De Dood/videoband

Allereerst Leonie, Leonie is een jonge vrouw die lijdt aan de ziekte leverkanker. Deze ziekte was bij haar begonnen via de nieren. Ze is niet bang voor de dood, maar haar grootste angst is, hoe zal haar zoon het opvatten? Kan hij hiermee doorleven, of gaat hij op straat zwerven. Zelf kan ze dit natuurlijk niet meer controleren, maar haar grootste angst is dat het niet goed zal aflopen. Haar begrafenis heeft ze van te voren al voorbereid samen met haar man. Ze houdt van rood, en wilde dus ook dat het op de begrafenis zoveel mogelijk van deze kleur. Ook wil ze dat de kinderen, waarmee ze jarenlang gewerkt heeft, op haar begrafenis aanwezig zijn. Deze kinderen mogen alle een kaarsje voor haar aansteken. Haar grote wens is ook dat de muziek van Herman van Veen wordt gedraaid. Deze muziek draaide ze altijd als ze zich rot voelde, het is dan ook een grote steun in haar leven geweest. In haar verleden heeft ze heel wat meegemaakt, zo ook dat ze eerder getrouwd is geweest, en dat ze deze man ook heeft verloren, doordat deze man ook aan een ziekte leed. Zelf zegt ze, dat ze het heel normaal vindt wat ze de afgelopen 3 maanden heeft voorbereid. Ook zegt ze, dat de begrafenis van haar, een soort feestje voor haarzelf is. Ze wordt wel begraven, omdat haar man, Emiel, nog graag bij haar langs wilde komen. Ook heeft ze speciaal gekozen voor een zwerfkei, in plaats van voor een grafsteen, dit enkel zonder reden zodat het niet té persoonlijk werd. Eigen mening: Ik vind het knap hoe Leonie haar begrafenis heeft voorbereid, en dat ze veel rekening houdt met haar familie, hieruit blijkt wel weer, dat de familie een belangrijk stuk uit haar leven is. De kinderen waarmee ze gewerkt heeft, zijn ook een belangrijk onderdeel van haar leven. Dat zie je wel weer aan dat deze kinderen ieder een kaarsje mochten steken op haar begrafenis. Wel vind ik raar, dat ze haar begrafenis ziet, als een soort feestje voor haarzelf, ze verlaat immers wel het leven. Daarna Erika, Erika is een wat oudere vrouw van 51 jaar, die lijdt aan kanker. Toen ze hoorde dat ze aan deze ziekte leed, werd ze kwaad toen ze hoorde dat er niks meer aan te doen was. En dat ze de wereld eerder moet verlaten dan haar 15 jaar oudere man. Haar man en zij troosten elkaar niet echt, maar begrijpen elkaar blindelings. Voor haar dood wordt ze door een priester nog besprenkeld met doopwater. Haar afscheidsspeech heeft ze zelf geschreven, dit deed ze onder andere door een bandje in te spreken, met haar eigen stem, en daar een verhaal voor haar dierbaren na te laten. Haar man was het er niet mee eens dat ze ook een verhaal voor hem achterliet, maar heeft dit later alsnog toch nog gedaan.
Eigen mening: Ik kan me goed inleven in de situatie van Erika, want ik zou ook zeker kwaad zijn als ik zou horen dat er niks meer was om je beter te maken. En ik vind het ook dapper dat ze haar eigen afscheidsspeech heeft geschreven. Hier moet denk ik toch wel heel veel lef voor nodig zijn, want je krijgt dan ook nog echt het idee dat je toch werkelijk dood gaat. Ook kan ik begrijpen, dat ze het oneerlijk vindt, dat zij het leven eerder moet gaan verlaten, dan haar 15 jaar oudere man. Daarna is Jeroen aan het woord. Jeroen is een pastoor, die lijdt aan de ziekte MS. Hij heeft de agressieve vorm van deze ziekte. Hij heeft vooral moeite met het voorbereiden van zijn begrafenis, het doet pijn. Omdat van beroep pastoor is, steekt hij voor elke overledene een kaarsje aan. Hij heeft een keer het gevoel gehad, dat hij zichzelf aan het begraven was, toen hij een persoon moest begraven die ook aan MS leed. Zijn vooruitzicht is, dat hij nog 5 jaar te leven heeft. De grafsteen heeft hij dan ook al uitgezocht, en is zelfs al gekocht. Ook heeft hij zelf zijn begraafplaats uitgezocht. Hij beweert, dat er voor het geloof rituele spullen nodig zijn. Sommige mensen gaan heen met de woorden “liegen als een bidprentje” legde hij uit. Dit wil niks anders zeggen dan: wetende dat hij zijn kinderen sloeg, en loog tegen zijn vrouw. Maar zo wil hij dus absoluut niet heengaan, en die woorden zal hij ook door niemand toegediend krijgen. Eigen mening: Ik denk ook dat het zeker moeilijk zou zijn, om iemand te moeten begraven die precies dezelfde ziekte heeft, als die jij hebt. Wel kan ik uit dit verhaal opmaken, dat het geloof toch een belangrijke rol speelt in zijn leven. Ik vind het wel knap, dat hij zijn begrafenis helemaal alleen heeft voorbereid, tenminste, ik kan niet ophalen dat hij dat samen met iemand heeft gedaan. Hij zegt wel, dat het pijn doet, en in deze situatie kan ik me goed inleven. Daarna krijgen we Rijn te zien, Rijn is een jonge man, die lijdt aan de ziekte AIDS. Omdat hij zelf niet meer kan spreken, is een goede vriend van hem aan het woord. Deze man, die hem al jaren verzorgt, vertelt hoe Rijn zijn laatste maanden is ingegaan. De voorbereidingen begonnen allemaal in het pannenkoekenhuis. Ze hebben samen alles besproken, en veel gelachen. Ze kennen elkaar vanaf 1968, en zijn sindsdien de beste vrienden, alles was positief, en hadden ze samen altijd lol. Rijn was een geliefd eigenaar van een discotheek. Daarom is het ook zo dat iedereen hem zal missen. Rijns grootste angst voor de dood is, dat je niet komt te weten waar je heen gaat na de dood. Hij heeft er wel een fijn gevoel over dat alles zo goed geregeld is, ook omdat zijn specifieke wensen in vervulling zijn gegaan. Hij heeft zijn eigen muziek uitgezocht (Beethoven).Ook wilde hij door zwarte paarden in een koets naar zijn begraafplaats worden geleidt. Rijn is op eigen wil gecremeerd. Eigen mening: Rijn komt bij mij over als een doorzettende man, die weet wat hij wil met z’n leven. Wat zijn beste vriend betreft, vind ik het heel dapper dat hij deze zorg op zich genomen heeft. Het lijkt me echt heel zwaar, om de tijden richting de dood mee te maken, van je beste vriend. Maar blijkbaar had hij dit graag gewild, ik denk dat ik het zelf niet zou kunnen, omdat er natuurlijk hele emotionele momenten bij zijn. Wel is het zo, dat Rijn nu precies zijn begrafenis heeft gehad, die helemaal naar zijn wensen zijn verlopen. Daarna is Jurgen aan het woord, dit is tevens de laatste persoon die over de ervaringen praat, die je meemaakt als je weet dat je dood gaat. Jurgen is een oudere man, die net als Rijn, lijdt aan AIDS. Hij vertelde dat iedereen aan hem kon zien dat hij ernstig ziek is. Hij wordt kwaad bij de gedachte dat hij ernstig ziek is, maar is tevens niet bang voor de dood. Hij heeft de begrafenis al geregeld en de begraafplaats ook. “ Een plek onder de zon, waar je je buren niet kent”, zo omschrijft hij het. Hij vertelt dat hij het leven vergelijkt als twee boeken, de een is dun, de ander is dik. Hij heeft het steeds over “onbegrijpelijk”. Hij vertelt hierbij dat als je de liefde niet kan geven, dan ben je het ook niet waard om de liefde te ontvangen. Eigen mening: Je kunt aan deze man echt merken, dat hij het er echt heel moeilijk mee heeft. Af en toe was hij slecht verstaanbaar, over wat hij nu precies duidelijk wilde maken. Over het feit dat hij kwaad wordt, bij de gedachte dat er niks meer aan zijn dood te doen is, kan ik me volledig inleven. Ik vind dat hij het heel mooi omschreven heeft hoe hij praat over de begraafplaats “Een plek onder de zon, waar je je buren niet kent”. En daar heeft hij volkomen gelijk in.