Inleiding
Het onderwerp dat wij hebben gekozen voor de praktische opdracht is Operatie Barbarossa. We hebben voor dit onderwerp gekozen omdat we hierover veel en goede informatie konden vinden. We wilden ook graag wat over Operatie Barbarossa te weten komen, omdat we het raar vonden dat Hitler, ondanks het Molotov-Von Ribbentroppact, toch de Sovjet-Unie aanviel.
We hebben vier deelvragen en een hoofdvraag bedacht, namelijk:
Deelvragen:
- Waarom wilde Hitler de Sovjet-Unie veroveren?
- Wat waren de gevolgen van Operatie Barbarossa en de Duitse bezetting voor de Sovjetbevolking, het Sovjetleger en het Duitse leger?
- Waarom was het Sovjetleger slecht gemotiveerd om te vechten?
- Met welke problemen kreeg het Duitse leger te maken?
Hoofdvraag:
Waarom was Operatie Barbarossa mislukt?
Hoofdstuk 1: Waarom wilde Hitler de Sovjet-Unie veroveren?
Er zijn een aantal redenen waarom Hitler de Sovjet-Unie wilde veroveren:
1. Het communisme is aartsvijand nummer één
Een reden waarom Hitler de Sovjet-Unie wilde aanvallen was dat de Sovjet-Unie communistisch was. Hitler had een hekel aan het communisme.
2. Deelneming van de Sovjet-Unie aan oorlog met het Verenigd Koninkrijk
Hitler vermoedde dat het Verenigd Koninkrijk zo hardnekkig standhield, omdat het hoopte op deelneming van de Sovjet-Unie aan de oorlog. Door die deelneming van de Sovjet-Unie zelf te forceren, door meteen de Sovjet-Unie te vernietigen zou het Verenigd Koninkrijk vanzelf vrede met Duitsland sluiten. 3. Snel groeiende militaire kracht van het Sovjetleger
Hitler was erg angstig over de snel groeiende militaire kracht van het Sovjetleger. Hitler was en bleef geneigd om de volle waarheid daarover te verdringen, maar hij besefte toch dat het in 1942 te laat zou zijn om de Sovjet-Unie aan te vallen. 4. Rassenstrijd
Er zou volgens Hitler een samenleving moeten komen waarin de Germaanse “Übermensch” zich superieur kon betonen. Dat kon alleen als hij zich eenmaal had losgemaakt van het zieke joods-christelijke ideaal van de naastenliefde. Als goede oefening in de gewenste hardheid werd het officiële oorlogsdoel de totale uitroeiing van het "joodse ras", de communisten en de volledige stedelijke bevolking (dit laatste door uithongering). Zo kon een ideale samenleving geschapen worden waar een elite van Germaanse kolonisatoren heerste over een onderlaag van barbaarse Slavische “Untermenschen”, en die minder verweekt en verburgerlijkt zouden zijn, en vooral blijven, dan het Duitse moederland. 5. Lebensraum
Hitler zag de verovering van “Lebensraum” (levensruimte) als dé oplossing voor het in zijn ogen grote probleem van een overbevolking in Duitsland. Die “Lebensraum” lag volgens Hitler in de Sovjet-Unie en deze mocht omdat, op aarde het recht van het sterkste volk zou gelden, met geweld worden veroverd door de Duitsers. 6. Grondstoffen
Duitsland was afgesneden van vele belangrijke grondstoffen, zoals olie bijvoorbeeld. Hitler vond dat het beter was om zelf die belangrijke grondstoffen te bezitten dan afhankelijk te zijn van Stalins aalmoezen (in de vorm van leveranties van graan en olie). Hoofdstuk 2: Wat waren de gevolgen van Operatie Barbarossa en de Duitse bezetting voor de Sovjetbevolking, het Sovjetleger en het Duitse leger? De Duitse bezetting en operatie Barbarossa kostten alleen al aan 13 miljoen Sovjetburgers het leven. Massa’s mensen gingen dood doordat Hitler noch Stalin weinig respect had voor de levens van de mensen over wie zij regeerden. Ook hadden ze geen aandacht voor de mensen die de oorlog meemaakten. Ze handelden zeer onmenselijk, de een nog onmenselijker dan de ander. Daardoor kwam het ook dat er zoveel mensen werden vermoord: burgers, soldaten, buitenstanders het maakten niet uit alles moest vernietigd worden, volgens beiden partijen. En zo snel mogelijk vonden Hitler en Stalin. In het oosten van Oekraïne verhongerden niet alleen duizenden burgers, ze werden ook vermoord, tijdens de Duitse bezetting van Charkov. De Sovjetbevolking
Bij het verdedigen van steden waren het niet alleen mannen die meevochten, ook vrouwen vochten mee. Dit was voor de Duitse soldaten helemaal nieuw. Dit is wat een Duitse soldaat zei over een aanval van de Sovjetvrouwen: “Op een ochtend zagen we een tamelijk breed front van Russische uniformen op ons af komen. Toen ze dichterbij kwamen, zag ik dat het een bataljon van vrouwen was. Dat was een volkomen nieuwe ervaring. Toen de eersten op zo’n 30 meter afstand waren gaf ik bevel om te schieten. Twee zware machinegeweren die alles in de omtrek neermaaien: vreselijk. Die arme vrouwen vlogen meteen de lucht in. Ze sneuvelden bij bosjes. De achtersten klommen over de voorsten, en wij maar schieten. De aanval werd afgeslagen. Het was waanzin wat we deden. Ook waanzin dat zij ons aanvielen en wij hen. Allemaal complete waanzin.” Voor de bevolking, die niet meevocht, was de oorlog natuurlijk ook verschrikkelijk. Veel mensen kwamen om bij aanvallen van duikbommenwerpers. De meeste huizen in de Sovjet-Unie waren van hout gemaakt. Duikbommenwerpers bombardeerde daarom de steden brandbommen. Dit is wat Lenina Mazja, een Sovjetburger, zei over een bombardement op de stad waar zij woonde: “Op 21 Juli 1941 viel de Luftwaffe Moskou aan. Ze bombardeerden de hele stad. Honderd meter van ons raam explodeerde een bom. Ik zag mijn bed van de ene muur naar de andere schuiven. Een paar minuten later hoorde ik een vreselijke knal. Er zal een bom op het kleine kamertje gevallen zijn, dacht ik. Ik ging erheen en zag dat het hele plafond naar beneden was gekomen. In Juli, Augustus, September en Oktober heerste er grote paniek. Steeds ging het luchtalarm af. Men joeg ons als vee, als ik het zo zeggen mag, de metro in, en daar stonden van die ligstoelen, die je ook wel op het strand ziet. En daar lagen we op. Dat kun je zien op foto’s die toen gemaakt zijn. Ik weet echt niet meer hoe ik over de Duitsers dacht. Het was natuurlijk wel zo… hoe zal ik het zeggen… dat ik me afvroeg waarom ze ons aanvielen. Waarom toch deze oorlog? Omdat de meeste huizen in Moskou van hout waren, gebruikten de Duitsers special brandbommen. Voordat die hun effectieve werk deden, was er nog even tijd. We klommen de daken op. Dat was voor ons heel makkelijk. En die brandbommen gooiden we naar beneden. Het was heel eng, want die dingen draaiden heel snel rond. Je kreeg ze heel moeilijk te pakken. Later werden we er wel handiger in.“ Het Sovjetleger
Het Sovjetleger leed enorme verliezen. De soldaten werden niet alleen vermoord veel soldaten werden ook gevangen genomen. De omstandigheden in gevangenschap waren vreselijk. Dit is wat Grigorij Cholnij, een Russische krijgsgevangene, zei over de omstandigheden in gevangenschap:
”Men at mensenvlees. We vonden lijken van gevangenen die helemaal waren verminkt. Men had er stukken uit gesneden. Ze hadden stukken vlees uit de lichamen gesneden. Verder wil ik er niet over praten. Het was verschrikkelijk.”
Het Duitse leger
Veel Duitse soldaten kwamen om in de Russische winter. Dit kwam voornamelijk doordat het zo koud was. De soldaten hadden overdag hard gevochten en getranspireerd, maar omdat het zo koud was koelde ze ’s nachts snel af. Het gevaar van bevriezing was dan ’s nachts het grootst. Veel Duitse soldaten waren hier helemaal niet op voorbereid. Ze waren erg teleurgesteld en boos, dat de leiding de manschappen bij zulke lage temperaturen nog liet aanvallen. Hoofdstuk 3: Waarom was het Sovjetleger slecht gemotiveerd om te vechten? “We hoeven alleen de deur in te trappen en het verrotte bouwwerk stort in.” Dit is wat Adolf Hitler zei over de Duitse aanval op de Sovjet-Unie, Operatie Barbarossa. Hitler had blijkbaar weinig vertrouwen in de prestaties van het Sovjetleger. Door een aantal mislukte missies van het Sovjetleger, leek het net als of het Sovjetleger een bij elkaar geraapte roversbende was. Een van die mislukte missies van het Sovjetleger, was de aanval op Finland. Het Finse leger stelde niet veel voor, niet qua tactiek of materiaal, maar qua hoeveelheid manschappen. Het Sovjetleger was vele malen groter dan het Finse leger, maar door de goede tactiek van het Finse leger en het slecht voorbereide en tactiekloze leger van de Sovjet-Unie, won het Finse leger verrassend. De tactiek van het Finse leger was namelijk dat het leger was opgesplitst in kleinere groepjes. Die groepjes kwamen een voor een uit het bos en schoten een paar keer op het Sovjetleger. Daarna verdwenen ze weer in het bos. Het Sovjetleger had helemaal geen tactiek doordat de legertop voor een groot deel was uitgemoord tijdens het Terreur van Stalin. Het Sovjetleger was slecht bewapend. Er waren wel al plannen voor nieuwe, verbeterd wapens, maar van die nieuwste types was nog weinig afgeleverd. Men moest het doen met de lichte T-26 lichte tanks en T-28 medium tanks, terwijl de T-35 zware (meer effectievere) tank al niet meer werd geproduceerd. Dit is een plaatje van de T-26 lichte tank
De soldaten van het Sovjetleger hadden slecht en verouderd materiaal, geen goede aanvalstactiek, de legertop van het Sovjetleger was uitgemoord en bovendien leden het
Sovjetleger verschrikkelijke verliezen bij
Dit is een plaatje van de T-28 medium tank militaire missies. Dit werkten niet erg motiverend op de soldaten van het Sovjetleger. Dat zorgde er weer voor dat het Sovjetleger niet goed presteerden. Dit was in het voordeel van Hitlers leger. Hoofdstuk 4: Met welke problemen kreeg het Duitse leger te maken? Hitler zette eind augustus 1941 de opmars naar Moskou stil, om de Oekraïne, het Donetzbekken,de Kaukasus en Leningrad te kunnen veroveren. Het centrale korps moest vooral tankkorpsen afstaan. De opmars zou een maand gestopt blijven, maar Leningrad zou ondanks 900 dagen belegering zich nog niet overgeven. Dat was de eerste fout die Hitler maakte in zijn aanval op de Sovjet-Unie. Op 29 oktober 1941 kwam de eerste sneeuw. Dat was bijzonder vroeg. Eerst was de sneeuw vermengd met regen, waardoor de wegen een modderpoel werden en waardoor de transport van troepen, materiaal enzovoort veel langzamer ging. Daarna kwam de kou, waarbij de thermometer herhaaldelijk beneden -40° C en soms beneden -50° C kwam. De eerste soldaten bevroren. De herbegonnen opmars naar Moskou liep vast. Het water in de ketels van de Duitse stoomlocomotieven bevroor, waardoor de bevoorrading van de Duitse troepen moeilijker werd. De smeerolie van geschut en lichte wapens werd stijf waardoor de wapens niet meer werkten. Onder de tanks moesten vuren worden gestookt om te voorkomen dat de motoren bevroren en barstten. Die vuren waren ’s nachts natuurlijk erg goed zichtbaar en waren daardoor uitstekende richtpunten voor het Sovjetleger. Door de gebreken aan rantsoen werden door de soldaten paarden gegeten. Het Duitse leger kwam veel te kort. De precies passende laarzen veroorzaakten bevriezingen aan de voeten. Het Duitse leger was niet uitgerust met winterkleding, dat kostte vele duizenden het leven. Het Sovjetleger daarentegen was dit keer een goed uitgerust leger, die in bontjassen, mutsen en gevoerde viltschoenen onzichtbaar waren door de witte camouflagekleding. Het Sovjetleger kon hun vijand zo dus makkelijk besluipen en doodden. Hoofdstuk 5: Waar werd het Duitse leger verslagen? Eind juli 1942 telt het Sovjetfront nabij Stalingrad 187.000 manschappen, 360 tanks, 337 vliegtuigen en 7.900 kanonnen en mortieren. Daar tegenover staan 250.000 vijandelijke soldaten, ongeveer 740 tanks, 1.200 vliegtuigen en 7.500 kanonnen en mortieren. In die zomer lanceren de Duitsers, gesteund door Roemeense, Hongaarse en Italiaanse divisies, een tweede groots offensief en rukken op in de Kaukasus en naar de Wolga, richting Stalingrad. Vanaf augustus wordt er verbeten gevochten voor elke straat, elk huis, elke verdieping, zelfs elke kamer want luchtafweer, antitankwapens, raketwerpers en mitrailleurs zijn overal in de stad verspreid. Het station bijvoorbeeld verandert dertien keer van bezetter. Bevolking en soldaten voeren op massale schaal een stadsguerrilla. De Sovjets hadden de tactiek geleerd en uitgewerkt tijdens de Spaanse burgeroorlog. Zo wordt het puin van de bombardementen soms wel en soms niet opgeruimd zodat vijandelijke tanks en zwaar geschut moeilijk in de stad binnen kunnen en eigen bevoorradingslijnen toch open blijven. Overal duikt men in kelders, riolen, onderaardse grotten en gangen waar ook voorraad- en opslagplaatsen zijn aangelegd. Er wordt gevochten in verspreide en kleine groepjes die zo dicht mogelijk bij de fascisten blijven zodat de Duitsers niet meer durven bombarderen uit schrik de eigen troepen te raken. De grote meerderheid van de stadsbevolking van Stalingrad blijft ter plaatse en vecht mee, blijft werken in kapotgeschoten fabrieken en ateliers, zorgt voor de bevoorradingslijnen. De fascisten bereiken in september toch de Wolga en veroveren bijna de hele stad maar slagen er niet in de grote fabrieken die vlak aan de Wolga liggen in te nemen. Ze hebben klinkende en historische namen: Traktor, daar worden ‘s nachts de tanks worden gerepareerd, Barricade, Oktober. Het worden echte burchten en strategisch belangrijke bruggenhoofden voor het meerderheid van het Rode Leger dat zich achter de Wolga heeft moeten terugtrekken. Plannen
Op 12 september worden op het hoofdkwartier in Moskou de eerste plannen uitgewerkt voor een tegenoffensief van de Sovjets. Aanwezig zijn: opperbevelhebber Jozef Stalin, generaal Joekov, militair adjunct van Stalin, en generaal Vasilevsky. Beide laatsten worden ter plaatse gestuurd om alle aspecten grondig te onderzoeken maar geen woord te reppen over de plannen. Eind september komen ze opnieuw samen, wordt alles gepreciseerd en besloten. Stalin stuurt Joekov en Vasilevsky nogmaals terug naar het front met de opdracht: “Zonder ons plan bekend te maken moet u toch de mening trachten te weten te komen van de commandanten aan het front over de operaties die we willen lanceren.” Chroesjtsjov lanceerde in 1956 de groteske leugen die nu in de geschiedenisboekjes in West én Oost is overgenomen, dat Stalin de militaire operaties leidde... met een wereldbol in zijn bureau. In zijn memoires vertelt Joekov hoe Stalin zich zeer grondig informeert, de bevelhebbers persoonlijk kent op hun sterke en zwakke punten, de situatie aan de verschillende fronten op de voet volgt. Hoe hij de democratie ontwikkelt bij het nemen van besluiten, wat niet vanzelfsprekend is in een dergelijke oorlogssituatie!
Winteroffensief
In oktober-november 1942 lokken de Sovjets zoveel mogelijk Duitse troepen naar andere fronten door er systematisch kleinere offensieven te lanceren. Intussen krijgen de nazitroepen in Stalingrad geen mogelijkheid tot rust of hergroeperen. Het grootse tegenoffensief is met uiterste zorg voorbereid en verborgen gehouden. Tussen 1 en 19 november worden 160.000 soldaten, 10.000 paarden, 430 tanks, 600 kanonnen, 14.000 vrachtwagens en ongeveer 7.000 ton munitie naar het front nabij Stalingrad overgebracht. Per dag komen er 1.300 treinwagons toe. 27.000 vrachtwagens rijden af en aan. Let wel, november aan de Wolga betekent: modder, mist, sneeuw, storm. Na de oorlog moet de Duitse bevelhebber Jodl toegeven: “Wij hadden geen flauw idee van de sterkte van de Russen in deze streek. Voordien was er bijna niets en plots werd daar een aanval gelanceerd die een beslissende wending zou geven.” Het politieke voorbereidingswerk is al even zorgvuldig en diepgaand. Manoeïlski, de voorzitter van de Komintern, is sinds oktober ter plekke en leidt dit werk rechtstreeks in naam van het Centraal Comité. De eenheid, slagkracht en onverzettelijkheid om het fascisme een beslissende slag te bezorgen, van hoog tot laag in het Rode Leger, onder de bevolking en de partizaneneenheden, is de belangrijkste verklaring voor de Sovjetoverwinning. Op 19 november start het Sovjetoffensief. De Roemeense troepen die voor de nazi’s de eerste schok moeten opvangen, houden geen stand, worden omsingeld en geven zich over. Op 23 november bereiken de Sovjettroepen uit het noordwesten en deze uit het zuidoosten elkaar in een enorme tangbeweging rond de Duitse troepen. Begin december is deze tang een solide gesloten omsingeling: meer dan 300.000 soldaten zitten in de val. 50.000 van hen kunnen de komende weken nog uitbreken maar de rest raakt steeds verder afgesneden van het meerderheid van het Duitse leger dat zich westwaarts moet terugtrekken. Op 8 januari 1943 stellen de Sovjets aan generaal Paulus voor zich over te geven. Hij weigert. Drie weken en honderdduizend doden later, op 31 januari geeft Paulus zich toch over. Op 2 februari 1943 wordt in Stalingrad opnieuw de rode Sovjetvlag
Hitler vermoedde dat het Verenigd Koninkrijk zo hardnekkig standhield, omdat het hoopte op deelneming van de Sovjet-Unie aan de oorlog. Door die deelneming van de Sovjet-Unie zelf te forceren, door meteen de Sovjet-Unie te vernietigen zou het Verenigd Koninkrijk vanzelf vrede met Duitsland sluiten. 3. Snel groeiende militaire kracht van het Sovjetleger
Hitler was erg angstig over de snel groeiende militaire kracht van het Sovjetleger. Hitler was en bleef geneigd om de volle waarheid daarover te verdringen, maar hij besefte toch dat het in 1942 te laat zou zijn om de Sovjet-Unie aan te vallen. 4. Rassenstrijd
Er zou volgens Hitler een samenleving moeten komen waarin de Germaanse “Übermensch” zich superieur kon betonen. Dat kon alleen als hij zich eenmaal had losgemaakt van het zieke joods-christelijke ideaal van de naastenliefde. Als goede oefening in de gewenste hardheid werd het officiële oorlogsdoel de totale uitroeiing van het "joodse ras", de communisten en de volledige stedelijke bevolking (dit laatste door uithongering). Zo kon een ideale samenleving geschapen worden waar een elite van Germaanse kolonisatoren heerste over een onderlaag van barbaarse Slavische “Untermenschen”, en die minder verweekt en verburgerlijkt zouden zijn, en vooral blijven, dan het Duitse moederland. 5. Lebensraum
Hitler zag de verovering van “Lebensraum” (levensruimte) als dé oplossing voor het in zijn ogen grote probleem van een overbevolking in Duitsland. Die “Lebensraum” lag volgens Hitler in de Sovjet-Unie en deze mocht omdat, op aarde het recht van het sterkste volk zou gelden, met geweld worden veroverd door de Duitsers. 6. Grondstoffen
Duitsland was afgesneden van vele belangrijke grondstoffen, zoals olie bijvoorbeeld. Hitler vond dat het beter was om zelf die belangrijke grondstoffen te bezitten dan afhankelijk te zijn van Stalins aalmoezen (in de vorm van leveranties van graan en olie). Hoofdstuk 2: Wat waren de gevolgen van Operatie Barbarossa en de Duitse bezetting voor de Sovjetbevolking, het Sovjetleger en het Duitse leger? De Duitse bezetting en operatie Barbarossa kostten alleen al aan 13 miljoen Sovjetburgers het leven. Massa’s mensen gingen dood doordat Hitler noch Stalin weinig respect had voor de levens van de mensen over wie zij regeerden. Ook hadden ze geen aandacht voor de mensen die de oorlog meemaakten. Ze handelden zeer onmenselijk, de een nog onmenselijker dan de ander. Daardoor kwam het ook dat er zoveel mensen werden vermoord: burgers, soldaten, buitenstanders het maakten niet uit alles moest vernietigd worden, volgens beiden partijen. En zo snel mogelijk vonden Hitler en Stalin. In het oosten van Oekraïne verhongerden niet alleen duizenden burgers, ze werden ook vermoord, tijdens de Duitse bezetting van Charkov. De Sovjetbevolking
Bij het verdedigen van steden waren het niet alleen mannen die meevochten, ook vrouwen vochten mee. Dit was voor de Duitse soldaten helemaal nieuw. Dit is wat een Duitse soldaat zei over een aanval van de Sovjetvrouwen: “Op een ochtend zagen we een tamelijk breed front van Russische uniformen op ons af komen. Toen ze dichterbij kwamen, zag ik dat het een bataljon van vrouwen was. Dat was een volkomen nieuwe ervaring. Toen de eersten op zo’n 30 meter afstand waren gaf ik bevel om te schieten. Twee zware machinegeweren die alles in de omtrek neermaaien: vreselijk. Die arme vrouwen vlogen meteen de lucht in. Ze sneuvelden bij bosjes. De achtersten klommen over de voorsten, en wij maar schieten. De aanval werd afgeslagen. Het was waanzin wat we deden. Ook waanzin dat zij ons aanvielen en wij hen. Allemaal complete waanzin.” Voor de bevolking, die niet meevocht, was de oorlog natuurlijk ook verschrikkelijk. Veel mensen kwamen om bij aanvallen van duikbommenwerpers. De meeste huizen in de Sovjet-Unie waren van hout gemaakt. Duikbommenwerpers bombardeerde daarom de steden brandbommen. Dit is wat Lenina Mazja, een Sovjetburger, zei over een bombardement op de stad waar zij woonde: “Op 21 Juli 1941 viel de Luftwaffe Moskou aan. Ze bombardeerden de hele stad. Honderd meter van ons raam explodeerde een bom. Ik zag mijn bed van de ene muur naar de andere schuiven. Een paar minuten later hoorde ik een vreselijke knal. Er zal een bom op het kleine kamertje gevallen zijn, dacht ik. Ik ging erheen en zag dat het hele plafond naar beneden was gekomen. In Juli, Augustus, September en Oktober heerste er grote paniek. Steeds ging het luchtalarm af. Men joeg ons als vee, als ik het zo zeggen mag, de metro in, en daar stonden van die ligstoelen, die je ook wel op het strand ziet. En daar lagen we op. Dat kun je zien op foto’s die toen gemaakt zijn. Ik weet echt niet meer hoe ik over de Duitsers dacht. Het was natuurlijk wel zo… hoe zal ik het zeggen… dat ik me afvroeg waarom ze ons aanvielen. Waarom toch deze oorlog? Omdat de meeste huizen in Moskou van hout waren, gebruikten de Duitsers special brandbommen. Voordat die hun effectieve werk deden, was er nog even tijd. We klommen de daken op. Dat was voor ons heel makkelijk. En die brandbommen gooiden we naar beneden. Het was heel eng, want die dingen draaiden heel snel rond. Je kreeg ze heel moeilijk te pakken. Later werden we er wel handiger in.“ Het Sovjetleger
Veel Duitse soldaten kwamen om in de Russische winter. Dit kwam voornamelijk doordat het zo koud was. De soldaten hadden overdag hard gevochten en getranspireerd, maar omdat het zo koud was koelde ze ’s nachts snel af. Het gevaar van bevriezing was dan ’s nachts het grootst. Veel Duitse soldaten waren hier helemaal niet op voorbereid. Ze waren erg teleurgesteld en boos, dat de leiding de manschappen bij zulke lage temperaturen nog liet aanvallen. Hoofdstuk 3: Waarom was het Sovjetleger slecht gemotiveerd om te vechten? “We hoeven alleen de deur in te trappen en het verrotte bouwwerk stort in.” Dit is wat Adolf Hitler zei over de Duitse aanval op de Sovjet-Unie, Operatie Barbarossa. Hitler had blijkbaar weinig vertrouwen in de prestaties van het Sovjetleger. Door een aantal mislukte missies van het Sovjetleger, leek het net als of het Sovjetleger een bij elkaar geraapte roversbende was. Een van die mislukte missies van het Sovjetleger, was de aanval op Finland. Het Finse leger stelde niet veel voor, niet qua tactiek of materiaal, maar qua hoeveelheid manschappen. Het Sovjetleger was vele malen groter dan het Finse leger, maar door de goede tactiek van het Finse leger en het slecht voorbereide en tactiekloze leger van de Sovjet-Unie, won het Finse leger verrassend. De tactiek van het Finse leger was namelijk dat het leger was opgesplitst in kleinere groepjes. Die groepjes kwamen een voor een uit het bos en schoten een paar keer op het Sovjetleger. Daarna verdwenen ze weer in het bos. Het Sovjetleger had helemaal geen tactiek doordat de legertop voor een groot deel was uitgemoord tijdens het Terreur van Stalin. Het Sovjetleger was slecht bewapend. Er waren wel al plannen voor nieuwe, verbeterd wapens, maar van die nieuwste types was nog weinig afgeleverd. Men moest het doen met de lichte T-26 lichte tanks en T-28 medium tanks, terwijl de T-35 zware (meer effectievere) tank al niet meer werd geproduceerd. Dit is een plaatje van de T-26 lichte tank
De soldaten van het Sovjetleger hadden slecht en verouderd materiaal, geen goede aanvalstactiek, de legertop van het Sovjetleger was uitgemoord en bovendien leden het
Sovjetleger verschrikkelijke verliezen bij
Dit is een plaatje van de T-28 medium tank militaire missies. Dit werkten niet erg motiverend op de soldaten van het Sovjetleger. Dat zorgde er weer voor dat het Sovjetleger niet goed presteerden. Dit was in het voordeel van Hitlers leger. Hoofdstuk 4: Met welke problemen kreeg het Duitse leger te maken? Hitler zette eind augustus 1941 de opmars naar Moskou stil, om de Oekraïne, het Donetzbekken,de Kaukasus en Leningrad te kunnen veroveren. Het centrale korps moest vooral tankkorpsen afstaan. De opmars zou een maand gestopt blijven, maar Leningrad zou ondanks 900 dagen belegering zich nog niet overgeven. Dat was de eerste fout die Hitler maakte in zijn aanval op de Sovjet-Unie. Op 29 oktober 1941 kwam de eerste sneeuw. Dat was bijzonder vroeg. Eerst was de sneeuw vermengd met regen, waardoor de wegen een modderpoel werden en waardoor de transport van troepen, materiaal enzovoort veel langzamer ging. Daarna kwam de kou, waarbij de thermometer herhaaldelijk beneden -40° C en soms beneden -50° C kwam. De eerste soldaten bevroren. De herbegonnen opmars naar Moskou liep vast. Het water in de ketels van de Duitse stoomlocomotieven bevroor, waardoor de bevoorrading van de Duitse troepen moeilijker werd. De smeerolie van geschut en lichte wapens werd stijf waardoor de wapens niet meer werkten. Onder de tanks moesten vuren worden gestookt om te voorkomen dat de motoren bevroren en barstten. Die vuren waren ’s nachts natuurlijk erg goed zichtbaar en waren daardoor uitstekende richtpunten voor het Sovjetleger. Door de gebreken aan rantsoen werden door de soldaten paarden gegeten. Het Duitse leger kwam veel te kort. De precies passende laarzen veroorzaakten bevriezingen aan de voeten. Het Duitse leger was niet uitgerust met winterkleding, dat kostte vele duizenden het leven. Het Sovjetleger daarentegen was dit keer een goed uitgerust leger, die in bontjassen, mutsen en gevoerde viltschoenen onzichtbaar waren door de witte camouflagekleding. Het Sovjetleger kon hun vijand zo dus makkelijk besluipen en doodden. Hoofdstuk 5: Waar werd het Duitse leger verslagen? Eind juli 1942 telt het Sovjetfront nabij Stalingrad 187.000 manschappen, 360 tanks, 337 vliegtuigen en 7.900 kanonnen en mortieren. Daar tegenover staan 250.000 vijandelijke soldaten, ongeveer 740 tanks, 1.200 vliegtuigen en 7.500 kanonnen en mortieren. In die zomer lanceren de Duitsers, gesteund door Roemeense, Hongaarse en Italiaanse divisies, een tweede groots offensief en rukken op in de Kaukasus en naar de Wolga, richting Stalingrad. Vanaf augustus wordt er verbeten gevochten voor elke straat, elk huis, elke verdieping, zelfs elke kamer want luchtafweer, antitankwapens, raketwerpers en mitrailleurs zijn overal in de stad verspreid. Het station bijvoorbeeld verandert dertien keer van bezetter. Bevolking en soldaten voeren op massale schaal een stadsguerrilla. De Sovjets hadden de tactiek geleerd en uitgewerkt tijdens de Spaanse burgeroorlog. Zo wordt het puin van de bombardementen soms wel en soms niet opgeruimd zodat vijandelijke tanks en zwaar geschut moeilijk in de stad binnen kunnen en eigen bevoorradingslijnen toch open blijven. Overal duikt men in kelders, riolen, onderaardse grotten en gangen waar ook voorraad- en opslagplaatsen zijn aangelegd. Er wordt gevochten in verspreide en kleine groepjes die zo dicht mogelijk bij de fascisten blijven zodat de Duitsers niet meer durven bombarderen uit schrik de eigen troepen te raken. De grote meerderheid van de stadsbevolking van Stalingrad blijft ter plaatse en vecht mee, blijft werken in kapotgeschoten fabrieken en ateliers, zorgt voor de bevoorradingslijnen. De fascisten bereiken in september toch de Wolga en veroveren bijna de hele stad maar slagen er niet in de grote fabrieken die vlak aan de Wolga liggen in te nemen. Ze hebben klinkende en historische namen: Traktor, daar worden ‘s nachts de tanks worden gerepareerd, Barricade, Oktober. Het worden echte burchten en strategisch belangrijke bruggenhoofden voor het meerderheid van het Rode Leger dat zich achter de Wolga heeft moeten terugtrekken. Plannen
In oktober-november 1942 lokken de Sovjets zoveel mogelijk Duitse troepen naar andere fronten door er systematisch kleinere offensieven te lanceren. Intussen krijgen de nazitroepen in Stalingrad geen mogelijkheid tot rust of hergroeperen. Het grootse tegenoffensief is met uiterste zorg voorbereid en verborgen gehouden. Tussen 1 en 19 november worden 160.000 soldaten, 10.000 paarden, 430 tanks, 600 kanonnen, 14.000 vrachtwagens en ongeveer 7.000 ton munitie naar het front nabij Stalingrad overgebracht. Per dag komen er 1.300 treinwagons toe. 27.000 vrachtwagens rijden af en aan. Let wel, november aan de Wolga betekent: modder, mist, sneeuw, storm. Na de oorlog moet de Duitse bevelhebber Jodl toegeven: “Wij hadden geen flauw idee van de sterkte van de Russen in deze streek. Voordien was er bijna niets en plots werd daar een aanval gelanceerd die een beslissende wending zou geven.” Het politieke voorbereidingswerk is al even zorgvuldig en diepgaand. Manoeïlski, de voorzitter van de Komintern, is sinds oktober ter plekke en leidt dit werk rechtstreeks in naam van het Centraal Comité. De eenheid, slagkracht en onverzettelijkheid om het fascisme een beslissende slag te bezorgen, van hoog tot laag in het Rode Leger, onder de bevolking en de partizaneneenheden, is de belangrijkste verklaring voor de Sovjetoverwinning. Op 19 november start het Sovjetoffensief. De Roemeense troepen die voor de nazi’s de eerste schok moeten opvangen, houden geen stand, worden omsingeld en geven zich over. Op 23 november bereiken de Sovjettroepen uit het noordwesten en deze uit het zuidoosten elkaar in een enorme tangbeweging rond de Duitse troepen. Begin december is deze tang een solide gesloten omsingeling: meer dan 300.000 soldaten zitten in de val. 50.000 van hen kunnen de komende weken nog uitbreken maar de rest raakt steeds verder afgesneden van het meerderheid van het Duitse leger dat zich westwaarts moet terugtrekken. Op 8 januari 1943 stellen de Sovjets aan generaal Paulus voor zich over te geven. Hij weigert. Drie weken en honderdduizend doden later, op 31 januari geeft Paulus zich toch over. Op 2 februari 1943 wordt in Stalingrad opnieuw de rode Sovjetvlag
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden