Vliegtuigen in WO II

Inleiding In de tweede wereld oorlog werden veel vliegtuigen gebruikt. Vliegtuigen werden gebruikt omdat ze bijvoorbeeld wendbaar snel en ongezien waren. Er waren verschillende soorten vliegtuigen die ingezet werden. Zo heb je bijvoorbeeld: Bommenwerpers
Jagers
Verkenners
Transportvliegtuigen
Lesvliegtuigen
De bommenwerpers werden natuurlijk ingezet om gebieden te bombarderen. Deze vliegtuigen moesten dus vrij snel zijn om tegenaanvallen te voorkomen. De jagers werden ingezet om....... De verkenners werden ingezet om gebieden te verkennen of er ook opvallend vreemde dingen waren, en natuurlijk of alles veilig was.De verkenners moesten dus stil zijn, en niet opvallen. De transportvliegtuigen werden zoals verwacht ingezet om voorwerpen, bemanning en voedselpakketten te vervoeren naar bijvoorbeeld een legerkamp. Deze vliegtuigen moesten dus vrij groot zijn om in 1 keer zoveel mogelijk te vervoeren. Als laatste zijn er nog de lesvliegtuigen je verwacht het niet maar deze werden dus ook in de oorlog ingezet. Ze werden bijvoorbeeld gebruikt om piloten op te leiden. Deze vliegtuigen moeten dus een dubbele besturing hebben en het is niet erg als ze opvallen want ze blijven natuurlijk vliegen in een veilig gebied. De eerste 3 vliegtuigen zijn eigenlijk het belangrijkste want met deze vliegtuigen kan je aanvallen, dreigen, en verkennen. De twee andere zijn natuurlijk ook heel belangrijk maar zonder deze 2 kan je ook wel een oorlog winnen. Op de bommenwerper, de jagers en de verkenners gaan we nu dus dieper in. Hierbij geven wel van deze drie soorten ook een voorbeeld. Dit voorbeeld bevat ook technische gegevens zodat we uit kunnen leggen waarom juist die drie vliegtuigen zijn ingezet voor die opdracht. De Bommenwerper Model 299

In 1934 had het U.S. Army Air Corps de specificaties opgesteld voor een middelzware bommenwerper, welke bij voorkeur een afstand kon overbruggen van 3540 km met een snelheid tussen de 322 km/u en de 402 km/u. Boeing, bouwde een toestel dat qua ontwerp paste tussen haar modellen 214 en 246. Deze later B-9 genoemde bommenwerper bleek de geëiste specificaties niet te kunnen halen. De ontwerpers begrepen dat ze groter moesten bouwen en meer dan twee motoren moesten gebruiken. Een drie motorig ontwerp werd afgewezen en men ontwierp een voor die tijd gigantisch toestel met vier motoren. Het was meteen het grootste vliegtuig ooit gebouwd in de Verenigde Staten. In juni 1934 resulteerde dit in ontwerp model 299. Het vliegtuig was bedoeld voor een bemanning van 8 personen, maximaal 2177 kg aan bommenlast en had een bereik van 4990 km. Technische gegevens: Model: Boeing Y1B-17
Taak: Bommenwerper
Bemanning: 6
Afmetingen: Spanwijdte: 31,63 m
Vleugeloppervlak: 131,92 m2
Lengte: 20,65 m
Hoogte: 5,59 m
Gewicht: Leeggewicht: 12543 kg
Geladen gewicht: 20946 kg
Prestaties: Max. snelheid: 412 km/u
Kruissnelheid: 368 km/u
Bereik: 965 km
Motor: 4 Wright R-1820-39 Cyclone motoren met een vermogen van 1000 pk elk. Bewapening: vijf 7.62 mm machinegeweren in de neus, buik en in de zijkant
Productie: 13
Waarom werd dit vliegtuig ingezet in de W.O. II
Dit type vliegtuig werd als bommenwerper gebruikt vanwege haar grote draagoppervlak. Hierdoor konden er vele bemanningsleden en munitie in. Doordat het zo’n zwaar vliegtuig is, kon dit vliegtuig niet zo superlang vliegen. Haar bereik was dan ook niet meer dan 965 kilometer. Haar spanwijdte was 31,65 meter. Waardoor ze dus goed in evenwicht kon blijven tijdens het bombarderen van hun doelen. De bommenwerpers waren ideaal voor het vernietigen van vijanden. Ze hadden namelijk de beste bewapening. Dit is de boeing Y1B-17 in actie De verkenner Dit is een duidelijk voorbeeld van een verkenningsvliegtuig, omdat dit vliegtuigje, van Nederlandse afkomst, alléén de opdracht kreeg om te verkennen en dat niet functioneerde als ambulance of verbindingsvliegtuig. Dit vliegtuigje heet “De Koolhoven FK-52” De Koolhoven FK-52 was een Nederlands product en eigenlijk door Koolhoven ontworpen als opvolger voor de Fokker C.V (C-5) van de Nederlandse LuVa. Het was een dubbeldekker met een vast onderstel en een ruime cockpit. De Bristol Mercury motor dreef een driebladige propeller aan. De eerste vlucht vond plaats in februari 1937. Nederland had echter geen interesse voor het vliegtuig. Het prototype (PH-AMZ) verongelukte in 1937 bij een demonstratie voor de LuVa op Soesterberg. Omdat Koolhoven het toestel wel graag wilde verkopen bouwde de fabriek zelf meerdere exemplaren. In 1938 kwam de PH-ASW klaar, gevolgd door de PH-ASX en PH-ASY. Het jaar daarop volgend rolden de PH-ASZ en PH-ATA uit de fabriek. Ze bleken onverkoopbaar. De slechte vliegeigenschappen zorgden ervoor dat de vliegtuigen niet erg populair waren bij de Finse piloten. Technische gegevens: Model: Koolhoven FK-52

Taak: Verkenner
Bemanning: 2
Afmetingen: Spanwijdte: 9,80m
Lengte: 8,25m
Hoogte: 3,30m
Vleugeloppervlak: 28,40 m2
Gewicht: Leeggewicht: 1650 kg
Geladen gewicht: 2500kg
Prestaties: Maximumsnelheid: 370 km/u
Kruissnelheid: 308 km/u
Plafond: 9200 m
Bereik: 1130 km
Motor: Bristol Mercury VIII met een vermogen van 840 pk
Productie: 6 Stuks
Waarom werd dit type gebruikt om te verkennen. Een verkenningsvliegtuig moet oog kunnen vliegen en lang in de lucht kunnen blijven. En hij mag niet opvallen. De Koolhoven FK-52 is klein want hij heeft en spanwijdte van 9,80 m. De hoogte en lengte van het vliegtuig zijn ook klein. Hierdoor valt hij dus niet op. Hij kan lang vliegen want zijn bereik is 1130 km. In vergelijking tot de bommenwerpers is dat vrij veel. Het nadeel van dit vliegtuigje is dat hij niet snel kan vliegen maar dat is ook wel logisch want hij moet natuurlijk wel alles goed kunnen verkennen. De Jager De Supermarine Spitfire wordt wel het meest legendarische toestel uit de Tweede Wereldoorlog genoemd. Deze betiteling heeft hij voornamelijk te danken aan de rol die deze vliegtuigen vaak wordt toebedeeld tijdens de Slag om Engeland. In deze luchtoorlog trachtte de Duitse Luftwaffe voor eens en altijd af te rekenen met de R.A..F. (Royal Air Force). Alhoewel de Spitfire tot één van de beste vliegtuigen uit WO2 kan worden gerekend, wordt de rol tijdens die slag om Engeland veelal zwaar overdreven. Het toestel was voor beginnende piloten moeilijk te vliegen. Vooral bij het opstijgen en landen verongelukte veel Spitfire. Het kon zonder problemen harde landingen doorstaan, waardoor het dan ook vaak werd ingezet op vliegvelden waar de landingsbanen niet al te vlak waren aangelegd. De oorsprong van dit toestel is terug te brengen op de door R.J. Mitchell opgedane ervaringen met het ontwerpen van vliegtuigen voor de beroemde Schneider Cup. De door hem ontworpen S-6B won deze cup in 1931 en vestigde een nieuw wereldrecord met 650 km/u. Vanuit dit toestel werd uiteindelijk een jachtvliegtuig ontworpen, de Supermarine 300, welke in 1935 werd gepresenteerd aan het Britse Luchtvaartministerie. Op basis van dit ontwerp werd een prototype gebouwd, dat op 5 maart 1936 aan zijn proefvluchten begon. Rond juni 1941 kwamen de eerste toestellen uit de fabriek rollen

Ze bleken echter ideaal te zijn voor het aanvallen van vijandige vliegtuigen en daar is deze versie dan ook veelvuldig voor ingezet. Technische gegevens: Model: Supermarine Spitfire Mk. V
Taak: JachtvliegtuigJachtbommenwerper
Bemanning: 1
Afmetingen: Zie Mk. I
Gewicht: Leeggewicht: 2295 kg
Geladen gewicht: 3075 kg
Prestaties: Max. snelheid: 664 km/u
Kruissnelheid: km/u
Plafond: 12000 m
Bereik: 1150 km, met tanks 1820 km
Motor: Rolls Royce Merlin 45 met een vermogen van 1460pk
of Rolls Royce Merlin 50 met een vermogen van 1498pk
Bewapening: afhankelijk van het type vleugel en 250kg aan bommen. Productie: 6479 stuks
Waarom werd dit vliegtuig voornamelijk ingezet? Dit vliegtuig werd veelal ingezet vanwege haar hoge snelheid. Daardoor kon de spitfire de meeste vijandelijke bommenwerpers snel uitschakelen ofwel de bommen onschadelijk te kunnen maken. Dit vliegtuig heeft een hoge kruissnelheid, waardoor het met een hoge snelheid toch nog erg comfortabel was. Ook was zij erg wendbaar. Ze kon zich snel manoeuvreren in de meest moeilijke situaties. Het gevolg was dus dat dit vliegtuig erg handig was.