en de zaken via vaak indrukwekkende rituelen tot gemeengoed te maken. Vandaar dat we tussen beide religies overeenkomsten aantreffen die we op zo’n grote afstand niet zouden verwachten. “Hou jij ze dom” zei de notaris tegen de pastoor, “dan hou ik ze arm.”Deze uitspraak illustreert zeer mooi hetgeen ik hierboven beschreven heb. De intellectuelen uit die tijd wisten al hoe de vork aan de steel zat en hadden er alle belang bij dat via allerlei rituelen de opvolging van de generaties op een rustige manier geschiedde. We merken ook dat de nieuwe partners voor hun huwelijk eigenlijk permanent onder controle staan. Er zijn de bruidmeisjes en aanverwanten voor de hindoes. Iedereen is betrokken en dat zorgt voor een grote sociale controle. Voorhuwelijkse betrekkingen worden zo bijna onmogelijk. Bij de hindoes is er zelf een persoon die met voorspellingen over de sterren het huwelijk kan laten doorgaan of kan vernietigen. Het moet je maar overkomen dat derden beslissen over jouw toekomst. Ook bij ons was het schering en inslag dat moeders en vaders de priester contacteerden om te vragen of de andere partij wel goed genoeg was. Het trouwen binnen de eigen kaste is ook een fundamentele eis die opnieuw de belangen dient van zij die de lakens uitdelen. De toplaag weet zich op deze manier verzekerd van zijn bestaan want opklimmen op de sociale ladder wordt door de godsdienst verboden. Gelukkig is dit in het Westen nagenoeg niet meer het geval en kunnen we onze partner kiezen op basis van “Samen gelukkig” zijn.
7. Mijn standpunt:
Ik verkies het huwelijk van de christenen. Waarschijnlijk komt dit ook wel gedeeltelijk doordat ik vanaf mijn geboorte al een christen ben. Ik vind het zeer leuk dat de hindoes een kleurrijke bruiloft hebben, maar persoonlijk ga ik toch voor een ingetogen huwelijk met wat minder kleur. Als ik eerlijk ben, vind ik dat de hindoes te veel rituelen hebben om te trouwen. Ik verkies ook wel om bepaalde tradities en in stand te houden, maar het aantal van de hindoes gaat mijn petje te boven. Naar mijn gevoel schenken ze ook te veel aandacht aan het astrologische. Ik zou het zelf niet willen dat ik de persoon van wie ik hou verlies doordat onze sterrenbeelden volgens de priester niet bij elkaar zouden horen. Zeven dagen feesten is naar mijn mening ook een beetje te veel van het goede. Ik heb liever één dag feest en de overige 6 dagen rust om gewoon samen te zijn zonder verplichte rituelen uit te voeren.
Ik vind het hindoeïstisch huwelijk zeer aangenaam om naar te kijken, maar voor mij is het huwelijk bij het christendom nog altijd het mooiste en leukste.
8. Verloop van het onderzoek
Ik ben begonnen met het zoeken naar een thema dat ik graag wou bespreken. Omdat ik het huwelijk een zeer mooi sacrament vond, koos ik ook hiervoor. Toen had ik de taak om nog een andere godsdienst te kiezen waarmee ik het christendom zou kunnen vergelijken. Ik nam hiervoor een lijst met alle godsdiensten in de wereld. Ik werd aangesproken door het boeddhisme en het hindoeïsme. Uiteindelijk vond mijn gevoel het hindoeïsme leukste.
Ik ben begonnen met het internet af te zoeken naar informatie over het Christendom en over het Hindoeïsme. De interessante gegeven plaatste ik in een apart worddocument om het later makkelijk terug te vinden. Waar ik allemaal mijn informatie vandaan haalde is te vinden in het bronnenblad op het einde. Ik heb nog bij een paar mensen nagevraagd of ze iemand kende die in het hindoeïsme geloofd, maar helaas was er niemand.
Toen ik vond dat ik genoeg informatie had verzameld, startte ik met mijn verslag.
Een paar dagen later was het verslag af.
9. Bronnen
9.1. Christendom
• https://herboldblog2.wordpress.com/tag/christelijk-huwelijk/
• https://herboldblog2.wordpress.com/2016/11/16/de-rol-van-man-en-vrouw-in-het-huwelijk/
• https://nl.wikipedia.org/wiki/Kerkelijk_huwelijk
• http://www.kutsalkitap.nl/zuilen/vragen.html#feest
• http://www.lecavzw.be/tradities/rituelen/christelijk-huwelijk
• http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/33419-tradities-bij-een-huwelijk-van-aanzoek-tot-ondertrouw.html#het-trouwaanzoek
•
https://nl.wikipedia.org/wiki/Verloving
• http://opusdei.org/nl-nl/article/verloving-en-christelijk-leven/
9.2. Hindoeïsme
• http://www.trouweninderegio.nl/artikel-trouwen-en-het-hindoeisme/
• http://www.lecavzw.be/tradities/rituelen/hindoeistisch-huwelijk
• http://www.thailand-info.be/thailandtrouwenceremonieel.htm
• https://nl.wikipedia.org/wiki/Hindoehuwelijk
• http://www.viwah.nl/home.html?ID=5
• http://www.hindoedharma.nl/hindoegids/vivaah/
Binnen het christendom en het hindoeïsme
3. Inleiding
Mensen die trouwen zijn er van overtuigd dat hun onderlinge liefde zo sterk is geworden dat ze zich voor altijd aan elkaar kunnen hechten. Ze weten niet wat de toekomst zal brengen, maar beloven wel om in alle omstandigheden van het leven elkaar trouw te blijven. Samen met familie en vrienden houden ze een groot feest om deze dag te vieren. Waarschijnlijk heeft iedereen wel al eens nagedacht over zijn trouw. Sommige hebben al voor zichzelf besloten dat ze nooit willen trouwen terwijl andere hun huwelijk al tot op het kleinste detail hebben uitgedokterd. Iedereen zijn idee van de perfecte trouw is anders. Het is net zoals bij godsdiensten. Elke godsdienst heeft een andere kijk op het huwelijk. Een andere kijk betekent ook andere rituelen en tradities. Christenen laten bv. melkkanen ontploffen om de boze geesten weg te jagen, maar bij de hindoes gaan ze aan offerande doen om de goden in een gunstige stemming te brengen. Over het Christendom weten we wel veel, maar hoe zit het bij de hindoes? Wat houdt het huwelijk voor hun in? Welke rituelen gebruiken zij? Wat voor kleding dragen de hindoes? Wat gebeurt na de huwelijksplechtigheid? Zijn er overeenkomsten met het Christendom? Op al deze vragen en meer vinden we het antwoord in dit verslag.
Het huwelijk is bij de katholieken één van de zeven sacramenten. Dat betekent dat ze niet alleen voor de overheid moeten trouwen, maar dat ze daarnaast ook voor de kerk moeten trouwen. Pas als ze in de kerk zijn getrouwd worden ze door God erkend als man en vrouw.
4.1. Betekenis
De betekenis van het huwelijk in het christendom heeft twee betekenissen:
1. Geestelijk samengevoegd door de Heer, aan elkaar gegeven worden.
2. In lichamelijke zin, één ‘vlees’ worden.
Geestelijk één worden betekent, elkaar verstaan, aanvoelen, willen dienen, aanvaarden etc. Met één ‘vlees’ worden, wordt bedoeld dat de gehuwden na hun geloften voor de eerste keer met elkaar seks mogen hebben
Het huwelijk is een verbintenis voor het leven tussen een man en een vrouw en is gegrond in God die liefde is. God heeft de mensen uit liefde geschapen en hen geroepen tot liefde. De liefde is daarom de fundamentele en natuurlijke roeping van ieder menselijk wezen. De liefde dient de basis te zijn van het huwelijk en is niet bedoeld als een ‘happy feeling’ voor de ander. De liefde tussen man en vrouw is dan ook een afbeelding van de goddelijke Liefde. Ook al zijn er verschillen tussen man en vrouw, de een staat niet boven de ander en is niet beter dan de ander. Omdat het huwelijk een door God ingestelde verbintenis, is het niet goed als een gelovige christen trouwt met iemand die niet gelooft in Onzevader.
4.2. Voor het huwelijk
Als een koppel vroeger wou trouwen, moest de man toestemming gaan vragen aan de vader om met zijn dochter te mogen trouwen. Als de vader zijn zege gaf, kon de man het meisje een aanzoek doen. Vandaag de dag vraagt de man enkel nog toestemming aan het meisje om met haar te trouwen.
Bij sommige huwelijksaanzoeken heeft de man een verlovingsring. De verlovingsring wordt gewoonlijk aan de ringvinger gedragen, traditioneel aan de rechterhand bij katholieken en aan de linkerhand bij niet-katholieken.
De verlovingstijd is geen onderbreking van het christelijk leven, maar een tijd van groei en van het delen van de eigen verlangens naar heiligheid met de huwelijkspartner die zijn of haar naam zal geven aan de weg naar de hemel.
De ondertrouw gebeurt minstens 2 maanden voor het kerkelijk huwelijk. De kerk stelt hoge verwachtingen in een huwelijk tussen de 2 ‘kinderen Gods'. De priester zal daarom ook vragen stellen naar de motivatie van het koppel om voor de kerk te trouwen. Er wordt ook een document getekend. Dit document is de bevestiging dat de geliefden voor een christelijk huwelijk kiezen.
Op de vooravond van het huwelijk verzamelen vrienden van het bruidspaar voor een ‘schieting’. In oude melkbussen worden dan carbidgassen tot ontploffing gebracht. Een knal kan tot 3 km ver te horen zijn. Een schieting diende vroeger om het huwelijksgeluk te beschermen: door de harde knallen worden boze geesten en duistere machten weggejaagd. Er werden ook hartjes met de initialen van het koppen in het wegdek gebrand. Vandaag de dag wordt een schieting vooral gebruikt als een reden om een feesten. Dit doen ze vooral op het platteland omdat een schieting voor geluidsoverlast kan zorgen. Melkbussen zijn al een tijdje niet meer in gebruik waardoor dat men nu kanonnetjes gaat huren.
4.3. Het huwelijk
4.3.1. Ceremonie
Volgens de traditie slaapt de bruid haar laatste ongetrouwde nacht bij haar ouders. Op de ochtend van het huwelijk komt de bruidegom de bruid ophalen in de trouwauto. De bruidegom brengt de bruid het zelfgekozen bruidsboeket.
Vervolgens vertrekken ze naar de trouwlocatie. Eerst rijdt de trouwauto met daarin de bruid en de bruidegom. Als de auto door een chauffeur wordt bestuurd, zit het bruidspaar op de achterbank: de bruid links, de bruidegom rechts. In de tweede auto zitten de ouders. De vader van de bruid rijdt, daarnaast zit de moeder van de bruidegom. Rechts achterin zit de moeder van de bruid, links achterin de vader van de bruidegom. De auto daarachter zitten de getuigen en hun partners. De rij wordt aangevuld met broers, zussen en grootouders. De ceremoniemeester sluit de rij.
Volgens de traditie stapt het bruidspaar als laatste in en rijdt dan langs de stoet naar voren, waarna ze vooraan rijden tot de trouwlocatie. Vervolgens wacht het bruidspaar tot iedereen is uitgestapt en stapt zelf als laatste uit.
Vroeger geloofden mensen dat boze geesten het tijdens het huwelijk op de bruid gemunt hadden. Om de geesten in de war te brengen, werden bruidsmeisjes gekozen die zoveel mogelijk op de bruid moesten lijken. Door de eeuwen heen is hun taak wel sterk veranderd. Tegenwoordig helpen de bruidsmeisjes de bruid bij de voorbereidingen van het trouwfeest. Ze organiseren de vrijgezellenavond en assisteren de bruid bij het klaarmaken voor de plechtigheid. Een bruid wordt bijgestaan door minstens 2 en maximum 8 bruidsmeisjes. Volgens de regel mogen bruidsmeisjes niet getrouwd zijn. Een vrouw mag hertrouwen als het haar man overleden is of als het huwelijk kerkelijk ontbonden wordt. De vrouw mag voor haar tweede huwelijk geen gebruik meer maken van bruidsmeisjes. Ze wordt dan bijgestaan door een bruidsdame. De bruiddame mag in tegenstelling tot de bruidsmeisjes wel gehuwd zijn.
Wanneer het aantal bruidmeisjes bekend is, kiest de bruidegom zijn bruidjonkers. De gewoonte gebiedt namelijk dat evenveel bruidjonkers zijn als bruidmeisjes. Net zoals de bruidsmeisjes horen de bruidjonkers volgens de regel ook vrijgezel te zijn. Het takenpakket van de bruidjonkers loopt ongeveer gelijk met dat van de bruidsmeisjes: Naar de aanloop van het huwelijk en op de dag zelf zijn de bruidsjonkers een steun en toeverlaat voor de bruidegom. Ze helpen hem met de praktische dingen en nemen de organisatie van het vrijgezellenfeest voor hun rekening.
Tijdens een huwelijksplechtigheid zitten de familieleden en vrienden van de bruidegom rechts achter hem in de kerk en die van de bruid links achter haar. Deze regel is gekomen doordat er vroeger tussen beide families nogal wat vetes bestonen. Om te voorkomen dat de twee families tijdens de plechtigheid zouden beginnen vechten, zaten de ze elk aan een kant. Om heel zeker te zijn dat er niet gevochten zou worden, moest uit elke familie een klein meisje aan de kant van de andere familie gaan zitten. Dit had als achterliggende gedacht dat niemand van de eigen familie zou worden aangevallen. Het had dan ook als resultaat dat de meisjes later een taak kregen en zo zijn bruidkinderen bij de plechtigheid betrokken geraakt.
In de Katholieke huwelijksmis wordt in de lezingen nogmaals gesproken over het grote sacrament dat het huwelijk is, over de genade die God geeft voor de liefdevolle instandhouding ervan, over de noodzaak van het krijgen van kinderen voor het menselijk geslacht en over het onverbrekelijk karakter van het Christelijk huwelijk.
Tijdens deze mis zitten bruid en bruidegom dichter bij het altaar dan de rest van de gelovigen, vaak achter de communiebank of afscheiding. De huwelijkssluiting vindt plaats vóór de misviering zelf. De priester zegent de ringen met wijwater en staat als kerkelijk getuige bij de plechtigheid.
Bruid en bruidegom nemen eerst elkaars rechterhand vast terwijl ze de trouwgelofte uitspreken. Daarna geven ze elkaar een ring als teken dat ze getrouwd zijn. Ze schuiven de ring over de ringvinger van de linkerhand en worden nogmaals gezegend. Meestal gaan ze daarna een kaars aansteken bij het Mariabeeld en bidden ze voor hun huwelijk.
Na het Paternoster worden bruid en bruidegom nogmaals plechtig gezegend, waarna zij de heilige communie ontvangen op hun eigen knielbanken.
Als de mis is afgelopen, volgt op veel plaatsen een toewijding aan de Moeder Gods. Daarna wordt de sluitingshymne gezongen waarna het echtpaar plechtig de kerk verlaat.
De bruid en bruidegom verlaten als eerste de kerk. Wanneer ze buiten komen, wordt er vaak confetti of rijst gestrooid.
4.3.2. De kledij
De trouwjurk: Voor vele bruiden is de trouwjurk het belangrijkste deel van de voorbereidingen voor de trouw. De witte kleur voor de Bruidsjurk is afkomstig uit het oude Egypte. Wit was een feestkleur en daarnaast ook het symbool voor maagdelijkheid. Het gebruik verdween na een tijd om rond 1815 terug te keren. Tot 1870 bleef de rok van de trouwjurk steeds breder en breder worden. In het begin van de twintigste eeuw werd de kleur wit in geruild voor zijn tegenhanger. De mensen begonnen allemaal in het zwart te trouwen. Vermoedelijk had dit te maken een verzwaring van de kerkelijke opvattingen. Na de eerste Wereldoorlog droegen de bruiden geen speciaal gemaakt jurk voor hun bruiloft. Ze kozen voor hun beste jurk, maar men had wel duidelijk ideeën ver de kleur die de jurk kon hebben. Het werd dan ook uitgedrukt in versjes zoals ‘Blauw geeft trouw, groen gaat aan de haal, wit brengt liefde, geel kijkt scheel, rood is brutaal, zwart de dood’. De mensen raadde aan om een jurk uit zijde te dragen, want satijn zou leiden tot ongeluk en fluweel tot armoede. In WOII maakte de vrouwen een jurk uit de spullen die ze hadden liggen. Het gebeurde weleens dat ze noodgedwongen een jurk maakten uit de parachute van hun aanstaande. Vanaf 1950 raakt de witte bruidsjurk terug in de mode. Na de bruid haar huwelijksdag mocht ze de jurk nooit meer aantrekken, want dat zou ongeluk brengen. Trouwen in bruidjurk van haar moeder zou daarentegen wel geluk brengen. Intussen is het zo dat een bruid in om het even welke tint en stijl kan trouwen, maar lange tijd was wit de aangewezen kleur. Vandaag de dag kiezen er nog veel mensen voor de traditionele witte jurk, maar ook licht roze of blauw doen het zeer goed.
Bruidssluier: De betekenis van de bruidssluier is niet helemaal duidelijk. Er gaan verschillende verklaringen de ronde. Een daarvan is dat de bruid een sluier droeg om minder herkenbaar te zijn voor de boze geesten die het op haar trouwdag op haar hadden gemunt. Een andere verklaring is dan weer dat de sluier een teken van ongeschiktheid is aan de man. Als de echtgenoot de sluier weghaalt, dan geeft zij daarmee te kennen dat zij zich schikt naar zijn dominantie. Haalt de vrouw hem zelf weg, dan toont ze haar onafhankelijkheid. Een derde verklaring komt nog uit de tijd dat bruiden nog geschaakt werden bij een vijandige stam. Een doek of deken werd gebruikt om haar bij het vluchten onherkenbaar te maken. Het deken werd pas vlak voor de ceremonie weggehaald. Uit dit gebruik zou dan later de bruidssluier voortgekomen zijn.
Het bruidsboeket: Volgens de traditie moet het bruidsboeket door de bruidegom worden gekozen en betaald. Vandaag de dag gaan bruiden mee naar de bloemenwinkel om een boeket te laten samenstellen dat bij hun jurk past. Voor de bruidsmeisjes zijn er boeketjes die afgestemd zijn op dat van de bruid. Het bruidsboeket bestond niet altijd uit bloemen. Oorspronkelijk bestond het bruidsboeket uit een kruidentuiltje, dat bedoeld was om boze geesten weg te houden bij de bruid. Later kreeg het boeket de symboliek van de vruchtbaarheid. In de Victoriaanse tijd was het de gewoonte om verschillende boodschappen in het boeket te verwerken. Aan elke bloemensoort is er een betekenis toegeschreven bv. Lelies staan voor puurheid, zuiverheid en onschuld. Bruidsboeketten bevatten vaak de kleuren wit en groen. Wit voor de maagdelijkheid en groen voor de vruchtbaarheid. Vroeger was ook oranjebloesem erg in trek, omdat deze bloem symbool staat voor voorspoed. Traditioneel wordt het bruidsboeket op het einde van het feest door de bruid achter zich gegooid naar een groep ongetrouwde vriendinnen. Het meisje dat het boeket vangt, zou de volgende zijn die huwt. Dit gebruik zou zijn oorsprong vinden in de middeleeuwen. De gasten volgden toen het bruidspaar na feest tot aan hun huis. Onderweg probeerden zij een stukje van de kledij van het koppel te stelen, om hen zo geluk te brengen. Om de gasten af te leiden en te kunnen ontsnappen, gooide de bruid tijdens de achtervolging haar boeket achter zich. Tegenwoordig worden de bruidsboeketten gedroogd als herinnering aan hun huwelijksdag.
De trouwringen: Het dragen van een ring zou afkomstig zijn van bij de Egyptenaren, voor wie de ring symbool stond voor eeuwige trouw. Een andere mogelijke betekenis was dat de ring de mannelijke dominantie symboliseert en dus duidelijk maakt dat de vrouw na het huwelijk aan haar man toebehoort. De Grieken dacht dat er een speciale ader of zenuw was onze ringvinger die recht naar het hart liep. Daardoor wordt de trouwring rond onze vierde vinger gedragen en noemen we die de ringvinger. De meeste mensen kiezen een ring uit zilver of goud, maar bij de Romeinen werd de ring vaak uit ijzer vervaardigd. Dit deden ze om de symbolische sterkte van het metaal. In sommige trouwringen wordt wel eens een diamantje ingewerkt. De benaming diamant is afgeleid van het Griekse woord voor ‘onoverwinnelijk’. Onoverwinnelijk moet het huwelijk dan ook zijn. Voor een lange tijd droegen enkel vrouwen een trouwring, maar in 20ste eeuw gingen mannen ook een ring dragen. De trouwring werd het symbool van gelijkheid tussen man en vrouw. Het dragen van een trouwring krijgt veel bijgeloof toegeschreven. Zo zou een vrouw die haar trouwring verliest, snel daarna haar man verliezen als hij haar niet meteen een nieuwe koopt. Hij moet bij zijn huwelijksbelofte opnieuw uitspreken terwijl hij de ring over haar vinger schuift. Een ander bijgeloof is dat als één van de partners overleed, de ring niet mee het graf in mag. Wanneer de ring mee wordt begraven zou de ander ook meegetrokken worden in de dood. Een trouwring die breekt zou dan weer betekenen dat man en vrouw allebei snel zullen sterven.
4.4. Na het huwelijk
4.4.1. Het feest
Na de huwelijksplechtigheid is het tijd voor het huwelijksfeest. De traditie wilt dat de eerste dans op het avondfeest voor behouden is voor de bruidegom en zijn bruid. Vroeger was de openingsdans officieel een Engelse Wals of een foxtrot, maar tegenwoordig is dat niet meer het geval. Gehuwde stellen verkiezen vaak een heel romantisch lied dat een speciale betekenis voor hen heeft. Na de openingsdans vraagt de bruid de vader van de bruidegom ten dans en nodigt de bruidego de moeder van de bruid uit. Daarna danst de bruid nog met haar vader en de bruidegom met zijn moeder. Vanaf dan mogen ook andere paren zich op de dansvloer begeven.
Tijdens het feest is er eten en drank in overvloed aanwezig. Dit stamt af vanuit de tijd van de oud-Germanen. Zij aten en dronken zich te pletter om de goden aan hun kant te krijgen. Het huwelijksmaal moet dus gezien worden als een soort offer. Op een huwelijksfeest is traditiegetrouw een bruidstaart aanwezig. Dit is dan ook het belangrijkste onderdeel van het huwelijksmaal. De bruidstaart heeft als oorsprong een verwijzing naar de vruchtbaarheid. Een goed gerezen bruidstaart zou leiden tot een gelukkig huwelijk. Vroeger kreeg de bruid van de genodigden bruidstaarten cadeau. Nu bestaan bruidstaarten in alle maten, kleuren en vormen.De traditie schreef ook voor dat er stukken taart naar de afwezigen werden gebracht zodat zij ook konden delen in het huwelijksgeluk. De meeste gebruiken blijven de dag van vandaag achterwege. De bruidstaart is nu een pronkstuk tijdens het feest.
Wittebroodsweken is de naam van de periode van 6 weken na het huwelijk. Tijdens de wittebroodsweken mocht het koppel niet worden gestoord dor familie of vertegenwoordigers. Zo konden de bruid en de bruidegom elkaar in alle rust leren kennen. Het koppel kon het tijdens die weken er even goed van nemen vooraleer het gewone leven weer van gang zou gaan. Het kersverse bruidspaar at in die weken wit brood. Wit brood was een luxeproduct dat niet iedereen zich kon veroorloven. In het Engels worden de wittebroodsweken de ‘honeymoon‘ genoemd. Tijdens de wittebroodsweken gaat het koppel op huwelijksreis. De huwelijksreis is iets dat nog stamt uit de tijd toen bruiden geroofd werden bij vijandige stammen. Om de familie van de bruid te ontwijken verstopte het pasgetrouwde koppel zich voor een maand op een afgelegen plek. Het koppel dronk die periode een drank op basis van honing. Vandaar komt dan ook de ‘honey’ in honeymoon. Wanneer het bruidspaar op huwelijksreis vertrekt worden er vaak rammelende blikjes aan de achterbumper van de auto vastgemaakt. Deze traditie gaat terug op het gebruik van lawaai om zo boze geesten te verjagen. In het begin van deze traditie werden de blikken niet vastgemaakt, maar gooide men er mee. Vroeger werden er ook schoenen achter het voertuig gebonden, dit stamt nog af vanuit de middeleeuwen. De vader van de bruid gaf de bruidegom toen de schoenen van zijn dochter, om de overdracht van ‘eigenaar’ te symboliseren.
5. Hindoeïsme
5.1. Betekenis
Bij de hindoes wordt het huwelijk ‘vivāha ‘ genoemd. Letterlijk betekent, de bruid wegleiden uit het ouderlijk huis. Het huwelijk is één van de velen samskāra’s. Samskāra’s zijn religieuze riten die voltrokken worden in het leven van een hindoe. De hindoes zien het huwelijk als een tweede fase in het leven: grihasti. Hindoes hechten doorgaans veel waarde aan het huwelijk. Het gaat dan ook gepaard met uitgebreide ceremoniën en feesten die meerdere dagen duren.
5.2. Voor het huwelijk
Binnen de Hindoeïstische gemeenschap zijn er nog veel gearrangeerde huwelijken. Veel ouders gaan voor hun dochter opzoek gaan naar een geschikte huwelijkskandidaat. Vroeger had de dochter geen inspraak in de partnerkeuze en werd deze geheel aan de ouders overgelaten. Dankzij de invloeden van de westerse samenleving wordt hier iets soepeler mee omgegaan. Het huwelijk gaat enkel door als het meisje akkoord gaat met de keuze van haar ouders. Zij kan niet gedwongen worden om te trouwen met de jongen die haar ouders voorstellen. Wanneer zij weigert te trouwen, moeten de ouders opzoek naar een andere kandidaat. In sommige gevallen biedt de jongen zich spontaan aan bij een familie of heeft het meisje al een oogje op een jongen met wie ze graag wilt trouwen. Als de jongen in de smaak valt bij het meisje wordt er nagegaan of de bruid en de bruidegom geschikte partners zijn. Om te kunnen trouwen moeten de bruid en de bruidegom tot dezelfde sociale klasse behoren. Ze mogen niet boven of onder hun klasse trouwen. Daarna volgt de gannā baithānā. De ouders ter raadde bij de pandits . Hij gaat de astrologische sterrenbeelden van de man en de vrouw bestuderen. Hun horoscopen moeten bij elkaar passen, want hier uit kunnen ze afleiden of het koppel samen gelukkig zal worden en of de sterrenbeelden voorspoed zullen brengen. Indien horoscopen niet positief zijn, is het huwelijk gedoemd te mislukken. In dat geval worden de huwelijksplannen opgeborgen. Ook de datum van de verloving en het huwelijk worden aan de hand van de astrologische sterrenbeelden bepaald.
5.2.1. Verloving
De ondertrouw of tilak vindt ook plaats in het huis van de aanstaande bruidegom. Alles wordt officieel vastgesteld met een offerdienst. Na de ceremonie komt de vader van de aanstaande bruid erbij. Hij schenkt zijn toekomstige schoonzoon geld, zoetigheden en fruit. Bij het fruit zit altijd een kokosnoot als teken van vruchtbaarheid. Daarna brengt hij met een gekleurd poeder een ronde vlek aan op het hoofd van aanstaande schoonzoon. De hindoes zin dit als het teken van de kroonprins. Als hij straks koning wilt zijn, symbolisch, dan moet hij eerst kroonprins zijn.
De matkorwa vindt twee dagen voor het huwelijk plaats. Dit is een feestelijk gebeuren dat uitsluitend voor vrouwen is. Dit ritueel wordt zowel in de familie van de bruid als de bruidegom toegepast. De vrouwen komen tegen het vallen van de avond bij elkaar, om onder gezang gelukbrengende aarde te gaan halen bij een waterloop. Van de aarde maken ze zeven balletjes. De aarden balletjes zijn een onderdeel van het huwelijks ritueel. De aarde staat voor vruchtbaarheid, want zonder de aarde is er geen leven. Door het opgraven van de aarde hopen ze dat dit een even vruchtbaar huwelijk wordt als moedernatuur zelf. De bruid wordt gezien als moeder aarde en de bruidegom vertegenwoordigd het zaad. Bij het huis van de bruid gaat een deel van deze aarde naar de speciaal voor haar ingerichte ruimte, waar zij later zal worden aangekleed en opgemaakt.
De dag voor het huwelijk heet Bhatwaan. Dit is een bijeenkomst van vooral familieleden, goede vrienden en bekenden. De bruid en de bruidegom zien de elkaar niet op deze dag niet. Beide families verrichten de plechtigheden apart van elkaar. Nadat de hawan of katha is gehouden, wordt zowel de bruid als de bruidegom voorgelicht over de tweede levensfase. De pandit wijst vooral op de verplichtingen die man en vrouw door dit huwelijk op zich nemen. De belangrijkste ceremonie hierna is het poffen van padie door de vrouwelijke leden van de familie. De gepofte padie heet lawa en wordt gebruikt als offerande bij de huwelijksceremonie. Wanneer de vrouwen de padie aan het poffen zijn, zingen ze speciale liederen. Vandaag de dag zingen de vrouwen de vrouwen minder en maken ze meer gebruik van platen en cassettes. De lāwā wordt op de dag van de bruiloft vermengd met die van de bruidegom en zal vervolgens gebruikt worden bij de huwelijksvoltrekking.
5.3. Het huwelijk
5.3.1. Ceremonie
De rituelen die voorafgaan aan de eigenlijke bruiloft:
• Mῑthā bhāt khilānā: De moeder van de bruidegom heeft voor hem en enkele andere ongehuwde jongens een maaltijd van zoete rijst gemaakt. Hiermee neemt de bruidegom afscheid van de ongehuwde staat.
• Kuṉwārpan uthānā: Alles wat nog over is van de maaltijd wordt door de moeder op een mangoblad verzameld. De moeder vraagt vervolgens aan haar zoon: Kuṉwārpan uthā gayā? (Is de maagdelijke staat weggeworpen?). Waarop de zoon antwoordt: Uthā gayā (Hij is weggeworpen).
• Tilwān en cumāwan: In de incomplete māṉro worden de schouders, armen en benen van de bruid door vijf gehuwde vrouwen met een mengsel van hardῑ en olie ingewreven (tilwan). De bruid krijgt vervolgens rijst in haar handen. Een van de vrouwen neemt een bosje dūbgras in de handen, dompelt ze in de hardῑ en drukt ze op de rijst in de handen van de bruid en raakt vervolgens ook haar voeten, knieën, schouders en hoofd mee. Vervolgens kust de tante het bosje dūbgras (cumāwan). Deze worden nog eens 4 keer uitgevoerd.
• Nachuā of nechū: De bruidegom wordt aangekleed in zijn bruiloftskleding. De bruidegom wordt vergezeld door een zwager die hem bijstand verleend en een neefje die bruidsjonker is.
• Imlῑ ghontāῑ: De broer van de moeder neemt zeven mangobladeren en haalt de middelste nerven eruit. Hij laat vervolgens de bruidegom één voor één de toppen van de bladeren afbijten en in zijn mond houden. Hierna krijgt hij water om te drinken en spuugt het water met de nerftoppen in de hand van zijn moeder.
• Kūāṉ jhāṉknā en chātῑ chuānā: De moeder is verdrietig door het vertrek van haar zoon. De bruidegom moet zijn moeder troosten en haar beloven dat hij spoedig met zijn bruid terugkomt. De moeder drukt de hoofd van haar zoon tegen haar borst aan, als symbool dat ze hem voor het laatst als kind voedt.
• Vertrek van de barāt: De bruidegomsstoet. De stoet bestaat uit de bruidegom, zijn vader, de pandit en alle andere mannelijke familieleden en vrienden. Ze gaan naar het ouderlijke huis van de bruid toe waar de huwelijksvoltrekking zal plaatsvinden.
In het huis van de bruid worden ook de plechtigheden van mῑthā bhāt khilānā, kuṉwārpan uthānā, satnārāyan kathā en tilwān en cumāwan verricht. Met het bad en de aankleding van de bruid moet gewacht worden.
De bruiloft in het huis van de bruid
In het hindoeïsme wordt de bruiloft in 4 verschillende fasen opgedeeld:
1. De aankomst van de barāt:
Wanneer de barāt aankomt bij het huis wordt er vuurwerk afgestoken. De bruidegom en zijn bruidsstoet worden door de vader van zijn aanstaande, de pandit en andere mannelijke familieleden ontvangen en verwelkomd. Daarna verricht de bruidegom samen met de vader een vuuroffer om zo de god Ganesha tevreden te stellen. De getrouwde vrouwen uit de familie eren de bruidegom. De moeder van de bruid begint als eerste hiermee. Ze komt aangelopen met een schaaltje waarin een brandend lichtje, deegballetjes, bloemen en rijst in bevinden. Ze draait de schaal met het licht om naar het gezicht van de bruidegom, geeft de bruidegom en de bruidjonker een geschenk en gooit met enkele deegballen in de richting van de gasten.
2. De bruid alleen in de māṉro:
Daarna verlaat de bruid de māṉro en begeeft ze zich terug naar binnen. Traditioneel mag zij een bad nemen met water dat vermengd is met het water dat de bruidegom mee heeft genomen.
Na het bad wordt nog een offerceremonie gehouden ter ere van de goden Ganesha, Gauri en de negen planeten. De bruid krijgt van haar schoonvader een grote mand met geschenken. Van de oudste broer van de bruidegom krijgt ze een ketting van zijdedraad. Hij doet deze bij haar om zonder haar hierbij aan te raken. De pandit vertelt hem dat hij de bruid nooit mag aanraken tenzij het een noodgeval is. Na alle rituelen pakt de pandit van de bruid de geschenken uit.
3. De bruidegom alleen in de māṉro:
Het huwelijksbankje wordt door de bruidegom vereerd. Dit is een bankje waarop later de bruid en de bruidegom zullen plaats nemen. De bruidegom vertrekt uit de janwas naar de māṉro toe, waar hij ontvangen wordt door de vader van de bruid. Ondertussen wordt het vuur aangestoken dat nodig is voor de offerande om de huwelijksvoltrekking waar te maken.
4. De bruid en de bruidegom samen in de māṉro
Als eerste voegt de bruid zich bij de priester onder het baldakijn. Een broer van de bruidegom, in de regel de oudste, geeft een geschenk aan de bruid en hangt een koord, meestal van gouddraad, om haar hals of aan haar arm. Dit ritueel heet de dhag-path. Vanaf dan treedt hij op als haar beschermer in deze huwelijkse staat.
In de māṉro maakt de bruid haar teken van dankbaarheid duidelijk door de offeranden in het vuur te werpen. Zij doet dit zittend met haar gezicht naar het oosten. Zij wacht op haar toekomstige echtgenoot die net als de zon zal rijzen en glans en geluk zal brengen in het leven. De bruid nodigt doormiddel van de pandit de bruidegom uit om ook onder de baldakijn plaats te nemen. De bruid geeft een bloemenkrans en het huwelijksbankje als verwelkoming. De vader verwelkomt de vader door hem symbolisch de voeten te wassen met een scheutje water.
Het bruidspaar gaat vervolgens tegenover elkaar zitten. De bruid met haar gezicht naar het westen en de bruidegom met zijn gezicht naar het oosten. De bruidegom krijgt een glas water aangeboden om symbolisch zijn mond te reinigen voor het uitspreken van de mantra’s. Daarna krijgt hij een mengsel van honing, yoghurt en geklaarde boter. Dit roert hij tot een massa en sprenkelt duppeltjes in de vier windstreken en drie keer omhoog. De rest van het mengsel wordt in drie gelijke delen verdeeld. Dit betekent dat hij voortaan niet enkel meer voor zichzelf dingen verdient. Hij moet bedenken dat anderen van hem en zijn vrouw afhankelijk zijn. Tijdens de heilige teksten drinkt de bruidegom de rest van het mengsel op.
Vervolgens gaat de bruid rechts van de bruidegom op het huwelijksbankje zitten. De bruid was al eerder begonnen aan de offerdienst en nu gaan ze samen verder. De bruidegom neemt de rechterhand van de bruid vast en legt zeven geloften af, waarna hij haar vraagt hem tot haar man te nemen. Nadat de bruid 'ja' gezegd heeft, legt zij ook geloften af. Na de geloften volgt de rondgang rond het offervuur. Het bruidspaar zeggen samen in het Sanskriet: 'kom, laten wij huwen, mogen wij in liefde vereend, stralend en welgezind, vele jaren leven'. Dan draaien de bruid en bruidegom hun gezicht naar het oosten en leggen nog een gelofte af: 'Geachte aanwezigen, in het bijzijn van u allen verklaren wij, dat wij elkaar volkomen vrijwillig hebben aanvaard als man en vrouw en wij beloven, dat wij ons met innige liefde voor elkaar het huwelijk zullen beleven, tot de dood ons scheidt.' Daarna lopen ze samen voor de derde keer rond het vuur. Er komen nog vier rondgangen waarbij de bruid drie keer voorop loopt. Een jongere broer van haar schept telkens lawa op een nap die zij in haar hand houdt. Die lawa gooit zij elke keer opnieuw in het vuur. Bij de laatste rondgang loopt de bruidegom voorop.
Wanneer de het paar klaar is met de rondgangen, gooien ze de rest van de lawa in het vuur. Het uiteinde van de schoudersjaal of sjerp van de bruidegom wordt vastgemaakt aan het einde van de sari of sluier van de bruid. Dit staat symbool voor de verbondenheid tussen de twee. De uiteindes worden aan elkaar vastgeknoopt terwijl de priester spreuken uitspreekt die geluk en voorspoed moeten brengen.De bruidegom maakt dan het haar van de bruid een beetje los. Dit betekent dat zij nu samen de huwelijkse staat zijn ingegaan.
Ze zetten beiden zeven stappen in noordoostelijke richting, de richting van de Poolster. Bij elke stap spreekt de dulha de toepasselijke mantra uit:
Stap 1: Voor wensvervulling moge Vishnu u geleiden
Stap 2: Voor kracht moge Vishnu u geleiden
Stap 3: Voor rijkdomvermeerdering moge Vishnu u geleiden
Stap 4: Voor geluk moge Vishnu u geleiden
Stap 5: Voor vee- uitbreiding (kan beschouwd worden als huishoudelijk voorspoed) moge Vishnu u geleiden
Stap 6: Voor de jaargetijden moge Vishnu u geleiden
Stap 7: Om vriend (in), wees zevenschredig, wees mij toegewijd moge Vishnu u geleiden
De poolster en de zon zijn nu getuigen van het huwelijk. Om hun huwelijk te bezegelen zetten de bruid en bruidegom de rechtervoet vooruit waarna ze de linkervoet aanschuiven. De bruid geeft haar zegen aan de bruidegom en besprenkelt. Een jongere broer van de bruidegom doet dit ook. Hij wordt de vertrouwensman van de bruid in de tijd die voor haar ligt.
Ze raken elkaars hartstreek aan en hij legt zijn hand op haar voorhoofd om zo zijn zegen te geven. Het komt ook voor dat de man op dit moment van het ritueel bij zijn vrouw op de haarscheiding een vermiljoen poeder aanbrengt. Het rode poeder op de scheiding betekent dat de vrouw getrouwd is. Het is geen religieuze handeling, maar een door velen gevolgde traditie.
5.3.2. Kledij
Bruidegom: De bruidegom krijgt een jorā jāmā aan. Dit is een geelkleurige pak. Geel symboliseert geluk, leven, energie en creativiteit. Om zijn hoofd wordt een gele tulband gewikkeld, waarop later de maur, een versierde kroon, zal komen. Daarna worden zijn nagels geknipt en schilderen ze de voeten rood van de bruidegom.
Bruid: De voeten de bruid worden versierd met meheni, henna. Volgens de traditie wordt de bruid in een rood en goude sari gehuld. Rood is de kleur van Devi, de vrouwelijke openbaring van het Goddelijke. Rood staat ook voor vruchtbaarheid en voorspoed. De bruid krijgt ook nog een sluier die in de rituelen van toepassing.
Bruidjonker: De bruidjonker draagt net zoals de bruidegom een geel pak.
Bruidsboeket: Bij een Hindoestaanse bruiloft wordt tegenwoordig meer en meer bruidsboeketten gedragen. De meest gebruikte kleuren zijn rood,wit of roze,paars.
5.4. Na het huwelijk
Nadat het huwelijksritueel voltooid is, gaat het bruidspaar naar de kohabar. De kohabar is een kamer waar de beelden van goden en de heiligdommen van de familie worden bewaard gedurende de huwelijksperiode. De moeder van de bruid komt binnen en vraagt aan de bruidegom om zijn kroon aan haar af te staan. In ruil voor zijn kroon krijgt hij geld of een geschenk. De kroon en de heiligdommen blijven in de kohabar tot het echtpaar met de stoet vertrekt.
Vervolgens eet het echtpaar in de kohabar zoet, zuur en zout eten. Dit ritueel benadrukt dat zij samen door dik en dun, in voor- en in tegenspoed door het leven zullen gaan. Daarna spelen ze spelletjes die de zusters en schoonzussen hebben verzonnen. De spelletjes zijn bedoeld om het ijs te breken en om de spanning weg te nemen. Één van de spelletjes is bv. dat ze de armband van de bruid in de lucht gooien. De bruidegom en de bruiden moeten om ter eerst vangen. Wie op het einde de armband het meest heeft gevangen, wordt de baas in huis.
Samen met bruidsstoet vertrekt het echtpaar naar de woning van de ouders van de bruidegom. Bij aankomst daar ontvangt de moeder van de bruidegom het echtpaar. Ze schenkt in het bijzonder veel aandacht aan de bruid die doelahin wordt genoemd. Na de ontvangst mag de doelahin binnenkomen. Bij de deuropening ligt en thali met sindhoer . Naast de thali staat de lota met rijst. De bruid zet haar rechtervoet in de thali en plaatst de linkervoet naast de rechter. Volgens stapt zij met haar rechtervoet uit de thali en stopt ze de lota omver.
De schoonmoeder verwijdert de sluier van de doelahin en geeft haar een geschenk. Daarna volgt de schoonvader en vervolgens maken andere huis- en familiegenoten kennis met de bruid. Bij dit gebruik ontvangt de bruid geschenken. De volgende dag gaat de bruid terug naar haar ouderlijk huis om haar persoonlijke spullen te komen halen. Rond een week komt de bruidegom met enkele dichte familieleden de bruid ophalen. Dit afsluitingsritueel heet bidabidaai. Wanneer zij vertrekken, verhuist de bruid nu met al haar persoonlijke bezittingen.
6. Synthesetekst:
6.1. Verschillen:
Christendom Hindoeïsme
Mogen kiezen na hoeveel maanden/jaren verloofd zijn trouwen. Moeten minstens één jaar verloofd zijn
Één dag een groot feest Vieren zeven dagen feest
Bruidsjurk in een zachte kleur (licht roze, wit, licht blauw) Sari in rood en goud
Openingsdans Stappen samen rond het vuur
Bruidegom draagt niet op zijn hoofd Man draagt een kroon
Geen henna op de bruid Bruid wordt versierd met henna
6.2. Gelijkenissen:
Christendom Hindoeïsme
Hebben een bruidsboeket Bruidsboeket
Priester Pandit
Uit de bovenstaande studie blijkt dat in beide religies men keihard zijn best doet om de volgende generatie alle kansen te geven. De uiteindelijke bedoeling is dat het nieuwe paar een vruchtbare toekomst mag tegemoet gaan. Een vruchtbare toekomst is een toekomst met kinderen en een behoorlijke levensstandaard. Heel veel elementen uit de natuur worden gebruikt om vooral de vernieuwing van de generaties te accentueren. We merken ook dat men via ingewikkelde rituelen de voortplanting naar een hoger niveau tilt. Slimme mensen (vroeger priesters of aanverwanten) hadden door dat de samenleving moest gestuurd worden omdat anders voortdurend chaos dreigde. In de natuur is het simpel, de sterkste mag zich voortplanten en dit leidt tot permanente strijd. Bij de mensen is dit meestal oorlog met genocide en verkrachtingen op grote schaal (VB IS) . Om dit te vermijden is het beter om iedereen een “geloof” aan te praten en de zaken via vaak indrukwekkende rituelen tot gemeengoed te maken. Vandaar dat we tussen beide religies overeenkomsten aantreffen die we op zo’n grote afstand niet zouden verwachten. “Hou jij ze dom” zei de notaris tegen de pastoor, “dan hou ik ze arm.”Deze uitspraak illustreert zeer mooi hetgeen ik hierboven beschreven heb. De intellectuelen uit die tijd wisten al hoe de vork aan de steel zat en hadden er alle belang bij dat via allerlei rituelen de opvolging van de generaties op een rustige manier geschiedde. We merken ook dat de nieuwe partners voor hun huwelijk eigenlijk permanent onder controle staan. Er zijn de bruidmeisjes en aanverwanten voor de hindoes. Iedereen is betrokken en dat zorgt voor een grote sociale controle. Voorhuwelijkse betrekkingen worden zo bijna onmogelijk. Bij de hindoes is er zelf een persoon die met voorspellingen over de sterren het huwelijk kan laten doorgaan of kan vernietigen. Het moet je maar overkomen dat derden beslissen over jouw toekomst. Ook bij ons was het schering en inslag dat moeders en vaders de priester contacteerden om te vragen of de andere partij wel goed genoeg was. Het trouwen binnen de eigen kaste is ook een fundamentele eis die opnieuw de belangen dient van zij die de lakens uitdelen. De toplaag weet zich op deze manier verzekerd van zijn bestaan want opklimmen op de sociale ladder wordt door de godsdienst verboden. Gelukkig is dit in het Westen nagenoeg niet meer het geval en kunnen we onze partner kiezen op basis van “Samen gelukkig” zijn.
7. Mijn standpunt:
Ik verkies het huwelijk van de christenen. Waarschijnlijk komt dit ook wel gedeeltelijk doordat ik vanaf mijn geboorte al een christen ben. Ik vind het zeer leuk dat de hindoes een kleurrijke bruiloft hebben, maar persoonlijk ga ik toch voor een ingetogen huwelijk met wat minder kleur. Als ik eerlijk ben, vind ik dat de hindoes te veel rituelen hebben om te trouwen. Ik verkies ook wel om bepaalde tradities en in stand te houden, maar het aantal van de hindoes gaat mijn petje te boven. Naar mijn gevoel schenken ze ook te veel aandacht aan het astrologische. Ik zou het zelf niet willen dat ik de persoon van wie ik hou verlies doordat onze sterrenbeelden volgens de priester niet bij elkaar zouden horen. Zeven dagen feesten is naar mijn mening ook een beetje te veel van het goede. Ik heb liever één dag feest en de overige 6 dagen rust om gewoon samen te zijn zonder verplichte rituelen uit te voeren.
Ik vind het hindoeïstisch huwelijk zeer aangenaam om naar te kijken, maar voor mij is het huwelijk bij het christendom nog altijd het mooiste en leukste.
8. Verloop van het onderzoek
Ik ben begonnen met het zoeken naar een thema dat ik graag wou bespreken. Omdat ik het huwelijk een zeer mooi sacrament vond, koos ik ook hiervoor. Toen had ik de taak om nog een andere godsdienst te kiezen waarmee ik het christendom zou kunnen vergelijken. Ik nam hiervoor een lijst met alle godsdiensten in de wereld. Ik werd aangesproken door het boeddhisme en het hindoeïsme. Uiteindelijk vond mijn gevoel het hindoeïsme leukste.
Ik ben begonnen met het internet af te zoeken naar informatie over het Christendom en over het Hindoeïsme. De interessante gegeven plaatste ik in een apart worddocument om het later makkelijk terug te vinden. Waar ik allemaal mijn informatie vandaan haalde is te vinden in het bronnenblad op het einde. Ik heb nog bij een paar mensen nagevraagd of ze iemand kende die in het hindoeïsme geloofd, maar helaas was er niemand.
Een paar dagen later was het verslag af.
9. Bronnen
9.1. Christendom
• https://herboldblog2.wordpress.com/tag/christelijk-huwelijk/
• https://herboldblog2.wordpress.com/2016/11/16/de-rol-van-man-en-vrouw-in-het-huwelijk/
• https://nl.wikipedia.org/wiki/Kerkelijk_huwelijk
• http://www.kutsalkitap.nl/zuilen/vragen.html#feest
• http://www.lecavzw.be/tradities/rituelen/christelijk-huwelijk
• http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/33419-tradities-bij-een-huwelijk-van-aanzoek-tot-ondertrouw.html#het-trouwaanzoek
•
• http://opusdei.org/nl-nl/article/verloving-en-christelijk-leven/
9.2. Hindoeïsme
• http://www.trouweninderegio.nl/artikel-trouwen-en-het-hindoeisme/
• http://www.lecavzw.be/tradities/rituelen/hindoeistisch-huwelijk
• http://www.thailand-info.be/thailandtrouwenceremonieel.htm
• https://nl.wikipedia.org/wiki/Hindoehuwelijk
• http://www.viwah.nl/home.html?ID=5
• http://www.hindoedharma.nl/hindoegids/vivaah/
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden